Hamelīnam, urbem pulcherrimam, vexābat ōlim dīra pestis; mūrium enim innumerābilis

multitūdō nōn modo omnia dēvorābat, sed etiam īnfantēs, dum iacent in cūnīs,

oppūgnābat. Incolae omnia cōnsilia frūstrā tentāverant; dēnique māgnum pondus

argentī prōpōnunt, tōtīus generis exitiī pretium. Hōc ipsō tempore vir, pīctā veste

īnsīgnis, intrāvit urbem labōremque suscipit. Statim māgna caterva eum ad forum

dēdūcit. Hūc ubi pervenit advena, ex sinū tībiam parvam dētrahit paucōsque modōs

fingit. Vix id carmen cessāverat, ubi mīrum prōdigium ēvenit, undique enim ad sonum

ingentī tumultū mūrēs concurrunt. Prīmō cōnsistunt, deinde omnēs, albī, nigrī, senēs,

iuvenēs ad modōs tībiae saltant. Postrēmō ūnō impetū in flūmen ē cōnspectū dēsiliunt.

Prīmō cīvēs rem vix crēdunt; deinde ingentī laetitiae sē dēdunt. Iamque tībīcen suī

labōris praemium pōstulat. At cīvēs iam perīculī expertēs fīdem ingrātī violant, et

māgnam partem argentī retinent. Itaque īrātus iterum tībiam corripit, alterumque

carmen priōrē pulchrius fundit. Prōtinus ex omnibus domibus māgna puerōrum

virginumque caterva virum cingit. Inde tībīcen, dum illī chorōs laetissimōs agunt,

omnēs ad propīnquum montem dēdūcit. Tum miserī parentēs rem terribilem vident;

nam ipse dēhiscit mōns et immēnsō hiātū tōtam manum accipit.