Vlinderrups, (Hart van Pasen)

Er is niets aan de rups dat ook maar doet denken aan de prachtige,
kleurrijke vlinder die hij, als het allemaal goed gaat, zal gaan worden.
Ik noem hem maar vlinderrups. Want het ene moment ziet hij eruit als een
rups, het ander moment als een vlinder. Maar als ie een naam heeft, dan
heet hij nog steeds hetzelfde. Als rups. En als vlinder. Vlinderrups begint
zijn leven als een rups. Wandelt rond in zijn heerlijk groene wereld. En alles
in zijn reis door de bladeren en takken is erop gericht dat hij klaar is voor
die grote transformatie. Maar hij is er zich niet eens van bewust.
Heb je wel eens in een vlindertuin rondgelopen? Ik vind het bijzonder. Als
je er rond loopt vraag je je af of er wel gewone vlinders bestaan. En hier
in de vlindertuin zijn ze helemaal prachtig. Grote, kleurrijke vlinders. In een
kast in een hoek van de vlindertuin kruipen dikke rupsen rond. Er hangen
ook coconnetjes, de holletjes die rupsen om zich heen breien. Het voelt als
een kast met dode beestjes. Het lijkt er serieus op dat ze dood en
levenloos zijn. Maar diep weggestopt, onzichtbaar voor de anderen,
veranderen de schepseltjes tot een compleet nieuw wezen.
Adembenemend is het moment dat vlinderrups weer tot leven lijkt te
komen. Het moment dat vlinderrups, waarschijnlijk tot zijn eigen
verbazing, andere instincten boven voelt komen en letterlijk de
vleugels uit wilt slaan. Vlinderrups, die tussen oud en nieuw worstelt, heeft
een pittige worsteling nodig om los te komen. En omdat het er zo zielig en
kwetsbaar uitziet heb je al snel de neiging om een pincet te pakken, of een

schaartje, om de cocon open te maken, zodat vlinderrups er gemakkelijker

uit kan kruipen en zijn vleugels uit kan slaan.

Als je nu gaat proberen te helpen, dan heb je grote kans dat ie dood
gaat zegt een van de biologen. O, dat wist ik niet. Het ziet eruit of het
nooit zal gaan lukken. Als je nu gaat helpen zullen de spiertjes van de
vlinderrups niet sterk genoeg worden om zijn vleugels uit te slaan. De
worsteling is nodig om te trainen voor de nieuwe fase van zijn leven.

Vind je het vreemd dat vlinderrups me laat denken over Jezus? Hij was
bijzonder. Maar niet per se zo bijzonder dat de mensen om hem heen
direct God in hem herkenden. Hij deed je wel aan mooie en andere dingen
denken met al die bijzondere dingen die hij deed. Hij was een bijzonder
mens.
Ook zijn reis door het leven was de voorbereiding op een grote
transformatie. Minstens zon verandering als bij vlinderrups. Maar zijn
naam blijft wel hetzelfde. De mensen kenden hem als Jezus want zo
hebben zijn ouders en zijn vrienden hem ook altijd genoemd. Deze Jezus
werd gedood en begraven. Netjes weggestopt, ingewikkeld in
dodendoeken en neergelegd in een stille graftombe. En terwijl hij,
onzichtbaar voor iedereen, onbegrepen wat er nu precies gebeurde,
veranderde van rups naar vlinder, dachten zijn vrienden dat hij dood was.
Natuurlijk! Zo zag het er ook uit. Dood en begraven. Dat was behoorlijk
definitief.
Zo zag het er uit.
De worsteling met het lijden, zijn sterven en zijn begrafenis Jezus kon er
niet bij worden geholpen. Hij moest dit alleen doen. Om in de diepe
duisternis uiteindelijk te worden veranderd in een nieuwe, glorieuze
verschijning waar niemand van had kunnen dromen. Niemand had het zich
kunnen voorstellen.
In de ochtendgloren fladdert een vlinder in de tuin. Hij is zijn vleugels nog
wat aan het opwarmen. Zijn cocon heeft hij nu voorgoed verlaten. Er
kruipen in de ochtenddauw al wat slaperige rupsjes in de tuin rond en

kijken verbaasd naar de voorbij fladderende vlinder. Niets in hen denkt ook
maar aan de mogelijkheid dat ze ooit ook hun vleugels uit zullen slaan.
Het is trouwens de eerste paasdag. Nog iemand heeft zijn vleugels
uitgeslagen en wandelt rond in de tuin. Hij is een heel nieuw leven
ingestapt. De koelte van de graftombe heeft hij verlaten. Voorgoed. Niets
zal meer hetzelfde zijn. Het nieuwe leven is begonnen.
En niemand die toekeek dacht ook maar aan de mogelijkheid dat ze ooit
ook een nieuw leven in zullen stappen. Dat ze ooit zelf de koelte van een
graf zullen uitstappen om nooit meer hetzelfde te zijn. Tot die man gaat
praten. Hij kent mij. En noemt mijn naam. Ik herken hem. Want het is nog
steeds Jezus. (Wouter van der Toorn) http://www.creatov.nl/2015/02/hartvan-pasen/