Professional Documents
Culture Documents
ကမၻာေက်ာ္ရတနာဝင္းထိန္
ေလက ၿပင္းလာသည္။မိုးေပါက္ေလးမ်ားက်လာသည္။ႀကပ္သိပ္ေနေသာ
ခရီးသည္မ်ားက တဖက္သို႔စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ေနႀက၏။ေဝလြင္ႏွင့္ခ်ိဳမာတို႔တသိုက္က
ရီေလးႏြယ္ကို ဝင္းေနာင္ရင္ခြင္ထဲသို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ဖိတိုးေပးႀကသည္။
“ဘာမွန္းလဲမသိဘူး…….တအားတိုးတာဘဲ”
“မိုးပက္တယ္ဟ…….”
“ေတာက္…..သူမ်ားသားသမီးေတြမ်ား ေကာင္းစားေနလိုက္တာ..”
ေဝလြင္…..ခ်ိဳမာ…….သက္သက္ႏွင့္မိသူတို႔ အုပ္စုက
သေဘၤာဦးခန္းေဒါင့္ရွိ ဝင္းေနာင္ႏွင့္ရီေလးႏြယ္တို႔ အတြဲကိုသာ ဖိတိုးေပးေနႀကသည္။
“ဘယ္လို ၿဖစ္ေနတာလဲ….ပါးႀကိဳးသြားမယ္……..ဟင္း…”
“ေဆာ္ရီးေနာ္…..မိုးပက္လို႔ တိုးမိတာ…..ခြင့္လႊတ္ပါ…”
“…….မိုးပက္ရင္ ဟိုဘက္တိုးေပါ့…..ႏွမခ်င္းမစာနာ…”
“….ေဒါသကအရမ္းႀကီးတာဘဲေနာ္…..ေဒါသအရမ္းႀကီးတာမေကာင္းဘူး”
“ေလ….အရမ္းၿပင္းတယ္….ေနာ္..”
သူ႔အသံကစိုးရိမ္သံပါသည္။မိန္းကေလးမ်ားက သူ႔အသံကိုမႀကား…..ေဝါကနဲ
ေလႏွင့္မိုးတခ်က္ ပက္သြင္းလိုက္တိုင္း စီကနဲညံေအာင္ ေအာ္လိုက္ႀကသည္။
ခ်ိဳမာတစ္ေယာက္ေတာ့ ၿပႆနာတက္ေနရသည္။ဗလေကာင္းေကာင္း
လူရည္သန္႔သန္႔ ကုလားကလည္း မ်က္ၿဖဴဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ မိုးပက္သြင္းေလ
တိုင္း ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကီးကို သူ႔ပစၥည္းႀကီးၿဖင့္ အတင္းခြတိုးေန၏။
“အိုး……..ရွင္………ဘယ္လိုၿဖစ္ေနတာလဲ…..”
“ရွင္……ရွင္……မေစာ္ကားနဲ႔ေနာ္…..က်မ…ေအာ္လိုက္မွာ…”
“ေဝါ….ေဝါ…….ဝူး…..ေဟး…….ေဟး…”
“ၿပြတ္….ၿပြတ္……ဟင္း…”
“ေဝါ……..ဝူး……ေဟး……..သေဘၤာေစာင္းေနတယ္ေဟ့…..ခ်ိဳမာတခ်ိဳ႔အသံေတြ
ႀကားတယ္…….တခ်ိဳ႔မမွတ္မိေတာ့ဘူး…..ခ်ိဳမာ့ႏႈတ္ခမ္းကို အႀကာႀကီးစုပ္နမ္းေနတဲ့
ကုလားဒိန္ဟာ ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကားထဲသို႔ မာေတာင္ေနတဲ့ သူ႔လီးတန္ႀကီးကိုပါ ထိုးသြင္းခ်
လိုက္ပါတယ္……..လူႀကားသူႀကားမွာ ခ်ိဳမာ့မာ ရွက္လိုက္တာ…….
“ေဝါ…….ဝူး……..အေပၚထပ္က လူေတြ မွ်ထိုင္ႀကပါ….” သေဘၤာအမႈထမ္းေတြ
ၿပာယာခပ္ ေၿပးလႊားေအာ္ဟစ္ေနႀကတယ္။တစ္ဖက္တည္း စုၿပံဳတိုးေဝွ႔တဲ့ ခရီးသည္
ေတြကိုလဲ မွ်ထိုင္ႀကဘို႔ လိုက္ေၿပာေနႀကတယ္။
“ၿပြတ္…..ၿပြတ္…….မင္းေလးကို လိုးခ်င္လိုက္တာကြာ..”
“ရွင္….ရွင္…..အရမ္းလြန္ေနၿပီေနာ္…..က်မ…..က်မ…အင့္…”
“ၿပြတ္……ၿပြတ္…….ၿပြတ္…..”
ခ်ိဳမာအသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ကၽြမ္းက်င္တဲ့ကုလားရဲ့ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ၿခင္းကို ခံလက
ုိ ္ရတယ္
ဆိုရင္ဘဲ ဆီးခံုေလးမွာ ဖိန္႔ဖိန္႔တံုေအာင္ေမာက္ႀကြၿပီး ေၿခဖ်ားေလးေတြေၿမာက္တက္
သြားရေတာ့တယ္။မိုးႏွင့္ေလကလည္း ၿပင္းထန္လာၿပီး သန္လွ်င္ဘက္ကမ္းက
ပန္းတန္းေတြနဲ႔နီးကပ္ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ဝင္းေနာင္ခန္႔မွန္း၍ရသည္။
သန္လ်င္ေရနံခ်က္စက္ရုံကို မႈံမႈံဝါးဝါးၿမင္လိုက္ရၿပီ…….
ေဝါ…….ေဝါ…..ဝူး….ေဟး……..သတိထားႀက…..သေဘၤာေမွာက္ၿပီ…..
ဓနိပင္ေတြက အုပ္ေနတယ္……
“ဒီမွာ……….ရွင္သတိရလား…….ဟင္”
ခ်ိဳမာအရဲစြန္႔ၿပီးေမးလိုက္ရတယ္…..ဖင္ပိုင္းကိုေရထဲမွာႏွစ္ထုိင္ထားၿပီး ေပါင္ႏွစ္လံုးကို
ပူးကပ္ထားတယ္။
“ကိုယ္….သတိရတာႀကာၿပီ…..အမိ…..သတိလစ္ေနတာႀကာၿပီ….”
“အို…..ဟင္……ဒါၿဖင့္…….ရွင္…..”
“ဟုတ္တယ္……..ကိုယ္….မင္းကို တခ်ီလုိးၿပီးသြားၿပီ….”
“ရက္စက္လိုက္တာ……..ရက္စက္လိုက္တာ….”
“ခ်စ္လို႔ပါခေလးရယ္……ကိုယ့္အၿပစ္ကိုဝန္ခံပါတယ္…..ႏွစ္ေယာက္အတူတူ
ေဗာနဲ႔ေမ်ာလာၿပီး ဒီမွာလာတင္ေနေတာ့ မင္းမွာလဲ ထဘီမရွိ……ကိုယ္လဲလံုခ်ည္
မရွိဆိုေတာ့လုပ္မိတာပါ…..ခြင့္လႊတ္ေနာ္……..ေနာ္…….ခေလး…”
ဂုတ္သားေဖြးေဖြးကို ယုယုယယေလးဒူးေထာက္နမ္းေနတဲ့ကုလားေပါင္ႀကားက
လီးႀကီးဟာ ႏြံေတြရြ႔ံေတြနဲ႔ မတ္ေထာင္ၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တံုေနတယ္…။
ခ်ိဳမာ့မ်က္စိဟာ လီးႀကီးကို ေစြေစာင္းႀကည့္လိုက္မိတယ္။လံုးပတ္…..အရွည္ေတြဟာ
ရင္စို႔ခ်င္စရာ တုတ္ခဲရွည္လ်ားတယ္။ဒါ….ဒါႀကီး…..ငါ့ေစာက္ပတ္ထဲလိုးဝင္ၿပီး…ၿပီ..တဲ့။
ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ အလိုးခံထားရလို႔ထင္ပါရဲ့…..ႏြံေတြထဲမွာ နစ္ၿပီးပုန္းကြယ္ေနသည္။
အသက္ေဘးကလြတ္ခဲ့တာပဲ…….ေတာ္လွၿပီေလ။ရီေလးတို႔ ေဝလြင္……
မိသက္ႏွင့္မိသူ ကိုဝင္းေနာင္တို႔ေရာ အႏၱရာယ္ကင္းႀကရဲ့လား။
“ဘာလို႔….ဟုိ…..ေရေဆးေနတာလဲလို႔……”
“ယက္ေပးမလို႔ေလ……မႀကိဳက္ဘူးလား….ဟင္…..”
“ဟာ….ေသေရးရွင္ေရး…ႀကားထဲမွာ…ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…”
“ေသေရး…..ရွင္ေရးမို႔ လံုခ်ည္မပါ…..ထဘီမပါဘဲေလွ်ာက္ေၿပးေနတာထက္
ဒီလိုလူသူကင္းတဲ့ေနရာေလးမွာ အားရပါးရလိုးၿပီးမွ ဘာလုပ္ႀကမလဲ………
ဘယ္သြားႀကမလဲ စဥ္းစားႀကရတာက ပိုၿပီး ေနသာထိုင္သာ ရွိတာေပါ့….”
“ရွင္……အားရေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီဘဲ…..ရွင…
္ ..ေတာ္ပါေတာ့……..”
တညင္ဘက္ကမ္းဆိုသည္ကိုေတာ့ ေယဘုယ်တြက္မိသည္။ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းတြင္
ဓနိေတာမရွိ။ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲဆိုသည္ကိုလဲ မေဝခြဲတတ္ ခက္သည္က
မိုးသည္းထန္ေနဆဲပင္……….။
“အင့္….အင္း…..အ….အား……ကၽြတ…
္ ကၽြတ…
္ ..ဟင္း….ဟင္း…”
“…..ေအာင့္မေလး….ေနာ္….အင္း….ဟင္း…ဟင္း…….ကၽြတ္…ကၽြတ…
္ …အား..”
“…..ေပါက္ခ်လိုက္ေပါ့…….ဘာၿဖစ္လဲ……ေပါက္ေလ……”
“……..အာ……..ထိုင္ၿပီးပဲ…….ေပါက္တတ္တယ္…..”
“…ၿပြတ္….ၿပစ္…”…”…..အီး……အီး….အ….အား…..မဝင္ဘူး…မဝင္ဘူး….”
“……မဝင္ဘူး……အား….အား….နာတယ္….အရမ္းနာတယ္…..”
“ၿဗစ္…..ၿပြတ္…..အား……အား….”
“…ၿပြတ္….စြတ…
္ ..ဖြတ္…..ၿပြတ္…” “…..အား……အင္း…..ဖလူး….ဖူး…အင္း
အင္း” ကုလားဒိန္ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း အသက္ပါသြားမတတ္ၿပင္းထန္လွပါသည္။
ခ်ိဳမာ့ကဲ့သို႔ အပ်ိဳစင္ေလးကိုမဆိုထားဘိ ခေလးတစ္ေယာက္အေမပင္
စအိုရႈံသြားေအာင္ ၿပင္းထန္လွေသာ လိုးခ်က္မ်ားၿဖစ္ရာ ခ်ိဳမာ့ခမ်ာ သတိေမ့ေမ်ာ
မတတ္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးလ်က္ မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရပါေလသည္။
“…..ေၿဖးေၿဖးလုပ္ပါရွင္….က်မအသက္ပါထြက္သြားအံုးမယ္….အမေလးေနာ္…အင္း…
ဟင္း….ဟင္း…ဟင္း….အား….အား…”
“……ေတာ္ပါ…လူကိုညာလိုးတာ….သိပ္မုန္းတယ္ သိလား…”
“ၿပြတ္…..ၿပြတ္…..စြတ္….စြတ…
္ .ဖြတ္…” “အ……အင့္….အင့္…အာ….အား…
…….ဟင္း….ဟင္း……ဟင္း….ကၽြတ္…..ကၽြတ…
္ .”
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
တရုတ္ႀကီးအသံက တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ရွိလွသည္။
“ဟင္……လူႀကီးၿပီး….အခ်ိန္မစီးတဲ့ေခြးႀကီး….ကဲ…ၿဖန္း…”
“မသာမေလး…..မေတာ္လို႔ၿဖစ္တာ….ငါ့ကို ပါးရုိက္တယ္ေပါ့….ေသေပေတာ့”
“သက္သက္……………သက္သက္…”
အာေခါင္ၿခစ္၍ စူးစူးရွရွေအာ္လုိက္ေသာ ကူကူးအသံေလးမွာ အၿခားေသာ ကယ္ပါ…
ယူပါ…. အသံမ်ားႏွင့္အတူ လႈိင္းေလအသံမ်ားႀကားတြင္ နစ္ၿမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေလသည္။
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
“ရီေလးႏြယ္ မဟုတ္ဖူးေပါ့”
“မဟုတ္ဖူး…..တစိမ္း မိန္းခေလးတစ္ဦးၿဖစ္ေနတယ္”
ဒီဇင
ို ္းနဲ႔အက်ၤီတစ္ခုကလြဲၿပီး ကိုယ္က ပြေယာင္းေနေတာ့ သူ႔မိဘေတြကေရာ
ရီေလးအေလာင္းကို သိပ္မမွတ္မိႀကဘူး”
“ဟား…….စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ…”
“မင္းက ငါ့ဘက္မွ်ားဦးလွည့္တာေပါ့ေလ”
ၿမင့္တင္ေပးတာပဲ” “အင္းပါ….သူေဌးမင္းရယ္…..မင္းငွားေပးထားတဲ့အိမ္ႀကီးမွာဘဲ
ငါသြားေနၿပီးပန္းခ်ီကားေတြဆြဲပါေတာ့မယ္”
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
သည္ေနရာက………အလြန္သာယာသည္။က်ိဳက္ေခါက္ေစတီမွ ဆည္းလည္းသံ
လြင္လြင္ကိုလည္းကိုလဲ မၿပတ္ႀကားေနရတတ္သည္။သန္လ်င္ ဘီအိုစီေက်ာ္၍
ေဖြးေဖြးလက္လက္ ပင္လယ္ဝကိုလည္းေတြ႔ႏုိင္သည္။ဤလြမ္းေမာဖြယ္ ၿမင္ကြင္းမွာဘဲ
နာႏၵာ………နစ္ေမ်ာခ်င္ေန၏။
ဝင္းေနာင္…………..တကူးတကရွာေပးထားေသာ ဤႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္
အိမ္ဝန္းက်ယ္ႀကီးကိုမူ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းမွလြဲ၍ နႏၵာ သိပ္မႏွစ္သက္ခ်င္။ပန္းႏြယ္……
ပြတ္လံုးမ်ားၿဖင့္ ၿခံရံတည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္အၿပင္က အိမ္တစ္ေဆာင္
ထက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္ေနသည္ထင္၏။တဟဲဟဲ
ေတာတိုးသံႀကီးမ်ား အဆက္မၿပတ္ႀကီးစိုးေနေသာ ဝါးရုံ၊သီဟို႒္၊သရက္၊ႀသဇာ၊
မာလကာမ်ား စုရုံးေရာေႏွာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးအလယ္တြင္
ေရနံဝေနေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္က ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ပင္။
“ဆရာေလး…..တစ္ေယာက္ထဲ ေနရဲရဲ့လားဗ်ာ…..”
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
“မထြက္ေတာ့ဘူး ေကာင္ေလးရဲ့….မိုးေတြက်လာၿပီ….”
ၿပံဳးေလတိုင္းခြက္ဝင္သြားေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဘက္၊ကႏုကမာေသြး
ၿဖဴစင္ေသာသႏၱာသြယ္ သြားေလးမ်ား ဝင္းဝင္းဝိုင္းဝိုင္းမ်က္ဝန္းနက္ေလးမ်ား၊
“ဦးေအာင္ရင္၊ေဒၚၿမရင္တို႔အိမ္ကို သြားမလို႔ပါ”
“နႏၵာ……..မမကိုမွတ္မိလား..ဟင္….” မမေမးခြန္းေလးထဲတြင္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ား ေရာစြက္ေနသည္မို႔……..မမွတ္မိဘူး” ဟုေၿဖရမွာ နႏၵာ
အားနာေနမိ၏။
“ေအးေလ……မင္းက မွတ္မိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…..မမ…ရြာကထြက္သြားတာပဲ
(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ…..ဟာပဲ…”
မမရြာကထြက္သြားတာ (၁၀)ႏွစ္ေတာင္ဆိုပါလား……..နႏၵာအေတြးအာရုံထဲ
“အရမ္းခ်မ္းေနလား…..ေမာင္ေလး……ဟင္..”
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
“ဟင္း…ဟင္း….ခ်မ္းလိုက္တာ….ဟင္း..ဟင္း…”
“မမ”…လူမွန္းမသိေအာင္ဖ်ားေနသည္မို႔ နႏၵာေဆးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႔တံခါး၊ၿပတင္းေပါက္မ်ားကို လိုက္ပိတ္လိုက္သည္။မိုးက ေလႏွင့္ေရာ၍
သည္းထန္စြာတိုက္ေနသည္။အိမ္ေရွ႔ ေရတံေလ်ာက္မွ ေရက်သံမွာ အုန္းအုန္းနဲ႔
ဆူညံေန၏။
“က်ေနာ္….ၿခင္ေထာင္ခ်လိုက္မယ္ေနာ္….မမ…ေလေတြက အရမ္းတိုက္ေနတာ….
ေဆးထပ္ေသာက္အံုးမလား…ဟင္…….မမ….”
“နႏၵာ……ေက်ာင္းမသြားရဘူးလား…ဟင္” “မသြားေတာ့ပါဘူး……ဘယ္ေလွမွလဲ
လုိက္ပို႔မွာ မဟုတ္ဘူး……” အိမ္အၿပင္တြင္ ဝူးကနဲ….ေဝါကနဲ ေလက
ေဆာင့္တိုက္ေန၏။
“….မေကာင္းပါဘူး…နႏၵာရဲ့…မင္းက ခေလးမွမဟုတ္တာ…..ထြက္ကြာ…”
“မမ..ရယ္……နႏၵာ…မမ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ….”
“….ၿပြတ္….ၿပလြတ္….ၿပြတ္….စြတ္….စြတ္….ၿပြတ္….” အဆက္မၿပတ္
ေဆာင့္ထဲ့လိုက္တဲ့ နႏၵာ့ေဆာင့္ခ်က္က ၿပင္းထန္ေလတာမို႔ မမ
စကားမတံု႔ၿပန္ႏုိင္ရွာပါဘူး။
“….အင့္….အ……အဟင့္…..အြန္႔….အင့္…..အား…လား….”
“ဟင့္အင္း..ကြယ္…..မမ….ရွက္တယ္…..ဟင္…
့ အင္းဆို…..”
“ေကာင္းလုိက္တာ….မမရယ္….နႏၵာ….ပထမဆံုး လုပ္ဖူးတာ..”
“ဟိတ္…..ဒါ…….အမကို ေၿပာတဲ့စကားလား…….သြား….”
“ကၽြတ္…..ကၽြတ္…..နႏၵာ……အရမ္း စကားမ်ားတာပဲ…..ၿမန္ၿမန္လုပ္…”
ေနာက္ဆံုးအခ်ီ………….
“မမကို…..ဝေအာင္လိုးေနာ္………နႏၵာ…….သိလား…..”
“အား….လား….လား…..ေကာင္းလိုက္တာ……ေမာင္ေလးရယ္….”
“အင္း…..အင္း…..အား….အား……ေကာင္းလိုက္တာ…..မမ…..ရယ္……”
ၿပီးပါၿပီ။
(ဤစာအုပ္ကို အခ်စ္ရြာသူ၊ရြာသားတို႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ရုိက္တင္ေပးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ ကေလး
အခ်စ္ရြာ အဖြဲ႔ဝင္