You are on page 1of 31

အသက္ႏွင့္ရမၼက္

ကမၻာေက်ာ္ရတနာဝင္းထိန္

သန္လ်င္-ကူးတို႔သေဘၤာဆိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္


ထားသလို “သီတာ” တစ္ႏွစ္တို႔က မရွိေဒါက္တင္ထားသည္ဆို၍အသင့္ရွိေနေသာ
တိုင္းလံုးေက်ာ္ ေပၚသို႔ အေၿပးအလႊားတက္ခဲ့ႀကရသည္။

သေဘၤာအေပၚထပ္က လူအနည္းငယ္ေခ်ာင္သၿဖင့္ ဦးပိုင္းခရီးေဝးသြား


အိပ္ခန္းမ်ားေနာက္ ကပ္လ်က္မွာေနရာယူႀကသည္။

အဲ………ရုတ္တရက္ ေလၿပင္းေဝွ႔လိုက္သၿဖင့္ ပင္လယ္သို႔ ဦးတည္ထား


ေသာ သေဘၤာဦးက လည္သြားသည္။

ေလက ၿပင္းလာသည္။မိုးေပါက္ေလးမ်ားက်လာသည္။ႀကပ္သိပ္ေနေသာ
ခရီးသည္မ်ားက တဖက္သို႔စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ေနႀက၏။ေဝလြင္ႏွင့္ခ်ိဳမာတို႔တသိုက္က
ရီေလးႏြယ္ကို ဝင္းေနာင္ရင္ခြင္ထဲသို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ဖိတိုးေပးႀကသည္။

“ဘာမွန္းလဲမသိဘူး…….တအားတိုးတာဘဲ”

“မိုးပက္တယ္ဟ…….”

“ေတာက္…..သူမ်ားသားသမီးေတြမ်ား ေကာင္းစားေနလိုက္တာ..”

“မိုးထဲ ေလထဲမွာ အဲဒီအေႏြးထည္က အေကာင္းဆံုးဘဲ”

မထိတထိ ေနာက္ေၿပာင္ေနႀကေသာ လူငယ္တစ္သုိက္အသံကို အားလံုးႀကားေန


ႀကေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္ႀကေခ်။

ေဝလြင္…..ခ်ိဳမာ…….သက္သက္ႏွင့္မိသူတို႔ အုပ္စုက
သေဘၤာဦးခန္းေဒါင့္ရွိ ဝင္းေနာင္ႏွင့္ရီေလးႏြယ္တို႔ အတြဲကိုသာ ဖိတိုးေပးေနႀကသည္။

ထိုစဥ္ အသက္(၃၀)ေက်ာ္ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ကုလားဒိန္ တစ္ေယာက္က ခ်ိဳမာ၏


ၿပည့္ဝန္းႀကီးမားေသာ တင္ပါးကို မသိမသာဖိကပ္တိုးေနသည္။

ပထမေတာ့ ခ်ိဳမာ သတိမထားမိေသး။ေနာက္မွ သိသိသာသာႀကီး ေပါင္ႏွစ္လံုးၿဖင့္


ခြကာ တင္ပါးႀကီးကို ကပ္တိုးေဝွ႔ေနေသာ ကုလားဒိန္ကို သတိထားမိသြားသည္။

ခိုးလုခိုးလုႏွင့္ႀကီးမားေသာ ေပါင္ႀကားမွ သူ႔လီးႀကီးက ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကားသို႔


တိုးဝင္လာမွ ခ်ိဳမာ ရွက္ေဒါသႏွင့္………

“ဘယ္လို ၿဖစ္ေနတာလဲ….ပါးႀကိဳးသြားမယ္……..ဟင္း…”

အက်ယ္ႀကီးလဲ မေအာ္ရဲ။သေဘၤာေပၚလူလည္ေခါင္ အႏႈိက္ခံရသည္ဟူေသာ


ၿပႆနာမ်ိဳးလဲ ခ်ိဳမာ မၿဖစ္ရဲ။

“ေဆာ္ရီးေနာ္…..မိုးပက္လို႔ တိုးမိတာ…..ခြင့္လႊတ္ပါ…”

အံမယ္ အသံက တကယ့္ပညာတတ္ လူ႔ယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳး


သံမ်ိဳး……..ဟင္း…

“…….မိုးပက္ရင္ ဟိုဘက္တိုးေပါ့…..ႏွမခ်င္းမစာနာ…”

“….ေဒါသကအရမ္းႀကီးတာဘဲေနာ္…..ေဒါသအရမ္းႀကီးတာမေကာင္းဘူး”

ေခြးကုလား ခ်ိဳမာ့နားဝကိုတိုးကပ္ၿပီး ဘာေတြေၿပာေနမွန္းမသိဘူး…ေဝလြင္

မိသူနဲ႔သက္သက္တို႔က ခ်ိဳမာ့အၿဖစ္ကို သတိမထားမိႀကေခ်။ရီေလးႏွင့္ဝင္းေနာင္


တို႔ကိုသာစုၿပံဳတိုးေဝွ႔ရင္း ေနာက္ေၿပာင္ေနႀကသည္။

ရီေလးဝတ္ထားေသာ Hawaii ရွပ္ကေလးေပၚမွ ပင္လယ္ကမ္းေၿခ


ရြက္ေလွၿပိဳင္ပြဲ ဒီဇင
ို ္းေလးထဲမွ ေမာင္ႏွံႏွစ္ေဖၚကဲ့သို႔ ကပ္ဖိေနေအာင္ပင္
တိုးေဝွ႔ေနႀက၏။မိုးက ေဝါကနဲ သည္းသည္းထန္ထန္ရြာသည္။ေလႏွင့္မိုးေရာ၍
ခပ္ၿပင္းၿပင္းေလး ပက္သြင္းေန၏။

“ဟိုမွာ သေဘၤာအလယ္ခံုက အတြဲလဲ ယိုသုတ္ထားတဲ့ ေပါင္မံု႔ႏွစ္ခ်ပ္လိုခြာလို႔


မရေတာ့ဘူးေတြ႔လား အဲဒါနင္တို႔ မိုးကိုေက်းဇူးတင္။”

မိသူက တစ္ဖက္မွ ဝင္ကစ္ၿပန္သည္။ဝင္းေနာင္ကေတာ့ ရီေလးကို ခပ္တင္းတင္း


ေလးဖက္ထားရင္းမွ သန္လ်က္စြန္းဘက္ ပင္လယ္ၿပင္ဆီသို႔ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ႀကည့္
ေန၏။

“ေလ….အရမ္းၿပင္းတယ္….ေနာ္..”

သူ႔အသံကစိုးရိမ္သံပါသည္။မိန္းကေလးမ်ားက သူ႔အသံကိုမႀကား…..ေဝါကနဲ
ေလႏွင့္မိုးတခ်က္ ပက္သြင္းလိုက္တိုင္း စီကနဲညံေအာင္ ေအာ္လိုက္ႀကသည္။

ခ်ိဳမာတစ္ေယာက္ေတာ့ ၿပႆနာတက္ေနရသည္။ဗလေကာင္းေကာင္း
လူရည္သန္႔သန္႔ ကုလားကလည္း မ်က္ၿဖဴဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ မိုးပက္သြင္းေလ
တိုင္း ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကီးကို သူ႔ပစၥည္းႀကီးၿဖင့္ အတင္းခြတိုးေန၏။

ထီးပါသူက ထီးဖြင့္ကာသည့္ႏွယ္ မိုးကာပါသူေတြကလည္း မိုးကာကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳ


ကာ ကုတ္ေနႀကသည္မို႔ ခ်ိဳမာႏွင့္ကုလားဒိန္အၿဖစ္ကို သတိမထားမိႀက။

ခ်ိဳမာ့တစ္ကိုယ္လံုး နတ္ပူးေနသလို တုန္ယင္လာသည္။

ရွက္စိတ္ ေႀကာက္စိတ္ၿဖင့္လည္း အသံက မထြက္ေတာ့….ေတာက္ ဒီေန႔မွ


ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးလဲဝတ္မလာမိ သေဘၤာလက္ရမ္းကို က်စ္က်စ္ကိုင္ၿပီး
ေဘးေစာင္းလွဲ႔၏။ထိုအခါမွ ကိုေရႊကုလားက ေပၚတင္ႀကီးကိုႏို႔ႏႈိက္ေလ၏။

“အိုး……..ရွင္………ဘယ္လိုၿဖစ္ေနတာလဲ…..”

“မင္းႏုိ႔ေလးေတြက ကိုင္ခ်င္စရာ လံုးက်စ္ေနတာကိုး….”

“ရွင္……ရွင္……မေစာ္ကားနဲ႔ေနာ္…..က်မ…ေအာ္လိုက္မွာ…”

ကုလားလက္ေတြက သိပ္ကၽြမ္းက်င္တယ္။ခ်ိဳမာ့ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးေတြကို အကၤ်ီ


အေပၚကေနရွာေတြ႔ႏုိင္တယ္။ခပ္ညွစ္ညွစ္ေလး ဆတ္ကနဲေၿခၿပစ္လိုက္တယ္။

ခ်ိဳမာ့ရင္ထဲ မိုးႀကိဳးၿပစ္လိုက္သလို ဒိန္းကနဲ ခုန္ေဆာင့္သြားၿပီး ဒူးေတြ ညြတ္ခ်င္


သြားတယ္။

“ေဝါ….ေဝါ…….ဝူး…..ေဟး…….ေဟး…”

မိုးသံေလသံေတြနဲ႔ ခရီးသည္ေတြအသံက ဆူညံေနတယ္။သေဘၤာတစ္ဖက္ထဲကို


စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ေနႀကသည္။

ကုလားက သူ႔ဂ်ာကင္အကၤ်ီနဲ႔ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲဖံုးလိုက္သည္။

ခ်ိဳမာရုန္းကန္ဖယ္ရွားဘို႔ အခ်ိန္မရခင္မွာဘဲ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြက ခ်ိဳမာ့


ႏႈတ္ခမ္းပါးလွပ္လွပ္ေလးကို အုပ္ယူ ငံုခဲၿပီးစုပ္ေနတယ္။

“ၿပြတ္….ၿပြတ္……ဟင္း…”

“ေဝါ……..ဝူး……ေဟး……..သေဘၤာေစာင္းေနတယ္ေဟ့…..ခ်ိဳမာတခ်ိဳ႔အသံေတြ
ႀကားတယ္…….တခ်ိဳ႔မမွတ္မိေတာ့ဘူး…..ခ်ိဳမာ့ႏႈတ္ခမ္းကို အႀကာႀကီးစုပ္နမ္းေနတဲ့
ကုလားဒိန္ဟာ ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကားထဲသို႔ မာေတာင္ေနတဲ့ သူ႔လီးတန္ႀကီးကိုပါ ထိုးသြင္းခ်
လိုက္ပါတယ္……..လူႀကားသူႀကားမွာ ခ်ိဳမာ့မာ ရွက္လိုက္တာ…….
“ေဝါ…….ဝူး……..အေပၚထပ္က လူေတြ မွ်ထိုင္ႀကပါ….” သေဘၤာအမႈထမ္းေတြ
ၿပာယာခပ္ ေၿပးလႊားေအာ္ဟစ္ေနႀကတယ္။တစ္ဖက္တည္း စုၿပံဳတိုးေဝွ႔တဲ့ ခရီးသည္
ေတြကိုလဲ မွ်ထိုင္ႀကဘို႔ လိုက္ေၿပာေနႀကတယ္။

“ၿပြတ္…..ၿပြတ္…….မင္းေလးကို လိုးခ်င္လိုက္တာကြာ..”

ေသေရးရွင္ေရးႀကားမွာ ကုလားက ႏွာထေနသည္မို႔ ခ်ိဳမာသူ႔ရင္ဘတ္ကို


ေဆာင့္တြန္းၿပီး…….

“ရွင္….ရွင္…..အရမ္းလြန္ေနၿပီေနာ္…..က်မ…..က်မ…အင့္…”

“ၿပြတ္……ၿပြတ္…….ၿပြတ္…..”

ခ်ိဳမာအသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ကၽြမ္းက်င္တဲ့ကုလားရဲ့ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ၿခင္းကို ခံလက
ုိ ္ရတယ္
ဆိုရင္ဘဲ ဆီးခံုေလးမွာ ဖိန္႔ဖိန္႔တံုေအာင္ေမာက္ႀကြၿပီး ေၿခဖ်ားေလးေတြေၿမာက္တက္
သြားရေတာ့တယ္။မိုးႏွင့္ေလကလည္း ၿပင္းထန္လာၿပီး သန္လွ်င္ဘက္ကမ္းက
ပန္းတန္းေတြနဲ႔နီးကပ္ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ဝင္းေနာင္ခန္႔မွန္း၍ရသည္။

သန္လ်င္ေရနံခ်က္စက္ရုံကို မႈံမႈံဝါးဝါးၿမင္လိုက္ရၿပီ…….

ေဝါ…….ေဝါ…..ဝူး….ေဟး……..သတိထားႀက…..သေဘၤာေမွာက္ၿပီ…..

လႈိင္းပုတ္သံႀကားေနရတယ္ ဝမ္းဗိုက္ထဲကိုေရေတြဝင္ေနလို႔ မအီမလယ္ႀကီး


ခံစားေနရတယ္။မ်က္လံုးကို အားယူၿပီးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသက္ကယ္ေဗာေဘးမွာ
ကိုေရႊကုလားက လံုခ်ည္မရွိဘူး…..ပက္လက္ႀကီး…..

ဓနိပင္ေတြက အုပ္ေနတယ္……

ဟယ္……ခ်ိဳမာ ထဘီလဲမရွိေတာ့ပါလား။ဒုကၡဘဲ……ၿပႆနာ ကုလားဆီးခံုဟာ


အေမႊးေတြထူထပ္မဲနက္ေနတယ္…..။
သူ သတိရေနပံုရတယ္။ခ်ိဳမာ့ကိုယ္လဲ သူကယ္လာပံုဘဲ……….။

“ဒီမွာ……….ရွင္သတိရလား…….ဟင္”

ခ်ိဳမာအရဲစြန္႔ၿပီးေမးလိုက္ရတယ္…..ဖင္ပိုင္းကိုေရထဲမွာႏွစ္ထုိင္ထားၿပီး ေပါင္ႏွစ္လံုးကို
ပူးကပ္ထားတယ္။

“ကိုယ္….သတိရတာႀကာၿပီ…..အမိ…..သတိလစ္ေနတာႀကာၿပီ….”

“အို…..ဟင္……ဒါၿဖင့္…….ရွင္…..”

“ဟုတ္တယ္……..ကိုယ္….မင္းကို တခ်ီလုိးၿပီးသြားၿပီ….”

ခ်ိဳမာ ရွက္ေဒါသနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊ႔ံေတြနဲ႔ေကာက္ေပါက္ၿပစ္ေနမိတယ္။သူမေရွာင္ဘူး.။

ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ခေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကည့္ေနပံုမ်ိဳးနဲ့ ႀကည့္ေနတယ္….။

ခ်ိဳမာ့လက္ေတြ ေညာင္းကိုက္လာတဲ့အထိ သူ႔ကိုရႊံ႔ေတြနဲ႔ကုတ္ၿခစ္ၿပီး ေပါက္လို႔


အားရေတာ့ ဟီးခ်ၿပီးငိုၿပစ္လိုက္မိသည္။

“ရက္စက္လိုက္တာ……..ရက္စက္လိုက္တာ….”

ပါးစပ္မွ သည္စကားကိုလဲ ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္ဆိုမိတယ္။ကုလားက ခ်ိဳမာ့ပုခံုးေလးကို


ညင္ညင္သာသာေလးကိုင္ရင္း……………….

“ခ်စ္လို႔ပါခေလးရယ္……ကိုယ့္အၿပစ္ကိုဝန္ခံပါတယ္…..ႏွစ္ေယာက္အတူတူ
ေဗာနဲ႔ေမ်ာလာၿပီး ဒီမွာလာတင္ေနေတာ့ မင္းမွာလဲ ထဘီမရွိ……ကိုယ္လဲလံုခ်ည္
မရွိဆိုေတာ့လုပ္မိတာပါ…..ခြင့္လႊတ္ေနာ္……..ေနာ္…….ခေလး…”

ဂုတ္သားေဖြးေဖြးကို ယုယုယယေလးဒူးေထာက္နမ္းေနတဲ့ကုလားေပါင္ႀကားက
လီးႀကီးဟာ ႏြံေတြရြ႔ံေတြနဲ႔ မတ္ေထာင္ၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တံုေနတယ္…။
ခ်ိဳမာ့မ်က္စိဟာ လီးႀကီးကို ေစြေစာင္းႀကည့္လိုက္မိတယ္။လံုးပတ္…..အရွည္ေတြဟာ

ရင္စို႔ခ်င္စရာ တုတ္ခဲရွည္လ်ားတယ္။ဒါ….ဒါႀကီး…..ငါ့ေစာက္ပတ္ထဲလိုးဝင္ၿပီး…ၿပီ..တဲ့။
ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ အလိုးခံထားရလို႔ထင္ပါရဲ့…..ႏြံေတြထဲမွာ နစ္ၿပီးပုန္းကြယ္ေနသည္။

ခ်ိဳမာ အားရပါးရ ငိုၿပီးေမာလာသည္။အလိုလိုေပ်ာ့ေခြလာၿပီး ကုလားရင္အုပ္ႀကီး


ထဲကို လွဲခ်မွီတြယ္လုိက္တယ္။

ကုလားက ေဗာကြင္းႀကီးကိုယူၿပီး ခ်ိဳမာ့ဖင္ေအာက္ကိုထိုးထဲ့ေပးတယ္….


ထိုင္ဘို႔ေပါ့ေလ။

မထူးေတာ့ဘူးေလ……ခ်ိဳမာအပ်ိဳၿပန္ၿဖစ္မွာမွ မဟုတ္ဘဲ ဝမ္းနည္းေနလို႔ေကာ


ဘာထူးအံုးမွာလဲ။

အသက္ေဘးကလြတ္ခဲ့တာပဲ…….ေတာ္လွၿပီေလ။ရီေလးတို႔ ေဝလြင္……
မိသက္ႏွင့္မိသူ ကိုဝင္းေနာင္တို႔ေရာ အႏၱရာယ္ကင္းႀကရဲ့လား။

မိမိလက္ရွိအေၿခအေနကလဲ ကုလားသနားမွ အသက္ခ်မ္းသာရမည့္အေနအထား


ခ်ိဳမာ ႀကားဖူးခဲ့သည္။တြံေတးတူးေၿမာင္းအတြင္း သေဘၤာနစ္စဥ္က
ေဆာင္းအၿငိမ့္မင္းသမီး ဝင္းဝင္းေအးအား ေရထဲမွ ဆယ္ယူၿပီး မုဒိမ္းသမား
ေလးေယာက္ စိပ္ေၿပနေၿပ အားရေအာင္ စပ္ယွက္ၿပီးမွ သတ္ပစ္လိုက္ေသာ သတင္းကို
လွစ္ကနဲ သတိရလိုက္သည္။

ယခုလည္းဤကုလားကို ကလန္ကဆန္လုပ္ေနၿခင္းထက္ အလိုက္သင့္ ဆက္ဆံ


စပ္ယွက္ၿခင္းကို ခံလိုက္ၿခင္းက ခ်ိဳမာ့အတြက္ အေၿခအေနေကာင္းမ်ား
ဖန္တီးယူႏုိင္သည္။

ကုလားထိုးေပးေသာ ေဗာကြင္း အလယ္ကိုဖင္ထုိင္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေပါင္ႏွစ္ဖက္

က အလိုအေလ်ာက္ေဘးသို႔ ကားတင္ထားသလို ၿပဲေနသည္။ရႊံ႔ႏႊံမ်ား ေပက်ံေနေသာ


ခ်ိဳမာ့ေပါင္မ်ား၊ဗိုက္သားမ်ားကို ေရႏွင့္ပက္ေဆးေနေသာ ကုလားမ်က္ႏွာက
တကယ္ႀကင္နာယုယေနဟန္ ထင္ရွားေန၏။ေဗာကြင္း တစ္ဖက္ဆီကို လက္ႏွင့္
ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း ကုလားလုပ္သမွ်ကို ေတြေတြေလးႀကည့္ေနေသာ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာမွာ
ရွက္ၿခင္း၊အားနာၿခင္း၊ထိတ္လန္႔ၿခင္းတို႔ ေရာေထြး ယွက္သန္းေနသည္။ဘာေၿပာရမွန္း
မသိေအာင္ ေဝဒနာေပါင္းစံုခံစားေနရသည္။

ကုလားက ႏြံထဲတြင္ဒူးေထာက္ရင္း ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား ၿမစ္ေရၿဖင့္


ကုန္းကုန္းပက္ခါ ပြတ္သပ္ေဆးေက်ာေန၏။ပင္ကိုယ္အသားၿဖဴေဖြးစြတ္ေနေသာ
ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ သာမန္မိန္းကေလးမ်ား ေစာက္ဖုတ္ထက္(၂)ဆခန္႔
ႀကီးေနေလသည္။

“ဘာလို႔….ဟုိ…..ေရေဆးေနတာလဲလို႔……”

“ယက္ေပးမလို႔ေလ……မႀကိဳက္ဘူးလား….ဟင္…..”

“ဟာ….ေသေရးရွင္ေရး…ႀကားထဲမွာ…ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…”

“ေသေရး…..ရွင္ေရးမို႔ လံုခ်ည္မပါ…..ထဘီမပါဘဲေလွ်ာက္ေၿပးေနတာထက္
ဒီလိုလူသူကင္းတဲ့ေနရာေလးမွာ အားရပါးရလိုးၿပီးမွ ဘာလုပ္ႀကမလဲ………
ဘယ္သြားႀကမလဲ စဥ္းစားႀကရတာက ပိုၿပီး ေနသာထိုင္သာ ရွိတာေပါ့….”

ခ်ိဳမာ ေပါင္ႏွစ္လံုးကို ေစ့ၿပစ္လိုက္ရင္း ေခါင္းခါလိုက္၏။

“ရွင္……အားရေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီဘဲ…..ရွင…
္ ..ေတာ္ပါေတာ့……..”

“ကိုယ္မွမဝေသးတာ မင္း ေအးေအးေဆးေဆးအလိုးခံရင္ ကိုယ္မင္းအတြက္


အစစအရာရာ တာဝန္ယူမယ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ဓနိေတာထဲမွာ
ေနခဲ့ေပေတာ့…….ေအး…..မသမာသူ(၁၀)ေယာက္ေလာက္နဲ႔ေတြ႔လိုက္ရင္ မင္းပစၥည္း
ေလး စုတ္ၿပတ္သြားမယ္…….အစဥ္မသင့္ရင္လဲ ေရထဲေမ်ာပစ္ခ်င္ေမ်ာႀကမွာ….”
“………အို္………..ေတာ္စပ္းပါ……”

ကုလားပစ္မွတ္က ခ်ိဳမာ့ရင္ကို တိုက္ရုိက္ထိမွန္သည္။ထိတ္လန္႔တႀကား


ကုလားစကားကို လွမ္းပိတ္ရင္း ေၿခာက္ၿခားစြာ ဝဲယာသို႔ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးႏွင့္ ႀကည့္၏။

ဘယ္ႀကည့္ႀကည့္ ဓနိေတာက ပိတ္အုပ္ေနေလသည္။

တညင္ဘက္ကမ္းဆိုသည္ကိုေတာ့ ေယဘုယ်တြက္မိသည္။ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းတြင္
ဓနိေတာမရွိ။ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲဆိုသည္ကိုလဲ မေဝခြဲတတ္ ခက္သည္က
မိုးသည္းထန္ေနဆဲပင္……….။

“က်မတို႔ အေအးပတ္ၿပီး ေသကုန္လိမ့္မယ္ သိလား……”

သူ႔ႀကည့္ရတာ လီးႀကီးတစ္ကိုင္ကိုင္ၿဖင့္ ခ်ိဳမာ့ကို လိုးရန္သာအာသာၿပင္းၿပ


ေနဟန္ရွိသည္။တၿခားဘာကိုမွ် ေတြးေတာမိပံုမရေခ်။ခ်ိဳမာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို
ကိုက္ထားလိုက္၏။ေဒါသမ်က္လံုးစူးစူးေလးၿဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ႀကည့္လိုက္၏။

ရင္ဘတ္မွ လေမႊးအံုႀကီးအထိ အေမႊးေတြကဆက္ေနသည္။ႀကီးမားခိုင္ခန္႔ေသာ


ရင္အုပ္ႀကီးႀကားမွ ရင္ဘတ္ေမႊးႀကမ္းႀကီးမ်ားက ခ်ိဳမာ့ႏုိ႔ႀကီးမ်ားကို ခြလ်က္ မထိတထိ
ပြတ္သပ္ေနသည္။

အေမႊးႀကမ္းႀကီးမ်ား အထိအေတြ႔က ခ်ိဳမာ့ရင္ကို ဖိုကနဲ လႈိက္ကနဲ ခံစားေနရၿပီး


မဲနက္ႀကီးမားေသာ သူ႔လီးႀကီးက ဗိုက္ကို၄င္း ေပါင္ၿခံႏွင့္ဆီးခံုမို႔မို႔ေလးကို ၄င္း တရြရြ
ပြတ္သပ္ေပးေနေပရာ ႀကက္သီးတၿဖန္းၿဖန္းထရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က ေဗာ့ကြင္းကိုသာ
ခြကိုင္ကာ တြန္႔လိမ္ေကာ့ပ်ံေနမိရွာသည္။

ၿမစ္ေရက ေဝါကနဲတက္လာလိုက္ ၿပန္က်သြားလိုက္ၿဖင့္ ဆူညံေနသကဲ့သို႔


မိုးႏွင့္ေလကလည္း မရပ္မနားတမ္း တိုက္ခပ္ရြာသြန္းလ်က္ရွိေနၿပန္ပါသည္။
သဘာဝသည္ သူ႔အား အလိုတူအလိုပါ အားေပးအားေၿမွာက္လုပ္ေပးေနသည္။
သူ႔အသက္ရႈသံက ပိုမိုၿပင္းထန္လာသည္။ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တဝႀကီး ငံုႀကည့္ေနေသာ
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ဝင္းလက္ေတာက္ပေနသည္။ယခု အခ်ိန္တြငသ
္ ူ႔လက္ထဲရွိ ခ်ိဳမာ့
ကိုယ္ခႏၵာကို လုပ္ခ်င္သလိုသာလုပ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ႀကည့္ေနရုံပဲတတ္ႏုိင္သည္။

ထူအမ္းအမ္းေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားကို သူကပူေႏြးစိုစြတ္ေသာလွ်ာႀကမ္းႀကီးၿဖင့္

“ၿပြတ္”ကနဲလ်က္လိုက္ေလရာ ေႏြးကနဲၿဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ၿပင္ႀကီးမွာ တြန္႔ကနဲ


ၿဖစ္သြားရ၏။ခၽြန္ၿမေသာလွ်ာကို ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ၿခမ္းႀကားသို႔ထိုးသြင္း၍ အကြဲေႀကာင္း
အတိုင္း ဆုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေနၿပန္ရာ ခ်ိဳမာမွာ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ေစာက္ပတ္ေလး ဟစိ…ဟစိ…ၿဖစ္သြားရၿပန္ေလသည္။စင္စစ္ခ်ိဳမာသည္ လီးန႔႔ံပင္
မရဘူးေသးေသာ အပ်ိဳစင္ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးတစ္ဦးၿဖစ္သည္။

ယခုကဲ့သို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး အယက္ခံရေလေသာအခါ မရုိးမရြ


ခံခ်င္စိတ္မွာ တားမရဆီးမရ ၿပင္းထန္လာေပရာ လက္ၿဖဴၿဖဴေလးမ်ားက ကုလား၏လီး
အား မရဲတရဲလွမ္းကိုင္ရင္း ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိေလသည္။

ကုလားကလဲ ခ်ိဳမာ ခံခ်င္လာမွန္းသိလုိက္သည္ႏွင့္ လီးႀကီးကို ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီး


အေပၚသို႔ ေတ့တင္ၿပီးပြတ္သပ္ေန၏။

“အင့္….အင္း…..အ….အား……ကၽြတ…
္ ကၽြတ…
္ ..ဟင္း….ဟင္း…”

မရွိးမရြခံစားေနရေသာ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာေလးမွာ ေရစိုေနေသာဆံႏြယ္မ်ား ဖယိုဖရဲ


ဖံုးအုပ္ထား၍ တမ်ိဳးပင္လွပေနၿပန္ပါသည္။ကုလား၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးမ်ားက
မို႔ေမာက္လံုးက်စ္ေနေသာ ခ်ိဳမာ့ႏသ
ုိ႔ ီးေခါင္းေလးမ်ားကို ငံုခဲၿပီး လွ်ာၿဖင့္ကလိေပးေနၿပန္
ရာ ခ်ိဳမာ မေနတတ္ေတာ့ပါ………..။

“…..ေအာင့္မေလး….ေနာ္….အင္း….ဟင္း…ဟင္း…….ကၽြတ္…ကၽြတ…
္ …အား..”

ဓနိေတာကိုၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ မိုးသက္ေလၿပင္းက ခ်ိဳမာ၏ေဝဒနာကို


ပ်က္ရယ္ၿပဳေနသေယာင္ ဆူညံစြာၿမည္ဟီးေနသည္။သူ႔မ်က္ႏွာမွ ခံစားမႈကလည္း
တေၿဖးေၿဖး အရွိန္ၿမင့္မားလာဟန္တူသည္။ပါးစပ္မွ “ဟင္း ဟင္း” ဟူေသာ
အံႀကိတ္ထားသည့္ႀကားမွ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္လာေသာ ကာမဓါတ္လႊမ္းၿခံဳမႈက
အရွိန္ၿပင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ခ်ိဳမာ သူ႔မ်က္ႏွာကို မဝံ့မရဲေလးေမာ့ႀကည့္မိသည္။
အငမ္းမရလႈပ္ရွားေနေသာ္လည္း သူ႔အမူအယာကမတရား အႏုိင္က်င့္လိုစိတ္ကင္းမဲ့
ေနသည္။တစ္ခါတရံ ခ်ိဳမာ ဆတ္ကနဲ ခါးေလးေကာ့တက္သြားေလတိုင္း လႈပ္ရွားမႈ
မွန္သမွ်ရပ္တန္႔ၿပီး ခ်ိဳမာအား……နာသြားသလား……..ဆိုေသာ အႀကည့္မ်ိဳးေလးၿဖင့္
ႀကည့္တတ္သည္။

လံုးပတ္ႀကီးမားလွေသာ သူ႔တန္ဆာႀကီးမွာ ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္ၿပီးၿပီဟု


သူေၿပာလို႔သာ ခ်ိဳမာယံုရသည္။ဤထုထည္ပမာဏႏွင့္ ခ်ိဳမာ့ပစၥည္းေလးမွာ ဘယ္လို႔မွ
ဘယ္သို႔မွ မတန္မရာၿဖစ္သည္။ဒစ္အထက္ပိုင္း လိင္တန္ေခါင္းႀကီးက နီရဲေၿပာင္တင္း
လွ်က္ လိင္တန္တစ္ခုလံုးကို ငိုက္ေမွးေနေအာင္ ေလးလံႀကီးမားလြန္းလွသည္။
ကုလားလူမ်ိဳးပီပီ သူ႔လိင္တန္တစ္ေလွ်ာက္ အေမႊးအမွ်င္မ်ား က်ိဳးတို႔က်ဲတဲေပါက္ေနပံု
ႀကီးက ခ်ိဳမာ့ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကို ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု ပြတ္သပ္ႏႈိးဆြအား
ေကာင္းေလမည္လည္းဟု ေတြးႀကည့္ရုံႏွင့္ ႀကက္သီးတၿဖန္းၿဖန္းထခ်င္စရာ ႀကီးမား
မာေတာင္ေန၏။

အေႀကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထေနေသာ လိင္တန္တစ္ေလ်ာက္


အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ရႊံ႔ႏြံမ်ားေပက်ံေနဆဲပင္ရွိေသးသည္။ေရရွည္ ကလိၿခင္း
ႏႈိးဆြၿခင္းကို ခ်ိဳမာ မခံခ်ိ…….မခံသာ မအီမလည္ႀကီးၿဖစ္လာသည္။ေစာက္ေခါင္းေလး
ထဲမွ စိမ့္က်င္ၿပီး ဆီးသြားခ်င္စိတ္ကိုပင္ မနည္းထိန္းထားေနရ၏။

“ဆီးသြားခ်င္လာၿပီ…” မတတ္သာသည့္အဆံုး ခ်ိဳမာ ရွက္ရွက္ႏွငသ


့္ ူ႔အား
ေၿပာလိုက္၏။

“…..ေပါက္ခ်လိုက္ေပါ့…….ဘာၿဖစ္လဲ……ေပါက္ေလ……”
“……..အာ……..ထိုင္ၿပီးပဲ…….ေပါက္တတ္တယ္…..”

“….ဒီလိုပဲ ေပါက္လိုက္လဲရတာပဲကြာ….” သူ႔အမူအယာက လူပမာတစ္ဦးကို ေခ်ာ့ၿမဴ


ေၿပာဆိုေနသည္ကဲ့သို႔၄င္း…..စိတ္ေကာက္ေနေသာ ခေလးတစ္ေယာက္ကို
ေသးတည္ေနသကဲ့သို႔၄င္း ညင္သာ၍ ဂရုဏာၿပည့္လွေလ၏။

ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္လိင္အဂၤါကို တစ္ေယာက္ရွင္းလင္းစြာ ကိုင္တြယ္


ပြတ္သပ္ေနရာမွ ေသးေပါက္တာေလာက္ေတာ့ ရွက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဟု ခ်ိဳမာ
သေဘာထားက ေဗာ့ကြင္းေလးအတြင္း ပက္လက္ကေလးထို္င္ရင္းမွပင္
ေသးေပါက္လိုက္ရ၏။

သူက ေစာက္ပတ္ႏွစ္ၿခမ္းကို အသာေလးၿဖဲေပးထားရာ ယခုကဲ့သို႔


ေသးေပါက္ရသည္မွာ အရသာရွိေႀကာင္း ခ်ိဳမာတစ္ခါဖူးမွ မခံစားခဲ့ရဘူးေခ်။

ေစာက္စိေလးမွ ေသးမ်ား တသြင္သြင္က်ဆင္းလာေနသည္ကိုပင္ သူက


မၿမင္ဖူးသည့္အလား အတန္ႀကာစိုက္ႀကည့္ေနရာ ခ်ိဳမာ့ခမ်ာ ေသးကို မနဲႀကီး
ညွစ္ၿပီးေပါက္လိုက္ရေလသည္။

“……ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး……..ေသးေပါက္တာလဲ ႀကည့္ေနတာပဲ…” ဟု ခ်ိဳမာက


သူ႔ပုခံုးကို ဆတ္ကနဲတြန္းရင္း မာန္မဲသလိုေၿပာ၏။သူက ရွက္မ်က္ႏွာႀကီးၿဖင့္ ဟီးကနဲ
တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။

“ဖင္ကို နဲနဲႀကြထားေနာ္…..ဒါမွ လီးဝင္တဲ့အခါမနာမွာ”

“….ဟင္ လုပ္မလို႔လား..” “….အင္းေလ……..လိုးႀကရေအာင္….သိပ္ခ်မ္းလာၿပီ”

သူကအေႀကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ခ်ိဳမာ့ကို စလိုးပါေလၿပီ။လီးထိပ္ႀကီးက အဆမတန္ႀကီးမား


ေနသၿဖင့္ မဝင္ပဲတစ္ေနရာ ခ်ိဳမာက ေစာက္ပတ္ကို အသာ မရဲတရဲၿဖဲေပး၏။

“…ၿပြတ္….ၿပစ္…”…”…..အီး……အီး….အ….အား…..မဝင္ဘူး…မဝင္ဘူး….”
“……မဝင္ဘူး……အား….အား….နာတယ္….အရမ္းနာတယ္…..”

မဝင္ပါ လံုးဝႀကီး အေပါက္ႏွင့္မတည့္ေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ခ်ိဳမာ့ ေစာက္ေခါင္းအဝတြင္


တစ္တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးၿဖစ္ေန၏။ သူက လက္မေလွ်ာ႔ ခ်ိဳမာ့ေစာက္စိေလးကို ကဗ်ာကယာ
တထုတ္ထုတ္ ၿမည္ေအာင္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။က်င္စိမ့္သြားေသာ အရသာကို
ေစာက္စိေလးမွ ခံစားေနရ၍ ခ်ိဳမာမ်က္စိ့ေလးမွိတ္ခါ အံႀကိပ္ခံေနစဥ္……

“ၿဗစ္…..ၿပြတ္…..အား……အား….”

ရုတ္တရက္ႀကီး သူ႔လီးကို ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္ေလသည္။မဆန္႔မၿပဲႀကီး


ဝင္သြားသၿဖင့္ နာက်င္လွေသာ္လည္း ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းမွ မခံစားဘူးေသာ
ကာမအရသာထူးၿခားမႈကို “ရွီး” ကနဲ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ေအာင္
ခံစားလိုက္မိေလေတာ့သည္။အၿပင္ေလာက၏ သဘာဝအေအးဒါဏ္သည္ အံႀသဖြယ္
ေကာင္းလွစြာ လြင့္ပ်ံကြယ္ေပ်ာက္သြားႀကၿပီးထူးဆန္းေသာ ကာမဓါတ္အပူရွိန္မ်ားက
ေစာက္ပတ္ဝမွတစ္ဆင့္ ကိုယ္အႏွံ႔အၿပား ပူေႏြးဖိန္းရွိန္းလ်က္ စီးဝင္ ပ်ံႏွံ႔သြားေလရာ
ခ်ိဳမာ့လက္မ်ားက ထိုကုလားဒိန္၏ အေမႊးထူလၿဗစ္ႏွင့္ဖင္ႀကီးအား ကုတ္တြယ္ဖက္ထား
မိကာ ငရံ့ၿပာလူး တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနေပေတာ့သည္။

“…ၿပြတ္….စြတ…
္ ..ဖြတ္…..ၿပြတ္…” “…..အား……အင္း…..ဖလူး….ဖူး…အင္း
အင္း” ကုလားဒိန္ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း အသက္ပါသြားမတတ္ၿပင္းထန္လွပါသည္။
ခ်ိဳမာ့ကဲ့သို႔ အပ်ိဳစင္ေလးကိုမဆိုထားဘိ ခေလးတစ္ေယာက္အေမပင္
စအိုရႈံသြားေအာင္ ၿပင္းထန္လွေသာ လိုးခ်က္မ်ားၿဖစ္ရာ ခ်ိဳမာ့ခမ်ာ သတိေမ့ေမ်ာ
မတတ္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးလ်က္ မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရပါေလသည္။

“…..ေၿဖးေၿဖးလုပ္ပါရွင္….က်မအသက္ပါထြက္သြားအံုးမယ္….အမေလးေနာ္…အင္း…
ဟင္း….ဟင္း…ဟင္း….အား….အား…”

“…..အစမို႔လို႔နာေနတာပါကြာ ေနာက္ေတာ့ေခ်ာင္သြားမွာပါ မင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နဲနဲ


ေနာေနာမွ မဟုတ္တာ……”

“……ဒါနဲ႔ ရွင္ေၿပာေတာ့ က်မသတိလစ္ေနတံုး ရွင္လုပ္ၿပီးသြားၿပီဆို ဘာလို႔အခု


အရမ္းႀကပ္ေနလဲ…..”

“……အလကားေၿပာတာပါ…..မင္းမခံမွာစိုးလို႔ ကုိယ္ေၿပာတာ မင္းသတိရေတာ့


မင္းေစာက္ဖုတ္မွာ ရႊံ႔ေတြေပေနတဲ့ဥစၥာ မင္းသတိမထားမိလို႔ပါ”

“…ႀကည့္စမ္း အ….အ…..လူလယ္ႀကီး….ဟင္း ဒီကသတိလစ္ေနတုန္းလိုးၿပီးသားပဲေလ


မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ခံတာ သိလား……ဟြန္း….”

“……ဟဲ ဟဲ အခုေတာ့ ခံလို႔ေကာင္းေနၿပီမို႔လားကြာ…”

“……ေတာ္ပါ…လူကိုညာလိုးတာ….သိပ္မုန္းတယ္ သိလား…”

“အဲဒီ….ညာ….လိုးရတဲ့အရသာမွ ပိုေကာင္းတာ သိလား…ဟားဟား..”

“ၿပြတ္…..ၿပြတ္…..စြတ္….စြတ…
္ .ဖြတ္…” “အ……အင့္….အင့္…အာ….အား…

…….ဟင္း….ဟင္း……ဟင္း….ကၽြတ္…..ကၽြတ…
္ .”

ကုလားဒိန္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း လီးႀကီးကရွည္လ်ားလြန္းေသာေႀကာင့္ မသိမသာ


ေကြးသြားၿပီးမွ “ၿပြတ္”ကနဲဝင္သြားေလ့ရွိရာ ခ်ိဳမာ့ခမ်ာ အသဲႏွလံုးကို လက္တံရွည္ရွည္
ႀကီးၿဖင့္ ဆတ္ကနဲ ဆြဲႏႈတ္ခံလိုက္ရသလိုဆက္တိုက္ႀကီးခံစားေနရၿပီး မနားတမ္း
ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာ လီးႀကီးဒဏ္ေႀကာင့္ ေစာက္ပတ္္ေလးမွာ က်ိန္းစပ္နာက်င္လာၿပီး
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေကာင္းေသာအရသာကို သြားေလးမ်ား
က်စ္က်စ္ၿမည္ေအာင္ ခံစားရင္း သုတ္ေရမ်ားပင္ပန္းထုတ္လိုက္မိေလေတာ့သည္။
ကုလားဒိန္၏လီးမဲမဲႀကီးမွာလဲ ခ်ိဳမာ၏သုတ္ေရမ်ားၿဖင့္ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးပမာ
ပိုမိုမာေတာင္ ေၿပာင္တင္းလာၿပီး မႀကာခင္ ဝင္းကနဲ ဆတ္ကနဲၿဖစ္ခါ စူးရွ
ၿပင္းထန္ေသာ အရွိန္ၿဖင့္ ခ်ိဳမာ့ ေစာက္ပတ္အတြင္းသို႔ လီးေရမ်ားပန္းထည့္လိုက္သည္
ကို ပူကနဲ……ပူကနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏွစ္ဦးသား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ထား မိႀကေလေတာ့သည္။

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

မိသူ ဇေဝဇဝါၿဖင့္ ဆြဲမိဆြဲရာကို ဆြဲလာမိသည္။ၿမစ္ေရ ေနာက္က်ိက်ိတို႔က ေခါင္းကို


မႀကာခဏ ဖံုးလႊမ္းေစသၿဖင့္ အသက္ရႈမွားမတတ္ ခံစားေနရ၏။

သက္သက္ႏွင့္မိသူ မလွမ္းမကမ္းမွ သက္ကယ္ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ဆြဲကိုင္မိႀကသည္။

အလားတူ ဆြဲကိုင္လာသူမ်ားႀကားဝယ္ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔တရုပ္ႀကီးမွာလဲ


ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာၿဖင့္ ပါးစပ္မွ ေတြ႔ကရာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ငရဲပြက္ေနသည္။ငိုသံေအာ္ဟစ္သံ စူးစူးရွရွ


ေအာ္ေနရင္းမွ ေရမြန္းသြားေတာ့ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္သံမ်ားၿဖင့္ ရႈပ္ရႈက္ခပ္ေနေလသည္။

မိသူႏွင့္သက္သက္တို႔ ဆြဲကိုင္မိထားေသာ အနီအၿဖဴႀကား ေဆးသုတ္ထားေသာ


အသက္ကယ္ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးသည္ သေဘၤာေမွာက္ခ်ိနတ
္ ြင္အေဝးကို လြင့္စင္သြားဟန္
တူသည္။တြယ္ယူသူ နည္းပါးလွသည္။

မိသူမ်က္ႏွာေလးမွာ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အေႀကာက္လြန္ကာ ငိုေႀကြးထား


ေသာေႀကာင့္ မ်က္ခြံေလးမ်ားမို႔အမ္းေနသည္။တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ေဝါကနဲ ပုတ္တင္လိုက္
ေသာ လႈိင္းအရွိ္န္ေႀကာင့္ လက္မွဆြဲကိုင္ထားေသာ အသက္ကယ္ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီး
လြတ္မထြက္ရန္ တင္းတင္းႀကီး ကိုင္ထားေနရသည္။ငိုခ်င္စိတ္ၿဖင့္လည္း
မ်က္ႏွာေလးမွာ အားကိုးရာမဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ေလးၿဖစ္ေနရွာေလသည္။မိသူမွာ တရုတ္စစ္စစ္
ၿဖစ္ၿပီး အေဖတရုတ္၊အေမတရုတ္ စစ္စစ္ၿဖစ္ရာ တရုတ္စကားကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္စြာ
ေၿပာတတ္သူၿဖစ္ေလသည္။

“မိသူ…..နင့္ေဘးက တရုတ္ႀကီးကို အကပ္မခံနဲ႔ ေႀကာက္အားလန္႔အားဖက္လိုက္


ရင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးနစ္သြားလိမ့္မယ္ ငါေၿပာတာႀကားရဲ့လား သက္သက္က
အားကစားမယ္ပီသစြာ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသည္။အေၿခအေနကို ယထာဘူတက်က်
ေခါင္းေအးေအးၿဖင့္ စဥ္းစားဆံုးၿဖတ္ႏုိင္သည္။

သို႔ေသာ္ ပညာရွိမႀကီး သတိေပးခ်ိန္မွာ မိသက္အတြက္ သိပ္ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ


ၿဖစ္ေလသည္။ေရေအာက္ထဲတြင္ တရုတ္ႀကီး၏ေအာက္ပိုင္းက မိသက္ဖင္ႀကီးကို
မညွာတမ္းဖိကပ္တြယ္မိသြားသည္။

ေရနစ္ေနသူဝါးကို ထိုးမည့္သူေတြကလဲ ေပါပါဘိ မိသက္ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေသာ္


လည္း တရုတ္ႀကီးက တကယ္ဘဲေႀကာက္ရြ႔ံေလသလား တမင္ၿပဳေလသလားေတာ့
မသိ……မိသက္၏ေနာက္မွ ေက်ာပိုးအိတ္လို ပိုးၿပီးခြထား၏။

မိသက္ လက္ကလည္းမလႊတ္ရဲသၿဖင့္ တရုတ္ႀကီးအား တေတာင္ဆစ္ၿဖင့္သာ


တြန္းဖယ္ရုံသာၿပဳႏို္င္ေလသည္။

“…..ဦးေလးကို ကူညီပါကြာ….ဦးေလး ေရမကူးတတ္လို႔ပါ……”

တရုတ္ႀကီးအသံက တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ရွိလွသည္။

“ဦးေလးလက္ႀကီးက ဒီပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ကိုင္ပါလား ဘာလို႔ ေရနစ္သူခ်င္း


လိုက္တြယ္ေနရတာလဲ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္ သိလား….”

ေႀကာက္စိတ္ႀကားမွ ေဒါသေလးက ေခါင္းေထာင္လာသည္။သက္သက္ကလည္း


အေၿခအေနကို အကဲခပ္မိဟန္တူသည္။အသက္ကယ္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ဘက္မွ မိသက္တို႔
ရွိရာသို႔ နိမ့္လိုက္ၿမင့္လိုက္ ေစာင္းသြားလိုက္ၿဖစ္ေနေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ဖက္တြယ္ၿပီး
ေရာက္လာသည္။

“…..ဦးေလးက ေယာက်္ားႀကီးပဲ ကိုယ့္ ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္တြယ္ပါလား


အေရးထဲမွာ အခြင့္အေရး မယူစမ္းပါနဲ႔…” တရုတ္ႀကီးမ်က္ႏွာ ဟင္းကနဲ ၿဖစ္သြားသည္။
သက္သက္ကိုလဲ ေဒါသမ်က္လံုးၿဖင့္ ၿပန္ႀကည့္လိုက္သည္။

“….ငါ တကယ္ေရမကူးတတ္လို႔ ဖက္မိတာပဲ နင္တို႔က ငါ့ကို


အရမ္းစြတ္စြဲေနႀကတာဘဲ”

မိသက္(ကူကူး)လည္ပင္းမွ တရုတ္ႀကီးလက္က ေႀကာက္ေႀကာက္လန္႔လန္႔ၿဖင့္


အသက္ကယ္ေဗာပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္သည္။လႈိင္းတစ္လံုးဝင္အေဆာင့္ႏွင့္
ႀကံဳလိုက္ရသည္။

“ဟင္……လူႀကီးၿပီး….အခ်ိန္မစီးတဲ့ေခြးႀကီး….ကဲ…ၿဖန္း…”

ႀကက္ၿခင္းထဲမွ ႀကက္မ်ားအခ်င္းခ်င္းတခြပ္ႀကသည္ကို ၿမင္ဖူးႀကေပလိမ့္မည္။


အႏၱရာယ္စက္ကြင္းသို႔ စံုးစံုးနစ္နစ္ေရာက္ေနက်သည့္တိုင္ လူ႔မာနတို႔ မေလ်ာ့ႀကေပ။

“မသာမေလး…..မေတာ္လို႔ၿဖစ္တာ….ငါ့ကို ပါးရုိက္တယ္ေပါ့….ေသေပေတာ့”

တရုတ္ႀကီးလည္း လူေပဘဲ ေဒါသ၊မာနႏွင့္ ေယာက်္ားဆိုေသာ မာနၿဖင့္ သက္သက္ကို


ဖက္သည္။ပထမေတာ့ သက္သက္အံအားသင့္ေနသည္။တရုတ္ႀကီးဤမွ်လွ်င္ၿမန္စြာ
သူ႔အား ၿပန္လည္တံု႔ၿပန္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားခဲ့ေပ။

တရုတ္ႀကီးက သက္သက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ဖိစုပ္ေလေတာ့သည္။တခ်ိန္တည္း


တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ မာေတာင္ေနေသာလီးႀကီးက သက္သက္ဗိုက္သားေလးကို
ေထာက္မိသြား၏။ကူကူး သက္သက္အၿဖစ္ကို အသက္ေအာင့္၍ေငးႀကည့္ေနရုံမွတပါး
ဘာမွ မကူညီႏုိင္ၿဖစ္ေနေလသည္။ခဏအႀကာတြင္သက္သက္ထံမွ”အင့္”ကနဲ ရႈိက္သံ
လႈိက္လႈိက္ေလးထြက္ေပၚလာၿပီး ဝမ္းနည္းေႀကကြဲေသာ မ်က္လံုးေလးမ်ားက
ကူကူးအား ေဝရီမႈံဝါးစြာ ႀကည့္ေနရွာ၏။တရုတ္ႀကီးကိုယ္ခႏၵာမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား
ေကာင္းေကာင္းစီးဝင္ခံရေသာ သံမဏိစက္ရုပ္ႀကီးအလား တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး
သက္သက္ေလးကို အားရပါးရႀကီး အီး ကနဲ အီး ကနဲ ပါးစပ္မွေအာ္ကာ
ေညာင့္ေနသည္ကို ကူကူး အံေလးႀကိတ္ခါ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွ ႀကည့္ေနမိရေလသည္။
တရုတ္ႀကီးလက္တစ္ဖက္က ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ၿမဲၿမံစြာကိင
ု ္ထားသကဲ့သို႔ အၿခားတစ္ဖက္က
သက္သက္ကုိယ္ေလးကို က်ိဳးေႀကသြားမတတ္ ကိုင္တြယ္ကာ ေရေအာက္မွ ဖင္ႏွစ္ခု
ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲေညာင့္ေနသည္ကို ကူကူးခမ်ာ မႀကည့္ခ်င္ၿမင္ေနရေလသည္။
အသက္(၁၈)ႏွစ္သာရွိေသးေသာ သက္သက္ေလးသည္ အားကစားမွလြဲ၍ ဘာမွ
စိတ္ဝင္စားခဲ့သူမဟုတ္ေခ်။ယခုကဲ့သို႔ အႏၱရာယ္ႀကားတြင္ အဓမၼအက်င့္ခံေနရၿခင္းမွာ
ႏွေၿမာဖြယ္ ေႀကကြဲဖြယ္ေကာင္းလွေခ်ေတာ့သည္။”အဟီး….အဟဲဟဲ..ဟဲဟဲ…….

ဝူး ဖလူး ၿမစ္ေရမ်ားကိုပါးစပ္မွ မႈတ္ထုတ္ရင္း တရုတ္ႀကီးကသြားၿဖဲႀကီးႏွင့္ အားရပါးရ


ႀကီးရယ္ေလသည္။သူ႔ကိစၥၿပီးသြားဟန္တူေလသည္။မ်က္ႏွာႀကီးက ကူကူးဘက္သို႔
လွည့္လာေနသည္။ကူကူးရင္ထိတ္သြားသည္။တရုတ္ႀကီးအသြင္မွာ အသက္အႏၱရာယ္
ကိုသတိမရႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကာမမီးေတာက္ေနေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားၿဖင့္ ကူကူးထံသို႔
တေရြ႔ေရြ႔ခ်ဥ္းကပ္လာေနေပသည္။ကူကူးအတတ္ႏုိင္ဆံုးလႈပ္ရွား
ေရွာင္ဖယ္ေသာ္လည္း သန္မာေသာ တရုတ္ႀကီးလက္တစ္ဖက္က ႏို႔ေလးကို မိမိရရ
လွမ္းဆြဲၿခင္းခံလိုက္ရေသာ တခဏတြင္ ကူကူးမ်က္စိ့ေလးမ်ားၿပာေဝသြားေလသည္။

ေရေအာက္ထဲတြင္ တြန္းထိုးလႈပ္ရွားေနေသာ ဖင္ပိုင္းကို မိမိရရႀကီးခြယူကာ


လီးႀကီးက ကူကူးေပါင္ႀကားသို႔ တိုးဝင္ဖိသြင္းလာသည္။ကူကူးဖင္ကို
လိမ္ေရွာင္ေနသည္မို႔ လီးႀကီးက ရုတ္တရက္မဝင္ပဲၿဖစ္ေနရာ တရုတ္ႀကီးက စိတ္မရွည္
ေသာဟန္ၿဖင့္ ကူကူးတစ္ကိုယ္လံုးကို လွမ္းဖက္ရန္ ေဗာမွလက္ကို လႊတ္လိုက္ေလ၏။

ကူကူးမ်က္စိကို တင္းကနဲ ပိတ္ထားမိ၏။

သုိ႔ေသာ္ တရုတ္ႀကီးသူ႔ထံသို႔ ေရာက္မလာ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ႀကည့္လိုက္ေသာ


အခါ သက္သက္ႏွင့္တရုတ္ႀကီးတို႔ လံုးေထြး၍ လႈိင္းေတြႀကားတြင္ နစ္ၿမဳပ္သြားသည္ကို
ကူကူးေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

“သက္သက္……………သက္သက္…”
အာေခါင္ၿခစ္၍ စူးစူးရွရွေအာ္လုိက္ေသာ ကူကူးအသံေလးမွာ အၿခားေသာ ကယ္ပါ…
ယူပါ…. အသံမ်ားႏွင့္အတူ လႈိင္းေလအသံမ်ားႀကားတြင္ နစ္ၿမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေလသည္။

“သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အသက္ေပးသြားတာလား သက္သက္ရယ္…….”

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

“ဟာ……အၿဖစ္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ ေက်ာ္သီဟ”

“ဒါနဲ႔ မင္းေဆာ္ေလး ဟုိ……ရီေလးႏြယ္ ကေရာ……”

“သေဘၤာနစ္ၿပီေဟ့ ဆိုကတည္းက လူေတြကေရာေထြးကုန္တယ္….အခ်ိဳ႔က


အရမ္းဖက္ထားႀကတာေလ ေဗာ့ကြင္းတစ္ခုယူၿပီး ရီေလးႏြယ္ပဲဆိုၿပီး လက္ဆြဲ
သေဘၤာေပၚကခုန္ခ်ခဲ့တာ…”

“ရီေလးႏြယ္ မဟုတ္ဖူးေပါ့”

“မဟုတ္ဖူး…..တစိမ္း မိန္းခေလးတစ္ဦးၿဖစ္ေနတယ္”

“ဟာ……..မေန႔ကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔က ဆယ္လာတဲ့ အေလာင္းေတြ


သြားႀကည့္တယ္….”

“မင့္ ရီေလးႏြယ္ ပါလာ လား….” “အင္း……ရီေလးႏြယ္ဝတ္ထားတဲ့ ရြက္ေလွ

ဒီဇင
ို ္းနဲ႔အက်ၤီတစ္ခုကလြဲၿပီး ကိုယ္က ပြေယာင္းေနေတာ့ သူ႔မိဘေတြကေရာ
ရီေလးအေလာင္းကို သိပ္မမွတ္မိႀကဘူး”

“ဟား…….စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ…”

“ပန္းလ်ေသာႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ဟားကနဲ ဖြင့္ၿပီး မ်က္လံုးအစံုကိုေမွးမွိတ္ခါ ကုလားထိုင္


ေနာက္မွီေပၚသို႔ ေခါင္းကိုတင္ၿပီး ညီးညဴလိုက္ေသာ နႏၵာေအာင္ အား ဝင္းေနာင္
တစ္ခ်က္ႀကည့္လိုက္သည္။

“ညစ္တယ္……ငါလဲညစ္တာပဲ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ကို လွ်ပ္တပ်က္အရႈံခံလိုက္ အဆံုးခံလိုက္


ရလို႔ ထိုင္ၿပီးလြမ္းနာက်ရမဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ဘဝကို ငါလက္မခံဘူး”

“မင္းက ငါ့ဘက္မွ်ားဦးလွည့္တာေပါ့ေလ”

“ဟုတ္တယ္……….မင္းလိုပဲ ခံစားေနႀကရတဲ့ အၿဖစ္ေတြေလာကႀကီးမွာ ဒုနဲ႔ေဒးရွိတယ္

ရင္ထဲက ေဝဒနာကိုအႏုပညာပံုရိပ္ေတြအၿဖစ္ ဖန္တီးယူတတ္ၿခင္းဟာ ဘဝရဲ့တန္ဖိုးကို

ၿမင့္တင္ေပးတာပဲ” “အင္းပါ….သူေဌးမင္းရယ္…..မင္းငွားေပးထားတဲ့အိမ္ႀကီးမွာဘဲ
ငါသြားေနၿပီးပန္းခ်ီကားေတြဆြဲပါေတာ့မယ္”

“ေအးပါ…….အဓိပၸါယ္ရွိရွိ အသက္ရွင္စမ္းပါ နႏၵာရယ္…” ဝင္းေနာင္က


ခိုင္မာသန္စြမ္းေသာ ေယာက်္ားႀကီးစိတ္ဓါတ္ အၿပည့္အဝ……နႏၵာေအာင္ ရင္တြင္းသို႔
သြတ္သြင္းေပးခဲ့ေလသည္။

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

သည္ေနရာက………အလြန္သာယာသည္။က်ိဳက္ေခါက္ေစတီမွ ဆည္းလည္းသံ
လြင္လြင္ကိုလည္းကိုလဲ မၿပတ္ႀကားေနရတတ္သည္။သန္လ်င္ ဘီအိုစီေက်ာ္၍
ေဖြးေဖြးလက္လက္ ပင္လယ္ဝကိုလည္းေတြ႔ႏုိင္သည္။ဤလြမ္းေမာဖြယ္ ၿမင္ကြင္းမွာဘဲ
နာႏၵာ………နစ္ေမ်ာခ်င္ေန၏။

ဝင္းေနာင္…………..တကူးတကရွာေပးထားေသာ ဤႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္
အိမ္ဝန္းက်ယ္ႀကီးကိုမူ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းမွလြဲ၍ နႏၵာ သိပ္မႏွစ္သက္ခ်င္။ပန္းႏြယ္……
ပြတ္လံုးမ်ားၿဖင့္ ၿခံရံတည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္အၿပင္က အိမ္တစ္ေဆာင္
ထက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္ေနသည္ထင္၏။တဟဲဟဲ
ေတာတိုးသံႀကီးမ်ား အဆက္မၿပတ္ႀကီးစိုးေနေသာ ဝါးရုံ၊သီဟို႒္၊သရက္၊ႀသဇာ၊
မာလကာမ်ား စုရုံးေရာေႏွာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးအလယ္တြင္
ေရနံဝေနေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္က ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ပင္။

“ဆရာေလး…..တစ္ေယာက္ထဲ ေနရဲရဲ့လားဗ်ာ…..”

ထမင္းခ်က္အဖိုးႀကီး ဦးစံေအးက နႏၵာ့ကို ေမးလိုက္၏။

“က်ေနာ့္အတြက္ တေစၦ……သူရဲဆိုတာ ဒ႑ာရီပံုၿပင္ေတြထဲမွာဘဲ ရွိတာလို႔


သိထားသူဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆို က်ေနာ္ေနရဲပါတယ္…..ဘႀကီးစံေအး…”

သည္တုန္းက ဦးစံေအး သက္ၿပင္းႀကီး တခ်က္ရႈိက္လိုက္သံကို နာႏၵာေအာင္


ခပ္သဲ့သဲ့ႀကားခဲ့၏။ေတာေနလူတန္းစားတို႔သဘာဝ ဝိညာဥ္ကို ေႀကာက္ရြံ႔ႀက၏။
ထမင္းခ်က္ဦးစံေအး ၿပန္သြားလွ်င္…..နႏၵာတစ္ေယာက္ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ဆြဲမည္…..
သို႔မဟုတ္ ဝင္းေနာင္ ဟုိတစ္ေခါက္လာစဥ္က ယူလာေသာ ဆန္နီအမ်ိဳးအစား
ကက္ဆက္ႀကီးကိုဖြင့္၍ မာမာေအးၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုတင္လႈိင္ၿဖစ္ၿဖစ္ ႏွလံုးသားရသ
အပီအၿပင္သီခ်င္းေလးမ်ား တိုးတိုးညင္ညင္သာသာေလး ပ်ံ႔လြင့္ခံစားႏုိင္ရန္
ဖြင့္ထားရင္း မွိန္းေနမည္။

ဤသို႔ေသာ သီးၿခားအႏုပညာကမၻာေလးကို ၿပည့္ဝစြာတည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္


ဝင္းေနာင္ စီစဥ္ေပးထားခဲ့၏။ဝင္းေနာင္သည္ တကယ္ေတာ့ နႏၵာေအာင္၏ေက်းဇူးရွင္

……သူ႔အလိုက် အသက္ဝင္ေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးမ်ားေရးဆြဲ ေပးရမည္က…..


နႏၵာ့တာဝန္……ထို႔ေႀကာင့္ သာမန္ အေရာင္အေသြး အၿမင္အယူအဆေတြထက္
ဆန္းသစ္ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးကိုသာ နႏၵာေရးဆြဲရန္ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္။

ယခုလဲ အေပၚစီးမွ ေဖြးေဖြးလႈပ္လႈပ္ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႔စြာပြင့္ေနေသာ


စကားပင္ကိုဇတ္ေကာင္ထား၍ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေရးဆြဲရန္ ခဲၿဖင့္ ေကာက္ေႀကာင္း
ေရးဆြဲရင္း ဟိုးအေဝးသို႔ေငးမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ရန္ကုန္ၿမစ္ဝမွ ေလွသေဘၤာမ်ားကို
ေသးေကြးစြာေတြ႔ရသည္။
တစ္ခ်ိန္က……..ရွင္ေမြးလြန္းဆိုေသာ သူငယ္မေလး မင္းနႏၵာအား ဒဂံုဘက္ကမ္းသို႔
ေမွ်ာ္ေနလွ်င္လဲ ဤသို႔ပင္ မႈံမႈံရီရီပင္ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ေအာ္….ေဝဝါးမႈံရီေသာ

ၿမင္ကြင္းႀကားမွ ခ်စ္ရသူကို တမ္းတလြမ္းေမွ်ာ္ရၿခင္းေဝဒနာကို ရွင္ေမြးလြန္းခမ်ာ


ခါးဆီးခံခဲ့ရရွာေပသည္။

နႏၵာေအာင္ ရွင္ေမြးလြန္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ဤသို႔ႏွယ္


ခ်စ္ရသူကို လြမ္းတရေသာ ေသာကေဝဒနာမ်ိဳး နႏၵာေအာင္ကိုယ္တိုင္
ခံစားခဲ့ရဘူးသည္ေလ။

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

“ကသစ္ကုန္းကို ၿပန္ထြက္မွာလား ဘႀကီး”

“မထြက္ေတာ့ဘူး ေကာင္ေလးရဲ့….မိုးေတြက်လာၿပီ….”

နႏၵာေအာင္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ပိုက္လ်က္ ကမ္းတန္းမွေက်ာင္းရွိရာသို႔ ၿပန္လွည့္


ေၿပးခဲ့ရသည္။ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာ ဒုကၡေရာက္လွသည္။(၈)တန္းေအာင္ၿပီး
ၿမိဳ႔ေက်ာင္းကို တက္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ နႏၵာ့ကဲ့သို႔ ဒုကၡႀကံဳေတြ႔ရသူ သံုးေလးဦး
ရွိသည္။သည္အထဲ”ကသစ္ကုန္း”မွ အလုပ္လာလုပ္ႀကသူေတြလည္းပါသည္။

မိုးမစဲေသးသၿဖင့္ ရပ္ၿပီး ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ မိုးခိုရင္း ကသစ္ကုန္း ကိုထြက္မည့္


ေလွကိုရွာေနမိသည္။ထိုစဥ္ ရန္ကုန္မွ ဘတ္(စ္)ကားတစ္စင္းဆိုက္လာသည္။
ကားေပၚမွ ထီးမ်ား မိုးကာမ်ားေဆာင္း၍ နီးစပ္ရာေဈးဆိုင္မ်ားအတြင္းသို႔ ခရီးသည္မ်ား
အေၿပးဝင္ကုန္ႀကသည္။

“ကသစ္ကုန္း သြားတဲ့ေလွဆိပ္ ဘယ္နားမွာလဲ..ဟင္” အသံကိုႀကားရုံမွ်ၿဖင့္ နႏၵာ


စိတ္ဝင္စားခဲ့ရေလသည္။ေခ်ာယဥ္ေသာ မမ၏အလွက နႏၵာေအာင္ ႏွလံုးသားကို
ကုိင္လႈပ္ရမ္းၿပစ္ေနသည္။
ဝင္းပ ရႊမ္းစိုေသာ မ်က္ႏွာေလးမွ အၿပံဳး…..။

ၿပံဳးေလတိုင္းခြက္ဝင္သြားေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဘက္၊ကႏုကမာေသြး
ၿဖဴစင္ေသာသႏၱာသြယ္ သြားေလးမ်ား ဝင္းဝင္းဝိုင္းဝိုင္းမ်က္ဝန္းနက္ေလးမ်ား၊

ပါးမို႔မို႔…..လြင္လြင္….ရင္အလွမွ ကားစြင့္ ဖြ႔ံထြားလွေသာ တင္ပါးသားဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားက


မိုးေရရႊဲစိုကပ္ေနႀကသည္။

“ ငါ့တူမက ဘယ္သူ႔အိမ္သြားမွာလဲကြ႔ဲ” ထံုးစံအတိုင္း ကြမ္းကုန္သည္ ေဒၚစပ္စုက


ေမးေလသည္။

“ဦးေအာင္ရင္၊ေဒၚၿမရင္တို႔အိမ္ကို သြားမလို႔ပါ”

“ေအာ္……ဒါသူတို႔ သားေလးေလကြယ္….သူလဲ ရြာကိုၿပန္မွာ….”

မမမ်က္လံုးမ်ား နႏၵာေအာင္ကို စူးစမ္းႀကည့္လ်က္ “က်မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး

နႏၵာက လူႀကီးၿဖစ္ေနတာကိုး” နႏၵာေအာင္သည္အထိ စကားၿပန္ေၿပာရေကာင္းမွန္းမသိ


မမ…….အလွတြင္သာ ရင္တခံုခံု မိန္းမူးေနသည္။

“နႏၵာ……..မမကိုမွတ္မိလား..ဟင္….” မမေမးခြန္းေလးထဲတြင္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ား ေရာစြက္ေနသည္မို႔……..မမွတ္မိဘူး” ဟုေၿဖရမွာ နႏၵာ
အားနာေနမိ၏။

“ေအးေလ……မင္းက မွတ္မိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…..မမ…ရြာကထြက္သြားတာပဲ
(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ…..ဟာပဲ…”

မမရြာကထြက္သြားတာ (၁၀)ႏွစ္ေတာင္ဆိုပါလား……..နႏၵာအေတြးအာရုံထဲ

နစ္ေမ်ာေနစဥ္…..”ဟဲ့……နႏၵာ…ဟိုမွာ ကိုေခြးရဲ့ေလွ…ရြာၿပန္မလို႔တဲ့ မင္းတို႔


ေမာင္ႏွမေတြ လုိက္သြားႀကေလ”
ေဒၚစပ္စုကို ေက်းဇူးတင္ရမည္။မမ၏ခရီးေဆာင္သားေရအိတ္ကေလးကို
ဝုိင္းဆြဲကိုင္ေပးရင္း ေလွဆီသို႔ ဆင္းခဲ့ႀက၏။မိန္းမေဆာင္းထီးေလးတစ္လက္ကို
မမ….ကိုယ္ေငြ႔ေႏြးေႏြးေလးၿဖင့္ ပထမဆံုး ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳမွာ
နႏၵာေအာင္အတြက္ တစ္သက္လံုး ေမ့မရႏုိင္သည့္ အထိအေတြ႔ ၿဖစ္သည္။

“အရမ္းခ်မ္းေနလား…..ေမာင္ေလး……ဟင္..”

“အင္း…ဟင္း….ဒီေန႔မွ….မိုးကာ……ေမ့က်န္ရစ္တယ္….” မမက တမင္ ပူးကပ္တိုး


ေပးရင္း ဂရုဏာစိတ္ၿဖင့္ ထီးမိုးေပးသည္ကို ငေအာင္တို႔ ေဖါက္ၿပန္လိုက္ပံုက
လီးေတာင္ေန၏။မတတ္ႏုိင္ ေပါင္ႏွစ္လံုးၿဖင့္ လီးပူပူႀကီးကို ဖိညွပ္အုပ္ထိန္းထားရင္း
စိတ္ကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္ထားေနခဲ့ရသည္။

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

မမ…….ငေအာင္တို႔အိမ္တြင္ တစ္လေက်ာ္ခန္႔အထိ ေနရင္း ပညာေရးဌာနမွ


က်လာမည့္ အလုပ္ခန္႔စာကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ကသစ္ကုန္း မူလတန္းတြင္လည္း
ေစတနာဆရာမအၿဖစ္ လုပ္အားေပးရင္း အေမတို႔ႏွင့္လည္း ေကာက္စုိက္
ဆင္းလိုက္သြားတတ္ေသးသည္။မမမွာ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ေဒၚတင္အုန္း၏သမီးၿဖစ္ၿပီး
မိခင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ၿပဳသြားသၿဖင့္ အေမ့ထံတြင္ တစ္လမွ် ေနခဲ့ေသးသည္ဆို၏။
ထိုစဥ္က နႏၵာေအာင္က (၄)ႏွစ္သားေလာက္ရွိမည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း အဖြားအိမ္တြင္
အေနမ်ားခဲ့သည္။အမွတ္မထင္ဘဲ တစ္အိမ္ထဲအတူေနရေသာ မမကို နႏၵာေအာင္
သနားၿပီး သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရ၏။နႏၵာေအာင္အေပၚတြင္လည္း ေမာင္အရင္းပမာ
ဂရုစိုက္ၿပီး စာၿပေပးတတ္သၿဖင့္လည္း ရင္းႏွီးမႈၿမန္ခဲ့ႀက၏။တစ္ေန႔ နႏၵာေအာင္
အိမ္သာတက္ေနစဥ္ မမ အမွတ္တမဲ့ အိမ္သာတံခါးလာဖြင့္တာ လန္႔ေအာ္ခဲ့ရသည္။

“အမေလး….လန္႔လိုက္တာဟယ္……နႏၵာကလဲ…” အိမ္သာထဲမွာရွိေနသည္က နႏၵာ


တံခါးလာဖြင့္သူက မမၿဖစ္ၿပီး သူကပင္ လန္႔ေနေလေတာ့သည္။
“မမကလဲ က်ေနာ္ကလန္႔ရမဲ့ ဟာကို…..ဟား..ဟား…”

“ေခြးေလး….လူရွိတယ္လို႔ အသံေပးပါလား…….ဟြန္း….ခုေတာ့ ရင္ေတြကို


တံုသြားတာပဲ…..ဟင္း…..” မမမ်က္ႏွာေလး နီၿမန္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တံုေနသည္။

ထိုေန႔မွစ၍ မမ……..နႏၵာ့ကို မသိမသာ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္တတ္၏။တစ္ခါတေလလဲ


ေငးေတးေတးေလး ေတြးေနတတ္သည္။ထိုေန႔က မိုးသည္းထန္ေနသည္။မေန႔က
ေကာက္စိုက္လိုက္သြားၿပီး အေအးပက္အဖ်ားဝင္ေနသၿဖင့္ အိမ္တြင္ မမႏွင့္ က်ေနာ္ပဲ
ရွိေနသည္။အေဖႏွင့္အေမကလယ္ထဲ ဆင္းသြားခဲ့ႀကသည္။

“ဟင္း…ဟင္း….ခ်မ္းလိုက္တာ….ဟင္း..ဟင္း…”

“မမ”…လူမွန္းမသိေအာင္ဖ်ားေနသည္မို႔ နႏၵာေဆးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႔တံခါး၊ၿပတင္းေပါက္မ်ားကို လိုက္ပိတ္လိုက္သည္။မိုးက ေလႏွင့္ေရာ၍
သည္းထန္စြာတိုက္ေနသည္။အိမ္ေရွ႔ ေရတံေလ်ာက္မွ ေရက်သံမွာ အုန္းအုန္းနဲ႔
ဆူညံေန၏။

“က်ေနာ္….ၿခင္ေထာင္ခ်လိုက္မယ္ေနာ္….မမ…ေလေတြက အရမ္းတိုက္ေနတာ….

ေဆးထပ္ေသာက္အံုးမလား…ဟင္…….မမ….”

ေစတနာေတြပိုေနမိေသာ နႏၵာေအာင္ အမွတ္မထင္ ၿခင္ေထာင္ခ်လိုက္သည္။


ၿခင္ေထာင္ထဲတြင္ မမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲၿဖစ္ေနသည္။နႏၵာ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္
ခုန္ေနမိသည္။မမက ဂြမ္းေစာင္ကိုၿခံဳထားရင္း မမကိုယ္ေပၚတြင္ ဟိုမွ သည္မွ
ၿဖတ္သန္းလႈပ္ရွားေနေသာ နႏၵာေအာင္ကို မလႈပ္မယွက္လိုက္ႀကည့္ေန၏။ မမ
မ်က္နက္ဝန္းေလးမ်ားမွာ အရည္လဲ့ေနသည္။အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း မမ….
မလႈပ္မရွားခ်င္ ၿဖစ္ေနဟန္တူသည္။

“နႏၵာ……ေက်ာင္းမသြားရဘူးလား…ဟင္” “မသြားေတာ့ပါဘူး……ဘယ္ေလွမွလဲ
လုိက္ပို႔မွာ မဟုတ္ဘူး……” အိမ္အၿပင္တြင္ ဝူးကနဲ….ေဝါကနဲ ေလက
ေဆာင့္တိုက္ေန၏။

“ မိုးေတြ ေလေတြနဲ႔ ေဒၚေလးတို႔ၿပန္လာဖို႔ ေကာင္းတာ.....”

“လမ္းမွာ မိုးခိုတဲေလးရွိတယ္ေလ…..တစ္ခါတစ္ေလ မိုးေတြ အရမ္းသည္းေနရင္


အေဖနဲ႔အေမ အဲဒီတဲမွာဘဲ တစ္ေနကုန္အိပ္ၿပီးမွ ၿပန္လာႀကတာ မမရဲ့…”

“…..အိုး……” မမက ဘယ္လို အေတြးေပါက္သြားတယ္ မသိဘူး။ ….အိုး….


ကနဲၿငီးတြားရင္း တဖက္ကိုေစာင္းရင္း ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနတယ္….

နႏၵာေၿပာတဲ့ စကားထဲမွာ ဘာမွ အထူးအဆန္းမပါတာေတာ့ အမွန္ပဲလို႔ ထင္တယ္။

“နႏၵာ ၿခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ေတာ့ေလ…” “ဟာ…အၿပင္က အရမ္းခ်မ္းတယ္ မမရဲ့..

မမနားမွ ေနတာကမွ သက္သာအံုးမယ္…..အဟင္း…” အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့


နႏၵာေအာင္……ကို မမ ငိုမလို ေတာင္းပန္အႀကည့္ေလးနဲ႔ႀကည့္ရင္း….

“….မေကာင္းပါဘူး…နႏၵာရဲ့…မင္းက ခေလးမွမဟုတ္တာ…..ထြက္ကြာ…”

ေအာ္ မမဆိုလိုတာကို နႏၵာ သေဘာေပါက္ၿပီ “ဘယ္သူမွရွိတာမွ မဟုတ္တာ”

နႏၵာက ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနေတာ့ မမက ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ေလး ၿခင္ေထာင္


အၿပင္ကိုထြက္တယ္…..သည္မွာတင္ တင္ပါးေအာင္အထိ ေလ်ာက်ေနတဲ့
ထဘီေအာက္က တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီးဟာ နႏၵာ့ကို ဖိတ္ေခၚေတာ့တာပါဘဲ….
ဖင္အကြဲအစထိ ၿမင္လိုက္ရတဲ့ နႏၵာ့ဟာ က်ားရဲေလးတစ္ေကာင္လို မမကို ခုန္အုပ္ၿပီး

အိပ္ယာေပၚကို ဆြဲလွဲလိုက္တယ္။ “ဟဲ့…..အို……နႏၵာ…..အာ…..ကြာ…”

မမလည္း ထဘီကိုလံုးေထြးဆြဲတင္ရင္း နႏၵာ့လက္ကရုန္းကန္ဘို႔ ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၿပင္းထန္တဲ့ရာဂမီးေတာက္ႀကီး နႏၵာ့ကိုအင္အားႀကီးမားေစခဲ့ပါတယ္။ မမ


ေအာက္ပိုင္း ဖင္ႀကီးတၿပင္လံုးေဖြးကနဲ ေပၚလာၿပီး နႏၵာ့ေပါင္ႏွစ္ဖက္ခြထားတဲ့
ေအာက္မွာ မလႈပ္သာ မလူးသာ ဖိခ်ထားၿခင္းကို ခံလိုက္ရရွာတယ္။

“နႏၵာ…….ေမာင္ေလး….မလုပ္ေကာင္းဘူးေနာ္….ေမာင္ေလး..” မမဟာ နႏၵာ့ရင္ကို


တြန္းဖယ္ရင္း တတြတ္တြတ္ေၿပာေနေပမဲ့ အားနည္း ေပ်ာ႔ႏြဲ႔လြန္းေနပါတယ္။
သည္ေကာင္ေလး ထြားႀကိဳင္းႀကီးမားေသာ အေနအထားကို မိမိကုိယ္တိုင္ အိမ္သာတြင္
တစ္ႀကိမ္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနစဥ္တစ္ႀကိမ္ ၿမင္ဖူးၿပီးၿပီ။

လူပ်ိဳေပါက္ေလးဆိုေပမဲ့ လိင္တန္က လက္ေဆာ့လြန္းတာေႀကာင့္


ႀကီးမားထြးႀကိဳင္းၿပီး ဒစ္ႀကီးက နီရဲၿပဲလန္ေနတာကို ေတြ႔မိကတည္းက စိတ္မွာ
လႈပ္ရွားခဲ့ရတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ နႏၵာေရခ်ိဳးေနရင္း ေပါင္ႀကားကို မသိမသာခိုးႀကည့္
တဲ့အခါ အေၿမာင္းလိုက္ခံုးထေနတဲ့ လိင္တန္ႀကီးရဲ့ အရြယ္ပမာဏဟာ
ရင္ခံုစရာႀကီးၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ……….အလွတကာေတြထက္ ရင္ခံုစရာ အဆီအႏွစ္ႀကီး
ၿဖစ္တဲ့ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ ေစာက္ေမႊးေလးပါးပါးနဲ႔ ခံုးႀကြ ေမာက္မို႔ေနတာကို
ပထမဆံုးေတြ႔ရတယ္။

ေစာက္ပတ္ႀကီးဟာ တစ္ခါမွ အလိုးမခံရေသးတာမို႔ ၿဖဴစင္ဝင္းပၿပီး


တင္းမာေနတယ္။ေစာက္စိေခါင္းေလးကအစ မသိမသာခပ္ၿပဴၿပဴေလးထြက္ေနတယ္။
နႏၵာဟာ မမေစာက္ေခါင္းထဲကို သူလီးႀကီးကို လိုးသြင္းဖို႔ ေတ့လိုက္တဲ့အခါမွာ မမဟာ
ေစာင္စကိုဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာေပၚကို ဆြဲတင္ဖံုးအုပ္ထားရွာတယ္။ “ၿပြတ္” ကနဲ
လီးဝင္သံနဲ့အတူ……မမ..ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ ၿပိဳင္တူ ဆတ္ကနဲ ေထာင္သြားတယ္။

“အ….အား…အား…” လို႔လဲ ပါးစပ္က တုိးတိုးေလးၿငီးတြားတယ္။

“ဝင္သြားၿပီလား…….မမ….ဟင္….” “အင္း….ဟင္း…ဟင္း.. မ်က္ႏွာကို ေစာင္စနဲ႔


အုပ္ထားရင္းက မမဟာ ရွက္ရွက္နဲ႔ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ၿပရွာတယ္။နႏၵာေလ…
မမရဲ့ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေနတဲ့ အၿပံဳးေလးကိုၿမင္ခ်င္လာတယ္။လီးကို အဆံုးထိ
မသြင္းေသးပဲ ရပ္ထားရင္းက မမေစာက္ေမႊးေလးေတြကို ဆြဲဆြဲၿပီး ဖြကစားေနမိတယ္။

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ……နႏၵာ…..ေတာ္ႀကာ ဦးေလးတို႔ ၿပန္လာလို႔ေတြ႔သြားရင္……

မမ…..ေခြးၿဖစ္မွာ သိလား…ဟင္းဟင္း…” ေစာင္ႀကားက အသံလံုးႀကီးနဲ႔ မမေၿပာေနတဲ့


အသံဟာ ငိုသံတစ္ဝက္စြက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွား ေမာဟုိက္သံႀကီးေတြနဲ႔
လံုးေထြးလို႔ေနၿပန္တယ္။နႏၵာ……သနားသြားတယ္ေလ။

“မမကို……နႏၵာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးယူမွာ…..သိလား…အ…အား” လီးကို


ဆက္လိုးသြင္းရင္း ေၿပာလိုက္တဲ့ နႏၵာ့စကားဟာ မမအတြက္ အမ်က္ေၿဖလကၤာ
ၿဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ “အင္…
့ ..အား….အ..မင္းက ငါ့ကိုယူမယ္….အ…အ…နင့္ကို ငါယူရင္
ငါက ခေလးကို မုန္႔ေပးႀကိဳက္သလို ၿဖစ္သြားမွာေပါ့….နႏၵာရယ္…အင့္…အဟင့္…”

လိုးေနရင္းက မမ မ်က္ရည္ေတြ ပါးၿပင္မို႔မို႔ေပၚကို ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းလာႀကတယ္။

“မမ..ရယ္……နႏၵာ…မမ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ….”

“….ၿပြတ္….ၿပလြတ္….ၿပြတ္….စြတ္….စြတ္….ၿပြတ္….” အဆက္မၿပတ္
ေဆာင့္ထဲ့လိုက္တဲ့ နႏၵာ့ေဆာင့္ခ်က္က ၿပင္းထန္ေလတာမို႔ မမ
စကားမတံု႔ၿပန္ႏုိင္ရွာပါဘူး။

“….အင့္….အ……အဟင့္…..အြန္႔….အင့္…..အား…လား….”

မမရဲ့ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လံုးဟာ…….နႏၵာ့ကိုယ္ကို တစ္ခါတေလညွပ္ၿပီး တင္းတင္းႀကီး


ဆြဲညွစ္ထားတယ္။လက္ႏွစ္ဖက္က ေစာင္ႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားတာမို႔
နႏၵာဆြဲဖယ္လိုက္တယ္။

“ဟင့္အင္း..ကြယ္…..မမ….ရွက္တယ္…..ဟင္…
့ အင္းဆို…..”

မမဟာေစာင္ကို အတင္းပဲ ဆြဲကပ္ထားတာမို႔ နႏၵာေဆာင့္ဆြဲၿပီး ခြာၿပစ္လုိက္တယ္။


အခုနက အရွက္မ်က္ႏွာ ေဒါသေတြနဲ႔ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ေၿခာက္ေနပါၿပီ။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ဖိဖိေလးကိုက္ရင္း…..နႏၵာ့ကို မ်က္လံုးေလး
ေမွးႀကည့္ေနတဲ့ မမ…….မ်က္ႏွာေလးဟာ အသဲၿပင္မွာ တသက္တာ ဖ်က္မရေအာင္
စြဲထင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။

“ေကာင္းလုိက္တာ….မမရယ္….နႏၵာ….ပထမဆံုး လုပ္ဖူးတာ..”

“ဟိတ္…..ဒါ…….အမကို ေၿပာတဲ့စကားလား…….သြား….”

“မမက နႏၵာ မယားၿဖစ္သြားၿပီပဲ ဥစၥာ….”

“ကၽြတ္…..ကၽြတ္…..နႏၵာ……အရမ္း စကားမ်ားတာပဲ…..ၿမန္ၿမန္လုပ္…”

ၿမန္ၿမန္လုပ္လို႔ေၿပာရင္း မမဟာ ေအာက္ကေနၿပီး သံုးေလးခ်က္ေလာက္ေကာ့


ေဆာင့္လုိက္တာမွာ နႏၵာ့ ဆီးစပ္တစ္ခုလံုးက်င္စိမ့္သြားၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို
အေရေတြထြက္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္ နႏၵာ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိဘူး။

မမဟာလဲ နႏၵာ့ဖင္ႀကီးကို တအားဆြဲယူေကာ့ေဆာင့္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔


ေကာ့လိမ္ တြန္႔ပ်ံၿပီး အားရပါးရႀကီး ခံလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့……….မမရဲ့ ပါးၿပင္က ဒုတိယအႀကိမ္ေၿမာက္ စီးက်လာတဲ့


မ်က္ေရဟာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲလို႔ နႏၵာ……အဓိပၸါယ္ မေကာက္မိခဲ့ပါဘူး။

အေၿပာင္းအလဲ ၿမန္တဲ့ မမဟာ….အခုနလို ရွက္ရြ႔ံရြ႔ံေလး မဟုတ္ေတာ့ပဲ


နႏၵာ့ေရွ႔မွာ ဖင္ႀကီးေၿပာင္ေနေအာင္ ေလးဘက္ႀကီးေထာက္ေပးၿပန္တာမို႔
ၿပဴးထြက္လာတဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို နႏၵာ……ဒုတိယအႀကိမ္လိုးမိၿပန္တယ္။

အဲ……….သည္လို အႀကိမ္ႀကိမ္…….စိတ္ရွိတိုင္းလိုးၿပီးမွ မမဟာ နႏၵာ့ေခါင္းေလးကို


ႏုိ႔ႀကီးႏွစ္လံုးႀကားမွာ ဖိကပ္ထားၿပီး…..အင့္ကနဲ….အင့္ကနဲ ရႈိက္ငိုခဲ့ၿပန္တယ္….။
လိုးတာတစ္ခုပဲ နားလည္ခဲ့တဲ့ နႏၵာဟာ…..အဲသည္အခ်ိန္က ဘာဆို ဘာမွ
မေတြးၿဖစ္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးအခ်ီ………….

နႏၵာ့ကို တယုတယ္ေလး ပက္လက္လွန္ၿပီး……မမက အေပၚကေန….. လီးႀကီးတဲ့တဲ့


ခြထိုင္ၿပီး ဖိခ်လိုက္တဲ့အရသာဟာ……..နႏၵာ့ဘဝကို……မမအုပ္စိုးခဲ့တာပါဘဲ။

ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး…….လီးနဲ႔ေစာက္ပတ္ အဝင္အထြက္ကို ငု႔ံႀကည့္ၿပီး


ထဘီကိုဗိုက္ေပၚဆြဲတင္ၿပီး……။ဖင္ႀကီးကို ေၿမာက္ေၿမာက္ၿပီးလိုးေပးသြားတဲ့…….

မမ…..ႏုိ႔ႀကီးႏွစ္လံုးကို စံုကိုင္နယ္ဖတ္ရင္း……..နႏၵာဟာ မမကို အစြဲလန္းႀကီး


စြဲလန္းခဲ့ရပါတယ္……..။

“မမကို…..ဝေအာင္လိုးေနာ္………နႏၵာ…….သိလား…..”

“ဝေအာင္လိုး” ဆိုတဲ့ ၿပစ္ၿပစ္ႏွစ္ႏွစ္စကားကို မမကာ နႏၵာ့နားဝမွာကပ္ေၿပာရင္း…..

ထမီကို ဗိုက္ေပၚဆြဲတင္ၿပီးလွန္ေပးတယ္။ေပါင္ႏွစ္လံုးကိုလဲ ဒူးေကြးၿပီး ၿဖဲေပးတာမို႔


ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ ရဲရဲနီနီႀကီးၿပဲအက္လာၿပန္တယ္။

“အို…….နႏၵာဆိုတာလဲ မမရဲ့ ေစာက္ဖုတ္အေပၚမွာ…..အားရပါးရႀကီး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔


လိုးလိုက္မိေတာ့တာပါပဲ….”

“အား….လား….လား…..ေကာင္းလိုက္တာ……ေမာင္ေလးရယ္….”

“အင္း…..အင္း…..အား….အား……ေကာင္းလိုက္တာ…..မမ…..ရယ္……”

ၿပီးပါၿပီ။
(ဤစာအုပ္ကို အခ်စ္ရြာသူ၊ရြာသားတို႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ရုိက္တင္ေပးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

(www.mmachitywar.net) ရုိက္တင္သူ လင္းဆက္

လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ ကေလး

အခ်စ္ရြာ အဖြဲ႔ဝင္

You might also like