ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

2009

ΤΙΜΗ: η τιμή, τιμή δεν έχει...

καυτός Δεκέμβρης στην καρδιά του χειμώνα...
1 ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΗ . . .

6 και 7 δεκέμβρη όλοι στουσ δρόμουσ!
Η αντιφατικότητα που μπορεί να χαρακτήριζε μια
προηγούμενη περίοδο, όπως προέκυπτε από το γεγονός ότι
από τη μια το ΠΑΣΟΚ εξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία
καρπωνόμενοι τη δυσαρέσκεια προς τη ΝΔ και εκμεταλλευόμενο το
σαφή εκβιασμό προς τα λαϊκά στρώματα για σταθερή κυβέρνηση,
ενώ από την άλλη δεν προέβαλλε καμιά διαφορετική πρόταση,
πέρα από αοριστολογίες για πράσινη ανάπτυξη και πάταξη της
διαφοράς, έλαβε τέλος.
Συγκεκριμένα ήδη από τα πρώτα βήματα της νέας
διακυβέρνησης γίνεται καθαρό ότι ο νεοφιλελευθερισμός σαν
μοντέλο οργάνωσης δεν εγκαταλείπεται. Αυτό επιβεβαιώνουν τόσο
οι τοποθετήσεις σε κομβικές θέσεις στελεχών, που κινούνται στο
πλέγμα εντυπωσιασμού (Μπιρμπίλη) -σκληρού τεχνοκρατισμού
(Διαμαντοπούλου)- υπερβάλλουσας αντεργατικής- αντιαριστερής
ρητορείας (Πάγκαλος), όσο και από τα πρώτα μέτρα.
Φαίνεται λοιπόν ότι οι επιλογές των διάφορων κέντρων
εξουσίας (ΜΜΕ, Εργοδοτικές οργανώσεις κλπ) που επέβαλαν
ιδεολογικά και στήριξαν την εκλογή του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνονται
ήδη από τους πρώτους δύο μήνες στην εξουσία. Ενώ ταυτόχρονα
οι ίδιοι φορείς καλούν τώρα το λαό και την ελληνική κοινωνία
σε συναίνεση σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα στην κατεύθυνση
ξεπεράσματος της κρίσης. Φαίνεται ότι για αυτούς ο μόνος δρόμος για αυτό το ξεπέρασμα είναι η προώθηση των αναδιαρθρώσεων σε όλα τα
επίπεδα και τελικά το φόρτωμα ακόμα περισσότερων βαρών στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Σε ό, τι αφορά την εκπαίδευση η νέα υπουργός προχωρά διερευνητικά ψάχνοντας συμμαχίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ήδη σαφή
σχέδια για τη συνέχιση όλων των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης κυβέρνησης, στο βαθμό που και φέτος λήγει η προθεσμία για
τον τη διαμόρφωση του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι σαφές ότι μια στάση αναμονής επιβάλλεται για το υπουργείο από
το γεγονός ότι είναι η νεολαία αυτή που θα μπορούσε να αποτελέσει τον αστάθμητο παράγοντα στα σχέδιά τους.
Το ίδιο δεν συμβαίνει με το κοινωνικό μέτωπο της εργασίας όπου η επιθετική ατζέντα του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη ξεδιπλωθεί σε όλα τα επίπεδα,
ενώ οι απολύσεις εν μέσω κρίσης πληθαίνουν. Χαρακτηριστικά αφού ανακάλυψε μετεκλογικά ότι η χώρα έχει υπέρογκα ελλείμματα, τώρα παίρνει
πίσω και τις μηδαμινές αυξήσεις στους μισθούς που είχε εξαγγείλει.
Ενδεικτική είναι η κοροϊδία των εργαζομένων στα stage με την εν μια νυκτί απόλυση 30000 στο όνομα της δήθεν αξιοκρατίας και της
κατάργησης της επισφάλειας στο δημόσιο τομέα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτή ακριβώς η αντιμετώπιση των εργαζομένων στα stage
αποτελεί το πρώτο στάδιο της επίθεσης συνολικά στο δημόσιο τομέα και στις κατακτήσεις της προϋπηρεσίας και της προοπτικής μονιμοποίησης.
Επιπλέον ενώ καταργούνται αυτές οι σχέσεις εργασίας στο δημόσιο, εισάγονται στον ιδιωτικό τομέα, ερχόμενες να προστεθούν στην πληθώρα
επισφαλών θέσεων εργασίας μπλοκάκια- τετράωροι- συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου κλπ. Αυτό είναι ιδιαίτερα προκλητικό τη στιγμή που κλείνει
και ένας χρόνος από την εργοδοτική απόπειρα δολοφονίας στην εργάτρια Κ Κούνεβα…
Μέτρα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και όταν παγκοσμίως μια τέτοια λογική εγκαταλείπεται στη χώρα μας ανθεί. Με αυτόν τον τρόπο
εκχωρούνται κερδοφόροι τομείς του δημοσίου τομέα με σημαντικές επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις αλλά και με την αύξηση του κόστους για
άλλοτε δημόσια αγαθά και μετακύλησή του στα λαϊκά στρώματα. Έτσι έχουμε τον εμπαιγμό των εργαζομένων στον ΟΛΠ που βλέπουν κατακτήσεις
δεκαετιών να χάνονται στο βωμό της σινοελληνικής φιλίας(!!!) ενώ η πιθανή ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ στη Θεσσαλονίκη έχει ήδη βρει πολλούς
κατοίκους απέναντί της.
Σε αυτό το φύλλο θα διαβάσετε:
#Μετεκλογικό σκηνικό και πώς διαμορφώνονται οι
σχέσεις εργασίας;
#Δικήγοροι εν έτει 2009: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
#Δημοκρατικά Δικαιώματα Υπό Αίρεση
#ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009: δυνατότητες και κινηματική
προοπτική
#Εκπαίδευση
#Άσυλο
#20 χρόνια από την πτώση του τειχους
#60 χρόνια ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ
 Ασφαλιστικό: Η μητέρα των μαχών για το εργατικό κίνημα ξανά στην επικαιρότητα. Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα- Ρέππα- Πετραλιά
όχι μόνο δεν καταργούνται, αλλά αντίθετα επεκτείνονται. Τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων που οφείλονται στην χρόνια κακοδιαχείριση,
κατασπατάληση, στην εισφοροδιαφυγή κράτους και εργοδοτών, για άλλη μια φορά γίνονται πρόφαση χτυπήματος στις συντάξεις και την υγεία.
Αποκρύβοντας ότι όλες αυτές οι παροχές δεν είναι αποτέλεσμα καλής θέλησης, αλλά αντίθετα αποτελούν κατακτήσεις και τμήμα του κοινωνικού
μισθού των εργαζομένων και των μισθωτών. Το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων, οι κατακτήσεις των γυναικών ο ίδιος ο χαρακτήρας της
ασφάλισης ως κοινωνικής-αναδιανεμιτικής σε ατομική- κεφαλαιοποιητική.
Πλάι σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις και αυτή η κυβέρνηση στα βήματα της προηγούμενης αναβαθμίζει την καταστολή απέναντι στα κινήματα.
Χαρακτηριστική είναι η αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, η ποινικοποίηση των συντροφικών και φιλικών σχέσεων για την τρομοκράτηση κοινής
γνώμης και τη στοχοποίηση αγωνιστών, η προσπάθεια αποδιάρθρωσης του ασύλου και οι αθρόες μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις στην πορεία
του πολυτεχνείου.
Αν μπορεί κανείς να περιγράψει την κατάσταση ως σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού, με την κυβέρνηση να βασίζεται σε μια πανίσχυρη
κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τον έτερο πυλώνα να προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί στηρίζοντας τις κεντρικές κυβερνητικές τομές, θα ήταν
λάθος να πει κανείς ότι η περίοδος δεν εμπεριέχει δυνατότητες αστάθειας και κινηματικής όξυνσης σε ένα κοινωνικό επίπεδο. Άλλωστε το βάθεμα
της οικονομικής κρίσης εμπεριέχει ευκαιρίες για την αναδιάταξη των μπλοκ και για καλύτερες θέσεις μάχης για τους εργαζομένους και τα λαϊκά
στρώματα. Ο ίδιος ο Δεκέμβρης της εξέγερσης των αποκλεισμένων, των μεταναστών και της νεολαίας, πατώντας βέβαια στα βήματα των αγώνων
που προηγήθηκαν απέδειξε αυτήν τη λογική.
Σε αντιπαράθεση με λογικές περιχαράκωσης- κομματικής ανασυγκρότησης (ΠΑΜΕ), είτε με λογικές συναίνεσης και εθνικής ενότητας
που καταλήγουν να μη βάζουν απεργία την ημέρα κατάρτισης του προϋπολογισμού (γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ), οι ριζοσπαστικοί
αγώνες των δασκάλων για αξιοπρέπεια το 2006, ο ενιαιομετωπικός αγώνας των εργαζομένων ενάντια στους αντιασφαλιστικούς νόμους
το 2007-2008, οι κινητοποιήσεις για την αλληλεγγύη στην Κ Κούνεβα και ο συντονισμός των σωματείων, και πιο πρόσφατα οι άμεσες
και διαρκείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα stage και των συμβασιούχων απέναντι στην προοπτική ανεργίας, ο αγώνας των
εργαζομένων στα λιμάνια δείχνουν τις βασικές κατευθύνσεις για το εργατικό κίνημα συνολικά , δείχνουν το δρόμο και με κόμβο το
Δεκέμβρη του 2009 για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον.

εξασφαλισμένη εργασιακή προοπτική...

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!
Την περασμένη χρονιά πλήθος φοιτητών νομικής σε μια εκδήλωση της
τότε κυβερνητικής παράταξης ΔΑΠ με θέμα το επαγγελματικό μέλλον των
αποφοίτων της σχολής. Μια ομιλήτρια στην εν λόγω εκδήλωση περιέγραψε
την επαγγελματική προοπτική του νέου δικηγόρου με τον πλέον «ρεαλιστικό»
τρόπο: « Ξέρεις τι ωραία που είναι όταν το απόγευμα κάθεσαι στην
γραφειάρα σου, πίνοντας το ποτό σου και περιμένοντας να τα πάρεις από
τον πελάτη;»
Και ύστερα ξυπνήσαμε!
Παρά τα όσα διατείνονται οι καθεστωτικές παρατάξεις και το καθηγητικό
σώμα η επαγγελματική πραγματικότητα των νέων δικηγόρων απέχει
παρασάγγας από σκηνές βγαλμένες από το Boston Legal. Το τελευταίο χρονικό
διάστημα το ζήτημα των ελαστικών σχέσεων εργασίας έχει έρθει στο προσκήνιο
λόγω των κινητοποιήσεων χιλιάδων εργαζομένων στα stage τους οποίους
προσέλαβε με απαράδεκτους όρους η ΝΔ και απέλυσε το ΠΑΣΟΚ χωρίς
καμία μέριμνα μονιμοποίησης
τους. Ωστόσο η ελαστικοποίηση
των εργασιακών σχέσεων και η
επισφαλής εργασιακή προοπτική
εκτείνονται πολύ πιο μακριά
έως επαγγέλματα όπου έρχονται
εξασφαλισμένοι από το πτυχίο
τους υποτίθεται απόφοιτοι
πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Πέφτοντας από τα σύννεφα
λοιπόν..
Ύστερα από 12 χρόνια σχολείου,
αφού πέρασες τη δοκιμασία
των Πανελληνιών, μετά από
πολύ σπάσιμο βράχων…- ε
συγγνώμη!- σκληρούς ρυθμούς
σπουδών και εντατικοποίηση στα
εξεταστικά κάτεργα της Νομικής
(θέματα εκτός ύλης, εξαιρετικά
ψηλά ποσοστά κοψιμάτων, και
εν γένει απαράδεκτοι τρόποι
εξέτασης και επιτήρησης) και
αφού υποστείς και το βασανιστήριο των συνθέσεων φτάνεις επιτέλους στην
πολυπόθητη λήψη πτυχίου και είσαι έτοιμος να εργαστείς.
Ή έτσι νόμιζες τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα το πτυχίο σου δεν σου
κατοχυρώνει πλήρη επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Προκειμένου
να ασκήσεις το επάγγελμα του δικηγόρου πρέπει να υποστείς το 18μηνο θεσμό
της άσκησης υποτίθεται για να αποκτήσεις πρακτική εμπειρία μιας και τα
όσα διδασκόμαστε στη σχολή πολύ μικρή σχέση έχουν με την επαγγελματική
πραγματικότητα. Εντούτοις, ουσιαστικά το μόνο που ισχύει για το θεσμό της
άσκησης είναι το «μάθε τέχνη και ασ’τηνε» μιας και η μόνη πρακτική εμπειρία
που αποκτά ο ασκούμενος δικηγόρος είναι το πώς να φτιάχνεις καφέδες,
να στέκεσαι σε ουρές και να κάνεις κάθε είδους θελήματα για το δικηγόρο-
«μέντορα»- αφέντη. Η άσκηση είναι ο παράδεισος της μαύρης και ελαστικής
εργασίας. Οι ασκούμενοι αποτελούν ένα ευρύ, ευέλικτο και φθηνό εργατικό
δυναμικό. Οι λέξεις ωράριο και ασφάλιση τους είναι άγνωστες, ενώ εργάζονται
με μισθούς πείνας (στην καλύτερη 300 ευρώ), αφού η θεσμοθετημένη από
το ΔΣΑ κατώτατη αμοιβή των 600 ευρώ δεν τηρείται σχεδόν από κανέναν
δικηγόρο. Και το χειρότερο; Είναι αναγκασμένοι να αποδεχτούν τους
εξευτελιστικούς όρους εργασίας τους εάν θέλουν κάποια στιγμή να ασκήσουν
όντως το επάγγελμα τους. Και αφού περάσει και ο γολγοθάς της άσκησης
πρέπει να εξεταστούν για άλλη μια φορά στα μαθήματα της Νομικής στις
εξετάσεις του ΔΣΑ(Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών), στις οποίες μάλιστα τα
τελευταίο χρόνια τα ποσοστά κοψίματος αυξάνονται ραγδαία και συνεχώς..
Επιτέλους δικηγόροι…!!
Αλλά και αναφορικά με το σώμα των νέων δικηγόρων η κατάσταση δεν
διαφοροποιείται ιδιαίτερα ούτε είναι λιγότερο δυσχερής. Οι μισθοί είναι
εξαιρετικά χαμηλοί (στους περισσότερους έμμισθους συνεργάτες δεν
επιτρέπεται καν να αναλαμβάνουν τις δικές τους υποθέσεις),τα ωράρια
είναι ελαστικά , τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα ελάχιστα.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο εργοδότης δικηγόρος δεν υποχρεούται
καν στην καταβολή του μεριδίου που του αναλογεί στην ασφαλιστική
εισφορά, την οποία ο εργαζόμενος δικηγόρος καταβάλλει εις ολόκληρον.
Μάλιστα, με βάση το προηγούμενο ασφαλιστικό σύστημα η αναμενόμενη
σύνταξη για ένα δικηγόρο που θα εντασσόταν τώρα στη παραγωγή, θα ήταν
μόλις 450 ευρώ, ενώ βάσει του νέου ασφαλιστικού Μαγγίνα-Πετραλιά (που
θεσμοθετεί ενοποίηση ταμείων
δικηγόρων-γιατρών- μηχανικών,
σε ταμείο επιστημόνων υπό ενιαία
διοίκηση), η σύνταξη αυτή θα
αναμένεται να είναι πολύ χαμηλότερη
ενώ η ηλικία συνταξιοδότησης
αναμένεται να εκτιναχθεί στα ύψη.
Και αν όλα αυτά φαντάζουν ήδη
ζοφερά, ας μη ξεχνάμε τις σκέψεις
για περαιτέρω αποδιάρθρωση του
ασφαλιστικού συστήματος και τα
νέα φορολογικά μέτρα.
Αν από τους βασικότερους υπαίτιους
παράγοντες της προαναφερθείσας
κατάστασης αποτελεί η έλλειψη
σωματείου, εκείνου δηλαδή του
συλλογικού φορέα που θα ενοποιεί
τις διεκδικήσεις των νέων δικηγόρων
και των εμμίσθων συνεργατών, θα
εκφράζει και θα κατοχυρώνει τα
συλλογικά αυτονόητα, εργασιακά
τους δικαιώματα. Ως απότοκο ο κάθε
εργαζόμενος διαπραγματεύεται
ατομικά τους όρους ένταξης τους στη παραγωγική διαδικασία με αποτέλεσμα
να καθίσταται έρμαιο των διαθέσεων του κάθε εργοδότη.
Η προσπάθεια που πραγματοποιήθηκε από τη εναλλακτική παρέμβαση
δικηγόρων (ανεξάρτητο αριστερό σχήμα που παρεμβαίνει στο ΔΣΑ) για τη
συγκρότηση πρωτοβάθμιου σωματείου Νέων, Ασκούμενων δικηγόρων και
Εμμίσθων συνεργατών υπονομεύτηκε από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις
στο ΔΣΑ( μη εξαιρουμένων των δυνάμεων της καθεστωτικής αριστεράς),
οι οποίες έθεσαν αναχώματα στη δυνατότητα συλλογικής συνδικαλιστικής
έκφρασης και δράσης ενός εξαιρετικά πολυπληθούς σώματος εργαζομένων.
Οι ίδιες δυνάμεις σε καμία περίπτωση δε στηρίζουν τις προσπάθειες
ανασύνθεσης συνδικαλιστικών πρακτικών, σύγκλισης και διεξαγωγής
Γενικών Συνελεύσεων στο ΔΣΑ (χαρακτηριστικό ότι και εκεί η παράταξη του
ΚΚΕ επιένει καιεκεί στη διασπαστική λογιή της επιτροπής αγώνα), ενώ σε
αγαστή σύμπνοια υπονόμευσαν τη δυνατότητα διεξαγωγής απεργίας ενάντια
στην κατάφωρη άρση στοιχειωδών ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε μια από
τις ελάχιστες ΓΣ που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια( δεδομένου
και του υπέρογκου αριθμού απαρτίας) εν μέσω των κινητοποιήσεων για το
ασφαλιστικό.
Είναι σαφές ότι όσο δεν είναι μακριά μας τα εξεταστικά κάτεργα, οι
συνθέσεις, η καθηγητική αυθαιρεσία άλλο τόσο δεν είναι μακριά μας η έλλειψη
εργασιακών δικαιωμάτων και η εργοδοτική αυθαιρεσία( στο πρόσωπο του
«αξιότιμου» κ. Ρούσου θα μπορούσαμε να δούμε τον οποιοδήποτε αυταρχικό : ε ων μ άτωσ
ής
έ σ σ ω
υνθ ι εν υπό
ος,
εργοδότη). Ιδιαίτερα στο έδαφος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (ν-πλαίσιο,
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ η τ ων σ η σ η ς κα έ τ η
αναγνώριση ΚΕΣ, αξιολόγηση) της οποίας κυρίαρχες στοχεύσεις αποτελούν η
ά ργησ ς άσκ π λέον ( σ ύ νταξ
ένταση των ρυθμών σπουδών και η πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος ( ο -κ άργηση
α τ τ η ε π
χωρίς αθημάτ
ι
ων ς
τ χι τι
πειθαρχημένος φοιτητής είναι ο αυριανός πειθαρχημένος εργαζόμενος)καθώς - κ α
πτυ χ ίο ν μ ,-κα και
ι ό
και η αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία με συνέπεια τη ς στο α κ τικώ δ ίκες
τ η ή π ρ ικές των
ΔΑΠ
διάλυση της εργασιακής προοπτικής( ας αναλογιστούμε και τις κατευθύνσεις
η μ ορφ , ε ικον ε ι ς
τ ων ώσ
διάσπασης του πτυχίου και συνακόλουθης ρευστοποίησης των επαγγελματικών ο γράφ ε κδηλ
ο ΔΣΑ
δ ι κ ές
δικαιωμάτων όπως αυτές τίθενται από την προσπάθεια αναμόρφωσης του ρικ
οθη ν στ κά
προγράμματος σπουδών) καθίσταται προφανές ότι το μέλλον που μας ψηφ ) ξ ετά σ ε ω
γ ασια
ε ε ρ
ετοιμάζουν προβλέπεται ακόμη πιο ζοφερό κατά συνέπεια, ως ΠΑΣΠργηση των με όλα τα σε αυτό γασίας
σημερινοί φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι οφείλουμε να -κατά ίο πτυχίο χυρωμένα δών και ερ ησης
προασπίσουμε τα στοιχειώδη δικαιώματά μας στις μικρές ή τις -ενια ώματα κατο θμοί σπου ια συγκρότ όρων
ι ρυ θε γ
μεγάλες μάχες που έρχονται για το φοιτητικό αλλά και ευρύτερα για δικα π ι νοι ρ οσπά ω ν δικη
ρ ώ π ν
το λαϊκό κίνημα, για μια ανθρώπινη φοιτητική καθημερινότητα και - ανθ ίζουμε τηνν, Ασκούμε.
μια αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική. -στηρ τείου Νέω υνεργατών
Σωμα μμίσθων Σ
και
Ε

ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ!!!
Να δεις που κάποτε θα μας πουν και τρομοκράτες..!
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, και ιδίως μετά την πρωτοφανή κοινωνική εξέγερση του
Δεκέμβρη παρατηρούμε μία ολοένα εντεινόμενη όξυνση της κρατικής καταστολής. Στη
κατεύθυνση αυτή η Κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε στη λήψη σκληρών κατασταλτικών μέτρων
με σκοπό να αποθαρρύνει τα κινητοποιούμενα και καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα από τη
δυναμική διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Ενδεικτική της προσπάθειας αυτής είναι σειρά αντιδραστικών νομοθετημάτων όπως
ποινικοποίηση της κουκούλας, η καταγραφή του DNA, το φακέλωμα μέσω των καρτοκινητών
και η χρήση «υπερκοριών» αλλά και η ένταση της σκληρής φυσικής καταστολής εν γένει (βλέπε
ομάδες Δ και εξοπλισμό της αστυνομίας ). Όλ’ αυτά διαγράφουν μια τρομακτική πραγματικότητα
όπου όλοι και όλα παρακολουθούνται. η δολοφονία της καθαρίστριας Κ.Κούνεβα από την
εργοδοσία ξεχείλισε το ποτήρι...
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτικού διαχειριστή της εξουσίας προφανώς και δεν
σηματοδοτεί αλλαγή των στρατηγικών στόχων από τη πλευρά του κράτους. Χαρακτηριστικό
δείγμα γραφής των πρώτων ημερών της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι η αυξημένη παρουσία
αστυνομικών δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας με τους μαζικούς και άκριτους ελέγχους των
πολιτών. Η αστυνομοκρατία αυτή ιδίως στο χώρο των Εξαρχείων έχει σκοπό φυσικά την αποδιάρθρωση και των τελευταίων κοινωνικοπολιτικών
κέντρων που είναι ικανά να προβάλλουν δυναμικές αντιστάσεις στο σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που προωθούνται.
Ωστόσο, σε σχέση με τους προκατόχους του, αλλάζοντας λίγο τακτική, ο Χρυσοχοϊδης επιχειρεί να «καταστείλει με το γάντι». Έτσι πολλές
κινήσεις γίνονται για το «θεαθήναι» με πιο χαρακτηριστική τη μετονομασία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης σε Υπουργείο Προστασίας του
Πολίτη με σκοπό τη σύναψη κοινωνικών συμμαχιών και με αυτό τον τρόπο τη νομιμοποίηση της κρατικής καταστολής. Οι φυσικές όψεις της
καταστολής οξύνονται αλλά παράλληλα μέσα από τη προπαγάνδα «η αστυνομία προστατεύει τα συμφέροντα του πολίτη», όπως αυτή κυρίαρχα
διαχέεται από τα ΜΜΕ, επιχειρείται ο εξωραϊσμός και εν τέλει η αποδοχή της κρατικής βίας και καταστολής ως αναγκαίας. Την ίδια στιγμή
όσοι αντιτίθενται στα παραπάνω και αντιδρούν δυναμικά, κυρίαρχα δηλαδή η νεολαία αλλά κατά καιρούς και άλλα κοινωνικά στρώματα όπως οι
εργαζόμενοι και οι μετανάστες, «βαφτίζονται» «τρομοκράτες» και «κίνδυνος για της κοινωνική ειρήνη» με στόχο την πλήρη απονομιμοποίηση
των δίκαιων κοινωνικών τους αγώνων.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι χαρακτηριστική η εφαρμογή του νέου δόγματος Χρυσοχοϊδη περί «προληπτικής καταστολής», και τη
μέρα της πορείας του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να προλάβει μια νέα κοινωνική έκρηξη εν όψει Δεκέμβρη και να
ενσωματώσει κάθε ανάλογη κινητοποίηση, εκφυλίζοντάς την σε ακίνδυνες επετείους αν και τα αιτήματα του τότε είναι ακόμα επίκαιρα, πέραν
του ότι έκλεισε όλες τις σχολές του κέντρου διατάσσοντας λοκ άουτ και τοποθέτησε αστυνομικές δυνάμεις έξω από αυτές, καταπατώντας έτσι
το Άσυλο προέβη σε μαζικές και αναίτιες προσαγωγές, φτάνοντας το χωρίς προηγούμενο νούμερο των 300 προσαγωγών, αλλά και ελέγχους
διαδηλωτών σε μια προσπάθεια κατατρομοκράτησης των κινητοποιούμενων μαζών.
Σε συνδυασμό με τα παραπάνω στοχοποιείται εκ νέου το Άσυλο με σκοπό τη διατήρηση μόνο της ακαδημαϊκής όψης του, απεμπολώντας
κάθε πολιτικό και αγωνιστικό χαρακτήρα του ως κεκτημένο πολύχρονων κοινωνικών αγώνων.
Τελευταία πράξη του ΠΑΣΟΚ στο μέτωπο αυτό είναι η προσπάθεια κλεισίματος του indymedia
και η ποινική δίωξη των πρυτάνεων του ΕΜΠ για την ανοχή της λειτουργίας του server του μέσα
στο χώρο του Πολυτεχνείου.
Απέναντι λοιπόν στην αυταρχικοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την
μέσω αυτών περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, είναι ζωτικής σημασίας η συνέχιση και η όξυνση
των κοινωνικών αγώνων, ως μοναδικό μέσο για τη διασφάλιση των λαϊκών συμφερόντων και
διεκδικήσεων διότι εν τέλει το πραγματικό διακύβευμα και αυτό που βάλλεται εν προκειμένω
είναι η ίδια η δυνατότητα κοινωνικής αντίστασης. Ο Δεκέμβρης και η εξέγερση με τη λαική
έκρηξη απέναντι στην ένταση του κατασταλτικού πλέγματος στην ελληνική κοινωνία που
οδήγησε και στη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή αφήνει παρακαταθήκη.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα, το Άσυλο και οι ελευθερίες να
βρεθούν στην προμετωπίδα των αγώνων της νεολαίας!
 Δεκέμβρης : απλή επέτειος ή αφορμή για νέους αγώνες;
Τι σηματοδότησε ο Δεκέμβρης του 2008
Ο Δεκέμβρης του 2008 σίγουρα δεν ήταν ένας Δεκέμβρης όπως
όλοι οι προηγούμενοι. Μέσα σε ένα βράδυ και με τη κρατική δολοφονία
ενός 16χρονου μαθητή πυροδοτήθηκε μία πρωτόγνωρή κοινωνική
έκρηξη. Το γεγονός της δολοφονίας δεν ήταν αυτό καθ’ αυτό που
προκάλεσε τη μαζική κοινωνική αντίδραση, αλλά ήταν το αποκορύφωμα
μίας κυβερνητικής πολιτικής που τα τελευταία χρόνια με συνεχείς
επιθέσεις στον εργασιακό και τον εκπαιδευτικό χώρο, με επιστράτευση
κατασταλτικών μέτρων στις μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις έδειξε
το όριό της και βρήκε απέναντί της όλα τα πληττόμενα κομμάτια της
κοινωνίας.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχώρησε στην ψήφιση
του ασφαλιστικού, το οποίο καθιέρωνε ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα
προωθώντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, θέτοντας το όριο της
συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια, μειώνοντας μισθούς και συντάξεις,
κινούμενη σε μία αναδιαρθρωτική κατεύθυνση στο χώρο της εργασίας.
Ήταν η ίδια κυβέρνηση που ιδιωτικοποιώντας κρατικές επιχειρήσεις, όπως
ο ΟΤΕ και η Ολυμπιακή, οδήγησε ακόμη περισσότερους εργαζομένους
στην εργασιακή ανασφάλεια και στην ανεργία.
Την ίδια ώρα, που περισσότερο σε μία κατεύθυνση
αποπροσανατολισμού και λιγότερο ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου,
η κριτική στην κυβέρνηση επικεντρωνόταν σε ένα κλίμα συνεχούς
σκανδαλολογίας, πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, όπως αυτή των
μεταναστών, με στόχο την απονομιμοποίηση στοιχειωδών τους
αιτημάτων και διεκδικήσεων, βρίσκονταν αντιμέτωποι με διώξεις και
πογκρόμ από την πλευρά του κράτους και παρακρατικών μηχανισμών,
που πολλές φορές κατέληξαν ακόμα και σε δολοφονίες.
Το κομμάτι, όμως, που πρωτοστάτησε δυναμικά στις
κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη και στοχοποιήθηκε περισσότερο από
κάθε άλλο από την κυβέρνηση, ήταν η νεολαία. Αυτό συνέβη όχι μόνο
επειδή μιλάμε για τη δολοφονία ενός 16χρονου μαθητή, αλλά κυρίαρχα
γιατί η νεολαία ήταν αυτή που ένα προηγούμενο διάστημα (2006-
2007) βρέθηκε στο δρόμο του αγώνα και των μαζικών κινητοποιήσεων,
ανατρέποντας πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (Νόμος-
Πλαίσιο, αναθεώρηση του Άρθρου 16).
Ήταν η νεολαία που μαζί με τους εργαζομένους και άλλα
πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, υιοθετώντας συγκρουσιακές
πρακτικές και συμπυκνώνοντας στο λόγο του πολιτικά αιτήματα, έθεσαν
ψηλά τον πήχη των συλλογικών λαϊκών διεκδικήσεων αποδεικνύοντας
ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχε απλά χαρακτήρα κηδείας αλλά
σηματοδότησε τα όρια της κυβερνητικής πολιτικής και ανέδειξε την
δυναμική των κινηματικών διαδικασιών. Χαρακτηριστικό είναι το
γεγονός ότι μέσω μαζικών συλλογικών διαδικασιών σε σχολεία, σχολές
και εργασιακούς χώρους διαμορφώθηκαν πολιτικές κατευθύνσεις οι
οποίες υλοποιήθηκαν από πρακτικές με σαφή αντικαθεστωτική και
αντικατασταλτική κατεύθυνση, όπως διαδηλώσεις και συγκρούσεις
έξω από τη Βουλή, αστυνομικά τμήματα και άλλα κέντρα υλοποίησης
της κυβερνητικής πολιτικής. Οι πρακτικές αυτές με το μαζικό λαϊκό
συγκρουσιακό χαρακτήρα που έλαβαν και με τους τριγμούς που
προκάλεσαν στα κυβερνητικά σχέδια έδωσαν σαφή απάντηση
στην προσπάθεια στοχοποίησης τους και απονομιμοποίησης τους
με το χαρακτηρισμό τους ως τρομοκρατικών. Απέδειξαν άρα ότι
τέτοιου είδους πρακτικές στο βαθμό που μπορούν να γίνουν κτήμα του
συνόλου της κοινωνίας μπορούν να πετυχαίνουν νίκες. Αξίζει να τονισθεί
η κρισιμότητα του ρόλου του ασύλου, το οποίο ως κοινωνικό κεκτημένο,
αποτέλεσε την βάση συσπείρωσης νεολαίας και εργαζομένων, που
πραγματοποιώντας συνελεύσεις στον χώρο των πανεπιστημίων,
οργάνωσαν τα αιτήματα και την πάλη τους.
Την ίδια στιγμή, ο ρόλος της επίσημης αριστεράς, ήταν ο εξής:
Από την μία το ΚΚΕ καταγγέλλοντας τις κινητοποιήσεις και τις πρακτικές
των κομματιών που συμμετείχαν σ’ αυτές, μην μπορώντας να ελέγξει
πολιτικά το μέγεθος της εξέγερσης, επέλεξε τον δρόμο της απομόνωσης
και της κομματικής περιχαράκωσης, φτάνοντας στο σημείο να δέχεται
συγχαρητήρια από τον Καραμανλή και από τον Καρατζαφέρη και το
ΛΑΟΣ. Από την άλλη, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά στήριξε τις κινητοποιήσεις
, ενέδωσε στην πίεση και την τρομοκρατία εξαιτίας των αντιφάσεών του,
αλλά και την έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής στάσης πάνω στο ζήτημα, που
προέκυπτε από την διάθεση κάρπωσης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο,
των μαζικών κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη.
Τελικά ο Δεκέμβρης αποτέλεσε τομή, κοινωνικό ρήγμα
στην εξέλιξη της ιστορίας γιατί απέδειξε ότι οι μάζες μπορούν
να εκφράζονται, να δρουν και να διεκδικούν με έναν ανεξάρτητο
τρόπο. Η εξέγερση απέσπασε σημαντικότατες επιμέρους νίκες όπως το
πάγωμα των ΚΕΣ, κυρίως όμως τροφοδότησε τους αγώνες του σήμερα,
το κοινωνικό δυναμικό που ενέπλεξε γέννησε κινήματα πόλης για την
υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων. Τελικά ο Δεκέμβρης φόβησε τα
κυβερνητικά επιτελεία ακριβώς γιατί η κοινωνική δυναμική του ήταν
τεράστια, εκρηκτική, δεν ενσωματώθηκε δε δικαιώθηκε. Αποτελεί
παρακαταθήκη για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο και θα μένει
να δείχνει το δρόμο της ανυποχώρητης πάλης των μαζών .
Δεκέμβρης 2009: αφορμή για νέους αγώνες
Παρά την εναλλαγή κυβέρνησης, μπορεί κανείς εύκολα να
παρατηρήσει ότι δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικά, στην εκπαίδευση, στην
εργασία, στο επίπεδο της περιστολής των λαϊκών ελευθεριών και
δημοκρατικών δικαιωμάτων. Κάτι που γίνεται φανερό, από τις εξελίξεις
στον τομέα της εργασίας με τους εργαζομένους των στέιτζ( ανασφάλιστη
και ελαστική εργασία) τις ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια (απολύσεις και
καθιέρωση δυσχερών εργασιακών σχέσεων), τροποποίηση και όχι
απόσυρση του ασφαλιστικού της ΝΔ. Όμως και στο χώρο της παιδείας
οι εξελίξεις δεν είναι λίγες, καθώς προωθείται η αναγνώριση των ΚΕΣ, η
εφαρμογή της αξιολόγησης ενώ όσον αφορά τον Νόμο Πλαίσιο και τον
πρότυπο εσωτερικό κανονισμό δεν γίνεται κανένας λόγος για απόσυρσή
του, παρά μόνο για τροποποίηση ορισμένων πτυχών του. Ταυτόχρονα,
η νέα κυβέρνηση μέσω του Υπουργείου «προστασίας του πολίτη»,
προχωρά στην ένταση της καταστολής και αστυνομοκρατίας, κυρίως σε
περιοχές όπως τα εξάρχεια, κέντρο γέννησης κοινωνικών αντιστάσεων.
Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η προσπάθεια στοχοποίησης
του ασύλου, ενός χώρου που έχει δείξει και στο παρελθόν πως αποτελεί
κατεξοχήν χώρο ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων και συλλογικών
διεκδικήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, το πραξικοπηματικό
και εν κρυπτώ κλείσιμο των σχολών από τις πρυτανικές αρχές και η παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων γύρω απ’ αυτές, 4 ημέρες πριν την
17η Νοέμβρη, κάτι που δεν επέτρεψε στους φοιτητές να προσέλθουν σ’ αυτές και να πραγματοποιήσουν ακόμη και τις προγραμματισμένες γενικές
τους συνελεύσεις.
Μέσα σ’ όλα αυτά, ο Δεκέμβρης του 2009 δεν θα πρέπει να αποτελέσει ένα μνημόσυνο ή μια απλή επέτειο, αλλά αφορμή για
την πυροδότηση κινητοποιήσεων και αγώνων, με βάση τα αιτήματα του σήμερα. Αιτήματα όπως απόσυρση του νόμου του ασφαλιστικού,
κατάργηση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο σύνολό της, διασφάλιση του ασύλου και
των λαϊκών ελευθεριών, αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις του περσινού Δεκέμβρη, έδειξαν ότι
οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να είναι νικηφόροι, ανατρέποντας τα σχέδια και τις πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αυτό ακριβώς το στίγμα
θα πρέπει να κινηθούν και οι φετινές κινητοποιήσεις δίνοντας ένα δυναμικό μήνυμα στα σχέδια του κυβερνητικού κέντρου ότι οι αντιδραστικές
αναδιαρθρωτικές πολιτικές δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητες από την πλευρά της κοινωνίας. Κινητοποιήσεις στις οποίες οι φοιτητές οφείλουν
να προτάξουν με ξεκάθαρο τρόπο τα αιτήματά τους απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και να προασπίσουν και πάλι το κοινωνικό κεκτημένο
του ασύλου του οποίου ο ρόλος μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης αστυνομοκρατίας και καταπάτησης των λαϊκών ελευθεριών αναδεικνύεται πιο
κρίσιμος παρά ποτέ.

Οι αγώνες του περσινού Δεκέμβρη δεν δικαιώθηκαν,

δεν εξαργυρώθηκαν τα αιτήματα παραμένουν και θα απαντηθούν
με τους αγώνες του σήμερα!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: “Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ”!

ένα χρόνο μετά την εξέγερση της νεολαίας,
το φοιτητικό κίνημα θα βγεί στο προσκήνιο!
Παρά την εναλλαγή της κυβέρνησης η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
συνεχίζει να είναι επίκαιρη και να αποτελεί πεδίο σκληρών
αντιπαραθέσεων. Πιστή στο έργο των προκατόχων της (πχ Γιαννάκου,
Στυλιανίδης επί κυβέρνησης της ΝΔ) και υπό τις κατευθύνσεις της ΕΕ
(χαρακτηριστικά το 2010 λήγει η προθεσμία για τον ενιαίο ευρωπαϊκό
χώρο ανώτατης εκπαίδευσης όπως ορίζεται από τις συνθήκες Μπολόνιας
και Λισσαβόνας) η νέα υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου
χαρακτήρισε την εκπαίδευση ως μητέρα όλων των μαχών.
Έχουν περάσει μόλις 3 χρόνια από το μεγαλειώδες φοιτητικό
κίνημα του 2006-2007, όπου οι φοιτητικοί σύλλογοι βγήκαν μαζικά
στους δρόμους διεκδικώντας τα δικαιώματά τους στον τομέα της
εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα το 2006 έγινε προσπάθεια από την πλευρά
της κυβέρνησης της ΝΔ να περάσει τον αυταρχικό νόμο πλαίσιο που
προέβλεπε διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια , λίστα συγγραμμάτων,
περιστολή του ασύλου, 4ετή αναπτυξιακά προγράμματα και μια σειρά
άλλων ρυθμίσεων. Πρόκειται σαφώς για διατάξεις που σκοπό έχουν να
πειθαρχήσουν το φοιτητικό σώμα, να εντείνουν τους ρυθμούς σπουδών
και πλήττουν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Το φοιτητικό κίνημα
έδωσε μια δυναμική απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης πετυχαίνοντας
αρχικά το πάγωμα της ψήφισης του νόμου- πλαίσιο…
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όμως δε σταματάει εδώ! Λίγους μήνες
μετά έρχεται στο προσκήνιο η αναθεώρηση του άρθρου 16 του
συντάγματος με συνέπεια το χτύπημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων
και την κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι ακολουθώντας το τρίπτυχο ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
– ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ κατάφεραν να μπλοκάρουν
συνολικά την αναθεώρηση του συντάγματος και του επίμαχου άρθρου!!!
Λίγο πριν παραδώσει τα ηνία της στο ΠΑΣΟΚ η ΝΔ έκανε ένα
«ευχαριστήριο δώρο» αδειοδοτώντας 33 ΚΕΣ, των οποίων την
αναγνώριση είχε πραγματοποιήσει εν μέσω θέρους. Πρόκειται για
ιδρύματα στα οποία ως επί το πλείστον καταφεύγουν μαθητές που λόγω
της βάσης του 10 δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ και τα οποία
συμπιέζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα των δημοσίων πανεπιστημίων
προς τα κάτω σε μια κατεύθυνση εξειδίκευσης των πτυχίων (πχ ΚΕΣ
Νομικής με αποφοίτους αστικολόγους- ποινικολόγους και άρα διάσπαση
των κλάδων με αποτέλεσμα την έλλειψη δυνατοτήτων συλλογικής
διεκδίκησης).
Επίσης, πρόκειται για πλήρως αναδιαρθρωμένα μοντέλα λειτουργίας
(χωρίς άσυλο, με δίδακτρα, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις κλπ), που
απέχουν πολύ από το ρόλο του πανεπιστημίου ως χώρο πολιτικοποίησης
και ιδεολογικής ζύμωσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει βήμα πίσω με τη
Διαμαντοπούλου να δηλώνει ότι με ορίζοντα το τέλος του χρόνου
θα αναγνωρίσει μια σειρά ιδιωτικών κολλεγίων!
Μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του νόμου πλαίσιο την 8 Μάρτη
2007 τη στιγμή που 40000 φοιτητές διαδήλωναν έξω από το κτίριο της
Βουλής και δέχονταν σκληρή επίθεση από τα ΜΑΤ ήρθε στο προσκήνιο
ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός, που περιέχει τις πιο σκληρές
διατάξεις του νέου νόμου πλαίσιο, όπως πειθαρχικά συμβούλια,
διαγραφές φοιτητών, εκφοβισμούς για χάσιμο εξαμήνων και εξεταστικών,
πιστωτικές μονάδες.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα πανεπιστήμια
Κρήτης και ΑΣΟΕΕ όπου το προηγούμενο διάστημα υπήρξε μια
σαφής προσπάθεια εφαρμογής του κανονισμού με την απειλή του
χάσιμου του εξαμήνου ή της εξεταστικής σε περίπτωση μη συμπλήρωσης
13 εβδομάδων μαθημάτων ή ακόμα διαγραφής των φοιτητών που
συμμετέχουν σε καταλήψεις. Άλλη μια διάταξη του κανονισμού αλλάζει τη
διαδικασία με την οποία αίρεται το άσυλο και το επιπλέον το περιορίζει.
Καθόλου ασύνδετο δεν είναι αυτό με το πραξικοπηματικό κλείσιμο
των σχολών από τις πρυτανικές αρχές μέρες πριν το τριήμερο του
Πολυτεχνείου και την ισχυρή παρουσία αστυνομικών έξω από αυτές
εμποδίζοντας ακόμα την είσοδο των φοιτητών στα ιδρύματα και την ίδια
τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων σε κάποια από αυτά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε
το ζήτημα της αξιολόγησης. Συγκεκριμένα αφενός τα πανεπιστήμια
αξιολογούνται με βάση την εναρμόνισή τους προς το σύνολο της
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, υπό τον εκβιασμό της παύσης
της χρηματοδότησης. Αφετέρου, δημιουργούνται ατομικοί φάκελοι
προσόντων για κάθε φοιτητή και με βάση τις πιστωτικές μονάδες
που θα περιλαμβάνουν αυτοί θα κρίνεται η επάρκεια και η εργασιακή
προοπτική. Επομένως μιλάμε για διάσπαση του ενιαίου πτυχίου, όπου
τα επαγγελματικά δικαιώματα του κάθε φοιτητή κρίνονται με βάση τις
ατομικές δεξιότητες.
Δεν είναι όμως μόνο η τριτοβάθμια εκπαίδευση που βρίσκεται στο
στόχαστρο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καθώς υπάρχει σαφής
πρόθεση αλλαγής του εξεταστικού συστήματος στη δευτεροβάθμια.
Συγκεκριμένα με τα 7 σημεία –προτάσεις του Μπαμπινιώτη και την
πρόταση δημιουργίας του Εθνικού Κέντρου Αξιολόγησης και θα λειτουργεί
ανεξάρτητα από το Υπουργείο Παιδείας αξιολογώντας τους μαθητές
με βάση τον ατομικό φάκελο προσόντων (περιλαμβάνει συμψηφισμό
βαθμών και δεξιοτήτων των τριών τάξεων του λυκείου) και ταυτόχρονα
με την ένταση των ρυθμών σπουδών δημιουργείται ένα μοντέλο
πειθαρχημένου μαθητή, ο οποίος προετοιμάζεται για να έχει αντίστοιχα
χαρακτηριστικά, είτε ως φοιτητής, είτε ως μελλοντικός εργαζόμενος.
Παράλληλα, εντείνεται το πλήγμα στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση,
που στα σχολεία δεν είναι πια καθόλου αυτονόητη, αφού το οικονομικό
βάρος όλο και αυξάνεται.
Απέναντι σε όλα αυτά που μας ετοιμάζουν είναι οι συλλογικοί αγώνες
μέχρι τη νίκη και ανατροπή όλων αυτών των όψεων της εκπαιδευτικής
αναδιάρθρωσης. Την
απάντηση όπως έχει
δείξει το πρόσφατο
παρελθόν με τις
μεγαλειώδεις φοιτητικές
κινητοποιήσεις μπορεί
να τη δώσει μόνο το
Φοιτητικό Κίνημα μέσα
από τις αγωνιστικές
αποφάσεις των
γενικών συνελεύσεων
και τις δυναμικές
κινητοποιήσεις,
μακριά από λογικές
ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος, που μονάχα το καθιστούν
τον επίσημο συνομιλητή (ΕΦΕΕ) στο στημένο διάλογο που έχει
εξαγγείλει η κυβέρνηση.
Ακόμα περισσότερο το κίνημα θα πρέπει να οριοθετείται από λογικές
περιχαράκωσης και κομματικά επιτελεία που το μόνο που κάνουν είναι
να διασπούν τους αγώνες των φοιτητών. Η λογική που θέτει το ΚΚΕ και
ΠΚΣ με τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα και του Μετώπου Αγώνα
Σπουδαστών είναι επικίνδυνη για το κίνημα, απαξιώνει τους φοιτητικούς
συλλόγους και γυρνάει πίσω από τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος
του 2006,2007…
Με εφαλτήριο τους αγώνες του χθες,
συνεχίζουμε στους αγώνες του σήμερα…
για το καλύτερο μέλλον του αύριο!!!
 Το Άσυλο των κοινωνικών αντιστάσεων, των αγώνων μας...
Πολύς λόγος έχει γίνει τώρα τελευταία, ειδικά μετά την εκλογή της
νέας κυβέρνησης, γύρω από το ζήτημα του ασύλου. Το άσυλο, το
οποίο δεν είναι απλά ένας θεσμός, όπως κάποιοι υποστηρίζουν,
αλλά μια λαϊκή κατάκτηση, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλους
τους αγώνες του φοιτητικού και εργατικού κινήματος.
Το άσυλο εδραιώθηκε κατά τη δεκαετία
του ’60 μέσα στους φοιτητικούς και
εργατικούς αγώνες, ενώ κατοχυρώθηκε και
νομιμοποιήθηκε πλήρως με τους αγώνες του
λαϊκού κινήματος απέναντι στο δικτατορικό
καθεστώς. Ήταν αυτό που διασφάλισε
τη νικηφόρα τους έκβαση ως ο εγγυητής
της δυνατότητας ύπαρξης και ανάπτυξης
αντιδικτατορικού αγώνα, όχι μόνο για
τους φοιτητές αλλά και για το σύνολο των
αγωνιζομένων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι
συνελεύσεις εργαζομένων στο χώρο του
πανεπιστημίου.
Παρ’ όλες τις επιθέσεις που δέχτηκε μέσα
στις επόμενες δεκαετίες, εξακολούθησε
να αποτελεί σημείο αναφοράς για τις
διεκδικήσεις και τις μάχες που δόθηκαν από
τη νεολαία αλλά και τους εργαζομένους.
Στέγασε τους αγώνες του φοιτητικού
κινήματος το 1979 ενάντια στο νόμο
815, το κίνημα του ’90-’91 ενάντια στο
νόμο Κοντογιαννόπουλου καθώς και τις
κινητοποιήσεις μετά τη δολοφονία του Νίκου
Τεμπονέρα, το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα
του ’06-’07 και την εξέγερση της νεολαίας
το Δεκέμβρη του 2008. Τα μελανά σημεία
στην ιστορία του ασύλου κορυφώθηκαν το 1995, επί κυβέρνησης
ΠΑΣΟΚ, όταν το άσυλο καταπατήθηκε με απόφαση πρυτανείας. Το
αποτέλεσμα: αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο χώρο του Κάτω
Πολυτεχνείου και πραγματοποίησαν πάνω από…600 συλλήψεις!
Στο σήμερα οι επιθέσεις στο άσυλο κορυφώνονται υπό το
πρίσμα αυτού του παρελθόντος. Χαρακτηριστική είναι η στάση
της Διαμαντοπούλου καθώς και άλλων υπουργών της κυβέρνησης
ΠΑΣΟΚ (βλ. Βενιζέλος), ήδη πριν τις εκλογές. Στα πλαίσια της
γενικότερης πολιτικής σε επίπεδο εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης
αλλά και καταστολής, το άσυλο αποτελεί έναν χώρο εγγραφής
δυναμικών, κινηματικών πρακτικών, ο οποίος πρέπει να εκλείψει
ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ:
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
Εδώ και αρκετό καιρό έχει μπει σε τροχιά η αλλαγή του προγράμματος
σπουδών. Το τμήμα Νομικής όμως καταστρώνει σχέδια πίσω από τις
πλάτες των φοιτητών.
Οι στοχεύσεις και οι κατευθύνσεις είναι ήδη γνωστές…
Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η πολιτική που στοχεύει στην
υποβάθμιση της καθημερινότητας και στην υποθήκη του εργασιακού
μας μέλλοντος περνά όχι μόνο από τα κεντρικά νομοθετήματα που κατά
καιρούς προτείνει το υπουργείο (νόμος πλαίσιο, Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ-
ΔΟΑΤΑΠ, ενσωμάτωση οδηγίας για τα ΚΕΣ κλπ), αλλά περνά και μέσα
από καθημερινές αποφάσεις που παίρνονται από Πρυτανείες και Τμήματα
και αφορούν τον εσωτερικό των Ιδρυμάτων. Έτσι ένα «παραφορτωμένο»
πρόγραμμα εντατικοποιεί σαφώς τους όρους σπουδών ενώ η άμεση
ή έμμεση εισαγωγή κατευθύνσεων χτυπά τα επαγγελματικά μας
δικαιώματα, κατακερματίζοντάς τα και ρευστοποιώντας τα.
Άρση των επαγγελματικών δικαιωμάτων
Όπως συνέβη και στην περίπτωση της Νομικής Κομοτηνής, όπου το
πρόγραμμα σπουδών αναμορφώθηκε και εισήχθησαν σε αυτό συνθέσεις,
που μέχρι τότε δεν υπήρχαν, καθώς επίσης και κατευθύνσεις, γεγονός
που κατακερματίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνονται
στο πτυχίο, έτσι και στη σχολή μας, κάθε φορά που ανακινείται η συζήτηση
για την αλλαγή του προγράμματος σπουδών, αυτή στέφεται προς αυτήν
την κατεύθυνση. Έτσι, λοιπόν, ακριβώς λόγω αυτής της «διάθεσης», θα
υπάρξει μεγάλο πλήγμα στα πτυχία, καθώς αυτά θα διασπαστούν και δε
θα είναι πια ενιαία με κατοχυρωμένα όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε
αυτά. Επίσης, λόγω της ειδίκευσης που θα επέλθει, χάνεται η δυνατότητα
της συλλογικής διεκδίκησης, καθώς με τη διάσπαση ου πτυχίου δεν
υπάρχει αίσθηση ενιαίας υπεράσπισης των φοιτητικών και μετέπειτα
εργασιακών μας δικαιωμάτων. Αν συνδυαστούν αυτά με το καθεστώς
προκειμένου να εκδοθούν οι στοχεύσεις του κυβερνητικού κέντρου.
Επιχείρημα της κυβερνητικής πολιτικής αποτελεί η περιβόητη
προσπάθεια εξευρωπαϊσμού του ελληνικού Πανεπιστημίου.
Είναι σαφές ότι ένα Πανεπιστήμιο στα πρότυπα των υπόλοιπων
ευρωπαϊκών κρατών είναι το Πανεπιστήμιο της εκπαιδευτικής
αναδιάρθρωσης, το Πανεπιστήμιο της εντατικοποίησης και
της πειθάρχησης, το Πανεπιστήμιο
της απονέκρωσης του φοιτητικού
συνδικαλισμού.
Κρίσιμο είναι να συνειδητοποιήσουμε
το νόημα του ασύλου ως παράγοντα
κατοχύρωσης του πολιτικού ρόλου
του πανεπιστημίου. Ξεφεύγοντας
από την εκπαιδευτική λειτουργία του
Πανεπιστημίου, το άσυλο επιτρέπει
την πολιτική έκφραση των φοιτητών,
αφήνοντας να φανούν οι αγεφύρωτες
κοινωνικές αντιθέσεις και εξασφαλίζοντας
το εφικτό της πραγμάτωσης κινημάτων
που αμφισβητούν και νικούν στο σήμερα.
Είναι διακύβευμα για όλους μας η
υπεράσπιση του ασύλου και χρέος μας να
κάνουμε σαφές ότι απέναντι στα Μ.Μ.Ε.
και στις δηλώσεις πολιτικών, υπουργών
και άλλων φορέων (π.χ. ΠΟΣΔΕΠ) περί
«περιστολής και επανανοηματοδότησης»
του ασύλου απαντάμε με συλλογικούς
ανυποχώρητους αγώνες.
Χαρακτηριστικές ήταν οι μηνύσεις που
ασκήθηκαν ενάντια στους πρυτάνεις του
Πολυτεχνείου για τη μη παρεμπόδιση
του Indymedia. Aυτό το περιστατικό
αναδεικνύει τη διάθεση της κυβέρνησης όχι απλά να άρει το Άσυλο,
αλλά πολύ περισσότερο να εξαλείψει τη δυνατότητα έκφρασης κάθε
ανεξάρτητης φωνής και κάθε ελευθερίας λόγου όταν αυτή θεωρείται
πως απειλεί την κυβερνητική πολιτική.
Το ‘Ασυλο των αγώνων πέντε δεκαετιών είναι το άσυλο που
μπορεί να στεγάσει και τους αγώνες του παρόντος.
Είναι το Άσυλο της νεολαίας κι όλων εκείνων που έδωσαν
μάχες μέσα από αυτό και για αυτό…
Είναι το Άσυλο των δικαιωμάτων, των λαϊκών ελευθεριών…
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!
Κ Α Τ Ω Τ Α Χ Ε Ρ Ι Α !!!
ελαστικής εργασίας που βιώνουν οι ασκούμενοι και οι νέοι δικηγόροι, η
εργασιακή προοπτική προβλέπεται δυσοίωνη.
Ένταση των ρυθμών σπουδών
Η αλλαγή του προγράμματος σπουδών, όπως έχει δείξει και άλλες
φορές η προσπάθεια αλλαγής του,κινείται στην κατεύθυνση ακόμη
μεγαλύτερης δυσχέρανσης των όρων φοίτησης καθώς πάντα υπάρχει
η τάση να προστεθούν κι άλλα μαθήματα κι έτσι το ήδη φορτωμένο
πρόγραμμα σπουδών να φορτωθεί κι άλλο σε μια σχολή που ήδη η ύλη
των μαθημάτων είναι άπειρη και τα ποσοστά κοψίματος σε ορισμένα
μαθήματα ξεπερνούν το 70%.
«ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ.....»
Αυτό όμως που προκαλεί τελικά εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο η
νέα διοίκηση της σχολής επιχειρεί να ανοίξει το ζήτημα σε ότι αφορά ένα
τόσο κομβικό θέμα για την εσωτερική λειτουργία της σχολής μας, όπως
είναι αυτό του προγράμματος σπουδών.
Το νέο προεδρείο – ιερατείο της σχολής , ενισχυμένο από τις υπερεξουσίες
που τους παρέχει ο νόμος – πλαίσιο και το πρόσφατο «καλοκαιρινό
συμπλήρωμά του», αλλά εμφανώς απονομιμοποιημένο στα μάτια μας,
καθώς στην εκλογή τους δε συμμετείχε ούτε ένας φοιτητής, έδειξαν ήδη
τον τρόπο με τον οποίο θα κινούνται. Προσπαθούν να μεταθέσουν τη
συζήτηση για τις αλλαγές σε κλειστές ολιγομελείς επιτροπές καθηγητών
με ουσιαστικά αποφασιστική αρμοδιότητα. Δηλαδή με την ανοχή του
καθηγητικού σώματος, των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ, ΠΑΣΠ,
καθώς και εκείνων της επίσημης, διαχειριστικής και θεσμολάγνας
αριστεράς (ΔΙΚΤΥΟ, ΠΚΣ) επιχειρείται:
ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΟΣΟ
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΓΙΑ
ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ, ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ!!!
Μια ιστορική αναδρομή… (ή αλλιώς τι φοβούνται και δε βάζουν το
ζήτημα στο σύλλογο)
Τελικά το 2004 δεν είναι τόσο μακρινό, καθώς η τότε προσπάθειά των
καθηγητών για αλλαγή του προγράμματος σπουδών και εισαγωγή
κατευθύνσεων βρήκε ανάχωμα στις δυναμικές διεκδικήσεις μας και τελικά
η τότε απόπειρα διάσπασης του πτυχίου μας ανατράπηκε! Την καθολική
μας αντίδραση επομένως είναι που φοβούνται και πάνε να περάσουν
τις όποιες αλλαγές στα μουλωχτά. Ήδη όμως το φοιτητικό σώμα με
πρωτοβουλία της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ έδειξε στην πρώτη συνέλευση τμήματος
της χρονιάς ότι δε υποτάσσεται στους εκβιασμούς , και αποτρέψαμε με
μαζική παράσταση διαμαρτυρίας τη διαχείριση του ζητήματος από μια
παρά-επιτροπή καθηγητάδων με αποφασιστικό ρόλο.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στους ήδη εντατικοποιημένους
όρους σπουδών της σχολής μας: στις εξουθενωτικές εξεταστικές με
μαζικά κοψίματα και απαράδεκτους όρους εξέτασης , στην καθηγητική
αυθαιρεσία, που εντείνουν την πειθάρχηση και προσπαθούν να
οδηγήσουν στην εμπέδωση του ρόλου του πανεπιστημίου ως απλού
χώρου παραγωγής πειθήνιων και ευέλικτων στο μέλλον εργαζομένων.
Η αντίληψή μας σε σχέση με το πρόγραμμα σπουδών.
Σε αντίθεση με τη ΔΑΠ που προωθεί την αναδιαμόρφωση του
Προγράμματος σπουδών με ατομικά ερωτηματολόγια λειτουργώντας
αντιπαραθετικά με το φοιτητικό σύλλογο,
Σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς(πχ ΔΙΚΤΥΟ) που θεωρούν
ότι η επαρκής κάλυψη του επιστημονικού αντικειμένου μετριέται με τον
αριθμό των σελίδων της ύλης και που δεν διστάζουν είτε να υιοθετήσουν
κατά καιρούς τον πυρήνα των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων (ΒΛ ΛΙΣΤΑ
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ) , είτε να ζητούν όχι μόνο τη διατήρηση των συνθέσεων
αλλά και την ενίσχυση τους,
Σε αντίθεση με λογικές συνδιαχείρισης και συνδιοίκησης εντός του
πανεπιστημίου ,
Εμείς θεωρούμε οτί :
• Το παραφορτωμένο πρόγραμμα σπουδών ( Με συνθέσεις
που δεν είναι παρά η επανάληψη ήδη διδαχθέντων μαθημάτων με
χαώδη ύλη) κινείται στην κατεύθυνση έντασης των όρων σπουδών
και εθίζοντας μας σε ένα διαρκές τρέξιμο μας προέτοιμάζει για
αντίστοιχους όρους στην αγορά εργασίας.
• Η εισαγωγή κατευθύνσεων διασπά το πτυχίο μας ,
δημιουργεί όρους για την εμπέδωση της ατομικής διαπραγμάτευσης
εργαζόμενου-εργοδότη, μας κάνει ως μελλοντικούς εργαζομένους
έρμαιους στις διαθέσεις της αγοράς.
• Μόνος αρμόδιος για κάθε πρόταση σε σχέση με το Πρόγραμμα
σπουδών είναι ο φοιτητικός σύλλογος με βάση τις αποφάσεις των
οργάνων του και τα κεκτημένα του.
• Το παρόν καθεστώς της άσκησης είναι νομιμοποιημένη
κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία της οποίας η
ενσωμάτωση στο πτυχίο θα διασφάλιζε καλύτερους εργασιακούς
όρους και πλήρη εποπτεία του επαγγελματικού αντικειμένου στο
πλαίσιο των σπουδών.
• Το ισχύον καθεστώς των μαθημάτων υποχρεωτικής
επιλογής είναι αναγκαίο να διατηρηθεί καθώς διασφαλίζει ότι δε θα
υπάρχει de facto εξειδίκευση, που βάζει τους όρους για μελλοντική
εισαγωγή κατευθύνσεων.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΕ ΜΙΑ
ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ, ΑΠΟΣΤΟΙΧΙΣΗΣ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ
ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ
ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ
ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΤΟΣ.
χ ρ ό ν ι α α πό Eίκοσι χρόνια από τη πτώση
20
του τείχους που σηματοδότησε τη
ου
κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ
π τ ώ σ η τ
την
,την επανένωση της ανατολικής
και δυτικής Γερμανίας και τη
τείχους.
παγκόσμια επικράτηση του
νεοφιλελεύθερου μοντέλου ,η
ιστο ρ ι α ιστορική και πολιτική ανάλυση
ο μ ω σ η
κι καθώς και η αποκατάσταση της
τ ε λ ειωσε ... ιστορικής αλήθειας καθίσταται
δ ε ν αναγκαία.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την απόκρουση των
ναζιστικών στρατευμάτων από το έδαφος της Ρωσίας ,άρχισε ένας
αγώνας μεταξύ του κόκκινου στρατού και των δυτικών δυνάμεων για
το ποιος το Βερολίνο .Ο στρατός των σοβιετικών, που αποτέλεσε τον
πλέον κρίσιμο παράγοντα της αποτροπής της χιτλερικής επιβολής,
ήταν τελικά αυτός που ύψωσε τη κόκκινη σημαία στη καγκελαρία.
Μετά τη λήξη του Β παγκοσμίου πολέμου το δυτικό κομμάτι της
Γερμανίας προσαρτάται στο μπλοκ των δυτικών {Αμερική ,Αγγλία,
Γάλλια}και το ανατολικό στη σοβιετική ένωση.
Για χρόνια ύστερα και από τη κήρυξη του ψυχρού πολέμου
από τον Τσόρτσιλ, οι δυνάμεις κατοχής στο Βερολίνο βρίσκονται
συνεχώς με το δάχτυλο στη σκανδαλώδη δυτική προπαγάνδα στα
πλαίσια του ψυχρού πολέμου αλλά και η έκρυθμη κατάσταση στη
περιοχή οδηγεί μεγάλο κύμα εργατικού δυναμικού να αποχωρήσει
από το ανατολικό Βερολίνο στις υποτιθέμενες καλύτερες συνθήκες
ζωής και εργασίας στο δυτικό κομμάτι κυνηγώντας το πολυπόθητο
‘’αμερικανικό όνειρο’’, ενώ το ανατολικό Βερολίνο απέναντι σε αυτή
τη τακτική της δύσης απαντάει αρχικά με τη συμβολική χάραξη
μιας άσπρης γραμμής που χωρίζει το Βερολίνο και χωροταξικά
πλέον σε δυο κομμάτια. Ύστερα και από τη συγκατάθεση και των
δυο δυνάμεων καθώς κανένας δεν επιθυμούσε έναν πιθανό τρίτο
παγκόσμιο πόλεμο άρχισε και η διαδικασία οικοδόμησης του
τείχους η καλύτερα δυο τειχών με μια νεκρή ζώνη στο ενδιάμεσο.
Για τις επόμενες δεκαετίες το τείχος αποτελούσε το ορόσημο
διαχωρισμού δυο διαφορετικών κόσμων ,δυο διαφορετικών
αντιλήψεων οργάνωσης της οικονομικής κοινωνικής και πολίτικης
ζωής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ύστερα από μια πολυκύμαντη
ψυχροπολεμική περίοδο ετοιμοπόλεμων καταστάσεων, η
σοβιετική ένωση στο πλαίσιο φιλελευθεροποίησης της λίγο πριν
την κατάρρευση (περεστρόικα) δίνει το πράσινο φως για τη πτώση
του τείχους και για την ουσιαστική λήξη του ψυχρού πολέμου.
. Αναλύοντας τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στη πτώση
του τείχους διαπιστώνεται ότι η μακρόχρονη ψυχροπολεμική
περίοδος, η δυτική προπαγάνδα, καθώς και οι σοβαρές εσωτερικές
παρεκκλίσεις και λάθη στη πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης
ήταν αυτές που λειτούργησαν καταλυτικά σε αυτή την έκβαση. Το να
εξετάζει κάνεις τη πτώση του τείχους από μια στείρα ανθρωπιστική
σκοπιά ειρήνης και επανένωσης των λαών παραγνωρίζει ότι εν τέλει
η σύγκρουση πραγματοποιήθηκε όχι ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα,
αλλά ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές λογικές και η πτώση του
τείχους σηματοδότησε τη πτώση ενός αντίπαλου δέους απέναντι
στο καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Είκοσι χρόνια πριν, πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να
μιλήσουν για τέλος της ιστορίας των κοινωνικών διεκδικήσεων
και εν γένει της ταξικής πάλης. Είκοσι χρόνια μετά η ιστορική
πραγματικότητα, η πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης που
οδήγησε ο νεοφιλελευθερισμός, η πραγματικότητα της συνεχούς
δυσχέρανσης των όρων ύπαρξης και εν γένει της εκμετάλλευσης
των εργατικών δυνάμεων σε ανατολικό και δυτικό Βερολίνο αλλά
και παγκοσμίως, η πραγματικότητα της όρθωσης ενός νέου τείχους
στη Παλαιστίνη και δημιουργίας ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης
για ένα ολόκληρο λαό, αλλά κυρίως η πραγματικότητα της
ανάπτυξης κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων αναδεικνύει
ότι κοινωνικές αντιθέσεις όχι μονό συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά
οξύνονται φέρνοντας τις μάζες στο προσκήνιο, ότι τελικά η πάλη για
μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση δεν ανήκει σε ’’ονειροπόλους‘’ ή
’’προσκολλημένους σε αποτυχημένα μοντέλα του παρελθόντος’’.
Αποτελεί μια αντικειμενική δυνατότητα που ενυπάρχει στις
αντιφάσεις, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που θεμελιώνει
όλες τις κοινωνίες του καπιταλιστικού προτύπου.
Πολλοί από τους κυριάρχους απολογητές του τέλους της
ιστορίας {Fukuyama} έχουν ήδη ανακαλέσει τις θεωρίες τους, ενώ
η ιδία η πρόσφατη κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη αποδεικνύει
ότι και τα κοινωνικά αίτια και η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι
υπαρκτοί παράγοντες, ότι οι συλλογικές αντιστάσεις μπορούν και
να αναπτύσσονται και να νικούν και ότι εντέλει καμία μάχη δεν έχει
κριθεί οριστικά...
 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΔΣΕ…
60 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΑΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Ο πολύχρονος, ηρωικός αγώνας του ελληνικού λαού τη δεκαετία του 40 και αργότερα υπήρξε κάτι παραπάνω από αντίσταση στο Γερμανό
κατακτητή και τις δυνάμεις του Άξονα. Το γιγαντιαίο εαμικό κίνημα, ο ηρωικός ΕΛΑΣ, οι δομές λαϊκής εξουσίας και λαϊκής αυτοδιοίκησης στην
ελεύθερη Ελλάδα, ο μεγάλος Δεκέμβρης ου 44’, όλα αποτέλεσαν την πάλη του λαού για κοινωνική απελευθέρωση, για ‘’Λαοκρατια’’, έθεσε με
πραγματικό τρόπο το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Ο άνισος, αλλά ατσάλινος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού υπήρξε στη συγκρότησή του
αγώνας αμυντικός, μπροστά σε ένα αστικό κράτος που ανασυγκροτούμενο απέκλειε με φυσικούς και πολιτικούς όρους την έκφραση των λαϊκών
μαζών. Τελικά όμως, ο ΔΣΕ έκανε επαναστατικό αγώνα, υπήρξε η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Στις 20 Αυγούστου 1949 ο ΔΣΕ
ηττήθηκε, δεν παύει όμως το εαμικό κίνημα να τροφοδοτεί τις μεγάλες μάχες του λαϊκού αγώνα μέχρι και σήμερα…
θεριέυει ο γίγαντας τώρα λαός,
και σπάζει δεσμά κι αλυσίδες...