Hikâye

Raziye SAĞLAM

BÜLBÜL SAATİ
“Nimet, kocasının ölümüne sebebiyetten bu cezayı yemişti. Evlendiğinden beri yediği
dayakların o akşam bir yenisi tekrarlanırken, hırsla kocasını itmiş adam sendeleyerek
düşerken kafasını çarpmıştı. Hemen ölmemişti. Nimet korkudan çocuklarını da alıp
yatak odasına geçmiş ve uzunca bir süre orada durmuştu. Aradan zaman geçip de
kocasından bir ses çıkmayınca telaşla annesini aramıştı.”

66 Şubat 2009
 N imet, jandarmaların kolun-
da büyük demir kapıya doğ-
ru ilerlerken, korkudan ba-
cakları titriyordu. Hapishane, taştan duvarları
havasız koğuşları ve her yeni geleni hırpalayan
mahkûmlarıyla, çocukluktan beri kâbusuydu.
Şimdi nasıl olmuştu da buraya düşmüş, sevdik-
lerinden ayrı kalmış hiç bilmiyordu. Bu kötü bir
rüya olmalıydı. Daha doğrusu Nimet, bunun sa-
bah olunca uyanacağı kötü bir rüya olmasını ne
kadar isterdi. Tutuklanma ve mahkeme edilip üç
sene ceza yeme süresi boyunca içinde bulundu-
ğu durumun vehametini tam kavrayamamıştı.
Ancak hâkim, kararı okuyup üstelik de cezasını
İstanbul’dan uzak bir şehirde çekeceğini söyle-
yince başından aşağı kaynar sular döküldüğünü
hissetti. Umutsuzca dönüp annesine, babasına ve
yanlarındaki iki çocuğuna baktı. Hepsinin gözle-
ri yaşlıydı. Nimet’ten bir cevap alamadılar. Zaten onun de-
ğil konuşmaya, ağzını açmaya hâli yoktu. Arkası-
Nimet, kocasının ölümüne sebebiyetten bu ce- nı dönüp gözlerini kapattı. Duyduklarından ken-
zayı yemişti. Evlendiğinden beri yediği dayakla- disinin hakkında konuşulduğunu anlıyordu, ama
rın o akşam bir yenisi tekrarlanırken, hırsla ko- ne dediklerini bilmiyordu. Saat çok geç olmadan
casını itmiş adam sendeleyerek düşerken kafasını ışıklar söndü ve herkes yatağına yattı.
çarpmıştı. Hemen ölmemişti. Nimet korkudan
çocuklarını da alıp yatak odasına geçmiş ve uzun- Nimet uyuyamıyordu. Devamlı gözünün önü-
ca bir süre orada durmuştu. Aradan zaman geçip ne çocukları geliyordu. Bir el boğazını sıkıyor gi-
de kocasından bir ses çıkmayınca telaşla annesi- biydi. Dört duvar arasında çocuklarından ayrı bu-
ni aramıştı. rada üç sene geçer miydi? Boğazına düğümlenen
hıçkırıkları daha fazla tutamayıp, omuzları sarsı-
Koğuş tahmin ettiği gibi kalabalık ve hava- larak ağlamaya başladı. Sanki döktükleri gözya-
sızdı. Gardiyan onu diğer mahkûmlara tanıtır- şı değil de içini zehir gibi yakan acılarıydı. Bu şe-
ken cinayetten mahkûm demişti, ama Nimet ar- kilde ne kadar zaman geçti bilmiyordu. Bu arada
tık bu kelimeye öyle alışmıştı ki hiç garip gelmedi. uykuya dalan diğer mahkûmlardan bazıları hor-
Çekinerek geçip, kendine gösterilen yatağa otur- luyor, bazıları uykuda konuşuyordu. Nimet ağ-
du. Kadınlardan bazıları gelip geçmiş olsun dedi- lamayı bırakınca biraz ferahlamış hissetti kendi-
ler, bazıları da kimi öldürdüğünü sordular; ama ni. Bir süre derin nefes alarak durdu tam uykuya

67
dalacakken ranzanın üst katında yatan kadının
“Hiii!.. Bülbül saati geçiyor !”diyerek telaşla kalk-
tığını duydu. Kadın acele ile çıktı. Yaklaşık on
dakika sonra geldi ve seccadesini serip namaza
durdu. O ana kadar hareketleri çok hızlıydı. Na-
maza durduğu anda ise hızla akan suyun durul-
ması gibi sakin sakin namazını kıldı ve dua ettik-
ten sonra boynunu büküp huşu içinde durmaya
başladı. Sanki bir şey dinliyor gibiydi.
Uzaktan sabah ezanları duyulmaya başlayın-
ca, Nimet kendini bir tuhaf hissetti. Kendi evleri-
ne de yakın bir cami vardı ve her vakit ezanı din-
lerlerdi. Daha önceleri kıldığı halde, evlendikten
sonra hiç namaz kılmamıştı. Kocasının ailesi söz-
de çok modernlerdi ve namaz kılan bir gelin o
çevreye uygun değildi. “Dayak atan bir koca uy-
gundu ama…” diye söylendi Nimet.
O gün akşama kadar da hiç yemek yemedi.
Gözünün önüne çocukları ve onları göremeden
geçireceği uzun yıllar geldikçe boğuluyor gibi his-
sediyordu. Bir ara nefesinin tıkandığını hissetti.
Nefes almaya çalışıyor, ama ne alabiliyor ne de
verebiliyordu. Elini boğazına götürerek güçlükle
“Boğuluyorum!”diye bir çığlık attı kendini tuta-
mayıp yataktan aşağı düştü. Nefes alabilmek için
yerde bir süre daha mücadele ettikten sonra yor-
gun düşüp kendinden geçti.
Gözünü açtığında koğuştan farklı bir yatak-
ta yatıyordu. Kolunda serum takılıydı. Başucun-
da sonradan adının Nurcihan olduğunu öğren-
diği gece namaz kılan kadın vardı. Gündüz daha
genç görünüyordu. Gülümseyerek “Şükür kendi-
68 Şubat 2009
ne geldin. Koğuştan çıkıp revir havası alacağın
varmış. Aslında bir şeyin yok da…” Nimet dayak
yemiş gibi her tarafının ağrıdığını hissediyordu.
Kımıldamak istedi, ama başaramadı. Kadın yine
gülümseyerek “Niye kalkıyorsun kızım? Sanki bir
işin mi var? Yat işte rahat rahat. Hem ben de bu
sayede biraz koğuştan dışarı çıkmış oldum.”
Akşama doğru Nimet’in serumu bitince koğu-
şa döndüler. “Sinir ve yorgunluktan depresyon
hâli” teşhisi konmuş ve birkaç tane de ilâç ver-
mişlerdi. Nimet yatağına oturduğunda çok halsiz-
di... Yatağa uzanıp anne karnında yatar gibi ba-
caklarını karnına doğru çekti. Kendini çok çaresiz
hissediyordu. Şu anda annesinin güler yüzüne ve
şefkatli ellerine ne çok ihtiyacı vardı. O, böyle dü-
şünürken bir el yavaş yavaş saçını okşamaya baş-
ladı. Boş bulunarak heyecanla “Anne geldin mi?”
diye döndü. Nurcihan gülümseyerek “Annen de-
ğil de kabul edersen belki ablan olurum diyerek
saçını okşamaya devam etti. “Acılarını ve sıkıntı-
larını anlıyorum. Bu koğuşta kalan yirmi beş ka-
dının hepsi de aynı veya benzer acıları yaşıyor.
Kendini bırakma. Bak Allah (c.c.) ne diyor: Zor-
lukla beraber bir kolaylık vardır. Sen de hepimiz
gibi Allah’a (c.c.) güvenip sabretmeyi öğrenecek-
sin. Başka çaren yok. Bunu ilk kendin için ve var-
sa ailen için başarmalısın.”
Nimet, onu dinlerken gözyaşlarına hâkim ola-
mayıp tekrar ağlamaya başladı. Bir yandan da
“Ama onlar daha çok küçük bensiz ne yaparlar?”
diyordu. Nurcihan “Kim bakıyor onlara?” “An-
nemle babam. Bir de uzakta oturan kız kardeşim
var?” Nurcihan sırtını sıvazlayarak “Allah iyiliği-
 “Uzaktan sabah ezanları duyulmaya başlayınca, Nimet kendini
bir tuhaf hissetti. Kendi evlerine de yakın bir cami vardı ve her
vakit ezanı dinlerlerdi. Daha önceleri kıldığı halde, evlendikten
sonra hiç namaz kılmamıştı. Kocasının ailesi sözde çok
modernlerdi ve namaz kılan bir gelin o çevreye uygun değildi.
“Dayak atan bir koca uygundu ama…” diye söylendi”

ni versin. Gül gibi ailen varmış ya daha ne istiyor-
sun. Onlar çocuklarına canı gibi bakarlar. Sen iyi
olmaya bak da çocuklarının karşısına sağlam bir
anne olarak çık.”
Birlikte biraz daha konuştular. Nimet, konuş-
tukça biraz daha rahatlamış hissediyordu. O ak-
şam Nurcihan’ın zoruyla biraz yemek yedi ve gece
de bir süre uyudu. Rüyasında çocuklarını görür-
ken, rüya birden kâbus hâline döndü ve ölen ko-
casını görmeye başladı. Adam anlaşılmaz bir
şeyler söyleyerek ona doğru gelmeye çalışırken,
Nimet sıçrayarak uyandı. Kan ter içinde kalmış-
tı. Bir süre hareketsiz durup biraz sakinleşmeyi
bekledi. Kocasının yüzü, gözlerinin önünden git-
miyordu. Görmemek için gözlerini sımsıkı kapat-
tı; ama nafile. Hayali peşini bırakmıyordu. O ken-
disiyle mücadele ederken, Nurcihan yine “Bülbül
Saati!” diyerek kalktı. Yine hızlı adımlarla gitti, on
dakika sonra geldi. Seccadesini serdi, sakin, ken-
dinden geçercesine namaz kıldı ve dua etti. Son-
ra yine gözlerini kapatıp bir şey dinliyormuş gibi
dakikalarca o şekilde durdu ve Nimet onu izler-
ken derin bir uykuya daldı.
Üç ay boyunca her gece aynı saatte uyan-
dı, Nurcihan’ın “Bülbül Saatini” izledi. Gündüz
kendi hâlinde, ama daha çok yatağında vakit ge-
çirdi. Koğuş filmlerdeki gibi değildi. Kadınlar bir-
biriyle kavga etmiyordu. Ayrıca yeni geldiğinde
kimse ona kötü davranmamıştı. Kadınlar arasın-
da birbirlerine karşı bir saygı ve sevgi hissedili-
yordu. Özellikle de Nurcihan’a karşı.
Kış, bütün şiddetiyle bastırmıştı. Nimet
her hafta ailesinden mektup alırken üç haftadır
ne mektup almıştı ne de onu ziyarete biri gelmiş-
ti. Merak ve hasretinden ne yapacağını bilmez bir
haldeydi. Koğuşun duvarları üzerine geliyor gi-
biydi. Yine yemek yememeye, uzun uzun ağlama-
ya başladı. Etrafındaki kimseyi gözü görmüyor,
bir kelime konuşmuyordu. Nurcihan daha fazla
dayanamayıp yanına geldi ve saçlarını okşayarak
“Geçecek! Hepsi geçecek! Zorlukla beraber ko-
laylık da vardır, biliyorsun değil mi? Her gecenin
sabahı, her kışın baharı vardır. Allah (c.c.) ayeti
kerimede ne der: -Senin göğsünü genişletmedik
mi?- Allah’ın rahmetiyle senin de göğsün geniş-
leyecek acıların elbet bir gün son bulacak inşallah
kızım.”
O, böyle konuşurken, Nimet hep başını onun
omzuna yaslar, sakin bir şekilde dinlerdi. Bu defa
hırsla ayağa kalktı ve bütün gücüyle bağırarak
“Artık bu sözlerine inanmıyorum! Hiçbir şey de-
ğişmiyor. Kaç aydır buradayım, ne bahar geldi ne
de senin dediğin gibi katlanmamı kolaylaştıracak
bir genişlik oldu. Bunlar boş laflar! Ben boğulu-
yorum! Çocuklarımı göremiyorum. Onlardan ay-
rılmamak için sekiz sene kocamın kahrını çektim.
Dayak yedim, kötü söz işittim, ama hepsine sab-
rettim. Hani şimdi nerde onlar! Kucağıma alıp
öpüp koklayamıyorum. Biri daha iki yaşında. İki-
sinin de bana ihtiyaçları var, ama ben yanlarında
değilim. Artık her şeyden umudumu kestim! Ya-
şamak istemiyorum!”
O, bütün gücüyle bağırırken, Nurcihan ve di-
ğerleri sessizce dinlediler. Nimet sinir krizi ge-
çiriyordu. Nurcihan kalktı, bir anne şefkatiy-

69
 le ona sarıldı ve bir süre ağlamasının dinmesini
bekledikten sonra sakin sakin konuşmaya başla-
dı: “Burada çok yenisin daha. Biliyorum çok zor.
Hiçbirimiz burada olmayı seçmedik, istemedik.
Buradakilerin de bir aileleri, özleyen çocukları
var. Sabretmekten başka çaremiz yok. Sabrede-
ceğiz, dayanacağız ve yarın öbür gün sevdikleri-
mizin karşısına daha güçlü ve sağlam çıkacağız.
Hele şu kış bitsin, yollar açılsın, seni görmeye ge-
lirler, onlar da seni çok özlemişlerdir. Belki açık
görüş olur, o zaman bol bol hasret giderirsiniz.
Hem bir bakarsın yarın mektubun gelir.”
O böyle konuştukça, Nimet’in gözünün önüne
çocukları geliyordu. Onlara kavuşacağını düşün-
dükçe biraz sakinleşmişti. Nurcihan’ın söyledik-
lerine inanmak istiyordu.
“Bir sabah ailesinden tam on tane mektup
alınca bu gücü daha da arttı. Aslında ailesi
mektup göndermeye devam etmiş, ama postada
olan bir hatadan onun eline geçmemişti.”
O gece yine çocuklarını düşünerek uyuyakal-
dı. Bülbül Saatinde her ikisi de uyanıktı. Nimet
gözyaşları içinde, Nurcihan’ı izlerken, gayr-i ihti-
yari kalktı ve gelip onun yanına oturdu. Hiç ses
çıkarmadan, o sabah namazını kılana kadar bek-
ledi. Duasını yapıp “Âmin!” dedikten sonra, “Seni
böyle huzurlu yapan, bülbül saatini bana da anla-
tır mısın?” diye sordu. Nurcihan her zamanki gü-
lümsemesiyle “ Nimet’çiğim bülbülün hikâyesini
bilir misin? Hani güle âşıktır da bu aşkla devam-
lı gül dalında öter. En çok da seher vakti aşka ge-
lir. Neden biliyor musun? Seher vakti gül açacak-
tır ve bülbül vuslata erecektir. Bülbül bu aşk ve
hasretle öyle yorgun düşer ki, seher vakti bir an
kendinden geçer ve işte tam o anda gül açar. Ama
zavallıcık göremez. Aşkıyla tekrar başlar zâra. Ta
ki ertesi sehere kadar. İşte seher vakti âşıkların
da Mevla’sına kavuştuğu andır, biz de bu aşkla
kalkarız ve tüm muhabbetimizle Mevla’ya yöne-
liriz. O da kullarına sonsuz şefkat ve merhame-
tiyle karşılık verir. Bizim bahçemizde de gül var-
dı ve her seher dalında bülbüller öterdi. Ben her
70 Şubat 2009
gece bülbül saatinde onları dinlerim, bülbüller o
kadar uzakta değil de sanki bizim koğuşun he-
men önünde ötüyor gibidir. Aslında mesafelerin
pek de bir önemi yoktur. Biz sevdiklerimizi yüre-
ğimizde taşırız ve aşk ile besleriz. Kâinatın maya-
sındaki ilahi aşkla ve bu aşk en güzel hâlini seher-
de alıyor. Aynı bülbülün ötüşündeki gibi…”
O geceden sonra, Nimet de bülbül saatinde
Nurcihan’ın yanında yer aldı. Birlikte bülbülleri
dinleyerek namazlarını kıldılar. Gözyaşları için-
de Allah’a yalvardılar. Gündüz de namazlarına
devam etti. Sekiz yıllık evliliği boyunca ilk defa
kendini bu kadar rahat hissediyordu. Sanki haya-
tının kontrolünü eline almış gibiydi. Yine çocuk-
larını özlüyordu, hasretinden gözünün yaşı din-
miyordu; ama isyan etmiyor, sabrediyordu. Bu
arada sürekli kitap okuyordu. Nurcihan’ın verdi-
ği kitapları... Her birinde kendinden bir şey bu-
luyordu. En çok da Yusuf Peygamberin hayatını
sevmişti. Onun kuyuya atılması ve ailesinden ayrı
kaldığı uzun yıllar, Hz. Yusuf’un sabrı onu derin-
den etkilemişti.
Nimet, gün geçtikçe içinde garip bir ferahlık
hissetmeye başladı. Nurcihan’ın devamlı sözünü
ettiği, zorluğun yanında kolaylık, darlığın yanın-
da genişlik gelmeye başlamıştı sanki. Nimet bunu
hissettikçe daha bir özgür ve güçlü görmeye baş-
ladı kendini. Sabredecek ve hayatın tüm zorlukla-
rına karşı koyabilmesini sağlayacak bir güçtü bu.
Bir sabah ailesinden tam on tane mektup alın-
ca bu gücü daha da arttı. Aslında ailesi mektup
göndermeye devam etmiş, ama postada olan bir
hatadan onun eline geçmemişti. Bazılarının için-
den çocuklarının fotoğrafları da çıkınca kelime-
nin tam anlamıyla bayram etti. Hepsini sıraya ko-
yup tek tek okumaya başladı. Annesi her anlarını
onunla paylaşmak istercesine uzun uzun çocukla-
rı anlatıyordu. Hepsi çok iyiydi ve en iyi haber en
sonundaydı. Şöyle diyordu annesi: “Kızım sevgi-
miz ve dualarımızla hep yanındayız. İnşallah sa-
yılı gün çabuk geçer, ama belki gün saymamıza da
gerek kalmayabilir. Bu günlerde bir genel af söy-
lentisi var. Bakalım Allah’tan hayırlısı. En kısa za-
manda kavuşmak dileğiyle Allah’a emanet ol!”