Professional Documents
Culture Documents
Συμπληρώνονται σήμερα ακριβώς 40 χρόνια από την πιο σημαντική αντιστασιακή πράξη κατά
της χούντας των συνταγματαρχών. Στις 13 Αυγούστου 1968 ο Αλέκος Παναγούλης
αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο πυροδοτώντας ισχυρό εκρηκτικό
μηχανισμό, με τον οποίο είχε παγιδεύσει τον δρόμο Αθηνών-Σουνίου, τη στιγμή που
διερχόταν η αυτοκινητοπομπή του δικτάτορα. Το εγχείρημα απέτυχε, ο Παναγούλης
συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Ο Παναγούλης έγινε το σύμβολο
της αντίστασης κατά της δικτατορίας και η ποινή του τελικά δεν εκτελέστηκε λόγω
των σφοδρών διεθνών αντιδράσεων.
Στις 27 Μαΐου του 1967, ένα μόλις μήνα μετά το πραξικόπημα στην Ελλάδα, ο
Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος υπηρετούσε τότε τη στρατιωτική του θητεία, έφυγε
λιποτάκτης από τη μονάδα του με σκοπό να οργανώσει κίνημα κατά της χούντας.
Αποφάσισε να επισκεφθεί την Κύπρο, με σκοπό να βρει συνεργάτες, όπλα και
εκρηκτικές ύλες.
Μέσω μιας γνωστής του εξασφάλισε το διαβατήριο του Κύπριου φοιτητή της
Παντείου Χριστάκη Ζώππου και στις 18 Ιουνίου του 1967 έφτασε αεροπορικώς
στην Κύπρο. Ο Παναγούλης πήγε στο σπίτι των γονιών του Ζώππου στη
Γεροσκήπου της Πάφου, οι οποίοι τον φιλοξένησαν. Ο πατέρας του Χριστάκη
Ζώππου, Χαράλαμπος, ήταν ο επαρχιακός γραμματέας του ΑΚΕΛ Πάφου. Ο
Παναγούλης συστηνόταν σαν ο δικηγόρος Αλέκος Αλεξίου, στενός φίλος του
Χριστάκη Ζώππου.
Στο μεταξύ, ο Χριστάκης Ζώππος αποτάθηκε στην κυπριακή πρεσβεία στην Αθήνα
και ζήτησε να του εκδώσουν καινούργιο διαβατήριο, ισχυριζόμενος πως έχασε το
δικό του. Η πρεσβεία τού υπέδειξε ότι έπρεπε να καταγγείλει πρώτα την απώλεια
του διαβατηρίου του στις ελληνικές Αρχές. Αποτάθηκε στην Ασφάλεια όπου
δήλωσε το όνομά του, καθώς και τα στοιχεία του διαβατηρίου του.
Οταν εξακριβώθηκε ότι ένα άτομο με το δικό του όνομα ταξίδεψε στην Κύπρο ο
Ζώππος συνελήφθη, ανακρίθηκε και ομολόγησε ότι έδωσε το διαβατήριό του στον
Παναγούλη. Σύμφωνα με τον φάκελο του Αλέκου Παναγούλη στην ελληνική ΚΥΠ,
ο Ζώππος είπε στην ανάκριση πως ο Παναγούλης τον είχε απειλήσει ότι αν δεν του
έδινε το διαβατήριό του θα τον «καθάριζε η οργάνωσή» του.
Αν και όσοι έγραψαν για την υπόθεση Παναγούλη αναφέρουν πως ο Ζώππος
απέδρασε από την Ασφάλεια και διέφυγε παράνομα στην Κύπρο, στην
πραγματικότητα τον άφησαν ελεύθερο και τον διευκόλυναν να φύγει, με σκοπό να
τους οδηγήσει στον Παναγούλη.
Οπως τα διηγήθηκε ο Ζώππος σε συνέντευξή του στο ΡΙΚ, τον παρέλαβαν άντρες
του Τμήματος Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων (CID). «Ηρθαν και μου είπαν: Χριστάκη
μου, είμαστε του CID, μην ανησυχείς, σε παραλαμβάνουμε. Το ίδιο βράδυ με είχαν
πάρει στον Γιωρκάτζη, από τον Αγιο ∆ομέτιο (αναφέρεται στον αστυνομικό σταθμό
Αγίου ∆ομετίου, όπου κρατήθηκε μετά την άφιξη και τη σύλληψή του). Μην
ανησυχείς καθόλου, μου λέει ο Γιωρκάτζης».
Ο Ζώππος έφτασε στην Κύπρο στις 18 Ιουλίου 1967, την επομένη η εφημερίδα
«Αγών», εκφραστικό όργανο του Γιωρκάτζη, έγραψε για την υπόθεση Ζώππου:
«Συνελήφθη από τας ελληνικάς αρχάς και εκρατήθη δια σύντομον χρόνον,
αργότερον δε απεστάλη εις Κύπρον, με την σκέψιν ότι η εδώ άφιξίς του θα ωδήγει
εις την ανακάλυψιν και σύλληψιν του καταζητουμένου (Παναγούλη)».
Στο μεταξύ, αμέσως μετά την ανακάλυψη της Ασφάλειας ότι ο Παναγούλης είχε
διαφύγει στην Κύπρο με το διαβατήριο του Ζώππου, ενημερώθηκε ο Γιωρκάτζης
και του ζητήθηκε η συνεργασία για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του. Ο
Γιωρκάτζης κάλεσε στο γραφείο του τον αστυνόμο Φανή ∆ημητρίου και του
εξήγησε πως η Ασφάλεια Αθηνών αναζητούσε στην Κύπρο κάποιον τρομοκράτη και
του ανέθεσε να συνεργαστεί με το κυπριακό κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ για να
τον ανακαλύψουν. Μαρτυρεί σχετικά ο Φάνης ∆ημητρίου:
«Πήγαμε μαζί με τον Γιωρκάτζη στο γραφείο του υπευθύνου της ελληνικής ΚΥΠ
στη Λευκωσία, Π. Σιδερίδη. Ο Γιωρκάτζης, αφού με σύστησε, έφυγε και με άφησε
να συζητήσω το θέμα μαζί του. Ο Σιδερίδης μού είπε πως ένας σεσημασμένος
κομμουνιστής, ο Παναγούλης, βρισκόταν στην Κύπρο και έπρεπε οπωσδήποτε να
τον βρούμε. Μου έδωσε φωτογραφία του και γραπτή περιγραφή των
χαρακτηριστικών του. Ετοίμασα μια σχετική ανακοίνωση, η οποία δημοσιεύτηκε
στο αστυνομικό δελτίο».
Πολύκαρπος
Γιωρκάτζης: Η πιο
σκοτεινή
προσωπικότητα της
Κύπρου
Μετά τη σύλληψη και την ομολογία του Χριστάκη Ζώππου στην Αθήνα, η ελληνική
ΚΥΠ ειδοποίησε τον Φανή ∆ημητρίου πως ο Παναγούλης βρισκόταν στο σπίτι της
οικογένειας Ζώππου στην Πάφο. Ο Φανής ∆ημητρίου ανέθεσε στον υπαστυνόμο
Νεόφυτο Σοφοκλέους να οργανώσει την επιχείρηση σύλληψής του.
Οταν ο Παναγούλης έφυγε από την Πάφο και πήγε στη Λευκωσία, συνδέθηκε με
τον πρώην διευθυντή του ΑΠΕ Αντρέα Χριστοδουλίδη τον οποίο γνώριζε από την
Αθήνα. Ο Χριστοδουλίδης τον φιλοξένησε για λίγες μέρες στο σπίτι του. Οταν
διαπίστωσε πως το σπίτι του παρακολουθούνταν, ο Χριστοδουλίδης φυγάδεψε τον
Παναγούλη στο σπίτι του γνωστού του δικηγόρου Αντρέα Παναγιώτου, ο οποίος
αποδέχτηκε να φιλοξενήσει τον Παναγούλη χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν. Ο
Παναγούλης τού συστήθηκε σαν Αντώνιος Χριστοδούλου.
Ο Αντρέας Παναγιώτου ήταν μέλος της Επιτροπής για την Αποκατάσταση της
∆ημοκρατίας στην Ελλάδα (ΕΑ∆Ε) η οποία ιδρύθηκε την επομένη του
πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Ταυτόχρονα ήταν φίλος με τον Γιωρκάτζη, με
τον οποίο υπήρξαν συγκρατούμενοι την εποχή της ΕΟΚΑ. Λόγω της σχέσης του με
τον Γιωρκάτζη ο Παναγιώτου είχε φιλίες με στελέχη της ΚΥΠ Κύπρου.
Ο Παναγούλης είχε αναγνωριστεί στην Κερύνεια και από τον πολίτη Χαράλαμπο
Χατζηλαμπή ο οποίος είδε τη φωτογραφία του στο αστυνομικό δελτίο. Η
πληροφορία έφτασε στο αρχηγείο της Αστυνομίας και διαβιβάστηκε στον Φανή
∆ημητρίου, τον αξιωματικό στον οποίο ο Γιωρκάτζης είχε αναθέσει την έρευνα για
τον εντοπισμό του Παναγούλη. Ο Φανής ∆ημητρίου έστειλε στην Κερύνεια τον
υπαστυνόμο Νεόφυτο Σοφοκλέους ο οποίος ερεύνησε και επιβεβαίωσε την
πληροφορία.
Ο ∆ημητρίου πήγε στον Γιωρκάτζη και ζήτησε διευκρινίσεις: «Τι είναι αυτή η
ιστορία με τον Παναγούλη; Μου αναθέσατε να τον βρούμε και αυτός κινείται με
μέλη της ΚΥΠ Κερύνειας», του είπε. Ο Γιωρκάτζης απάντησε: «Εντάξει, κ. Φανή,
ξέχασέ το». Υστερα από αυτό, γράφει ο ∆ημητρίου, ο φάκελος Παναγούλη για την
κυπριακή αστυνομία έκλεισε!
Ο Γιωρκάτζης, λοιπόν, είχε εντοπίσει τον Παναγούλη, ενώ έμπιστοί του της ΚΥΠ
διείσδυσαν στην παρέα του και του έδιναν αναφορά για τις σκέψεις και τις κινήσεις
του. Ομως η σύλληψη του Παναγούλη δεν ήταν πια στις προτεραιότητες του
Γιωρκάτζη. Ο Παναγούλης ήταν ένα «κεφάλαιο» στο οποίος ο Γιωρκάτζης
αποφάσισε να επενδύσει.
Ο Παναγούλης έζησε για πολλούς μήνες κρυβόμενος στο γραφείο του Σιαφκάλη.
Η ΚΥΠ δεν έχασε τα ίχνη του Παναγούλη. Ο Χατζηδημητρίου αναφέρεται σε
έρευνα που έκανε κρυφά η ΚΥΠ στο σπίτι του, ενώ ο Σιαφκάλης μαρτυρεί την
είσοδο αστυνομικών του Γιωρκάτζη στο σπίτι του χρησιμοποιώντας αντικλείδι, ενώ
ο Παναγούλης ήταν σφηνωμένος σε μια κρύπτη που κατασκευάστηκε σε μια
ντουλάπα.
Παρέμβαση Μακαρίου
Το φθινόπωρο του 1967 ξέσπασε στην Κύπρο μια μεγάλη κρίση με αφορμή τα
πολεμικά γεγονότα στο τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου. Η Τουρκία απειλούσε με
εισβολή και η Ελλάδα συμβιβάστηκε και αποδέχτηκε την αποχώρηση από την
Κύπρο της ελληνικής μεραρχίας που στάθμευε στο νησί από το 1964.
Τελικά, τον Ιανουάριο του 1968 λήφθηκε απόφαση από τα μέλη της Επιτροπής
για τη ∆ημοκρατία στην Ελλάδα να φύγει ο Παναγούλης αεροπορικώς, ως
κανονικός επιβάτης, με το διαβατήριο του Νίκου Σιαφκάλη. Ορίστηκε ημερομηνία
αναχώρησής του η 28η Ιανουαρίου με προορισμό την Ελλάδα, μέσω Βηρυτού.
Η συνάντηση με Γιωρκάτζη
Η μαρτυρία του Αντρέα Παναγιώτου έχει σοβαρές ανακρίβειες: Επόμενη μέρα δεν
υπήρχε. Ολα έγιναν το Σάββατο 27 Ιανουαρίου, στο τρίωρο 10 το πρωί έως 1 το
μεσημέρι. Επίσης, αν και ο Γιωρκάτζης δεν εμφανίστηκε στη συνάντηση με τον
Παναγούλη, η διαδικασία για την έκδοση του ταξιδιωτικού εγγράφου είχε
προωθηθεί μέσω του διευθυντή της ΚΥΠ Αντρέα Ρήγα. Ο Παναγούλης είχε ζητήσει
ταξιδιωτικό έγγραφο και όχι συνάντηση με τον Γιωρκάτζη. Συνεπώς, δεν υπήρχε
λόγος να σπεύσει ο Παναγούλης στον Παναγιώτου για να του ζητήσει να
μεσολαβήσει για να τον βοηθήσει ο Γιωρκάτζης.
Είτε ο Παναγούλης πήγε αυτόβουλα στο σπίτι του Παναγιώτου είτε ο Γιωρκάτζης
ανέθεσε να τον παρακολουθούν μέχρι να χωρίσει από τον Χατζηδημητρίου, το
βέβαιο είναι πως ύστερα από έξι μηνών παρακολούθηση του Παναγούλη από την
κυπριακή ΚΥΠ, ο Γιωρκάτζης δεν θα τον άφηνε αβασάνιστα να φύγει στο άγνωστο
με ένα «λεσέ πασέ» που του υποσχέθηκε ο Μακάριος. Λογικό ήταν ο Γιωρκάτζης
να επιδιώξει να κρατήσει την επαφή μαζί του και μετά την αναχώρησή του από την
Κύπρο.
ΜΕΡΟΣ Β
Ο Αλέκος Παναγούλης, αφού περιπλανήθηκε στην Κύπρο για έξι μήνες, έφυγε τον
Ιανουάριο του 1968 από τη Λευκωσία με προορισμό τη Ρώμη, μέσω Βηρυτού.
Ταξίδευε με διαβατήριο που του παραχώρησε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ο οποίος
τον κατευόδωσε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Στη Ρώμη συνάντησε τον αδελφό του Στάθη και τον γραμματέα της Ενωσης
Κέντρου Νίκο Νικολαΐδη. Συζήτησε μαζί τους τα σχέδιά του για κίνημα κατά της
χούντας από την οργάνωση «Ελληνική Αντίσταση» που είχαν ιδρύσει.
Από το Παρίσι ο Γιωρκάτζης πήγε μέσω Λονδίνου στην Αθήνα. Εκεί έφτασε στις 20
Μαΐου και ο Παναγούλης. Οι δυο τους συναντήθηκαν δύο φορές στο σπίτι του
Γιάννη Κλωνιζάκη. Μετά τις συναντήσεις ο Παναγούλης εκμυστηρεύτηκε στον
Κλωνιζάκη πως ο Γιωρκάτζης τού «υποσχέθηκε ότι θα παρέσχη οικονομικήν
ενίσχυσιν» μέχρι ποσού ενός εκατομμυρίου δραχμών το μήνα και ότι «θα βοηθήση
εις τον αποστολήν πυρομαχικών». Ο Κλωνιζάκης είπε πως μετά τη συνάντηση
εκείνη άρχισε να υποψιάζεται ότι ο αρχηγός της οργάνωσης «Ελληνική Αντίσταση»
ήταν ο Γιωρκάτζης.
Ο Γιωρκάτζης ανέλαβε να εφοδιάσει τον Παναγούλη και την ομάδα του στην
Αθήνα με όλο το αναγκαίο υλικό. «Ηρθε ο υπουργός και μας πήρε με ένα
αυτοκίνητο. Μας πήρε στον Κυριάκο Πατατάκο, της κυπριακής ΚΥΠ», διηγείται ο
Νίκος Νικολαΐδης στο δημοσιογράφο Κ. Μαρδά. «Μπήκαμε σε μια αποθήκη του
στρατού. Ενώ ο Παναγούλης άρχισε να μαζεύει με απληστία εκρηκτικά,
εκπυρσοκροτητές, κιβώτια, παρενέβη ο Πατατάκος λέγοντας: Θα τα πάρεις όλα; Ο
Γιωρκάτζης τον έκοψε: Ασ' τον. ∆ικά σου είναι;».
Το υλικό αυτό δεν ανήκε στον στρατό ούτε στην αστυνομία, μήτε ήταν
καταγραμμένο σε οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία. Στην αποθήκη αυτή
φυλάσσονταν όπλα, πυρομαχικά και εκρηκτικά για τις ανάγκες ενός μικρού
ιδιωτικού στρατού που διατηρούσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ο οποίος ήταν ο
επικεφαλής του τοπικού κλιμακίου της οργάνωσης Glandio στην Κύπρο. Ο
ιδιωτικός στρατός του Γιωρκάτζη ήταν παρακλάδι του Ι∆ΕΑ και ιδρύθηκε στην
Κύπρο με τη βοήθεια και τη συνεργασία της ελληνικής ΚΥΠ.
Τα εκρηκτικά που έστειλε ο Γιωρκάτζης στον Παναγούλη
Η κυπριακή ΚΥΠ ήταν αυτή που ετοίμασε και πολυγράφησε σε 2.000 αντίτυπα,
στο τοπικό κλιμάκιο της Κερύνειας, την προκήρυξη που θα κυκλοφορούσε η
Ελληνική Αντίσταση στην Αθήνα, μετά την εκδήλωση του κινήματος.
Στις 11 Ιουλίου του 1968 ο Παναγούλης έφυγε από την Κύπρο και πήγε στη
Ρώμη, όπου συνάντησε τον Νικολαΐδη που έφυγε ενωρίτερα. Εκεί, είπε στον
Νικολαΐδη «για το σχέδιο εκτέλεσης του Παπαδόπουλου». Ο Παναγούλης πήγε από
τη Ρώμη στην Αθήνα και άρχισε να οργανώνει την απόπειρα. Το σχέδιο πρόβλεπε
παγίδευση του δρόμου με νάρκη και ανατίναξη του αυτοκινήτου που μετέφερε τον
Γεώργιο Παπαδόπουλο από τη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο
Λαγονήσι, στην Αθήνα.
Η απόπειρα
Τον καταδίκασαν δις εις θάνατον. Τρεις νύχτες και τρεις μέρες περίμενε να τον
πάνε για εκτέλεση, αλλά η χούντα δεν το αποτόλμησε, διότι ήδη είχε γίνει
σύμβολο δημοκρατίας και ελευθερίας. Ο Παναγούλης έζησε πέντε χρόνια μέσα σ'
ένα τσιμεντένιο κελί, ενάμισι μέτρο επί τρία, και αποφυλακίστηκε στο 1973 όταν
το καθεστώς παραχώρησε γενική αμνηστία.
Από το 1968 μέχρι τις μέρες μας το ερώτημα για τα κίνητρα του Γιωρκάτζη
παραμένει ανοιχτό. Οσοι έγραψαν για την υπόθεση Παναγούλη απέδωσαν στον
Γιωρκάτζη δύο λόγους για την απόφασή του να συνεργαστεί με τον Παναγούλη:
Αυτές τις εκδοχές τις υιοθέτησε και τις υποστήριξε μετά το '74 και ο Αλέκος
Παναγούλης.
Ο Γιωρκάτζης ήταν ο τοποτηρητής της χούντας στην Κύπρο πολύ πριν από το
πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Είχε συνεργασία με τον Ι∆ΕΑ από τα πρώτα
βήματα της Κυπριακής ∆ημοκρατίας και γνώριζε προσωπικά τον Παπαδόπουλο, ο
οποίος τον βοήθησε, το 1960, να ιδρύσει την κυπριακή ΚΥΠ στα πρότυπα της
αντίστοιχης ελληνικής. Συνεργάστηκε με τον Ιωαννίδη το 1962-63 όταν αυτός
υπηρετούσε στην Κύπρο, στην ίδρυση οργάνωσης με σκοπό την ακύρωση των
Συμφωνιών της Ζυρίχης και την ανακήρυξη της Ενωσης.
Από την άλλη, η συμμετοχή του Γιωρκάτζη στην απόπειρα κατά του
Παπαδόπουλου είναι μια πραγματικότητα. Ηταν ζήτημα μερικών δευτερολέπτων να
δολοφονηθεί ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Εστω ότι πετύχαινε η απόπειρα, θα
έπεφτε η χούντα; Ποιος θα επωφελείτο από τις συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας;
Η χούντα δεν υπήρξε ποτέ ομοιογενής. Ευθύς εξαρχής είχαν δημιουργηθεί δύο
ρεύματα. Το ένα ρεύμα που είχε την πλειοψηφία στο «επαναστατικό συμβούλιο»
εκφραζόταν από την τριανδρία Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου. Ο
Παπαδόπουλός συγκέντρωσε στα χέρια του όλες τις εξουσίας. Μετά το κίνημα του
βασιλιά έγινε αντιβασιλέας, πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών, Εσωτερικών
και Αμυνας. Ο Παπαδόπουλος εννοούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα για πολλά
χρόνια, αλλά επιδίωκε να μεταμορφώσει το καθεστώς σε κατ' επίφαση
δημοκρατικό.Στα σχέδια αυτά του Παπαδόπουλου αντιδρούσε το ρεύμα των
σκληροπυρηνικών που εκφραζόταν από στην τριανδρία Λαδάς, Ασλανίδης και
Ιωαννίδης. Αυτοί οι τρεις αξιωματικοί με πρώτο τον Λαδά, δεύτερο τον Ασλανίδη
και σε λιγότερο βαθμό τον Ιωαννίδη ήταν οι ενδοχουντικοί αντίπαλοι του Γεώργιου
Παπαδόπουλου.
Από τα πρώτα στάδια της δικτατορίας, οι Λαδάς, Ιωαννίδης και Ασλανίδης έδιναν
ιδιαίτερη σημασία στην αποστολή της χούντας σαν «ηθικοπλαστικού οργάνου της
διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας» και ήταν ενάντια σε οποιαδήποτε τάση
επαναφοράς δημοκρατικών ελευθεριών. Η ομάδα αυτή των «σκληρών» της
χούντας διαφωνούσε με τους «πραγματιστές» της ομάδας Παπαδόπουλου.
∆ιαφώνησαν με πολλές αποφάσεις και πρακτικές του Παπαδόπουλου, όπως τα
ανοίγματα προς την Τουρκία, την αποχώρηση της μεραρχίας από την Κύπρο στην
εκπνοή του '67 και τη διευκόλυνση του Ανδρέα Παπανδρέου να φύγει από την
Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1968.
Πάνω απ' όλα όμως αντιδρούσαν στη «συμφιλιωτική πολιτική» που ακολουθούσε
ο Παπαδόπουλος το 1968, προκειμένου να επιβληθεί ομαλότερα το νέο σύνταγμα
που ετοίμαζε. Στο πλαίσιο της πολιτικής του αυτής, ο Παπαδόπουλος, άφησε την
άνοιξη του 1968 ελεύθερους 4.000 κρατούμενους που θεωρούνταν κομμουνιστές,
κατήργησε τον Ιούλιο έξι από τα δέκα στρατοδικεία και απελευθέρωσε τους
περισσοτέρους από τους παλιούς πολιτικούς που τελούσαν υπό κατ' οίκον
περιορισμό. Στις 30 Ιουλίου 1968 είχε υποσχεθεί επιστροφή στην κοινοβουλευτική
δημοκρατία.
Παρατηρείται, λοιπόν, το πρώτο εννιάμηνο του 1968, από την ανάληψη της
πρωθυπουργίας από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο μέχρι το «δημοψήφισμα» για το
νέο Σύνταγμα τον Σεπτέμβριο, μια βαθιά ρήξη στους κόλπους της χούντας που
αφορά τον προσανατολισμό της «επανάστασης».
Είναι εξακριβωμένο ότι εκείνη την περίοδο ο Γιωρκάτζης είχε επαφή με τους
σκληρούς της χούντας και ειδικά με τον Ασλανίδη. Η σχέση αυτή δεν διακόπηκε
όταν αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του στην απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου.
Μόλις έξι μήνες μετά το εγχείρημα του Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο,
ο Γιωρκάτζης άρχισε να οργανώνει μαζί με τον Ασλανίδη την απόπειρα δολοφονίας
του Μακαρίου, που έγινε τον Μάρτιο του 1970. Η ενέργεια αυτή ήταν μια κοινή
δράση του Γιωρκάτζη και του διοικητή των ΛΟΚ στην Κύπρο ∆ημήτρη
Παπαποστόλου.
Ενας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Γιωρκάτζη, ο Νίκος Ιωάννου - Ψωμάς,
αποκάλυψε πως λίγους μήνες πριν από την απόπειρα κατά του Μακαρίου, ο
Γιωρκάτζης του είπε: «Εχω πληροφορίες ότι σε δύο μήνες θα "φάνε" τον
Παπαδόπουλο και θα βάλουνε πρωθυπουργό τον Ασλανίδη και μετά θα φάνε τον
Μακάριο».
Ο Γιωρκάτζης ουδέποτε απέδωσε στον εαυτό του ρόλο αντιστασιακού κατά της
χούντας. Οταν έγινε γνωστή η ανάμιξή του στην υπόθεση Παναγούλη, μιλούσε για
«σκευωρία». Αυτή ήταν η άποψη και σύσσωμου του κυπριακού Τύπου που τον
στήριζε. Ακόμη, λίγο μετά την αποτυχημένη απόπειρα του να δολοφονήσει τον
Μακάριο, τον Μάρτιο του '70, επιχείρησε να τον συναντήσει και να του πει τα
παράπονά του. Ετοίμασε ένα σημείωμα με τις επικεφαλίδες των θεμάτων που θα
του ανέπτυσσε. Για το ζήτημα του Παναγούλη, έγραψε: «Επικράνθην από το ότι με
αφήσατε εκτεθειμένον εις την υπόθεσιν Παναγούλη. Εδέχθην το στίγμα
αγογγύστως διά να σας υποβοηθήσω». Η μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη κατά
της χούντας ήταν κατά τον Γιωρκάτζη στίγμα.
Ο Γιωρκάτζης ήταν πολύ έμπειρος συνωμότης για να γνωρίζει πως μια οργάνωση
των μερικών ατόμων με πενιχρά μέσα, όπως ήταν η «Ελληνική Αντίσταση» δεν
είχε τη δυνατότητα ν' ανατρέψει τη χούντα, ακόμη κι αν κατάφερνε να
δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο.
«Οι δυνάμεις που επέβαλαν τη Χούντα έχουν αρκετές εφεδρείες σαν τον
Παπαδόπουλο. Αντίθετα η αρνητική ζημιά υπήρξε σημαντική», έγραψε από τότε ο
Γιάννης Κάτρης, αποτιμώντας αρνητικά το αποτέλεσμα της απόπειρας του
Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο. «Με μια επιτήδεια προπαγανδιστική
εκμετάλλευση της απόπειρας, η Χούντα επί πολλούς μήνες μπόρεσε ν' αντιστρέψει
τους ρόλους και να γίνει από κατηγορούμενη κατήγορος. Το σφυροκόπημα της
δικτατορίας από την παγκόσμια κοινή γνώμη έπεσε σε χαμηλότερους τόνους. Και
επιπλέον νέα κύματα συλλήψεων και διωγμών τροφοδότησαν τα άντρα των
βασανιστών».
Η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου απέτυχε, όπως απέτυχε ενάμιση χρόνο αργότερα η
απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου. Στις 15 Μαρτίου 1970 οι άνθρωποι του Ασλανίδη δολοφόνησαν
στη Λευκωσία τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, ο οποίος γνώριζε ήδη πάρα πολλά για να
ζήσει...Μακάριος ∆ρουσιώτης
Ελευθεροτυπία
13/08/2008
Πώς «πούλησε» τον Παναγούλη ο Π. Γιωρκάτζης
Στις 13 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την κορυφαία αντιστασιακή ενέργεια κατά
της στρατοκρατικής δικτατορίας: Την απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη να γίνει
τυραννοκτόνος σκοτώνοντας τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο.
Το σχέδιο προέβλεπε να τιναχθεί στον αέρα το αυτοκίνητο του δικτάτορα νωρίς το πρωί, κατά
τη μετάβασή του στο γραφείο του από τη βίλα στο Λαγονήσι, που του είχε διαθέσει ο
Ωνάσης. Ο Παναγούλης είχε παγιδεύσει με εκρηκτικά έναν αγωγό κάτω από τη λεωφόρο
Αθηνών - Σουνίου (στο 51ο χιλιόμετρο). Η ιστορία γνωστή: Η έκρηξη σημειώθηκε
δευτερόλεπτα μόλις αφού πέρασε η αυτοκινητοπομπή - και το τεθωρακισμένο του
Παπαδόπουλου δεν έπαθε το παραμικρό.
Ο Παναγούλης συνελήφθη ενώ κρυβόταν ημίγυμνος στα βράχια της ακτής. Υστερα από τρεις
ημέρες συνελήφθησαν άλλοι 14 ως συνεργάτες του και μέλη της αντιστασιακής οργάνωσής
του «Ελληνική Αντίσταση». Στη δίκη τους, τον Νοέμβριο του 1968, ο διαβόητος βασιλικός
επίτροπος Ι. Λιάπης πρότεινε θανατική καταδίκη για τον Αλέκο Παναγούλη και τον (μετέπειτα
υπουργό του ΠΑΣΟΚ) Λευτέρη Βερυβάκη, ως υπότροπο και ισόβια για τους Γ. Κλωνιζάκη και
Ν. Λεκανίδη. Η απόφαση ανακοινώθηκε στις 17 Νοεμβρίου - σημαδιακή ημέρα αργότερα: Δις
εις θάνατον ο Παναγούλης, ισόβια ο Βερυβάκης, κάθειρξη πολυετής για τους άλλους...
Ως το 1973 έμεινε στις φυλακές ο Αλέκος Παναγούλης με στάση λεβέντικη, ανάλογη με τον
θρύλο που τον περιέβαλλε: Αλύγιστος κι ανυπότακτος, προκαλούσε τους βασανιστές του,
τους δεσμοφύλακες και τους στρατοδίκες και σχεδίαζε συνεχώς αποδράσεις από τα
δεσμωτήρια (τρεις φορές τα κατάφερε!), όταν δεν έγραφε ποιήματα, τρυφερά και
ανατρεπτικά, με το αίμα του για μελάνι και σπιρτόξυλα για πέννα... Ως και ο δικτάτορας Γ.
Παπαδόπουλος, στη συζήτηση που είχα μαζί του στον Κορυδαλλό το 1996, αναγνώριζε τον
επίδοξο τυραννοκτόνο ως τον «μόνο πραγματικό αντιστασιακό» και «μεγάλο παλληκάρι».
Αυτό το παλληκάρι, από τις ηρωικότερες μορφές στη νεοελληνική Ιστορία, ήταν ήδη
βουλευτής ανεξάρτητος, όταν βρήκε αδόκητο θάνατο, την Πρωτομαγιά του 1976, με επίσημη
εκδοχή, που δεν έπεισε τους πολλούς, το τροχαίο. Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες
έκλαψαν το μόλις 37χρονο παλληκάρι στο συγκλονιστικό ξόδι...
Γνωστά όλα αυτά λίγο - πολύ, δεν βλάπτει να τα θυμίζουμε και να τα θυμόμαστε, σαν
διαφυγή έστω, από τη μιζέρια της πολιτικής επικαιρότητας.
Αγνωστα για τους περισσότερους και εξαιρετικού ενδιαφέροντος ήταν όσα απεκάλυψε ο
Μακάριος Δρουσιώτης στην έρευνά του («Ε», 13 και 14-8-08) με τίτλο «Ο Αλέκος
Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ». Πώς ο λιποτάκτης Παναγούλης, στην περιπλάνησή του
στο εξωτερικό, για να εξασφαλίσει βοήθεια ώστε να εφαρμόσει το σχέδιό του να σκοτώσει
τον δικτάτορα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος και πρόθυμους ενισχυτές στη Μεγαλόνησο και
παγιδεύεται από τον τότε υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, την «πιο σκοτεινή και
αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της νεότερης Ιστορίας της Κύπρου».
ΚΥΠατζήδες της Κύπρου τον εκπαίδευσαν στα εκρηκτικά και ο Γιωρκάτζης (τον οποίο ο
Παναγούλης αναγόρευσε ηγετικό στέλεχος της οργάνωσής του «Ελληνική Αντίσταση») του
παρέσχε αφειδώς κάθε βοήθεια: διαβατήρια, χρήματα, άνετα ταξίδια, όπλα και, τελικά, με τον
διπλωματικό σάκο της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα, τα εκρηκτικά για την απόπειρα κατά
του Παπαδόπουλου.
Σε μια κουβέντα μας στο καφενείο της Βουλής, στις αρχές του 1976, του εξέφρασα την
εύλογη απορία πώς εμπιστευόταν έτσι τον Γιωρκάτζη, τον πιο πατενταρισμένο άνθρωπο της
χούντας και των Αμερικανών στην Κύπρο.
Η απάντηση με προβλημάτισε για την ευπιστία του: Ο ίδιος, λέει, του θύμιζε και του ξύπνησε
το αγωνιστικό παρελθόν του στην ΕΟΚΑ. Κι όπως είχε θυμώσει(!) με τον Παπαδόπουλο για
την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από το νησί, το φθινόπωρο του 1967, πείστηκε να
γίνει... αντιστασιακός για να εκδικηθεί τη χούντα!...
Η εκδοχή αυτή νομίζω ότι δεν στέκει - κι όχι μόνον επειδή τον Γιωρκάτζη σκότωσαν (στη
Λευκωσία, 15-03-1970) οι ίδιοι με τους οποίους υποτίθεται ότι συνωμοτούσε.
Βοηθώντας τον Παναγούλη ο Γιωρκάτζης ήθελε για δικούς του λόγους να στείλει στον
δικτάτορα Παπαδόπουλο απειλητική προειδοποίηση ότι είναι ευάλωτος και όχι να τον
σκοτώσει. Στο έγκυρο βρετανικό περιοδικό «Πράιβετ Αϊ» δημοσιεύθηκε τότε μια πειστική
εξήγηση, που πέρασε απαρατήρητη: Τα εκρηκτικά που έστειλε ο Γιωρκάτζης στον Παναγούλη
προσφέρονταν για μια εντυπωσιακή έκρηξη, αλλά όχι και για να τινάξουν στον αέρα το
οδόστρωμα μαζί με το τεθωρακισμένο (του Νκρούμαχ) αυτοκίνητο του δικτάτορα. Η μικρή
ρωγμή κι όχι κρατήρας στη λεωφόρο Σουνίου το μαρτυρεί αδιάψευστα...
Ολα αυτά δεν μειώνουν στο ελάχιστο τη λεβεντιά του αλησμόνητου Αλέκου Παναγούλη, που
τόλμησε να στοχεύσει το κεφάλι της χούντας, παίζοντας το δικό του κορώνα - γράμματα.
Επιβεβαιώνουν ασφαλώς ότι αποκοτιά και σύνεση δεν συνταιριάζουν και δείχνουν την
απόγνωση του παλληκαριού από την αδυναμία να στηρίξουν τον στόχο του πραγματικές
αντιστασιακές δυνάμεις. Ο αδελφός του Στάθης και οι συναγωνιστές του ξέρουν καλά πόσα
κοφτά «όχι» συνάντησε ο Αλέκος, όταν, στη Ρώμη και το Παρίσι, έκρουε τις θύρες ηγετών
της αντίστασης για βοήθεια.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες κραυγαλέων αντιχουντικών στην κηδεία του, όπως και οι άλλες τόσες
στις επετείους του «Πολυτεχνείου» διαδήλωναν το αντιστασιακό πάθος τους μετά, φευ, τη
χούντα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2008
ΑΛ. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ - ΠΟΛ. ΓΕΩΡΚΑΤΖΗΣ
Ζητούμενο, η αλήθεια
Με αφορμή την έρευνα του Μακ. Δρουσιώτη για τα 40 χρόνια από την απόπειρα του Αλ.
Παναγούλη κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, 12 συναγωνιστές του έστειλαν την ακόλουθη
επιστολή:
Κατά την 40ή επέτειο της απόπειρας τυραννοκτονίας, που πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος
Παναγούλης και οι συναγωνιστές του, στο 31ο χιλιόμετρο της οδού Αθηνών-Σουνίου, κατά
του δικτάτορα Παπαδόπουλου, προέδρου της κυβέρνησης της Χούντας, ο κύριος Μακάριος
Δρουσιώτης εκ Κύπρου με δύο ολοσέλιδα δημοσιεύματα (ίδε «Ελευθεροτυπία» Τετάρτη 13
Αυγούστου 2008 σελ. 6 και 7 και Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008 σελ. 6 και 7) υποστηρίζει ότι
«λύνει» το μυστήριο της συνεργασίας Παναγούλη - Γεωρκάτζη διατεινόμενος, ανάμεσα σε
πολλά και διάφορα περίεργα (στα οποία θα επανέλθουμε εκτενέστερα αργότερα διά μακρών),
ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης είχε καταστεί όργανο των επιδιώξεων του Γεωρκάτζη και
κάποιων χουντικών. Ετσι ανάμεσα στ' άλλα θεωρεί ότι:
Τέταρτον: Αποπειράται να συνδέσει -πολιτικά και ιστορικά- την απόπειρα κατά του αρχι-
πραξικοπηματία με τις απόπειρες κατά του Μακαρίου από τους ηγέτες της Χούντας. Φαίνεται
ότι ο συντάκτης πιστεύει ότι η διά της βίας «αδελφοποίηση» των ανόμοιων, και ηθικά και
πολιτικά ανισοβαρών, ιστορικών γεγονότων, δεν θα βαρύνει στην κρίση των θυμάτων της
προπαγάνδας του.
Πέμπτον: Αποπειράται να περάσει το σύνολο των θεωρημάτων και θεωριών της Χούντας, που
βρίσκονται ενσωματωμένα στη διαταγή παραπομπής στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, που
υπογράφει ο Φαίδωνας Γκιζίκης μετά από τις ανακρίσεις που έγιναν στο Ε.Α.Τ. - Ε.Σ.Α. από
τον Δημήτριο Ιωαννίδη και υπό την ευθύνη του ταγματάρχη Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου και
του λοχαγού Δημητρίου Χατζηζήση. Αξιοσημείωτο παραμένει στα όσα αναφέρουν οι
«αποκαλύψεις» ότι δεν λαμβάνονται υπ' όψιν ούτε τα δεδομένα της δίκης στο Εκτακτο
Στρατοδικείο Αθηνών (4-17 Νοεμβρίου 1968) ούτε οι μετέπειτα αποκαλύψεις, μαρτυρίες και
ομολογίες των θυτών και θυμάτων της Δικτατορίας.
Εβδομον: Αποπειράται να «κάψει» πολιτικά και ιστορικά την αντιστασιακή δράση κατά της
Δικτατορίας - της οποίας λαμπρή σελίδα αποτελεί η απόπειρα κατά του αρχιπραξικοπηματία -
για την οποία ουσιαστικά υποστηρίζει τη «ραγιάδικη» θεωρία, ότι θα καθιστούσε σκληρότερη
τη συμπεριφορά της Χούντας και θα της επέτρεπε να εφαρμόζει σκληρότερα μέτρα.
Ογδοο: Αποπειράται -προφανώς εξαιτίας ή ίσως και στο όνομα των εσωκυπριακών
αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων, διχασμών, με τις οποίες ο Αλέξανδρος Παναγούλης και οι
συναγωνιστές του ουδέποτε ασχολήθηκαν κατά τον τρόπο που προδιαγράφει για αυτούς ο κ.
Δρουσιώτης Μακάριος - να τους εμφανίσει «όργανα κακούργων επιδιώξεων των παραγόντων
της Χούντας», την οποία στο σύνολο της πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις, μέχρι της
πλήρους κατάρρευσης και συντριβής της.
Πριν όμως κλείσουμε την πιο πάνω καταγγελία και διαμαρτυρία μας, θέλουμε να εκφράσουμε
τη λύπη και οργή μας, γιατί τις επετειακές ημέρες και ώρες τις προ 40 ετών απόπειρας κατά
του δικτάτορα τα πιο πάνω δημοσιεύματα μάς γύρισαν πίσω -πένθιμα και δραματικά όσο
τότε- στα όσα τις κρίσιμες ώρες ακουγόντουσαν από το στόμα του Βύρωνα Σταματόπουλου,
γενικού γραμματέα της Χούντας, που μας πληροφορούσε μετά τη σύλληψη του Αλέξανδρου
Παναγούλη τα εξής:
Ενατο: ...«Σήμερα το πρωί ώρα 7 και 30 επιχειρήθηκε απόπειρα κατά της ζωής του Ελληνα
πρωθυπουργού Γ. Παπαδόπουλου η οποία απέτυχε... συνελήφθη ο υπολοχαγός των Λ.Ο.Κ.
Γεώργιος Παναγούλης (σ.σ. εξαφανισμένος αδερφός του Αλέξανδρου) όργανο σκοτεινών και
αντιδραστικών δυνάμεων, που επιχείρησαν να εκτελέσουν τον "σωτήρα" του έθνους....».
Στην ίδια ενημέρωση ο κ. Βύρων Σταματόπουλος πρόσθετε ότι ...το μόνο σχόλιο που έκανε ο
πρωθυπουργός ήταν ...«ανέκαθεν ο Θεός ήταν φιλέλλην»... και προφανώς γι' αυτό η
απόπειρα απέτυχε.
Δέκατο: Ομως η αποθέωση της διαστρέβλωσης και προπαγάνδας σημειωνόταν το ίδιο βράδυ
και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν ακουγόντουσαν ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί να
προπαγανδίζουν ότι... «την απόπειρα "έστησε" για να δοξαστεί και να επιβληθεί στους συν-
επαναστάτες του ο ίδιος ο δικτάτορας»... Και προφανώς όχι η «Ελληνική Αντίσταση» και η
«Αντιδικτατορική Πάλη».
Μετά τα πιο πάνω θεωρούμε πως ελάχιστο ηθικό και πολιτικό χρέος αφενός μεν απέναντι
στην αλήθεια και αφετέρου απέναντι στον Αλέξανδρο Παναγούλη και στους αγώνες όλης της
αντιδικτατορικής πάλης, μας επιβάλλει :
Να διαμαρτυρηθούμε για όσα αναληθή και ανίερα αποπειράται το πιο πάνω δημοσίευμα του κ.
Δρουσιώτη Μακαρίου να προσάψει σε ανιδιοτελείς αγωνιστές του Δημοκρατικού
Αντιδικτατορικού Αγώνα, που επιχείρησαν για το καλό της Ελλάδος και της Κύπρου να
πολεμήσουν τη Χούντα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/08/2008
Και πώς συνεχίστηκε….
Που αποτελεί «ΛΙΒΕΛΟ» για τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και τους ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του.
Χούντας.
Όμως, ο συγγραφέας Μακάριος Δρουσιώτης, από την Κύπρο, επιμένει, επανέρχεται και
προεκτείνει τους ισχυρισμούς του σε ένα πλήρες «ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ», το οποίο αυτήν την
εβδομάδα παρουσιάζει στην Αθήνα.
Είμαστε για αυτό υποχρεωμένοι – περισσότερο χάριν των «ανύποπτων»
Τρίτων ή Νέων – να τον ρωτήσουμε σύντομα με την πιο κάτω δημοσίευσή μας, μερικά
στοιχειώδη πράγματα, για τα οποία οφείλει ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όχι μόνο εξηγήσεις,
αλλά και «εξομολογήσεις», δεδομένου ότι είναι ήδη κατάδικος στη συνείδηση των
περισσοτέρων, σαν Κατασκευαστής ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΩΝ και ΟΧΙ Συγγραφεύς ΙΣΤΟΡΙΩΝ και εν
προκειμένω σε δόλιο λιβελογράφο και υβριστή, κατά του ήρωα της Αντιχουντικής Αντίστασης
ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ του.
ΤΑ 10 ΠΡΩΤΑ (θα επανέλθουμε μετά την παρουσίαση) ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
1β)Ακόμη από πού προκύπτει, ότι αυτό θα ήταν «κακό» για την Ελλάδα και την Κύπρο. Με
άλλα λόγια, εάν έφευγε εκείνη την ώρα από τη μέση ο ΑΡΧΙΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΑΣ και ΑΡΧΗΓΟΣ
της ΧΟΥΝΤΑΣ (που κατά τον συγγραφέα αποτελούσε τις «καλύτερες» ελπίδες της Ελλάδος
και της Κύπρου), θα καταστρεφόντουσαν οι ελπίδες της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΠΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ και της αναζητήσεως και επιτεύξεως λύσης στο
ΚΥΠΡΙΑΚΟ?
2α)Γιατί και πως συνδέεται η «ΑΠΟΠΕΙΡΑ» κατά του ΑΡΧΙ- ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ και
2β)Όμως, κανένας παρατηρητής, πλην Δρουσιώτη, μέχρι σήμερα – πάνω από 40 χρόνια από
αυτά – δε συσχέτισε και «σύρραψε» τα δυο γεγονότα της ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στην Ελλάδα με
την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΗΓΕΤΗ της ΚΥΠΡΟΥ, που δεν συναντώνται πουθενά και τα
οποία βρίσκονται σε απόσταση «ΓΗΣ – ΟΥΡΑΝΟΥ» μεταξύ τους.
Γιατί λοιπόν, παρά την πρώτη τόσο μεγάλη διαφορά – κατά τον κοινό νου – «συρράπτονται
και ισοτιμώνται» και αντιμετωπίζονται σαν οι «ΧΑΝΔΡΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΟΥ
ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ»?
Όλα αυτά αποτελούν ισχυρό λόγο για τη δικαιολόγηση και δικαίωση της έκδοσης του
«Μυθιστορήματος», που σήμερα παρουσιάζεται?
Γιατί λοιπόν «ΣΥΡΡΑΠΤΟΝΤΑΙ και ΑΜΠΑΛΑΡΩΝΤΑΙ» οι δύο ενέργειες (απόπειρα στο Σούνιο
των Αθηνών-1968, κατά του Αρχηγού της Χούντας, με την απόπειρα στη Λευκωσία-1970,
κατά του Μακαρίου) σε κοινή επιδίωξη από τάχα «κοινό κέντρο» που όμως – κατά τον
συγγραφέα – λόγω κάποιου κοινού παρανομαστή θα κατέστρεφαν τόσο την Αποκατάσταση
της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, όσο και την Αναζήτηση Λύσεως Επίλυσης του Κυπριακού στο
ΝΗΣΙ.
Τάχα αυτή η «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ» είναι ΑΘΩΑ ή εξυπηρετεί κάτι και μάλιστα πολύ μεταγενέστερο,
σαν π.χ. την σημερινή αναζήτηση λύσεως στην Ελληνοτουρκική διένεξη για την Κύπρο και το
κλείσιμο του Κυπριακού στην φιλοτουρκική και Αγγλο-Αμερικάνικη εκδοχή?
5)Από πού μέχρι που και με βάση ποια στοιχεία υποστηρίζεται, ότι η ομάδα ΑΣΛΑΝΙΔΗ-
Γιατί, λοιπόν, ξαφνικά μετά από 40 και, χρόνια – θεωρείτε εκ των υστέρων – ότι από μιας
αρχής η Χούντα ήταν δύο αλληλομισούμενα κομμάτια, τα οποία επιδίωκαν την
αλληλοεξόντωσή τους «πάση θυσία»?
Πώς τεκμηριώνετε ή αντικρούετε τους δικούς μας ισχυρισμούς, ότι πάντως για μια σειρά ετών
και οι «σκληροί» και οι «μαλακοί», συμφωνούσαν στη βία με την οποία διοικούσαν τους
Έλληνες, χωρίς «φωνές» ή αντιστάσεις από μέρους των υπευθύνων της Κύπρου;
8. Πώς δικαιολογείται και πώς δικαιώνεται η «ενσωμάτωση» του Αντισυνταγματάρχη
Παπαποστόλου – της ομάδος του ΑΣΛΑΝΙΔΗ – στο Κυπριακό περιβάλλον Μακαρίου του
οποίου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ είχε αναλάβει και ποιες είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να
αντιπροβάλλει ο συγγραφέας στα τερατώδη που ελάμβαναν χώρα στην Κύπρο κατά εκείνη
την εποχή;
9) Από πότε και μετά και με βάση ποιες πράξεις ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος – που
αντιπροβάλλεται και αντιρροπεί – κατά τον ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ – την Χούντα στην Κύπρο για όλο
αυτό το χρονικό διάστημα, αρχίζει να γίνεται «Μικρός και Αποτυχημένος Ηγέτης», και τελικά
γιατί και πώς καταστρέφει και την προοπτική της επίλυσης του Κυπριακού, όπως
καταλήγοντας υποστηρίζει ο Συγγραφέας?
10)Η παρουσίαση του βιβλίου στην ΑΘΗΝΑ – ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή – είναι ΤΥΧΑΙΑ ή ήταν
Μήπως με βάση όλα όσα αυτό αφορά έχει γραφεί και προσαρμοστεί ολόκληρο το βιβλίο – που
διακρίνεται για τις Ιστορικές Επιλεκτικές Επιλογές του – «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» στις επιθυμητές από το Συγγραφέα προοπτικές και λύσεις?
1 Φεβρουαρίου 2010
Οι ερωτώντες
1. Aβράμης Γιώργος
2. Ανδρουτσόπουλος Κων/νος
3. Ασημακοπούλου Σοφία
4. Βερυβάκης Ελευθέριος
5. Ζαμπέλης Νικόλαος
6. Κλωνιζάκης Ιωάννης
7. Κλωνιζάκης Αρτέμις
8. Κρητικός Παναγιώτης
9. Μελά Αναστασία
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Για αυτό και στα πιο πάνω δημοσιεύματα του Δρουσιώτη, απαντήσαμε
αυτοστιγμεί εμείς οι συναγωνιστές-συνδιοργανωτές και φίλοι του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
στην ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ και άλλοι πολλοί από αυτούς που γνώριζαν τα πρόσωπα
και πράγματα της τότε εποχής για αυτό και τότε δεν υπήρξε νέα συνέχεια.
Όμως, ο Δρουσιώτης με ένα νέο λιβελογράφημα το οποίο μάλιστα, αφού εκτύπωσε με μορφή
βιβλίου στην Κύπρο, παρουσίασε στην Κύπρο και επιχείρησε να παρουσιάσει στην Ελλάδα, με
τον τίτλο «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» επανέρχεται και ολοκληρώνει τη
«μυθιστορηματική κατασκευή του» -προφανώς γιατί το Κυπριακό βρίσκεται σε νέα φάση του
– την οποία μάλιστα αναίσχυντα και προκλητικά ετοιμάζεται να παρουσιάσει και προς το
Ελλαδικό κοινό, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει καταφέρει να κάνει την επίσημη παρουσίαση του
βιβλίου του – όπως τη σχεδίαζε στις 7 Δεκεμβρίου 2009, ώρα 12:00 στο Public café της
πλατείας Συντάγματος – αλλά την οποία και ανέβαλλε για τον Ιανουάριο του 2010, στον αυτό
τόπο.
Επειδή 15 από τους Συναγωνιστές-Συνδιοργανωτές της απόπειρας αναλαμβάνουν, όπως και
κατά τον Αύγουστο του 2008, να απαντήσουν και να αντικρούσουν τα όσα φανταστικά,
αισχρά και προκλητικά ο Δρουσιώτης κατασκεύασε και δημοσίευσε, με αυτή τη δημοσίευσή
τους που παρακάτω ακολουθεί – και την οποία πραγματοποιούμε για πρώτη φορά στο
Διαδίκτυο – απαντούμε στο «αισχρό μυθιστόρημα» του εκ Κύπρου δημοσιογράφου Μακάριου
Δρουσιώτη, με όσα υπογράφουμε, δεδομένου ότι μετά από λίγες ημέρες – εάν
πραγματοποιήσει την απειλή του και εμφανιστεί στην Αθήνα – το βιβλίο στο οποίο
αναφερόμεθα θα παρουσιαστεί στο Αθηναϊκό κοινό, που με όσα γράφουμε προειδοποιείται –
τόσο αυτό αλλά και το αναγνωστικό κοινό ολόκληρης της Υφηλίου – που θέλουμε να
προφυλάξουμε από το πιο πάνω λιβελογράφημα.
Για αυτό το λόγο γράψαμε και υπογράψαμε μια καταγγελία Νο 3, που αναφέρεται – όχι πια
στα δημοσιεύματα του Αυγούστου 2008 – αλλά σε αυτό το βιβλίο που ολοκληρωμένα και με
επισημότητα παρουσιάζει ολόκληρο το φαντασιοκόπημα Δρουσιώτη με τον τίτλο «ΔΥΟ
ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ».
ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Κατά την τεσσαρακοστή επέτειο από την Απόπειρα Τυραννοκτονίας (13 και 14
Αυγούστου 2008), που επιχείρησε ο Αλέξανδρος Παναγούλης και η Αντιστασιακή
Οργάνωση «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ», της οποίας ήταν ο Στρατιωτικός Αρχηγός, κατά την 13η
Αυγούστου 1968, στο 31ο χλμ. της οδού Αθηνών – Σουνίου, δύο περίεργα ολοσέλιδα –
πολυσέλιδα δημοσιεύματα, που υπέγραφε ο εκ Κύπρου δημοσιογράφος Μακάριος
Δρουσιώτης, αποπειράθηκαν να δώσουν μια άλλη εικόνα, από αυτή που ήταν γνωστή, στα
40 προηγούμενα χρόνια για το ηρωικό εγχείρημα του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των
Συναγωνιστών και Συντρόφων του.
Η νέα εικόνα που επιχείρησαν να «χαράξουν» ήταν, ότι ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης, τότε
Η στιγμή που διατυπώθηκε - το καλοκαίρι του 2008 , 40 χρόνια μετά το εγχείρημα της
Ελληνικής Τυραννοκτονίας – η πιο πάνω νέα θεωρία έβρισκε στο τυπογραφείο ένα βιβλίο για
τον Αλέκο Παναγούλη: «Αλέξανδρος Παναγούλης - ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ
ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» και το μόνο που την τελευταία στιγμή μπορούσαν οι Συναγωνιστές και
Σύντροφοι από την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά της XOYNTAΣ να κάνουν, για να υπερασπιστούν τη
μνήμη του ΗΡΩΑ – εκτός των απαντήσεων στα δημοσιεύματα της εφημερίδας – ήταν να
παραθέσουν βιαστικά ένα μικρό μέρος της αρθρογραφίας-διαλόγου, που έλαβε χώρα στην
εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» πάνω σε όσα εκείνη τη «στιγμή» διατύπωνε ο αρθρογράφος
της. Για αυτό και στο τέλος του βιβλίου, σε ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ, συμπεριέλαβαν περισσότερες από
πενήντα (50) σελίδες, οι οποίες ουσιαστικά απαντούσαν και ανέτρεπαν τους
κατασκευασμένους, αναίσχυντους, λιβελογραφικούς, γελοίους και συκοφαντικούς κι
ολωσδιόλου φαντασιοκόπους και ανυπόστατους ισχυρισμούς και τις σκέψεις του
αρθρογράφου.
Δεν είναι ακριβές -αν κάποιος το υποστήριζε- ότι ο Δρουσιώτης δεν είχε και παλαιότερα
προχωρήσει σε κάποιους ανάλογους υπαινιγμούς (βλέπε δημοσιεύματα του στην
Ελευθεροτυπία στις 30/4/2002) ότι: Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ήρθε από την
ΚΥΠΡΟ. Με αυτά ίσως τότε κατά πλάνη, να εννοούσε ότι την απόπειρα της 13ης Αυγούστου
1968 «διέταξε» ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης ή έστω ότι τα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν
απεστέλοντο από εκεί – πράγμα που είναι αληθές. Όμως τότε ο υπαινιγμός δεν προχωρούσε
περισσότερο.
Όμως στις 13 και 14 Αυγούστου 2008, για πρώτη φορά με κατηγορηματικό και επίσημο τρόπο
– που πλέον δεν οφείλεται σε πλάνη αλλά σε δόλο – μέσα από δύο ολοσέλιδα-πολυσέλιδα
δημοσιεύματα στην Ελευθεροτυπία των Αθηνών, το πρώτο υπό τον τίτλο «Ο Αλέκος
Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ» και το δεύτερο «Η λύση του μυστηρίου για τη
συνεργασία Γεωρκάτζη – Παναγούλη», «αποπειράται» να ισχυριστεί με έμφαση και
επισημότητα ότι: «Μετά τη σύλληψη του Αλέκου Παναγούλη αποκαλύφθηκε ότι έδρασε σε
συνεργασία με τον τότε Υπουργό Εσωτερικών και Άμυνας της Κύπρου, Πολύκαρπο
Γεωρκάτζη, ο οποίος ήταν ο Στρατιωτικός Αρχηγός της Οργάνωσης “Ελληνική Αντίσταση “,
που είχε ιδρύσει ο Παναγούλης». Την οποία, ως φαίνεται, θεωρεί ότι «καπέλωσε» και
«χρησιμοποίησε» ο Γεωρκάτζης.
Δηλαδή μετά ταύτα είναι πια κατάδηλο, ότι προφανής πρόθεση και «απόπειρα» του
Δρουσιώτη είναι η προσπάθεια του να θεμελιώσει τον ισχυρισμό του, ότι η Απόπειρα
Τυραννοκτονίας αποφασίστηκε και διατάχθηκε από τον Γεωρκάτζη – όπως πρώτη απ’ όλους,
με το Παραπεμπτικό (Σεπτέμβριος 1968) και τη Δίκη της Απόπειρας (4-17 Νοεμβρίου 1968),
αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ισχυριστεί και η Χούντα (με αυτόν τον ισχυρισμό του, ο
Δρουσιώτης πλήρως ευθυγραμμίζεται και ταυτίζεται με τους ισχυρισμούς της Χούντας των
Αθηνών).
Για αργότερα μάλιστα (πάντα κατά τα δημοσιεύματα του Αυγούστου 2008), κατά τον Μάρτιο
του 1970, μιλά για «σχέδιο», σύμφωνα με το οποίο σκοπός των «σκληρών» ήταν να «φάνε»
τον Παπαδόπουλο και αφού «θα έβαζαν στη θέση του» τον Ασλανίδη, αμέσως μετά να
«φάνε» και τον Μακάριο, για να μπορέσουν να πετύχουν τους σκοπούς τους, που ήταν: η
Ένωση της ΚΥΠΡΟΥ με την ΕΛΛΑΔΑ. Στη δε ΕΛΛΑΔΑ σκοπός τους ήταν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΓΙΑ
ΠΑΝΤΑ – ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.
Μετά τα πιο πάνω, στα οποία – είναι κατάδηλο και εμφανές – ότι ο Δρουσιώτης αποπειράται
να στηρίξει τη «φαντασιοκόπο και μυθιστορηματική κατασκευή» του, μέσα από ένα
«ανακάτωμα και συρραφή» ανέρειστων σε γεγονότα, εντελώς αυθαίρετων συλλογισμών,
φανταστικών κατασκευασμάτων, ισχυρισμών και επιθυμιών, δικών του ή ξένων, αδιάφορο,
δεδομένου ότι η βάση τους μένει «μετέωρη», αφού η εκκίνηση τους βρίσκεται «στον αέρα».
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες η μόνη αλήθεια, που καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο
γνωρίζουν, όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του βιβλίου (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ –
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ), είναι ότι η «σύλληψη και η εκτέλεση» της
ιδέας και του σχεδίου για την Απόπειρα Τυραννοκτονίας, που πραγματοποίησε ο
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ στο 31ο χλμ. της οδού Αθηνών – Σουνίου, ανήκε σ’ αυτούς.
«Το κτύπημα κατά του ΝΑΣΕΡ (έτσι ήταν το “παρατσούκλι” του Γ. Παπαδόπουλου ανάμεσα
στους συναδέλφους του, γνωστό και στην ομάδα της απόπειρας από την εποχή του
ψευδοσαμποτάζ του Έβρου – Ελλάδα 1966) αποφασίστηκε στην Ελλάδα από Ελλαδίτες κατά
την άνοιξη του 1968. Και η απόπειρα έπρεπε να γίνει γρήγορα και να είναι “στην καρδιά και
τον νου της χούντας”, γιατί:
γ) Θα “γλίτωνε” την Κύπρο -η οποία από το φθινόπωρο του 1967 αφοπλίστηκε από
τον Παπαδόπουλο, μετά την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας- από την
«περιπέτεια», που με βεβαιότητα ερχόταν, και τούτο αποτελεί τη μόνη αλήθεια».
Συνεπώς, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ όταν βρέθηκε στην Κύπρο γνώριζε και ήθελε να
αποκτήσει ΟΠΛΑ, αφού ήταν το μόνο, που ενώ ήταν απαραίτητο στην Αντίσταση της
Ελλάδος, δε διέθεταν οι Έλληνες Αντιστασιακοί. Για αυτό ζήτησε από τους Κυπρίους ΟΠΛΑ και
ΕΚΡΗΚΤΙΚΑ, που βρέθηκαν για αυτόν από την ΚΥΠΡΟ δια του ΓΕΩΡΚΑΤΖΗ.
Έτσι, όσα υποστηρίχθηκαν από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ για την αλλαγή διάθεσης και
στάσης του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη, απέναντι στη Δικτατορία και στους πρωτεργάτες της –
δηλαδή ότι ο Γεωρκάτζης «έδωσε τα όπλα» στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ γιατί:
α) ενοχλήθηκε λόγω της απόσυρσης της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και της
πρόβλεψης του για όσα δεινά θα προκαλούσε η Χούντα, και
β) Γιατί συγκλονίστηκε όταν ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ τον προκάλεσε να τον παραδώσει
Στη δε ΕΛΛΑΔΑ, η ομάδα των «σκληρών», θα «έτρωγε» τον Γ. Παπαδόπουλο και θα τον
αντικαθιστούσε με τους ΑΣΛΑΝΙΔΗ – ΛΑΔΑ -ΙΩΑΝΝΙΔΗ, για να εξασφαλίσει τη διαιώνιση του
Στρατιωτικού Καθεστώτος – της Απριλιανής Δικτατορίας.
Το πιο πάνω βιβλίο μετά την εκτύπωσή του στην Κύπρο μεταφέρθηκε και επιχειρήθηκε να
παρουσιαστεί στην Αθήνα κατά την 7η Δεκεμβρίου 2009, όμως λόγω αναβολής ετοιμάζεται
να παρουσιατεί στον ίδιο τόπο κατά τον Ιανουάριο του 2010 και έχει ως κάτωθι:
Ο Δρουσιώτης μετά από όσα κατά τον Αύγουστο του 2008 καταγγείλαμε, απέφυγε επιμελώς
Επειδή θεωρούμε, ότι τόσο δια των δημοσιευμάτων στα οποία αναφερόμαστε (στο
ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ), όσο και δια του ΒΙΒΛΙΟΥ, αποτολμά τότε και τώρα, να
ισχυρισθεί ανυπόστατα και φανταστικά, ότι στις τότε αποφάσεις μας για τον Αγώνα κατά της
Δικτατορίας, δήθεν παγιδευτήκαμε ή επηρεαστήκαμε από οποιονδήποτε άλλον –
συμπεριλαμβάνεται και ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης σε αυτούς – ενώ τίποτε παρόμοιο δε
συνέβει,
2) δόλια καταστροφή συμβόλων και ηρώων των αγώνων υπέρ της επανόδου της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην Ελλάδα και κατά του ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από την
ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ, για σκοπούς και στόχους, που στρέφονται κατά των παλαιότερων και των
σημερινών προσπαθειών για την επίλυση των προβλημάτων του μαρτυρικού νησιού της
ΚΥΠΡΟΥ.
Το πελώριο και αντοκουμεντάριστο λογικό και χρονικό «άλμα» και η αυθαίρετη και παρανοϊκή
διασύνδεση δύο ανόμοιων και μερικώς αντιθετικών πραγμάτων – που αφορούν διαφορετικά
πρόσωπα και ομάδες δραστών με πλήρως διαφορετικούς προσανατολισμούς, αποτελούν
αναμφισβήτητα μοναδικό επίτευγμα της παγκόσμιας μυθιστοριογραφίας, ικανό για βραβείο
«Γκραντ Γκινιόλ» αστυνομικού μυθιστορήματος, που θα μπορούσε να επιβραβευθεί από το
βιβλίο Γκίνες.
Αναλυτικότερα, με βάση τον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη και το όνομά του, επιχειρεί κατά τρόπο
αυθαίρετο και έτσι θελικό να συνδέσει τα εις την Ελλάδα διαδραματισθέντα κατά την
Απόπειρα Τυραννοκτονίας της 13ης Αυγούστου 1968, με όσα έλαβαν χώρα εις την Κύπρο,
κατά την απόπειρα εναντίον του Προέδρου Μακαρίου από τις ομάδες των Αντι- Μακαριακών,
κατά την 15η Μαρτίου 1970, για να καταλήξει στο μοναδικό επίτευγμα σε παγκόσμια κλίμακα,
τα πιο πάνω να αποτελέσουν με βάση της «ενιαίας συσκευασίας τους », σε ένα βιβλίο με
κοινό τίτλο (ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ).
Με αυτό τον τρόπο το σύνολο της δήθεν αποκαλυπτικής αφήγησής του για το Κυπριακό
δράμα, που κατά τον Δρουσιώτη ξεκίνησε – με υπαιτιότητα των Ελλήνων από την Απόπειρα
Τυραννοκτονίας του Δικτάτορα των Αθηνών, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με την
Ιστορία.
Το σύνηθες τέχνασμα των «μελετητών της παρακμής» για διακρίσεις «σκληρών» και
«μαλακών» πρωταιτίων, δεν είναι άγνωστο στην ιστοριογραφία, προκειμένου να απαλλαγούν
από τις ιστορικές τους ευθύνες, πολλοί από τους συντελεστές των μεγάλων γεγονότων. Τις
περισσότερες φορές οι πρωταγωνιστές.
Όμως, σαν δικαιολογητικό της απαλλαγής από τις ευθύνες των πράξεών τους των Αρχηγών
παρόμοιων κινήσεων, αποτελεί εγκληματικό εφεύρημα τεχνητό και φαύλο τέχνασμα των
Ανάξιων του Αγώνος και της Ιστορίας.
Όταν μάλιστα φτάνει στο σημείο να ανακηρύσσει σε Σωτήρα της Δημοκρατίας και του Έθνους
τον Πρωταγωνιστή της Δικτατορίας και της Εθνικής ευθύνης στην Ελλάδα και την Κύπρο,
συνιστά ύβρη κατά των Ελλήνων Αντιστασιακών και των μαρτύρων του Κυπριακού Αγώνα,
αλλά και «εμπτυσμό» κατά πρόσωπο κατά της ιστορικής αλήθειας.
ΕΚΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ τον Δρουσιώτη ότι με το βιβλίο του δε διστάζει να εξισώσει και
Χούντας».
Έτσι, ανενδοίαστα χαιρετίζει την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο το 1968
ή δεν ενοχλείται ποσώς από τις εξελίξεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων, μετά την εισβολή του
ΑΤΤΙΛΑ. Ενώ, και κατά τις τελευταίες εποχές προμαχεί ανένδοτα και αδιάστικτα υπέρ του
ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ, που με βδελυγμία απόκρουσε ο Κυπριακός Ελληνισμός.
Είναι για αυτό χαρακτηριστικό για μας – αλλά δεν μας αιφνιδιάζει καθόλου – πως εχθρός του
Δρουσιώτη είναι καθένας, ο οποίος κινείται σε ένα κλίμα διαφορετικό από το εθνοκτόνο δικό
του, όπως εκείνο το κομμάτι της πολιτικής ζωής και δράσης στην Κύπρο, που στηριζόταν στην
ηγεσία οποιασδήποτε κινήσεως είχε φιλοελληνικό ή φιλοκυπριακό προσανατολισμό.
Έτσι εξηγείται το μίσος και το μένος κατά της τριάδας των ανεξαρτησιομανών – Γεωρκάτζη
Πολύκαρπου-Γλαύκου Κληρίδη-Παπαδόπουλου Τάσσου – από και δια των οποίων – ιδιαίτερα
του πρώτου – αποτολμά τη σύνδεση των όσων αφορούσαν την Απόπειρα κατά του Γεωργίου
Παπαδόπουλου με την Απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
ΟΓΔΟΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης, που σε ορισμένες
περιόδους της Κυπριακής Ιστορίας, εμφανιζόταν να στηρίζει την Μακαριακή Πολιτική, χρεώνει
δια του βιβλίου του στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τη διάπραξη καθοριστικών λαθών, το
μεγαλύτερο των οποίων ήταν – όπως λέγει σε αυτό – ότι το 1963-1964 επιχείρησε να
ανατρέψει τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, σε συμμαχία με τους Έλληνες, όμως στη
συνέχεια διατείνεται, ότι παραδόθηκε σε αυτούς και μάλιστα σε εκείνο το κομμάτι του
Ελληνικού Κράτους, που επεβουλεύετο την πολιτική της Κυπριακής Ανεξαρτησίας και ήταν
αναφανδόν ταγμένο με την Πολιτική της Ένωσης.
Έτσι τελικά και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αποδεικνύεται ότι ήταν ΜΙΚΡΟΣ σαν
ΗΓΕΤΗΣ και ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΛΗΡΩΣ στο έργο της επίλυσης του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ.
ΕΝΑΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης στη συγγραφή του έργου – τυφλωμένος από
τις πολιτικές του μονομανίες και ψυχώσεις – αλλά ασφαλώς και εμποδιζόμενος από τις
δεσμεύσεις του με όσους συναλλάσσεται έναντι υλικών ανταλλαγμάτων ή μη και οι οποίοι του
προμηθεύουν τα αληθή ή χαλκευμένα στοιχεία και αρχεία τους, που επικαλείται – θέλει να
εμφανίζεται σαν μανιακός της πλήρους Κυπριακής Ανεξαρτησίας και μαχητικός πολέμιος της
Ένωσης, προκειμένου να καταγγείλει και να κατηγορήσει οποιονδήποτε δε συμφωνεί με την
«εθνοκτόνα» γραμμή του.
Σε αυτή του την επιλογή ασκεί δικαίωμα. Όμως δεν είναι δικαίωμά του, στο βωμό αυτού του
πάθους του να κατηγορεί όλους όσους δε συμφωνούν μαζί του και να επιτίθεται κατά
πάντων, όσοι δε συμπίπτουν και συναντιώνται με αυτόν για όλα όσα αυτός μάχεται –
ανιδιοτελώς ή με πλήρη ιδιοτέλεια και απαράδεκτα – και να μεταχειρίζεται κατά των ως άνω
κατηγορίες, φαντασιοκοπήματα και πολυμήχανες κατασκευές – μία των οποίων είναι το
κατασκεύασμά του, με μορφή βιβλίου, που τώρα παρουσιάζει.
ΔΕΚΑΤΟ: Είναι, τέλος, αδύνατο, να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι το σύνολο των
ισχυρισμών του Δρουσιώτη – ιδιαίτερα εκείνων που κάνουν κρίσιμες συνδέσεις με τα επίμαχα
σημεία των κατασκευών – στηρίζεται σε μαρτυρίες, στοιχεία ή έγγραφα – αληθινά ή
κατασκευασμένα, γνήσια ή χαλκευμένα – ξένων μυστικών υπηρεσιών – όργανο των οποίων
τάχα αποτελεί? – Τούρκων, Τουρκοκυπρίων, Αμερικανών, Άγγλων, Ρώσων, των παλαιοτέρων
ή νεοτέρων εποχών του Κυπριακού δράματος.
Η πιο πάνω επισήμανσή μας, σε
συνδυασμό με τους ισχυρισμούς και τους χρόνους, που αυτοί προβάλλονται – τώρα που
επανέρχεται το Κυπριακό προς επίλυση – δεν μας καταλείπει καμία αμφιβολία, ότι
βαθύτερες προθέσεις του εν λόγω “κυρίου”, δεν είναι η «δίωξη της αλήθειας και η ανάδειξη
της αληθούς ιστορίας», αλλά η εξυπηρέτηση ξενόδουλων «κατακτητικών» και
ιμπεριαλιστικών σχεδίων, σε βάρος των δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής
Πολιτείας.
Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίο ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ ΟΤΙ
κινείται με όσα ισχυρίζεται στο «αστυνομικό» φαντασιοκόπημά του και εναντίον της αλήθειας
και της ιστορίας, όπως αυτή κατεγράφη από την αρχή της ανακηρύξεως του Κυπριακού
Κράτους και μέχρι σήμερα, χωρίς την ψυχρή και δίκαιη κρίση της Ιστορίας.
Μετά όλα τα πιο πάνω και ύστερα από όσα παρατηρήσαμε εις τα γραφέντα από το Δρουσιώτη
τον Αύγουστο του 2008 – με τα δημοσιεύματά του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – επανερχόμεθα
σε όσα προσθέτει δια του βιβλίου του και τα οποία μας “προκαλούν”, προκειμένου αφενός μεν
να :
Aβράμης Γιώργος
Ανδρουτσόπουλος Κων/νος
Ασημακοπούλου Σοφία
Βερυβάκης Ελευθέριος
Ζαμπέλης Νικόλαος
Κλωνιζάκης Ιωάννης
Κλωνιζάκης Αρτέμις
Κρητικός Παναγιώτης
Μελά Αναστασία
Μελάς Ευστάθιος
Μωράκης Γιώργος
Νικολαϊδης Νικόλαος
Παναγούλης Ευστάθιος
Πάνου Άρης
Τσάνου Θεοδώρα
ΕΠΙΣΤΟΛΗ Κ. ΜΑΡΔΑ
«Παρ' ότι η δική μου μαρτυρία περισσεύει, επιτρέψτε μου, ως βιογράφος του μεγάλου ήρωα
της αντιχουντικής αντίστασης Αλέξανδρου Παναγούλη, με βάση τα στοιχεία της πολύχρονης
έρευνάς μου για τη συγγραφή του βιβλίου μου "Αλέξανδρος Παναγούλης - Πρόβες θανάτου",
να απαντήσω σε ορισμένα σημεία του αφηγήματος που έγραψε ο Κύπριος συνεργάτης σας, κ.
Μακάριος Δρουσιώτης, στα φύλλα της 13ης και 14ης και 20ής Αυγούστου.
Ισχυρίζεται, με δύο λόγια, ότι ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης βοήθησε τον Αλέξανδρο Παναγούλη
να οργανώσει την εκτέλεση του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, το πρωί της 13ης
Αυγούστου 1968, στο πλαίσιο ενός σχεδίου των σκληροπυρηνικών της χούντας που
προέβλεπε την παράλληλη φυσική εξόντωση των μετριοπαθών Παπαδόπουλου-Μακαρίου,
ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανακήρυξη της Ενωσης από τους ακραιφνείς.
Περισσότερο πρόκειται για μια πολύ προχωρημένη ερμηνεία του συγγραφέα και λιγότερο για
μια ντοκουμενταρισμένη απόδειξη.
Αλλά, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο καταχθόνιος -πράγματι- συνωμότης, αλλά και αγωνιστής
της ΕΟΚΑ και μετέπειτα υπουργός του Μακαρίου, Γεωρκάτζης... χρησιμοποίησε τον
Παναγούλη (λες και ο Παναγούλης ήταν ένα παιδάκι), αυτό σε τίποτα δεν μειώνει την
αποκοτιά του Αλέξανδρου και των συντρόφων του, να αποφασίσουν οι ίδιοι να σκοτώσουν
τον τύραννο.
Διότι την ιδέα για τη θανάτωση του ανθρώπου που είχε σκοτώσει τη Δημοκρατία δεν την
έβαλε ο Γεωρκάτζης στο μυαλό του Παναγούλη, όπως φαίνεται να υπογραμμίζει ο κ.
Δρουσιώτης, επικαλούμενος απόσπασμα του βιβλίου μου, όπου παραθέτω τα λόγια του
συντρόφου του Παναγούλη, Νίκου Νικολαΐδη, ο οποίος στην Κύπρο άκουσε τον Γεωρκάτζη να
τους λέει: "Για να έχει επιτυχία η ενέργεια κατά της δικτατορίας, πρέπει από την πρώτη μέρα
να πέσει ένα μεγάλο κεφάλι".
Την επιλογή για την εκτέλεση την είχε κάνει ο Παναγούλης, πριν ακόμη διαφύγει στην Κύπρο,
πριν καν γνωριστεί με τον Γεωρκάτζη. Αυτό το καταθέτει στο βιβλίο μου συναγωνιστής του
στην ΕΔΗΝ, φοιτητής της Παντείου Σχολής:
"Μα δεν βρίσκεται κανείς να τον καθαρίσει; Αγανακτισμένος μιλούσε ο Αλέκος Παναγούλης
στον Αρη Πάνου (...) καθώς έπιναν τον καφέ τους, αρχές Ιουνίου 1967, στο ζαχαροπλαστείο
Φοντάνα, στην πλατεία Κουκακίου". (σελίδα 55).
Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ποιον, πότε και πώς θα χτυπούσε η οργάνωση
"Ελληνική Αντίσταση", τον είχε ο αρχηγός της, Αλέξανδρος Παναγούλης, με σύμφωνη γνώμη
των συναγωνιστών του στην Ελλάδα, στον οποίο είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και ανυπόκριτο
θαυμασμό για τη γενναιότητά του. Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο που έστειλε στην Ιταλία,
στους συντρόφους, σε μια δήθεν αθώα καρτ ποστάλ, πίσω από τη θέση των
γραμματοσήμων:
"Αρχίζουμε την Τρίτη 13 Αυγούστου, ώρα 7 το πρωί... και ο Θεός βοηθός. Ταχυδρομήστε
έντυπα από το βράδυ της 12ης/8. Γράψτε Αρη να στείλει στο δέμα της 10ης τρέχοντος και
λίγες εφημερίδες και προκηρύξεις τουλάχιστον για τους ξένους ανταποκριτές... Στο δέμα
φροντίστε να στείλετε χρήματα (...). Θα γίνουν ενέργειες που σας έγραψα (...). Θα πέσουν
καρφιά και θα σκάσει βόμβα και στην πλατεία Κλαυθμώνος. Τη δεύτερη μέρα θα σκάσουν
βόμβες στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα (εντός υπονόμων). Τη δεύτερη μέρα επίσης θα
ανατιναχθεί έξω της Γενικής Ασφάλειας και βόμβα στο Μηχανοκίνητο της Καλλιθέας. Την
Τρίτη, βόμβες στο Λιμάνι του Πειραιά και στο Κολωνάκι" (σελ. 95).
Ο κ. Δρουσιώτης επικαλείται κατάθεση του Γιάννη Κλωνιζάκη, συναγωνιστή του Παναγούλη,
στο στρατοδικείο, όπου χαρακτηρίζει τον Γεωρκάτζη "στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης
Ελληνική Αντίσταση". Η δήλωση αυτή δεν μπορεί να εκληφθεί ως αληθινή μαρτυρία, γιατί
ήταν αποτέλεσμα βασανιστηρίων. Σε τέτοιες ομολογίες, ο ιστορικός ερευνητής πρέπει να είναι
επιφυλακτικός. Οι ανακριτές της χούντας έβαλαν στο χαρτί αυτό τον βαθμό περί...
"στρατιωτικού αρχηγού", για να μεγαλοποιήσουν τον ρόλο του Γεωρκάτζη, τον οποίο ο
Παπαδόπουλος είχε κουμπάρο... και έβλεπε να τον προδίδει, προς χάριν, πιθανώς, των
ιδιοτελών σκοπών του.
"Η πικρή αλήθεια είναι πως σε λιγότερο από έναν μήνα η χούντα γνώριζε τα πάντα για την
απόπειρα. Τα πλείστα, τα επιβεβαίωσαν αυτόβουλα ενώπιον του στρατοδικείου μερικοί από
τους συλληφθέντες...", γράφει ο κ. Δρουσιώτης, δίνοντας πάλι βάση σε ομολογίες έπειτα από
άγρια βασανιστήρια. Και θεωρώ ατόπημα να ερχόμαστε τώρα, με την άνεση που μας δίνουν ο
χρόνος και το γραφείο μας, να αφήνουμε υπαινιγμούς για κάποιους αγωνιστές επειδή δεν
άντεξαν τον βούρδουλα, τη φάλαγγα, την εικονική εκτέλεση και να τους λέμε σήμερα εκ τους
ασφαλούς ότι, ξέρεις, τα είπες όλα... "αυτόβουλα".
Επίσης, στην κοινή επιστολή διαμαρτυρίας των συναγωνιστών, ο κ. Δρουσιώτης απαντάει με
βάση ομολογίες στην ΕΣΑ, τονίζοντας ότι "οι ανακριτές ισχυρίζονται ότι ο Παναγούλης
ομολόγησε και κατέδωσε τους συνεργάτες του. Συνελήφθησαν όλοι στις 16 Αυγούστου και
ομολόγησαν"!
Παραλείπει, όμως, να παραθέσει την καταγγελία του Παναγούλη, στη διάρκεια της δίκης, ότι η
ομολογία του ήταν πλαστογραφημένη και ότι εκείνος δεν υπέγραψε κανένα τέτοιο χαρτί.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης δεν ομολόγησε, όπως άλλωστε το... ομολόγησαν οι βασανιστές
του, που τον έδερναν δεμένο, τον κρεμούσαν από τον τοίχο, του περνούσαν πυρωμένο
σύρμα από την ουρήθρα του... κι αυτός τους έβριζε πατόκορφα!
Οπως έγραψε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, όταν μιλάμε για τον Παναγούλη, είναι σαν να μιλάμε
για έναν Ελληνα θεό».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/08/2008
Δύο επιστολές για την υπόθεση Παναγούλη
Αθήνα, 21.8.2008
Κύριε Διευθυντά,
Σταύρος Καράμπελας
Πρόεδρος ΕΔΗΝ
Σε όσα υποστήριξε στην έρευνά του ο Μακάριος Δρουσιώτης απάντησαν σοβαρά και με
επιχειρήματα 12 από τους συναγωνιστές του αλησμόνητου Αλέκου Παναγούλη. Τι έρχεται
τάχα να προσθέσει με την επιστολή του ο πρόεδρος της ΕΔΗΝ (;) εκτός από την εμπάθεια και
την κακοήθειά του; Δεν απολογούμαι σ' αυτόν, λοιπόν. Δεν με αφορούν όσα λέει. Με
αγανάκτηση τα αντιπαρέρχομαι. Το κείμενό μου υπάρχει. Και από την πρώτη ώς την
τελευταία αράδα είναι ένας ύμνος (για πολλοστή φορά) για την «κορυφαία αντιστασιακή
ενέργεια», για το «ανυπότακτο παλικάρι, από τις ηρωικότερες μορφές στη νεοελληνική
Ιστορία» και για τους συναγωνιστές του. Για να μη δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις
στον αδαή αναγνώστη, θα επισημάνω απλώς ότι δεν υπάρχει ένας απ' όσους τουλάχιστον
έλαβαν μέρος στην αντίσταση, που θα διενοείτο να πει το παραμικρό μειωτικό ή απαξιωτικό
για τον Αλέκο Παναγούλη, που ήταν και παραμένει το καμάρι μας. Οι χουνταίοι, οι κιοτήδες
και οι άκαπνοι είναι άλλη ιστορία.
Αν ο στόχος του κ. Σταύρου Καράμπελα ήταν ο κοινός προβληματισμός και ο διάλογος στην
αναζήτηση της αλήθειας για ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, θα μπορούσα να σχολιάσω όλα
τα σημεία που θίγει και με αφορούν. Εξάλλου, ο αναγνώστης μπορεί να βρει τεκμηριωμένες
απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα που εγείρει, στο αρχικό κείμενό μου που είναι δημοσιευμένο
στην «Ε», στις 13 και 14 Αυγούστου. Η αναφορά στα αμερικανικά δολάρια δεν με αφορά.
Κερδίζω μέχρι και την τελευταία δεκάρα των εσόδων μου από το γράψιμο και ΜΟΝΟ. Είναι
συνήθης αντίδραση από ανθρώπους που τους λείπουν τα επιχειρήματα να καταφεύγουν στα
υπονοούμενα. Αλλά, αφού ο κ. Καράμπελας ανάμειξε μια ιστορική έρευνα με τα ΝΑΙ, τα ΟΧΙ
και τα δολάρια, τον παροτρύνω, προτού αγγίξει ξανά αυτό το ζήτημα, να διαβάσει με
προσοχή τα πρακτικά της δίκης ενώπιον του στρατοδικείου...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/08/2008
Στάθης Παναγούλης ''Ποιός πλαστογραφεί την Ιστορία και
υβρίζει τον Αλέκο''
Mon, 07/12/2009 - 02:21 — Mediasoup
Με αφορμή τη σημερινή παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη ''Δύο
απόπειρες και μιά δολοφονία'', για το οποίο θα μιλήσουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Χρίστος
Ροζάκης και η Μαρία Χούκλη, ο Στάθης Παναγούλης -αγωνιστής της αντίστασης κατά της
χούντας και αδελφός του ήρωα Αλέξανδρου- μας ενημερώνει για μία ακόμη φορά, πως με το
βιβλίο αυτό επιχειρείται πλαστογράφηση της Ιστορίας.
Στο σύντομο μήνυμα που μας έστειλε στο mediasoup, ο Στάθης Παναγούλης, που παραμένει
χρόνια τώρα άγρυπνος φρουρός της μνήμης και της τιμής, του αδικοχαμένου αδελφού του (ο
οποίος στο βιβλίο αναφέρεται ως ''ο ονειροπόλος αγωνιστής που μπλέχτηκε σε μια
ενδοχουντική συνομωσία'' και άλλα χειρότερα...) αναφέρει χαρακτηριστικά
ΣΕΜΙΝΑ, ΑΥΡΙΟ Ο ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ''ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ'' ΟΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ.
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ
ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ -ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ- ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ,
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ, ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΟΥΝ.
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΝΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΣΤΑΘΗΣ
Αθήνα,
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
- ΠΡΩΤΟΝ. Ο Δρουσιώτης Μακάριος, ναι μεν τονίζει: «Δεν αμφισβήτησα την αγνότητα και
τον πατριωτισμό του Αλέκου Παναγούλη, αλλά τα κίνητρα του Γεωρκάτζη, ο οποίος τον
χρησιμοποίησε. Και γι' αυτό επιμένω. Όμως, η μόνη και κατηγορηματική απάντησή μας στον
πιο πάνω ισχυρισμό του Δρουσιώτη Μακάριου είναι ότι: «Δεν χρησιμοποιηθήκαμε από κανένα.
Ούτε από τον Γεωρκάτζη ούτε από την «σκληρή Χούντα» εναντίον της «μαλακής Χούντας» -
που ανακηρύσσει δια του Σωτήρος-Γ. Παπαδόπουλου, ελπίδα της Δημοκρατίας. Γιατί το μόνο
που συνέβη ήταν ότι χρησιμοποιήσαμε τα όπλα που απεστέλοντο από την Κύπρο για την
Απόπειρα Τυραννοκτονίας της 13ης Αυγούστου 1968 και τις υπόλοιπες αντιστασιακές πράξεις
κατά της Χούντας των Αθηνών.
Η πιο πάνω συμπεριφορά μας επεβλήθη απ' το χρέος απέναντι στην Δημοκρατία και τα
Ιδεώδη της Πολιτικής Ελευθερίας του Ελληνικού Λαού.
- ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Στην ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ Νο1 (Σημείον 2) τονίζαμε με έμφαση. Ο
Δρουσιώτης Μακάριος: «Αποπειράται να εμφανίσει, όπως δεν είναι η αλήθεια - ολόκληρο το
εγχείρημα, στην σύλληψη και την εκτέλεσή του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη και
Αντιστασιακούς Ελλαδίτες του εσωτερικού και εξόριστους αντιστασιακούς του εξωτερικού σαν
απόφαση ή συναπόφαση (;) του Γεωρκάτζη και των χουντικών (;) συνεργατών του. Όμως με
αυτόν τον τρόπο διαστρεβλώνει, κακοποιεί, αφανίζει την μόνη αλήθεια, που σε όλους μας
ήταν και είναι γνωστή πως η απόπειρα τυραννοκτονίας σαν ιδέα, σαν σχέδιο, σαν
προετοιμασία, σαν εκτέλεση - πλην των εκρηκτικών - ήταν έργο Ελλαδιτών Αντιδικτατορικών
Αγωνιστών του Εσωτερικού και Εξωτερικού.»
Το «παραμύθι» ότι το πιο πάνω τάχα ήταν έργο του «Στρατιωτικού αρχηγού» της Ελληνικής
Αντίστασης - Πολύκαρπου Γεωρκάτζη - εφεύρημα της φαντασίας της Χούντας (την ώρα της
παντοδυναμίαCF του Γ. Παπαδόπουλου) πρέπει να τερματιστεί οριστικά.
- ΤΡΙΤΟΝ. «Το κτύπημα κατά του ΝΑΣΕΡ αποφασίστηκε στην Ελλάδα και από Ελλαδίτες
κατά την Άνοιξη του 1968. Και έπρεπε να γίνει γρήγορα. Να είναι δε «στην καρδιά και το νου
της Χούντας» γιατί α) αυτό θα συντόμευε την ζωή της Δικτατορίας β) θα τερμάτιζε το
«παιχνίδι» της Χούντας με το Σύνταγμα της Δημοκρατίας γ) θα γλίτωνε την ΚΥΠΡΟ - η οποία
από το φθινόπωρο του 1968 αφοπλίστηκε από την ελληνική μεραρχία - από την περιπέτεια
που με βεβαιότητα ερχόταν.
Στα 40 χρόνια που πέρασαν επανειλημμένες δηλώσεις μας το έχουν τονίσει (ίδε δηλώσεις
Αλέξανδρου Παναγούλη, Ελευθερίου Βερυβάκη κ.ά.) που είτε συναποφάσισαν, είτε γνώριζαν
την απόφαση. Δείγμα του γεγονότος ότι αυτό συνέβαινε ήταν ότι έτσι εκτιμάτο και από
άλλους που σαν Αντιστασιακές Οργανώσεις και Αρχηγοί μίλησαν έγκαιρα για «θερμό
καλοκαίρι» και μετά την απόπειρα για «ηρωϊκή πράξη».
- ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Η θεωρία και το αξίωμα που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε η Χούντα κατά τις
μέρες και ώρες πριν, κατά, μετά την Ανάκριση και Δίκη ότι τάχα ο Γεωρκάτζης ήταν ο
«Στρατιωτικός Αρχηγός της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ» ξαναστοιχειώνει στα γραπτά του Δρουσιώτη
Μακάριου κατά προφανή περιφρόνηση «της θέσεως» του Αλέξανδρου Παναγούλη, όπως
αναπτύχθηκε ενώπιων του Α. Στρατοδικείου Αθηνών στη Δίκη της Απόπειρας. Εξάλλου και με
πολλές άλλες μετά ταύτα δηλώσεις του αρνιόταν πεισματικά οτιδήποτε παρόμοιο παρά το
γεγονός ότι δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος απόκρυψης ή διαστρεβλώσεως της αλήθειας.
Ολόκληρη η Υφήλιος - ίσως πλην Δρουσιώτη Μακάριου και των υποβολέων του - έκτοτε είχε
πληροφορηθεί τον εξουθενωτικό σαρκασμό και τον διαλυτικό καγχB 1σμό του Αλέξανδρου
Παναγούλη που κατέρριπτε τον παρόμοιο ισχυρισμό του Βασιλικού Επιτρόπου στο ακροατήριο
του Στρατοδικείου με το περίφημο: «Πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία στρατιώτης
στρατολογεί Υπουργό Στρατιωτικών για δικούς του σκοπούς».
Έτσι είναι άνευ αξίας η επιστράτευση όσων φέρεται να έχει πει ο Γεωρκάτζης: «Για την
ανάγκη να πέσει ένα μεγάλο κεφάλι της Χούντας». Ο οποίος προφανώς με αυτόν τον τρόπο
δεν θα μπορούσε να αποφασίσει το κτύπημα του Αρχηγού της Χούντας.
- ΠΕΜΠΤΟΝ. Ο Δρουσιώτης Μακάριος εννοεί δια των όσων συνέβησαν στην Κύπρο να
βρίσκει στην «Απόπειρα κατά του Δικτάτορα» με τις Απόπειρες (στις οποίες τάχα δεν είχε
ποτέ ο Δικτάτορας μερίδιον ;;;) κατά του Μακαρίου κοινό ή κοινούς παρανομαστές. Δικαίωμά
του. Δεν μας αφορά. Ούτε η μυθιστορηματική και αλλόκοτη πλοκή παρόμοιων ιστορικών
διηγήσεων του μας ενδιαφέρουν.
Οι υπογράφοντες:
1.Αβράμης Γιώργος - συνταξιούχος
2. Ανδρουτσόπουλος Κώστας - τ. νομάρχης
3. Βερυβάκης Ελευθέριος - τ. υπουργός - βουλευτής
4. Γιώτας Ευστάθιος - τ. πουργός - βουλευτής
5. Παναγούλης Ευστάθιος - τ. υπουργός - βουλευτής
6. Ζαμπέλης Νίκος - επιχειρηματίας
7. Κλωνιζάκης Αρτέμιος - ιατρός
8. Κλωνιζάκης Ιωάννης - τ. δήμαρχος Χανίων
9. Κρητικός Παναγιώτης - τ. αντιπρόεδρος Βουλής, βουλευτής
10.Μωράκης Γιώργος - επιχειρηματίας
11.Νικολαΐδης Νίκος - γ. γραμματέας Ένωσης Κέντρου
12.Πάνος Άρης - δρ. πολιτικών επιστημών
13.Τσάνου Δώρα - τ. δημόσιος υπάλληλος
Σ.Δ***
Kαμία γραφίδα σε διατεταγμένη υπηρεσία δεν μπορεί να σπιλώσει τη μνήμη του Αλέκου
Παναγούλη!
► Κώστας Μαρδάς: Όπως έγραψε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, όταν μιλάμε για τον
Παναγούλη, είναι σαν να μιλάμε για έναν Ελληνα θεό
► Νέο έγγραφο ντροπής! Κύπρος: πολιτικοί βαποράκια ενός νέου σχεδίου Ανάν;
► Μια ακόμη "πληρωμένη" απάντηση στον Μακάριο Δρουσιώτη...
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2009/12/blog-post_6109.html
Δευτέρα, 07 Δεκεμβρίου 2009
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ
ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ -ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ- ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ,
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ, ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΟΥΝ.
«Δύο Απόπειρες και Μια Δολοφονία», το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη
Το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη «Δύο Απόπειρες και μια Δολοφονία» παρουσιάζεται τη
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου στις 13.00 το μεσημέρι στο κατάστημα Public στο Σύνταγμα. Θα
μιλήσουν:
Ευάγγελος Βενιζέλος -Υπουργός Εθνικής Άμυνας,Χρήστος Ροζάκης- Πρώτος Αντιπρόεδρος του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,Μαρία Χούκλη-Δημοσιογράφος
Το βιβλίο αναφέρεται στις σχέσεις της χούντας με την Κύπρο, την περίοδο 1967 – 1970 και
καλύπτει τις ακόλουθες ενότητες:
Η Κύπρος και η 21η Απριλίου
Οι μάχες της Κοφίνου
Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας
Η συνεργασία Γιωρκάτζη – Παναγούλη
Η απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου
Η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου
Η δολοφονία του Γιωρκάτζη
Το Εθνικό Μέτωπο
ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ
Δύο Απόπειρες και Μια Δολοφονία,(Η Κύπρος και η χούντα, 1967-1970),Σελίδες: 400
Εκδόσεις Αλφάδι,Λευκωσία 2009,ISBN: 978-9963-631-10-0
Τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο τη δεκαετία του ’60 και άφησαν το στίγμα τους στην
κυπριακή τραγωδία του 1974, θα μπορούσαν να ήταν το σενάριο ενός πολιτικού και
διπλωματικού θρίλερ: Ο Ψυχρός Πόλεμος, η Κύπρος, η Ελλάδα, η Τουρκία, οι συνωμοσίες, οι
ίντριγκες, οι δολοφονίες, οι παράνομες οργανώσεις και οι προσωπικοί ανταγωνισμοί
συνέθεταν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να ήταν ταινία με πολλά Όσκαρ.
Πρωταγωνιστές, γνωστές και άγνωστες προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στις
εξελίξεις που οδήγησαν στο δραματικό 1974:
Ο Μακάριος που είχε για σωματοφύλακά του ένα μυστικό πράκτορας της ελληνικής ΚΥΠ.
Ο δαιμόνιος διοικητής των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, ο οποίος ανέλαβε την προσωπική
ασφάλεια του Μακαρίου και οργάνωσε μέσα από το προεδρικό ένα δαιμόνιο σχέδιο για τη
δολοφονία του.
Ο Αλέκος Παναγούλης, ο ονειροπόλος αγωνιστής που πήγε στην Κύπρο να βρει συνεργάτες
να δολοφονήσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον έμπλεξε ο Γιωρκάτζης σε μια
ενδοχουντική συνωμοσία.
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης που με όχημα τον «εθνικό αγώνα» της
Κύπρου προσπαθούσαν να εξουδετερώσουν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα, μαζεμένα και τεκμηριωμένα από πληθώρα πηγών, σ’
ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και σημείωσε τη μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία στην
ιστορία του πολιτικού βιβλίου στην Κύπρο.
Ο τίτλος του, «Δύο απόπειρες και μια δολοφονία», θα μπορούσε να ήταν αστυνομικό
μυθιστόρημα. Κι όμως, αντικατοπτρίζει τα αληθινά γεγονότα της περιόδου 1967 – 1970 της
νεότερης κυπριακής ιστορίας. Ξεκινά με τα πολεμικά γεγονότα του 1967 στο τουρκοκυπριακό
χωριό Κοφίνου, που οδήγησαν στην απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και το
διχασμό στο εσωτερικό της χούντας και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μεταξύ των
συνταγματαρχών, μέσω Κύπρου. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι συγκλονιστικά:
- Και τέλος δολοφονείται ο Γιωρκάτζης από τους ίδιους τους συνεργάτες του, με τον Μακάριο
να στήνει επιχείρηση συγκάλυψής του φόνου.
Το βιβλίο, στηριγμένο σε έγγραφα από τα αχρεία της κυπριακής ΚΥΠ που δημοσιεύονται για
πρώτη φορά, ρίχνει άπλετο φως στο παρασκήνιο των μεγάλων αυτών γεγονότων. Περπατά
τους αναγνώστες στις διαδρομές μιας πρωτοφανούς στη σύλληψη και την εκτέλεση
συνωμοσίας, στο επίκεντρο της οποίας ήταν οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο της εξουσίας στο
εσωτερικό της ελληνικής χούντας και με πρόσχημα τον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση της
Κύπρου...
Έγραψαν
«Και σε αυτό το βιβλίο, ο Μακάριος Δρουσιώτης σέρνει την επίσημη ΄αλήθεια΄ από τα μαλλιά,
την σκύβει κάτω, την βρίζει, τη λοιδορεί από το ένα αρχείο στο άλλο, αντιπαραβάλλει μια-μια
τις αλλοπρόσαλλες και συμπλεγματικές εμμονές της κρατώντας την ολόγυμνη μπροστά στον
καθρέφτη της ιστορίας. Στο τέλος αυτή τρομάζει και ομολογεί. Ο συγγραφέας δεν σέβεται
τίποτα και δεν νιώθει δέος για κανένα – παρά μόνο για την αλήθεια, την καλά κρυμμένη
αλήθεια».
Τάσος Κωστέας
Καθημερινή (έκδοση Κύπρου)
«Έχοντας διαβάσει μονορούφι το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη είπα, θα γράψω. Και καθώς
είθισται, σε βιβλιοκριτικές να αναζητείται μια ισοζυγισμένη παρουσίαση των συν και πλην –κι
εγώ δεν κολάκευσα ποτέ κανέναν- έψαχνα να θυμηθώ αν κάτι από την αφήγηση με είχε
απωθήσει ως προκατάληψη, αν είχα εντοπίσει κάτι ως ανιστόρητο ή μια εκτίμηση ανεπαρκώς
τεκμηριωμένη ή ρηχή ή αυθαίρετη, και δεν έβρισκα. (...) Μια συγκριτική αξιολόγηση των
γεγονότων, μια έστω εκτίμηση προθέσεων των πρωταγωνιστών που να την κρίνω ανεπαρκή –
γιατί σώνει και καλά έπρεπε να βρω; - δεν βρήκα».
Χρυσόστομος Περικλέους
Εφημερίδα Πολίτης
«Ειλικρινά, δεν χορταίνεις να διαβάζεις τη ροή της αφήγησης και τη χρονολογική σειρά των
γεγονότων. Ο συγγραφέας και ερευνητής, με πληθώρα πηγών, μελετημένος όσο ελάχιστοι
στο χώρο του Ελληνισμού, καταδύεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των λαθών μας. (...)
Είναι εύκολο να φορτώνεις τα πάντα στους εχθρούς του Έθνους, μόνο που αυτό δεν είναι
Ιστορία. Ιστορία είναι η έντιμη και απροκατάληπτη έρευνα και ανάλυση, προπάντων η
ντοκουμενταρισμένη έρευνα και ανάλυση, και επ’ αυτού ο Μακάριος Δρουσιώτης είναι άξιος
συγχαρητηρίων. Και, ευτυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαθηλώνει τις εθνοκεντρικές
μας νευρώσεις».
Αντρέας Κούνιος
Εφημερίδα Αλήθεια
* Κι αν δεν ξέρει και δεν ρωτάει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εμείς τα θέτουμε για να μην μας πει –
με δεδομένη την ευαισθησία του προς το διαδίκτυο και τα blogs- ότι είχε «άγνοια» των
ζητημάτων. Εκτός κι αν έχει αναλάβει άλλες «δεσμεύσεις»…
Τώρα θα πάς να παρουσιάσεις αυτό το "βιβλίο" κύριε Βενιζέλο;
ΥΓ. Ο Δρουσιωτης ειναι κραγμενος ανθρωπος της αμερικανικης πρεσβειασ στην κυπρο
ανταποκριτης φυσικα της ελευθεροτυπιας και διοργανωτης μαζωξεων(!!!) στην κυπρο με
τουρκους -κυπριους'δημοσιογραφους' για την προωθηση των τουρκικων
συμφεροντων.Διαμοιραστης των μιζων σε αποδεκτες ελληνοκυπριους το 2004 για να
προπαγανδιστει η τουρκικη κατακτηση του σχεδιου ανναν. Φυσικα στην ελλαδα αποως ολοι
της ομοταξιας παρουσιαζονται ως εγκυροι και συχνα μιλουν στα ραδιοφωνα...
Υβριστες καθε αξιας αντιστασης καλλιεργουν στη κοινη γνωμη την ψυχοσυνθεση της
υποταγης και του μοιραλατρισμου
“Αλεξάντερ, ένας από τους κύριους δημοσιογράφους που θα λάβει μέρος στην παρασκηνιακή
συζήτηση – ο Μακάριος Δρουσιώτης – προτείνει η συζήτηση να γίνει στο σπίτι του στο
Τρόοδος, ενωρίς το βράδυ της Τρίτης (με φαγητό και ποτό) παρά κατά την διάρκεια της
ημέρας. Θα είναι εκεί όλα τα ΜΜΕ (δημοσιογράφοι) που υποστηρίζουν την επαναπροσέγγιση.
Τι λές;”
Ετικέτες Ελλάδα
2 σχόλια:
Ανώνυμος είπε...
...... ενώ ο ίδιος διοργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα με καλεσμένους γνωστούς υποστηρικτές
του Σχεδίου Ανάν και αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών, κάτι το οποίο αποκαλύφθηκε
πρόσφατα με διαρροή εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών ( δεστε σχετικά: http://sibilla-gr-
sibilla.blogspot.com/2009/09/blog-post_8932.html, http://eretiko-
istologio.blogspot.com/2009/09/blog-post_19.html,
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/09/blog-post_1185.html,
http://www.efylakas.com/archives/2425), κατηγορούσε τους όσους αντιδρούν σε μια άδικη
λύση, ότι διοργανώνουν συνομωσίες για να αποτρέψουν τη "λύση". Για να συναντήσει πάλι
την αντίδραση του Τουρκοκύπριου συναδέλφου του Σενέρ Λεβέντ. Ενώ δηλαδή ο ίδιος
οργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα, είχε το θράσος να μιλά για ανύπαρκτες συνομωσίες άλλων.
Προφανώς έκρινε εξ' ιδίων τα αλλοτρια.
Ο Μαγάριος Δρουσιώτης, είναι δυστυχώς, ένας εκ των συνηγόρων της Τουρκίας στον
ελληνοκυπριακό τύπο. Και, έχοντας ξεπεράσει σήμερα, ακόμη και τον Αλ. Κωνσταντινίδη, είναι
η ντροπή της κυπριακής δημοσιογραφίας!
07 Δεκεμβρίου 2009 10:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...
Μπράβο κύριε Βενιζέλο μας.
Υπουργός Εθνικής Άμυνας της πατρίδας μας