1

Από τήν ελληνική

κατάγονται όλες
οι γλώσσες τής γής.
*
+ Ιερέως Αποστόλου Κ. Γάτσια, Εκπαιδευτικού,
Δ.Σ. Ενώσεως Συγγραφέων Ευρώπης
*
1ο μέρος: Tί συμβαίνει στόν Κόσμο καί τήν
Ελλάδα μέχρι σήμερα.
2ο μέρος: Οι ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ για τό 1ο μέρος
3ο μέρος: Δείγματα καταστροφής τής ελληνίδος
φωνής.

*
 2

Μέρος Α
1.- Ο σκοπός τής παρούσας μελέτης.

Προσπαθώ νά καλύψω μιά μεγάλη καί σημαντική

ανάγκη μέ τήν μελέτη πού ακολουθεί.
Πολλοί φίλοι αλλά καί άγνωστοι, κατ’ επανάληψιν
μέ παρακάλεσαν νά δώσω μιά σφαιρική κατά τό δυνατόν
εικόνα τού όλου προβλήματος τής γενεσιουργού
σχέσεως η οποία υφίσταται μεταξύ τών γλωσσών τής
υφηλίου.

Απεφάσισα λοιπόν, μέ συντομία νά κωδικοποιήσω

τίς μέχρι τώρα υπάρχουσες πληροφορίες γιά τού λόγου
τό αληθές, ότι από τήν ελληνική κατάγονται όλες οι
γλώσσες τής γής, πράγμα τό οποίον δέν έπαψα ποτέ επί
μιά δεκαετία τώρα νά διατυπώνω πρός κάθε κατεύθυνση.

2.- Δέν είναι η πρώτη φορά

πού ασχολούμαι μέ τό θέμα.

΄Ηδη απ’ τό 1991, οι έρευνές μου μέ είχαν οδηγήσει

στήν σαφή διατύπωση δύο θεωρημάτων, δές: Δαυλός, τ.
120, Δεκέμβριος 1991, σελ. 6931, άρθρο Απ. Γάτσια,
«΄Ετσι εκβαρβαρίστηκε καί καταστράφηκε η
παγκόσμια ελληνική Πρωτογλώσσα», πού κρίνεται
σκόπιμο νά τά επαναφέρω.
΄Ελεγα τότε λοιπόν:
3
4
5
 6

Θεώρημα Πρώτο.
«Η καταστροφή τής Πρωτογλώσσας ταυτίζεται μέ
τήν καταστροφή τής πρωθελληνικής. Τήν καταστροφή
τού πρώτου ελληνικού λόγου ως επίσης καί τήν
καταστροφή τών μορφών πού έλαβεν ούτος στήν πορεία
τής ιστορίας, μετασχηματιζόμενος διαχωροχρονικώς σέ
 7

διάφορες σταθερές μορφές πού αποτελούν τήν ελληνική

Γλώσσα τής εκάστοτε εποχής, μπορούμε, λέγω, τήν
καταστροφή αυτή, νά τήν παρατηρήσουμε καί νά τήν
μελετήσουμε επιστημονικά σήμερα μέσα σ’ οποιαδήποτε
γλώσσα ή διάλεκτο τού πλανήτη μας, εφ’ όσον
οποιαδήποτε γλώσσα δέν είναι τίποτε άλλο παρά μιά
υποδιάλεκτος τής ελληνικής».
Θεώρημα Δεύτερο.
«Οποιαδήποτε ελληνική υποδιάλεκτος, (λέγε:
οποιαδήποτε γλώσσα τού κόσμου), αποτελείται από
παρεφθαρμένες ελληνικές λέξεις, οι οποίες δύνανται νά
ετυμολογηθούν μέσω τού καταγραμμένου λεξιλογίου τής
ελληνικής γλώσσας, αφού πρώτα αποκαταστήσουμε τίς
παραφθορές πού οι διάφοροι λαοί επέφεραν στίς
ελληνικές λέξεις καθιστώντας τες τίς περισσότερες
φορές αγνώριστες».

3.- Στά ίχνη τής ερευνητικής μου μεθοδολογίας.

Ισχυριζόμουνα μάλιστα ότι: «Μπορώ νά

καταπιαστώ μ’ οποιοδήποτε λεξιλόγιο οποιασδήποτε
γλώσσας τού κόσμου, γιά ν’ αποδείξω αυτό πού λέω.
Ωστόσο, θά ξεκινήσω απ’ τά λίγο πολύ γνωστά στούς
περισσότερους λεξιλόγια τών σημαντικότερων σήμερα
γλωσσών, γιά τόν λόγο ότι είναι εύκολο γιά τούς
αναγνώστες νά μέ παρακολουθήσουν...».
Δέν έμεινα στά λόγια.
Κι όσοι παρακολουθούν τά σχετικά θέματα
γνωρίζουν ότι εκτεταμένες μελέτες μου γιά διάφορες
γλώσσες, π.χ. αγγλικά, τουρκικά, λατινικά, νοστρατικά,
εβραϊκά κλπ, είδαν τό φώς τής δημοσιότητος, αν καί
κατά τρόπο μή συστηματικό, τρόπο, που δέν
ανταποκρίνονταν ακριβώς στίς επιθυμίες μου,
 8

υπαιτιότητι τού τότε εκδότου, ενώ τεράστιος όγκος τών

ερευνών μου πού αυξήθηκαν στό κύλισμα τού χρόνου,
έχουν μείνει ανέκδοτες καί περιμένουν νά βγούν στό
φώς.

4.- Πώς οδηγήθηκα σέ ένα Τρίτο Θεώρημα.

Εκ προοιμίου, άς μού συγχωρηθή νά αναφέρω κάτι

στό οποίο δέν δόθηκε κατά τήν γνώμη μου η δέουσα
προσοχή. Κάτι πού ρίχνει άπλετο φώς καί διευκολύνει
τούς ερευνητές τού μέλλοντος στήν μελέτη τής
ετυμολογίας τών ελληνικών λέξεων.
Τό είχα διατυπώσει ξεκάθαρα, όσο μπορούσα πιό
αναλυτικά, στήν νεκρολογία πού συνέγραψα επί τώ
θανάτω τού σπουδαίου ερευνητή Ηλία Τσατσόμοιρου,
δές: «Ο Τσατσόμοιρος κι εγώ, δυό τρόποι
προσέγγισης πάνω στό ίδιο θέμα», στό Τεύχος -
Αφιέρωμα, Δαυλός τ. 122, Φεβρ. 1992, σελ. 7059 κ.ε.
9
10
 11

Εκεί, έλεγα: ...Βλέπω μέ χαρά, ότι στό κύκνειο

άρθρο του ο Τσατσόμοιρος, δές Δαυλό, σελ. 6911,
αποδέχεται ένα συμπέρασμα στό οποίο είχα κι εγώ
οδηγηθεί, αλλά δέν τό διετύπωσα. Τούτο, μπορεί νά
θεωρηθή:
 12

Θεώρημα Τρίτον, ότι η ελληνική γλώσσα «δέν έχει

Ετυμολογικό Λεξικό» στήν πραγματικότητα,
τουλάχιστον έτσι όπως οι άλλες γλώσσες έχουν καί
οφείλουν νά έχουν, εφ’ όσον η κάθε μιά τους έκλεψε καί
κλέβει έτοιμες λέξεις από τίς άλλες κι όλες μαζί
συνεργάστηκαν στήν κακοποίηση τού Ελληνικού Λόγου.
Έτσι, «...αυτό πού ερμηνεύει, διά τήν ελληνικήν
γλώσσαν, τήν λέξιν, δέν είναι η ετυμολογία αυτής», δές
αν. μν. άρθρο, όπου ο Τσατσόμοιρος μνημονεύει τήν
ανωτέρω άποψη τού Ούλριχ Φόν Βιλλαμόβιτς
Μέλλεντωρφ. Καί καταλήγει ο Τσατσόμοιρος: «Η
κωδική σημασία τών γραμμάτων ήταν ίσως τό
«λεξικό» τής πανάρχαιας γλώσσας...».
Είμαι απολύτως σύμφωνος στά λόγια αυτά καί
συνιστώ νά μελετήση ο αναγνώστης ξανά μέ προσοχή
καί από τήν αρχή τό κύκνειο άρθρο τού Τσατσόμοιρου,
«Η κατά γράμμα ερμηνεία τών λέξεων καί η
κλασσική ερμηνεία τών λεξικών».
Πιστεύω μάλιστα, ότι στό μέλλον θά μπορέσω νά
συμβάλω κι εγώ στή μεγάλη αυτή αποκάλυψη πού
άρχισε ο Τσατσόμοιρος καταφεύγοντας «... στήν
κρυπτόμενη εντός τών γραμμάτων σημασία».

5.- Ετυμολογικά τής ελληνικής δέν υπάρχουν!

Τέλος, παρέθετα ένα συμβάν πού εκλεκτός

γλωσσοδίφης φίλος μου εξ Αμερικής, ο κ. Κ.
Λαμπαθάκης, μού είπε αγανακτισμένος τό θέρος 1991:
«Μάς κοροϊδεύουν! ετυμολογικά λεξικά τής
ελληνικής δέν υπάρχουν. Εξηγούν μιά λέξη μέ τόν
εαυτό της. Τζάμπα μού φαίνεται πέταξα τόσα λεφτά σέ
τάχα ετυμολογικά τής ελληνικής...».
 13

Καί εξέφραζα, γιά όσους θυμούνται τότε, τήν ευχή:

«-΄Αϊντε αδέρφια έλληνες ερευνητές! Πετάξτε τούς
μισθοθήρες ειδικούς στόν κάλαθο τών αχρήστων τής
ιστορίας, κι ανασκουμπωθείτε όλοι στήν αληθινή
έρευνα...».
Είναι φανερό ότι όσοι ασχολούνται μέ τήν
γλωσσική έρευνα, βρίσκονται στήν ανάγκη νά χαράξουν
καινούργιους, δικούς τους δρόμους.
Τό γεγονός αυτό επισημαίνει πρώτ’ απ’ όλα κι ο
σπουδαίος μελετητής Dr Arnold Wadler. Δές Εισαγωγή
στό δυσεύρετο βιβλίο του Der Turm von Babel.: «Als ich
-vor etwa 15 Jahren- den Impuls empfing, mich mit dem
Problem der Einheit der Sprachen zu beschoeftigen,
ergab sich von Anfang an die Notwendigkeit, in meiner
Forschungsarbeit eigene Wege zu gehen...».

6.- Η πορεία τής έρευνας στά τελευταία χρόνια.

Η ευχή αυτή γιά τήν προκοπή τής αληθινής

γλωσσικής έρευνας, φαίνεται ότι έπιασε τόπο μέ τό
παραπάνω.
Στά χρόνια πού πέρασαν, πλήθος ερευνητών πού
ανάμεσά τους, συγκαταλέγονται -πρέπει νά τό πώ πρός
τιμήν τους- πολλές ελληνίδες, ασχολήθηκαν είτε εξ
ολοκλήρου είτε καί παρεμπιπτόντως, σέ βάθος, μέ
πρωτότυπη έρευνα σχετικών θεμάτων πού δίχως
δισταγμό θά χαρακτήριζα Ψυχοϊστορία τού Έλληνα
Λόγου.
Τούς παρακολουθώ όλους σχεδόν, μέ προσοχή καί
τιμητικά αναφέρω κάποιους πού τό λαμπρό τους έργο μέ
συγκίνησε αφάνταστα.
Εν πρώτοις, τό δίτομο μεγάλο έργο τής φιλ. Άννας
Τζιροπούλου Ευσταθίου, εκδοθέν στήν Αθήνα τό 1995
 14

από τήν Νέα Θέση μέ τίτλο: «Πώς η Ελληνική

γονιμοποίησε τόν ευρωπαϊκό λόγο», ένα έργο εποχής.

΄Ομορφο καί αξιόλογο είναι καί τό πόνημα τής

Βίκυς Ζαγκαβιέρου Βούρβουλη: «Η προσφορά τής
ελληνικής γλώσσας στήν εξέλιξη τών ευρωπαϊκών
γλωσσών», εκδ. Επικαιρότητα, 1984.
 15

Καθώς, ανεπανάληπτα είναι καί τά έργα τής σειράς

«Μή συμβατική ιστορία», εκδ. Τότε, τού τ. υπουργού
Γ. Γεωργαλά ο οποίος εξέδωσε ήδη τό 1996 τό λαμπρό
έργο «Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;»

καί τό 1997 τήν «Προϊστορική εξάπλωση τών

Αιγαίων», όπου παρατίθενται συγκλονιστικά στοιχεία
γιά μιά παγκόσμια προϊστορική εξάπλωση τών
πρωτοελλήνων τού Αιγαίου.
Κανένα κατεστημένο πλέον δέν δικαιούται νά
αγνοή τά έργα αυτά αλλά καθώς πληροφορούμαι,
σκοπίμως, περιφρονητικά συμπεριφέρονται οι
κομπλεξικοί καί ανόητοι καθηγητές στά πανεπιστήμια
απέναντι σέ φοιτητές πού τούς μιλάν γιά τά έργα τούτα.
Σ’ όσους απευθύνθηκαν σέ μένα, έδωσα μόνον μιά
συμβουλή:
-Φτύστε τους!
 16

Μπορώ άφοβα νά χαρακτηρίσω τό έργο τού

Γεωργαλά σύν τοίς άλλοις, ως κριτική κωδικοποίηση
ανεκτίμητων πληροφοριών γιά τό πανάρχαιο μέν αλλά
βαθύτατα περιφρονημένο απώτατο παρελθόν τού λαού
μας. Καθώς έμαθα ετοιμάζει κι άλλα πολλά
διαφωτιστικά έργα.
Μετά τήν απώλεια τών Θωμοπούλου, Μπέλλου,
Αθηναγόρα, Φιλιππίδη, παλιότερα καί τών
Ευστρατιάδη, Πασά, Ξέρξη Λίβα, Καψή, πρόσφατα,
τό μεγάλο κενό, νομίζω καλύφθηκε στόν τόπο μας
ικανοποιητικά από τήν ευεργετική παρουσία τού
Γεωργαλά καί τίς πρωτοποριακές έρευνες τών Σ.
Δωρικού (Dr. Ing.) καί Κ Χατζηγιαννάκη, Δρος Μηχ.,
μεταξύ τών έργων τών οποίων, λάμπουν γιά τήν
καλαίσθητη καί προσεκτική παρουσία τους τά:
«Υδατική Λεξιγραφία, ετυμολογική ανάλυσις τών
ελληνικών λέξεων πού έχουν σχέση μέ τό νερό», 2000,
«Οι Ίνκα μιλούσαν ελληνικά, οι αρχαιοελληνικές
καταβολές στήν γλώσσα τους», 1998, «Οι σπαρτιάτες
τής Χιλής, γλωσσολογική μελέτη, αποδεικτική τής
ελληνικής καταγωγής τών Αραουκανών», 2001 κ. ά.,
τών εκδόσεων Ελεύθερη Σκέψις.

Νά αναφέρω καί μελέτες όπως τού Κώστα

Χατζηγιαννάκη, Δρος Μηχανικού, «Οι λέξεις σωσίες
τής ελληνικής στίς σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες
καί στήν διαχρονική εξέλιξη τής σημασίας τους, ως
 17

παράγοντες διεθνοποίησής της», καί τήν αξιόλογη

εργασία τού φοιτητή Αλ. Ευαγγελίου, «Γλωσσολογικές
αναλύσεις τών αρχαίων τοπωνυμίων καί
γεωγραφικών ονομασιών ως απόδειξη τής απόλυτης
καί αδιαμφισβήτητης ελληνικότητος τής
Μακεδονίας».

Τό σημαντικό έργο τού Αριστείδη Κωνσταντινίδη,

«Οι ελληνικές λέξεις στήν Αγγλική γλώσσα»,
Θεσσαλονίκη 1993, καθώς καί τό καταπληκτικό έργο
τού Μιχαήλ Παπαϊωάννου «The Passage from Greek
English and vice versa» πού τό εξέδωσε η Παγκόσμια
Κίνηση Ελληνοφώνων Γυναικών.

Επιπλέον, αξίζει νά μελετηθούν έργα καί μελέτες

όπως: H. Mertz, Οίνωψ Πόντος, εκδ. Νέα Θέσις 1995,
Γ. Γεωργαλά: Σχόλια καί έρευνα τών ελληνογενών
Πολυνησιακών διαλέκτων, Δαυλός, αρ. 173, Μάϊος
1996, L. Kilapan, Η ελληνική καταγωγή τών
Αραουκανών τής Χιλής, εκδ. Ηλιοδρόμιο 1997, Ε.
Ματτίεβιτς: Ταξίδι στήν μυθολογική κόλαση, εκδ.
 18

Εκάτη 1995, A. Charmay, The ancient cities of the New

World, New York 1868, Ι. Λάμπρου: «Οι κάτοικοι τού
Ειρηνικού Ωκεανού μιλούν αρχαία Ελληνικά», καί Μ.
Μαμανέα: «Πανάρχαια η Ελληνική παρουσία στά
νησιά τού Ειρηνικού Ωκεανού», Δαυλός σ. 10156, τ.
169, Ιανουάριος 1996, «Οι δωρικές καταβολές τής
αραουκανικής γλώσσης» στό Ελλήνων Κέλευσμα, τ.
16, Αύγ. 2001, δές καί δική μου μελέτη Απ. Γάτσια:
Κανάρια, η Ελλάδα τού Ατλαντικού, στό περιοδικό
Δίαυλος Έψιλον τ. 1ο 1997 κλπ κλπ.
Θά ‘θελα καί νά τούς αναφέρω έναν πρός έναν καί
νά παρουσιάσω λίγα πράγματα από τό έργο τους. Νά
υποδείξω τό τί τής προσφοράς τού καθένα τους στήν
αληθινή έρευνα.
Θά τό κάνω, μά είναι τόσοι πολλοί πού φυσικά
τούτο τό άρθρο δέν φτάνει νά τούς καλύψη.
Ούτε θέλω νά αδικήσω κάποιον λησμονώντας τον ή
μή παρουσιάζοντάς τον καθώς πρέπει, σέ μιά εφ’ άπαξ
αναφορά. Κατά περίπτωσιν λοιπόν θά αναφέρομαι
σποραδικώς σέ λαμπρούς έλληνες καί ελληνίδες
ερευνητές τού σήμερα κι όχι μόνον.
Δέν πρέπει νά ξεχαστούν καί οι μεγάλοι ερευνητές
τού παρελθόντος, έλληνες καί ξένοι πού απεκάλυψαν
σημαντικές πτυχές τού ελληνικού γλωσσικού
προβλήματος στήν κατεύθυνση τής μεγάλης αλήθειας:
ότι απ’ τήν ελληνική κατάγονται όλες οι γλώσσες τής
Γής!
Ας δούμε μιά μιά διάφορες περιπτώσεις. Δηλαδή
κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν συγκλονιστικές μελέτες
πού τονίζουν τό γεγονός ότι διάφορες γλώσσες αρχαίες
καί νέες έχουν τήν καταγωγή τους στήν ελληνική
γλώσσα. Ωστόσο, οι μελέτες αυτές ή πολλές απ’ αυτές,
είναι δυσεύρετες κι όπως καί νά ‘χη καταπολεμούνται
 19

από διάφορες σκοτεινές δυνάμεις, εχθρούς τής αλήθειας

καί τής γνώσης.
Τούτο θά αποδειχθή στήν πορεία τής μελέτης μας.
Δόξα τώ Θεώ, κατάφερα μέ πολλούς κόπους νά
συγκεντρώσω τεράστιο πλήθος μελετών σέ διάφορες
γλώσσες εκ τών οποίων τό μεγαλύτερο μέρος είναι
σχεδόν αδύνατον νά βρεθούν.
Ενδεικτικά, αναφέρω:

7.- Γιά τά εβραϊκά: ότι είναι ελληνικά!

΄Οσο απίστευτο κι άν φαίνεται αυτό, βρέθηκε ένας

εβραίος στίς μέρες μας, μ’ αυτόν ακριβώς τόν τίτλο! νά
βγάλη ένα ογκώδες σύγγραμμα πού μιά γιά πάντα
ξεκαθαρίζει τό ζήτημα αυτό.
Τά εβραϊκά, σύμφωνα μέ τόν Ιωσήφ Γιαχούντα
είναι ξεφτισμένα ελληνικά.
΄Ολες οι εβραϊκές λέξεις είναι κακοποιημένες
ελληνικές λέξεις.
Η λεγόμενη εβραϊκή γλώσσα δέν είναι παρά μιά
εκβαρβαρισμένη καί μασκαρεμένη ελληνική
διάλεκτος.
Γιά ψάξτε νά βρείτε αυτό τό βιβλίο!
Οι εβραίοι κοσμοκράτορες τού αιώνος τούτου τό
έχουν εξαφανίσει. Κι εγώ εν τούτοις φωνάζω γιά τό
βιβλίο αυτό από τό 1982, χρονιά πού βγήκε στό
Πανεπιστήμιο τής Οξφόρδης. ΄Ολα τά αντίτυπά του ως
διά μαγείας έχουν εξαφανιστεί.
Σκοπεύω νά μήν αφήσω αυτή τήν περίπτωση νά
περάση έτσι. Στά χέρια μου βρίσκεται ένα από τά
δυσεύρετα πλέον αντίτυπα καί τό περιεχόμενό του πού
τό ‘χω δουλέψει χρόνια τώρα, θά τό φέρω αργά ή
γρήγορα εις πλήρη γνώση τών ενδιαφερομένων.
 20

Πρός τό παρόν, θά δώσω μιά λεπτομερή περιγραφή

τού επιστημονικότατου περιεχομένου του.
Ο κ. Γιαχούντα αξιώνει ότι ακαταμάχητες
μαρτυρίες αποδεικνύουν αναμφισβήτητα ότι τά Βιβλικά
εβραϊκά είναι καμουφλαρισμένα ελληνικά καί ως πρός
τήν Γραμματική εξ ίσου καλά, όπως καί στό λεξιλόγιο.
Ακόμη, ότι οι διαφορές πού υφίστανται ανάμεσά τους
είναι κατά τό πλείστον διαφορές λόγω προφοράς. ΄
Ετσι, τά εβραϊκά δέν μπορούν νά κατανοηθούν
δεόντως δίχως τήν μεσολάβηση τών ελληνικών, ενώ τά
ελληνικά μπορούν νά μελετηθούν καλύτερα διά μέσου
τών εβραϊκών.
Τό καμουφλάζ ή η μάσκα πού αποκρύπτει τήν
ταυτότητα τών εβραϊκών μέ τά ελληνικά έχει έναν
κώδικα καί ο κ. Γιαχούντα έσπασε τό μυστικό του καί
σχημάτισε κανόνες αποκωδικοποιήσεως η ακρίβεια τών
οποίων μπορεί επανειλημμένως νά δοκιμασθή.
 21

Ξεφλουδίζοντας αυτό τό καμουφλάζ καί

αναγνωρίζοντας τίς διαφορές τής προφοράς, οι λέξεις καί
τών δυό γλωσσών αποκαλύπτουν τήν ταυτότητα πού
έχουν μεταξύ τους. Αποτέλεσμα λοιπόν είναι, πολλές
σκοτεινές λέξεις καί ολόκληρες σελίδες σπαζοκεφαλιάς
νά γίνουν πλέον καθαρές καί τό βιβλικό λεξιλόγιο νά
εμφανισθή απέραντα εμπλουτισμένο.
Επίσης ξεπροβάλλει από τήν εκτεταμένη καί
λεπτολόγο φιλολογική έρευνα ότι καί τά αραβικά ήσαν
χιττιτικής, Σκυθικής, δηλ. Πρωτογόνου ελληνικής,
προελεύσεως, σχετιζόμενα ακόμη κατά βάθος μέ τόν
ελληνισμό καί ως πρός τήν θρησκεία καί τά ήθη. Αλλά
καί η παραδοσιακή αντίληψη περί απομονώσεως τών
 22

ινδοευρωπαϊκών απ τίς λεγόμενες σημιτικές γλώσσες

είναι αστήρικτη.
Τέλος απαιτείται μιά σημαντική αναθεώρηση τών
υπολογισμών μας γιά τούς λαούς τών ιουδαίων καί τών
αράβων καθώς η ιουδαϊκή, χριστιανική καί ισλαμική
κουλτούρα, ο τρίπτυχος στύλος τού συγχρόνου
πολιτισμού, έχουν μιά κοινή ελληνική θεμελίωση. Τό
βιβλίο τού Joseph Yahuda έχει τίτλο: «Hebrew is
Greek», δηλ. Τά εβραϊκά είναι ελληνικά.
Γιά όσους θέλουν νά κάνουν μιά προσπάθεια νά τό
βρούν, παραθέτω τά ακριβή χαρακτηριστικά του: ΄Εκδ.
Πανεπιστημίου Oxford καί Becket Publications, 1982,
μέ κωδικό αριθμό ISBN 0-7289-0013-0.
Σημειώνω λίγα πράγματα ακόμα γι’ αυτό: Τούτο τό
βιβλίο είναι μιά δίοδος στήν βιβλική ερμηνεία. Είναι
απαραίτητο στούς βιβλικούς μελετητές καί κανείς
εβραίος, έλληνας ή άραβας ερευνητής δέν μπορεί νά τό
αγνοή.
Καμμιά βιβλιοθήκη δέν μπορεί νά χαρακτηριστή
πλήρης δίχως αυτό. Απ’ τήν αρχή ως τό τέλος είναι μιά
πρωτότυπη εργασία τής αναλυτικής φιλολογίας.
Η έρευνα είναι αυστηρώς αντικειμενική καί η
μέθοδος επιστημονική, αλλά η διατύπωση τής
θεωρήσεως είναι εντελώς νέα καί επαναστατική.
Ο συγγραφέας έχει εξετάσει λεπτομερώς καί
συστηματικώς όλες τίς λέξεις τής Βίβλου, είτε εβραϊκές
είτε αραμαϊκές, κατά μόνας ή κατά τά συμφραζόμενα,
συγκρίνοντάς τες μέ χιλιάδες ελληνικές λέξεις,
σημειώνοντας τίς διάφορες αποχρώσεις τών εννοιών
τους μαζί μέ τίς ομοιότητες καί τίς διαφορές οι οποίες
υφίστανται ανάμεσά τους στήν κατά φώνημα σύνθεση,
στήν μορφολογική δομή καί στήν γραμματική
πραγμάτωση.
 23

Ο κ. Γιαχούντα εξερεύνησε τήν γλώσσα τής Βίβλου

μέ τήν βοήθεια τής ίδιας τής Βίβλου σέ σχέση μέ τά
ελληνικά, μέ τήν βοήθεια τής Σανχεντρινιανής
μετάφρασης τών Ο΄ καί τής αραβικής γλώσσης,
αναλύοντας καί κατατάσσοντας τίς όμοιες λέξεις,
σύμφωνα μέ τίς μορφές καί τούς ήχους τούς οποίους τ’
αρχαία ελληνικά, τά εβραϊκά καί τ’ αραβικά ανέπτυξαν
χωριστά.
Ανακάλυψε ακόμα ότι πολλές ελληνικές
διαλεκτικές παραλλαγές είναι όμοιες πρός τίς κατά
φώνημα Βιβλικές αλλαγές καί ότι περίπου οι 9 στίς 10
τών διαφόρων λέξεων στήν Βίβλο, έχουν
αποδεδειγμένως ελληνικά ομόλογα.
Τούτο, είναι ένα βιβλίο πού μιλάει κυρίως
συνιστώντας τήν θεωρία ως επιστημονική πρόταση.
Είναι τόσο τακτοποιημένο, ώστε νά κάνη όλες τίς
πληροφορίες σχετικά μέ κάθε λέξη ή γεγονός πού
αναφέρονται σ’ αυτό, πράγμα ευπρόσιτο σέ όσους τό
χρησιμοποιούν, είτε φοιτητές είτε ειδικοί, δίχως νά
χρειάζεται άλλη εξωτερική συνδρομή.
Ο καθηγητής Σαούλ Λεβίν, συγγραφεύς μιάς
άλλης συγκλονιστικής μελέτης μέ ανάλογο συγκριτικό
περιεχόμενο σέ αραβικά, εβραϊκά, ινδικά καί ευρωπαϊκές
γλώσσες, στήν οποία θά αναφερθούμε αργότερα, «The
Indoeuropean and Semitic Languages», εκδ. από τό
State University of New York Press, τό 1971, έστειλε
ένα γράμμα γεμάτος ενθουσιασμό όπου έγραφε στόν κ.
Γιαχούντα:
Τό βιβλίο σου θά υπάρχη γιά πολύν καιρό ακόμα,
αφού κι εγώ κι εσύ θά ‘μαστε καί οι δυό μας στούς τάφους
μας.
 24

Κι εδώ, πρέπει νά πώ ότι ο καθηγητής Λεβίν,

έγραφε σέ κείνο τό γράμμα του στά ελληνικά τό
υστερόγραφο: Κρυπτός εν τοίς θησαυροίς μου!

8.- Οι κάτοικοι τού Ειρηνικού Ωκεανού

μιλάνε Ελληνικά!

Εξίσου συγκλονιστική μέ τό βιβλίο πού μόλις

περιγράψαμε, είναι καί η επιστημονικότατη μελέτη τού
Nors S. Josefson, «Hellenicum Pacificum, Greek
Linguistic Elements in the Polynesian Languages»,
πού θά πή: Ελληνικός είναι ο Ειρηνικός Ωκεανός!,
ελληνικά γλωσσικά τεκμήρια στίς Πολυνησιακές
γλώσσες.
Αυτή η επιστημονική βόμβα πού ανατρέπει άρδην
τό σάπιο μέχρι τώρα γλωσσολογικό κατεστημένο τό
οποίο κινούνταν σέ καθαρά ανθελληνικές κατευθύνσεις,
βλ. τίς μπούρδες περί ινδοευρωπαϊσμού, φοινικισμού,
προελλήνων κ.ά. φαιδρά, μέ προεξάρχοντα τού
μισελληνισμού τόν γερμανόφωνο χώρο, άν καί όχι
μόνον, έρχεται τώρα μέ έκδηλη καί έμπρακτη τήν
συγγνώμη, αποτίνοντας φόρο τιμής στήν αλήθεια, νά
διακηρύξη μέ στεντόρεια φωνή τό γεγονός ότι καί οι
Πολυνησιακές γλώσσες κατάγονται από τά ελληνικά.
 25

Αν σκεφθή κανείς ότι μόλις έχει 14 χρόνια, τό 1987,

πού εκδόθηκε αγγλόφωνα τούτη η μελέτη καί μάλιστα
από τό ιστορικό Πανεπιστήμιο τής Heidelberg, Carl
Winter Universitatsverlag, δύο τινά μπορώ νά εικάσω
καί νά ευχηθώ.
Πρώτον, αυτό πού είπα καί πρίν: ΄Οτι μιά
επανάσταση συμβαίνει καί αποκαθίσταται σήμερα η
γλωσσική τουλάχιστον αλήθεια γιά τόν ελληνισμό.
Δεύτερον, μή σβήνεις κ. Εκδότη! οι
αντιπροσωπεύοντες τό ντόπιο οπισθοδρομικό
πανεπιστημιακό κατεστημένο, νά πάνε οι άχρηστοι νά
πνιγούν.
Κι άν θέλουν, αφού έτσι κι αλλιώς παπαγαλίζουν
τούς γερμανούς κλπ, άς παπαγαλίσουν έστω καί μιά
φορά κάτι αληθές καί ωφέλιμο γιά τόν ελληνισμό.
΄Ας φέρουν οι ανίδεοι στό φώς τό γεγονός πού
απεκάλυψε ο Γιόζεφσον ότι καί οι Πολυνήσιοι μιλούν
ελληνικά καί τούτο νά τό διδάξουν στούς φοιτητές
τους τούς οποίους μέχρι τώρα στραβώνουν.
 26

Καί γιά νά μήν πή κανείς ότι στό σημείο αυτό

εξοργίζομαι αδίκως ή τά παραλέω σχετικά μέ τά
άχρηστα τρωκτικά τών πανεπιστημίων μας καί τούς
πάτρωνές τους, αυτολεξεί μεταφέρω τά λόγια τού
Μητροπολίτου Αθηναγόρα, δές στό έργο του «Η
Πρωτοελληνική: μήτηρ τών γλωσσών τού αρχαίου
κόσμου», Αθήναι 1939, σελ. 29:
«...καί ερωτώμεν πάλιν τόν Βλαχόπληκτον κ.
Σούλην καί πάντας όσοι αγνοήσαντες τήν πάτριον αυτών
γλώσσαν, ανατρέχουσι εις τάς άλλας γλώσσας αρχαίας
καί νεωτέρας ίνα εύρωσι τήν αρχήν τής ελληνικής
γλώσσης: Αι τόσαι ελληνικώταται, Ηπειρωτικώταται
αύται λέξεις είναι βλαχικαί ή τουρκικαί, ή εβραϊκαί, ή
διαβολικαί επιτέλους; ΄Ας μάθη λοιπόν, άς μάθουν
πάντες ότι όταν οι έλληνες ελάλουν τήν
πρωτοελληνικήν ταύτην γλώσσαν αυτών, όταν αυτοί
είχον αναπτύξει πολιτισμόν, απαύγασμα τού οποίου
υπήρξεν ο εν τή ιστορική εποχή υπέροχος πολιτισμός
αυτών, οι άλλοι λαοί τής Γής ήσαν ακόμη
ανθρωποφάγοι. Διά τούτο καί ο σοφός Malterbran
εκάλεσε τήν Ελλάδα Πάγκοινον πατρίδα τής
ανθρωπότητος, έξοχον πατρίδα τής ανθρωπίνης
παιδεύσεως καί σοφίας καί αρετής...».
 27

9.- Καί τά ψευτο-μακεδονικά δέν είναι παρά

μιά χοντροκομένη ελληνική διάλεκτος!

΄Ημουν ο πρώτος πού έφερα στό φώς ένα χαμένο

καί παρεξηγημένο βιβλίο.
Μέ πίκραινε τό γεγονός ότι εκείνοι πού
εμπιστευόμουν τότε καί είχα ειδοποιήσει γιά τήν ύπαρξή
του, κωλυσιεργούσαν, διότι προφανώς δέν ήθελαν νά
γίνη γνωστό.
Ευτυχώς όμως κάποιος άγνωστος σέ μένα καί
άγνωστο πώς, τό βρήκε καί μάλιστα τό εξέδωσε. Μιλώ
γιά τό: «Συμβολαί εις τήν διγλωσσίαν τών
Μακεδόνων εκ συγκρίσεως τής Σλαβοφανούς
Μακεδονικής γλώσσης πρός τήν ελληνικήν», υπό Κ. Ι.
Τσιούλκα, πρώην γυμνασιάρχου εν Μοναστηρίω, τ. 1,
εν Αθήναις, 1907.
Προμηθευτείτε αυτό τό βιβλίο όπου τό βρείτε. Μήν
τυχόν καί τό ξαναεξαφανίσουν πάλι, τώρα πού τό
μακεδονικό πάει μάλλον γιά κουκούλωμα καί η αλήθεια
φαίνεται νά μήν πολυσυμφέρη σέ κάποιους πού όλοι μας
 28

τούς εμπιστευθήκαμε, ψηφίζοντάς τους, νά χειριστούν τό

θέμα.
Συγκινούμαι διαβάζοντας στόν πρόλογο τού βιβλίου
τούτου:
«Εν ταίς περί τής παλαιάς ελληνικής γλώσσης
μελέταις ημών διά μακρών χρόνων παρετηρήσαμεν
πολλάς ομοιότητας τής έν τισι τής Μακεδονίας
σλαβοφανούς μακεδονικής πρός τήν ελληνικήν. Οι
ομοιότητες δέ αύται δέν είναι συμβεβηκότα καί ως
τινες γόγγροι εις τάς ελαίας, αλλ’ είναι οργανικά
στοιχεία, κοινά πρός τήν παλαιάν ελληνικήν, παντελώς
δέ αλλότρια τής σλαβωνικής...».
29
 30

Στό σημείο αυτό, θά ήταν μεγάλη αδικία νά μήν

αναφέρω τόν πανεπιστημιακό καθηγητή στό
Καποδιστριακό, Ιωάννη Προμπονά, πού αποτελεί μιά
φωτεινή εξαίρεση ανάμεσα στούς στείρους συναδέλφους
του.
Ο άνθρωπος αυτός, τό 1973 ήδη, εξέδωσε τό: «Η
συγγένεια Μακεδονικής καί Μυκηναϊκής διαλέκτου
καί η Πρωτοελληνική καταγωγή τών Μακεδόνων».
Να βάλω ένα μικρό απόσπασμα από ανάρτηση
σχετική στο μπλόκ ‘siatista.blogspot’.
*
Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2009
Μακεδονική- Μυκηναϊκή Διάλεκτος
Η ΣΥΓΓΈΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΉΣ
ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΑΪΚΉΣ ΔΙΑΛΈΚΤΟΥ
*
Το θέμα της καταγωγής της γλώσσας και της
εθνικότητας των αρχαίων Μακεδόνων έθεσε σε νέες
βάσεις, ο Καθηγητής, Ι. Κ. Προμπονάς με τη μελέτη του
που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Μνήμων» 2 το
1973.
Στον πρόλογο αυτής της μελέτης ο Καθηγητής
Μπρομπονάς αναφέρει: «Δι’αυτής ο γράφων πιστεύει ότι
καταρρί πτεται οριστικώς ο μύθος - καταλλήλως μάλιστα
υπό της Σλαυικής προπαγάνδας καλλιεργηθείς και
διαδοθείς - περί ξενικής καταγωγής των αρχαίων
Μακεδόνων και «εξελληνισμού» αυτών κατά τον 5ον
και 4ον π.Χ. αι. Διότι μυκηναϊκά γλωσσι κά στοιχεία
άγνωστα εις τον χώρον της Ιωνικής - Αττικής, όθεν
υποτίθεται ότι εγένετο ο «εξελληνισμός» των
Μακεδόνων ανευρίσκονται νυν εις την Μακεδονικήν
διάλεκτον».
 31

Ακολουθεί η αναφορά στο γλωσσικό υλικό, της,που

είναι λίγες εκατοντάδες λέξεων, κύριων ονομάτων κατά
το πλείστον. Αυτές προέρχονται από ποικίλες πηγές, που
αγγίζουν τον 5ον π.Χ. αιώνα.
Την εκθέτω:
«Η ανεύρεσις επομένως εντός του πενιχρού τούτου
και μεταγενεστέρων σχετικώς χρόνων υλικού
μυκηναϊκών γλωσ- σικών στοιχείων, φωνητικών,
μορφολογικών και λεξιλογικών ομιλεί ευγλώττως περί
της αρχαιότητος της Μακεδονικής διαλέκτου.
Καταρρέει τοιουτοτρόπως ο μύθος περί
«εξελληνισμού» των Μακεδόνων κατά τον 5ον-4ον π.Χ.
αι. και αποδεικνύεται - και διά του τρόπου τούτου - η
παναρχαία ελληνικότης της γλώσσης και της
εθνικότητος αυτών…».
Ο καταληκτικός συμπερασματικά απότοκος περί
της εθνικής καταγωγής και της διαλέκτου των
Μακεδόνων και η αναβλύζουσα επιστημονική απόγευση
ήταν αποτέλε σμα οργανωμένης επιστημονικής
γλωσσικής έρευνας που ανέδειξε τη συγγένεια της
Μακεδονικής διαλέκτου με την Μυκηναϊκήν και την
κατέστησε απτή πραγμα τικότητα.
Η ερευνητική προσπάθεια κατ’ αρχάς του Ι. Κ.
Πομπονά εστιάζεται στη Φωνητική και τη Μορφολογία.
Ιχνηλατεί, ανακαλύπτει και επισημαίνει την ύπαρξη
κοινών στοιχείων στη Μυκηναϊκή και Μακεδονική
διάλεκτο.
Παραθέτω ενδεικτικά παραδείγματα αποδεικνύοντα
το φαινόμενο: «(Η τροπή του ε σε ι•) ε > ι• εν λέξει
«ινδέα• μεσημβρία• Μακεδόνες».
Το Μακεδονικόν ινδέα υπό πάντων συνάπτεται
προς το ενδία (ενν. ημέρα), ετυμολογούμενον εκ της
προθέσεως εν+Δίος <δί F ιος. Η αυτή τροπή του ε εις ι
 32

μαρτυρείται διά πολλών παραδειγμάτων και εις την

Μυκηναϊκήν• π.χ. a-ti-mi-te Αρτιμίτει =Αρτέμιτι (δοτ.)
αλλά a-te mi-to Αρτέμιτος (γεν), ti- mi-to Θέμιστος (γεν.
του Θέμις). Τροπή των δασέων φ,χ,θ εις μέσα β,γ,δ• π.χ.
Σταδμέας <Σταθμέας, Βάλακρος <Φάλακρος-Φαλακρός,
Γαλάδραι <Χαράδραι.
Το φαινόμενο τούτο μαρτυρείται και εις την
Μυκηναϊκήν• π.χ.: Ka-da-ro Kάδαρος. Την λέξιν
σχετίζουν ο Palmer και ο Landau προς την παρ’ Ησυχίω
γλώσσαν «καδαρόν < ου > θολερόν».
«Η συμπλήρωσις αύτη ανήκει εις τον εκδότην του
Ησσυχίου Schmidt και υιοθετείται μεταξύ άλλων υπό
του Fick, του Herwerden s.v. και του Χατζιδάκι.
Πάντες ούτοι θεωρούν συγχρόνως τον τύπον
καδαρόν <καθαρόν Μακεδονικόν. Αλλ’ η λέξις υπό την
μορφήν αυτήν αναγιγνώσκεται νυν εις μυκηναϊκήν
πινακίδα! o-du-ru-wi-jo Oδρύιος, παράγωγον του Όδρυς.
Η λέξις μαρτυρείται εν Θεσσαλία υπό την μορφήν Όθρυς
•και ασφαλώς ενταύθα ανήκει η παρ’ Ησυχίω γλώσσα
«όθρυν• Κρήτες το όρος».
Κατάληξις θηλυκών -α• π.χ. κεβαλά <κεφαλά,
ταγόναγα <ταγών αγά, μάχα, νίκα. Μυκηναϊκή: a-ro-pa
αλοιφά, ka-ra-na κράνα ki-ri-ta κριθά.
Κατάληξις αρσενικών -τας• π.χ. Αλκέτας, Aμύντας,
Μαχάτας, Περίτας. Μυκην: ai-ki-pa‘-ta αιγιπάστας, ma-
ka-ta Μαχάτας.
Ονόματα εις -άνωρ•π.χ. Αλκάνωρ,Νικάνωρ,
Στασάνωρ.Μυκηναϊκά: a-ta-no Αντάνωρ,a-ka-sa-no
Αλξάνωρ».
Όμως η ύπαρξη συγγένειας των δύο διαλέκτων της
Έλληνικής γλώσσας δεν παρα τηρείται μόνο στο χώρο
της Φωνητικής και της Μορφολογίας.
 33

Αλλά επεκτείνεται και στο διασωθέν σώμα, του

λεξικολογικού πλούτου της Μακεδονικής έναντι της
Μυκηναϊκής διαλέκτου.
Τα προς έκθεση παραδείγματα είναι σημαντικά
γιατί εκπορεύονται από το χώρο της Μακεδονικής
θρησκείας και της συντεταγμένης Μακεδονικής
πολιτείας. Αυτά είναι κατά κανόνα κύρια ονόματα κατά
το μεγαλύτερο μέρος του Μακεδονικού λεξιλογίου που
διασώθηκε και διατίθεται προς έρευνα.
Όμως η ύπαρξη αφθονίας κύριων ονομάτων στις
μυκηναϊκές πινακίδες καθιστά το έργο της σύγκρι σης
ευχερέστερον.
Έκτίθενται τα παραδείγματα: «Αιανός, (Russu),
Mυκην. A-wa-ne-u. ΑιFανεύς.
Αμφότερα τα ονόματα ταύτα, μακεδονικόν και
μυκηναϊκόν, σχετίζο νται βεβαίως προς το αιανής (σαι-
F–ανής). -(και «Αιανή, πόλις Μακεδονίας…» Στέφ
Βυζάντιος. Αλέξανδρος. Μυκην. a-re-ka-sa-da-ra
Aλεξάνδρα.
Το από των μυκην. χρόνων εν χρήσει όνομα τούτο
επέζησε μέχρι σήμερον προφανώς χάρις εις τον ένδοξον
φορέα του.
Δίος μην. Μυκην.di-wi-jo-jo meno ΔιFίοιο μηνός.
Το όνομα του μηνός τούτου παρουσιάζει νέον
ενδιαφέρον,διότι σχετίζεται προς την παναρχαίαν
λατρείαν όχι μόνον των μακεδόνων, αλλά του Ελληνικού
έθνους γενικώτερον.
Ως είναι δηλαδή γνωστόν τα ονόματα των αρχαίων
μηνών προέρχονται εξ ονομάτων εορτών. Δίος επομένως
εκλήθη ο μην εκ της τελέσεως κατά την διάρκειαν αυτού
εορτής Δία καλουμένης, ήτις προς τιμήν βεβαίως του
Διός ετελείτο.
 34

Πάντα δε ταύτα προϋποθέτουν ωργανωμένον εις

την Μακεδονίαν θρησκευτικόν βίον ήδη, ως κατωτέρω
θα δειχθή προ του 1900 π.Χ.
Η επιβίωσις δε του ονόματος τούτου κατά τους
ιστορικούς χρόνους εις την Μακεδονίαν δεν εκπλήσσει
και δι’ άλλους λόγους αλλά και διότι, ως είναι γνωστό,
εις τον χώρον της λατρείας η παράδοσις «μέγας
δυνάστης» είναι».
Θεόδωρος. Μυκην. te-o-do-ra. Και το όνομα τούτο
αριθμεί βίον χιλιετηρίδων.
Κασσάνδρα. Το όνομα απαντά εις την Μυκην. υπό
τον τύπον ke-sa-λda-ra Κεσσάνδρα και ταυτίζεται προς
το Κασσάνδρα».
«Ο αριθμός των κυρίων ονομάτων των απαντώντων
από κοινού εις την Μακεδονικήν και Μυκηναϊκήν
διάλεκτον δεν είναι ασήμαντος: εκ των διακοσίων
περίπου διασωθέντων μακεδονικών ονομάτων εκ πηγών
του 5ου και 4ου π.χ.αι. τα τεσσαράκοντα και πλέον είναι
και μυκηναϊκά!
Ο αριθμός δ’ ούτος πράγματι εκπλήσσει, αν ληφθή
υπ’ όψιν ότι εκ των επτακοσίων περίπου κυρίων
ονομάτων των απαντώντων παρ’ ‘Ομήρω, τα
μαρτυρούμενα και εις τα μυκηναϊκά κείμενα ανέρχονται
μόλις εις εξήκοντα. Από της πλευράς αυτής -τηρουμένων
βεβαίως των αναλογιών - προς την Μυκηναϊκήν
συγγενεύει περισσότερον η Μακεδονική διάλεκτος παρά
ο Όμηρος, ο οποίος εν τούτοις περιγράφει τον
μυκηναϊκόν κόσμον και κείται χρονικώς πολύ εγγύτερον
εις αυτόν!»
Όμως η υπάρχουσα συγγένεια μεταξύ Μακεδονικής
και Μυκηναϊκής διαλέκτου φαίνεται να εμφιλοχωρεί και
στις άλλες ελληνικές διαλέκτους, στην Αρκαδοκυπριακή
 35

και σε εκείνες που χαρακτηρίζονται για το αχαϊκό

γλωσσικό υπόστρωμα.
Αυτό αποσαφηνίζεται και τεκμηριώνεται με τα
κάτωθι εκτιθέμενα παραδείγματα: «Αέροπες• Έθνος
Τροιζήνα κατοικούντες.και εν Μακεδονία γένος τι.και
όρνεα τινά». «αμαλή.
Η λέξις απαντά παρ’ Ομήρω (υ14,Χ310) αλλά και
ως μακεδονική. Κατά το Μ. Ετυμολογικό 76,39:
«αμαλή• η απαλή .η δε λέξις Μακεδόνων». Αμύντας εν
Μακεδονία (Xoffmann, Russu, Kalleris 291,292,293).
Το αυτό ακριβώς όνομα ανεγνώσθη νυν εις
κορινθιακήν επιγραφήν του 8ου -7ου π.Χ. αι., «loin du
domaine macédoniam», ως αναγνωρίζει ο Masson».
Βάλλαι. Όνομα μακεδονικής πόλεως.
Δεν ενδιαφέρει ενταύθα η ετυμολογία του
ονόματος. Σημασίαν έχει ότι « βάλλαι» εκαλούντο οι
«βαθμοί υπό Κυπρίων» κατά την μαρτυρίαν του Ησυχίου
και ότι επομένως, εκ του προσηγορικού τούτου ηδύνατο
να προκύψει το Μακεδονικόν τοπωνύμιον.
Ζέρεθρον.
Κατά την ρητήν μαρτυρίαν του Ευσταθίου ζέρεθρον
εκάλουν οι Μακεδόνες το βάραθρον: «το δε βέρεθρον
κοινώς μεν βάραθρον, κατά Μακεδόνας δε φασί και
ζέρεθρον λέγεται»• και αλλαχού: «ότι δε το βέρεθρον
ζέρεθρον Μακεδόνες φασί, και αλλαχού δηλούται».
Κατά την μαρτυρίαν του Στράβωνος (VIII 389)
ομοίως εκάλουν οι Αρκάδες τα βέρεθρα : «…των
βερέθρων, α καλούσιν οι Αρκάδες ζέρεθρα…».
ίλαξ: Κατά την μαρτυρίαν του Ησυχίου ούτως
εκάλουν οι Μακεδόνες την πρίνον: «ίλαξ• η πρίνος, ως
Ρωμαίοι και Μακεδόνες».(Latte).
 36

Ότι πρόκειται ενταύθα σύμφυρσις των γλωσσών:

«ίλαξ∙ η πρίνος, Μακεδόνες» και «ίλεξ∙ η πρίνος,
΄Ρωμαίοι» υπεστηρίχθη ήδη.
Άλλωστε η αυτή λέξις και εν τη αυτή σημασία
μαρτυρείται εκ της Ηλείας και εκ της Λακωνίας• κατά
την μαρτυρίαν και πάλιν του Ησυχίου: «δίλαξ η αρία, το
φυτόν. Λάκωνες» (Latte) και: «φίλαξ• δρυς νέος».
Ήλείοι.
Οι τύποι δίλαξ και φύλαξ ομιλούν σαφώς περί
υπάρξεως αρχικού F, όπερ απλούστατα εξέπεσεν εις το
Μακεδονικόν (F) ίλαξ!
Ιν =εν. Εν Μακεδονία,ως δεικνύει η λέξις ινδέα.
Ομοίως εν Αρκαδία, Κύπρω, Κρήτη, και Παμφυλία.
σιγύννη. Κατά την μαρτυρίαν του Ηροδότου V9
«σιγύννας δι’ ών καλέουσι …Κύπριοι τα δόρατα».
Αλλ’ η αυτή λέξις είναι και μακεδονική• κατά την
Σούδαν: «σιγύννη και σιγύννους• τα δόρατα παρά
Μακεδόσιν». Και ασφαλώς ο γνωρίζων την επί χιλιε
τηρίδας αδιάκοπον γλωσσικήν και εθνικήν παράδοσιν εις
τον τόπον τούτον δεν ξενίζεται πληροφορούμενος ότι η
λέξις αύτη ζη μέχρι σήμερον εις την Ελληνικήν
γλώσσαν.
Και ορθότατα βεβαίως ο καθηγ. Τσοπανάκης
αναφερόμενος είς την επιβίωσιν της λέξεως εν Ρόδω
συμπεραίνει ότι «ότι η λ. ήταν γνωστή και στην Ρόδο
(όπως δηλ. εις την Μακεδονίαν και εις την Κύπρον) από
το ίδιο αχαϊκό –μυκηναϊκό υπόστρωμα».
Εις τα ανωτέρω προσθετέον και εν παράδειγμα
ειλημμένον εκ της σημερινής προφορικής παραδόσεως!
Το ρήμα μπλάζω (<εμπλάσσω, ιων.-αττ. εμπλήσσω-
ττω>)= «συναντώ ξαφνικά κάποιον, πέφτω επάνω σε
κάποιον», όπερ υπό την αυτήν μορφήν και την αυτην
 37

σημασίαν σώζεται μέχρι σήμερον εις την Μακεδονίαν

και εις την Κύπρον.
Εις την λέξιν αυτήν αντικατοπτρίζεται αδιάκοπος
εθνική παράδοσις τεσσά ρων χιλιετηρίδων. (σημείωση
γράφοντος: Και νυν εν Σιατίστη το παρόν ρήμα στον
Αόριστο: έμπλαξα).
Ο καθηγ. Προμπονάς θεωρεί τη Μακεδονική
διάλεκτο ως την αρχαιοτέρα μεταξύ των ελληνικών
διαλέκτων και τους Μακεδόνες ως τούς γνησιότερους
ινδοευρωπαίους πρωτοέλληνες.
Παράλληλα όμως την χαρακτηρίζει συντηρητική.
«Ή ιδιό της αύτη οφείλεται εις τους προηγουμένους
λόγους και συγχρόνως εις την επί μέγα χρονικό
διάστημα(από του 1900 π. Χ. μέχρι και του 5ου π.Χ. αι.
περίπου) απομόνωσιν της Μακεδονίας από του λοιπού
ελληνοφώνου κόσμου, οφειλομένην εις άλλους λόγους
αλλά και εις την γεωγραφικήν φύσιν της Χώρας.
Εις τον χαρακτήρα της Μακεδονικής διαλέκτου
οφείλεται η βραδυτάτη εξέλιξις ταύτης και η επιβίωσις
εις αυτήν παναρχαίων λέξεων–εσχηματισμένων,
εννοείται, επί τη βάσει των νόμων της Ελληνικής
γλώσσης–σπανιωτάτων ή και αμαρτύρων εις τας λοιπάς
ελληνικάς διαλέκτους.
Eορδία:
Περιοχή της Μακεδονίας νοτίως του όρους βέρμιον.
Το γεωγραφικόν όνομα Μνημονεύεται το πρώτον παρά
Θουκυδίδη (ΙΙ 99).
Πόθεν το όνομα; Ό καθηγητής Τσοπανάκης
υπέθεσεν ότι ο εν αρχή φθόγγος Ε αντιπροσωπεύει
ενταύθα αρχικόν F.
Noμίζω ότι η γνώμη του καθηγητού Τσοπανάκη
είναι ορθή: ο εξ επιγραφής του 4ου π.χ. αι.
μαρτυρούμενος τύπος Ευορδία(=ΈFoρδία) δεικνύει
 38

τούτο. Tι σημαίνει Εορδία= Fορδία; Τα μυκηναϊκά wo-

do-we FoρδόFεν= ροδόεν (έλαιον), wo-di-je-ja Fορδίεια
=Ροδίεια έρχονται τάχιστα εις τον νουν και αναμφιβόλως
συμβάλλουν εις την ερμηνείαν του μακεδονικού
τοπωνυμίου: Εορδία
Αλλά ο ερευνητής της Μακεδονικής διαλέκτου ας
μην προσμένει να ιχνηλατήσει μόνον σ’ αυτήν τα
αναζητούμενα πανάρχαια γλωσσικά στοιχεία, μόνον
στον διασω θέντα λεκτικό πλούτο της.
Όμως δεν λείπουν οι περιπτώσεις λέξεων που η
ορθή ετυμολόγηση και ερμηνεία των, επιβάλλει τη
συνδρομή της Νέας Ελληνικής.
Παραθέτω το ακόλουθο χαρακτηριστικό
παράδειγμα του Ησυχίου: Παρ’ Ησυχίω φέρεται «άδδαι•
ρυμοί• Μακεδόνες».
Παρακάμπτω τις γλωσσικές προσεγγίσεις και
ερμηνείες, Ελλήνων και ξένων ειδικών, για να
παρουσιάσω εκείνην που έλυσε το πρόβλημα. Και αυτή
είναι του Καθηγητή, Ι. Κ. Προμπονά. Εξ αυτής εκθέτω
το σχετικό απόσπασμα:
«Αλλά ποία η προέλευσις της λέξεως;
Η Νέα Ελληνική, μάλιστα δε τα σημερινά
Μακεδονικά ιδιώματα παρέχουν την δυνα τότητα
πειστικής ερμηνείας της λέξεως άδδαι. Αρχίζομεν από
του παρ’ Ησυχίω ερμη νεύματος «ρυμοί».
Η λέξις αύτη εις την αρχαίαν Ελληνικήν εσήμαινε
κατ’ αυτόν τον Ησύχιον «του άρματοςτο εκτεταμένον
ξύλον παρά τους ίππους έως του ζυγού μέσου από του
άξονος, ό τινες στήμονα και σταθμίον καλούσι», ήτοι το
προς τα εμπρός εκτεινόμενον ξύλον της αμάξης από του
μέσου άξονος μέχρι του ζυγού, εκατέ ρωθεν του οποίου
ζευγύονται τα υποζύγια.
 39

Άλλ’ εξόχως ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία του

Πολυδεύκους ( Όνομ. 1252), καθ’ην η λ. ρυμός
εχρησιμοποιείτο και επί αρότρου προς δήλωσιν του
επιμήκους ξύλου του συνδέοντος τον ζυγόν μετά του
υνίου, σημαίνουσα επομένως ο,τι περίπου και ο
ιστοβοεύς των αρχαίων,το σταβάρι των σημερινών
Ελλήνων.
Όμως πλην των ανωτέρω η λέξις ρυμός είχε και
άλλην γενικωτέραν σημασίαν• εσήμαινε γενικώτερον
ξύλον–πιθανώτατα επίμηκες –ως συνά γεται εκ των
κατωτέρων επιγραφών:
«ξύλα και κληματίδες και ρυμοί τα ιερεία εψήσαι»:
(ΙG XI 2, 203, A51• του 3ου π.Χ. αι. Δήλος)•
«λαμπάδες και ρυμοί εις τους χορούς Άρτεμισίοις»
« Άφροδισίων τω χορώ λαμπάδες, ρυμοί»
Επομένως, συμφώνως προς το ερμήνευμα ρυμοί η
Μακεδονική λέξις άδδαι εσήμαινε: α) επίμηκες ξύλον ως
εξάρτημα αμάξης ή αρότρου, έχον σχέσιν προς τον ζυγόν
ή β) απλώς επίμηκες ξύλον.
Ποία λοιπόν η λανθάνουσα υπό το λήμμα άδδαι
λέξις;
Την απάντησιν δίδουν εν συνδυασμώ βεβαίως προς
τα προηγούμενα, τα σημερινά Μακεδονικά ιδιώματα:
αδρά καλείται σήμερον κατά τας μαρτυρίας του ΙΛΑ
(Ιστορικόν Λεξικόν της Νέας Ελληνικής της Ακαδημίας
Αθηνών), εις την Σιάτισταν της Μακεδονίας. «α) ξυλίνη
ή σιδηρά σφήν συνδέουσα τον ιστοβοέα μετά του ζυγού
β) ράβδος ποιμενική: ασμ: Με τη φλουέρα τα λαλεί με
την αδρά τα διώχνει.
Το σημερινόν μακεδονικόν αδρά βοά ότι εις το παρ’
Ησυχίω άδδαι πρόκειται εσφαλμένη παράδοσις του
αδραί: εις την κεφαλαιογράμματον γραφήν ευκόλως το
συμπλεγμα ΔΡ ηδύνατο να παραναγνωσθή εις ΔΔ.
 40

Η λέξις τώρα αδρά- αδραί, η φερομένη παρ’

Ησυχίω ως μακεδονική και υπό τον εσφαλμένον τύπον
άδδαι, είναι η πράγματι μακεδονική μόνον κατά την
μορφήν. Αύτη μαρτυρείται και εις ποικίλους τύπους.
Παραθέτω αυτολεξεί το σχετικόν λήμμα του ΙΛΑ,
όπου παρέχεται και η ετυμολογία της λέξεως. «αδρύ το,
Μακεδ. Ψαρ. Αντρύ Μακεδ. Σίφν. Ίδρυ Σέριφ. Σύρος.
(… αdρυά Μακεδ. (Χαλκιδ.) αδρά Μακεδ. (Σιάτ.)
αdρυάς ο Μακεδ.( Χαλκιδ.).
Έκ του μεσν. Ουσιαστικόν άδρυον. Πβ. Ησύχ. «
άδρυα• οι τύλοι αρότρου, δι’ ων ο ιστοβοεύς αρμόζεται».
1) Ξυλίνη ή σιδηρά σφην συνδέουσα τον ιστοβοέα μετά
του ζυγού 2) ράβδος ποιμενική Μακεδ. (Σιάτ.). Τη
βοηθεία λοιπόν της Νέας Ελληνικής αποκατεστάθη
εσφαλμένως παραδοθείς τύπος παρ’ Ησυχίω, ευρέθη το
έτυμον μιας εισέτι μακεδονικής λέξεως και συγχρόνως
κατέρρευσε βασικόν επιχείρημα της περί ξενικής
καταγωγής της Μακεδονικής διαλέκτου θεωρίας,όπερ
είχε στηριχθή επί της εσφαλμένης ετυμολογίας της
λέξεως ταύτης.
Ότι δ’ η μελέτη των σημερινών νεοελληνικών
ιδιωμάτων,μάλιστα δε των Μακεδονικών, θα φωτίσει και
άλλων «μακεδονικών» λέξεων την προέλευσιν,
περιττεύει βεβαίως να λεχθή.
Και είναι βεβαίως περιττόν κατόπιν των
προηγουμένως αναπτυχθέντων να τονισθή ότι η
θεωρουμένη νυν υπό νέον πρίσμα Μακεδονική
διάλεκτος όχι μόνον παρουσιάζει ιδιαίτερον ενδιαφέρον
διά την ιστορίαν της Ελληνικής γλώσσης, αλλά και
διαφωτίζει, όσον ίσως ουδεμία άλλη των Ελληνικών
διαλέκτων, την παναρχαίαν ιστορίαν του Ελληνικού
Έθνους: μεταξύ άλλων αι μακεδονικαί λέξεις Δίος (μην),
Λάγος - Λαγέτας, διαίτας κ.λ.π., μαρτυρούμεναι
 41

εμμέσως ή αμέσως και εκ των μυκηναϊκών πινακίδων,

ανάγονται βεβαίως εις τους προ του 1900 π .Χ. χρόνους
και ομιλούν ευγλώτως περί ωργανωμένου ήδη από της
εποχής εκείνης θρησκευτικού και πολιτικού βίου του
έθνους των Ελλήνων.
Δυνάμεθα δ’ ως ακολούθως να συνοψίσωμεν τα
περί Μακεδονικής διαλέκτου και Μακεδόνων.
Η διάλεκτος αύτη είναι:
1. γνησίως Ελληνική, αδελφή της Μυκηναϊκής –
Αιολικής και της Αρκαδοκυπριακής, και
2. η αρχαϊκωτέρα, αμιγεστέρα και συντηρη
τικωτέρα των Ελληνικών διαλέκτων των ιστορικών
χρόνων.
Κατά συνέπειαν οι ομιλούντες ταύτην Μακεδόνες
είναι οι γνησιώτεροι Ινδοευρωπαίοι Πρωτοέλληνες.
Η προς αυτούς οφειλή του Έθνους είναι μεγίστη •
προμαχούντες των Ελλήνων του νότου, συνέβαλον ούτοι
εις την δημιουργιαν του Ελληνικού πολιτισμού, ον
αργότερον διέδωσαν δια του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανά
τα πέρατα της Οικουμένης, εξελληνίσαντες τον τότε
γνωστόν κόσμον και καταστήσαντες παγκόσμιον την
Ελληνικήν γλώσσαν.
*
Δέστε ξανά τήν χρονολογία! Τότε, όλοι οι κλούβιοι
πού τζάμπα τούς πληρώνει ο φορολογούμενος λαός μας,
ήταν βαθιά νυχτωμένοι.
 42

Κάτι σπασμωδικές ενέργειες βέβαια, στό θέμα

αυτό, κάναν μερικοί πανεπιστημιακοί, όπως: ο Ν.
Ανδριώτης τού ΑΠΘ: «Η γλώσσα καί η ελληνικότητα
τών αρχαίων Μακεδόνων», διάλεξις γενομένη εν τή
αιθούση τής ετ. Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη
1952, ο Α. Κεραμόπουλος: «Η σημερινή Γερμανική
επιστήμη περί τής Φυλετικής καταγωγής τών
αρχαίων Μακεδόνων», Αθήναι 1945, (δηλ. στήν
διάρκεια τής Κατοχής!) καί μερικοί άλλοι.

10.- Καί τά Ετρουσκικά είναι Ελληνικά.

΄Ενα ογκώδες δίτομο επιστημονικό έργο μέ πλήθος

χάρτες, ευρήματα καί επιγραφές πού εκδόθηκε πρίν από
30 χρόνια, θά έφτανε γιά νά κόψη τόν βήχα σ’
οποιονδήποτε απ’ τούς άθλιους πανεπιστημιακούς μας
καρεκλοκένταυρους, θεωρεί ακόμα τά ετρουσκικά
‘άγνωστη’ γλώσσα.
 43

Ανίδεοι καί άχρηστοι οι Παρακμίες πού

προανέφερα, φυσικά, αγνοούν παντελώς τό λαμπρό έργο
τού Carlo de Simone πού αποδεικνύει μιά κι όξω πώς
τά ετρουσκικά είναι μιά ελληνική διάλεκτος.
΄Ολα τά ετρουσκικά δέν είναι παρά ελληνικά
δάνεια. Η βαθυστόχαστη μελέτη πού ήδη προανέφερα:
«Die Griechischen entlehnungen im Etruskischen»,
έκδ. Wiesbaden 1968, πού είναι απλώς μιά ανάμεσα σέ
εκατοντάδες, γιά τίς οποίες έχω ο ίδιος προσωπική
αντίληψη, τό αποδεικνύει.
 44

11.- Καί τά Λατινικά, είναι Ελληνικά!

Ενώ οι βλαμμένοι, μή σβήνεις, είπαμε, εκδότη,

πανεπιστημιακοί μας, τό ομολογούν αυτό, ή καλύτερα,
απλώς καί μόνο καταδέχονται νά τό ... αναφέρουν δειλά
δειλά, ότι: «Κατά τόν 1ον αι. π. Χ. υπήρχεν ευρέως
διαδεδομένη μεταξύ τών Ρωμαίων συγγραφέων η
ιδέα ότι η Λατινική κατήγετο από τήν αιολικήν
διάλεκτον τής Ελληνικής», βλ. Ν. Χρ. Κονομή, «Από
τήν ιστορία τής λατινικής Γλώσσης, Πανεπιστημιακαί
παραδόσεις», Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 22 καί E. Gabba,
«Il latino come dialetto greco», δηλ. Τά λατινικά σάν
μιά ελληνική διάλεκτος!, Miscellana di studi
Alessandrini in memoria di Aug. Rostagni, Torino 1963,
188-194.
Τί νά πή κανένας πού τόσον αυτοί όσο καί οι
υπόλοιποι έλληνες έχουμε μαύρα μεσάνυχτα γύρω από
τό θέμα αυτό.
*
Προσπάθησα νά μετριάσω τήν ντροπή γιατί είναι
ντροπή αυτό πού αισθάνομαι αλλά καί οργή γιά τούς
σάπιους πνευματικούς μας ταγούς, κι ένεκα τούτου,
συνέγραψα ο ίδιος μερικές μελέτες γύρω από τό θέμα
αυτό πού καναδυό απ’ αυτές, δημοσιεύτηκαν τό 1992
στόν Δαυλό πού αρθρογραφούσα τότε.
Μιά, είχε τόν τίτλο Λατινικά: Η αρχαιότερη
γνωστή κακοποίηση τής ελληνίδος φωνής, τ. 124,
Απρ. 1992, σελ. 7181-7187 καί η άλλη, Λατινική: Η
πρώτη εκβαρβαρισμένη διάλεκτος τής ελληνικής
γλώσσας, τ. 127, Ιούλ. 1992, σελ. 7379-7385.
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
 58

΄Εστειλα γιά δημοσίευση κι άλλες πολλές σχετικά

μέ τά Λατινικά μελέτες.
Παρά τό ζωηρό ενδιαφέρον πού προκάλεσαν καί
τόν θόρυβο πού σηκώθηκε, δές π.χ. τήν ευγενή
παρέμβαση τής εκλεκτής επιστήμονος Αννας
Τζιροπούλου Ευσταθίου, φιλολόγου, μέ τίτλο: «Ποίας
 59

γλώσσης ανάξιοι κληρονόμοι εσμέν...», Δαυλός, τ. 130,

Οκτ. 1992, σελ. 7477-7481, τό πανταχού παρόν σάπιο
κατεστημένο σέ θέματα ουσίας, ούτε δημοσίευσε τίς
εργασίες μου τίς υπόλοιπες, ούτε καί μέ άφησε νά
συνεχίσω.
Ο νοήμων αναγνώστης θά καταλάβη πολλά όταν δή
στό τέλος τού δευτέρου άρθρου πού προανέφερα, τήν
λέξη «Συνεχίζεται».

Φανερό λοιπόν ότι εγώ ήθελα νά συνεχίσω.

Η νεοπαγανική σαπίλα ωστόσο, δέν ήθελε νά μ’
αφήση.
 60

Επίτηδες παραθέτω εδώ, μιά φωτοτυπία τής πρώτης

σελίδας από τήν παρέμβαση τής κ. Τζιροπούλου πού
προανέφερα, γιατί είναι άκρως διαφωτιστική γενικώς επί
τών θεμάτων πού αναφερόμαστε σ’ αυτό τό άρθρο.
Απεχθάνομαι νά περιαυτολογώ καί γι’ αυτό τό θέμα,
όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες, άς μέ ρωτήση
νά τού πώ.

12.- Καί τά τούρκικα

είναι εκβαρβαρισμένα ελληνικά.

Βρίσκεται στήν κατοχή μου μεταξύ άλλων, ένα

πολύ σπάνιο καί περίεργο λεξικό. Συγγραφέας του ένας
αρμένος, ο Bedros Kerestedjian πού χρημάτισε
υπουργός οικονομικών σέ σουλτανικές κυβερνήσεις στά
τέλη τού 19ου αιώνα.
Τούτος, κατέγραφε συνεχώς τίς εμπειρίες του σέ
μιά περίεργη προσπάθεια νά ετυμολογήση τίς λέξεις τής
«τουρκικής» γλώσσας. Εργάστηκε αφιλοκερδώς, άδολα
καί συστηματικά, βγάζοντας τό 1891, πρίν 110 χρόνια!
ένα καταπληκτικό δοκίμιο στήν Κωνσταντινούπολη,
γαλλιστί: «Materiaux pour un dictionnaire etymologique
de la langue Turque».
Μελετώντας κανείς τίς σημειώσεις αυτές, τού όντως
σοφού αυτού ανθρώπου, βλέπει έκπληκτος ότι όλες οι
λέξεις πού ερευνούνται, είτε οθωμανικές είτε
οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, έχουν όχι μόνο
ελληνικά ομόλογα αλλά καί ελληνική καταγωγή!
Γιατί άραγε τέτοιου είδους βιβλία θάφτηκαν;
Ευτυχώς πού βρέθηκαν πρόσφατα κάποιοι
ευγενικοί συγγενείς του, νά μού τό δώσουν στήν...
Ολλανδία!
 61

Πρίν πολλά χρόνια ο καθ. ΑΠΘ, εκλεκτός φίλος

μου κ. Χαρ. Συμεωνίδης, μιά φωτεινή εξαίρεση στά
βαλτόνερα τών ανίδεων τής ακαδημαϊκής κοπρίλας, μού
χάρισε τήν σπουδαία του μελέτη «Der Vokalismus der
griechischen Lehnworter im Turkischen», έκδ. ΙΜΧΑ
1976.
Πολλά χρήσιμα συμπεράσματα μπορεί νά αντλήση
κανείς από τήν πολύτιμη καί σπάνια αυτή εργασία.
Επειδή στό θέμα αυτό, ένεκα χώρου δέν μπορώ πρός τό
παρόν νά είμαι περισσότερο αναλυτικός αναφέροντας
τόν όγκο τών τεκμηρίων πού υπάρχουν, θυμίζω μόνο τήν
δική μου εργασία πού δημοσιεύτηκε, πρίν μέ
σταματήσουν, στόν Δαυλό, τ. 130, Οκτ. 1992, σελ.7523-
7527, μέ τίτλο: «Από παρεφθαρμένες ελληνικές λέξεις
σχηματίσθηκε τό Τουρκικό λεξικό».
62
63
64
65
 66

13.- Καί τά αλβανικά είναι πρωτόγονα ελληνικά.

Φυσικό είναι νά αγνοούν οι ανίδεοι ταγοί μας τίς

αποκαλυπτικές μελέτες τού γιατρού Λουκά Γ. Μπέλλου,
βουλευτού Θηβών, πού χρονολογούνται από τίς αρχές
 67

τού αιώνα, 1903! μέ ξεκάθαρο τίτλο: «ΑΛΒΑΝΙΚΑ, ή

αι τρείς ζώσαι διάλεκτοι τής ελληνικής γλώσσης».
Εξυπακούεται ότι δέν έχουν ιδέα αλλά κι ούτε θέλουν νά
ξέρουν! οι άνθρωποι αυτοί, τίποτα, γιά τόν όγκο τών
συγγραμμάτων τού Ιακώβου Θωμόπουλου,
«Πελασγικά», Αθήνα 1912.

Ο θαυμαστός αυτός μελετητής εργάστηκε μέ

προσοχή καί επιμέλεια, τεκμηριώνοντας μιά γιά πάντα
τήν ταυτότητα τών πελασγικών μέ τά ελληνικά κι όχι
μόνον. Μικρασιατικές γλώσσες, γλώσσες τής
Μεσοποταμίας, Σουμεριακά, βορειοευρωπαϊκές
Φινλανδικά, κλπ, απέδειξε ότι δέν είναι τίποτε άλλο από
πρωτόγονα ελληνικά.
Τό αυξημένο ενδιαφέρον στίς μέρες μας γιά τόν
σεμνό καί σοφό αυτόν άνθρωπο, συνετέλεσε νά
επανέρθουν τά έργα του στό φώς, τόσο σέ συνολικές
καλαίσθητες εκδόσεις, δές τά Πελασγικά τού
Θωμόπουλου πού εξέδωσε πρό 5ετίας μέ προλόγησή του
εξαίρετη, ο πανεπιστημιακός, αρχ. π. Ειρηναίος
Δεληδήμος, εκδ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη, καί σειρά
έργων «Πελασγοί, η καταγωγή τών ελλήνων», μέ τήν
ίδια πραγμάτευση πού παρουσιάζει η Αννα Δημητρίου,
εκδ. Σχοινά, Νέα Θέση.
΄Ομως, κανείς δέν φαίνεται νά έχη καί δέν αναφέρει
τό πιό συγκλονιστικό έργο τού Θωμόπουλου, εκδοθέν
 68

εν Αθήναις τό 1933: «Πελασγικά, ήτοι περί τής

γλώσσης τών Πελασγών, μέρος δεύτερον, Πελασγικά,
Ελληνικά καί Αλβανικά θέματα εν τοίς παναρχαίοις
Σουμερικοίς λεξικοίς, ερμηνεύοντα πελασγικά
ονόματα ελληνικών θεών, νήσων καί μύθων...».
Νομίζω ότι σέ πρώτη ευκαιρία θά πρέπει νά βγάλω
σέ κριτική έκδοση τό σπάνιο καί δυσεύρετο πόνημα
τούτο. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται, πρέπει νά πώ κι
όλο τό τεράστιο έργο τού Ελευθεριάδη καί τών
μαθητών του.
Μιά ολόκληρη «Σχολή»! πού άν εξαιρέσουμε τήν
βλακεία τους νά ταυτίζουν τά πελασγικά μέ τά αραβικά
(!) καί νά θέλουν μάλιστα τήν καταγωγή τών ελληνικών
απ’ τά ...αραβικά, πρόκειται γιά ένα πολύ αξιόλογο έργο,
πού τουλάχιστον σέ μένα φάνηκε χρησιμότατο καί
επιστημονικότατο.
Τό μόνο πού έκανα ήταν νά αντιστρέψω τά
δεδομένα.
Δηλαδή συμφωνώ μαζί τους ότι ελληνικά καί
αραβικά ταυτίζονται, όχι επειδή προήλθαν τά ελληνικά
απ’ τά αραβικά, αλλά επειδή τόσο τά αραβικά όσο κι
οποιαδήποτε άλλη γλώσσα τού κόσμου, προήλθαν από
τά ελληνικά καί δέν είναι τίποτε άλλο παρά
μασκαρεμένες, κακοποιημένες ελληνικές διάλεκτοι.
 69

Κάτω απ’ τό πνεύμα αυτό, συμβουλεύω νά

μελετηθούν πραγματείες όπως: «Πελασγική Ελλάς, Οι
Προέλληνες», Ν. Ελευθεριάδη, Αθ. 1931, «Θεοί καί
Γλώσσα» Θεολόγου Παναγιωτίδου, Μυτιλήνη 1948,
καθώς καί τά: «Ετυμολογίαι καί εξηγήσεις τών
Πελασγικής προελεύσεως ελληνικών λέξεων», Δ.
Τζώρτζογλου, Μυτιλήνη 1951, «Οι Αλβανοί καί τό
Πελασγικόν πρόβλημα», Σπ. Κόντα, Τίρανα 1962,
«Recherches sur les plus anciens emprunts semitiques
en grec», δηλ. Ίχνη γιά αρχαία σημιτικά δάνεια στά
ελληνικά(;!), Emilia Masson, Paris 1967, τό «Die
semitischen fremdworter im Griechischen», δηλ. οι
σημιτικές ξένες λέξεις στά... ελληνικά(!) τού ...εβραίου
φυσικά, Dr Heinrich Lewy, Berlin 1895 κ. ά.
Μελετήστε επίσης μελέτες όπως τού Ομάρ
Παξινού: Βασικό λεξικό αραβοελληνικό, εκδ.
πελεκάνος, 1991, όπου φαίνεται ότι πολλοί σήμερα
πλέον έχουν αρχίσει νά επαναστατούν στήν
καθιερωμένη από τό γνωστό διεθνές κατεστημένο τού
ινδοευρωπαϊσμού, τού φοινικισμού, τού σιωνισμού καί
κάθε -ισμού, άρρωστη γλωσσική προπαγάνδα.
 70

Γράφει λοιπόν στήν αρχή τού Προλόγου του ο

συντάκτης τού εν λόγω λεξικού: «Στό πόνημα αυτό
περιέχονται οι κοινές λέξεις τής αραβικής καί τής
ελληνικής γλώσσας. Αποδεικνύει ότι δέν υπάρχει
διαχωρισμός μεταξύ τών καλουμένων
ινδοευρωπαϊκών καί τής αραβικής γλώσσης...»!
Ανάμεσα στίς άλλες, πώς νά ξεχάσω καί νά μήν
αναφέρω τήν συγκλονιστική ογκώδη πραγματεία τού
Marco Antonio Canini: «Etudes Etymologiques», δηλ.
Ετυμολογικές Μελέτες, Turin et Rome 1870. Εδώ, ο
Κανίνι, όχι μόνο ταυτίζει ελληνικά καί πελασγικά,
αλλά δέχεται τήν προέλευση όλων τών λέξεων όλων τών
γλωσσών τής Γής από τήν Ελληνοπελασγική Μητέρα
Γλώσσα. Καταπληκτικό, από άποψη μεθοδολογίας έργο.
Γιατί αυτό τό έργο εξαφανίστηκε εδώ καί 130 χρόνια;
Ποιοί σκοτεινοί κύκλοι έχουν συμφέρον νά θάβουν τήν
αλήθεια;
Τό τελευταίο μάλιστα κεφάλαιο σού κόβει τήν
ανάσα καί δείχνει ότι ανέκαθεν υπήρχαν έντιμοι
ερευνητές πού δέν έτρωγαν κουτόχορτο: «Affinite du
Quechua et de l΄ Aymara, Langues du Perou et de la
Bolivie avec les Langues Aryennes», δηλ. Ομοιότητες
τών γλωσσών Κέτσουα καί Αϋμαρά, δηλ. τών Ινδιάνων
τού Περού καί τής Βολιβίας, μέ τίς γλώσσες τών Αρίων,
καί εννοεί τών ελλήνων!
Δυό άλλες τεράστιες σέ όγκο καί αξία σειρές
μελετών είναι τά άγνωστα καί περιφρονημένα μέχρι
σήμερα έργα τού σοφού ιεράρχη Αθηναγόρα: «Φώς
από τά βάθη τών υδάτων» καί «Φώς από τά βάθη τών
αιώνων», ειδικά τήν Δ΄ μελέτη: «Η Πρωτοελληνική
μήτηρ τών γλωσσών τού αρχαίου κόσμου».
 71

Στήν μελέτη του «Υπόμνημα εις τό Άσμα τών

Ασμάτων», λέει, στήν σελ. 6 ο Μητροπολίτης
Αθηναγόρας:
«Ημείς γράφοντες διά τούς ολίγους, τούς
εκλεκτούς, έχοντες ως αρχήν τό πυθαγόριον λεωφόροις
οδοίς μή στείχειν, θά ακολουθήσωμεν τήν οδόν μας, τήν
ευθύ φέρουσαν πρός τήν αλήθειαν, καθοδηγούμενοι υπό
τού φωτός τού σελαγίζοντος από τά βάθη τών αιώνων,
ως αρραγή κρηπίδα τών Μελετών μας θέτοντες τήν
Πρωτοελληνικήν, εξ ής προήλθον πάσαι αι γλώσσαι
τών αρχαίων λαών».
Καί τονίζει, σελ. 8, μέ έμφαση ο δεσπότης: «Ημείς
εξακριβούντες διά τών Μελετών μας τήν
Πρωτοελληνικήν γλώσσαν τήν οποίαν θεωρούμεν ως
μητέρα όλων τών Γλωσσών, δυνάμεθα εν πάση
γλώσση ασφαλώς νά ανεύρωμεν οποιανδήποτε λέξιν
θελήσωμεν».
Πάρτε τά λόγια αυτά τού Δεσπότη Αθηναγόρα καί
δώστε τα νά τά δή οποιοσδήποτε άχρηστος
γλωσσολόγος. Καί ζητήστε του νά σάς πή γιά ποιό λόγο
πρώτον, περιφρονεί! τίς Μελέτες του καί δεύτερον, γιατί
νομίζει, προφανώς, ότι εδώ ένας Ορθόδοξος Επίσκοπος
ψεύδεται! Μήπως ο Δεσπότης λέει μιά Μεγάλη Αλήθεια
τής οποίας δέν είναι ο μόνος κήρυξ;
Πόσο θά’θελα νά φέρω στό Φώς όλα τά
συγκλονιστικά έργα πού είναι γεμάτα από ιδρώτα καί
θυσίες τόσων άξιων καί αληθινά μεγάλων Ερευνητών!
Καί μάλιστα, αυτά τά έργα νά είναι προσιτά στήν
προδομένη Ρωμηοσύνη, στόν Μεγάλο δυστυχισμένο λαό
μας, πού κάποιοι τόν θέλουν αποβλακωμένο, αδιάφορο,
νά κολυμπά στήν άγνοια καί τήν εκμετάλλευσή τους.
Αλλά τί νά πρωτοκάνη κανείς.
 72

Ευχή θά ήταν νά υπάρχη ένας ευαίσθητος εθνικός

οργανισμός πού θά κατέγραφε κάθε άξια λόγου
δημοσίευση πού αφορά τόν πανάρχαιο έλληνα Λόγο.
Σέ ό,τι μ’ αφορά, πολλά είναι καί κείνα πού είπα κι
εγώ στήν 5ετία πού μού επέτρεψε νά αρθρογραφήσω ο
σχεδόν μονοπωλών τά εθνικά θέματα Δαυλός, ως μή
ώφειλε.
Ξεσηκώθηκε μέγας θόρυβος. Δές επίθεση εναντίον
μου, σελ. 5765, στόν Δαυλό, επιστολή Δ. Καλατζή,
«Περί αλβανών καί επίσημης θέσης τού Δαυλού».
73
 74

Δές καί απάντηση δική μου, σελ. 5854, «Απάντηση

στήν περί αλβανών επιστολή τού κ. Καλατζή».
75
 76

Ακολούθησαν πιό δηλητηριασμένες επιθέσεις

εναντίον μου, π.χ. η επιστολή τού Α. Καραντή, Δαυλός,
τ. 105, σελ. 5980, «Περί τού ονόματος τού Θεού στά
αλβανικά»,
77
 78

στήν οποία ξανά απάντησα καί τά είπα έξω από τά

δόντια, δές άρθρο μου, Δαυλός, σελ. 6169-6174, μέ
τίτλο: «Τί ζητούν οι Αλβανοί; Απάντηση στόν κ. Α.
Καραντή», κ.ά., ώστε δέν τόλμησαν από τότε, δυστυχώς,
οι αντίδικοι νά επανέλθουν.
79
80
81
 82

Τώρα, καθώς κοιτώ ξανά τήν αρθρογραφία μου, τίς

επιστολές, τίς απαντήσεις, όλο τό νταβαντούρι πού έγινε
γιά τέτοια θέματα, έχω τήν γνώμη ότι δέν πρέπει νά
θαφτούν αλλά μέ δριμμύ τρόπο νά επανέλθουν στήν
επικαιρότητα καθώς τό θέμα, «Αλβανοί», είναι καί θά
παραμείνη, θέλουμε δέν θέλουμε, γιά πολύν καιρό στήν
 83

επικαιρότητα, ελέω τής εγκληματικής Νέας Εποχής πού

διαμορφώνει τήν Νέα Τάξη της.
Νά τό συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο
Ελληνισμός έχει μπεί στό στόχαστρο καί μείς, όσοι
εχουμε συνείδηση ότι ανήκουμε στούς φορείς του, δέν
έχουμε δικαίωμα νά καταντήσουμε καταναλωτικά
απόβλητα τών νεοβαρβάρων. Χρειαζόμαστε λοιπόν
κάθε πληροφορία ώστε τούτη τήν φορά ο σύμπας
ελληνισμός νά είναι τουλάχιστον λιγότερο θύμα από τίς
άλλες.
Στό κάτω κάτω, όλοι μας μαζώχες είμαστε; Δέν
βαρεθήκαμε νά τρώμε σφαλιάρες από παντού, τήν μιά
πίσω απ’ τήν άλλη;

14.- Καί τά Ουγγρικά, ελληνογενή είναι!

Δέν θά αναφερθώ στό σύνολο τών καταπληκτικών

μελετών, ελληνικών καί ξένων στό ζήτημα τούτο πού
κατέχω. Στό μέλλον πού αναλυτικότερα μπορούμε νά
καταπιαστούμε μέ κάθε γλώσσα, μιά - μιά τήν κάθε
φορά, τότε καί γιά τά ουγγαρέζικα ασφαλώς θά
διαπιστώσουμε τό γεγονός ότι πρόκειται γιά μιά
ελληνογενή διάλεκτο.
Ως τότε, οι φίλοι πού τυχόν αδημονούν, καλό είναι
νά αρχίσουν τήν μελέτη μέ τήν εξαιρετική πραγματία
τού έλληνα Ανδρέα Αναρ. Δενιόζου: «Ελληνικό
λεξιλόγιο στήν Ουγγρική γλώσσα», ΄Αμφισσα, Αθήνα
1985.

15.- Σανσκριτικά: Μιά ψεύτικη γλώσσα.

Είναι περισσότερο από 20 χρόνια τώρα πού

συνειδητοποίησα ότι καί τά Σανσκριτικά είναι
 84

παρεφθαρμένα καί μασκαρεμένα ελληνικά. Από τότε

πού παρακολουθούσα προαιρετικά μαθήματα
σανσκριτικών στό πανεπιστήμιο τής Θεσσαλονίκης.
Τίς απόψεις μου γιά τήν απάτη πού έγινε καί
παρουσιάστηκε αυτή η άθλια ψευτογλώσσα ως η
αρχαϊκότερη τών ινδοευρωπαϊκών, τίς έχω πολλές φορές
δημοσιεύσει, π.χ. δές: Δαυλός σ. 5341 - 5362 κ.ά.
85
86
87
88
89
90
91
 92

Εκείνος όμως πού έδωσε τήν χαριστική βολή στό

ζήτημα αυτό, είναι ο σοφός έλληνας Δρ Κ. Σιαμάκης
στό βιβλίο του «Τό Αλφάβητον», σελ. 123 κ.ε. πού
απεκάλυψε πλήρως τήν «μιξελληνική βλακώδη καί
τεχνητή γλώσσα» πού ονομάζεται σανσκριτική.
 93

Αξίζει νά απολαύσουμε αυτολεξί τό συμπέρασμα

τών μελετών του: «...φυσικά οι αρχάριοι καί
ευφάνταστοι γλωσσολόγοι τού ΙΗ΄ αώνος, πού
αγνοούσαν καί τήν μακραίωνα ύπαρξι τού
Ινδοβακτριανού ελληνικού κράτους καί βρήκαν τήν τόσο
φθαρμένη καί ξεπεσμένη σανσκριτική σάν πανάρχαιη
γλώσσα, η οποία δήθεν έμεινε αμετάβλητη πάνω από
5.000 χρόνια καί μάλιστα χωρίς καταγραφή ή πρός τό
τέλος μέ πρωτόγονη προαλφαβητική γραφή, καί
θεώρησαν σάν αρχέγονο ιαπετικό γλωσσικό πλούτο
όλες τίς ελληνικές λέξεις τών μεταλεξανδρινών χρόνων,
δέν έκαναν παρά μιά αξιοθρήνητη καί βλαβερή γιά τήν
επιστήμη γκάφα. Τά σχετικά συμπεράσματά τους είναι
μιά σειρά παρανοήσεων. Δέν αρνούμαι βέβαια στήν
σανσκριτική καί κάποιες ελάχιστες προϊστορικές
ιαπετικές ρίζες αλλά όχι καί νά θεωρήση κανείς σάν
ιαπετική κληρονομιά όλες τίς αλεξανδρινές ελληνικές
λέξεις!...».
16.- Ο Χριστός μίλησε στά Ελληνικά! Δεκάδες
βιβλία πλέον στίς μέρες μας βγήκαν καί μέ ατράνταχτες
αποδείξεις διεφώτισαν πλήρως τό θέμα αυτό. Θέλω όμως
νά επιμένω νά αναφέρω ως τήν καλλίτερη καί πιό
ολοκληρωμένη εργασία γύρω απ’ τό θέμα αυτό, τήν
πανεπιστημιακή διατριβή τού Πρεσβυτέρου, Δρος
Δημητρίου Ηλιοπούλου: «Η μητρική γλώσσα τού
Ιησού Χριστού», πρόλογος Δρος Π. Δημητροπούλου, εν
Αθήναις 1961, πού τελειώνει μέ τό συμπέρασμα: «Εκ
πάντων τούτων προκύπτει αβιάστως καί ασφαλές
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ότι η μητρική τού Ιησού γλώσσα,
μολονότι ούτος δέν ηγνόει τήν κλασσικήν εβραϊκήν
καί τήν αραμαϊκήν, ήτο ασφαλώς η Ελληνική Κοινή,
τήν οποίαν καί εχρησιμοποίει κατά τάς δημοσίας
εμφανίσεις Του, διότι αυτή ήτο η γλώσσα η οποία
 94

ωμιλείτο παρ’ όλων, μή εξαιρουμένων καί τών

κατοίκων τής Βορείου Παλαιστίνης, τουλάχιστον από
τού 100 πρό Χριστού καί επί σειράν έτι αιώνων μετά
Χριστόν».
17.- Καί τά ψευτο-Νοστρατικά τους δέν είναι
παρά τά Ελληνικά μας! Τό μισελληνικό κατεστημένο
είναι παμπόνηρο. Εδώ καί πολύν καιρό συνειδητοποίησε
ότι ξύνησε τό γάλα πού τόσα χρόνια βύζαινε σάν φίδι,
απ’ τό βυζί τού «ινδοευρωπαϊσμού». Οι σφαλιάρες
έρχονται από παντού πλέον.

Όπως είδαμε, όχι μόνον από ανεξάρτητους,

ανεξέλεγκτους γλωσσοδίφες αλλά κι από
πανεπιστημιακούς «πού συλλογάνται λεύτερα»,
ερευνούν καί δέν παπαγαλίζουν. ΄Εβγαλε λοιπόν τό
κατεστημένο, ένα καινούριο φασούλι. Ναί, είπε. Οντως
τά ινδοευρωπαϊκά είναι μιά μεγάλη μπούρδα. Τήν
πατήσαμε!, δές όλο τό περίφημο έργο τού Αντωνίου
Καψή, Προέδρου τής Εταιρείας Θρακολογικών
 95

Μελετών, «ΘΡΑΚΟΛΟΓΙΑ», Θεσσαλονίκη 1982, καί

ειδικά: ανακοίνωσή του στό Γ΄ Θρακολογικό Συνέδριο
εν Βιέννη, μέ θέμα: «Αναθεώρησις τής υποθέσεως περί
Ινδοευρωπαίων», σελ. 19, «Η Μεγάλη Πλάνη», Die
Grosse Taschung, τών ινδοευρωπαιολόγων. Καί πέταξε
τό κατεστημένο ένα καινούριο φασούλι, ένα καινούριο
«βυζί», ώστε τό φίδι πού βύζαινε τόσα χρόνια νά μήν
ψοφήση από τήν πείνα. Η καινούρια μπούρδα,
μεταμόρφωση τού ινδοευρωπαϊσμού, λέγεται
«Νοστρατικά» από τήν λατινική λέξη noster, δηλαδή
τά δικά μας.
Πρόκειται γιά άλλη μιά απόπειρα δημιουργίας
γλώσσας φαντάσματος, αρκεί νά μήν παραδεχθούν τήν
αλήθεια. ΄Οτι δηλαδή η Ελληνική είναι εκείνη η γλώσσα
απ’ τήν οποία ξεπετάχτηκαν όλες οι άλλες πού δέν είναι
τίποτε άλλο παρά εκβαρβαρισμένες καί κακοποιημένες
μορφές της. Θά πρέπει νά γράψω μελέτες πολλές γιά νά
δείξω έστω καί ελάχιστο μέρος τού προσωπικού μου
πολέμου στό ζήτημα τούτο.
 96

Πάρα πολύ συνοπτικά, γιά όσους νοιάζονται καί

δόξα τώ Θεώ είναι σήμερα πάρα πολλοί αυτοί, δίνω
κάποια στοιχεία. Δέστε στόν Δαυλό σελ. 5341-5362
«Συζήτηση περί ινδοευρωπαϊκής. Οι κ.κ. Η.
Τσατσόμοιρος καί Α. Γάτσιας απαντούν στόν κ.Δ.
Στρουμπούλη», σελ. 5505, ανταπάντηση τού κ. Δ.
Στρουμπούλη, στήν σελ. 5507 ξανά ανταπάντηση δική
μου κ.ο.κ. Ακολουθούν επίσης άρθρα μου σχετικά, π.χ.
Δαυλός, σελ. 5717, «Τά ελληνικά: Η μοναδική γλώσσα
τού πλανήτη μας», όπου μεταξύ άλλων καταπιάνομαι
καί μέ τά σουηδικά, ακολουθούν τά αγγλικά, π.χ.
Δαυλός σελ. 5801 «Τά αγγλικά είναι κακοποιημένα
ελληνικά», καί ξανά πάλι, σελ. 6529 «Παρατηρήσεις
γιά τούς τρόπους εξαγγλισμού ελληνικών λέξεων»
κλπ. ώστε, ωριμάζει πλέον τό όλον θέμα μέ τόν
ξεκάθαρο τίτλο, δές Δαυλός τ.128-129, Αύγ. 1992, σελ.
7419-7426, «Ποιά είναι η πρωτογλώσσα;
 97

Παρουσίασις, ανασκευή καί έλεγχος τής Νοστρατικής

απόψεως περί πρωτογλώσσας καί τών συναφών μ’
αυτήν θεωριών στό β΄ μισό τού 20ού αιώνος».
Τό νοστρατικό φίδι γεννήθηκε στήν εβραιορωσσία
καί θέριεψε γρήγορα στήν εβραιοαμερική γιά νά
διεκδικήση καί στόν γλωσσολογικό χώρο τήν
παγκοσμιότητα πολύ γρήγορα. Τό ξεσκέπασα στό άρθρο
πού προανέφερα, εντελώς. Κι αξίζει νά επισυνάψω δυό
μόνον χάρτες από κείνο τό άρθρο μου πού μιλούν μόνοι
τους.
18.- Κατακλείδα. Σέ ένα άρθρο ο χώρος κατ’
ανάγκην είναι περιορισμένος. Φυσικά τό θέμα δέν
τελειώνει καί δέν θά πάψω νά παρέχω στοιχεία τά οποία
καί τούς μελετητές αυτών τών ενδιαφερόντων, πιστεύω
ότι θά ικανοποιούν αλλά καί τήν έρευνα θά προωθούν.
Πρίν κλείσω λοιπόν, θά ήθελα νά παρακαλέσω κι εγώ
τούς αναγνώστες γιά κάτι. ΄Οντως, υπήρξε ένα σπουδαίο
μυαλό πού κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, έλυσε τό
πρόβλημα τής αρχέγονης καταγωγής τών γλωσσών
από μιά πανάρχαια γλώσσα τήν οποία μάλιστα
εντοπίζει κάπου στόν χώρο τού Αιγαίου. Πρόκειται γιά
τόν Δρα Arnold Wadler ο οποίος ολοκλήρωσε τήν
σκέψη του σέ τρείς τόμους. Τόν πρώτο τόμο, σάν από
θαύμα τόν βρήκα, τόν μελέτησα κι έχω μάλιστα κατά
νού ότι μεγάλη ωφέλεια θά προέκυπτε από τήν
επανέκδοσή του. Είναι τό έργο α: «Der Turm von
Babel, Urgemeinschaft der Sprachen», Basel 1935.
Ωστόσο, ο συγγραφέας έγραψε όπως είπαμε, άλλα
δυό έργα. Τό β: «Germanen und Semiten» καί τό γ:
«Atlantis, Alte und Neue Welt». ΄Εφαγα τόν κόσμο
όλον. Τά δυό τελευταία, κάποιο «σκοτεινό χέρι» τά
εξαφάνισε από παντού καί στάθηκε αδύνατο νά τά βρώ.
Παρακαλώ λοιπόν, οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι, έστω
 98

καί τό ελάχιστο γύρω απ’ τά δυό αυτά βιβλία νά μέ

πληροφορήση.
Ομοίως, γιά οποιονδήποτε λόγο κάποιος θέλει νά
επικοινωνήση μαζί μου, δίδω τήν Διεύθυνση:
Ιερέα Απόστολο Κ. Γάτσια, Μεγ. Αλεξάνδρου 15,
Δ.Δ. Αγίας Τριάδος, Δήμος Θερμαϊκού, Τ.Κ. 570 19,
Θεσσαλονίκη, καί Τηλ. Οικίας: 0392 35031.
Διεύθυνση στό Διαδίκτυο:
HOLYCLUB@OTENET.GR
(Α΄ ΜΕΡΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
2001).
ον
ΜΕΡΟΣ 2
Τό επακολουθήσαν
νταβαντούρι στόν Βόλο.
Προλεγόμενα. Στίς 20-10-2001, ήμουν ένας από
τούς εισηγητές σέ ομιλία πού έγινε στόν Γλωσσικό
Ομιλο Βόλου (μέ θέμα, όπως φαίνεται αμέσως
κατωτέρω στήν ανακοίνωση:)
*
Συνέδριο, στόν Γλωσσικό Όμιλο Βόλου,
Σάββατον 20 Οκτωβρίου 2001 Βόλος Μαγνησίας, ώρα
20.00 μ.μ., μέ θέμα: «Τό γλωσσικό ανάθεμα καί τό
εθνικό μας θέμα». ΟΜΙΛΗΤΕΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΓΑΤΣΙΑΣ @ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΟΝΑΤΣΙΟΥ.
1.- Ο Ιερεύς +Απόστολος Κ. Γάτσιας,
εκπαιδευτικός, έχει επί μέρους θέμα: «Από τήν
ελληνική κατάγονται όλες οι γλώσσες τής γής;»
ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Πρόκειται γιά μιά ανακεφαλαιωτική,
περιγραφική καί συνοπτική έκθεση τής ερευνητικής καί
συγγραφικής δραστηριότητας τόσον τού ομιλούντος όσο
 99

καί όλων σχεδόν τών άξιων λόγου ελλήνων ή βαρβάρων,

τιμίων ερευνητών, επί μελετών όπου μέ αναμφισβήτητα
στοιχεία γιά τά αγγλικά, τά εβραϊκά, τά αλβανικά, τά
νοστρατικά τά τουρκικά, τά λατινικά, τίς διαλέκτους τού
Ειρηνικού, τά σανσκρητικά κ.ο.κ. παρέχονται
πληροφορίες καί αποδείξεις γιά τού λόγου τό γεγονός ότι
από τόν έλληνα Λόγο κατάγονται όλες οι «γλώσσες»
τής γής. Καταδεικνύεται επίσης η πορεία καί τά εμπόδια
στήν έρευνα σήμερα, τόσο στό ελληνικό όσο καί στό
παγκόσμιο επίπεδο, παράλληλα μέ τόν ψοφοδεή καί
άθλιο ρόλο τής εγκάθετης καί γλοιώδους
ακαδημαϊκής καμαρίλας. Τό συμπέρασμα πού αβίαστα
προκύπτει είναι ότι ένας πρωτοφανής αφυπνισμός
λαμβάνει χώρα σέ πείσμα όσων εμπλέκονται σέ μιά
αηδιαστική Συνωμοσία Σιωπής.
2.- Η Δέσποινα Κοντονάτσιου, Δρ Φιλ.,
Εθνογλωσσολόγος, έχει επί μέρους θέμα: «Ελληνικά, η
γλώσσα τής ελευθερίας». ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Δυστυχώς, τήν
ώρα πού τό ακαδημαϊκό νεοελλαδικό κατεστημένο
καθεύδει τόν ζοφερό του ύπνο, ένας ξένος πού
δικαιούται νά τόν θεωρήσουμε δικό μας, αληθινό
άνθρωπο πού αφουγκράστηκε μέ δέος τήν ψυχή τού
λαού μας, ο Λαυρέντιος Γκεμερέϋ, μεταφραστής στήν
γερμανική τών Απομνημονευμάτων τού Στρατηγού
Μακρυγιάννη, κατόρθωσε νά αποκαλύψη τήν μεγάλη
αλήθεια πού άθλια συμφέροντα μητραλιών
προσπαθούσαν τόσα χρόνια νά τήν σκεπάσουν πολύ
καλά. Η ερευνήτρια στήν ομιλία της αυτή, μέ ψύχραιμο
τρόπο δείχνει όχι μόνο τό τί έγινε καί τό τί γίνεται στό
θέμα τούτο έως τώρα αλλά καί τό τί έχουμε υποχρέωση
νά κάνουμε... Εξ άλλου δέν τό λέμε τούτο «εμείς» αλλά
αυτά τά ίδια μεγάλα μυαλά μέσα απ’ τά σκοτεινά
υπόγεια τών εχθρών τής Ρωμηοσύνης πού βιώνουν
 100

τήν Δύση τής Δύσης. Είναι όμορφο κι ελπιδοφόρο νά τ’

ακούς από βαρβάρους: «...οι έλληνες παρέμειναν
έλληνες καί οι βάρβαροι παραμένουν βάρβαροι».
Μετά τίς εισηγήσεις τους οι ομιλητές θά
απαντήσουν στίς οποιεσδήποτε ερωτήσεις τού κοινού.
Τήν όλη εκδήλωση θά καλύψη καλλιτεχνικά ο
μουσικολογιώτατος κ. Αθανάσιος Μαρσιτόπουλος.
*
ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ. Μετά τήν ομιλία, στίς μέρες
πού ακολούθησαν, έγινε μεγάλος θόρυβος στόν Βόλο,
γράψαν ένα σωρό πράγματα οι εφημερίδες κτλ πού
ορισμένα απ’ αυτά ήσαν επαινετικά καί άλλα
προσβλητικά γιά τόν ομιλητή καί άν μή τι άλλο
κακεντρεχή (επειδή ο ομιλητής κακολόγησε λέει,
τό ...πολιτικό φάσμα). Ετοίμασα λοιπόν μιά απάντηση
γιά τήν Εφ. ΠΡΩΤΗ (άρθρα τής οποίας μού
απεστάλησαν από τόν έντιμο φίλο κ. Κ. Βραχνιά ο
οποίος καί μέ υπερασπίστηκε απαντώντας στήν εν
λόγω εφημερίδα), η οποία απάντησις, ΔΕΝ ΕΧΕΙ
ΑΠΟΣΤΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΟΓΩ
ΒΑΡΙΕΜΑΡΑΣ, αλλά μπορεί νά κοινοποιηθή σ’
οποιονδήποτε τίμιο Έλληνα ή Βάρβαρο όπου γής
σύμφωνα μέ τήν δήλωση τού συντάκτη, εμού δηλαδή,
καί έχει ώς εξής:

Ιερεύς Απόστολος Κ. Γάτσιας

Μεγ. Αλεξάνδρου 15 ΔΔ Αγίας Τριάδος
Δήμου Θερμαϊκού ΤΚ 57019
Τηλ. 0392-35031 Ημέϊλ: holyclub@otenet.gr
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2001

Πρός Εφημερίδα ΠΡΩΤΗ, Βόλου.

Υπ’ όψιν κ. ΑΝΤ. ΤΣΕΛΕΝΤΗ.
 101

(Οφειλόμενη απάντησις)

Κοινοπ. κ. ΚΩΝ. ΒΡΑΧΝΙΑ Πρόεδρον Γλωσσικού

Ομίλου Βόλου, Σπ. Σπυρίδη 244 ΤΚ 38221 ΒΟΛΟΣ (καί
σ’ οποιονδήποτε τίμιο Έλληνα ή Βάρβαρο όπου γής).

Αγαπητοί φίλοι, μέ ευχάριστη έκπληξη είδα,

πληροφορούμενος τό γεγονός από συντοπίτες σας,
φίλους συνέλληνες, ότι η ταπεινότητά μου καί μιά
σχετική ομιλία πού έκανα κατόπιν προσκλήσεως στόν
τίμιο, δημιουργικό καί ελληνόψυχο Γλωσσικό Όμιλο
Βόλου, (όντως ένα στολίδι στήν υλόφρονα καί
αποβλακωτική «Νέα Εποχή» σκοτεινών
εκσυγχρονισμών, μιάς απίθανης Νέας Τάξης, πού ζούμε,
μιά εποχή γενικευμένης βρωμιάς καί αθλιότητος, καί
νέων γλοιωδών ηθών), ησχολήθητε, λέγω, καί υμείς περί
εμού καί τών λεγομένων μου. Λαβών δέ γνώσιν τών
κατά 26-10-2001 γραφομένων, καλόν εθεώρησα νά Σάς
αποστείλω τήν παρακάτω επιστολή διευκρινίζων μερικές
ανακρίβειες τών σχολίων Σας, πάντα μέ ανυπόκριτη
αγάπη, αντίστοιχη σέ μιά βαθύτατη εκτίμηση πρός τήν
δημοσιογραφία καί τόν προοδευτικό ρόλο της ενάντια
στήν κλιμακούμενη πανθομολογουμένως
ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ τού λαού μας από τόν οχετό τών BIG
BROTHERS καί όχι μόνον.

Μαύρα είναι τά κοράκια

κι έχουνε νύχια γαμψά.

Δέν βρίζεις λοιπόν φίλε μου όταν πής, αυτό, τό

αυταπόδεικτο. Τί φταίω εγώ εάν «τά κοράκια είναι
μαύρα» ή «έχουν γαμψά νύχια»; Τί φταίω εγώ εάν
«συλλήβδην... απ’ όλο τό πολιτικό φάσμα», οι πολιτικοί
 102

«μας» κάναν γαργάρα τόν φριχτό φάκελο τής

Κυπριακής ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ; Τί φταίω εγώ εάν αυτοί οι
πανάθλιοι απατεώνες παίρνουν «σύνταξη»
εκατομμυρίων (δέν ξέρω κάν πόσων! Εσύ ξέρεις;),
Γιάννης κερνά καί Γιάννης πίνει, αφού αυτοί
«ψηφίζουν» γιά τούς... εαυτούς τους! σέ ελάχιστες
βουλευτικές συνόδους, στίς οποίες βέβαια σπανίως
πατάνε, άλλο «θέμα», τήν στιγμή πού πάνε νά κόψουν
τά δικά σου συνταξιοδοτικά δικαιώματα ώ αδικαίωτο εν
μαζικαίς απεργίαις θύμα!

Τί φταίω εγώ εάν αυτοί είναι ψεύτες; Σού τάξαν,

άς πούμε, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ γιά τήν ΕΟΚ πού δέν
έκαναν ποτέ, έλεγαν τό: ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ γιά νά φτάσουν στήν ξεφτίλα τού:
‘ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ’ τούς αμερικάνους! Τήν ίδια ώρα
πού τρία δικά σου παιδιά δολοφονούνταν στά Ίμια!
Υπερασπιζόμενα εσένα κι αυτό πού πίστευαν Πατρίδα
τους, πιστοί στόν όρκο τους, τήν ίδια στιγμή πού εκείνοι
οι επίορκοι πολιτικοί «σου» κάνουν τήν χώρα μπάχαλο
καί ξέφραγο αμπέλι κουβαλώντας εδώ στρατιές
εξαθλιωμένων φονιάδων λαθρομεταναστών πού κλέβουν
τό ψωμί τού παιδιού σου, βιάζουν, σφάζουν καί
ανατρέπουν τόν στοιχειώδη κοινωνικό σου ιστό,
κατασκευάζοντας μιά πολύ περίεργη πολυ-πολιτισμική
Ελλάδα γιά τήν οποία φυσικά δέν πέθαναν κάποια
κορόϊδα τό 1821, τό 1897, τό 1912, τό 1922, τό 1940
κτλ. Άλλα όνειρα είχαν εκείνοι κι όχι αυτό τό χάλι.

Αυτοί δέν σού κλέψαν μέ τό βρώμικο κόλπο τού

χρηματιστηρίου «τους» καί τήν τελευταία μπουκιά απ’
τό στόμα τού παιδιού σου; Αυτοί πού αδιάντροπα σού
πετάν κατάμουτρα ότι είναι «ρευστής εθνικής
 103

συνειδήσεως», δέν είναι οι ίδιοι πού κουβαλάν εδώ τούς

τόνους τών ναρκωτικών; Ποιοί βγάζουν κοροϊδάκι μου
έξω από τίς φυλακές τούς ελάχιστους ναρκοφονιάδες
πού κατορθώνει η ευνουχισμένη ΕΛΑΣ νά γραπώση;
Αυτοί, οι αηδιαστικοί ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ τού
‘συστήματος’ δέν είναι πού ΠΝΙΞΑΝ μέ τίς ΑΔΕΙΕΣ
ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ τ’ αδέρφια σου στό Σάμινα; Αυτοί
δέν στείλαν τά φανταράκια, φτηνούς μισθοφόρους στό
πρόστυχο Νάτο τους, στό... Κουβέϊτ καί στήν Βοσνία,
στήν Κορέα καί στό Κόσσοβο νά υπερασπίσουν τά
«εθνικά» συμφέροντα, τήν στιγμή πού η ΚΥΠΡΟΣ
«ήταν μακρυά»; -Τόσο μακρυά πού έκαναν γαργάρα
καί τούς S-300 τούς οποίους φυσικά ΕΣΥ πλήρωσες
κορόϊδο κι αυτούς καί τίς μίζες τους, όπως φυσικά καί
τά ληστευθέντα στήν ψύχρα επί Κοσκωτά κτλ κτλ, πού
όλα έγιναν γαργάρες (καλά απ’ αυτούς, αλλά σιωπή κι
από σένα;!)

Τέτοιοι «πολιτικοί», μάλλον πωλητικοί, όντως

φίλε, ΣΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ καί κάθε λαός έχει τούς
πωλητικούς πού τού αξίζουν καί καλά νά πάθη αφού
τούς «ψηφίζει», τούς ανέχεται, τούς χειροκροτάει! Τούς
θέλει. Μόνο πού, άν δέν εξαφάνιζαν αυτοί οι άθλιοι τά
ΑΡΧΕΙΑ τής ΕΣΑ, θά έβλεπες ίσως κι εσύ τό «πόσο»
αντιστασιακοί ήσαν όλοι αυτοί καί επί χούντας.

Λοιπόν φίλε, δέν βρίζω τά κοράκια. Θές δέν θές

είναι πραγματικότητα: είναι μαύρα κι έχουνε νύχια
γαμψά. Κάτι τέτοιο μάς λέει κι ο Χριστός, δές Ματθ. Κ’
25 «...οίδατε ότι οι άρχοντες τών εθνών
ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΟΥΣΙΝ αυτών καί οι μεγάλοι
ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΣΙΝ αυτών». Τί λέτε λοιπόν;
Οίδατε κάτι τέτοιο ή όχι; Εάν δέν «οίδατε», μάθετε
 104

τουλάχιστον από Εκείνον πού δέν τούς έγλυψε καί γι’

αυτό τόν σταύρωσαν, ότι σέ ένα άλλο σημείο, Μάρκ.
10, 42, διευκρινίζεται καλλίτερα τό «άρχοντες τών
Εθνών» μέ τήν επεξηγηματική φράση «οι δοκούντες
άρχειν τών εθνών...» (πού σημαίνει ότι δέν κυβερνούν
αυτοί οι καραγκιόζηδες αλλά ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι
κυβερνούν). Κι άν πάλι σάς αρέσει νά κολακεύετε τούς
όποιους ρουφήχτρες πολιτικούς ευεργέτες σας, δέστε
Λουκά 20, 25 «ο δέ είπεν αυτοίς, οι βασιλείς τών
εθνών κυριεύουσιν αυτών καί οι εξουσιάζοντες αυτών
ευεργέται καλούνται», πολύ καλώς καί άριστα
πράττετε, διά τό υμέτερον συμφέρον, ουχί δέ κατ’
ανάγκην καί τού όλου έθνους, ήτοι ημών τών υπολοίπων
καί θυμάτων.

Έτσι λοιπόν, καλά κάνετε καί υπερασπίζεστε τούς

«ευεργέτες» σας. Καί ειλικρινά σάς θαυμάζω πού
καταφέρνετε νά μήν κάνετε εμετό μέ τίς επιλογές τους.
Ρίξτε λοιπόν καί πάνω Σας τό κρίμα καί τήν ευθύνη γιά
τήν καταλήστευση τών Δημοσίων Ταμείων, γιά τά μέσω
τών Κωσκατανθρώπων φαγωθέντα, γιά τά μέσω τού
Χρηματιστηρίου ληστευθέντα, γιά τό σκέπασμα τής
Κυπριακής Προδοσίας, γιά τό ξεπούλημα καί τήν άθλια
πορεία τού Μακεδονικού, γιά τήν ντροπή καί τούς
βρώμικους θανάτους στά Ίμια, στόν οδό Νιόβης, στό
Σάμινα, στίς απαγωγές τών λεωφορείων... γιά τούς
βομβαρδισμούς στήν Σερβία πού έγιναν μέ τήν δική
τους ΥΠΟΓΡΑΦΗ, δές: «θά βομβαρδίζουμε όποιον
θέλουμε, όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε...» κατά τό
συνυπογραφέν Νέο (παλιο-)Νάτο καί νά μήν ξεχάσω
τήν πιό άθλια καί πρόστυχη παλιανθρωπιά: τήν
προδοσχιά τού Οτσαλάν, τόν οποίον: «τόν πουλήσαν
 105

ΑΥΤΟΙ πού δέν είχαν ντροπή, πού πουλήθηκαν πρίν

τόν πουλήσουν...», Δοξάστε τους!

Κι εγώ τό ξέρω καί στό εγγυώμαι φίλε, πού δέν

είσαι κορόϊδο, πώς:

Στίς άτιμες τίς συμφωνίες τών θανόντων

καί στό πέταγμα τού άσπρου πελαργού,
θά βρής πολλούς «νεκρούς» μετά τών ζώντων
νά είναι θύματα ενός θάνατου αργού.

Θένγκς γιά τήν φιλοξενία, ένι γουέη, εντ έβρι

γουέρ, ο υβρισθείς «υβριστής»
(κάνω όπως βλέπετε πράξη τήν χρήση τής αγγλικής
κουρελόγλωσσας ώς επίσημης τού ελληνικού
προτεκτοράτου, όπως γουστάρει καί παροτρύνει υμάς η
γνωστή εβρ(αι)οβουλευτίς, φόρ σάϊγκνατουρ), + Ιερεύς
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Κ. ΓΑΤΣΙΑΣ, σύμβουλος Προεδρείου
Ενωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης.
Τί συνέβη «μετά».

Τόν Ιανουάριο τού 2002, δημοσιεύτηκε στό

περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τό ενδιαφέρον άρθρο μου γιά
τήν καταγωγή από τήν ΕΛΛΗΝΙΚΗ γλώσσα όλων τών
γλωσσών τής Γής, σέ ένθετο. Ωστόσο, κρίνω ότι μού
σακάτεψαν εκεί τό άρθρο, κόβοντας ανόητα καί
ράβοντας ό,τι τούς έκανε κέφι. Ετοίμασα μιά
ενδιαφέρουσα προσωπική απάντηση, αλλά θά ήταν
κρίμα νά τήν κρατήσω μυστική. Νομίζω ότι έχει νά
προσφέρη πολλά στό μέλλον καί νά διδάξη τούς
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥΣ γιά τό πώς ΠΡΕΠΕΙ νά αντιδρούν
όταν μέ βλακώδη τρόπο βλέπουν νά σακατεύονται τά
 106

άρθρα τους. Παραθέτω τό κείμενο λοιπόν, όπως τούς τό

έστειλα αλλά ΔΕΝ τό δημοσίευσαν, σοφά ποιούντες.

Χαίρετε παιδιά!,

Σήμερα, Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2001, κατάφερα

νά βρώ τό Περιοδικό μας, όπου μέ ευνόητο ενδιαφέρον,
διάβασα τό άρθρο μου. Παράλληλα είχα καί μιά αγωνία,
υπό τήν έννοια ότι όλοι, μά όλοι οι άθλιοι, μού
μακέλλευαν τά άρθρα εις τρόπον ώστε μιά φορά
κόντεψαν νά μέ κλείσουν ...φυλακή, ή στήν καλλίτερη
περίπτωση νά μού μείνη η ρετσινιά τού ...αναρχικού,
όταν γιά παράδειγμα κόψαν μιά λεξούλα από τόν τίτλο
τού άρθρου μου εκείνου πού τιτλοφορείτο: Οι
πολιτικοί: ένας οικολογικός εχθρός. Κόψαν τήν λέξη
οικολογικός... κι ο τίτλος έγινε: Οι πολιτικοί, ένας
εχθρός! Καταλαβαίνετε πιστεύω τήν διαφορά.
Επρόκειτο γιά ένα υπέροχο άρθρο πού απεδείκνυα
περίτρανα καί μέ πολύ σαφή τρόπο γιατί οι πολιτικοί (εξ
αιτίας τού άπληστου κέρδους) αποτελούν έναν
επικίνδυνο εχθρό μας σήμερα από οικολογική άποψη.
Σβύννοντας όμως τήν λέξη οικολογικός, ο εκδότης μέ
εμφάνισε ούτε λίγο ούτε πολύ σάν ένα τσογλάνι τών
Εξαρχείων.

Σέ μιάν άλλη περίπτωση, ένας άλλος σκερδεμπές,

πήγε στόν τίτλο ενός άρθρου τής γυναίκας μου καί τήν
λέξη επίδραση τήν αντικατέστησε μέ τήν λέξη
επιδρομή, ώστε τό άρθρο τιτλοφορήθηκε: Η
βιομηχανική επιδρομή στήν διαμόρφωση τής νεότερης
γλωσσικής πολιτικής.
 107

Μετά από χρόνια συνεργασίας μέ τούς λογιότατους

τού Δαυλού καί τούς αγωνιζομένους τού Δίαυλος
Εψιλον κτλ, διαπίστωσα ότι υπάρχουν δυό είδη
επεμβάσεων στά άρθρα μου.

1.- Επεμβάσεις πού γίνονται μέ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ

διότι ο εκδότης έτσι κρίνει, δέν γίνεται διαφορετικά,
υπάρχουν τυχόν λάθη τού αρθρογράφου κ.ο.κ., οπότε
τούτες οι επεμβάσεις ίσως είναι καί ευεργετικές μερικές
φορές, αλλά συνήθως αυτό πού κάνουν είναι νά
αδυνατίζουν καί νά αποδυναμώνουν τούς στόχους ενός
άρθρου γιά λόγους πού θά αναφερθώ στήν συνέχεια καί
η λύση είναι πάντα μιά συνεννόηση μέ τόν
υπογράφοντα, ώστε άν πρέπει νά μπούν ή νά βγούν
κάποια πράγματα, διότι ο εκδότης έτσι κρίνει, νά τό
γνωρίζη εκείνος, ο αρθρογράφος καί νά κάνη αυτός
υπεύθυνα τίς διορθώσεις.

2.- Επεμβάσεις πού γίνονται μέ ΚΑΚΗ ΠΙΣΤΗ, τίς

οποίες δέν θέλω καθόλου νά συζητήσω, διότι σαφώς εκεί
χρησιμοποιείται πρόστυχα ο αρθρογράφος από τό κάθε
μασσωναργιό, γιά νά κελαηδάη τίς ψυχοπαθείς
σιωνομαλακίες τους μέ τίς οποίες είναι γεμάτες χιλιάδες
λαχανοφυλάδες τού κερατά.

Στήν περίπτωσή μας έχω ακράδαντη πεποίθηση ότι

έγιναν επεμβάσεις (πάνω από 25) μέ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ,
διότι προφανώς ο υπεύθυνος νόμισε ότι αυτές
βελτιώνουν τήν παρουσίαση τού άρθρου καί συνεπώς γι’
αυτόν τόν λόγο τίς έκανε.

Μέ κάθε αγάπη λοιπόν καί μέ εκτίμηση στήν

δουλιά τού διορθωτή, καθ’ ότι κι εγώ καθηγητής είμαι
 108

20 χρόνια τώρα διορθώνοντας γραπτά μαθητών καί

ξέρω τί θά πή βερύκοκο καί πόσο επίμοχθο καί δύσκολο
έργο είναι αυτό κι επειδή πιστεύω καί θέλω η
συνεργασία μας νά συνεχιστή καί νά βελτιωθή,
φροντίζοντας κι εγώ δηλαδή γιά τό ανέβασμα τού
περιοδικού μας τόσο ποιοτικά, όσο καί ποσοτικά
=περισσότερες πωλήσεις, ταπεινά, υποβάλλω κάποιες
σκέψεις καί παρατηρήσεις μου σχετικά μέ τήν
παρουσίαση τού άρθρου πού παρακαλώ νά διαβαστούν
από τόν διορθωτή, περισσότερο γιά νά καταλάβη τό
πνεύμα μου, ώστε πιθανόν νά κρίνη οφελιμότερα γιά
όλους.

Είναι γεγονός ότι τά γλωσσικά άρθρα διαφέρουν

αρκετά από τά συνηθισμένα άρθρα, από τήν άποψη ότι
έχουν κάποια πρόσθετα σημάδια (τά απλοποιώ πάντως
εγώ όσο γίνεται), συχνές αλλαγές αλφαβήτων,
λεπτομέρειες πού θά ήταν σέ κάθε περίπτωση η χαρά τού
τυπογραφικού δαίμονα. Γι’ αυτό τόν λόγο, εξακολουθώ
νά έχω τήν αφελή πίστη ότι εάν δίνονται σέ δισκέττα
τά κείμενα, μάλλον αποφεύγεται αυτό τό πανυγήρι καί
στό κάτω-κάτω είναι υπεύθυνος ο αρθρογράφος γιά
ορθογραφίες, σύνταξη, παρανοήσεις κ. ά. βλαβερά.

Συνήθως τά γλωσσικά άρθρα είναι πολύ άνοστα,

σάν φαγητά ανάλατα, καί γι’ αυτό μέ τό δίκιο τους τά
περισσότερα περιοδικά τά αποφεύγουν. Πρέπει νά μπή
αρκετό αλάτι καί μπαχαρικά διότι ο κόσμος θέλει «νά
τά φάη», τά ψάχμει μάλιστα διακαώς, όπως μαρτυρούν
οι ακατάσχετες πλέον εκδόσεις μέ τέτοια θέματα, καί τίς
περισσότερες φορές απλά διαπιστώνει ότι αυτά δέν
τρώγονται. Γιατί; Είπαμε. Αλάτι καί μπαχαρικά είναι
πού νοστιμίζουν τό φαγητό.
 109

Τά γλωσσικά άρθρα πρέπει νά υπερβαίνουν τόν

εαυτό τους. Κι αυτό συμβαίνει όταν προεκταθούν στόν
χώρο τών ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, τής
ΨΥΧΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, τής ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ, τής
ΕΘΝΟΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ, τής ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, τού
ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, τής ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ, τής
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ μέσω τής γλώσσας καί βασικά τής
ΨΥΧΟΙΣΤΟΡΙΑΣ, όπου δέν κυττά κανείς τίς λέξεις
μόνον σάν λέξεις ή τά γραμματικά φαινόμενα σάν τέτοια
καί μόνο, αλλά παρατηρεί καί περιγράφει, αξιολογεί
άν θέλετε τίς συνέπειες καί τήν μηχανική τους
διάσταση, τού πώς καί γιατί έτσι κι όχι αλλιώς
δουλεύουν αυτά μέσα στήν κοινωνία, στό ανθρώπινο
μυαλό, τήν ψυχή, τήν καρδιά, τήν ιστορία, στό ίδιο τό
πεπρωμένο τών λαών πού ξεπηδά, όσο κι άν
διαστρεβλώνεται σήμερα αυτό, από τούς χώρους τού
υπερσυνειδήτου πού ασφυκτιά καί επιθυμεί νά γίνη
γνωστό. Είναι αυτό πού λένε σήμερα ότι όλοι
«ψαχνόμαστε».

Κι επειδή ψαχνόμαστε όλοι καί τά δυό μας μάτια

έχουν στραβωθεί, ζητάμε ένα ΤΡΙΤΟ μάτι νά μάς
ξεβουλώση τ’ άλλα δυό... Είναι πολύ επικίνδυνο
πράγμα δηλαδή ένα γλωσσικό άρθρο. Διότι σ’ αυτό
οφείλεις νά είσαι αληθινός καί ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ,
πού σημαίνει πάντα ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ μέ τό κατεστημένο.
Η γλώσσα τσακίζει λένε κόκκαλα, άν καί η ίδια δέν έχει.
Αυτό εννοούν ακριβώς. Ο αρθρογράφος ενός γλωσσικού
άρθρου εκτίθεται στόν οποιονδήποτε διότι γιά τήν
γλώσσα ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΨΗ, ακόμα κι οι μουγκοί
κι οι κωφάλαλοι. Τί σημαίνει αυτό;
 110

Τούτο σημαίνει ότι ο αρθρογράφος πρέπει νά

μαντεύη τίς μύχιες επιθυμίες καί βαθύτατες αναζητήσεις
τού υποσυνειδήτου τών αναγνωστών, ώστε μέ μεγάλο
ενδιαφέρον κι ανυπομονησία αυτοί, οι αναγνώστες, νά
περιμένουν πότε θά βγή, τόν επόμενο μήνα τό επόμενο
τεύχος τού περιοδικού νά «λάβουν» τό κάτι παραπάνω,
αφού φυσικά πιστούν ότι όσα ΔΙΑΒΑΣΑΝ μέχρι
στιγμής ΑΞΙΖΑΝ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.

Σήμερα, αυτοί πού μασάν κουτόχορτο μπορεί νά

είναι πολλοί, αλλά αυτοί πού διαβάζουν είναι λίγοι καί
μάλλον, μέ τίς στρατιές αγραμμάτων πού βγάζουμε
εμείς από τά σχολεία, προφανώς όλο καί λιγοστεύουν.
Οι σχετικώς λίγοι λοιπόν πού διαβάζουν, επιτρέψτε μου
νά σάς πώ, από τήν δικιά μου εμπειρία, ώς ένας εξ
αυτών, είναι απαιτητικοί, ΠΟΛΥ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΙ.
Θέλουν πληροφορίες, βιβλιογραφίες, τεκμηριώσεις,
αίματα κι όχι ψέμματα. Βαρέθηκαν οι άνθρωποι τό
στείρο μπαλαμούτιασμα καί φυσικά τούς δικαιολογώ
απόλυτα διότι τούς καταλαβαίνω.

Επί τής ουσίας λοιπόν αναφερόμενος, στό γεγονός

ότι κοπήκαν κάποια πράγματα από τό δημοσιευθέν
άρθρο μου, ταπεινά επαναλαμβάνω, εκθέτω τίς
παρατηρήσεις μου στό ποιές κατά τήν γνώμη μου είναι
εδώ οι ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ όσων κοπήκαν, βέβαια, μέ ΚΑΛΗ
ΠΙΣΤΗ.

Συνοψίζοντας όλες τίς περικοπές διαπίστωσα ότι

τούτες δέν ήσαν ουσιαστικά περισσότερες από 1 τό πολύ
1,5 σελίδα πού τούτος ο χώρος υπήρχε εξ άλλου
διαθέσιμος (κενός) στό 16σέλιδο, ή εν πάση
περιπτώσει, ο χώρος δέν ήταν τό κύριο θέμα. Μπορούσε
 111

γιά παράδειγμα νά κοπή η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ η οποία καί

κόπηκε εξ άλλου καλώς ή κάποιες απ’ τίς τελευταίες
παραγράφους τών παραδειγμάτων. Καλώς ενδεχομένως
κόπηκε καί η φωτογραφία μου. Κακώς όμως κόπηκαν
οι σμικρύνσεις τών βιβλίων καί οι δύο χάρτες. Φαίνεται
χαζό τό γεγονός ότι η αναφορά στούς χάρτες δέν έχει
κοπεί, δές στό 16σέλιδο σελ. 11, αριστερά.

Ρωτώ: Αφού κόψατε τούς χάρτες, δέν θά έπρεπε

νά κόψετε καί τήν αναφορά σ’ αυτούς; Εδώ, εκτίθεται
τό περιοδικό μας κι οι αναγνώστες θά διαβάζουν γιά
ΧΑΡΤΕΣ καί θά ψάχνουν κι επειδή δέν θά τούς
βρίσκουν, θά υποτιμούν ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τους, έστω
υποσυνείδητα τό περιοδικό μας καί στήν καλλίτερη τών
περιπτώσεων θά τού καταλογίζουν ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ,
πράγμα πού σάς ομολογώ εμένα μέ κάνει καί ντρέπομαι
λίγο.

Παραθέτω στήν συνέχεια ολόκληρο τό άρθρο, έτσι

όπως δημοσιεύτηκε, έχοντας υπογραμμισμένα καί
σχολιασμένα αυτά πού κόπηκαν, στό μαγαλλίτερο
μέρος τους, διότι οι περικοπές αυτές κατά τήν αντίληψή
μου φτωχύναν υπερβολικά τό άρθρο καί δίνουν στό
περιοδικό μιά γεύση προχειρότητας. [σσ. Εδώ, δέν
παραθέτω φυσικά ξανά όλο τό άρθρο, αλλά εκείνα τά
κομμάτια πού μάς ενδιαφέρουν. Εξάλλου, γι’ αυτό
έβγαλα τό περιοδικό, γιά νά δημοσιευτή επιτέλους
ΣΩΣΤΑ τό άρθρο μου!)

2.- Δέν είναι η πρώτη φορά πού ασχολούμαι μέ

τό θέμα. ΄Ηδη απ’ τό 1991, οι έρευνές μου μέ είχαν
οδηγήσει στήν σαφή διατύπωση δύο θεωρημάτων, δές:
Δαυλός, τ. 120, Δεκέμβριος 1991, σελ. 6931, άρθρο Απ.
 112

Γάτσια, «΄Ετσι εκβαρβαρίστηκε καί καταστράφηκε η

παγκόσμια ελληνική Πρωτογλώσσα», πού κρίνεται
σκόπιμο νά τά επαναφέρω.

ΣΧΟΛΙΟ: Δέν έβαλα γιά λόγους περιαυτολογίας

τήν φράση «Δέν είναι η πρώτη φορά πού ασχολούμαι
μέ τό θέμα». Βέβαια, πολλοί μέ ξέρουν, αλλά δέν μέ
ξέρουν όλοι. Συνεπώς θά αναρωτιούνται οι άνθρωποι
αυτοί, από πού μάς ξεφύτρωσε αυτός; τί θέλει καί μάς
κάνει τόν έξυπνο; πώς τολμά νά ασχολείται ένας
άγνωστος μέ τόσο βαρύγδουπο θέμα ότι δηλαδή όλες
οι γλώσσες τής γής κατάγονται από τά ελληνικά;
Αυτό πού μέ ενδιέφερε δηλαδή στήν μικρή αυτή
φράση πού κόψατε, ήταν ακριβώς νά ΠΡΟΦΥΛΑΞΩ
τό ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ μας από μιά κατηγορία
ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑΣ. Ότι ναί. Είμαι ο τάδε,
ασχολούμαι τόσα χρόνια κι όχι ένας λεχλές
αρπακόλας καί είναι τιμή στό ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ νά
αρθρογραφή ένας πού δέν είναι ΠΡΩΤΑΡΗΣ.

Αυτά καί άλλα πολλά νοήματα βγαίνουν στό

υποσυνείδητο τών αναγνωστών από τήν μικρή αυτή
φρασούλα πού κόπηκε. Γι’ αυτόν τόν λόγο καί η
αναφορά πού κόπηκε παρακάτω «δές: Δαυλός, τ. 120,
Δεκέμβριος 1991, σελ. 6931, άρθρο Απ. Γάτσια, «΄Ετσι
εκβαρβαρίστηκε καί καταστράφηκε η παγκόσμια
ελληνική Πρωτογλώσσα», αυτό τό νόημα είχε. Νά τούς
φάμε.

Θά σκέφτονταν ο αναγνώστης: -Ρέ παιδιά, τούτος

έγραψε τό 1991, ένα τόσο βαρύγδουπο άρθρο... Πού;
-Στόν Δαυλό! ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ τώρα πιά αυτός
στόν Δαυλό;... Έτσι, φίλοι ΤΡΩΜΕ τόν σβυσμένο Δαυλό
 113

καί παίρνουμε τίς ΧΙΛΙΑΔΕΣ αναγνώστες πού εγώ

κάποτε ηλιθίως ποιών τού έστειλλα. Καταλάβατε;

Άσε πού ακόμα τά κοψίματα κάναν νοηματικό

χάσμα στό κείμενο. Δέν θέλετε τό περιοδικό νά ανεβή
καί ποιοτικά; Τί μακελεύετε τότε τίς παραπομπές;
Ειλικρινά δέν μπορώ νά τό καταλάβω αυτό. Οι
παραπομπές είναι η χαρά τού κάθε χαζού. Κι οι χαζοί
είναι πού μάς κάνουν χάζι. Αυτοί μάς διαβάζουν. Οι
έξυπνοι δέν μού φαίνεται ότι έχουν ξυπνήσει ακόμα. Άσε
πού έχουν άλλα νά ασχοληθούν. Αυτοί, τά ξέρουν όλα.
Δίχως τίς παραπομπές δηλαδή τό κείμενο μοιάζει μέ
Σαχλαμάρα ενός Φανφαρώνου ο οποίος λέει ότι
ασχολείται κτλ, δίχως νά αναφέρη ΕΣΤΩ ΕΝΑ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Ρέ, μπάς καί είναι κανένας μπούρδας
ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ; Νομίζω παιδιά έτσι σκέφτεται
σήμερα ο πονηρός ρωμηός γιατί βαρέθηκε ο καημένος
δικαίως τά Παχιά τά λόγια τά μεγάλα.

Δέν έμεινα στά λόγια. Κι όσοι παρακολουθούν τά

σχετικά θέματα γνωρίζουν ότι εκτεταμένες μελέτες μου
γιά διάφορες γλώσσες, π.χ. αγγλικά, τουρκικά, λατινικά,
νοστρατικά, εβραϊκά κλπ, είδαν τό φώς τής
δημοσιότητος, αν καί κατά τρόπο μή συστηματικό,
τρόπο, που δέν ανταποκρίνονταν ακριβώς στίς επιθυμίες
μου, υπαιτιότητι τού τότε εκδότου, ενώ τεράστιος όγκος
τών ερευνών μου πού αυξήθηκαν στό κύλισμα τού
χρόνου, έχουν μείνει ανέκδοτες καί περιμένουν νά βγούν
στό φώς.

ΣΧΟΛΙΟ. Τί τό κόψατε αυτό; Βρέ πώς θά τούς

φάμε; Εδώ, ο λόγος πού είχα αυτή τήν πρόταση είναι: 1.
Νά δείξω ότι όσα έγραψα άρθρα μέχρι σήμερα (π.χ.
 114

αγγλικά, τουρκικά, λατινικά, νοστρατικά, εβραϊκά κλπ,),

γράφτηκαν [κατά τρόπο μή συστηματικό].
Καταλαβαίνετε πιστεύω τί περνάει στό
ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ τού αναγνώστη: -Βρέ τούτος διάλεξε
τό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ γιά νά κάνη από δώ καί πέρα τήν
ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΙΑ του! Βούρ, νά αγοράζουμε
από τώρα καί στό εξής τό Περιοδικό στό οποίο ΓΙΝΕΤΑΙ
ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΙΑ!

2.- Χτυπούσα ευθέως, μάλλον πλαγίως, τούς

καντηλανάφτες τού Δαυλού καί μέ δικόν μου κίνδυνο νά
παρεξηγηθώ, πυρπολούσα τόν εκδότη! Ξέρετε τί πάη νά
πή αυτό; Ά! μπράβο στό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τού οποίου ο
εκδότης δέν είναι κανένας μπουρλοταρισμένος σάν
τόν ........ πού έπνιγε τίς ΕΥΓΕΝΙΚΕΣ επιθυμίες τού
καημένου τού αρθρογράφου ο οποίος μοχθεί. ΜΠΡΑΒΟ
ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ πού καταλαβαίνει... Έτσι τούς τρώμε
παιδιά. Καί γώ ξαναπαίρνω τούς αναγνώστες μου πίσω.
Χιλιάδες αναγνώστες έστειλλα σ’ αυτούς τούς
σοφώτατους, αδίκως.

Τό είχα διατυπώσει ξεκάθαρα, όσο μπορούσα πιό

αναλυτικά, στήν νεκρολογία πού συνέγραψα επί τώ
θανάτω τού σπουδαίου ερευνητή Ηλία Τσατσόμοιρου,
δές: «Ο Τσατσόμοιρος κι εγώ, δυό τρόποι
προσέγγισης πάνω στό ίδιο θέμα», στό Τεύχος -
Αφιέρωμα, Δαυλός τ. 122, Φεβρ. 1992, σελ. 7059 κ.ε.

ΣΧΟΛΙΟ. Αυτή τήν παραπομπή «δές: «Ο

Τσατσόμοιρος κι εγώ, δυό τρόποι προσέγγισης πάνω
στό ίδιο θέμα», στό Τεύχος - Αφιέρωμα, Δαυλός τ. 122,
Φεβρ. 1992, σελ. 7059 κ.ε.», τί τήν κόψατε; Θά ήθελα
λόγω τιμής δυό ώρες τουλάχιστον νά σάς εξηγήσω τούς
 115

δέκα λόγους γιά τούς οποίους αυτή η παραπομπή έπρεπε

νά μήν κοπή. 1. Ξέρετε ποιός ήταν ο Τσατσόμοιρος;
Ένας από τούς μεγαλλίτερους διεθνείς καπετάνιους τής
παγκόσμιας μασσωνίας. Έ λοιπόν, αυτός πρίν τά τινάξη,
άφησε εντολή στά «πνευματικά του παιδιά», μιλάμε γιά
εκατοντάδες ή χιλιάδες μασσοναράκια, νά ακούν από δώ
κι εμπρός μόνο τόν Απόστολο, δηλαδή εμένα.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι μή βάζοντας αυτήν τήν

παραπομπή μέ αποδυναμώσατε κατά κάποιο τρόπο ώστε
νά μπορώ σέ ένα δεύτερο άρθρο μου αύριο νά τήν
επικαλεστώ γιά νά απευθυνθώ σέ πολύ μεγάλο αριθμό
αναγνωστών μας; Ρωτώ: -Δέν θέλετε νά τούς φάμε;
Αυτοί δέν είναι οι νόμοι τής αγοράς; Προσφορά καί
ζήτηση; Ούτε συζήτηση! Ναί, θά τούς τρώγαμε γιά τά
καλά καί θά τούς μασουλήσουμε κι όλας φτάνει νά μήν
μέ σακατεύετε πετώντας στά σκουπίδια τίς παραπομπές
μου. Έγραψα τόν 1 λόγο. Τούς υπόλοιπους 9 μόνο
προφορικά δύναμαι νά σάς τούς εκμυστηρευτώ, σχετικά
μέ τήν αναγκαιότητα δηλαδή μή-απαλοιφής αυτής τής
μικρής άλλωστε παραπομπής.

Τό γεγονός αυτό επισημαίνει πρώτ’ απ’ όλα κι ο

σπουδαίος μελετητής Dr Arnold Wadler. Δές Εισαγωγή
στό δυσεύρετο βιβλίο του Der Turm von Babel.: «Als ich
-vor etwa 15 Jahren- den Impuls empfing, mich mit dem
Problem der Einheit der Sprachen zu beschoeftigen,
ergab sich von Anfang an die Notwendigkeit, in meiner
Forschungsarbeit eigene Wege zu gehen...»

ΣΧΟΛΙΟ: Ούτε κάν φαντάζεστε τί νόημα είχε νά

μπούν αυτά τά λίγα γερμανικά στό κείμενο;
Πληροφορηθείτε λοιπόν ότι τό ΒΙΒΛΙΟ αυτό είναι
 116

χαμένο. Έχω εκατοντάδες τηλεφωνήματα καί

γράμματα από όλον τόν κόσμο, Αμερική, Γερμανία,
Αυστραλία, όπου καί αρκετοί αναγνώστες τού
Περιοδικού σας, αλλά καί ξένοι οι οποίοι ζητούν
εναγώνια επαφή μαζί μου γι’ αυτό τό βιβλίο καί οι
άνθρωποι έχουν χάσει τά ίχνη μου. Πολλοί ΔΕΝ
ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ κάν ότι υπάρχει αυτό τό βιβλίο τό
οποίο μέ μυθιστορηματικό τρόπο κάποιος
προσπάθησε ακόμα νά τό βουτήξη ώς καί μέσα από
τά ΑΠΟΡΡΗΤΑ τής βιβλιοθήκης τού Αμερικανικού
Κογγρέσου. Τί σάς νοιάζει αυτό; Έ, οι λίγες αράδες
στά γερμανικά δείχνουν

1.- ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ αυτό τό βιβλίο καί ΤΟ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ έχει σχέση μ’ αυτόν πού τό ’χει.
2.-Δέν κολώνουμε ούτε στά γερμανικά, δέν είμαστε
ρατσιστές νά μιλάμε μόνο ελληνικά, 3.-
Παρακολουθούμε μέ ενδιαφέρον τήν διεθνή
κατάσταση, 4.-Μπορεί ενδεχομένως νά
προχωρήσουμε σέ κριτική έκδοσή του στά ελληνικά...
5.- Ο αρθρογράφος ΣΕΒΕΤΑΙ τούς μεγάλους
ερευνητές καί τά λόγια τους, όποιοι κι άν είναι αυτοί,
ΟΠΩΣ κι άν τά είπαν... Τόσο πρόβλημα είχατε στό
κάτω-κάτω βρέ παιδιά νά αφίσετε 2,5 γραμμούλες
στά γερμανικά; Θά τίς έβαζα νομίζετε κι εγώ -πού στό
κάτω κάτω ούτε τούς χωνεύω, άν καί μιλάω τήν
βάρβαρη γλώσσα τους μαζί μέ 19 άλλες-, άν δέν
υπήρχαν λόγοι εξυψώσεως τού περιοδικού μας οι
οποίοι είναι κι άλλοι πού ένεκα χρόνου δέν αναφέρω;

Τό βιβλίο τού Joseph Yahuda έχει τίτλο: «Hebrew

is Greek», δηλ. Τά εβραϊκά είναι ελληνικά. Γιά όσους
θέλουν νά κάνουν μιά προσπάθεια νά τό βρούν,
 117

παραθέτω τά ακριβή χαρακτηριστικά του: ΄Εκδ.

Πανεπιστημίου Oxford καί Becket Publications, 1982,
μέ κωδικό αριθμό ISBN 0-7289-0013-0.

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτό τί τό σβύσατε; Μιλάμε γιά μιά απ’

τίς μεγαλλίτερες βόμπες. Θά μάς φάη τήν δουλιά τώρα ο
φίλος μου ο Σακέτος πού δέν ξέρω πώς, τελικά τό βρήκε
σέ φωτοτυπίες καί τό ’δωσε στόν Λιακόπουλο ο οποίος
θά τό εκδώση! Κριτική του έκδοση όμως μπορώ νά κάνω
μόνον εγώ, άν λάβετε υπ’ όψιν σας ότι πρίν 20 χρόνια
τούτο υπήρξε η πρώτη μου πρόταση γιά σύνταξη
διατριβής στό ΑΠΘ, όπου μέ ..., άστα νά πάνε, τά λέμε
προφορικά. Θά διαπιστώσετε εξ άλλου καί μόνοι σας
πολύ σύντομα γιατί η παραπομπή αυτή ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ
νά βγή. Πιστεύω ότι θά κάνουν καί σέ σάς, ότι κάνουν
σέ μένα τόσοι καί τόσοι γι’ αυτό τό βιβλίο πού μανιωδώς
τό αναζητούν. ΄Εχει εξαφανιστεί. Δίνοντας τό ISBN του,
δέν δείχνω τουλάχιστον ότι οι αρθρογράφοι τού
Περιοδικού ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ άνθρωποι καί
ΚΑΤΕΧΟΥΜΕ πράγματα καί ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ
πληροφορίες... συνεπώς αυτοί, πρέπει νά αγοράσουν τό
περιοδικό μας γιά νά ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝΤΑΙ υπεύθυνα;
Σκεφθείτε το.

Ο κ. Γιαχούντα εξερεύνησε τήν γλώσσα τής Βίβλου

μέ τήν βοήθεια τής ίδιας τής Βίβλου σέ σχέση μέ τά
ελληνικά, μέ τήν βοήθεια τής Σανχεντρινιανής
μετάφρασης τών Ο΄ καί τής αραβικής γλώσσης,
αναλύοντας καί κατατάσσοντας τίς όμοιες λέξεις,
σύμφωνα μέ τίς μορφές καί τούς ήχους τούς οποίους τ’
αρχαία ελληνικά, τά εβραϊκά καί τ’ αραβικά ανέπτυξαν
χωριστά.
 118

ΣΧΟΛΙΟ: Τό Ο’ , γιατί τό σβύσατε; Σάς πείραζε

ένα γραμματάκι; Γράφετε: μετάφρασης... ποιών; Είχα
ένα Ο΄ εκεί πού σημαίνει τών 70, εβδομήκοντα, δηλαδή
η γνωστή μετάφραση τής Π.Δ. στά ελληνικά. Βρέ παιδιά,
μέ τέτοιες χοντράδες πώς θά τούς φάμε; Αδικαιολόγητα
νομίζω υποβαθμίζουμε έτσι τό περιοδικό. Φαινόμαστε
αγράμματοι. Σέ δισκέττα τό είχα. Μά ειλικρινά δέν
καταλαβαίνω γιατί τό κόψατε.

Δέν καταλαβαίνω γιατί σέ πολλές περιπτώσεις

χάθηκε τό γράμμα Χ- αρχικό, καί η Χιλή έγινε ιλή, ο
Χατζητάδε Κατσ... κτλ. Τέτοιου είδους τυπογραφικοί
λεκέδες μάλλον είναι αδικαιολόγητοι εντελώς, αφού σέ
δισκέττα είχα τό κείμενο. Τό νοιάξιμό μου είναι νά
πολεμήσουμε τήν ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ στό περιοδικό.

Δεύτερον, μή σβήνεις κ. Εκδότη! οι

αντιπροσωπεύοντες τό ντόπιο οπισθοδρομικό
πανεπιστημιακό κατεστημένο, νά πάνε οι άχρηστοι νά
πνιγούν.

ΣΧΟΛΙΟ: Εγώ σάς λέω μή σβήνεις κ. Εκδότη,

εσείς... σβήνετε. Πάει καλά. Τούτο τό έβαλα γιά νά σάς
τιμήσω, όσο κι άν φαίνεται παράξενο. Νά τί περνάει στό
υποσυνείδητο τών αναγνωστών: Βρέ! Αυτός, σέβεται καί
λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του τόν εκδότη ο οποίος είναι
κέρβερος (=Μπράβο στό περιοδικό πού έχει κέρβερο
εκδότη) σύν τό ότι, σκέφτεται ο αναγνώστης: -Δέν
πρόκειται γιά τυχαία λαχανοφυλλάδα. Εδώ γίνεται
σοβαρή δουλιά καί κατά κάποιο τρόπο ο Εκδότης,
συμμετέχει, συμπάσχει, ελέγχει κτλ. τό άρθρο... κι ένα
σωρό άλλα. Πονηρός γάρ ο Βλάχος. Όπερ
μεθερμηνευόμενον: αναβάθμησις τού περιοδικού.
 119

Προμηθευτείτε αυτό τό βιβλίο όπου τό βρείτε. Μήν

τυχόν καί τό ξαναεξαφανίσουν πάλι, τώρα πού τό
μακεδονικό πάει μάλλον γιά κουκούλωμα καί η αλήθεια
φαίνεται νά μήν πολυσυμφέρη σέ κάποιους πού όλοι μας
τούς εμπιστευθήκαμε, ψηφίζοντάς τους, νά χειριστούν τό
θέμα. Συγκινούμαι διαβάζοντας στόν πρόλογο τού
βιβλίου τούτου: «Εν ταίς περί τής παλαιάς ελληνικής
γλώσσης μελέταις ημών διά μακρών χρόνων
παρετηρήσαμεν πολλάς ομοιότητας τής έν τισι τής
Μακεδονίας σλαβοφανούς μακεδονικής πρός τήν
ελληνικήν. Οι ομοιότητες δέ αύται δέν είναι
συμβεβηκότα καί ως τινες γόγγροι εις τάς ελαίας, αλλ’
είναι οργανικά στοιχεία, κοινά πρός τήν παλαιάν
ελληνικήν, παντελώς δέ αλλότρια τής σλαβωνικής...».

ΣΧΟΛΙΟ: Οι πιό πάνω 3,5 γραμμούλες, ναί έχουν

πολιτική διάσταση, καί ρωτώ γιατί όχι; Σήμερα όλοι
φτύνουν αυτούς τούς σιχαμένους μπάσταρδους πού
κάθησαν στόν σβέρκο τού λαού μας καί μόνο τήν
ληστεία καί τήν προδοσία τους εξασκούν. Τί νταλκά
βαράτε; Άστε καί καμμιά τσουχτερή αναφορούλα. Κάτι
τέτοια είναι τό αλάτι πού σάς έλεγα γιά νά νοστιμίση τό
φαγητό. Οι ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ τών γλωσσικών άρθρων πού
γεννούν φανατικούς αναγνώστες καί δίνουν ένα χρώμα
θάρρους στό περιοδικό. Έχουμε σέ τούτη τήν εκτίμηση
σύμμαχους τό 97% τού ελληνικού λαού καί σάς νοιάζει
μή στάξη η ουρά τού ποντικιού; Κρίμα. Χάσαμε μιά
ευκαιρία νά τούς χέσουμε καί αδικούμε τόν αναγνώστη
πού κάτι τέτοια περιμένει νά χαρή ο πάσα πικραμένος
απ’ αυτούς τούς αχρείους. Άσε πού υπάρχει εδώ καί μιά
προφητική διάσταση. Φυσικά καί ένα πνεύμα
αντίστασης. Πιστεύω νά τό νοιώθετε καί φυσικά νά τό
 120

συμμερίζεστε, διότι άν χάσουμε τήν Μακεδονία, πού θά

γράφω εγώ; Στό Τρέγιε Όκουλο (=Τρίτο Μάτι) τών
ψευτομακεντόνσκι;

Προσπάθησα νά μετριάσω τήν ντροπή γιατί είναι

ντροπή αυτό πού αισθάνομαι αλλά καί οργή γιά τούς
σάπιους πνευματικούς μας ταγούς, κι ένεκα τούτου,
συνέγραψα ο ίδιος μερικές μελέτες γύρω από τό θέμα
αυτό πού καναδυό απ’ αυτές, δημοσιεύτηκαν τό 1992
στόν Δαυλό πού αρθρογραφούσα τότε.

ΣΧΟΛΙΟ: Μάλλον δέν θέλετε νά τούς φάμε; Σάς

εξήγησα ήδη γιά ποιό λόγο πιστεύω ότι δέν γίνεται...
διαφήμιση τού Δαυλού εδώ, αλλά ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ, πού
σημαίνει θά ξαναπάρω πίσω τό αίμα μου, λέγε: τούς
αναγνώστες μου = θά αυξηθή η δική μας κυκλοφορία. Σ’
αυτό συντελούν οι παραπομπές σύν τό γεγονός τής
εγκυρότητας κτλ.

΄Εστειλα γιά δημοσίευση κι άλλες πολλές σχετικά

μέ τά Λατινικά μελέτες. Παρά τό ζωηρό ενδιαφέρον
πού προκάλεσαν καί τόν θόρυβο πού σηκώθηκε, δές π.χ.
τήν ευγενή παρέμβαση τής εκλεκτής επιστήμονος Αννας
Τζιροπούλου Ευσταθίου, φιλολόγου, μέ τίτλο: «Ποίας
γλώσσης ανάξιοι κληρονόμοι εσμέν...», Δαυλός, τ. 130,
Οκτ. 1992, σελ. 7477-7481, τό πανταχού παρόν σάπιο
κατεστημένο σέ θέματα ουσίας, ούτε δημοσίευσε τίς
εργασίες μου τίς υπόλοιπες, ούτε καί μέ άφησε νά
συνεχίσω. Ο νοήμων αναγνώστης θά καταλάβη πολλά
όταν δή στό τέλος τού δευτέρου άρθρου πού
προανέφερα, τήν λέξη «Συνεχίζεται».
 121

Φανερό λοιπόν ότι εγώ ήθελα νά συνεχίσω. Η

νεοπαγανική σαπίλα ωστόσο, δέν ήθελε νά μ’ αφήση.
Επίτηδες παραθέτω εδώ, μιά φωτοτυπία τής πρώτης
σελίδας από τήν παρέμβαση τής κ. Τζιροπούλου πού
προανέφερα, γιατί είναι άκρως διαφωτιστική γενικώς επί
τών θεμάτων πού αναφερόμαστε σ’ αυτό τό άρθρο.
Απεχθάνομαι νά περιαυτολογώ καί γι’ αυτό τό θέμα,
όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες, άς μέ ρωτήση
νά τού πώ.

ΣΧΟΛΙΟ: Ρέ παιδιά, δέν καταλαβαίνετε τί ζημιά

γίνεται άν κόβονται τέτοιες αναφορές; Διότι, εδώ
δείχνεται ότι οι όποιοι ερευνητές δέν είμαστε
ξεκάρφωτοι καί υπάρχει κάποιο πνεύμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
ανάμεσά μας. Αυθόρμητα η κοπέλλα μέ υπερασπίστηκε,
πρός τιμήν της καί τιμή μου. Σκεφτείτε παρακαλώ τί
περνάει στό μυαλό τών αναγνωστών όταν διαβάζουν
κάτι τέτοιο! Καί γιατί δέν μ’ αφίνετε νά ξεμπροστιάσω
τόν Σαχλαμαράκια Δαυλό ο οποίος αδιάντροπα φέρθηκε
στό σημείο τούτο κι άν έμπαινε τούτο, θά ‘ταν καί τό
τέλος του. Θά τόν φτύναν όλοι. Χάσαμε τήν ευκαιρία.
Σβύνοντας τήν φράση όποιος θέλει περισσότερες
πληροφορίες, άς μέ ρωτήση νά τού πώ, καταλαβαίνετε τί
κάνατε; Εγώ ΠΡΟΚΑΛΩ τούς αναγνώστες. Καί σήμερα
πρέπει νά ψάξουμε νά τούς βρούμε καθώς η μιζέργια
πού δέρνει αυξανόμενη τόν ελληνικό λαό, δύσκολα τού
επιτρέπει νά βγή απ’ τό καβούκι του. Βγαίνει ΕΚΕΙ καί
ΟΤΑΝ αξίζει τόν κόπο. Σκεφτείτε το.

Επειδή στό θέμα αυτό, ένεκα χώρου δέν μπορώ

πρός τό παρόν νά είμαι περισσότερο αναλυτικός
αναφέροντας τόν όγκο τών τεκμηρίων πού υπάρχουν,
θυμίζω μόνο τήν δική μου εργασία πού δημοσιεύτηκε,
 122

πρίν μέ σταματήσουν, στόν Δαυλό, τ. 130, Οκτ. 1992,

σελ.7523-7527, μέ τίτλο: «Από παρεφθαρμένες
ελληνικές λέξεις σχηματίσθηκε τό Τουρκικό λεξικό».

ΣΧΟΛΙΟ: Εδώ μέ αποδυναμώσατε καί μένα, πού

αυτά τά ‘βαλα δείχνοντας ότι είμαι ικανός νά τά βγάλω
πέρα κι εκεί, στά τούρκικα. Ναί έχω ασχοληθεί καί μ’
αυτά. Εγραψα γι’ αυτά, ξεμπρόστιασα τήν απάτη τους,
αλλά κυρίως, ΚΑΛΥΨΑΤΕ τόν τυχερούλη Δαυλό άλλη
μιά φορά καθ’ότι εγώ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ εδώ είχα τήν
φράση πρίν μέ σταματήσουν, στόν Δαυλό. Δέν θέλετε νά
τούς φάμε; Πείτε το. Άν θέλετε, πώς θά τούς φάμε, αφού
μού ΒΓΑΖΕΤΕ τά δόντια; Νά, κάτι τέτοια είναι πού
σιχαίνομαι καί δέν καταλαβαίνω.

Ο θαυμαστός αυτός μελετητής εργάστηκε μέ

προσοχή καί επιμέλεια, τεκμηριώνοντας μιά γιά πάντα
τήν ταυτότητα τών πελασγικών μέ τά ελληνικά κι όχι
μόνον. Μικρασιατικές γλώσσες, γλώσσες τής
Μεσοποταμίας, Σουμεριακά, βορειοευρωπαϊκές
Φινλανδικά, κλπ, απέδειξε ότι δέν είναι τίποτε άλλο από
πρωτόγονα ελληνικά.

Τό αυξημένο ενδιαφέρον στίς μέρες μας γιά τόν

σεμνό καί σοφό αυτόν άνθρωπο, συνετέλεσε νά
επανέρθουν τά έργα του στό φώς, τόσο σέ συνολικές
καλαίσθητες εκδόσεις, δές τά Πελασγικά τού
Θωμόπουλου πού εξέδωσε πρό 5ετίας μέ προλόγησή του
εξαίρετη, ο πανεπιστημιακός, αρχ. π. Ειρηναίος
Δεληδήμος, εκδ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη, καί σειρά
έργων «Πελασγοί, η καταγωγή τών ελλήνων», μέ τήν
ίδια πραγμάτευση πού παρουσιάζει η Αννα Δημητρίου,
εκδ. Σχοινά, Νέα Θέση. ΄Ομως, κανείς δέν φαίνεται νά
 123

έχη καί δέν αναφέρει τό πιό συγκλονιστικό έργο τού

Θωμόπουλου, εκδοθέν εν Αθήναις τό 1933:
«Πελασγικά, ήτοι περί τής γλώσσης τών Πελασγών,
μέρος δεύτερον, Πελασγικά, Ελληνικά καί Αλβανικά
θέματα εν τοίς παναρχαίοις Σουμερικοίς λεξικοίς,
ερμηνεύοντα πελασγικά ονόματα ελληνικών θεών,
νήσων καί μύθων...».

ΣΧΟΛΙΟ: Εδώ αλλοιώθηκε εντελώς, νοηματικά τό

κείμενό μου. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ γιά 2 βιβλία. Τό 1ο ναί,
εκδόθηκε απ’ αυτούς κι απ’ αυτούς... Όσο γιά τό 2ο, ίσως
είμαι ΕΓΩ απ’ τούς λίγους ανθρώπους πού τό ΕΧΟΥΝ!
Καταλάβατε τί κάνατε; Αυτοί πού θά εισέπρατταν ένα
μήνυμα, σακατεύοντας εσείς εδώ τό κείμενό μου, απλώς
δέν θά τό λάβουν. Τί σάς νοιάζει κι άν τό λάβουν; Θέλω
10 σελίδες νά σάς εξηγήσω παιδιά, αλλά παρακαλώ νά
τό σκεφθήτε καί είμαι σίγουρος ότι θά καταλάβετε ότι
μεταφράζεται σέ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ,
ΕΞΥΨΩΣΗ τού περιοδικού πού έτσι, εύκολα γίνεται ένα
πολύ μεγάλο ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ, σύν τοίς
άλλοις καί σπανίων, σπουδαίων ΤΕΚΜΗΡΙΩΝ γιά πάσα
χρήση...

Δηλαδή συμφωνώ μαζί τους ότι ελληνικά καί

αραβικά ταυτίζονται, όχι επειδή προήλθαν τά ελληνικά
απ’ τά αραβικά, αλλά επειδή τόσο τά αραβικά όσο κι
οποιαδήποτε άλλη γλώσσα τού κόσμου, προήλθαν από
τά ελληνικά καί δέν είναι τίποτε άλλο παρά
μασκαρεμένες, κακοποιημένες ελληνικές διάλεκτοι.
Κάτω απ’ τό πνεύμα αυτό, συμβουλεύω νά μελετηθούν
πραγματείες όπως: «Πελασγική Ελλάς, Οι
Προέλληνες», Ν. Ελευθεριάδη, Αθ. 1931, «Θεοί καί
Γλώσσα» Θεολόγου Παναγιωτίδου, Μυτιλήνη 1948,
 124

καθώς καί τά: «Ετυμολογίαι καί εξηγήσεις τών

Πελασγικής προελεύσεως ελληνικών λέξεων», Δ.
Τζώρτζογλου, Μυτιλήνη 1951, «Οι Αλβανοί καί τό
Πελασγικόν πρόβλημα», Σπ. Κόντα, Τίρανα 1962,
«Recherches sur les plus anciens emprunts semitiques
en grec», äçë. Ίχνη γιά αρχαία σημιτικά δάνεια στά
ελληνικά(;!), Emilia Masson, Paris 1967, τό «Die
semitischen fremdworter im Griechischen», δηλ. οι
σημιτικές ξένες λέξεις στά... ελληνικά(!) τού ...εβραίου
φυσικά, Dr Heinrich Lewy, Berlin 1895 κ. ά.

ΣΧΟΛΙΟ: Μήν νομίσετε ότι είχα καμμιά λεξιπενία

καί θέλησα νά γεμίσω τό άρθρο μέ παραπομπές. Τούτο
ήταν ένα ειδικό άρθρο. Δέν τό καταλάβατε; Έπρεπε νά
μπούν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ αυτές οι αναφορές. Κρίμα. Άν
ξέρατε πόσοι άνθρωποι ασχολούνται καί μανιωδώς
ψάχνουν τούτα τά έργα! Τώρα κανένας δέν θά μάθη ότι
εγώ τά έχω, τά μελέτησα, τά έδωσα νά τά βάλετε στό
άρθρο. Δέν μπορώ ειλικρινά νά καταλάβω τί γίνεται. Δέν
σάς νοιάζει η εξίψωση τού περιοδικού; Γιατί σακατεύετε
έτσι καί αποδυναμώνετε από τά επιχειρήματα καί τίς
παραπομπές τό άρθρο μου;

Ειλικρινά Σάς λέγω. Άς βάζατε σωστά τά κομμάτια

τούτου τού άρθρου μου καί σάς υπόσχομαι ότι θά
έγραφα εγώ 1000 άρθρα ΔΙΧΩΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ κι ΑΝΑΦΟΡΑ. Κομπογιαννίτικα μπορεί
νά γράφη κι ο πιό τελευταίος ουτιδανός βλάκας. Τό
δύσκολο είναι ακριβώς η λεπτομέρεια καί τό επίμοχθο
έργο τών παραπομπών κι αναφορών. Εδώ είναι καί η
διαφορά ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ πού έχουν αξία καί περιοδικών
ΤΡΑΛΑΛΑ. Μήν καταντήσουμε έτσι, κρίμα είναι.
 125

Οντως τά ινδοευρωπαϊκά είναι μιά μεγάλη

μπούρδα. Τήν πατήσαμε!, δές όλο τό περίφημο έργο τού
Αντωνίου Καψή, Προέδρου τής Εταιρείας
Θρακολογικών Μελετών, «ΘΡΑΚΟΛΟΓΙΑ»,
Θεσσαλονίκη 1982, καί ειδικά: ανακοίνωσή του στό Γ΄
Θρακολογικό Συνέδριο εν Βιέννη, μέ θέμα:
«Αναθεώρησις τής υποθέσεως περί Ινδοευρωπαίων»,
σελ. 19, «Η Μεγάλη Πλάνη», Die Grosse Taschung,
τών ινδοευρωπαιολόγων. Καί πέταξε τό κατεστημένο
ένα καινούριο φασούλι, ένα καινούριο «βυζί», ώστε τό
φίδι πού βύζαινε τόσα χρόνια νά μήν ψοφήση από τήν
πείνα. Η καινούρια μπούρδα, μεταμόρφωση τού
ινδοευρωπαϊσμού, λέγεται «Νοστρατικά» από τήν
λατινική λέξη noster, δηλαδή τά δικά μας.

ΣΧΟΛΙΟ: Κόβοντας τήν πιό πάνω φράση, έγινε

κακοποίηση στό νόημα τού κειμένου καί στήν σύνδεση
προηγουμένων-επομένων. Δείτε το καλλίτερα.

Ωστόσο, ο συγγραφέας έγραψε όπως είπαμε, άλλα

δυό έργα. Τό β: «Germanen und Semiten» καί τό γ:
«Atlantis, Alte und Neue Welt». ΄Εφαγα τόν κόσμο
όλον. Τά δυό τελευταία, κάποιο «σκοτεινό χέρι» τά
εξαφάνισε από παντού καί στάθηκε αδύνατο νά τά βρώ.
Παρακαλώ λοιπόν, οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι, έστω
καί τό ελάχιστο γύρω απ’ τά δυό αυτά βιβλία νά μέ
πληροφορήση.

Ομοίως, γιά οποιονδήποτε λόγο κάποιος θέλει νά

επικοινωνήση μαζί μου, δίδω τήν Διεύθυνση:
Ιερέα Απόστολο Κ. Γάτσια, Μεγ. Αλεξάνδρου 15,
Δ.Δ. Αγίας Τριάδος,
 126

Δήμος Θερμαϊκού, Τ.Κ. 570 19, Θεσσαλονίκη,

καί Τηλ. Οικίας: 0392 35031.
*
Διεύθυνση στό Διαδίκτυο:
HOLYCLUB@OTENET.GR
(Α΄ ΜΕΡΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
2001).

ΣΧΟΛΙΟ: Κόβοντας τήν φράση, «Ωστόσο, ο

συγγραφέας έγραψε όπως είπαμε, άλλα δυό έργα. Τό β:»,
έγινε σύγχυση στό νόημα τού κειμένου καί στήν
σύνδεση προηγουμένων-επομένων. Δείτε το καλλίτερα.

Γιά τό θέμα τής Διεύθυνσής μου, όντως μού είναι

απ’ τά αδιάφορα εντελώς. Άμα θέλετε τό βάζετε, άμα
θέλετε όχι. Τό ίδιο καί τήν φωτογραφία μου ή καί τήν
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ τών όποιων δημοσιεύσεών μου. Τούτα
δέν μέ νοιάζουν καθόλου. Ούτε βιογραφικά καί
Σαχλαμάρες.

Τό θεώρησα όμως τίμιο νά τά παραθέσω διότι έχω

πικρή εμπειρία από τό παρελθόν, όταν ΧΙΛΙΑΔΕΣ
άνθρωποι μέχρι σήμερα ΕΝΟΧΛΟΥΝ τόν ..... ή άλλους
νά μάθουν τήν διεύθυνσή μου, νά μού γράψουν κτλ, καί
οι άνθρωποι αυτοί βασανίζονται διότι πολλοί απ’ τούς
αχρείους ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ τήν διεύθυνσή μου ή
έχουν παλιά μου διεύθυνση. Γιά τόν λόγο αυτόν. ΓΙΑ
ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ
ΣΕΒΑΣΜΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ έβαλα αυτόν τόν μπελά στό κεφάλι μου
καί είναι όντως μεγάλος μπελάς διότι πρέπει ν’
απαντήσης κτλ. πράγμα πού όσο νά ’ναι δυσκολεύει τήν
ζωή μας.
 127

Εφόσον σάς ζητούν τήν διεύθυνσή μου, δώστε την

εσείς. Νέβερ μάϊντ.

10.- Παράδειγμα παγκόσμιας κακοποίησης μιάς

ελληνικής λέξης. Η λ. μπαλκόνι δύσκολα περνά απ' τό
μυαλό κάποιου ότι είναι ελληνική. Συγκεκριμμένα
αποτελεί παραφθορά τού επιθέτου βαλκάνι-ος βαλκανία
βαλκάνι-ον ή όπως είναι συνηθέστερο βαλκανι-κ-ός, -κή,
-κόν, από τήν λ. *Βαλκανία, *Βελκανία, *Βελχανία καί
*Σελχανία καί *Τελχανία καί *Γελχανία καί *Fελχανία
καί *Ελχανία, *Ελλανία, *Ελλαν(δ)ία, *Ελλαδία,
Ελλάδα, δηλαδή από εδώ παράγεται η ίδια η λ. Ελλάς!
Γενική: Ελλάδ-ος πού σημαίνει: η *λάδ (Land), η χώρα
τού Ηλ-ίου, ρίζα *Ηλ- καί *Ελ- (πρβλ. Βάαλ, Βέελ, Βήλ-
ος, ο Fήλιος, πού λέγονταν καί Αβέλιος).

Τό Βαλκάνιον > *βαλκόνι-ον, μπαλκόνι(ον), είναι

τό χαρακτηριστικό τών Βαλκανίων Ελλήνων οικοδομικό
κατασκεύασμα πού κατασκεύασε η Βαλκανική, η
Ελληνική τεχνοτροπία καί διαδόθηκε απ' αυτήν σ'
ολόκληρο σχεδόν τόν σημερινό κόσμο από Βαλκανίους
ή *Ελλανίους (ΕΛΛΗΝΕΣ) κτίστες (τέκτονες) οι οποίοι
έτεκον (γέννησαν), δημιούργησαν αυτό. Συνεπώς, σ'
όλες τίς λέξεις τών γλωσσών τού κόσμου σχεδόν
μπορούμε νά συναντήσουμε μέ διάφορες παραλλαγές
τούτη τήν Βαλκανική (Ελληνική) λέξη. Στ' αγγλικά
συναντάται ώς balcony μέ προφορά μπέλκονι. Στά
φράγκικα balcon, μπαλκόν. Ισπανικά balcon, μπαλθόν.
Ιταλικά balcone, μπαλκόνε. Πορτογαλικά balcao,
μπαλτσάο. Ρουμανικά balcon, μπαλτσόν. Γερμανικά
Balkon, μπάλκον. Ολλανδικά balkon, μπάλκον.
Σουηδικά balkong, μπάλκονγι. Δανέζικα balkon,
 128

μπάλκον. Νορβηγικά altan, αλτάν (προερχόμενο από

*βαλκάνιον *βαλτάνιον *βαλτάν *αλτάν). Πολωνικά
balkon, μπάλκον. Τσέχικα balkon, μπαλκόν.
Σερβοκροάτικα balkon, μπάλκον. Ουγγρικά erkely,
ερκέλι (προερχόμενο από *βαλκάνιον *βαλκάλιον
*βαρκάλι-ον *βερκέλι-ον *βερκέλι *ερκέλι).
Φινλανδικά parveke, παρβέκε (προερχόμενο από
*βαλκανι-κ-όν *βαλκαικόν *βαλκέκο(ν) *βαλκέκε
*βαλβέκε *βαρβέκε *παρβέκε). Τουρκικά balkon,
μπαλκόν. Ινδονησιακά beranda, μπεράν-ντα (η βεράντα
μας! προερχόμενη από *βαλκανικόν *βαλκάνκον
*βαλκάνκα *βαλκάντα *βαρκάντα *βαράντα
*βεράντα *μπεράν-ντα). Εσπεραντικά balkono,
μπαλκόνο (από βαλκάν-ι-ον). Ρωσσικά μπαλκόν.
Αραβικά σιούρφα προέρχεται απ' τήν λ. οροφή. Εβραϊκά
γιατσιά, YATSIΑ από *βατσιά, *βαλτσιά, *βαλκιά,
*βαλκά(νιον). Στά γίντις GANEK γκάνεκ από
(βαλ)κανικ(όν), *κάνικ, γκάνεκ. Στά γιαπωνέζικα
BARUKONII, μπαρουκόνιι, πού οφθαλμοφανώς
προέρχεται από μπαλκόνι, *μπαρκόνι, *μπαρουκόνι,
*μπαρουκόνι-ι! Στά σουαχίλι είναι ROSHANI, ροσιάνι
από μπαλκόνι, *μπαλσόνι, *μπαρσόνι, *μπρασόνι,
*ρασόνι, *ροσιάνι.

11.- Συστηματική εργασία. Σέ μιά πληθώρα

άρθρων πού θ’ ακολουθήσουν θά φροντίσω νά δείξω
πώς ακριβώς έγινε η κακοποίηση τού έλληνα λόγου ή
τής ελληνίδος φωνής, από τούς βαρβάρους κάθε
εποχής. Βασικά, τά πράγματα είναι απλά ώς επί τό
πλείστον. Αυτό πού έκαναν οι βάρβαροι συνήθως στίς
περισσότερες περιπτώσεις, είναι νά πετούν τίς
ελληνικές καταλήξεις κι έτσι πανεύκολα διακρίνουμε
όσες κακοποιήσεις εμπίπτουν σ’ αυτή τήν περίπτωση,
 129

πρβλ. σουηδ. agronom, akademi, akustik, amnesti,

anarki, anekdot, anemi, anonym, antipati, apostel, fysik
κτλ κτλ. Αλλοτε πάλι πετούν όχι μόνον τίς καταλήξεις
αλλά καί τό μεγαλλίτερο μέρος μιάς λέξεως! Λίγο
δυσκολεύουν τά πράγματα εκεί πού οι βάρβαροι
αναγραμμάτισαν δικές μας λέξεις ή αλλοίωσαν σέ
μικρό ή μεγάλο βαθμό αφ’ ενός τούς φθόγκους, αφ’
ετέρου τίς έννοιες τών λέξεών μας.

ΣΧΟΛΙΟ: Τό 2ο μέρος έτσι κι αλλιώς τό ’γραψα

«βιαστικά» γιά νά γεμίσουν 4 σελλίδες μέ παραδείγματα,
όπως μού ζήτησε η κ. Ζουρνατζή. Εγώ έχω χιλιάδες
σελίδες μέ λεπτολόγα παραδείγματα σ’ όλες τίς γλώσσες
τού κόσμου καί κάθε μέρα τέτοια γράφω. Σάς έστειλα
νομίζω κι ένα ακόμα σχετικό αρθρίδιο. Δέν μέ
πολυνοιάζει τί κόψατε καί τί ράψατε εδώ.

Αδικία όμως γιά τό περιοδικό ήταν πού κόπηκε τό

παρακάτω κείμενο: Ακριβώς διότι είχε προεξαγγελτικό
χαρακτήρα καί τρόπον τινά θά κρατούσε σέ ΑΝΑΜΟΝΗ
τούς αναγνώστες πού σημαίνει τό κόψιμό του, χάσιμο
γιά τό περιοδικό μας: 11.- Συστηματική εργασία. Σέ
μιά πληθώρα άρθρων πού θ’ ακολουθήσουν θά
φροντίσω νά δείξω πώς ακριβώς έγινε η κακοποίηση
τού έλληνα λόγου ή τής ελληνίδος φωνής, από τούς
βαρβάρους κάθε εποχής. Βασικά, τά πράγματα είναι
απλά ώς επί τό πλείστον. Αυτό πού έκαναν οι βάρβαροι
συνήθως στίς περισσότερες περιπτώσεις, είναι νά πετούν
τίς ελληνικές καταλήξεις κι έτσι πανεύκολα
διακρίνουμε όσες κακοποιήσεις εμπίπτουν σ’ αυτή τήν
περίπτωση, πρβλ. σουηδ. agronom, akademi, akustik,
amnesti, anarki, anekdot, anemi, anonym, antipati,
 130

apostel, fysik κτλ κτλ. Αλλοτε πάλι πετούν όχι μόνον τίς
καταλήξεις αλλά καί τό μεγαλλίτερο μέρος μιάς λέξεως!

Αγαπητοί φίλοι,

Μπορεί νά τά είπα λίγο σκληρά, μπορεί νά σάς

στεναχώρησα λίγο ίσως, μπορεί κι απλώς νά σάς
κούρασα ή νά σάς εκνεύρισα.

Πιστεύω όμως νά καταλάβατε ότι κι εγώ μπήκα σ’

αυτόν τόν κόπο σχολιασμού χριστουγεννιάτικα από
αληθινή αγάπη, ανυπόκριτη εκτίμηση καί πρό πάντων
από τό ταπεινό, γνήσιο ενδιαφέρον γιά τό περιοδικό,
τολμώ νά πώ «μάς», διότι έτσι αισθάνομαι καί γιά τόν
λόγο ότι ειδικά τά ΓΛΩΣΣΙΚΑ κείμενα έχουν μιά λεπτή
ιδιαιτερότητα, μοιάζοντας μέ τίς... γυναίκες, οι οποίες
έχουν ακριβώς τό αντίθετο, δηλαδή: ιδιαίτερη
λεπτότητα. Ήγουν τουτέστι, θέλουν ευγενικούς
χειρισμούς.

Εύχομαι σέ όλους σας -άν καί δέν συναντηθήκαμε

ακόμη προσωπικά, ελάτε καμμιά βόλτα στήν Νέα
Μηχανιώνα- Καλά Χριστούγεννα, Αίσιον καί Ευτυχές τό
2002. Απόστολος Ιερεύς.

ΥΓ. Τό κείμενο αυτό δέν είναι απόρρητο κι ούτε θά

μέ πείραζε νά τό... δημοσιεύσετε άνευ περικοπών καί
συντμήσεων. Μπορείτε επίσης νά τό κρατήσετε στό
αρχείο Σας. Ένι γουέη, σέ γενικές γραμμές, μέ άριστα τό
10, βάζω ένα 8 στήν παρουσίαση καθ’ ότι χάνουμε 1
μονάδα γιά τίς περικοπές καί 1 μονάδα γιά τήν έλλειψη
 131

εικόνων (μπορούσαν νά μπούν π.χ. αντί γιά κείνο τό

αρχαιο-ακαταλαβίστικο, τά σκαναρισμένα εξώφυλα. Ό
γέγονεν γέγονεν, σέ άλλα μέ υγεία).

Περιμένω μέ ανυπομονησία τίς ...αντιδράσεις τού

νοήμονος κοινού. Σάς ομολογώ επίσης ότι έχω μιά
ανησυχία εξ αιτίας τών περικοπών καί τών νοηματικών
κενών πού συνέβησαν ώστε νά ανταπαντήσω
αμυνόμενος καταλλήλως. Όπως καί νά ’χη, άν δεχτώ
επίθεση από αναγνώστες εγώ θά απαντήσω μέ βάση τό
κείμενο πού σάς έστειλλα στήν δισκέττα, διότι τούτο τό
κείμενο έχω τήν αυτάρκεια ν’ αντιμετωπίσω.

Πώς νά αντιμετωπίσω εξ άλλου μιά επίθεση σέ

σημεία πού τό κείμενο έχει κενά ή κοψίματα, ασάφειες
γιά τά οποία δέν ευθύνομαι; Άν μού γίνη επίθεση στά
σημεία αυτά, επιτρέψτε μου νά γράψω πώς Σάς τό
έστειλλα τό σημείο εκείνο, διότι τί φταίω εγώ γιά λάθη
πού δέν είναι δικά μου;

Όχι ότι είμαι καί κανένας αλάθητος (Πάπας

δηλαδή), απλώς παπάς είμαι. Ο τόνος κάνει τήν διαφορά.
Άν καί η διαφορά γεννά τήν διαφθορά. Ωραίο θέμα γιά
φουτουριστική μελέτη.
*

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΚΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΥ.

1.- Τά τυχαία παραδείγματα προηγούνται. Οταν

ένας άγγλος λέη έερ καί γράφη AIR, δέν κάνει τίποτε
άλλο παρά νά κακοποιή καί νά παραποιή προφορικώς
καί γραπτώς τήν ελληνική λέξη αήρ / αέρ-ας / αύρ-α
κτλ, διότι τό AIR τού άγγλου ενώ προέρχεται σαφώς απ’
 132

τό ελληνικό ΑΗΡ ή ΑΥΡ-Α, εν τούτοις μήτε στήν

προφορά μήτε στήν γραφή ακολουθεί τήν προέλευσή
του.

Οι ίδιοι παγκόσμιοι κακοποιητές στήν γλώσσα

«κουρελού» πού πάνε νά μάς τήν μοστράρουν τελευταία
ώς «παγκόσμια», παίρνουν τό ελληνικό επίρρημα άλλως
καί τό κακοποιούν στήν άθλια προφορά τους ώς έϊλιαες
ενώ τό κακογράφουν ώς ALIAS. Αν βάλετε τό αγγλικό
ALIAS κάτω απ’ τό δικό μας ΑΛΛΩΣ, θά δήτε καθαρά
ποιές παραφθορές πραγματοποιήθηκαν σέ τούτη τήν
ελληνική λέξη. Διαπιστώνετε δηλαδή ότι οι άγγλοι
μετέτρεψαν σέ φωνήεν καί μάλιστα γιώτα (Ι) τό δεύτερο
λάμδα (Λ). Αντε τώρα νά καταλάβης, όταν ακούσης
έναν άγγλο νά λέη έϊλιαες, ότι χρησιμοποιή τόν τύπο τής
ελληνικής λέξης άλλως (= αλλιώτικα, διαφορετικά).

Οταν ένας άγγλος λέη άελιμπαϊ καί γράφη ALIBI,

αποδίδει στραπατσαρισμένη τήν ελληνική λέξη άλλοθι
(= αλλού καί μεταφορικά: δικαιολογία). Αναλύοντας τήν
κακοποίηση εδώ, παρατηρούμε ότι οι άγγλοι καί οι
προηγηθέντες αυτών λατίνοι, τρέψαν σέ γιώτα (Ι) τό
δεύτερο λάμδα, όπως είδαμε νά συμβαίνη καί στήν
προηγούμενη λέξη άλλως / ALIAS σύν τό ότι
εξαφάνισαν εντελώς τό ελληνικό Ο καί μετέτρεψαν σέ Β
(μπ) τό ελληνικό Θ!

2.- Αυθόρμητα ερωτήματα γεννιούνται. Υπάρχει

κάποιο σύστημα στόν εξαγγλισμό ελληνικών λέξεων;
Οχι. Αυτό, πρόχειρα, μπορούμε νά τό καταλάβουμε,
όταν δούμε π.χ. τήν λέξη αλληγορία νά καταντάη στά
εγγλέζικα: ALLEGORY μέ προφορά άελιγκερι. Εχει
πλάκα πού εδώ τό δεύτερο λάμδα διατηρήθηκε, αντίθετα
 133

μέ ό,τι είδαμε νά συμβαίνη στά άλλοθι καί άλλως

προηγουμένως! Φυσικά, η κατάληξη τής ελληνικής
λέξης αλληγορία πετάχτηκε στά... σκουπίδια καί τό δικό
μας Ι τό έκαναν Υ.

Ανοίξτε ένα εγγλέζικο λεξικό στήν λέξη ALMS.

Κυττάξτε μέ τί αχρείο τρόπο δούλεψαν σ’ αυτή τήν λέξη
πού τήν προφέρουν... έμζ! Πήραν τήν ελληνική λέξη
ελεημοσύνη κι αφού τήν αποπνευμάτισαν πετώντας τήν
ψιλή μας, πέταξαν καί τήν κατάληξή της -η κι έμεινε
*ελεημοσύν. Μετά πέταξαν καί τό ν, έμεινε *ελεημοσύ.
Στήν συνέχεια πέταξαν καί τό υ, βάζοντας καί τόν τόνο
στά αζήτητα, έμεινε *ελεημοσ. Υστερα πέταξαν καί τό
ο, έμεινε *ελεημσ. Αφού πέταξαν καί τό η, έμεινε
*ελεμσ. Αφού πέταξαν καί τό ένα από τά ε, έμεινε
*ελμσ. Στήν συνέχεια, τό... μοναδικό φωνήεν μας πού
επεβίωσε, κατ’ ανάγκην μάκρυνε καί ετράπη σέ αι,
δηλαδή η λέξη κατάντησε *αίλμσ. Ωστόσο, η περιπέτειά
της δέν σταμάτησε εδώ διότι διασπάσαν καί τήν
δίφθογγο πετώντας τό ι κι έτσι κατάντησε η λέξη αυτή
νά γράφεται στό χαλκιδικό μας αλφάβητο, τό λεγόμενο
κακώς «λατινικό», ALMS. Καί τό τρελλό τής υπόθεσης
είναι ότι σήμερα κάνουν κι άλλη κακοποίηση στήν
προφορά αυτής τής λέξης, αφού καταντούν τήν λέξη έμζ,
πετώντας τό λάμδα!

Αυτή τήν ξεφτίλα-γλώσσα νά σκεφτή κανείς ότι

πάνε νά τήν περάσουν σήμερα στούς έλληνες ώς δεύτερη
επίσημη γλώσσα τους, πρόσωπα πού έχουν πολλά
εκατομμύρια τόν μήνα μισθό, όπως π.χ. η γνωστή
ευρωβουλευτίνα καί όχι μόνον. Σχόλιο: Καλά νά
πάθουμε!
 134

3.- Νά ψάξουμε λίγο καί τούς γερμανούς. Φίλοι

μου, πού νά φανταστήτε όταν ακούτε τήν λέξη αλμόζεν
ή τυχόν τήν δήτε γραμμένη ALMOSEN, ότι πρόκειται
γιά άλλη μιά κακοποίηση τής ελληνικότατης λέξης
ελεημοσύνη! Τί κάναν οι γερμανοί εδώ; Αποδεκάτισαν
καί παραμόρφωσαν φοβερά κάτι δικό μας, ένα κομμάτι
από μάς. Μέ τό έτσι γουστάρω, καρατόμησαν τήν
κατάληξη -η, έμεινε *ελεημοσύν. Πήραν τό ελληνικό ύ-
ψιλόν καί τό τρέψαν αυθαίρετα σέ έ-ψιλόν, *ελεημοσέν.
Τά δύο φωνήεντα -εη- τά κάψαν στούς φούρνους τού
Νταγχάου κι έμεινε *ελμοσέν. Τό παραμύθι συνεχίζεται
μέ τό νά διαστρέφουν τό αρχικό ε- σέ α, *αλμοσέν καί
φυσικά γράφουν στά παλιά τους παπούτσια ή μάλλον
μπότες, τόν τόνο. Τούς φαίνεται πιό όμορφος άν μπή στό
ό, *αλμόσεν κι έτσι στό χαλκιδικό αλφάβητο
καταγράφεται η λέξη ώς ALMOSEN γιά νά προφερθή
αλμόζεν.

Κυττάξτε πώς παραμορφώνουν μιά άλλη ελληνική

λέξη, τήν λ. Επίσκοπος. Αυθαίρετα πετούν τήν
κατάληξη -ος, μένει *επίσκοπ. Εχετε αντίρρηση; Δέν
έχουν δικαίωμα οι γερμανοί νά πετάνε ό,τι τούς κάνει
κέφι; Μήπως σημαίνει τίποτε γι’ αυτούς η ελληνική
κατάληξη -ος; Τούτη η κατάληξη, μόνον σέ μάς δείχνει
τό γεγονός τής προέλευσής της, (βλ. αντων. ός= αυτός
πού είναι..., ο). Υστερα πετούνε τό αρχικό Ε- αφού η
πρόθεση επί στήν λ. επί-σκοπ-ος γι’ αυτούς δέν σημαίνει
τίποτε καί μένει *πίσκοπ. Κι εδώ αρχίζει η πλάκα αφού
αλλιώς κακοποιούν τό πρώτο π- κι αλλιώς τό άλλο -π!
Τό πρώτο π-, τό αρχικό, τό κάνουνε βαρύτερο, δηλαδή
μπ (=B) ενώ τό τελευταίο -π, τό κάνουν... λαφρότερο,
δηλαδή φ (=F) κι έτσι μένει *μπίσκοφ. Αλλά όχι! τό
-σκ- δέν τούς πολυαρέσει καί γι’ αυτό τό προφέρουν ώς
 135

χοντρό σ, κάτι σάν σι ή σχ, ώστε καταντά η λέξη στήν

μέν προφορά ώς *μπίσιοφ, στήν δέ γραφή τους
BISCHOF. Καταλαβαίνετε ελπίζω σαφώς πόσο πολύ
καί οι γερμανοί αλλοίωσαν τίς ελληνικές λέξεις.

4.- Μιά βόλτα καί στούς φράγκους. Τούτοι, τό

έδωσαν καί κατάλαβε. Αλλοτε κάναν μικρές
κακοποιήσεις κι άλλοτε ασυγχώρητες. Μικρή
κακοποίηση έπαθε π.χ. ο ακροβάτης μας απ’ τόν οποίο
έκοψαν τό -ς καί βούβαναν τό η, αντικαθιστώντας το μέ
ένα έ-μουέτ καί λιγάκι μάς χόντρυναν τό β (=μπ) ώστε
τόν κατάντησαν ακρομπάτ, στήν γραφή τους:
ACROBATE. Σέ λέξεις όμως όπως ZELE καί
ZELATEUR πού τίς προφέρουν ζελέ καί ζελατέρ, τίς
έβγαλαν τά μάτια. Καί οι δυό τους σημαίνουν ζηλωτής,
δηλαδή αυτόν πού δείχνει ζήλο, σπουδή, επιθυμία γιά
κάτι. Στήν πρώτη περίπτωση, στό ζελέ τους βλέπουμε
πώς εργάστηκαν! Πήραν τήν ελληνική λέξη ζηλωτής,
πέταξαν τό -τής κι έμεινε *ζηλω πού τελικά κατάντησε
ζελέ. Στήν άλλη περίπτωση, τό ζηλωτής κατάντησε
ζελατέρ αφού τά ελληνικά Η έγιναν Ε, τό Ωμέγα έγινε
Αλφα κι αντί γιά -ς, πέταξαν ένα -ρ!

Σέ άλλες λέξεις όπως π.χ. η λ. βίος =η ζωή, οι

φράγκοι τό κατάντησαν στήν μέν προφορά *βί, στήν δέ
γραφή τους: VIE. Τήν ελληνική λέξη παλάμη τήν
κατάντησαν πόμ! Πώς; Πήραν τήν λ. ΠΑΛΑΜΗ καί
πρώτα κατάστρεψαν τήν κατάληξη βουβαίνοντάς την κι
έγινε η λέξη *PALAME γιά νά συνεχιστή η κακοποίηση
μέ τήν περίεργη διαστροφή τής συλλαβής -LA- μέ -U-,
ώστε νά καταντήση PAUME στήν γραφή καί πόμ στήν
προφορά. Μέ ανάλογη κακοποίηση η ελληνική λέξη
βλέφαρον κατάντησε ποπιέρ, καί στήν γραφή τους
 136

PAUPIERE. Βάλτε τήν μιά κάτω απ’ τήν άλλη καί θά

εκνευριστήτε από τήν άναρχη παντελώς κακοποίησή
τους αφού τόσον τό μέσο ελληνικό β όσο καί τό λεπτό φ
τής λ. βλέφαρον, τά τρέπουν αυθαίρετα σέ σκληρά π. Κι
αυτή η σκαρταδούρα πού σχηματίστηκε από
κακοποιηθείσες ελληνικές λέξεις, λέγεται γαλλική
γλώσσα καί μάς τό παίζει μιά από τίς διεθνείς!

5.- Πάμε καί στούς σουηδούς. Σέ ένα σουηδικό

λεξικό βλέπουμε τήν λέξη STALL πού προφέρεται στάλ
καί σημαίνει σταύλος. Ούτε σταύλο δέν είχαν γιά τά ζώα
τους κι αναγκάστηκαν νά πάρουν από μάς αυτή τήν
λέξη; Βέβαια, κακοποιώντας την δεόντως κι αυτοί.
Πρώτα μαχαίρωσαν τήν ελληνική κατάληξη -ος κι έμεινε
*σταύλ. Υστερα μετέτρεψαν τό ύ-ψιλόν σέ σύμφωνο γιά
νά τό αφομοιώσουν εν συνεχεία ώς πρός τό λάμδα καί
γι’ αυτό συναντούμε διπλό λλ στήν σουηδική λέξη
STALL.

Καί καλά, σταύλο δέν είχαν, ούτε σάλιο είχαν; Ο

ελληνικός σίαλος, τό σάλιο μας δέστε πού καταντάει στά
σουηδικά SALIV αφού μεταμόρφωσαν τό ελληνικό Ο
σέ Β! Φτύστε τους μήν τούς ματιάσετε καί γράψτε κάτω
απ’ τό ελληνικό σάλιο τό σουηδικό σάλιβ γιά νά πάρετε
κουράγιο νά ψάξετε από πού κρατάει η σκούφια τής
σουηδικής λέξης NU πού σημαίνει τώρα. Πολύ καλά
καταλάβατε. Πήραν τήν ελληνική λέξη νύν, πέταξαν τό
τελικό -ν, έμεινε νύ κι αυτό στά σουηδικά σημαίνει ό,τι
καί τό ελληνικό νύν! Πήραν τήν ελληνική λέξη νέος,
πέταξαν τό -ος, έμεινε *νε κι αφού κάναν τό ε-ψιλόν ύ-
ψιλόν, στά σουηδικά NU, σημαίνει νέ-ος, καινούριος.
 137

Στά βόρεια τής Σουηδίας έχουν έξι μήνες νύχτα.

Ούτε γιά τήν νύχτα δέν είχαν στήν γλώσσα τους λέξη οι
άνθρωποι αυτοί κι αναγκάστηκαν νά πάρουν τήν
ελληνική λέξη νύχτα καί νά τής αλλάξουν τά φώτα;
Πρώτα απ’ τήν ΝΥΧΤΑ πέταξαν τήν κατάληξη -α κι
έμεινε *ΝΥΧΤ. Υστερα αφομοίωσαν τό χ ώς πρός τό
ακολουθούν τ καί κατάντησε η λέξη *ΝΥΤΤ (γι’ αυτό
γράφεται μέ διπλό ττ στά σουηδικά αυτή η
κακοποιηθείσα ελληνική λέξη) καί γιά νά μήν
ξεχνιώμαστε κάναν καί κάτι άλλο: τρέψαν τό ελληνικό Υ
σέ Α, έτσι ώστε έχουμε τήν... σουηδική λέξη ΝΑΤΤ
=νύχτα.

6.- Μήν ξεχάσουμε καί τούς γείτονες. Πάρτε

όποια γλώσσα τής γής θέλετε. Οι κακοποιήσεις τών
ελληνικών λέξεων, άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ, είναι
έκδηλες. Μέ τήν ευγενική παραχώρηση πού μού κάνει τό
ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, εγώ ευχαρίστως νά σάς δείξω όχι μόνο
χιλιάδες περιπτώσεις σ’ οποιαδήποτε ψευτογλώσσα τού
κόσμου, στό χτές καί στό σήμερα, αλλά κυρίως θά σάς
δείξω καί τήν ΜΕΘΟΔΟ, ώστε μόνοι σας, νά μπορείτε
μέσω τίς ελληνικής, νά ξεσκεπάσετε όλες τίς απάτες
καί φυσικά όχι μόνον τίς γλωσσικές... Στούς τούρκους
λοιπόν, συναντούμε τήν λέξη KILISE. Πρόκειται
φυσικά γιά οφθαλμοφανή κακοποίηση τής ελληνικής
λέξης Εκκλησία. Επισημαίνω ότι δέν ενδιαφέρομαι εδώ
νά σάς δείξω τό πόσες ή ποιές λέξεις κακοποίησαν οι
βάρβαροι. Εκείνο πού μέ νοιάζει είναι νά σάς δείξω τόν
ΤΡΟΠΟ μέ τόν οποίο οι όποιοι βάρβαροι κάθε φορά
κακοποίησαν καί κακοποιούν τίς ελληνικές λέξεις.
Πώς λοιπόν κακοποίησαν εδώ οι τούρκοι τήν λέξη;
Πρώτα πέταξαν τήν κατάληξη -α, έμεινε *εκκλησί.
Υστερα πέταξαν τό αρχικό ε-, έμεινε *κκλησί. Μετά
 138

πέταξαν τό ένα από τά δύο κκ, έμεινε *κλησί. Επειδή

όμως οι τούρκοι δέν μπορούν νά προφέρουν δύο
σύμφωνα μαζί (ΚΛ), σφήνωσαν ανάμεσά τους ένα Ι, κι
έγινε *κιλησί. Τελικά μέ βάση τούς νόμους τής
φωνηεντικής αρμονίας πού -τρομάρα τους- έχουν οι
τούρκοι στήν γλώσσα τους, κατάντησε στά τουρκικά η
λέξη KILISE.

Οι ίδιοι, πήραν τήν γνωστή λέξη ΧΑΡΑΚΤΗΡ.

Αφού πέταξαν τήν κατάληξη -ήρ, έμεινε *χαρακτ.
Επειδή όμως υπάρχει δίψηφο σύμφωνο εδώ (ΚΤ),
έπρεπε ή νά σφηνώσουν ένα Ι ανάμεσά τους ή νά
σφάξουν τό ένα από τά δύο σύμφωνα. Σφάξαν τό κ
(όπως Κ-ούρδος), έμεινε η λέξη *χαρατ. Στήν συνέχεια
ηχηροποίησαν τό αρχικό χ- μιμούμενοι τούς ...κρητικούς
καί κατάντησε η λέξη *σαρατ. Βάλανε τέλος εντελώς
διαφορετικά φωνήεντα στήν θέση τών δικών μας α, λόγω
φωνηεντικής αρμονίας, κι άϊντε σύ νά διακρίνης στήν
σημερινή τουρκική λέξη σιρέτ / SIRET τήν δική μας
ελληνική λέξη χαρακτήρ, απ’ τήν οποία η τουρκική
SIRET ασφαλώς προήλθε.

7.- Καμαρώστε «γλώσσες»! Οι φράγκοι παίρνουν

τήν ελληνικότατη λέξη προύμνη (νεοελλ. δαμάσκηνον)
καί διά τών κακοποιήσεων: προύμνη, *πρύμνη, *πρύνη,
*πρύν, τήν καταντούν prune. Οι ρουμάνοι ακολουθούν
τίς κακοποιήσεις: προύμνη, *προύμνα, *πρύνα, pruna. Οι
άγγλοι: προύμνη, *προύμν, *προύμ, *πρύμ, *πλύμ,
*πλάμ, plum. Οι γερμανοί: προύμνη, *πφρούμνη,
*πφράυμνη, *πφλάυμνη, *πφλάυμη, *πφλάυμε, Pflaume.
Οι ολλανδοί: προύμνη, *πρύμνη, *πρύμνι, *πρύμι,
*πρύιμ, pruim. Οι σουηδοί: προύμνον, *πρόμνον,
*πλόμνον, *πλόμμον, plommon. Οι δανοί: προύμνη,
 139

*πρόμνη, *πλόμνη, *πλόμμη, *πλόμμε, *μπλόμμε,

blomme. Οι νορβηγοί: προύμνη, *πρόμνη, *πλόμνη,
πλόμμη, *πλόμμε, plomme. Οι φινλανδοί: προύμνη,
*προύμη, *πλούμη, *λούμη, *λυύμη, *λυύμυ, luumu. Οι
ινδονήσιοι: προύμνη, *προύμν, *προύμ, *πρύμ, *πρέμ,
prem. Οι εσπεραντιστές: προύμνον, *προύμνο,
*προύμο, *πρύμο, prumo. Οι ιουδαίοι: προύμνη,
*προύμν, *προύμ, *πλούμ, *πλόιμ, *φλόιμ, floim. Οι
γιαπωνέζοι: προύμνη, *ρούμνη, *ούμνη, *ύμνη, *ύμη,
*ύμε, ume κτλ.

Η ελλ. λ. πετροσέλινον (κοινώς: μακεδονήσι,

μαϊντανός) καταντάει στούς διαφόρους βαρβάρους ώς
κάτωθι: άγγλοι: πετροσέλινον, *πετροσέλινο,
*πετροσέλιν, *πετροσέλι, *περοσέλι, *περσέλι,
*περσέλυ, *πέρσλευ, parsley. Οι γάλλοι: πετροσέλινον,
*πετροσέλι, *περσέλι, *περσέιλ, *περσίλ, *περζίλ,
*περζίγ, persil. Οι ισπανοί: *πετροσέλι, *περσέλι,
*περσέιλ, *περεσίλ, *περεχίλ, perejil. Οι ιταλοί:
*πετροσέλινο, *πετροσένιλο, *πετροσέμιλο,
*πετροσέμολο, *περτοζέμολο, *περτζέμολο,
*περζζέμολο, *πρεζζέμολο, prezzemolo. Οι πορτογάλοι:
πετροσέλινον, *πετροσέλι, *παρσέλι, *πάσλι, *πάσλα,
*σάσλα, *σάλσα, salsa. Οι ρουμάνοι: πετροσέλινον,
*πετροσένιλον, *πετρονέιλο, *πετρυνέιλ, *πετρυνιέλ,
patrunjel. Οι γερμανοί: Petersilie, οι ολλανδοί:
peterselie, σουηδοί καί φινλανδοί: persilja, δανοί καί
νορβηγοί: persille, οι σέρβοι: persun, οι ούγγροι:
πετροσέλιμο, εσπεράντο: petroselo, πολωνοί:
pietruszka, ρώσσοι: petrushka, γίντις: petruschke,
ιαπωνέζοι: πετροσέλινον, *πετροσέλινο, *πετροσέλιν,
*πετροσέλι, *πετλοσέρι, *πετοσέρι, *πετσέρι, *πεσέρι,
paseri.
 140

8.- Πάρτε όποια γλώσσα τής γής θέλετε. Καί μήν

φανταστή κανείς ότι τά παραδείγματά μου έχουν νά
κάνουν μέ ελάχιστες, αμελητέες περιπτώσεις. Ολες οι
λέξεις όλων τών γλωσσών τού κόσμου, όλων τών
εποχών, προέρχονται από κακοποιημένες ελληνικές
λέξεις. Στήν πραγματικότητα η γλώσσα τής γής είναι
μία: η Ελληνική. Πάρτε όποια λέξη βρεθή μπροστά σας
καί ψάξτε την. Ετσι εργάζομαι κι εγώ τουλάχιστον
είκοσι χρόνια τώρα. Κάποτε μού ’ρθε στό μυαλό η λέξη
«παξιμάδι», ίσως επειδή τό είδα στό πιάτο μαζί μέ τό
τσάϊ πού έπινα γράφοντας ένα σχετικό άρθρο, κι άρχισα
νά τό ψάχνω. Πρόκειται γιά τό παξιμάδιον τών αρχαίων
προγόνων μας. Οι τούρκοι τό λένε μπεξιμέτ
(BEKSIMET), οι πέρσες μπεξουμάτ (BEKSUMAT), οι
φράγκοι BISCUIT, οι ιταλοί κι οι νεοέλληνες μπισκότο.
Αν γράψουμε τό ένα κάτω απ’ τό άλλο θά δούμε ότι τό
αρχικό ελληνικό χειλικό Π έγινε απ’ τούς τούρκους, τούς
φράγκους, τούς πέρσες καί τούς ιταλούς βαρύ μπ-. Τό
ελληνικό Ξ, διατηρήθηκε στούς τούρκους καί τούς
πέρσες ώς ΚΣ. Στούς φράγκους καί τούς ιταλούς
...αναποδογύρισε κι από ΚΣ έγινε ΣΚ (βλ. μπισκότο). Τό
Μ εξαφανίστηκε στούς φράγκους καί τούς ιταλούς, ενώ
οι τούρκοι καί οι πέρσες τό διατηρούν. Τέλος τό μέσο
οδοντικό Δ τού παξαμαδίου, γίνεται σκληρό οδοντικό Τ
στό τουρκικό μπεξιμέτ, τό περσικό μπεξουμάτ, τό
φραγκικό μπισκουίτ, τό γνωστό μας μπισκότο...

Τυχαία αρπάζουμε τήν ελληνική λέξη βύσσος.

Στούς λατίνους παρατηρούμε πλήρη αντιγραφή τής
λέξης, ακόμα καί τού διπλού σσ, βλ. BYSSUS. Στούς
τούρκους η ίδια λέξη καταντά μπούζ (ΒΥΖ) επειδή
τρέπουν τό ελληνικό β σέ μπ, τό υ σέ ού καί τό διπλό σσ
 141

τό κάνουν ζ, κατά τό σύνηθες φυσικά, πετώντας τήν

ελληνική κατάληξη. Τό ίδιο περίπου καί οι εβραίοι
κακοποίησαν τήν ελλ. λ. βύσσος ώς μπούτς. Οι άραβες
κακοποίησαν τήν ίδια λέξη ώς μπέζζ, οι ινδοί στά
σανσκριτικά κείμενα έχουν αυτή τήν λέξη BAS, οι
αρμένιοι μπεχέτς. Στό σημείο αυτό, συναντούμε στούς
φράγκους τήν λέξη TISSU (ο υφασμένος)... πόσο πιστά
ακόμα κι αυτοί διατηρούν τό διπλούν ΣΣ, άν καί κάναν
τό Β τού βύσσου μας Τ!

9.- Τυχαίο δείγμα έρευνας, η λέξη ποτήρι. Οι

λέξεις πού σημαίνουν ποτήρι σ' όλες τίς γλώσσες τού
κόσμου σχεδόν, σχηματίστηκαν από διάφορες ελληνικές
λέξεις, αφού προηγουμένως έγινε σέ μικρό ή μεγάλο
βαθμό η σχετική κακοποίησή τους. Επίτηδες αρχίζω τήν
έρευνα από τήν γνωστή αγγλ. λ. glass πού σημαίνει
ποτήρι. Ο λόγος είναι προφανής: από τά γνωστά βαδίζει
κανείς πρός τά άγνωστα. Καί σήμερα τούτη η
κακοποιημένη υποδιάλεκτος τής ελληνικής πού
λέγεται αγγλικά, τό παίζει «διεθνής» γλώσσα.
Υποστηρίζω ότι η αγγλ. λ. glass προήλθε διά
κακοποιήσεως τής ελλ. λ. `Υαλος. Πήραν λοιπόν οι
εγγλέζοι τήν ελλ. λ. ‘ύαλος (μέ δασεία), τρέψαν τήν
δασύτητά της σέ γ, *γύαλος, πρβλ. νεοελληνικό γυαλί
καί αντιστρέφοντας τό ύα σέ αύ, έγινε *γαύλος. Στήν
θέση αυτή όμως τό ύ συμφωνοποιήθηκε, δηλ. έχουμε τόν
σχηματισμό *γάβλος. Κατόπιν άλλαξε θέση τό β μέ τό λ,
κι έχουμε: *γάλβος. Μετά άλλαξαν μεταξύ τους τά άλ σέ
λά, κι έχουμε: *γλάβος. Υστερα έφυγε τό ο τής
καταλήξεως κι έχουμε: *γλάβς. Τό β αφομοιώθηκε στό
τελικό -ς, κι έχουμε: *γλάςς. Γι’ αυτό βλέπουμε δύο σσ
στήν αντιστοιχεία τής λατ. μεταγραφής: glass μέ
προφορά γκλάς.
 142

Στά γερμανικά τό διπλό ςς ήταν περιττό καί γι’

αυτό φαίνεται ότι έμεινε η λ. μέ ένα: Glas. Τό ίδιο, μέ
ένα ς, γράφεται η λ. αυτή στά δανέζικα, σουηδικά καί
ολλανδικά. Στά νορβηγικά γράφεται μέ δύο ςς όπως στά
αγγλικά: glass. Στά εβραϊκά [γίντις], βλέπουμε ότι τό
ποτήρι είναι: Glos. Βάλαν δηλαδή οι εβραίοι ο στήν
θέση τού α, ή άν τό προτιμάτε ακολούθησαν κάποια δική
τους κακοποίηση στήν ελλ. λ. `ύαλος. Η πιθανή
κακοποίηση τών εβραίων είναι προφανώς: `ύαλος > μέ
τήν υποστασιοποίηση τής δασείας ως γ, *γύαλος > κι
αφού πέταξαν τό α, *γύλος > κι αφού πέταξαν τό ύ,
*γλός > ώστε η σημερινή εβραϊκή λ. glos
χρησιμοποιείται γιά τό ποτήρι. Είτε γκλάς όμως είτε
γκλός είναι κακοποιήσεις τού ελλ. `ύαλος. Αλλοι λαοί
ωστόσο προχώρησαν περισσότερο στήν κακοποίηση τών
ήδη κακοποιημένων γκλάς καί γκλός. Πήραν π.χ. τό
*γκλός, έτρεψαν τό γ σέ σ καί τό ‘καναν *σκλός κ.ο.κ.
Δές, τσεχικά sklo, πολωνικά szklo, σερβοκροατικά
staklo, ρωσσικά στεκλό. Είτε τό σ-κλό, είτε τό σζ-κλό,
είτε τό στα-κλό, είτε τό στε-κλό κλπ, έχουν μέσα τους
τό -κλό πού προέρχεται απ' τό glo(s), πού είναι η
ελληνική `ύαλός μας.

Απ' τό ήδη κακοποιημένο *γκλάς επίσης διάφοροι

άλλοι μακρυνοί λαοί, π.χ. οι γιαπωνέζοι φκιάξαν τήν
δικιά τους λέξη γιά τό ποτήρι! Οι γιαπωνέζοι πήραν τό
*γκλάς, έτρεψαν τό λ σέ ρ καί διά τής εξελίξεως *γκλάς
> *γκράς > *γκαράς > *γκαράσου, έκαναν τό ποτήρι
τους: μέ λατ. στοιχεία: garasu. Οι φιλλανδοί -όπως καί
μείς, στήν λ. ύαλος- δέν υποστασιοποίησαν τήν
δασύτητα, αλλά τήν εξαφάνισαν. Ετσι, δέν έγινε σ'
αυτούς τό ποτήρι γκ-λάς αλλά λάσ-ι. Μέ λατ. γραφή:
 143

lasi. Kι άν φαίνεται παράξενο τό γεγονός ότι

χρησιμοποιήθηκε απ' όλους τούς λαούς αυτούς η ελλ. λ.
`ύαλος γιά νά σημάνη τό ποτήρι, δέστε τήν ίδια
περίπτωση στούς τούρκους πού χρησιμοποιούν τήν λ.
τζάμ-ι γιά νά δηλώσουν τό ποτήρι, στά τουρκικά: CAM,
προφ. τζάμ.

Ωστόσο καί η ελλ. λ. ΠΟΤΗΡΙ, χρησιμοποιήθηκε

αυτούσια από πολλούς λαούς. Οι Ούγγροι π.χ. πήραν τήν
ελλ. λ. ποτήρ-ι κι αφού πέταξαν τό καταληκτικό -ι,
έμεινε *ποτήρ. Μετά έβαλαν α στήν θέση τού η, έγινε:
*ποτάρ. Κατόπιν, τρέψαν τό τ σέ λεπτό χ κι έτσι
κατάντησε η λέξη: *ποχάρ, ώστε μέ λατ. γραφή η
σημερινή ουγγρική λέξη γιά τό ποτήρι είναι pohar. Οι
ισπανοί πήραν τό ποτήριον κι αφού πέταξαν τό τελικό ν,
όπως κι εμείς, έμεινε: *ποτήριο. Μετά, πέταξαν τό ή, κι
έμεινε: *ποτριο. Εν συνεχεία, βλέπουμε ότι τό τ βάρυνε
μπροστά στό ρ, κι έγινε δ, *ποδριο, εν συνεχεία: *πιδριο
κι αφού τό π μαλάκωσε σέ μέσο β, σχηματίστηκε η λέξη:
*βιδριο απ’ όπου καταγράφηκε η σημερινή ισπανική
λέξη, μέ λατ. γραφή: vidrio. Oι ιταλοί όμως διατήρησαν
τό τ καί κάναν έτσι μιά μικρότερη, παραπλήσια
κακοποίηση: vetro. Oι πορτογάλλοι, vidro. Oι γάλλοι
αφού αφομοίωσαν τό τ μέ τό ακολουθούν ρ,
κακοσχημάτισαν τό δικό τους: verre.

Στήν τεχνητή γλώσσα Εσπεράντο τού εβραίου

Ζάμενχωφ, έχουμε τόν σχηματισμό vitro. Ολα τούτα
αναμφίβολα, vidrio, vetro, vidro, verre, vitro κλπ,
προέρχονται από τό ελλ. ποτήρι! Δίχως αμφιβολία,
ψάχνοντας σέ διάφορες άλλες γλώσσες, συναντούμε κι
άλλες «ρίζες» στόν σχηματισμό τής έννοιας ποτήρι,
όπως: ρουμανικά στικλά, ινδονησιακά κάτγια, αραβικά
 144

ζουπάγκ, εβραϊκά σεχιουχίτ, σουαχίλικα κιόο κτλ.

Πεδίο έρευνας ανοίγεται κι εδώ νά δούμε ποιές
ελληνικές ρίζες κακοποιούνται.

10.- Παράδειγμα παγκόσμιας κακοποίησης μιάς

ελληνικής λέξης. Η λ. μπαλκόνι δύσκολα περνά απ' τό
μυαλό κάποιου ότι είναι ελληνική. Συγκεκριμμένα
αποτελεί παραφθορά τού επιθέτου βαλκάνι-ος βαλκανία
βαλκάνι-ον ή όπως είναι συνηθέστερο βαλκανι-κ-ός, -κή,
-κόν, από τήν λ. *Βαλκανία, *Βελκανία, *Βελχανία καί
*Σελχανία καί *Τελχανία καί *Γελχανία καί *Fελχανία
καί *Ελχανία, *Ελλανία, *Ελλαν(δ)ία, *Ελλαδία,
Ελλάδα, δηλαδή από εδώ παράγεται η ίδια η λ. Ελλάς!
Γενική: Ελλάδ-ος πού σημαίνει: η *λάδ (Land), η χώρα
τού Ηλ-ίου, ρίζα *Ηλ- καί *Ελ- (πρβλ. Βάαλ, Βέελ, Βήλ-
ος, ο Fήλιος, πού λέγονταν καί Αβέλιος).

Τό Βαλκάνιον > *βαλκόνι-ον, μπαλκόνι(ον), είναι

τό χαρακτηριστικό τών Βαλκανίων Ελλήνων οικοδομικό
κατασκεύασμα πού κατασκεύασε η Βαλκανική, η
Ελληνική τεχνοτροπία καί διαδόθηκε απ' αυτήν σ'
ολόκληρο σχεδόν τόν σημερινό κόσμο από Βαλκανίους
ή *Ελλανίους (ΕΛΛΗΝΕΣ) κτίστες (τέκτονες) οι οποίοι
έτεκον (γέννησαν), δημιούργησαν αυτό. Συνεπώς, σ'
όλες τίς λέξεις τών γλωσσών τού κόσμου σχεδόν
μπορούμε νά συναντήσουμε μέ διάφορες παραλλαγές
τούτη τήν Βαλκανική (Ελληνική) λέξη. Στ' αγγλικά
συναντάται ώς balcony μέ προφορά μπέλκονι. Στά
φράγκικα balcon, μπαλκόν. Ισπανικά balcon, μπαλθόν.
Ιταλικά balcone, μπαλκόνε. Πορτογαλικά balcao,
μπαλτσάο. Ρουμανικά balcon, μπαλτσόν. Γερμανικά
Balkon, μπάλκον. Ολλανδικά balkon, μπάλκον.
Σουηδικά balkong, μπάλκονγι. Δανέζικα balkon,
 145

μπάλκον. Νορβηγικά altan, αλτάν (προερχόμενο από

*βαλκάνιον *βαλτάνιον *βαλτάν *αλτάν). Πολωνικά
balkon, μπάλκον. Τσέχικα balkon, μπαλκόν.
Σερβοκροάτικα balkon, μπάλκον. Ουγγρικά erkely,
ερκέλι (προερχόμενο από *βαλκάνιον *βαλκάλιον
*βαρκάλι-ον *βερκέλι-ον *βερκέλι *ερκέλι).
Φινλανδικά parveke, παρβέκε (προερχόμενο από
*βαλκανι-κ-όν *βαλκαικόν *βαλκέκο(ν) *βαλκέκε
*βαλβέκε *βαρβέκε *παρβέκε). Τουρκικά balkon,
μπαλκόν. Ινδονησιακά beranda, μπεράν-ντα (η βεράντα
μας! προερχόμενη από *βαλκανικόν *βαλκάνκον
*βαλκάνκα *βαλκάντα *βαρκάντα *βαράντα
*βεράντα *μπεράν-ντα). Εσπεραντικά balkono,
μπαλκόνο (από βαλκάν-ι-ον). Ρωσσικά μπαλκόν.
Αραβικά σιούρφα προέρχεται απ' τήν λ. οροφή. Εβραϊκά
γιατσιά, YATSIΑ από *βατσιά, *βαλτσιά, *βαλκιά,
*βαλκά(νιον). Στά γίντις GANEK γκάνεκ από
(βαλ)κανικ(όν), *κάνικ, γκάνεκ. Στά γιαπωνέζικα
BARUKONII, μπαρουκόνιι, πού οφθαλμοφανώς
προέρχεται από μπαλκόνι, *μπαρκόνι, *μπαρουκόνι,
*μπαρουκόνι-ι! Στά σουαχίλι είναι ROSHANI, ροσιάνι
από μπαλκόνι, *μπαλσόνι, *μπαρσόνι, *μπρασόνι,
*ρασόνι, *ροσιάνι.

11.- Συστηματική εργασία. Σέ μιά πληθώρα

άρθρων πού θ’ ακολουθήσουν θά φροντίσω νά δείξω
πώς ακριβώς έγινε η κακοποίηση τού έλληνα λόγου ή
τής ελληνίδος φωνής, από τούς βαρβάρους κάθε
εποχής. Βασικά, τά πράγματα είναι απλά ώς επί τό
πλείστον. Αυτό πού έκαναν οι βάρβαροι συνήθως στίς
περισσότερες περιπτώσεις, είναι νά πετούν τίς
ελληνικές καταλήξεις κι έτσι πανεύκολα διακρίνουμε
όσες κακοποιήσεις εμπίπτουν σ’ αυτή τήν περίπτωση,
 146

πρβλ. σουηδ. agronom, akademi, akustik, amnesti,

anarki, anekdot, anemi, anonym, antipati, apostel, fysik
κτλ κτλ. Αλλοτε πάλι πετούν όχι μόνον τίς καταλήξεις
αλλά καί τό μεγαλλίτερο μέρος μιάς λέξεως! Λίγο
δυσκολεύουν τά πράγματα εκεί πού οι βάρβαροι
αναγραμμάτισαν δικές μας λέξεις ή αλλοίωσαν σέ
μικρό ή μεγάλο βαθμό αφ’ ενός τούς φθόγκους, αφ’
ετέρου τίς έννοιες τών λέξεών μας. Σάς προκαλώ καί σάς
παρακαλώ θερμά νά εργαστήτε μαζί μου, εκεί πού
κάθεστε, εκεί πού κοιμάστε, εκεί πού περπατάτε, εκεί
πού ονειρεύεστε. Εχουμε χρέος στά ιερά κόκκαλα τών
προγόνων μας νά αποκαλύψουμε τήν διεθνή απάτη πού
εξυπηρετεί πλέον σήμερα μόνο μιά φούχτα σάπιων
εξουσιαστών οι οποίοι κάνουν πράξη τήν αρρωστημένη
φαντασία τού Orwell.

Η δύναμη τού Λόγου, τού Ελληνα Λόγου δέν είναι

κάτι αστείο. Είναι τό πρότελευταίο οχυρό μας πρίν τήν
Καθολική Παγκόσμια Σκλαβιά πού οι αλήτες αυτοί
μάς ετοιμάζουν. Αντισταθείτε. Μήν μένετε βουβοί.
Ασχοληθείτε μέ τήν γλώσσα καί τίς έννοιες πού
πρόστυχα κακοποιούνται. Δέν μπορούν αυτοί οι γνωστοί
ουτιδανοί αλήτες νά μάς μιλούν γιά «ανθρωπιστικούς
βομβαρδισμούς» ούτε νά κρύβουν πίσω από εφημισμούς
τούς φόνους, πρβλ. τίς γνωστές «παράπλευρες
απώλειες». Καί πάνω απ’ όλα χαρείτε μαθαίνοντας ότι
σέ πείσμα τών επιθυμιών τους νά εξαφανίσουν δηλαδή
τόν έλληνα λόγο, τούτος τούς παίρνει παραμάζωμα από
δεξιά κι από αριστερά, από πάνω κι από κάτω. Σάς είναι
πιστεύω γνωστό ότι τά κομπιούτερ τής νέας γενιάς ενώ
βουβαίνονται μέ οποιαδήποτε άλλη ψευτογλώσσα,
κελαϊδούν περίφημα στά ελληνικά!
 147

ΜΕΡΟΣ 3ον
Δείγματα καταστροφής
τής ελληνίδος φωνής.

Καθώς τά συνομωτικά σχέδια ενάντια στήν

ελληνική γλώσσα λαμβάνουν υπόσταση ξανά, ύστερα
από ενασχόληση 25 ετών, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα νά
αντεπιτεθούμε εμείς πλέον, όσοι δέν είμαστε προδότες
σέ όσους εργάστηκαν καί ΔΟΥΛεύουν γιά τήν επιτυχία
τών ανθελληνικών σκοτεινών σχεδίων. Ξεκινώ λοιπόν,
παίρνοντας μικρά, ασήμαντα, απλοϊκά παραδείγματα,
όπως η λ. ψύλλος, καθημερινές λέξεις όπως: σχολείον,
μικρός, τίγρις, σαπούνι, λαρυγκισμούς όπως τό ούστ!,
ακόμα καί λέξεις εκκεντρικές, όπως: σκατά καί κέρατο,
γιά νά δείξω ότι όλοι οι βάρβαροι, ακόμα κι αυτές τίς
τόσο απλές λέξεις δέν τίς είχαν στίς ψευτογλώσσες τους
καί τίς πήραν από τά ελληνικά, αφού τίς διαστρέβλωσαν.

Λοιπόν, εμείς οι ρωμηοί τό ξέρουμε καλά ότι

πρόκειται γιά γλώσσες-σκουπίδια, γλώσσες κουρελέ κι
όχι κυριλέ, ανάλογες μέ τά ανθρώπινα σκουπίδια πού τίς
μιλούν. Αυτά τά σκουπίδια, τουλάχιστον σέ μάς, δέν
τούς παίρνει νά τά επιβάλλουν ώς «παγκόσμιες»
μαλακίες τής Νέας Τάξης τους, ούτε καί επίσημη!
γλώσσα τού ελλαδικού κράτους νά μάς τά κοτσάρουν.
Επί πλέον οι έλληνες γονείς πού στέλνουν τά παιδιά
τους νά μάθουν εγγλέζικα, είτε στήν Αγγλία καί τίς
αγγλο-εβραιο-κρατούμενες περιοχές, είτε σέ
«φροντιστήρια», πρέπει νά σκεφθούν καλά, εάν
χρειάζεται προφανώς νά προμηθευτούν προηγουμένως
τουλάχιστον κάποιο φίλτρο, ώστε νά μήν μασάνε
απροστάτευτα τά παιδάκια τους αυτές τίς αηδείες, τά
όντως συνθετικά απόβλητα τού πνεύματος. Αρχίζω
 148

επίσης νά δείχνω εδώ, μέ απλοϊκό τρόπο, πώς η δική μου

μέθοδος εργασίας, πολύ εύκολα, μπορεί νά γίνη κτήμα
τού καθένα.

Έτσι, ο λόγος τής παράθεσης τών παραδειγμάτων

πού ακολουθούν είναι καθαρά η διδασκαλία πρός τούς
συνερευνητές μου τής μεθόδου μέ τήν οποία συνέβη ο
εκβαρβαρισμός καί η κακοποίηση τού έλληνα λόγου διά
μέσου τών αιώνων. Μάλιστα, θά μπορούσε νά ειπωθή
ευθύς εξ αρχής ότι δέν πρόκειται γιά μία μόνο «μέθοδο».
Θά έλεγα χαριτολογώντας ότι η μέθοδος τών βαρβάρων
είναι νά μήν έχουν μέθοδο! Έτσι η κακοποίηση τής
ελληνίδος φωνής κατά καιρούς έλαβε διάφορες μορφές.

Εάν συλλάβετε τό πνεύμα μου, τότε θά μπορείτε κι

εσείς εύκολα νά διακρίνετε σέ οποιαδήποτε «λέξη»
οποιασδήποτε γλώσσας τής γής, τήν καταγωγή της από
τήν κάθε φορά κακοποιούμενη ελληνική λέξη. Είναι ένα
ωραίο καί ωφέλιμο παιγνίδι αυτό. Τό σοβαρότερο στάδιο
αρχίζει από κεί καί πέρα! Διότι οι λέξεις έχουν συνέπειες
στό ίδιο τό Σύμπαν. Κουβαλούν πάνω στά στοιχεία πού
τίς απαρτίζουν, τά λεγόμενα φθογγογράμματα, τήν ίδια
τήν ψυχοϊστορία τού κόσμου, τήν ερμηνεία τής
ψυχοπολιτικής τού Θεού Λόγου, Δημιουργού τού
Κόσμου καί τήν ψυχογεωγραφία τών δυνατοτήτων τού
ανθρώπου.

Δέν νοιάζομαι όμως τώρα γιά τό εξαίρετο καί

σπουδαίο δεύτερο στάδιο. Σιγά-σιγά θά ρθή η ώρα πού
θά μάθουμε νά κολυμπούμε καί σ’ αυτές τίς βαθιές
θάλασσες τού ανθρώπινου υπερσυνειδήτου αφού
βέβαια μάθουμε νά υπερβαίνουμε προηγουμένως τά
εμπόδια τής Συγχύσεως. Καί σήμερα ήδη βιώνουμε
 149

αυτή τήν σύγχυση γνωστή ώς Βαβέλ. Καί υπήρξαν

πολλές «Βαβέλ», βέβηλες βεβηλώσεις τής αρχέγονης
πανάρχαιας ολοκληρωμένης θεϊκής γλώσσας τής οποίας
τό κύριο καί χαρακτηριστικό δομικό στοιχείο ήταν η
υπερσυμμετρία.

Τά φθογγογράμματα λύθηκαν, ανακατώθηκαν,

διασπάστηκαν, αλλοιώθηκαν, έλυωσαν, χύθηκαν ή
καλλίτερα συν-χύθηκαν μέ αποτέλεσμα γνωστό, τήν
γλωσσική πολυμορφία. Συνέβη αυτό πού συμβαίνει
στούς δεσμούς τών μορίων μετά από μιά πυρηνική
έκρηξη. Κι όμως υπάρχει ένα όργανο σήμερα μέτρησης
καί ανίχνευσης τής καταστροφής, ίσως καί
επιδιόρθωσης τού λόγου ώς έναν βαθμό: πρόκειται γιά
τήν ελληνική γλώσσα.

Μέ τήν βοήθεια τής ελληνικής γλώσσας θά

προσπαθήσουμε νά δείξουμε λοιπόν τόν τρόπο τής
καταστροφής σέ αρχικό στάδιο. Καί γιά νά
απλοποιήσουμε τά πράγματα, νά εκλαϊκεύσουμε τήν
ερευνητική μέθοδο ώστε νά αποβή κτήμα τού καθένα,
καταπιανόμαστε μέ τά αρκούντως γνωστά γιά νά
οδηγηθούμε προσεκτικά στά άγνωστα.

Ήδη μπορούμε νά χαρακτηρίσουμε τίς διάφορες

γλώσσες τής γής ώς κακοποιήσεις τής ελληνικής πού
συνέβησαν σέ διάφορες εποχές. Στό παράδειγμα πού θά
εξετάσουμε στήν συνέχεια θά δούμε τήν περιπέτεια
μιάς ελληνικής λέξης μέ 8 φθογγογράμματα πού
καταντά στούς άγγλους νά έχη 5 εκ τών οποίων τά 3 κι
αυτά αλλοιωμένα. Πώς έγινε αυτό;
 150

Πήραν οι άγγλοι τήν ελληνική λέξη κλειστός καί

τήν κατάντησαν close. Νά πώς: Καθώς φαίνεται πρώτα
πέταξαν τήν κατάληξη -ς καί η ελληνική λέξη κλειστός,
κατάντησε *κλειστό. Ύστερα, πέταξαν τό -τ- καί ο
προηγούμενος σχηματισμός *κλειστό, κατάντησε
*κλεισό. Εν συνεχεία, από τό *κλεισό, πετάξαν καί τό
-ι-, ώστε κατάντησε η λέξη *κλεσό. Μέχρις εδώ δέν
κάναν τίποτε άλλο παρά πέταγμα φθογγογραμμάτων.
Ξαναδείχνω: κλειστός, *κλειστό, *κλεισό, *κλεσό.

Η δομή τής λέξης παραμένει ίδια ακόμα καί στήν

συνέχεια όταν τά δυό βραχέα φωνήεντα ε-ο,
εναλλάσσουν μεταξύ τους τήν θέση πού κατέχουν ώστε
στήν θέση τού ε μπαίνει τό ο, ενώ στήν θέση τού ο
μπαίνει τό ε. Επισημαίνω ότι η δομή στήν λέξη δέν
αλλάζει. Απλώς δυό από τά εναπομείναντα δομικά της
στοιχεία, εναλλάσσουν θέση μεταξύ τους κι έτσι τό
*κλεσό καταντάει *κλόσε. Ακριβώς εδώ συμβαίνει η
μεταγραφή τών ελληνικών εναπομεινάντων
φθογγογραμμάτων μέ βάση τό λεγόμενο κακώς λατινικό,
λέγε: χαλκιδικό αλφάβητο, ώστε τό *κλόσε
μεταγράφεται σέ CLOSE, όπως σήμερα στά αγγλικά
είναι καταγεγραμμένη αυτή η ψευτοαγγλική,
κακοποιημένη από τά ελληνικά λέξις.

Συνηθισμένοι στήν κακοποίηση οι βάρβαροι φορείς

τής άθλιας γλώσσας-κουρελού πού λέγεται αγγλικά, δέν
σταματούν εδώ πού αναγκαστικά τούς σταμάτησε
κάποια ιστορική ορθογραφία. Σακατεύουν καί τό
CLOSE εφ’ όσον εναλλάσσουν στήν προφορά τήν θέση
τών -SE, μέ αντιστροφή -ES, δηλαδή, καταντάει η λέξη
στόν σχηματισμό *CLOES. Στήν συνέχεια προχωρούν
στό φαινόμενο πού ονομάζω ετεροψίλωση, αφού τό έ-
 151

ψιλόν δίνει τήν θέση του στό ύ-ψιλόν, κι έτσι τό

προηγούμενο *CLOES, καταντάει *CLOUS. Μιά άλλη
κακοποίηση εν συνεχεία ακολουθεί, συχνότατη από τούς
βάρβαρους χρήστες τής αγγλικής γλώσσας. Δηλαδή τό σ
μετασχηματίζεται ή καλλίτερα αλλοιώνεται σέ ζ. Έτσι τό
κακοποίημα *CLOUS αποκτάει τήν σημερινή κακόηχη
προφορά * CLOUZ.

Κι άϊντε εσύ νά καταλάβης τώρα σέ δέκα ολόκληρα

στάδια κακοποιητικής διαδικασίας ότι οι άθλιοι αυτοί
κατάντησαν τήν ελληνική λέξη κλειστός ώς... κλόουζ,
μάλιστα γιά νά σημάνη καί τά τρία γένη τού επιθέτου:
κλειστ-ός, κλειστ-ή, κλειστ-ό. Αλλά πού νά έχουν ιδέα οι
βάρβαροι τί εστί επίθετον καί πολύ περισσότερο τί εστί
γένος! Γένος σ’ αυτήν τήν γλώσσα κουρελού, απλώς δέν
υπάρχει! Αλλά μόνο στήν γλώσσα; Οι εγγλέζοι, όλοι τό
γνωρίζουν εξαφάνισαν σχεδόν τό γένος ακόμα κι απ’
τούς... ανθρώπους καί είναι όντως φαιδρό νά σού μιλούν
οι άγγλοι γιά ανδρισμό! Πιστεύω ότι δέν θά
καταντούσαν οι εγγλέζοι ένας λαός πούστηδων εάν
προηγουμένως δέν είχαν εξαφανίσει τό Γένος από τήν
αθλιότητα πού ονομάζεται αγγλική γλώσσα. Ξαναδείχνω
τήν κακοποίηση βάζοντας παύλες εκεί πού οι βάρβαροι
πετάξαν τά ελληνικά φθογγογράμματα: 1 κλειστός, 2
κλειστό-, 3 κλεισ-ό-, 4 κλε-σ-ό-, 5 κλό-σ-ε-, 6 clo-s-e-, 7
clo-e-s-, 8 clo-u-s-, 9 clo-u-z-, 10 κλόουζ.

Γιά έναν ψύλλο στ’ άχυρα. «Ελα καημένε», μού

είπε κάποτε γνωστός «καθηγητής» τής γλωσσολογίας
στά απαίσια ιδρύματα πού κακοχαρακτηρίζονται ώς
πανεπιστήμια ενώ πρόκειται γιά άθλια χαμαιτυπία τού
κερατά. «Ελα καημένε, αυτά πού ψάχνεις είναι ψύλλος
στά άχυρα». Πρώτον. Καημένος είστε εσείς κ.
 152

καθηγητά. Δεύτερον, λυπάμαι πού δέν είστε ούτε κάν

άχυρο ώστε νά ψάξω ανάμεσά σας, μπάς καί βρώ κάτι,
άσχετα μέ τό ότι καταντήσατε τήν εκπαίδευση αχούρι.
Τρίτον, σάς ευχαριστώ, διότι πολλά πράγματα έψαξα
αλλά δέν τό φαντάστηκα ν’ ασχοληθώ μέ τόν ψύλλο.
Ευχαριστώ γιά τήν παραίνεσή σας έστω κι άν δέν τό
θέλετε.

Άς δούμε λοιπόν φίλοι πώς κακοποιήθηκε ο

καημένος έλληνας ψύλλος από τούς διάφορους
βαρβάρους. Οι ανδροπρεπείς άγγλοι, προτίμησαν νά
κακοποιήσουν όχι ακριβώς τόν ψύλλο αλλά τό θηλυκό
του, τήν ψύλλα (δωριστί) ή ψύλλη (ιωνιστί). Πήραν
δηλαδή τόν θηλυκό ψύλλο, τήν ψύλλα καί τήν
ξεψύλλιασαν δεόντως. Πρώτα πέταξαν τό ένα από τά
δύο ελληνικά λλ ώστε η ελλ. λ. ψύλλα κατάντησε
*ψύλα. Ύστερα διέλυσαν τό διπλό ελληνικό ψ στά
στοιχεία πσ πού τό απαρτίζουν: *πσύλα καί απ’ εδώ,
πέταξαν τό ένα εκ τών δύο, δηλαδή τό σ, ώστε
κατάντησε η λέξη *πύλα. Μετά, κάναν έ-ψιλόν τό ύ-
ψιλόν, ώστε έχουμε τόν σχηματισμό: *πέλα κι από δώ,
μέ εναλλαγή θέσεως τών φθογγογραμμάτων ελ=λε,
ακολούθησε ο σχηματισμός *πλέα γιά νά ολοκληρωθή
τό κακό μέ τήν αντίστοιχη ψίλωση τού σκληρού χειλικού
π- σέ φ- φκιάχνοντας τό ομόλογο: *φλέα τό οποίον
σήμερα οι βάρβαροι αυτοί τό μεταγράφουν στό
χαλκιδικό μας αλφάβητο ώς FLEA καί τό
χρησιμοποιούν γιά νά νοηματοδοτήσουν τήν ψύλλα μας,
ή άν θέλετε τόν ελληνικό ψύλλο πού ο κ. καθηγητής μέ
είπε ότι τόν ψάχνω στά άχυρα.

Όχι. Εγώ τόν ψάχνω σέ όλες τίς γλώσσες τού

κόσμου καί διαπιστώνω ότι από μάς έκλεψαν οι
 153

διάφοροι βάρβαροι ακόμα καί τήν λέξη γιά τόν ψύλλο

πού ακόμα κι αυτήν! δέν τήν είχαν στίς πανάθλιες
κακοποιήσεις τους πού ονομάζουν «γλώσσες». Δέν
πρόκειται εδώ γιά «ψύλλου πήδημα». Πρόκειται γιά τήν
ιερόσυλη, βάρβαρη, εκτρωμακτική κακοποίηση μιάς
ελληνικής λέξης πού τήν καθιστά εμφανή η σειρά τού
αγγλικού εκβαρβαρισμού: ψύλλα, *ψύλα, *πσύλα,
*πύλα, *πέλα, *πλέα, *φλέα, flea πού στήν προφορά
τους τήν κακοποιούν ακόμα περισσότερο αφού τήν
προφέρουν *φλί.

Τήν ίδια λέξη, άλλοι βάρβαροι αλλιώς τήν

κακοποίησαν. Οι φράγκοι π.χ. έλαβαν τόν ιωνικό τύπο
τού θηλυκού ψύλλου πού είναι ψύλλη. Πέταξαν τό ένα
λ, έμεινε *ψύλη. Πέταξαν καί τ’ άλλο λ, έμεινε *ψύη.
Διέλυσαν τό ελληνικό ψ κι αυτοί σάν τούς εγγλέζους,
έγινε *πσύη γιά νά καταντήση τελικά *πύση
εναλλάσσοντας τήν θέση τών σύ=ύσ. Έτσι, γράφεται
σήμερα στά γαλλικά αυτή η λέξη PUCE γιά νά γίνουν
στήν προφορά τους ακόμη περισσότερες εν συνεχεία
κακοποιήσεις, αφού προφέρουν τήν λέξη αυτή ώς *πίς.
Ξαναδείχνω τήν φραγκική κακοποίηση: ψύλλη, *ψύλη,
*ψύη, *πσύη, *πύση, PUCE, *ðύς, *πίς, Υπάρχει καμμιά
αντίρρηση; Άς πούμε π.χ. γιά τό λάμδα; Κυττάξτε
αμέσως παρακάτω, πώς άλλοι βάρβαροι τό διατηρούν.

Οι ιταλοί, παίρνουν κι αυτοί τόν ιωνικό τύπο

ψύλλη. Πετούν τό ένα λ, καταντάει: *ψύλη. Διαλύουν
τό ψ, καταντάει: *πσύλη. Εναλλάσσουν θέση τά σύ=ύσ,
καταντάει *πύσλη. Εναλλάσσουν θέση καί τά σλ=λσ,
καταντάει *πύλση, ακριβώς δηλαδή όπως γράφεται στά
ιταλικά σήμερα η ψύλλη μας: PULCE η οποία φυσικά
στήν προφορά κακοποιείται ακόμη πιό πολύ: *πούλτσε.
 154

Ξαναδείχνω τό ιταλικό μακαρόνι τής κακοποίησης:

ψύλλη, *ψύλη, *πσύλη, *πύσλη, *πύλση, *πύλσε,
PULCE, *πούλτσε.

Νά δούμε καί τούς ισπανούς πού ταύρους είχαν

αλλά φαίνεται οι ταύροι τους δέν είχαν ψύλλους πάνω
τους καί γι’ αυτό αναγκάστηκαν νά πάρουν από τούς
έλληνες αυτή τήν λέξη επειδή οι έλληναν ήσαν πάντα
«ψυλλιασμένοι». Οι ισπανοί φαίνεται ότι πήραν τόν
δωρικό τύπο ψύλλα. Πέταξαν κι αυτοί σάν τούς
υπόλοιπους τό ένα λ, έμεινε *ψύλα. Διέλυσαν τό ψ,
κατάντησε *πσύλα. Ενάλλαξαν θέση τά σύ=ύσ,
κατάντησε *πύσλα. Καί πάλι εν συνεχεία μέ εναλλαγή
θέσεως τών σλ=λσ, έχουμε: *πύλσα, όπου τό συριστικό
σ λέπτυνε σέ χ (ισπανικά g) καί γι’ αυτό βλέπουμε τήν
κατάντια *πύλχα, νά μεταγράφεται ισπανιστί όπως καί
πορτογαλιστί: PULGA, προφορά: *πούλχα.
Ξαναδείχνω, γιά νά τό εμπεδώσουμε: ψύλλα, *ψύλα,
*πσύλα, *πύσλα, *πύλσα, *πύλχα, PULGA, *πούλχα.

Πάμε καί στούς ρουμάνους πού σέ... κουφαίνει η

κακοποίησή τους! Αυτοί, δέστε τί κάναν. Πήραν τόν
ιωνικό τύπο ψύλλη, πέταξαν τό ένα λ, έμεινε *ψύλη.
Ύστερα μετέτρεψαν τό υγρό λ στό έτερο τών υγρών ρ,
*ψύρη. Διέλυσαν τό ψ, *πσύρη. Μέ εναλλαγή σύ=ύσ,
*πύσρη. Κι ακόμα μιά εναλλαγή θέσης τών σρ=ρσ
*πύρση. Μετά έτρεψαν τό η σέ ε, *πύρσε κι αφού
σφήνωσαν ένα ι-παρεμβαλλόμενον ανάμεσα στά ρσ=ρισ,
κατάντησαν στόν σχηματισμό *πύρισε καί μέ τήν...
λατινική μεταγραφή έχουμε τήν πολύ ρουμάνικη ή πολύ
κακοποιημένη λέξη PURICE, *πούριτσε όπως
κατάντησαν τόν ψύλλο μας. Ξαναδείχνω: ψύλλη, *ψύλη,
 155

*ψύρη, *πσύρη, *πύσρη, *πύρση, *πύρσε, *πύρισε,

PURICE, *πούριτσε.

Οι γερμανοί; Αυτοί, πιό εκλεκτικοί, πήραν τήν

ελληνική λέξη ψύλλος καί τήν κατάντησαν φλό. Νά πώς:
Πρώτα πέταξαν τό ένα λάμδα κι ο ψύλλος μας
κατάντησε *ψύλος. Μετά διέλυσαν τό ψ, *πσύλος.
Πέταξαν τό σ, *πύλος, μαλάκωσαν τό σκληρό π σέ φ,
*φύλος, πέταξαν καί τό ύ-ψιλόν, απέμεινε *φλός, κι
αφού τρέψαν τό σ σέ χ, *φλόχ, έφκιαξαν τήν πολύ
γερμανική λέξη FLOH, μέ προφορά *φλό. Ξαναδείχνω:
ψύλλος, *ψύλος, *πσύλος, *πύλος, *φύλος, *φλός,
*φλόχ, FLOH, *φλό.

Κάτι παρόμοιο κάναν καί οι ολλανδοί γιά νά

φκιάξουν τό δικό τους ...βλό, δηλαδή ψύλλο. Δείχνω:
ψύλλος, *ψύλος, *πσύλος, *πύλος, *βύλος, *βλός,
*βλό, VLO. Οι ιουδαίοι (στά γίντις), κάναν κάτι
παρόμοιο: ψύλλος, *ψύλος, *πσύλος, *πύλος, *φύλος,
*φύλο, *φλύο, *φλόυ, FLOY. Ο εβραίος Ζάμενχωφ
ωστόσο στήν εσπεράντο του ήταν πιό συντηρητικός
αφού έκανε μικρότερη κακοποίηση. Καί έχουμε:
ψύλλος, *ψύλος, *πσύλος, *πύλος, *πύλο, εσπεραντιστί
PULO, *πούλο.

Οι εβραίοι στήν κλασσική τους αραμαϊκή

«γλώσσα» κι αυτοί δέστε τί διέπραξαν. Πήραν τήν
ελληνική λέξη ψύλλος. Πέταξαν τό ένα λάμδα, *ψύλος.
Διέλυσαν τό ψ, *πσύλος, Πέταξαν τό σ *πύλος.
Έτρεψαν τό λ σέ ρ, *πύρος κι αφού άλλαξαν τά φώτα
στά φωνήεντα, κατάντησαν τελικά τήν λέξη *παρός (μέ
Παχύ Σ, όπως τό γερμανικό SCH, θά τό γράφαμε
PAROSCH).
 156

Νά δούμε κι άλλους βαρβάρους; Οι τούρκοι. (Πού

δέν βούτηξαν μόνο τήν Ιωνία μας, άς είναι καλά οι
μπάσταρδοι σύμμαχοί μας). Πήραν καί τήν ιωνική λέξη
ψύλλη. Πέταξαν τό ένα λ, έγινε *ψύλη. Διέλυσαν τό ψ,
έγινε *πσύλη. Πέταξαν τό σ, έμεινε *πύλη. Τρέψαν τό λ
σέ ρ, *πύρη. Κι από δώ, ένεκα φωνηεντικής αρμονίας,
τό ύ έγινε ί καί τό η έγινε ε, ώστε στά σημερινά
τουρκικά, καταγράφεται η λέξη ώς PIRE, *πίρε.

Οι σουηδοί. Δέν θά πιστέψετε στά μάτια σας τί

βρωμερή κακοποίηση έκαναν! Ντροπή τους, τούς έχουμε
γιά πολιτισμένους! Πήραν τήν ελληνική λέξη ψύλλα.
Πέταξαν τό ένα λ, απόμεινε *ψύλα. Τρέψαν μετά τό ύ-
ψιλόν σέ ύ-χοντρό, δηλαδή ου, κι έγινε *ψούλα, γιά νά
αποβάλουν εν συνεχεία τό ίδιο τό ύ, κι απέμεινε η λέξη...
*ψόλα (μέ συγχωρείτε). Φαίνεται, κι αυτοί κατάλαβαν
τήν πατάτα πού έκαναν καί σπεύσαν άρον-άρον νά
επιδιορθώσουν. Αντέστρεψαν τά φθογγογράμματα
ψο=οψ, κι έγινε *οψλα. Κι αυτό δέν τούς πολυάρεσε.
Ξανά αντέστρεψαν τήν θέση τών φθογγογραμμάτων
ψλ=λψ κι έγινε *ολψα. Μά ούτε κι αυτό τούς άρεσε.
Πάλι αντέστρεψαν τήν θέση τών φθογγογραμμάτων
ολ=λο, κι έχουμε *λόψα. Αυτό μάλιστα. Τούς άρεσε
πολύ. Έλα όμως πού βάλθηκαν καί τούτοι νά διαλύσουν
τό ελληνικό ψ, έτσι όπως έκαναν όλοι οι άλλοι
βάρβαροι. Γι’ αυτό, προχώρησαν στόν σχηματισμό
*λόπσα. Καί μετά; Όχι! αυτοί, δέν πέταξαν τό σ σάν
τούς υπόλοιπους. Προτίμησαν νά τό... αφομοιώσουν ώς
πρός τό προηγούμενό του π κι αυτός είναι ο λόγος πού
στά σουηδικά γράφεται η λέξη LOPPA μέ δύο ππ. Άϊντε
σύ νά καταλάβης τώρα ότι κι αυτοί οι άθλιοι ελληνική
 157

λέξη πήραν καί κακοποίησαν καί πολύ μάλιστα,

περισσότερο ίσως απ’ όλους τούς άλλους.

Περισσότερο; Πιθανόν. Γιά νά μήν τούς

αδικήσουμε ωστόσο, νά πούμε εδώ ότι κάποιο παρόμοιο
εκβαρβαρισμό κάναν καί οι γείτονές τους δανοί καί
νορβηγοί, μέ μιά εξαίρεση. Αυτοί δέν κακοποιούν τόν
δωρικό τύπο ψύλλα, αλλά τόν ιωνικό ψύλλη όπως
δείχνω συνοπτικά: ψύλλη, *ψούλη, *ψόλη (ξανά μέ
συγχωρείτε), *όψλη, *όλψη, *λόψη, *λόπση, *λόππη,
*λόππε, LOPPE.

Οι πολωνοί οι καημένοι μπροστά στούς

προηγούμενους, ελάχιστη κακοποίηση διέπραξαν καί τό
λέγω πρός τιμήν τους. Αυτοί μάς βούτηξαν τήν δωρική
μορφή τής λέξης, δηλαδή ψύλλα κι έτσι τήν διατηρούν,
αφού τής άλλαξαν δεόντως τόν αδόξαστο στήν
μεταγραφή. Πρώτα πρώτα σακάτεψαν τά δύο λλ,
γράφοντάς τα μέ κείνο τό ηλίθιο πολωνικό L πού έχει
μιά γραμμή στήν μέση. Ύστερα, διέλυσαν καί τό
καημένο τό ψ σέ PC. Αλλά καί τό φουκαριάρικο τό Υ
ψιλόν δέν τό παράτησαν ήσυχο αφού τό τρέψαν σέ Η.
Καμαρώστε λοιπόν στά πολωνικά τήν ελληνική ψύλλα
πού τήν γράφουν PCHLA, καί στήν προφορά τους
κάπως ακούγεται σάν *ψλά.

Πάμε στούς τσέχους πού πρόσφατα

ξεσυμπεθέριασαν μέ τούς σλοβάκους. Νά ιδούμε τί
κάναν αυτοί οι άθλιοι στήν ψύλλα μας. Πέταξαν τό ένα
λ, *ψύλα. Διέλυσαν τό ψ, *πσύλα. Τρέψαν σέ έ-ψιλόν
τό ύ-ψιλόν, *πσέλα. Ενάλλαξαν τά σέ=έσ, *πέσλα.
Ενάλλαξαν τά σλ=λσ, *πέλσα. Ενάλλαξαν τά έλ=λέ,
*πλέσα. Κι αφού μετέβαλλαν τό σκληρό χειλικό π- σέ
 158

βαρύ χειλικό μπ-, *μπλέσα, πάχυναν λίγο περισσότερο

τό συριστικό σ =σσ ή σχ, κατάντησαν τήν λέξη
*μπλέσχα, μέ λατινική γραφή BLECHA.

Οι σερβο-κροάτες; πού μαζί δέν κάνουνε καί χώρια

δέν μπορούνε; Κι αυτοί κακοποίησαν υπέρ τό δέον τήν
ψύλλα μας, αφού πέταξαν τό ένα λ, *ψύλα καί διέλυσαν
τό ψ, *πσύλα. Από δώ καί πέρα: ενάλλαξαν θέση τά
σύ=ύσ, *πύσλα. Τούς τσάτιζε τό λ, τό πέταξαν στά
σκουπίδια, έμεινε *πύσα όπου τό σκληρό χειλικό π- τό
βάρυναν σέ μπ- ενώ τό συριστικό σ τό λέπτυναν σέ χ κι
έχουμε τήν δικιά τους κακοποίηση καταγραμμένη στό
λεξικό ώς BUHA, *μπούχα. Ξαναδείχνω πώς κατάντησε
η ψύλλα ...μπούχα: ψύλλα, *ψύλα, *πσύλα, *πύσλα,
*πύσα, *πούσα, *μπούσα, *μπούχα, BUHA.

Οι ούγγροι, τί έκαναν; Τού’δωσαν καί κατάλαβε

στήν κακοποίηση. Πήραν τήν δωρική μορφή ψύλλα,
πέταξαν τό ένα λ, *ψύλα, διέλυσαν τό ψ, *πσύλα,
αναγραμμάτισαν τό σύ=ύσ, *πύσλα, ξανά
αναγραμμάτισαν τό σλ=λσ, *πύλσα, χόντρυναν τό ύ-
ψιλον, *πούλσα, πέταξαν τό ύ, *πόλσα, λέπτυναν τό
σ=χ, *πόλχα καί βάρυναν τό σκληρό π=μπ, *μπόλχα, νά
λοιπόν καί η δήθεν ουγγρική, λέγε εκβαρβαρισμένη
ελληνική λέξη γιά τήν ψύλλα στό ουγγρικό λεξικό:
BOLHA.

Θά σάς δείξω τώρα κάτι απίστευτο πού εγώ

ονομάζω πολύ μακρινές κακοποιήσεις, αλλά μπορείτε νά
μάθετε ακόμα καί τέτοιου είδους κακοποιήσεις κι εσείς,
εύκολα, νά εξιχνιάζετε. Παράδειγμα τό πώς κακοποιούν
οι φινλανδοί τήν ελληνική λέξη ψύλλη, στόν ιωνικό
τύπο. Ακολουθούν, όπως θά διαπιστώσετε πολύ
 159

πολύπλοκο δρόμο. Πρώτα διαλύουν τό ελληνικό ψ καί η

ψύλλη καταντά *πσύλλη. Μετά εναλάσσουν θέση
μεταξύ τους τά πσ=σπ κι έχουμε τήν μορφή *σπύλλη.
Ακολουθεί κι άλλη εναλλαγή τών πύ=ύπ, *σύπλλη, καί
άλλη εναλλαγή τών πλ=λπ, *σύλπλη, όπου τό αριστερό
λ μετατρέπεται σέ ρ, *σύρπλη, ενώ τό δεξιό λ,
αφομοιώνεται μέ τό διπλανό του π καί γι’ αυτόν τόν
λόγο στά φινλανδικά γράφεται μέ δύο ππ αυτή η λέξη,
έχουμε δηλαδή τήν μορφή: *σύρππη. Από δώ, βάσει τής
αρχής κέντουμ σάτεμ όπου κ=σ καί αντιστρόφως, έχουμε
τόν σχηματισμό *κύρππη, όπου τό ύ-ψιλόν αποβάλει
τήν ψιλότητά του, σύνηθες καί στά νεοελληνικά όπου
υ=ι, συνεπώς, έχουμε τήν μορφή *κίρππη γιά νά
καταντήση τελικά η λέξη μέ ψίλωση τού η (=υ) στήν
μορφή *κίρππυ κι έτσι ακριβώς καταγράφεται αυτή η
λέξη στά φινλανδικά ώς KIRPPU. Άϊντε τώρα εσύ νά
καταλάβης ότι εδώ κρύβεται η κακοποιηθείσα ελληνική
λέξη ψύλλη. Ούτε ψύλλος στόν κόρφο σου -πού λένε-.

Κι άλλο δύσκολο. Στήν μακρυνή ινδονησία, όπου ο

Νόρς Γιόζεφσον ο εκλεκτός αυτός επιστήμων τού
πανεπιστημίου τής Χαϊδελβέργης υποστηρίζει ότι έχουμε
όχι μόνον εκεί αλλά σ’ όλο τόν Ειρηνικό ωκεανό,
ελληνικές διαλέκτους, δές τό βιβλίο του Χελλένικουμ
Πασίφικουμ, Γκρήκ ελλεμένταλ ίνστρουμεντς ιν
πολυνήσιαν λάγκουατζες, άς δούμε κι εμείς, πώς
καταντάει η ψύλλα μας. Οι ινδονήσιοι πρώτα διαλύουν
τό ψ-, κι έχουμε *πσύλλα. Μετά, εναλλάσσουν θέση
μεταξύ τους τά φθογγογράμματα τής λήγουσας -λα=-αλ,
κι έχουμε τόν τύπο *πσύλαλ. Κατόπιν, εναλλάσσονται
τά σύ=ύσ, *πύσλαλ καί εν συνεχεία εναλλάσσονται τά
σλ=λσ, *πύλσαλ. Γιά λόγους πού θά εξηγήσω σέ
επόμενο άρθρο μου προσεχώς ομολογίας τών λ=ν καί
 160

ν=λ (πρβλ. πλεμόνι/πνευμόνι, βάλω/βάνω κτλ), έχουμε

τήν μορφή *πύνσαλ κι από δώ *πύνζαλ καί *πύντζαλ
όπως έχει καταντήσει στούς ινδονήσιους σήμερα η
ψύλλα μας γραφόμενη μέ λατινικά στοιχεία ώς
PINDJAL.

Νά μήν ξεχάσουμε τούς φίλους μου τούς ρώσσους.

Τούτοι παίρνουν τήν δωρική μορφή ψύλλα καί κάνουν
τούς παρακάτω εκβαρβαρισμούς: ψύλλα, *ψύλα,
*πσύλα, *πσούλα, *πσόλα, *πόσλα, *πόλσα, *πλόσα,
*μπλόσα, *μπλόχα, στήν προφορά, καθότι αλφίζουν τά
ο (ο=α), *μπλαχά, τό οποίο γράφουν στό ελληνικό
κυριλικό αλφάβητό τους ΒΛΟΧΑ.

Θέλω τώρα νά δείξω συνοπτικά τά στάδια τής

αραβικής κακοποίησης πού γίνεται στήν λέξη ψύλλος,
δίχως νά επιμείνω πρός τό παρόν ιδιαίτερα διότι
αναλυτικά θά αναφερθώ στό αραβικό ζήτημα σέ επόμενο
άρθρο μου. Οι ανατολικοί σέ γενικές γραμμές, σέβονται
τίς ελληνικές καταλήξεις μέ τόν ίδιο τρόπο πού παλιά οι
δυτικοί λατίνοι τίς σεβόντουσαν. Έτσι, κρατούν μέ τόν
τρόπο τους τό ελληνικό -ος, τό οποίο α) τονίζουν καί β)
βαρύνουν *-ός, *-ούς, *-ούτς, πρβλ. εβραϊκό κη(μ)π-
ούτς, κήπ-ος. Έτσι ο ψύλλος, γίνεται *ψυλλός,
*ψυλλούς, *ψυλλούτς, αρχικώς. Φυσικά, σάν τούς
άλλους κακοποιητές κι αυτοί, διαλύουν τό ψ-,
*πσυλλούτς, πετούν τό ένα από τά δύο λλ, *πσυλούτς,
τρέπουν τό λ σέ ρ, *πσυρούτς, αναγραμματίζουν,
*πυσρούτς, *πυρσούτς, βαρύνουν τό π-, *μπυρσούτς,
λεπταίνουν τό σ =χ, *μπυρχούτς καί κάνουν ακόμα κι
άλλες αλλαγές: *μπαρχούτς, *μπαργούτς, πού θά τό
μεταγράφαμε στά λατινικά κάπως σάν BARGHOUTS,
πρβλ τό εβραϊκό παρός = ψύλλος.
 161

Ομοίως καί τούς μηχανισμούς κακοποίησης στήν

αφρικάνικη γλώσσα σουαχίλι, δέν θά τούς δείξω εδώ.
Απλώς συνοπτικά θά παραθέσω πρός μελλοντική
επεξεργασία καί αναφορά τίς κακοποιήσεις πού έπαθε ο
ψύλλος μας: *ψύλος, *ψίλος, *ψιλότς, *ψιλότ, *ψιρότ,
*πσιρότ, *σπιρότ, *σιπρότ, *σιρπότ, *κιρπότ,
*κιροπότ, *κιρομπότ-ο, λατ. KIROBOTO.

Τί θά ήθελα από σάς; Κάντε έναν κόπο. Πάρτε

οποιαδήποτε ετυμολογικά λεξικά οποιασδήποτε από τίς
παραπάνω γλώσσες παρέθεσα ή καί άλλες πού
παρέλειψα. Τί λένε γι’ αυτή τήν λέξη; Κυττάξτε εκεί!
Παραδέχονται άραγε οι διάφοροι βάρβαροι ότι αυτοί μέν
τούτη τήν λέξη «τους» τήν πήραν από μάς ενώ εμείς, τό
μόνο πού, -δέν πήραμε, αλλά- μάς φόρτωσαν, είναι οι
ψείρες τους ή μάλλον οι ψύλλοι τους... Ναί, δέν
πρόκειται γιά ζήτημα απλό. Πρόκειται γιά γκοτζάμ
ψύλλου πήδημα... καθώς τό ψυλλιάζεστε, αφού δέν σάς
τό δίδαξαν σέ κανένα σχολείον. Δέν ασχολούνται μέ
τέτοια, διότι άν ασχολούνταν τό σχολείον τους δέν θά
ήτο σχόλη (ξάπλα καί ραχάτι), αλλά θά ελέγετο καί θά
ήτο «ασχολείον».

Ασχολείον; Όλοι αυτοί οι βάρβαροι καθώς είναι

παγκοίνως γνωστό λάβαν από τούς έλληνες τήν λέξη καί
τήν έννοια γιά τό σχολείο. Αυτό δέν τό λέω εγώ φυσικά,
ούτε είναι κάτι τό καινούριο. Ακόμα καί οι πιό
ανθέλληνες εκ τών βαρβάρων, θέλουν δέν θέλουν,
τούτο τουλάχιστον τό παραδέχονται κι ακόμα μέχρι
σήμερα καθώς γνωρίζω τό σημειώνουν στά «λεξικά»
τους.
 162

Εκείνο πού μέ νοιάζει δέν είναι λοιπόν νά δείξω

αυτό τό πράγμα, ότι οι βάρβαροι από μάς πήραν τό
«σχολείο». Ενδιαφέρομαι νά δούμε πώς τό πήραν καί τί
τό κάναν. Μελετήστε λοιπόν μέ προσοχή μαζί μου τίς
κακοποιήσεις καί τούς εκβαρβαρισμούς πού δέχθηκε η
ταλαίπωρη αυτή ελληνική λέξη, διότι έτσι θά μάθετε
μέσω ποιών εκβαρβαρισμών οι βάρβαροι κακοποίησαν
διάφορες ελληνικές λέξεις ανά τούς αιώνες
σχηματίζοντας τίς διάφορες σκαρταδούρες πού κακώς
τίς αποκαλούμε «γλώσσες» καί πολύ περισσότερο,
ηλιθίως, πάνε κάποιοι ακατονόμαστοι νά μάς τίς
επιβάλουν ώς «παγκόσμιες». Άν είναι δυνατόν...

Σχολείο, άν πετάξετε τό ε, γίνεται *σχολίο, Αν

πετάξετε τό ί, γίνεται *σχολο κι άν εναλλάξετε θέση στά
-λο = -ολ, θά’χετε *σχοολ. Άραγε έτσι οι υπήκοοι τής
κραταιάς Αλβιώνος κι όχι Μεγάλης αλλά Τιποτένιας
Βρεττανίας, κακοποίησαν στόν τύπο school τό σχολείο
μας; Δέν μπορώ νά πιστέψω ότι κάναν κάτι άλλο. Οι
σιχαμένοι αυτοί οχτροί θανάσιμοι τής Ρωμηοσύνης καί
τού στοιχειώδους ανδρισμού, ξεφτιλισμένοι
τσανακογλύφτες τού σάπιου διεθνούς τσιφουταριού,
κυττάξτε, τί έκαναν στό ελληνικό γιώτα.

Δέν μπορώ, αλλά θά τό δείξω λεπτομεριακά, κι άμα

θέλετε τό πιστεύετε κι άμα θέλετε, δεχθείτε τίς μπούρδες
πού σάς λέν αυτοί οι ξεφτίλες. Δημοκρατία έχουμε, έστω
κι έτσι όπως τήν κατάντησαν καί μάς τήν επέβαλαν αυτά
τά σκουλ-ίκια, (school-ίκια), δηλαδή Κυνοβουλευτική
αθλιότητα «αγγλικού τύπου» πού σημαίνει
Παμπουστισμός εν τώ πολιτεύεσθαι. Ναί, κυττάξτε τί
έπαθε τό γιώτα μας απ’ αυτούς: μιά μεγάλη ήττα, έγινε
Ήτα! Τί; Κυττάξτε: σχολείον, *σκολείον, *σκολείο,
 163

*σκολίο, *σκοίλο, *σκίολο, *σκίοολ, *σκήοολ,

SCHOOL, καί στήν προφορά τετραγράμματον: *skul,
*σκούλ, όπως σκουλ-ίκι.

Ναί; Όχι; κάπως αλλοιώς; πώς αλλοιώς; Πώς

εργάστηκαν οι κακούργοι παραχαράκτες τού έλληνα
λόγου; Κάντε όποια σκάλα / δασκάλα θέλετε. Μιά απ’
αυτές ακολούθησαν στήν κακοποίησή τους. Πιθανόν, νά
ακολούθησαν περισσότερες από μία σκάλες (δασκάλες ή
σχολές) κακοποιήσεως, εφ’ όσον καμμιά σχέση δέν έχει
γιά τούς εγγλέζους τουλάχιστον, η γραφή μέ τήν
προφορά. Σ’ αυτή τήν ξεφτίλα γλώσσα, είναι δυνατόν νά
γράφης «ψεύτης» καί νά διαβάζης δικηγόρος! Λοιπόν;
Ακολούθησαν άραγε άλλη κακοποίηση στήν γραφή τους
καί άλλη στήν προφορά τους;

Καί τί γίνεται μέ τό φράγκικο ecole; Τί συμβαίνει

μέ τά δύο ε πού εμφανίζει στήν αρχή καί στό τέλος;
Μήπως τό πρώτο ε- προέρχεται από σίγμα; γιατί τό
τελευταίο -ε είναι βουβό αφού προφέρουν τήν λέξη
εκόλ; Καί τό πιό κουφό: τό ίδιο γράμμα (ε), γιατί δέν τό
κακοποιούν τουλάχιστον μέ τόν ίδιο τρόπο;

Γιατί οι ισπανοί τό πήγαν τόσο μακριά ώστε νά

καταντήσουν τό σχολείο μας εσκουέλα; Γράφουν
escuela! Κι οι ιταλοί, σκουόλα πού τό γράφουν scuola.
Οι πορτογάλοι κι αυτοί, διαφορετικά: εσκόλα, δηλαδή:
escola. Οι ρουμάνοι τό κάνουν σκοάλα, scoala, οι
γερμανοί σιούλε, schule, οι ολλανδοί σκόολ school, οι
σουηδοί, όπως κι οι ρώσσοι σκόλα / skola ενώ οι δανοί
καί οι νορβηγοί σκόλε, skole. Οι πολωνοί τό καταντούν
ζσκόλια, szkola, οι τσέχοι κι οι σερβοκροάτες, σσκόλα,
s’kola, οι ούγγροι ισκόλα iskola. Οι φινλανδοί κόουλου
 164

koulu, οι τούρκοι οκούλ, okul, οι ινδονήσιοι σεκολάχ,

sekolah, οι σουαχίλοι σκούλι, skuli κτλ.

Ξαναδέστε τα! σκούλ, εκόλ, εσκουέλα, σκουόλα,

εσκόλα, σκοάλα, σιούλε, σκόολ, σκόλα, σκόλε, ζσκόλια,
σσκόλα, ισκόλα, κόουλου, οκούλ, σεκολάχ, σκούλι.
Ούτε ένας απ’ αυτούς τούς βάρβαρους δέν σεβάστηκε
τό ελληνικό σχολείον! Κι άν τούτη τήν τόσο γνωστή
λέξη τήν κακοποίησαν τόσο πολύ, σκεφθείτε τί
κακοποιήσεις έκαναν σέ λέξεις πού μάς βούτηξαν καί
διαλανθάνουν ώς σήμερα τής προσοχής μας. Καί μείς τί
ζητάμε τώρα; Τά ρέστα. Ό,τι κι άν σημαίνη αυτό.
Μάθαμε στά ζώα νά μιλάν, νά γράφουν, νά σκέφτονται.
Τούς δώσαμε τά πάντα κι αυτοί, πάντα βάρβαροι, όχι
μόνο ευχαριστώ δέν μάς λέν αλλά μέ απίθανο μίσος
ζητούν τήν εξαφάνιση καί τήν ολοκληρωτική φυσική
εξόντωση τού ελληνισμού.

Περιφρονούν συστηματικά τήν γλώσσα, τήν πίστη,

τήν ιστορία, τήν παρουσία τών ελλήνων. Βάζουν τά
ξεφτιλισμένα τους απόβλητα, μασσώνους,
πολιτικάντηδες, πανεπιστημιακούς, κι ό,τι σάπιο
υπάρχει, νά μάς γδάρη. Ο πιό λιγδιάρης όμως, ο πιό
ουτιδανός καί ρυπαρός τους συνεργάτης καί δούλος,
είναι τό εξαθλιωμένο νεο-ελλαδικό προτεκτοράτο. Τό
κράτος τών μασσόνων, τών κλεφτών κι αμαρτωλών, τών
κατσιαπλιάδων, τό Ψέμμα τό Βασίλειο, όπως τό
χαρακτηρίζει ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, ή
η Ψωροκώσταινα, όπως τό λέει χαϊδευτικά ο
κατασφαγμένος λαουτζίκος τού Ρωμέηκου.

Ρωμέηκο; Μετράμε συνεχώς καταστροφές.

Μικρασιατική, Βορειοηπειρωτική, Κυπριακή,
 165

Αιγυπτιακή, Ποντιακή κι άπειρες άλλες. Πάνω απ’ τούς

μισούς έλληνες, τά μέχρι ΣΗΜΕΡΑ ξερατά (=
«κυβερνήσεις» τρισάθλιων εθναρχών), τούς στείλανε μέ
διάφορα κόλπα ώς δούλους, «μετανάστες» στήν
Αυστραλία, τόν Καναδά, τήν Γερμανία, κι όπου αλλού
τά διεστραμμένα τους αφεντικά τούς πρόσταξαν. Μισό
εκατομμύριο έμβρυα θανατώνονται κάθε χρόνο, ΚΑΘΕ
ΧΡΟΝΟ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ... στό σιχαμένο «κράτος» τών
αντιχρίστων, τών απανθρώπων καί τών ανθελλήνων.
Ναί ή Όχι; Θέλουν κάποιοι τό ΕΘΝΟΣ τών ελλήνων νά
σβύση; Ποιοί είναι αυτοί; Γιατί θέλουν τήν πλήρη μας
εξόντωση;

Ρωτώ ακόμα: Πώς καί γιατί ο σημερινός μεγάλος

μαλθάκας λαός μας συνεργεί στήν ίδια τήν εξαφάνισή
του; Αντιστεκόμαστε; Πώς; Η γνώμη μου είναι ότι οι
περισσότεροι ούτε κάν θέλουμε νά τά γνωρίζουμε όλα
αυτά. Πολλοί επίσης πιστεύουν ότι πάμε «πολύ καλά».
-Φτύστε τους, γιά «νά μήν ματιαστούνε». Φτύστε τους
καί θά πούνε «-Βρέχει!;». Φτύστε τους, γιατί κι αυτοί
φτύνουν συνεχώς τά όσια καί τά ιερά μας. Τούς αρέσει
γενικά τό φτύσιμο. Φτύνουν στούς τάφους τών μεγάλων
νεκρών μας, φτύνουν καί τά παιδιά μας πού δέν τά
αφίνουν κάν νά γεννηθούν μέ τήν θεσμοθέτηση 500.000
εκτρώσεων κάθε χρόνο, κάθε χρόνο.

Θά επιζήσουμε; Χρειαζόμαστε πολύ μεγάλη

ευλογία από τόν Θεό γιά νά τό πετύχουμε αυτό. Θά
έχουμε τήν ευλογία τού Θεού; Μάλλον όχι. Ο δικός μας
Θεός, δέν συνηθίζει νά ευλογή τούς διαβόλους καί τά
έργα τών διαβόλων. Μήπως δέν καταντήσαμε διάβολοι;
Μήπως δέν είναι διαβολικό τό νά νομοθετής ότι
ελεύθερα μπορούν νά δολοφονούνται μισό εκατομμύριο
 166

παιδιά κάθε χρόνο, κάθε χρόνο!; Ώς παπάς καί ρωμηός,

αναρωτήθηκα πάμπολλες φορές γιατί ο Θεός μάς
ανέχεται καί δέν μάς δίνει «μιά», έτσι πού καταντήσαμε.
Πιθανή απάντηση σ’ αυτό τό ερώτημα είναι οι κρυφές,
χρυσές «επιταγές» πού εξαργυρώνουμε. Ίσως μάς σώζει
τό αίμα τών αγίων καί τών μαρτύρων, τών φιλοσόφων
καί τών ηρώων πού άφθονο χύθηκε σέ τούτη τήν γή
στούς αιώνες πού πέρασαν.

Υπάρχουν μεταξύ μας κάποιοι πού δέν είναι

προδότες; Καί τί κάνουν αυτοί; Θά μπορούσαν νά
κάνουν αυτοί κάτι; Βλέπω, ότι συστηματικά, τά
σκουλίκια δούλεψαν καί πιάσαν όλα τά πόστα. Ποιοί;
οι διάφοροι «πόστηδες» τής πολιτικής, τού δημοσίου,
τών διαπλεκόμενων, τών λεσχών. Αφού κατέχουν τά
«πόστα» είναι πόστ-ηδες; Δέν είναι; Τί είναι; Ποιοί
είναι; Γιατί είναι; Πόσοι είναι; Πώς θά γίνη «νά μήν
είναι»; Τού μπή όρ νότ τού μπή, δάτς δέ κουέσιον.
Σέξπειρ. Ο τού «σέξ», πείρ-αν έχων; ή σέξ-πυρ, ο τού
έρωτα τήν φλόγα, αντέχων; Πώς θά γίνη νά πάψουν
πέντε αλήτες νά ασχημονούν συνεχώς πάνω στό πτώμα
τής Ελλάδας; Πώς θά γίνη νά πάψουν πέντε
εξαμβλωματικοί, πρόστυχοι σφετεριστές νά
διαστρέφουν καί νά εκμεταλλεύονται τόν λαό μας;

Μπορούμε νά κάνουμε κάποια αόρατη

επανάσταση; Νά ενεργοποιήσουμε δυνάμεις
αναγέννησης, αντίστασης, νεμέσεως, δυνάμεις πού όταν
χρειάστηκε, άλλες φορές, τίς χρησιμοποιήσαμε;
Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις; Δή άνσερ: -Γι’ αυτό
επιζούμε ακόμα, σέ πείσμα όλων τών μπάσταρδων πού
επιζητούν τήν φυσική μας εξόντωση. Έρρωσθε κι η
Παναγιά, μαζί Σας.
 167

Μεγάλη η παρένθεση. Μεγάλη; Νά ψάξουμε τήν

λέξη μεγάλος. Δέν είναι καθόλου μικρό πράγμα νά
ψάχνης τήν πιό μεγάλη λέξη, τήν λέξη «μεγάλος»,
*μεγάλο, *μεγάλ, *μεγά, *μέγ, *μπέγ, *μπέγκ, big. Έχει
ένα μεγαλείο αυτή η λέξη. Πρέπει όμως νά είμαστε
ταπεινοί. Ως ταπεινοί, προφανώς είναι καλλίτερα νά
καταπιαστούμε μέ τήν λέξη μικρός. Καί νά δούμε πόσο
οι σημερινοί «μεγάλοι», οι άλλοτε μικροί, πολύ μικροί,
κακοποίησαν στίς ψευτογλώσσες τους αυτή τήν πιό
μικρή από τίς μικρές λέξεις.

Μικρός λοιπόν ή σμικρός; Μίκρυνση ή σμίκρυνση;

Υπάρχει καί *σμάκρυνση από μάκρυνση; Λέτς σή, όχι
λέτσοι, αλλά «άς δούμε». Πήραν τό σμικρός, πέταξαν τό
-ός, έμεινε *σμίκρ. Μετά έκαναν τό ρ = λ, κατάντησε
*σμίκλ. Εν συνεχεία αφομοίωσαν τό κ ώς πρός τό
επόμενο λ, κατάντησε *σμίλλ, γι’ αυτό η ψευτοαγγλική
λέξη small έχει εδώ διπλό -λλ. Σάς τό εξήγησε αυτό ποτέ
κάποιος άλλος; Σάς είπε κανείς ότι οι βάρβαροι τής
Ανατολής, η κατάρα τής Ασίας, πήραν τήν ελληνική
λέξη *μικρούτσικος, τήν κάναν *μικούτσικος,
*κούτσικος, *κουτσίκ, *κιουτσούκ ή kucuk, όπως τήν
κακογράφουν λατινιστί οι απίθανοι σύμμαχοί μας στό
Νάτο; Ποιοί; οι δράκοι, *ντράκοι, *τράκοι, *τάρκοι,
γνωστοί ώς τούρκοι οι ταραχ-ήν προκαλούντες.

Αυτό θά πή τούρκος, ταραχ-οποιός; Καθ’ ότι

τραβήξαμε απ’ αυτούς «τών παθών μας τόν τάραχο»; Τ-
Ρ-Κ-, είναι η τριφθογγογράμματη συμφωνική καί
πυρηνική ρίζα πού προσδιορίζει τόν τούρκο. Αυτή η ρίζα
βρήκα ότι στό πρωταρχικό λογικό σύστημα δημιουργίας
τής ελληνικής γλώσσας, ομολογεί μέ τούς ριζικούς
 168

πυρήνες ΤΡΧ, ΤΡΓ, ΤΚΡ, ΤΧΡ, ΤΓΡ, TGR, TRG πού

νοηματοδοτούν τήν αγριότητα, τόν πρωτογονισμό, τήν
αρπακτικότητα, τήν κατάρα καί τήν καταστροφή. Έτσι,
τό κατ’ εξοχήν άγριο ζώο, τό όντως «αγρίμι», τό
ανήμερο θεριό, η τίγρις, προσφέρεται μέ ιδανικό τρόπο
θά έλεγα γιά νά εκλαϊκεύσω ένα μεγάλο μέρος τής
σχετικής θεωρίας μου. Οι έλληνες
πρωτονοηματοδότησαν καί πρωτοονόμασαν τίγρη τούτο
τό ζώο τό οποίον περισσότερο απ’ όλα τά άλλα
θεωρείται τό πιό άγριον *τό-άγριον, *τάγριον, *τάγριο,
*τάγρι, τίγρις, νεοελλ. τίγρη, δωρικός τύπος: *τίγρα.

Νά δούμε αυτή τήν λέξη πώς τήν κακοποίησαν οι

βάρβαροι. Ειδικά οι εγγλέζοι ενήλλαξαν μόνο δυό
γραμματάκια καί τό ελλ. τίγρη (ρη=ηρ), έγινε *τίγηρ, μέ
λατινική αλλοίωση: TIGER. Φυσικά στήν προφορά
επηύξησαν τήν κακοποιητική διαδικασία, αφού τό
προφέρουν *τάϊγκερ.

Οι φράγκοι τ’ άφησαν ώς έχει, μόνο πού τό

αλλοίωσαν δεόντως στήν προφορά τους, εφ’ όσον τήν
τίγρη μας τήν γράφουν μέν tigre αλλά τήν προφέρουν
*τίγκρ, πολύ κοντά στόν βρυχηθμό γκρρρρ πού κάνει
τούτο αυτό τό ίδιο τό καημένο τό ζώο, αλλά κι εμείς δέν
πάμε πίσω, αφού κατά τούς φράγκους είμαστε
γκρρρ...εκοί. Ε; Ναί! Φάγαν καί τό -ε στό τέλος. Γιατί τό
γράφουν αφού τό φάγαν; Μά, τί φταίνε οι άνθρωποι!
Από μάς τά όρνια αυτά πήραν τήν λέξη /τίγρη/ καί δέν
ξέραν τί νά τήν κάνουν. Φυσικά, τόσα χρόνια πού
πέρασαν κάτι μάθαν: νά γράφουν πεισματικά τό άχρηστο
γι’ αυτούς καί κλεμμένο από μάς ελληνικό καταληκτικό
-η, έστω ώς -e, τό οποίο ποτέ δέν προφέρουν!
 169

Ισπανοί. Τ’ άφησαν κι αυτοί τό κλεμμένο έτσι όπως

μάς τό πήραν tigre, μόνο πού κατά τό «γούστο» τους, τό
προφέρουν *τίχρε. Γιατί; Δέν έχουν ιερό δικαίωμα κι
αυτοί νά διαπράξουν μιά μικρή κακοποιησούλα; Οι
ιταλοί είναι πιό καπάτσοι; Κι αυτοί αρπάζουν τήν τίγρη
μας καί τήν κάνουν tigre, προφέροντας *τίγκρε. Άλλοι
όμως βάρβαροι διαφωνούν. Οι ρουμάνοι, αισθάνονται
καλλίτερα όταν δέν αναγραμματίζουν αυτό τό ρημάδι -η,
σάν τούς άγγλους (-ερ), κι όταν δέν τό βουβαίνουν σάν
τούς φράγκους (...), κι όταν δέν τό κάνουν (-ε) σάν τούς
μεσογιακούς, αλλά ού. Ού; Ναί. Έτσι τούς κάνει κέφι
καί γι’ αυτό τήν τίγρη μας τήν γράφουν tigru καί τήν
προφέρουν *τίγκρου.

Εντελώς αλλόκοτοι οι γερμανοί, διαφωνούν καί τό

θέλουν *τίγκερ κι έτσι τό καταγράφουν Tiger. Τί-
γκερ(μανοί) θά ήσαν άν δέν συγκαταλλέγονταν στούς
κακοποιητές κι αυτοί;! Τί-γκερ-μανοί, τί ολλανδοί;
Αυτούς, τούς τήν έδωσε καί τό ’καναν *τίιγκερ, αφού τό
γράφουν tijger. Φαίνεται σκέφτηκαν: Τί-οι-γκερ-μανοί τί
εμείς, όλοι μας τήν ίδια δουλειά κάνουμε σακατεύοντας,
όπως μάς κάνει κέφι τήν ελληνική γλώσσα...

Καημένοι πολωνοί! Εσείς μόνο πιστά σηκώσατε

ψηλά τήν τιμή τής ελλάδος. Κυττάξτε τους. Διατηρούν οι
ταλαίπωροι τόν καθαρευουσιάνικο τύπο μας *τίγκρις,
έστω ώς *τύγκρυς, αφού γράφουν tygrys. Μά γιατί
πανάθεμά τους ψίλωσαν καί τά δυό γιώτα τής λέξεώς
μας; Άνσερ: Έτσι τούς κάνει κέφι. Κι άν αυτούς τούς
αρέσει νά ’χουν δυό ύ-ψιλά στήν τίγρη μας, οι γείτονές
τους τσέχοι, αρκούνται σέ ένα μόνο αφού τήν τίγρη μας
τήν κακογράφουν ώς tygr. Είπατε τίποτα; Καπνίστε ένα
τσιγάρο... Κι άν δέν έχετε ζητήστε από έναν σέρβο ή
 170

κροάτη νά σάς δώση αφού κοντεύουν νά καπνίσουν καί

τήν τίγρη μας: *τίγκαρ όπως αυτοί τήν επιθυμούν...
Ευτυχώς πού οι ούγκροι μάς βγάζουν ασπροπρόσωπους.
Τί-ούγκρ-οι θά ήσαν άν δέν διατηρούσαν πιστότερα απ’
τούς άλλους τό ελληνικό τίγρις, στό δικό τους tigris.
Μπράβο ούγκρρρρρρροι. Δέν μοιάζετε μέ τούς
φινλανδούς πού κοντεύουν νά κάνουν τήν τίγρη μας
«τρίκερη», γιά τήν ακρίβεια τιίκερι, γράφοντας: tiikeri.

Τίγκρο / tigro, μάς τήν καταντάει ο εβραίος

Ζάμενχωφ στήν εσπεράντο του καί οι γιαπωνέζοι τήν
καταντούν *τόρα. Προφανώς κακοποίησαν τόν δωρικό
τίπο *τίγρα, μέ ψίλωση (ι=υ), *τύγρα, μέ βάρυνση
(υ=ου), *τούγρα, μέ αποβολή (ου=ο) *τόγρα, κι αφού
πέταξαν τό γ, *τόρα. Τώρα; ναί, τώρα οι γιαπωνέζοι λένε
τήν τίγρα μας «τόρα». Τυχαία; όχι. Σάν τούς υπόλοιπους
κι αυτοί κακοποίησαν άλλη μιά ελληνική λέξη.

Κι άν παραλείψω δεκάδες άλλους βάρβαρους πού

μέ ίδιο ή παραπλήσιο μέ τούς προαναφερθέντες
βάρβαρους βλέπουμε νά κακοποιούν τήν ελληνική τίγρη,
π.χ. πορτογάλοι tigre, σουηδοί tiger, ρώσσοι tigr κλπ,
κλπ, βλέπω πέρα μακριά έναν εβραίο νά κάνη «σάν
θεριό ανήμερο» καί νά διαμαρτύρεται. Όχι! λέει. Εμείς
οι εβραίοι δέν πήραμε νά κακοποιήσουμε τήν δική σας
λέξη γιά τήν τίγρη πού παράγεται σίγουρα από τό-
άγριος... εμείς έχουμε δικιά μας λέξη περί τής τίγρεως
αυτού τού θηρίου τού αγρίου καί ανημέρου καί τήν λέμε
*ναμέρ.

Πώς; οι εβραίοι κακοποιούν τήν τίγρη μας τήν

ανήμερη καί τήν κάνουν *ναμέρ; Καλοί παραχαράκτες
καί τού λόγου τους. Πέταξαν τό α- καί τό ανήμερος
 171

κόντεψε νά ημερώση κι έγινε *νήμερος. Πέταξαν καί τήν

κατάληξη -ος, καί νάτο (Νάτο;) τό εβραίηκο κακοποίημα
*νήμερ, *ναμέρ γιά τήν τίγρη μας καί νάτο τό αραβικό
κακοποίημα *νίμρ, απ’ όπου κατάγεται καί τό
σουαχίλικο mnyama kama = ανήμερο (ζώο). Πώς
σχηματίστηκε τό σουαχιλικό *μνυάμα; σχεδόν τό ίδιο
σάν τό εβραϊκό *ναμέρ καί τό αράπικο *νίμρ. Δηλαδή μέ
κακοποίηση τής λέξεως ανήμερος, *νήμερος, *νήμερ,
*νήμε, *νύμε, *νύμα, *νυάμα, *μνυάμα. Ωραία. Καί τό
ινδονησιακό *χάριμάου; Δίχως αμφιβολία, ημερεύοντας
τό αγρίμιον, *γαρίμιον, *γαρίμιο, *χαρίμιο, *χαρίμαο,
harimau. Αντιρρήσεις;

Ένι γουέη. Κάτι αρχίζει νά σάς βρωμά εδώ; Οι

βρωμεροί βάρβαροι, πλένονταν ποτέ γιά νά καθαρίσουν
έστω κατ’ ελάχιστον; Τούς διδάξαμε εμείς τό Σαπούνι.
Ο σάπων τούς ήτο άγνωστος κι όταν τόν γνώρισαν, τόν
βρώμισαν κι εκείνον. Οι μέν γερμανοί πρίν από λίγα
χρόνια, παρήγαγαν τόνους από βρωμοσάπουνα στά
κρεματόριά τους όπου λυώσαν 6000000 εβραίους.
Τέτοιο σαπούνι τούς διδάξαμε εμείς νά φκιάχνουν;

Γνωστά καί τά ξαδερφάκια τους οι φράγκοι πού

ανακάλυψαν τήν κολώνια διότι έζεχναν καί γιά νά
σκεπάσουν τήν βρώμα τους ρίχναν πάνω τους ό ντέ
κολόν μέ τόν ίδιο τρόπο πού οι εγγλέζοι έριχναν στά
τσαντίρια τους, εκεί πού ζούσαν άχυρα. Γιατί; ξέρετε;
Διότι έχεζαν ασυστόλως, εκεί πού τρώγαν, εκεί πού
κοιμόνταν, εκεί, στό τσαντήρι πού ζούσαν καί γιά νά μήν
βρωμάν τά κόπρανά τους, τά σκεπάζαν μέ άχυρα.

Αυτοί όλοι οι βρωμιάρηδες, η σκέττη ξεφτίλα τού

ανθρώπινου γένους, γνωστοί στήν παράδοση τής
 172

ρωμηοσύνης ώς «σκυλόφραγκοι», έρχονται σήμερα νά

μάς εκπολιτίσουν, καί νά μάς επιβάλουν τίς γλώσσες-
ξερατά τους καί μάλιστα ηλιθίως ποιούσαι, ελληνικαί!
Οικογένειαι πληρώνουσιν πολλά ευρέα πού
αντικαταστήσαν τίς δραχμούλες γιά τό γνωστόν «μάθε
παιδί μου γράμματα», σέ «φροντηστήρια» πού
φροντίζουν νά πάρουμε όλοι μας τό νάμπερ ουάν από τά
πολιτιστικά απόβλητα πού λέγεται κατ’ εφημισμόν
«αγγλική» γλώσσα.

Ρωτώ. Εάν αυτοί, λαός κιναίδων, δολοφόνων,

σιχάματα όντως, αποικιοκράτες καί κοπρολάγνοι πού
διακηρύσσουν στό Νάτο τους, «...μπορούμε νά
σκατώνουμε όποιον θέλουμε, όποτε θέλουμε, όπου
θέλουμε...», εάν αυτοί λέγω, οι διάβολοι καί
διεστραμμένοι, σωματικά, πνευματικά καί ψυχικά, είχαν
σαπούνι καί πλένονταν, γιατί η «γλώσσα» τους δέν είχε
λέξη γιά τό σαπούνι;

Πήραν τόν ελληνικό σάπωνα, πέταξαν τό -ν, έγινε

*σάπω. Ενήλλαξαν τό -πω=-ωπ, κατάντησε *σάωπ κι
αφού ξανά ενήλλαξαν τά άω=ώα, έφκιαξαν τήν
εξαθλίωση *σώαπ, μέ λατινικά στοιχεία soap. Φτού σας
ρέ. Φτού σας έλληνες γονείς πού αυτή τήν πανάθλια
γλώσσα κουρελού πληρώνετε σέ φροντιστήρια γιά νά
τήν διδάξετε σέ ελληνόπουλα, στά παιδιά σας. Γι’ αυτό
κατάντησαν όλα τους κοτούλες. Δέν τά βλέπετε;
σκουλαρίκια στ’ αυτάκια, στό χείλος, στό φρύδι, στό...,
(δέν θέλω νά πώ, ντρέπομαι) καί μού διηγήθηκε ο
οδοντίατρος φίλος μου Παντελής Τ., ότι πήγε σ’ αυτόν
πρόσφατα μιά κοπελιά κι ήθελε νά τής τρυπήση τό
δόντι γιά νά περάση κι εκεί σκουλαρίκι!
 173

Εκείνος δέν «τής αρνήθηκε ευγενικά», αλλά τής

είπε νά πάη νά πλυθή γιατί βρωμούσε πρώτον καί
δεύτερον άν τού ξανάλεγε τό ίδιο πράγμα (δηλαδή νά
χαλάση ένα «καλό» δόντι) θά τήν έδερνε... Η μικρά
έφυγε λυπημένη καί τσατισμένη πού στό παραδίπλα
φροντιστήριο εκμάθησης! τής γνωστής γλώσσας-
μαλακίας, δέν θά έκανε τό κομμάτι της στούς
συμμαθητές της πού όπως αυτή, πληρώνουν κι αυτοί
πολλά γιά νά μάθουν τήν πιό μπάσταρδη καί
ξεφτιλισμένη γλώσσα πούστηδων, δηλαδή τά εγγλέζικα.
Φούλ στόπ. Φάουλ; Φούλ φάουλ!

Διότι οι εγγλέζοι δέν είναι οι μόνοι στούς οποίους

αρμόζουν τά εξ αμάξης. Οι φράγκοι, πήραν τό σάπων
καί είναι απίστευτο αυτό πού κάναν: διαστρέψαν τό
ελληνικό π σέ β *σάβων δηλαδή, κι έτσι, savon τό
καταγράφουν στήν γλώσσα τους στήν γελοία, -μέ
συγχωρείτε, λάψους λίνγκε- Γαλλία. Μιά κακοποίηση οι
γάλλοι; Δυό οι ισπανοί. Έτσι, γιά νά τούς μπούνε στό
μάτι καί νά ’χουμε νά λέμε. Αυτοί, οι απίστευτα
βρωμεροί φονιάδες, όχι μόνο ταύρων, αλλά 100.000.000
ιθαγενών αμερινδών, πήραν τόν ελληνικό σάπωνα νά
πλυθούν καί α) κάναν τό σ τό δικό μας χ καί τό π τό δικό
μας μπ, στήν δήθεν ισπανική κακογραφία *χαμπόν κατά
τό ταμπόν καί τό ζαμπόν, δέστε σέ ένα κακολεξικό τους
jabon = ο έλλην σάπων. Γιατί;
Μέ τό έτσι γουστάρω διότι καί οι ιταλοί
κακοποιούν τό Σαπουνάκι μας ώς *ζαπόνε / sapone, οι
πορτογάλοι *ζαμπάο / sabao, καί ευτυχώς! Μόνο οι
ρουμάνοι βγαίνουν ασπροπρόσωποι στό δικό τους
*σαπούν / sapun, πράγμα πού οι μετατρέψαντες τό
εβραϊκό λίπος σέ Seife, προφορά *ζάϊφε (από ζουίφ=
γαλλ. εβραίος), γερμανοί, δέν δύνανται νά τό
 174

επικαλεστούν. Τί λέτε: Οι γερμανοί φκιάξαν τό δικό τους

σαπούνι κακοποιούντες τήν ελληνική λέξη σάπων ή
ψήνοντας σέ φούρνους τούς γαλλιστί λεγόμενους Juives;
Πώς δηλαδή αλλοιώς θά μπορούσε νά γίνη τό ουνικό
κακοποίημα Seife; Πέταξαν οι μάγκες τό -νι απ’ τό
σαπούνι, έμεινε *σαπού. Μετά αλλοίωσαν τό π σέ φ κι
έγινε *σαφού. Σαφώς! Σοφοί όντες, έτι περαιτέρω
κακοποίησιν ποιούντες τό *σαφού, τό’καναν *ζάφου κτλ
κτλ ώσπου τό μακέλεψαν σέ *ζάϊφε, γερμανιστί Seife,
καί οι χασισέμποροι γείτονές τους ολλανδοί Zeep, *ζέεπ.
Άϊ σιχτίρ βρωμιάρρρρηδες.
Μέ ποιό δικαίωμα κάνουν καί οι δανοί *ζαέμπε /
saebe τό σαπούνι μας; Γιατί οι νορβηγοί τό καταντούν
*ζοάπε / soape κι ο κάθε βλαμμένος δυσλεκτικός τής
ανθρώπινης ιστορίας σακατεύει τήν θεϊκή μας
γλώσσα; Κοντεύουν νά καταντήσουν κι εμάς τούς
χρήστες καί φορείς τής θεϊκής γλώσσας, δυσλεκτικούς
αφού σπαταλάμε πολλά γιά νά διδαχτούμε
παντοιοτρόπως τούτες τίς γλώσσες-μαλακίες.
Θέλετε μιά συμβουλή; Αρνηθείτε νά μάθετε στά
παιδιά σας έστω καί μιά λέξη αυτών τών μπάσταρδων
εάν νομίζετε καλό νά προστατέψετε τήν εναπομείνασα
υγεία τους. Νά τούς μάθετε τίς βρωμερές καί
διεστραμμένες τούτες «γλώσσες» εάν καί εφ’ όσον
προηγουμένως τούς διδάξετε τήν Τεχνική αποκάλυψης
τής απάτης. Κάθε φορά νά ξέρη τό παιδί ποιά δικιά του
λέξη κακοποιούν οι βάρβαροι. Οι σιχαμεροί βάρβαροι,
πού μιμείσθε καί... θαυμάζετε! Ούστ.
Ούστ απ’ τήν ελληνική παιδεία τό βαρβαρικό
καρκίνωμα καί οι μασσώνοι πού προωθούν τίς
γλωσσικές μας καταστροφές. Μέ αηδεία άς φκιάξουμε
ένα λεξικό προδοτών καί νά τούς φτύνουμε όταν μάς
τήν πέφτουν διότι τά καθάρματα ή καλλίτερα ακάθαρτα
 175

αυτά πλάσματα, πήραν από μάς ακόμα καί τό ζωόδες

«ούστ» αφού καταγράφεται αγγλιστί oust (= διώχνω,
βγάζω έξω, απομακρύνω, νομικώς: αφαιρώ, στερώ).
Ούστ βρέ αγγλο-π-ούστ πού ούτε τό ΟΥΣΤ δέν
είχατε στήν γλώσσα κουρελού σας, ξεφτίλες, κι από μάς
ΠΙΣΤΑ τό πήρατε ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ακόμα καί τό
ελληνικό ΟΥ σ’ αυτή τήν λέξη! OUST re! Πού
χρησιμοποιείτε αυτό τό «ούστ» καί στήν νομική
επιστήμη! Αλλά πότε είχαν τά ζώα επιστήμη καί πότε οι
άγγλοι σύνταγμα... Είναι «άγραφο» λέει... Μήπως
μιλάτε καί γιά μάγκνα κάρτα; Καί τό χαρτί είναι δικό
μας καί δέν είστε καθόλου μάγκες νά κλέβετε καί νά
κακοποιείτε τήν ελληνική λέξη μέγας.
Τί νά πρωτοπώ; Δέν σάς ξεπλένει τίποτα. Ούτε σάς
ούτε κι εμάς πού γίναμε κιμάς εξαιτίας σας. Αγγλο-
εβραιο-ολλανδικό ήταν εκείνο τό καράβι πού φόρτωνε
τόνους κοπριάς, παρμένης από μιά χαράδρα κοντά στήν
Σμύρνη τό 1925 γιά νά χρησιμέψη ώς λίπασμα στά
αιματοβαμμένα σας τριαντάφυλλα. Ξέρετε καλά τί ήταν
εκείνο τό λίπασμα. Παιδιά καί γυναίκες πού οι ζωόδεις
φίλοι σας μέ τίς δικές σας ευλογίες κατέσφαξαν καί
τούς πετούσαν στήν χαράδρα.
Έτσι εξαφανίσατε τόν πανάρχαιο ελληνικό
πληθυσμό τής Ιωνίας. Πικροί αριθμοί επέζησαν ώς
σήμερα στήν μνήμη ελάχιστων εναπομεινάντων
θυμάτων. «Παιδί μου», μού είπε κάποτε ένας σεβάσμιος
γέρων προτού οδεύση στίς αγκάλες τού Κυρίου Ιησού,
«...ήμασταν εκεί 5 εκατομμύρια, γλυτώσαμε τό πολύ
πολύ τά 2, τί έγιναν τά άλλα 3»; Μπορείτε νά μάς πήτε
εσείς εγγλέζοι, ολλανδοί, εβραίοι, τούρκοι καί
γερμανοί ΦΟΝΙΑΔΕΣ τί απέγιναν τά 3; έστω τά 2,
έστω τό 1; Ήταν ή δέν ήταν η κοπριά εκείνη, πλούσια σέ
ιχνοστοιχεία καί λίπασμα πού ναί μέν δέν τό
 176

χρησιμοποιήσατε σάν τούς γερμανούς γιά νά πλυθήτε

βρωμιάρηδες αλλά γιά νά βγάλετε κόκκινα
τριαντάφυλλα, φονιάδες τού μικρασιατικού ΚΑΙ ΟΧΙ
ΜΟΝΟΝ ελληνισμού...
Κάλεσμα. Ούστ μπάσταρδοι ΣΗΜΕΡΑ από τήν
Κύπρο. Πάρτε από κεί τά ΑΓΓΛΙΚΑ
ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ γιά νά τά σώσετε,
(καημένα βλαχαδερά μισθοφόροι υπηρετούν γιά λίγες
λίρες), όχι επειδή ο ελληνικός λαός ξύπνησε αλλά επειδή
ο Θεός μας αγρίεψε κι όσα ήρθε η ώρα νά πάθετε από
Εκείνον δέν τό φαντάστηκε ποτέ ούτε ο πιό
διεστραμμένος από σάς Όργουελ. Εμείς σάς λυπόμαστε,
αξιοθρήνητα τομάρια αλλά δέν μπορούμε νά σάς
γλυτώσουμε ούτε φυσικά νά σάς αφίσουμε νά
ασχημονήτε ενάντια στόν λαό μας καί τό έθνος τών
ελλήνων. Κάντε τα «καλά» μέ τόν Θεό μας.
Ο Θεός μας είναι αληθινός. Κι εδώ θέλω νά
διορθώσω αυτούς πού ανοήτως στήν Ελλάδα
χαρακτηρίζουν τά ελληνικά ώς «γλώσσα τών θεών». Όχι
«τών θεών» παιδιά. Από δώ καί πέρα, διορθώστε τήν
αναφορά σας (=Γλώσσα τού Θεού), γλώσσα πού
διάλλεξε ο Θεός ΜΑΣ γιά νά κυρηχτή τό Ευαγγέλιό Του
πάσι τοίς έθνεσι. Συνεπώς, δέν είναι «μυθική» ή
«ρωμαντική» (εθνικιστική) η αναφορά μας, ούτε ο
Σεβασμός τού Ελληνα Λόγου, ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ μόνο τών
ελλήνων κατά «τό Γένος». Όλοι οι άνθρωποι πού στήν
συνείδησή τους πιστεύουν ότι είναι ΠΑΙΔΙΑ τού Θεού,
άσχετα από τό χρώμα, τήν πατρίδα, τήν «γλώσσα», τήν
ιδεολογία, τήν ηλικία, τό φύλο, τήν μόρφωση, ακόμα καί
τό σχήμα τής πίστης, έχουν ιερή ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ώς πρός
τήν ίδια τήν ύπαρξή τους νά υπερασπιστούν παντί τρόπω
καί μέ ΣΘΕΝΟΣ τήν γλώσσα τού Θεού πού ακόμα
υπάρχει ανάμεσά μας καί καταπολεμιέται από τούς
 177

συνεργάτες τού Διαβόλου νεο-εποχίτες, μασσώνους,

ιλλουμινάτους, μπιλντερμπεργκεριστές, φαμπιανιστές κι
ένα σωρό άλλα τσόκαρα καθ’ ότι ο διάβολος έχει πολλά
ποδάρια. Όκεύ;
Πάμε παρακάτω, στό σαπούνι. Ή τό σαπούνι, νά
πάη παρακάτω, στά άλλα μέλη τού γήϊνου σώματος, =
στά άλλα έθνη τής ανθρωπότητος, πού κι αυτά τό
κακοποιούν. *ζσαππάν, szappan καταγράφουν τό
σαπούνοι οι ούγκροι. Γιατί ρέ παιδιά; Κι ακόμα
χειρότερα οι φινλανδοί: *σαϊππούα / saippua. Οι
τούρκοι τό κάνουν *σαμπούν / sabun. Τό ίδιο καί οι
άραβες καί οι ινδονήσιοι, *σαμπούν. Ο Ζάμενχωφ,
*σάπο / sapo. Οι εβραίοι *σαμπόν, οι ιουδαίοι (γίντις)
*ζέϊφ, οι σουαχίλοι *σαμπούνι, οι ταϋλανδοί
*σαμπούχ... Ακόμα κι οι γιαπωνέζοι, αφού μετατρέπουν
τό π στό έτερο τών σκληρών =κ, κάνουν τό σαπούνι
*σακκέν ! Κι άλλοι λαοί, τραβούν τόν εκβαρβαρισμό
τής λέξης πολύ πιό πέρα, π.χ. οι σουηδοί.
Ευτυχώς ανακάλυψα μετά από χρόνια μελέτης,
τουλάχιστον 25 χρόνια, πολλούς από τούς «νόμους» τής
Γλωσσικής Εντροπίας. Ποτέ όμως δέν μπόρεσα εύκολα
νά τούς εκλαϊκεύσω. Αισθάνομαι ότι ο μέσος
αναγνώστης ώς πρός αυτό τό θέμα δέν μπορεί εύκολα νά
μέ παρακολουθήση καθότι είναι ανάγκη νά κατέχη καλά
τόν ΔΕΥΤΕΡΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΔΥΝΑΜΙΚΗΣ
τουλάχιστον, καί ορισμένες από τίς εξισώσεις του.
Θά τά καταφέρω; Ίσως όχι. Αλλά κυττάξτε τήν
σουηδική κακοποίηση στό σαπούνι. 1.- Τό ν=λ.
Αποτελούν εδώ καί γενικώς τά φθογκογράμματα ν καί λ
ομόλογα, αλλόγραφα καί αλλόφωνα, δομικά στοιχεία
τού πανανθρώπινου λόγου; Ναί, κατ’ εμέ όπως
αποδεικνύω στό -ελπίζω κάποτε νά δημοσιευτή-
ψυχοϊστορικό μου δοκίμιο «Γιατί παντρεύτηκα τήν
 178

γυναίκα μου εθνογλωσσολόγο Δ. Κ. Δρα Φιλ.». Όντων

έτσι τών πραγμάτων, ν=λ, τό σαπούνι έχει μιά Δ-1
(=δυνατότητα, βλ. Χάϊζεμπεργκ, θεωρία
απροσδιοριστίας) νά γίνη *σαπούλι. Τό ίδιο, μιά Δ τού σ
είναι τό τ (βλ. θάλασσα, θάλαττα κτλ). Καί μιά Δ τού π
είναι τό β (όπως ήδη είδαμε καί στό γαλλικό *σαβόν.
Έτσι, στήν γλωσσική εντροπία, υπάρχουν Π (=
πιθανότητες) γιά τόν σάπωνα καί *σάπωλ, καί *σάβωλ,
καί *τάβωλ. Γιά νά φτάσουμε στήν σουηδική
κακοποίηση *τβάωλ / tval = σάπων. Καί ρωτώ. Γιατί
βρέ παιδιά αυτά τά πράγματα; Σάς αρέσει αυτό τό
Γλωσσικό Χάος; Κακοποιείτε όλοι σας ελληνικές
λέξεις ακόμα κι άν προσδιορίζετε τόσο μικρά
πραγματάκια όσο τό σαπουνάκι. Δέν σάς πάω στήν
φιλοσοφία καί στήν πολιτική. Γιά τό σαπουνάκι μιλώ.
Τί τίς θέλετε λοιπόν όλες αυτές τίς κακογλώσσες
ή κωλογλώσσες σας πού είναι ακατάσχετος οχετός
κακοποιήσεων παντοιοτρόπως ελληνικών λέξεων; Γιατί
ρέ παιδιά δέν τίς πετάτε στόν κάλαθο τών αχρίστων τής
ιστορίας, νά πάρετε ευθύς εξ αρχής τήν μάννα γλώσσα
τών γλωσσών, τήν ελληνική, τήν Γλώσσα τού Θεού καί
νά ησυχάσετε κι εσείς από τήν γλωσσική διαστροφή πού
σήμερα έχετε καί επιτείνει παγκοσμίως τό φαινόμενο τής
Βαβέλ; Αντί γιά *σόαπ, *ζαβόν, *χαμπόν, *ζαπόνε,
*σαμπάο, *σιαπούν, *ζάϊφε, *ζέεπ, *τβάλ, *σαέμπε,
*σάπε, *σαπούν, *σζαππάν, *σαϊππούα, *σαμπούν,
*σάπο, *σαμπόν, *σάϊφ, *σεκκέν, *σαμπούνι,
*σαμπούχ... κτλ κτλ, όπως κατέδειξα, δέν θά ήταν
καλλίτερα νά είχατε όλοι σας τήν λέξη σάπων πού στό
κάτω-κάτω όλοι μά όλοι σας, αυτή τήν καημένη λεξούλα
εκβαρβαρίσατε; Μετά απ’ αυτό, πιθανόν νά μήν
χρειάζεται νά συνεχίσω. Διότι εάν καταλάβατε τί λέω,
πάει καλά. Εάν όχι, θά συνεχίσω γιά έναν καί μόνο λόγο.
 179

Νά καταλάβω εγώ πλέον τί σάς εμποδίζει νά

καταλάβετε αυτό πού σάς λέω, τό αυταπόδεικτο.
Υπάρχουν συμφέροντα; Υλικά συμφέροντα;
Ψυχικές διαστροφές; Πνευματικές αδυναμίες; Τί τέλος
πάντων στραβώνει όλους τούς καημένους τούς
βάρβαρους καί δέν μπορούν νά αχθούν στό ύψος τών
περιστάσεων πού σήμερα φτάσαν στό χείλος τού
γκρεμού κι έχουν νά αποφασίσουν μεταξύ τών δύο: ή νά
μάθουν ελληνικά ή νά πεθάνουν (= νά σκάσουν). Διότι.
Τί «διότι»; ‘Οταν βρέ παληάνθρωποι λέτε «θά
σκοτώνουμε ή θά βομβαρδίζουμε όποιον θέλουμε...»,
δέν είστε διεστραμμένοι; Τί είστε; Νοήμονες; Τότε
γιατί δέν κατανοείτε ότι πολύ εύκολα κάποια στιγμή κι
οι όποιοι άλλοι πού εσείς κατά τό κέφι σας
βομβαρδίζετε, υπάρχει σοβαρή Π (= πιθανότητα), όχι
μόνο νά σκεφτούν τό ίδιο, αλλά μέ τόν όποιο τρόπο κι
αυτοί, ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, άς πούμε όχι
μόνον στούς δίδυμους όρχεις πού σάς έκοψαν στήν Νέα
Υόρκη, αλλά κι εκεί πού κρύβεστε όταν φοβάστε.
Φοβάστε; Εάν όχι τούς ανθρώπους, μέ τόν Θεό, πώς
θά τά βγάλετε πέρα βρέ λεχρίτες; Δέν υπάρχει «Θεός»;
Τί στήν οργή τά έχετε τότε όλα αυτά τά: γκόντ, ντγιέ,
ντίος, ντίο, ντέους, ντουμνεζέου, γκότ, γκούντ, μπόγκ,
μπούχ, ιστέν, γιουμάλα, αλλάχ, τανρί, τουχάν, ιλάχ, έλ,
καμί, μούνγκου κλπ κλπ, πού σέ όλες, μά όλες, τίς
κακοποιήσεις σας σημαίνουν «θεός»;! Υπάρχει μήπως
καμμιά από τίς Σαχλαμάρες πού ονομάζετε γλώσσες
σας, στήν οποία λείπει η λέξη Θεός; Γιατί δέν υπάρχει;
Κι άν σ’ όλες τίς έστω εξαθλιωμένες «κατασκευές» σας
υπάρχει τούτη η λέξη, πώς καί γιατί βρέ τσόγλανοι
αρνείστε τόν Θεό; Πάτε νά κάνετε καί σ’ Αυτόν πού
πήρατε από μάς, ότι κάνατε καί στά γλωσσικά σας
μορφώματα τά οποία πάλι πήρατε από μάς!
 180

Αλλά, εδώ, δέν θά φάτε. Άν συνεχίσετε έτσι, θά

σάς φάη εσάς η κόλαση τής αιωνιότητας γιά πάντα.
Αυτά γιά σάς καί πάμε σέ μάς. Τί συμβαίνει επιτέλους μέ
μάς; Γιατί μιμούμαστε αυτά τά σκουπίδια, στήν
γλώσσα, στήν αντίληψη περί Θεού, στήν δημοκρατία...
Μπορούν αυτά τά σκατά νά μάς μάθουν τί εστί
δημοκρατία; Από μάς δέν πήραν αυτοί οι αλήτες καί
τήν λέξη καί τό περιεχόμενο τής λέξης; Τί φκιάξαν
αυτοί; Βόμβες! Αλλά καί τήν λέξη βόμβα, από μάς τήν
πήραν. Έεεεεεε, ρωτώ. Τί σκατά φκιάξαν αυτοί; Ούτε
γιά τά σκατά τους δέν έχουν δικιά τους λέξη. Τό ξέρετε
ότι από μάς πήραν τήν λέξη γιά τά «ες κάτω», αυτά πού
πρέπει νά πάνε κάτω, δηλαδή στόν βόθρο, κοινώς
λεγόμενα «σκατά»;
Εάν έχετε αντίρρηση, ετυμολογείστε τό «εγγλέζικο»
*σχίτ, πού τά ακούτε καθημερινά άπειρες φορές στό
σκατοκούτι όπου οι μασσώνοι μάς υποχρεώνουν ώρες
ατέλειωτες νά παρακολουθούμε τίς αμερικάνικες
σαπουνόπερες, νοημοσύνης πεντάχρονου πιθήκου, κι
ακόμα δέν κάνουμε εμετό! Ξεραίνουν ακόμα καί τό
σκατό μας οι βάρβαροι. Θέλω απάντηση. Γιατί τά ζώα
τής αγγλίας καί τών υποδουλωμένων σ’ αυτήν περιοχών
τής γής, δέν έχουν δικιά τους λέξη γιά τά σκατά αφού
τά πήραν από μάς καί -δυστυχώς- δέν τά φάγαν, αλλά τά
κάναν *σκάτ, *σχάτ, *σχίτ, shit.
Bullshit! Μάθετε ελληνικά ρέ, ώστε νά μήν
προφέρετε ούτε τά σκατά σας κακοποιημένα. Τί ωραίο!
Κακοποιημένα σκατά, είναι όλοι αυτοί καί τίποτε άλλο.
Ναί, στείλτε τά παιδιά σας νά μάθουν αγγλικά, νά
μορφωθούν. Δώστε καί εκατομμύρια, 50 έδωσε μιά
γνωστή μου οικογένεια ώς τώρα, γιά νά σπουδάσουν τά
παιδιά σας αυτήν τήν πανάθλια γλώσσα πού ακόμα καί
 181

τήν λέξη σκατό τήν πήρε από μάς! Τί σπουδάζουνε ρέ τά

παιδιά σας;
Γράμματα σπουδάγματα, τού Θεού τά πράγματα;
Σπουδάζουν μιά ξεφτίλα πού ούτε γιά τό σκατό δέν είχε
έννοια καί κατά συνέπειαν λέξη. Τί σπουδάζουν;
Φιλοσοφία, φιλολογία, Ιστορία, αρχιτεκτούρ; Όλα ρέ τά
κλέψαν οι μπάσταρδοι από μάς καί μείς πάμε,
τζιμναστίκ, μουσίκ, χειρουργκίκ νά μάς μάθουν τά
καθήκ. Τά καθέκαστα. Δέν είναι γιά γέλια αλλά γιά
φραγκέλια. Τό λένε καί τά Ευαγγέλια. Νά μήν φοράμε
πιά, κουρέλια. Μήν διδάσκετε τήν γλώσσα-κουρελού
στά τέκνα σας. Προειδοποιήστε τα τουλάχιστον νά τής
έχουν τήν «εκτίμηση» πού τής αξίζει. Τό κόστος;
Σώζετε τήν ψυχή σας ρέ. Καί δέν φτύνετε πάνω στούς
τάφους τών παππούδων μας οι οποίοι φκιάξαν τήν λέξη
«σκατά» γιά νά μήν τά πατάτε.
Οι εγγλέζοι δέν είχαν τήν λέξη σκατά, κι όχι μόνο
τά πατούσαν αλλά καί κάθονταν ανενόχλητα πάνω τους,
αφού μερικές φορές τά σκεπάζαν μέ λίγα άχυρα, άν
έβρισκαν, άν δέν βαριούνταν, άν, άν, ίφ... -Γιατί κάναν
έτσι τό ελληνικό υποθετικό «εί»; *ί-φ, δηλαδή IF.
Ξέρετε τί πιστεύω; Πήραν τό δικό μας ΕΙ (=εάν, άν), τ’
αναποδογύρισαν ΕΙ=ΙΕ, κι απλώς έκοψαν τήν κάτω, μία
από τίς τρείς γραμμούλες τού Ε (=F) καί Ν.Α.Τ.Ο. τό IF
τους! Δέν κάναν αυτό; κάτι άλλο; τί; Τί κάναν ρέ οι
πανάθλιοι παραχαράκτες; Ό,τι κι άν κάναν δικό μας
ΘΗΣΑΥΡΟ λήστεψαν καί σακάτεψαν. Ζώα πού δέν
έχουν στίς «γλώσσες»; τους λέξη γιά τό «σκατό»,
περιμένετε νά έχουν ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΥΣ συνδέσμους;
Ούφ! Τά είπα καί ξελάφρωσα...
Στείλτε τά παιδιά σας στήν αγγλία (από δώ καί
πέρα μέ μικρό, τιποτένιο, ξεφτιλισμένο α-), νά σάς
γυρίσουν πίσω φούστηδες καί ρεσβίες. Φούστηδες;
 182

Δηλαδή φορώντας σκοτζέζικες φούστες; Γιά

προσπαθήστε. Ρέ εύκολα καί σείς μπορείτε νά
φκιάξετε μιά γλώσσα παγκόσμια κουρελού σάν τά
αγγλικά... Δέν τό καταλάβατε ακόμα ότι πρόκειται γιά
γλώσσα βλαμμένων; κάντε π.χ. κατά βούλησιν φ τά π,
ρ τά λ, ωμέγα τά έψιλα, κι ότι άλλο κακό θέλετε καί
θά ’χετε αγγλικά, χωρίς νά πληρώνετε σέ χρήματα
λεφτά γιά νά μάθετε ελληνικές κακοποιήσεις. Είστε
χαζοί; Γιατί νά πληρώνετε λεφτά νά σάς μαθαίνουν
κάποιοι έξυπνοι ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ελληνικές λέξεις;
Πάρτε μόνοι σας όσες ελληνικές λέξεις σάς έμαθε η
μαμάκα καί σακατέψτε τες. Έτσι θά ’χετε εγγλέζικα
τζάμπα. Τό μόνο πού διεκδικώ είναι η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ
τής ιδέας. Αυτό είχαμε όλοι οι ρωμηοί πάντα. Τήν
πατρότητα τών ιδεών.
Εμείς τίς ιδέες, αυτοί τά λεφτά, τά Ευρά, καθότι
Ευρα-ίοι. Εβραίοι; Πώς κολάν αυτοί; Πάνε μαζί μέ τά
λεφτά. Κι άν ο άνθρωπος στείλη μιά μέρα τό χρήμα
στόν διάολο, μαζί του θά πάνε κι οι εβραίοι... Δέν
διεκδικώ τήν πατρότητα πάντως τούτης τήν Νιτσεϊκής
φράσεως. Η κόλαση, δέν είναι γιά καλαμπούρι. Ακόμα
κι αυτήν όμως -πανάθεμά τους- από μάς τήν πήραν καί
τής άλλαξαν τά φώτα, ή καλλίτερα τό πύρ, στό
κακοποίημά τους hell πού προέρχεται από *κόλασ,
*κόλσ, *κόλλ, *χόλλ, *χέλλ. Μήπως καί οι εβραίοι τό
*σεόλ, τό πήραν απ’ αλλού; Μιά κι όξω: Όλες, μά όλες
οι ξεφτίλες λέξεις όλων τών γλωσσών τής γής είναι
κακοποιήσεις ελληνικών λέξεων καί ΤΙΠΟΤΑ
ΑΛΛΟ. Όλες; Ναί all.
Όλ, τό προφέρουν, *άλλ τό γράφουν! Ναί, στείλτε
τους τά παιδιά σας. Οι γενίτσαροι, πιό έντιμα,
τουλάχιστον μάς τ’αρπάζαν. Εσείς τούς τά στέλνετε
μόνοι σας. Γνωστό μου πρόσωπο, ελληνίδα(;), δύο
 183

χρονών τό καημένο τό παιδάκι πού γλύτωσε τήν

έκτρωση, -τρείς φορές προσπάθησε η «μάννα»-, μιλάει
λέει στό σπόρο αυτόν αγγλικά γιά νά προοδεύση στήν...
ζωή. Μιά άλλη κακούργα, ήμουν εκεί στήν κλινική,
όταν τής έφεραν τό βρέφος οι νοσοκόμες, ελληνίδα(;)
ούσα, μιλούσε στό σπλάχνο της ...γαλλικά καί τού έλεγε
«όταν μεγαλώση νά πάη στό Παρίσι», «στήν πόλη σου»,
επειδή εκεί συνομιλούσα ερωτικώς τόν συνέλλαβεν!
Καλά νά πάθουμε. Τά θέλουμε κι εμείς.
Θά πή κάποιος: -Εννοείς «εμάς»; «μάς», «άς»,
έστω κι άν τό γράφουν us. Ναί, στείλτε τά παιδάκια νά
σάς τά μάθουν αυτοί, αυτό πού δίχως νά ξοδεύεστε
μπορούν καί από μόνα τους νά διαπράξουν. Δηλαδή. Γιά
νά μήν τρελαθούμε. Ρωτώ. Γιατί πρέπει νά πληρώσω
ώστε νά μού μάθη κάποιος, εμένα (μέ=me), πού είμαι
(*ίμαι, *ιμα, *ιαμ, *αιμ / am), παιδάκι / παϊδάκι έλληνος,
κάτι σάν gymnastics, energy, phonograph, κτλ πού
μπορώ άνετα νά τά κακοκατασκευάσω καί μόνος μου
από τήν ίδια μου τήν λαλιά, δίχως νά πληρώσω κανέναν
κερατά.
Ακόμα καί τήν λέξη «κερατάς» δηλαδή, από μάς
τήν έλαβον καί εκακοποίησαν. Τό ξέρετε; Είπαμε. Αυτοί
ούτε γιά τά κόπρανά τους δέν διέθετον λέξιν. Είναι
δυνατόν διά τόσον σύνθετον λέξιν (=δυό τά κέρατα),
πεφορτισμένην μετά τόσων καί τοιούτων λεπτής φύσεως
συμβολισμών νά διέθετον ούτοι; Γελάστε. Μιά γυναίκα
-λέει- στήν αρχαία(;), αγγλία, (θυμίζω: επίτηδες μέ μικρό
νά γράφετε αυτή τήν ξεφτιλισμένη ξεφτίλα «λέξη»), είχε
λέει 5-6 άνδρες... Άν-δρες, άν δρ-ούσαν δηλαδή,
καταλαβαίνετε, άν δρά τίς, εστίν άνδρας... κι οι άγγλοι
άνδρες (στείλτε τους τά παιδιά σας), δέν πολυδρούσαν
καί γι’ αυτό οι καημένες οι αρχαίες συμπαθέστατες
αγγλι-δούλες τούς είχαν μέ τίς ντουζίνες... Ναί. Αλλά,
 184

θά μπορούσε τούτη η αγέλη νά είχε λέξη γιά τό κέρατο

καί μάλιστα μέ τίς τόσες μεταφορικές σημασίες πού τού
δίνουμε εμείς ώς σήμερα;
Αυτοί, τό είχαν «τιμή» τους τό κέρατο. Τό
φορούσαν όλοι ανεξαίρετα οι βασιληάδες τους στό
κεφάλι, τό βάρβαρον κρανίον των ώς κορώνην των,
βαρβαριστί crown, ετυμολογήστε το! Κι επειδή σ’ όλους
αυτούς γενικά τούς βάρβαρους, όταν απέκτησαν
«νόμισμα», κότσαρε πάνω η κούτρα τού κάθε
εστεμμένου κακούργου, δίς ίζ δέ ρίζον πού τά
«νομίσματα» τών δανών KROWN, KRONE, τών
σουηδών KRONA κτλ, λέγονται «κορώνες». Τί τά
ψάχνουμε... Ζέχνουν. Καρνα-βάλια όντως. Βασιληάδες
μέ ΚΕΡΑΤΑ στό κεφάλι. Όπως οι αγιογραφίες οι δικές
μας παριστάνουν τόν εξαποδώ δηλαδή! Κορνούτοι, οι
βασιλείς τών άγγλων λοιπόν, κερασφόροι, κοινώς τε
λέγειν: κερατάδαι. Ντόντ φοργκέτ. Ιμμεντιέϊτλυ. Σέντ
άν τού δέμ γιόρ τσάϊλντς.
Απλώς γιά τήν ιστορία σημειώνω τήν σχέση τών
λέξεων άκρον, κάρα, κύριος, κύραννος, (=τύραννος),
κορυφή, κρανίον, κράνος, κορώνα καί τά όμοια πού
έχουν μιά καθαρή ελληνική προέλευση καί καταγωγή.
Όπως τό νοιώθετε καθόλου τυχαία οι έλληνες δέν
βάλαμε τό Α στήν αρχή τής λέξεως Άκρον, ούτε τυχαία
βρίσκεται τό Α στό αρχικόν άκρον τής λέξεως Αρχή.
Κρανιά λέγονται ένα σωρό ορεινά χωριά στήν πατρίδα
μας, δηλωτικά τής ταυτότητάς των. Κράνα, είναι τά
άγρια ορεινά εκείνα φρούτα πού σχετίζονται μέ τό θέμα
μας. Φάτε μερικά καί μόλις τά χωνέψετε, τά ξαναλέμε,
έντ άνσερ τού γιορσέλβς κουήκλυ: γουήλ γιού γκήβ
ένιθινγκ όβ δέμ τού γιόρ τσάϊλντς τού πλέϋ, όρ γιού
γουήλ σέντ δέμ σάμχουερ τού χέλ φορέβερ, φάρ φρόμ
γιόρ τσάϊλντς τού στέϋ;
 185

11.- Βιβλιογραφική ενημέρωση. Πιστεύω νά τά

λέμε συχνά από δώ καί πέρα μέ τήν βοήθεια τού Θεού
καί τήν ευγενική παραχώρηση τών εκδόσεων ΚΑΔΜΟΣ.
Επειδή γιά πρώτη φορά συνεργάζομαι μέ τίς
συγκεκριμμένες εκδόσεις παρουσιάζοντας ένα
εθνογλωσσολογικό άρθρο, α) συγχωρήστε μου τά όποια
τυπογραφικά λάθη τού πρωτάρη, β) κοτσάρω κατά τό
σύνηθες μιά φωτογραφία μου καί γ) γιά όσους
ενδιαφέρονται παραθέτω ορισμένα άρθρα ή βιβλία μου
πού γράφτηκαν ή είναι υπό έκδοσιν, ακόμα καί υπό μή-
έκδοσιν... διά τόν φόβον τών ιουδαίων.
 Ο JHFH τών Εβραίων είναι ο Ζεύς τών
Ελλήνων, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 80-81 Αύγ.-Σεπτ. 1988, σ. 4579-
87.
 Συγκριτική θεολογική προσέγγιση μεταξύ τού
Γιαχωβά καί τού Διός, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 82, Οκτ. 1988, σ.
4625-32.
 Ετυμολογική-φιλοσοφική προσέγγιση στήν
αρχαία ελλ. λέξη ΔΑΥΛΟΣ, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 84, Δεκ.
1988, σ. 4762-70.
 Η αποκρυπτογράφηση ωρισμένων γνωστών
μυστικιστικών συμβόλων, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 85, Ιαν. 1989,
σ. 4849-55.
 Μιά προσπάθεια συγκριτικής προσέγγισης
στήν βασική πρωθελληνική λέξη ΖΕΥΣ, ΔΑΥΛΟΣ, τ.
86, Φεβρ. 89, σ. 4922-29.
 Ταξίδι πρός τήν λέξη ΠΑΤΗΡ, ΔΑΥΛΟΣ, τ.
89, Μάϊος 1989, σ. 5093-5100.
 Λογική έρευνα στίς πανάρχαιες
πρωθελληνικές λέξεις ΝΑΙ καί ΟΧΙ, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 91,
Ιούλ. 1989, σ. 5225-30.
 186

 Συζήτηση περί Ινδοευρωπαϊκής,

Στρουμπούλης, Γάτσιας, Τσατσόμοιρος, ΔΑΥΛΟΣ, τ.
94, Οκτ. 89, σ. 5341-62.
 Τό πεντάκτινο άστρο σύμβολο τών πλείστων
κρατών τής Γής, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 96, Δεκ. 89, σ. 5499-
5504.
 Γιά τήν Ινδοευρωπαϊκή, ΔΑΥΛΟΣ, Επιστολές:
Στρουμπούλη-Γάτσια, Σχόλιο Δαυλού, τ. 96, Δεκ. 89, σ.
5505-08.
 Γιατί τό όνομα τής θεότητας είναι ΤΕΤΡΑ-
ΓΡΑΜΜΑΤΟΝ σ’ όλες τίς γλώσσες;, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 97,
Ιαν.1990, σ.5573-76.
 Η καταγωγή τής λέξεως SEX είναι ελληνική,
ΔΑΥΛΟΣ, τ. 98, Φεβρ. 90, σ. 5637-38.
 Τά Ελληνικά: Η μοναδική γλώσσα τού
πλανήτη μας, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 100, Απρ. 90, σ. 5717-21.
 Τά αγγλικά είναι κακοποιημένα ελληνικά,
ΔΑΥΛΟΣ, τ. 101, Μάϊος 90 σ. 5801-04.
 Απάντηση στήν περί Αλβανών επιστολή τού κ.
Καλατζή, Δαυλός, τ. 102, Ιούν. 90, σ. 5854.
 Σιών καί Δίον, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 102, Ιούν. 90, σ.
5857-5860.
 Θά κάνω απεργία μόνον, όταν..., Δαυλός, τ.
103, Ιούλ. 90, σ. 5911.
 Προσφορά παιδείας γιά τούς Ελληνες τής Ν.
Ιταλίας, Δαυλός, τ. 107, Νοέμ. 90, σ. 6123
 Τί ζητούν οι αλβανοί; Απάντηση στόν κ. Α.
Καραντή κ.ά., Δαυλός, τ. 108, Δεκ. 90, σ. 6169
 Η καταραμένη επανάσταση, Δαυλός, τ. 111,
Μάρτιος 90, σ. 6383 κ.ε.
 Δοκίμιο Σχετικιστικής Ετυμολογίας Παγκό-
σμιου Ελληνικού Λόγου, Ι.- Τά Αγγλικά είναι
 187

παρεφθαρμένα Ελληνικά, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 103, Ιούλ. 90,

σ. 5951-56.
 Παρατηρήσεις γιά τούς τρόπους εξαγγλισμού
ελληνικών λέξεων, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 113, Μάϊος 1991, σ.
6529-35.
 Οι ελληνικές λέξεις: αρχή, άρχων, κεφαλή,
υπάρχουν παρεφθαρμένες σ’ όλες τίς γλώσσες,
ΔΑΥΛΟΣ, τ. 114, Ιούν. 91, σ. 6585-88.
 Η σύζευξη Γλωσσολογίας καί σύγχρονης
Φυσικής, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 116-117, Αύγ.-Σεπτ. 1991, σ.
6723-30.  Ο μυστικός αριθμός 72, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 118,
Οκτ. 91, σ. 6787-89.
 Ετσι εκβαρβαρίστηκε καί καταστράφηκε η
παγκόσμια Ελληνική Πρωτογλώσσα, ΔΑΥΛΟΣ, τ.
120, Δεκ. 91, σ. 6931-34.
 GLOZEL: Μιά απίστευτη συνωμοσία τών
Φοινικιστών, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 121, Ιαν. 1992, σ. 7002-05.
 Ο Τσατσόμοιρος κι εγώ: δυό τρόποι
προσέγγισης πάνω στό ίδιο θέμα, [νεκρολογία],
Δαυλός, τ. 122, Φεβρ. 92, σ. 7059 κ.ε.
 Λατινικά: Η αρχαιότερη γνωστή κακοποίηση
τής Ελληνίδος Φωνής, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 124, Απρ.92, σ.
7181-87.
 Εξέλιξη καί παρακμή τών Λαών,
(βιβλιοκρισία), Δαυλός, τ. 126, σ. 7343 κ.ε.
 Λατινική: Η πρώτη εκβαρβαρισμένη
διάλεκτος τής Ελληνικής Γλώσσας, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 127,
Ιούλ.92, σ. 7379-7385.
 Ποιά είναι η Πρωτογλώσσα; Παρουσίασις,
ανασκευή καί έλεγχος τής Νοστρατικής απόψεως
περί πρωτογλώσσας καί τών συναφών μ’ αυτήν
 188

θεωριών στό β' μισό τού 20ού αιώνος, ΔΑΥΛΟΣ, τ.

128-129, Αύγ.-Σεπτ. 1992, σ. 7419-26.
 Από παρεφθαρμένες ελληνικές λέξεις σχημα-
τίστηκε τό Τουρκικό λεξικό, ΔΑΥΛΟΣ, τ. 130, Οκτ.92,
σ. 7523-27.
 Οι εβραίοι: Πάτρωνες τού εωσφορικού
Γνωστικισμού. Δοκίμιο ραββινικής πραγματολογίας
αναφερόμενο στίς σχέσεις ιουδαϊσμού καί γνωστικισμού,
εκδοθέν ώς εργασία στό 2ο έτος μεταπτυχιακών σπουδών
Απ. Γάτσια, γιά τόν καθηγητή τών εβραϊκών στό ΑΠΘ,
Θεσσαλονίκη, Σεπτ. 1986 καί «ΕΝΕΚΡΙΘΗ μέ τήν
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ τής... δημοσιεύσεώς του»!
(Υπέγραψα ΔΗΛΩΣΗ νόμου 105).
 Κανάρια, η Ελλάδα τού Ατλαντικού, Δίαυλος
Εψιλον, τεύχος 1ο, 1997, σ. 39.
Βατικανόν: Ενας Οίκος Ενοχής; (Ανέκδοτη
μελέτη 500 σελ. πού άρχισε η συγγραφή της τό 1997).
 Από τήν Ελληνική κατάγονται όλες οι
γλώσσες τής Γής. Ανέκδοτη μελέτη 1500 σελίδων. Τό
1ο μέρος τής Εισαγωγής εξεφωνήθη ώς ομιλία στό
Συνέδριο τού Γλωσσικού Ομίλου Βόλου 20-10-2001, μέ
θέμα: «Γλωσσικό ανάθεμα, τό εθνικό μας θέμα».
 «Η σειρά γέννησης τών παιδιών καί οι
επιπτώσεις στήν προσωπικότητά τους καί στήν
συμπεριφορά τους. Σημειώσεις Ψυχοϊστορικού
Δοκιμίου Εξελικτικής Σημειολογίας, Μέρος 1ον,
Εισαγωγικά τινά, (Ανέκδοτη μελέτη 50 σελ.),
Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2001.
 Μιά μυστική Ομιλία: Η ορθόδοξη άποψη γιά
τό: α) Ποιά είναι τά ακανθώδη σημεία πού
εμποδίζουν τήν ένωση τών Εκκλησιών στήν αυγή τής
3ης χιλιετίας, καί β) Ποιά βήματα υπολείπονται ακόμη
 189

νά γίνουν. (Εισήγηση σέ ένα μυστικό διεθνές θεολογικό

συνέδρειο, σελ. 20).
 ΒΟΥΤΥΝΕΛΟΣ, Η Ψυχοϊστορία τού
Αντιχρίστου καί τών διαφόρων ψευτομεσσιών, (666-
999, Τό προτσές τής Παγκοσμιοποίησης), μελέτη 1000
σελ. πού συνεγράφη κατά τήν εικοσαετία 1985-2004 καί
δέν εξεδόθη α) ένεκα φόβου ιουδαίων - U.S.Αίων καί β)
γιά οικονομικούς λόγους.
 Οι Μπάσταρδοι. Έρευνα γιά τήν Ανίερη
Παράδοση στό Σπέρμα τού Όφεως. (Μελέτη 250 σελ.,
πού δέν τόλμησα νά τήν εκδώσω ακόμα, καί μάλλον
ήρθε τό Πλήρωμα τού Χρόνου νά εκδοθή).
 Μέ νύχια καί μέ δόντια. Πώς βαστάξαμε τήν
Πίστη μας πού σήμερα πουλιέται φτηνά σέ εβραίϊκα
παζάρια, Θεσσαλονίκη 2004. (Υπό έκδοσιν).
ΥΓ. Τό ξέρω πώς δέν συνηθίζεται, αλλά
επιτρέψτε μου νά αφιερώσω τούτο τό πρωτόλειο στήν
μνήμη τού σεβαστού μου δασκάλου +π. Ιωάννη
Ρωμανίδη, πού κοιμήθηκε στίς 1-11-01, τού οποίου η
ευγενική μορφή πάντα θά ελέγχη τίς αθλιότητές μας
καί θά αποκαλύπτη τίς τεκτενόμενες συνωμοσίες,
αληθινού γίγαντα τής παγκόσμιας σκέψης, ο οποίος
επί 20 χρόνια μέ δίδαξε καί μέ ενθάρρυνε νά βαδίσω
μέ τιμή τόν δρόμο τής αλήθειας καί τής Ρωμηοσύνης,
άσχετα μέ τό κόστος τής εφήμερης απάτης πού
καλλιεργείται συστηματικά καί σατανικά στό
«Ψέμμα τό Βασίλειο».
 190

Δυό λόγια απ’ τόν Ρωμανίδη, γιά τήν

Ρωμηοσύνη. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης που μας υπέδειξε
την αξία της Ρωμηοσύνης, αλλά και έκανε έρευνες για
να παρουσιάση την διαφορά μεταξύ του Ρωμηού και του
Φράγκου, σκιαγραφεί παραστατικά την ουσία της
Ρωμηοσύνης και την αξία του Ρωμηού. Θα παραθέσω
σημαντικά κομμάτια χωρίς να τα αναλύσω, αφού:
«Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται.
Περιγράφεται.
Δεν χρειάζεται απολογητάς.
Είναι απλώς αυτό που είναι.
 191

Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει.

Δια τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμενον
πιστοί και σκληροί Ρωμηοί
ή εφράγκευον ή ετούρκευον.
Και σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί,
άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν,
φραντσεύουν, αγγλεύουν,
δηλαδή γραικεύουν.
Ο Ρωμηός ονειροπόλος και αφελής δεν είναι.
Αλλά ουδέποτε γίνεται πνευματικώς ή σωματικώς
δούλος του συμμάχου.
Γίνεται σύμμαχος πιστός εις τα συμπεφωνημένα
αλλά ιδεολογικώς αδέσμευτος.
Τούτο όμως δεν σημαίνει πάλιν ότι δέχεται μόνον
τα ρωμαίϊκα
και τίποτε το ξένον.
Δέχεται ο,τιδήποτε το καλόν και το κάμνει
ρωμαίϊκον.
Όπως γίνεται σύμμαχος με όποιον συμφέρει
εθνικώς,
κατά τον ίδιον τρόπον αποκτά όλα όλα χρειάζονται
από την σοφίαν των επιστημόνων του κόσμου,
αλλά τα προσαρμόζει εις τον ρωμαίϊκον πολιτισμόν
του.
Ουδέποτε συγχέει τας θετικάς επιστήμας με τον
πολιτισμόν,
αφού γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος δύναται να έχη
ή να αποκτήση και να προαγάγη τας θετικάς
επιστήμας,
δια να χρησιμοποιήση αυτάς εις την υποδούλωσιν
και καταστροφή των ανθρώπων.
Δια τούτο ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικός
ηγέτης
 192

και εις αυτούς που είναι ως τεχνοκράται

και ως οικονομική δύναμις ηγέται.
Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτον πεποίθησιν εις την
Ρωμηοσύνην του,
αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδοξος είναι
και ούτε έχει καμμίαν ξενοφοβίαν.
Αντιθετως αγαπά τους ξένους
ουχί όμως αφελώς.
Τούτο διότι γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τους
ανθρώπους
και όλας τας φυλάς και όλα τα έθνη
χωρίς διάκρισιν και χωρίς προτίμησιν.
Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει
την αλήθειαν
και είναι η υψίστη μορφή των πολιτισμών.
Αλλά κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά
τον Ρωμηόν,
όχι όμως περισσότερον από τους άλλους.
Ο Θεός αγαπά τον κάτοχον της αληθείας
αλλά εξ ίσου αγαπά τον κήρυκα του ψεύδους.
Αγαπά τον άγιον, αλλά αγαπά εξ ίσου ακόμη και
τον διάβολον.
Δια τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθησις,
ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμον και όχι κίβδηλος
αυτοπεποίθησις, ιταμότης και εγωϊσμός.
Ο ηρωϊσμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθής
και διαρκής κατάστασις του πνεύματος
και όχι αγριότης, βαρβαρότης και αρπακτικότης.
Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης
συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων».
*
193