ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Πώς άρχισε η διαμάχη
40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ Γ. ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Αλέκος Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ
Η λύση του μυστηρίου για τη συνεργασία Γιωρκάτζη - Παναγούλη
Συμπληρώνονται σήμερα ακριβώς 40 χρόνια από την πιο σημαντική αντιστασιακή πράξη κατά
της χούντας των συνταγματαρχών. Στις 13 Αυγούστου 1968 ο Αλέκος Παναγούλης
αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο πυροδοτώντας ισχυρό εκρηκτικό
μηχανισμό, με τον οποίο είχε παγιδεύσει τον δρόμο Αθηνών-Σουνίου, τη στιγμή που
διερχόταν η αυτοκινητοπομπή του δικτάτορα. Το εγχείρημα απέτυχε, ο Παναγούλης
συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Ο Παναγούλης έγινε το σύμβολο
της αντίστασης κατά της δικτατορίας και η ποινή του τελικά δεν εκτελέστηκε λόγω
των σφοδρών διεθνών αντιδράσεων.
Ο Παναγούλης στα χέρια της χούντας

Μετά τη σύλληψη του Αλέκου Παναγούλη αποκαλύφθηκε ότι έδρασε σε
συνεργασία με τον τότε υπουργό Εσωτερικών της Κύπρου Πολύκαρπο Γιωρκάτζη,
ο οποίος ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός της οργάνωσης Ελληνική Αντίσταση που
είχε ιδρύσει ο Παναγούλης. Η αυτοθυσία του Παναγούλη επισκίασε τον ρόλο του
Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, ο οποίος υπήρξε η πιο σκοτεινή και πιο αμφιλεγόμενη
προσωπικότητα της νεότερης Ιστορίας της Κύπρου. Ολη η βιβλιογραφία που
ασχολήθηκε με την υπόθεση Παναγούλη απέδωσε στον Γιωρκάτζη αντιδικτατορικά
κίνητρα. Ωστόσο, τέσσερις δεκαετίες μετά την απόπειρα η έρευνα αποκαλύπτει μια
άλλη, εντελώς διαφορετική διάσταση για τα κίνητρα του Γιωρκάτζη.
Ομως, ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή:
Στις 27 Μαΐου του 1967, ένα μόλις μήνα μετά το πραξικόπημα στην Ελλάδα, ο
Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος υπηρετούσε τότε τη στρατιωτική του θητεία, έφυγε
λιποτάκτης από τη μονάδα του με σκοπό να οργανώσει κίνημα κατά της χούντας.
Αποφάσισε να επισκεφθεί την Κύπρο, με σκοπό να βρει συνεργάτες, όπλα και
εκρηκτικές ύλες.
Μέσω μιας γνωστής του εξασφάλισε το διαβατήριο του Κύπριου φοιτητή της
Παντείου Χριστάκη Ζώππου και στις 18 Ιουνίου του 1967 έφτασε αεροπορικώς
στην Κύπρο. Ο Παναγούλης πήγε στο σπίτι των γονιών του Ζώππου στη
Γεροσκήπου της Πάφου, οι οποίοι τον φιλοξένησαν. Ο πατέρας του Χριστάκη
Ζώππου, Χαράλαμπος, ήταν ο επαρχιακός γραμματέας του ΑΚΕΛ Πάφου. Ο
Παναγούλης συστηνόταν σαν ο δικηγόρος Αλέκος Αλεξίου, στενός φίλος του
Χριστάκη Ζώππου.
Στο μεταξύ, ο Χριστάκης Ζώππος αποτάθηκε στην κυπριακή πρεσβεία στην Αθήνα
και ζήτησε να του εκδώσουν καινούργιο διαβατήριο, ισχυριζόμενος πως έχασε το
δικό του. Η πρεσβεία τού υπέδειξε ότι έπρεπε να καταγγείλει πρώτα την απώλεια
του διαβατηρίου του στις ελληνικές Αρχές. Αποτάθηκε στην Ασφάλεια όπου
δήλωσε το όνομά του, καθώς και τα στοιχεία του διαβατηρίου του.
Οταν εξακριβώθηκε ότι ένα άτομο με το δικό του όνομα ταξίδεψε στην Κύπρο ο
Ζώππος συνελήφθη, ανακρίθηκε και ομολόγησε ότι έδωσε το διαβατήριό του στον
Παναγούλη. Σύμφωνα με τον φάκελο του Αλέκου Παναγούλη στην ελληνική ΚΥΠ,
ο Ζώππος είπε στην ανάκριση πως ο Παναγούλης τον είχε απειλήσει ότι αν δεν του
έδινε το διαβατήριό του θα τον «καθάριζε η οργάνωσή» του.
Αν και όσοι έγραψαν για την υπόθεση Παναγούλη αναφέρουν πως ο Ζώππος
απέδρασε από την Ασφάλεια και διέφυγε παράνομα στην Κύπρο, στην
πραγματικότητα τον άφησαν ελεύθερο και τον διευκόλυναν να φύγει, με σκοπό να
τους οδηγήσει στον Παναγούλη.
Ο υπουργός εσωτερικών της Κύπρου Πολύκαρπος Γιωρκάτζης ήταν ο

προϊστάμενος της κυπριακής ΚΥΠ που δρούσε σαν παράρτημα της αντίστοιχης
ελληνικής. Ο Γιωρκάτζης, που ήταν ο τοποτηρητής της ελληνικής χούντας στην
Κύπρο, ενημερώθηκε από την Ασφάλεια για την αναχώρηση του Ζώππου από την
Αθήνα και έστειλε δικούς του αστυνομικούς και τον παρέλαβαν από το αεροδρόμιο.
Οπως τα διηγήθηκε ο Ζώππος σε συνέντευξή του στο ΡΙΚ, τον παρέλαβαν άντρες
του Τμήματος Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων (CID). «Ηρθαν και μου είπαν: Χριστάκη
μου, είμαστε του CID, μην ανησυχείς, σε παραλαμβάνουμε. Το ίδιο βράδυ με είχαν
πάρει στον Γιωρκάτζη, από τον Αγιο ∆ομέτιο (αναφέρεται στον αστυνομικό σταθμό
Αγίου ∆ομετίου, όπου κρατήθηκε μετά την άφιξη και τη σύλληψή του). Μην
ανησυχείς καθόλου, μου λέει ο Γιωρκάτζης».
Ο Ζώππος έφτασε στην Κύπρο στις 18 Ιουλίου 1967, την επομένη η εφημερίδα
«Αγών», εκφραστικό όργανο του Γιωρκάτζη, έγραψε για την υπόθεση Ζώππου:
«Συνελήφθη από τας ελληνικάς αρχάς και εκρατήθη δια σύντομον χρόνον,
αργότερον δε απεστάλη εις Κύπρον, με την σκέψιν ότι η εδώ άφιξίς του θα ωδήγει
εις την ανακάλυψιν και σύλληψιν του καταζητουμένου (Παναγούλη)».
Ο Γιωρκάτζης τον ψάχνει
Στο μεταξύ, αμέσως μετά την ανακάλυψη της Ασφάλειας ότι ο Παναγούλης είχε
διαφύγει στην Κύπρο με το διαβατήριο του Ζώππου, ενημερώθηκε ο Γιωρκάτζης
και του ζητήθηκε η συνεργασία για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του. Ο
Γιωρκάτζης κάλεσε στο γραφείο του τον αστυνόμο Φανή ∆ημητρίου και του
εξήγησε πως η Ασφάλεια Αθηνών αναζητούσε στην Κύπρο κάποιον τρομοκράτη και
του ανέθεσε να συνεργαστεί με το κυπριακό κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ για να
τον ανακαλύψουν. Μαρτυρεί σχετικά ο Φάνης ∆ημητρίου:
«Πήγαμε μαζί με τον Γιωρκάτζη στο γραφείο του υπευθύνου της ελληνικής ΚΥΠ
στη Λευκωσία, Π. Σιδερίδη. Ο Γιωρκάτζης, αφού με σύστησε, έφυγε και με άφησε
να συζητήσω το θέμα μαζί του. Ο Σιδερίδης μού είπε πως ένας σεσημασμένος
κομμουνιστής, ο Παναγούλης, βρισκόταν στην Κύπρο και έπρεπε οπωσδήποτε να
τον βρούμε. Μου έδωσε φωτογραφία του και γραπτή περιγραφή των
χαρακτηριστικών του. Ετοίμασα μια σχετική ανακοίνωση, η οποία δημοσιεύτηκε
στο αστυνομικό δελτίο».
Πολύκαρπος
Γιωρκάτζης: Η πιο
σκοτεινή
προσωπικότητα της
Κύπρου
Μετά τη σύλληψη και την ομολογία του Χριστάκη Ζώππου στην Αθήνα, η ελληνική
ΚΥΠ ειδοποίησε τον Φανή ∆ημητρίου πως ο Παναγούλης βρισκόταν στο σπίτι της
οικογένειας Ζώππου στην Πάφο. Ο Φανής ∆ημητρίου ανέθεσε στον υπαστυνόμο
Νεόφυτο Σοφοκλέους να οργανώσει την επιχείρηση σύλληψής του.
Στις 17 Ιουλίου 1967, νωρίς το πρωί, ο Νεόφυτος Σοφοκλέους διενήργησε έρευνα

στο σπίτι της οικογένειας Ζώππου. Ο Παναγούλης ήταν άφαντος. Ο πατέρας
Χαράλαμπος Ζώππος προσποιήθηκε άγνοια. Από την έρευνα που έγινε βρέθηκε το
ημερολόγιο της αρραβωνιαστικιάς του Χριστάκη Ζώππου, στο οποίο
καταγράφονταν λεπτομέρειες για την άφιξη του Παναγούλη, καθώς και για την
αναχώρησή του το βράδυ της προηγούμενης μέρας για τη Λευκωσία. Ο
Χαράλαμπος Ζώππος συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Λευκωσία για ανάκριση.
Ο Παναγούλης με την ΚΥΠ
Οταν ο Παναγούλης έφυγε από την Πάφο και πήγε στη Λευκωσία, συνδέθηκε με
τον πρώην διευθυντή του ΑΠΕ Αντρέα Χριστοδουλίδη τον οποίο γνώριζε από την
Αθήνα. Ο Χριστοδουλίδης τον φιλοξένησε για λίγες μέρες στο σπίτι του. Οταν
διαπίστωσε πως το σπίτι του παρακολουθούνταν, ο Χριστοδουλίδης φυγάδεψε τον
Παναγούλη στο σπίτι του γνωστού του δικηγόρου Αντρέα Παναγιώτου, ο οποίος
αποδέχτηκε να φιλοξενήσει τον Παναγούλη χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν. Ο
Παναγούλης τού συστήθηκε σαν Αντώνιος Χριστοδούλου.
Ο Αντρέας Παναγιώτου ήταν μέλος της Επιτροπής για την Αποκατάσταση της
∆ημοκρατίας στην Ελλάδα (ΕΑ∆Ε) η οποία ιδρύθηκε την επομένη του
πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Ταυτόχρονα ήταν φίλος με τον Γιωρκάτζη, με
τον οποίο υπήρξαν συγκρατούμενοι την εποχή της ΕΟΚΑ. Λόγω της σχέσης του με
τον Γιωρκάτζη ο Παναγιώτου είχε φιλίες με στελέχη της ΚΥΠ Κύπρου.
Μια Κυριακή ο Παναγούλης συνόδευσε τον Παναγιώτου σε επίσκεψη που έκανε

στην Κερύνεια. Μαζί τους ήταν και τρία στελέχη της ΚΥΠ, ο Αντρέας Μακρίδης, ο
Μιχαλάκης Κουδουνάρης και ο Φρίξος Γιάγκου, ο οποίος ήταν αξιωματικός της
υπηρεσίας. Οι ΚΥΠίτες, όπως μαρτυρούν σήμερα, αναγνώρισαν τον Παναγούλη και
συζήτησαν μαζί του τα σχέδιά του για δράση κατά της χούντας. Η παρουσία ενός
καταζητούμενου «συνωμότη» σε μια παρέα στελεχών της ΚΥΠ δεν ήταν ένα
ασήμαντο γεγονός που μπορούσε να παρασιωπηθεί ή να μείνει κρυφό από τον
Γιωρκάτζη. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο Αντρέας Μακρίδης, σε συνέντευξή του
ανέφερε πως ενημέρωσε αμέσως τον Γιωρκάτζη για την παρουσία του Παναγούλη
στην Κερύνεια.
«Εντάξει, ξέχασέ το»
Ο Παναγούλης είχε αναγνωριστεί στην Κερύνεια και από τον πολίτη Χαράλαμπο
Χατζηλαμπή ο οποίος είδε τη φωτογραφία του στο αστυνομικό δελτίο. Η
πληροφορία έφτασε στο αρχηγείο της Αστυνομίας και διαβιβάστηκε στον Φανή
∆ημητρίου, τον αξιωματικό στον οποίο ο Γιωρκάτζης είχε αναθέσει την έρευνα για
τον εντοπισμό του Παναγούλη. Ο Φανής ∆ημητρίου έστειλε στην Κερύνεια τον
υπαστυνόμο Νεόφυτο Σοφοκλέους ο οποίος ερεύνησε και επιβεβαίωσε την
πληροφορία.
Ο ∆ημητρίου πήγε στον Γιωρκάτζη και ζήτησε διευκρινίσεις: «Τι είναι αυτή η
ιστορία με τον Παναγούλη; Μου αναθέσατε να τον βρούμε και αυτός κινείται με
μέλη της ΚΥΠ Κερύνειας», του είπε. Ο Γιωρκάτζης απάντησε: «Εντάξει, κ. Φανή,
ξέχασέ το». Υστερα από αυτό, γράφει ο ∆ημητρίου, ο φάκελος Παναγούλη για την
κυπριακή αστυνομία έκλεισε!
Ο Γιωρκάτζης, λοιπόν, είχε εντοπίσει τον Παναγούλη, ενώ έμπιστοί του της ΚΥΠ
διείσδυσαν στην παρέα του και του έδιναν αναφορά για τις σκέψεις και τις κινήσεις
του. Ομως η σύλληψη του Παναγούλη δεν ήταν πια στις προτεραιότητες του
Γιωρκάτζη. Ο Παναγούλης ήταν ένα «κεφάλαιο» στο οποίος ο Γιωρκάτζης
αποφάσισε να επενδύσει.
Οταν ο Αντρέας Παναγιώτου πληροφορήθηκε την πραγματική ταυτότητα του

Παναγούλη πανικοβλήθηκε και αποφάσισε να τον ξεφορτωθεί. Συνεννοήθηκε με
το στέλεχος της Επιτροπής για τη ∆ημοκρατία στην Ελλάδα, Τάκη Χατζηδημητρίου,
και διευθέτησαν τη φυγάδευσή του από το σπίτι του στο γραφείο του ηθοποιού
Νίκου Σιαφκάλη.
Ο Παναγούλης έζησε για πολλούς μήνες κρυβόμενος στο γραφείο του Σιαφκάλη.
Η ΚΥΠ δεν έχασε τα ίχνη του Παναγούλη. Ο Χατζηδημητρίου αναφέρεται σε
έρευνα που έκανε κρυφά η ΚΥΠ στο σπίτι του, ενώ ο Σιαφκάλης μαρτυρεί την
είσοδο αστυνομικών του Γιωρκάτζη στο σπίτι του χρησιμοποιώντας αντικλείδι, ενώ
ο Παναγούλης ήταν σφηνωμένος σε μια κρύπτη που κατασκευάστηκε σε μια
ντουλάπα.
Παρέμβαση Μακαρίου
Το φθινόπωρο του 1967 ξέσπασε στην Κύπρο μια μεγάλη κρίση με αφορμή τα
πολεμικά γεγονότα στο τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου. Η Τουρκία απειλούσε με
εισβολή και η Ελλάδα συμβιβάστηκε και αποδέχτηκε την αποχώρηση από την
Κύπρο της ελληνικής μεραρχίας που στάθμευε στο νησί από το 1964.
Ο Παναγούλης συζητούσε ήδη με τα μέλη της Επιτροπής για τη ∆ημοκρατία στην

Ελλάδα τα σχέδιά του να δολοφονήσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και αδημονούσε
να βρει τρόπο να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Εγιναν διάφορα σενάρια διαφυγής διά θαλάσσης, είτε με καΐκι είτε ως

λαθρεπιβάτης σε εμπορικό πλοίο. Σε αυτή τη φάση, οι γνώριμοί του στην ΚΥΠ
προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν. Ο επικεφαλής του γραφείου της ΚΥΠ στην
Κερύνεια, Μιχαλάκης Κουδουνάρης, σφράγισε ένα κλεμμένο διαβατήριο που είχε
στην κατοχή του ο Παναγούλης και έκαναν ενέργειες να του εξασφαλίσουν καΐκι
να μεταβεί στη Ρόδο.
Τελικά, τον Ιανουάριο του 1968 λήφθηκε απόφαση από τα μέλη της Επιτροπής
για τη ∆ημοκρατία στην Ελλάδα να φύγει ο Παναγούλης αεροπορικώς, ως
κανονικός επιβάτης, με το διαβατήριο του Νίκου Σιαφκάλη. Ορίστηκε ημερομηνία
αναχώρησής του η 28η Ιανουαρίου με προορισμό την Ελλάδα, μέσω Βηρυτού.
Επειδή ο Παναγούλης ήταν ήδη καταζητούμενος και η φωτογραφία του ήταν

αναρτημένη στα αστυνομικά τμήματα και στο αεροδρόμιο, αποφασίστηκε να
ζητηθεί από τον Μακάριο να τον διευκολύνει, δίνοντας οδηγίες στις αρχές του
αεροδρομίου να κάνουν τα στραβά μάτια.
Ο Χατζηδημητρίου αποτάθηκε στον Λυσσαρίδη, ο οποίος έκλεισε ραντεβού με τον

Μακάριο, την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 1968. Ο Μακάριος δεν είχε ευρεία
αντίληψη του ποιος ήταν ο Παναγούλης και τι επεδίωκε στην Κύπρο. Εδωσε τη
συγκατάθεσή του να φύγει, αφ' ενός για να εξυπηρετήσει τον Λυσσαρίδη και αφ'
ετέρου να ξεφορτωθεί τον μπελά του. Αντί να διευκολύνει τον Παναγούλη να
φύγει με ξένο διαβατήριο, ο Μακάριος αποφάσισε να του δοθεί ταξιδιωτικό
έγγραφο μιας χρήσης («λεσέ πασέ») για να αναχωρήσει νομότυπα από την Κύπρο.
Για τα διαδικαστικά, ο Μακάριος τον έστειλε στον Γιωρκάτζη!
Ο Μακάριος διευθέτησε συνάντηση του Παναγούλη με τον Γιωρκάτζη στο γραφείο

του στο υπουργείο Εσωτερικών, το πρωί της επομένης. Ο Παναγούλης πήγε στο
ραντεβού συνοδευόμενος από τον Τάκη Χατζηδημητρίου. Κάθησαν στον
προθάλαμο του γραφείου του και περίμεναν, όμως ο Γιωρκάτζης δεν εμφανίστηκε.
Υστερα από αρκετή ώρα έστειλε τον διευθυντή της ΚΥΠ Ανδρέα Ρήγα με οδηγίες
να διευθετήσει την υπόθεση. Ο Ρήγας τούς ζήτησε ένα όνομα για το «λεσέ πασέ»
και εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε το ψευδώνυμο του χρησιμοποίησε ο Παναγούλης,
Μάριος Αντρέου.
Ο Αντρέας Ρήγας τούς είπε ότι μπορούσαν να φύγουν και να επιστρέψουν στις
12.30 για να παραλάβουν το «λεσέ πασέ». Οι Παναγούλης και Χατζηδημητρίου
χώρισαν και έδωσαν ραντεβού το μεσημέρι στο οδοντιατρείο του Χατζηδημητρίου
για να πάνε μαζί να πάρουν το ταξιδιωτικό έγγραφο.
Οπως μαρτυρεί ο Χατζηδημητρίου, η ώρα πήγε σχεδόν 12.30 αλλά ο Παναγούλης

δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού. «Με κατέλαβε μεγάλη αγωνία. Πήγα μόνος μου
στο υπουργείο και συνάντησα τον Αντρέα Ρήγα, ο οποίος απλώς μου είπε πως
υπήρχε μια περιπλοκή, χωρίς να μου δώσει άλλες εξηγήσεις». Ο Χατζηδημητρίου
υπέθεσε ότι ο Γιωρκάτζης τού έπαιξε κάποιο παιχνίδι και ενδεχομένως να είχε
διατάξει τη σύλληψη του Παναγούλη. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον
Μακάριο αλλά δεν τα κατάφερε και επέστρεψε απογοητευμένος στο ιατρείο του.
Εκεί, έκπληκτος είχε μπροστά του τον Παναγούλη. «Εκεί μου εκμυστηρεύτηκε κάτι
που τον ξόρκισαν να το κρατήσει μυστικό από μένα: Μετά που φύγαμε από το
υπουργείο Εσωτερικών συναντήθηκαν με τον Αντρέα Παναγιώτου, ο οποίος τον
πήρε στον Γιωρκάτζη...».
Η συνάντηση με Γιωρκάτζη
Το πώς διευθετήθηκε η συνάντηση Γιωρκάτζη - Παναγούλη δεν έχει διευκρινιστεί

πλήρως. Ο Αντρέας Παναγιώτου μαρτυρεί πως μετά που ο Παναγούλης έφυγε από
το υπουργείο Εσωτερικών πήγε στο σπίτι του, του χτύπησε την πόρτα και του
παραπονέθηκε, επειδή ο Γιωρκάτζης τον έστησε, αρνούμενος να εκτελέσει την
εντολή που του είχε δώσει ο Μακάριος και να του παραχωρήσει ταξιδιωτικό
έγγραφο. Ο Παναγιώτου υποστηρίζει ότι με δική του πρωτοβουλία έκλεισε
ραντεβού με τον Γιωρκάτζη και τον συνόδευσε στη συνάντηση που είχε μαζί του,
την επόμενη μέρα.
Η μαρτυρία του Αντρέα Παναγιώτου έχει σοβαρές ανακρίβειες: Επόμενη μέρα δεν
υπήρχε. Ολα έγιναν το Σάββατο 27 Ιανουαρίου, στο τρίωρο 10 το πρωί έως 1 το
μεσημέρι. Επίσης, αν και ο Γιωρκάτζης δεν εμφανίστηκε στη συνάντηση με τον
Παναγούλη, η διαδικασία για την έκδοση του ταξιδιωτικού εγγράφου είχε
προωθηθεί μέσω του διευθυντή της ΚΥΠ Αντρέα Ρήγα. Ο Παναγούλης είχε ζητήσει
ταξιδιωτικό έγγραφο και όχι συνάντηση με τον Γιωρκάτζη. Συνεπώς, δεν υπήρχε
λόγος να σπεύσει ο Παναγούλης στον Παναγιώτου για να του ζητήσει να
μεσολαβήσει για να τον βοηθήσει ο Γιωρκάτζης.
Είτε ο Παναγούλης πήγε αυτόβουλα στο σπίτι του Παναγιώτου είτε ο Γιωρκάτζης
ανέθεσε να τον παρακολουθούν μέχρι να χωρίσει από τον Χατζηδημητρίου, το
βέβαιο είναι πως ύστερα από έξι μηνών παρακολούθηση του Παναγούλη από την
κυπριακή ΚΥΠ, ο Γιωρκάτζης δεν θα τον άφηνε αβασάνιστα να φύγει στο άγνωστο
με ένα «λεσέ πασέ» που του υποσχέθηκε ο Μακάριος. Λογικό ήταν ο Γιωρκάτζης
να επιδιώξει να κρατήσει την επαφή μαζί του και μετά την αναχώρησή του από την
Κύπρο.
Πώς περιγράφει ο ίδιος
Ο Παναγούλης περιέγραψε, μετά το 1974, την εμπειρία του από τη συνάντησή

του με τον Γιωρκάτζη. «Στην αρχή δεν ήξερε ποιος ήμουν. Οταν άκουσε το όνομά
μου -το όνομα του ανθρώπου τον οποίο οι υπηρεσίες του καταδίωκαν μάταια-
έμεινε έκπληκτος. "Ωστε συ είσαι, μου είπε. Και για πες μου, πού κρυβόσουν τόσο
καιρό και δεν σε βρίσκαμε;"».
Η συμπεριφορά αυτή του Γιωρκάτζη, όπως την περιέγραψε ο Παναγούλης, ήταν

υποκριτική. Ο Γιωρκάτζης δεν συνέλαβε τον Παναγούλη επειδή δεν το επεδίωξε
και όχι επειδή δεν τον έβρισκε. Ο Παναγούλης ανέφερε πως αντέδρασε στα λόγια
του Γιωρκάτζη, λέγοντας: «"Τι κάθεσαι λοιπόν; Γιατί δεν με παραδίδεις στη
χούντα; Σκέψου όμως όπως σκεφτόσουν όταν ήσουν κι εσύ στην παρανομία".
Φαίνεται πως θυμούμενος τα παλιά του, συγκλονίστηκε. Από τη στιγμή εκείνη
γίναμε φίλοι εγκάρδιοι. Και συνεργάτες για έναν κοινό σκοπό. Ο Γιωρκάτζης έγινε
αντιστασιακός».Ο Αντρέας Παναγιώτου, ο οποίος ήταν παρών, αναφέρει πως η
συνάντηση κράτησε αρκετή ώρα, ο Γιωρκάτζης ήταν ήρεμος και έδειχνε πως
κατανοούσε απόλυτα τον Παναγούλη και συμφώνησαν να συνεργαστούν στο
κίνημα κατά της χούντας. Μάλιστα, αντί «λεσέ πασέ» που πρότεινε ο Μακάριος,
του εξέδωσε κανονικό διαβατήριο.
Ο Παναγούλης, με το διαβατήριο της Κυπριακής ∆ημοκρατίας στο χέρι,

αναχώρησε την επομένη για τη Βηρυτό. Ο Γιωρκάτζης συνόδευσε τον Παναγούλη
στο αεροδρόμιο Λευκωσίας για να παρέμβει στην περίπτωση που θα τον
αναγνώριζαν και παρεμπόδιζαν την αναχώρησή του. *
ΜΕΡΟΣ Β
Η λύση του μυστηρίου για τη συνεργασία Γιωρκάτζη - Παναγούλη
Ο Αλέκος Παναγούλης, αφού περιπλανήθηκε στην Κύπρο για έξι μήνες, έφυγε τον
Ιανουάριο του 1968 από τη Λευκωσία με προορισμό τη Ρώμη, μέσω Βηρυτού.
Ταξίδευε με διαβατήριο που του παραχώρησε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ο οποίος
τον κατευόδωσε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Στη Ρώμη συνάντησε τον αδελφό του Στάθη και τον γραμματέα της Ενωσης
Κέντρου Νίκο Νικολαΐδη. Συζήτησε μαζί τους τα σχέδιά του για κίνημα κατά της
χούντας από την οργάνωση «Ελληνική Αντίσταση» που είχαν ιδρύσει.
Στα μέσα Φεβρουαρίου επισκέφθηκε τη Ρώμη ο προσωπικός φίλος του Γιωρκάτζη,

Ανδρέας Παναγιώτου, ο οποίος συζήτησε τα σχέδια της οργάνωσης με τον
Παναγούλη και τον Νικολαΐδη. Οταν επέστρεψε στην Κύπρο ο Παναγιώτου έστειλε
επιστολή στον Παναγούλη και του ανακοίνωσε ότι ο Γιωρκάτζης «αποδέχθη να
βοηθήσει μέσα στα πλαίσια δυνατοτήτων και πλήρους μυστικότητας».
Ο Γιωρκάτζης, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Φωτεινή ταξίδεψε στο Παρίσι

στις 9 Μαΐου του 1968, για ιδιωτική επίσκεψη. Συναντήθηκε με τον Παναγούλη και
συζήτησαν τις λεπτομέρειες για την οργάνωση του κινήματος. Σ' αυτή τη
συνάντηση συμφωνήθηκε να αναλάβει ο Γιωρκάτζης καθήκοντα στρατιωτικού
αρχηγού της οργάνωσης «Ελληνική Αντίσταση» με το ψευδώνυμο «Ακρίτας».
Από το Παρίσι ο Γιωρκάτζης πήγε μέσω Λονδίνου στην Αθήνα. Εκεί έφτασε στις 20
Μαΐου και ο Παναγούλης. Οι δυο τους συναντήθηκαν δύο φορές στο σπίτι του
Γιάννη Κλωνιζάκη. Μετά τις συναντήσεις ο Παναγούλης εκμυστηρεύτηκε στον
Κλωνιζάκη πως ο Γιωρκάτζης τού «υποσχέθηκε ότι θα παρέσχη οικονομικήν
ενίσχυσιν» μέχρι ποσού ενός εκατομμυρίου δραχμών το μήνα και ότι «θα βοηθήση
εις τον αποστολήν πυρομαχικών». Ο Κλωνιζάκης είπε πως μετά τη συνάντηση
εκείνη άρχισε να υποψιάζεται ότι ο αρχηγός της οργάνωσης «Ελληνική Αντίσταση»
ήταν ο Γιωρκάτζης.
Πριν από τις συναντήσεις με τον Παναγούλη, ο Γιωρκάτζης επισκέφθηκε τον

αρχηγό της ΚΥΠ Χατζηπέτρο, τον οποίο συναντούσε κάθε φορά που περνούσε από
την Αθήνα. Ο Γιωρκάτζης μαγνητοφώνησε κρυφά τη συνομιλία του με τον
Χατζηπέτρο και την πήρε στον Παναγούλη να την ακούσει. «Ο Γιωρκάτζης όταν
έφερε το μαγνητόφωνο έκανε σαν μικρό παιδί», είπε αργότερα ο Παναγούλης.
Ο Παναγούλης επισκέφθηκε ξανά την Κύπρο στις 29 Ιουνίου 1968,
συνοδευόμενος από τον Νίκο Νικολαΐδη. Ο Γιωρκάτζης έστειλε ανθρώπους του και
τους παρέλαβαν από το αεροδρόμιο και τους μετέφεραν στο ξενοδοχείο «Ελση»
που ανήκε στο φίλο του Κλεάνθη Ναύτη. Στο ίδιο ξενοδοχείο ο Γιωρκάτζης
φιλοξενούσε όλα τα στελέχη της χούντας που επισκέπτονταν την Κύπρο. Στο
παρελθόν είχε φιλοξενήσει στο «Ελση» και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Οι Παναγούλης και Νικολαΐδης είχαν μακρές συζητήσεις με τον Πολύκαρπο

Γιωρκάτζη, ο οποίος τους παραλάμβανε από το ξενοδοχείο τους με το αυτοκίνητό
του. Η άποψη του Νικολαΐδη ήταν να κάνουν «αντίσταση - φάντασμα», δηλαδή να
κτυπάνε με δολιοφθορές και να εξαφανίζονται. Ομως, ο Γιωρκάτζης επεδίωκε τη
δολοφονία του Παπαδόπουλου και έλεγε «πως για να επιτύχει η ενέργεια κατά της
δικτατορίας πρέπει από την πρώτη μέρα να πέσει ένα μεγάλο κεφάλι».
Ο Γιωρκάτζης ανέθεσε στον αστυνομικό της ΚΥΠ Κυριάκο Πατατάκο να

εκπαιδεύσει τον Παναγούλη στην κατασκευή και χρήση εκρηκτικών μηχανισμών. Ο
Πατατάκος, που ήταν ειδικός στις εκρηκτικές ύλες, συνάντησε τον Παναγούλη στο
γραφείο του Γιωρκάτζη, παρουσία του Αντρέα Παναγιώτου. «Μου ανέθεσε ο
Γιωρκάτζης να του κάμω μερικά μαθήματα για τη χρήση εκρηκτικών. Τον πήρα στο
σπίτι μου και τον εκπαίδευσα για μερικές μέρες. Του έδωσα επίσης γραπτό υλικό
για να μελετήσει», αναφέρει. Ο Πατατάκος έκανε τουλάχιστον δέκα μαθήματα
στον Παναγούλη, μεταξύ των οποίων και πραγματική πρόκληση έκρηξης νάρκης
σε μια απόμακρη περιοχή της Κερύνειας.
Ο Γιωρκάτζης ανέλαβε να εφοδιάσει τον Παναγούλη και την ομάδα του στην
Αθήνα με όλο το αναγκαίο υλικό. «Ηρθε ο υπουργός και μας πήρε με ένα
αυτοκίνητο. Μας πήρε στον Κυριάκο Πατατάκο, της κυπριακής ΚΥΠ», διηγείται ο
Νίκος Νικολαΐδης στο δημοσιογράφο Κ. Μαρδά. «Μπήκαμε σε μια αποθήκη του
στρατού. Ενώ ο Παναγούλης άρχισε να μαζεύει με απληστία εκρηκτικά,
εκπυρσοκροτητές, κιβώτια, παρενέβη ο Πατατάκος λέγοντας: Θα τα πάρεις όλα; Ο
Γιωρκάτζης τον έκοψε: Ασ' τον. ∆ικά σου είναι;».
Το υλικό αυτό δεν ανήκε στον στρατό ούτε στην αστυνομία, μήτε ήταν
καταγραμμένο σε οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία. Στην αποθήκη αυτή
φυλάσσονταν όπλα, πυρομαχικά και εκρηκτικά για τις ανάγκες ενός μικρού
ιδιωτικού στρατού που διατηρούσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ο οποίος ήταν ο
επικεφαλής του τοπικού κλιμακίου της οργάνωσης Glandio στην Κύπρο. Ο
ιδιωτικός στρατός του Γιωρκάτζη ήταν παρακλάδι του Ι∆ΕΑ και ιδρύθηκε στην
Κύπρο με τη βοήθεια και τη συνεργασία της ελληνικής ΚΥΠ.
Τα εκρηκτικά που έστειλε ο Γιωρκάτζης στον Παναγούλη
Ο Γιωρκάτζης θα έστελνε στην Αθήνα, μέσω του διπλωματικού σάκου της

κυπριακής πρεσβείας, τα εκρηκτικά και χρήματα. Θα ακολουθούσε και μια
αποστολή οπλισμού, καμουφλαρισμένη σ' ένα αυτοκίνητο Μερσεντές που θα
στέλνονταν στην Αθήνα με φέρι-μπόουτ, με οδηγό τον Κλεάνθη Ναύτη.
Η κυπριακή ΚΥΠ ήταν αυτή που ετοίμασε και πολυγράφησε σε 2.000 αντίτυπα,
στο τοπικό κλιμάκιο της Κερύνειας, την προκήρυξη που θα κυκλοφορούσε η
Ελληνική Αντίσταση στην Αθήνα, μετά την εκδήλωση του κινήματος.
Στις 11 Ιουλίου του 1968 ο Παναγούλης έφυγε από την Κύπρο και πήγε στη
Ρώμη, όπου συνάντησε τον Νικολαΐδη που έφυγε ενωρίτερα. Εκεί, είπε στον
Νικολαΐδη «για το σχέδιο εκτέλεσης του Παπαδόπουλου». Ο Παναγούλης πήγε από
τη Ρώμη στην Αθήνα και άρχισε να οργανώνει την απόπειρα. Το σχέδιο πρόβλεπε
παγίδευση του δρόμου με νάρκη και ανατίναξη του αυτοκινήτου που μετέφερε τον
Γεώργιο Παπαδόπουλο από τη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο
Λαγονήσι, στην Αθήνα.
Σε δύο περιπτώσεις, στις 3 και 10 Αυγούστου 1968, ημέρα Σάββατο, ο

συνεργάτης του Παναγούλη, Ν. Λεκανίδης, παρέλαβε από την κυπριακή πρεσβεία
δέματα με εκρηκτικά και υλικά για την κατασκευή βομβών που έστειλε ο
Γιωρκάτζης στο όνομα Βασίλειος Χριστοδούλου.
Η απόπειρα
Στις 8 Αυγούστου ο Νικολαΐδης με κωδικοποιημένη επιστολή προς τον Παναγούλη

του ανακοίνωσε ότι η ενέργεια θα γινόταν στις 13 Αυγούστου, ενώ στις 15
Αυγούστου θα έφτανε η Μερσεντές με τον οπλισμό από την Κύπρο.
Ο Παναγούλης έκανε αναγνώριση του χώρου, κατασκεύασε τον εκρηκτικό

μηχανισμό, τον τοποθέτησε σε έναν οχετό κάτω από το δρόμο και κρύφτηκε
περιμένοντας την αυτοκινητοπομπή να περάσει.
Στις 7.40 το πρωί της 13ης Αυγούστου μια έκρηξη είχε συγκλονίσει την περιοχή
στο 31ο χιλιόμετρο του δρόμου Αθηνών - Σουνίου και ένα τμήμα του
οδοστρώματος τινάχτηκε στον αέρια. Ο Παπαδόπουλος και η συνοδεία του μόλις
είχαν περάσει και κανένας δεν έπαθε τίποτε. Ο Παναγούλης έπεσε έξω στον
συντονισμό μερικά δευτερόλεπτα. Η προσπάθειά του να διαφύγει από τη θάλασσα
απέτυχε. Κρύφτηκε σ' ένα βράχο, όπου τον εντόπισαν μερικές ώρες αργότερα
άντρες της Ασφάλειας που ερευνούσαν την περιοχή.
Οι ανακριτές ισχυρίζονται ότι ο Παναγούλης ομολόγησε και κατέδωσε τους

συνεργάτες του. Συνελήφθησαν όλοι στις 16 Αυγούστου και ομολόγησαν. Σε
μερικές μόνο μέρες η Ασφάλεια γνώριζαν σχεδόν τα πάντα για την απόπειρα. Ο
Παναγούλης και 10 συνεργάτες του παραπέμφθηκαν σε στρατοδικείο. Οι
συνεργάτες του κατέθεσαν ενώπιόν του όλες τις λεπτομέρειες της οργάνωσης και
της εκτέλεσης της απόπειρας. Ο ίδιος ο Παναγούλης αντιμετώπισε τους
στρατοδίκες με τόλμη και θάρρος. «Είστε οι εκπρόσωποι της τυραννίας και ξέρω
πως θα με στείλετε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ξέρω όμως ότι για κάθε αγωνιστή
της ελευθερίας, το καλύτερο τραγούδι είναι ο θάνατος από το εκτελεστικό
απόσπασμα», είπε στην απολογία του.
Τον καταδίκασαν δις εις θάνατον. Τρεις νύχτες και τρεις μέρες περίμενε να τον
πάνε για εκτέλεση, αλλά η χούντα δεν το αποτόλμησε, διότι ήδη είχε γίνει
σύμβολο δημοκρατίας και ελευθερίας. Ο Παναγούλης έζησε πέντε χρόνια μέσα σ'
ένα τσιμεντένιο κελί, ενάμισι μέτρο επί τρία, και αποφυλακίστηκε στο 1973 όταν
το καθεστώς παραχώρησε γενική αμνηστία.
Τα κίνητρα του Γιωρκάτζη
Από το 1968 μέχρι τις μέρες μας το ερώτημα για τα κίνητρα του Γιωρκάτζη
παραμένει ανοιχτό. Οσοι έγραψαν για την υπόθεση Παναγούλη απέδωσαν στον
Γιωρκάτζη δύο λόγους για την απόφασή του να συνεργαστεί με τον Παναγούλη:
• Ο Γιωρκάτζης ήταν ενοχλημένος με τη χούντα λόγω της απόσυρσης της

μεραρχίας, διέβλεψε τα δεινά που θα προκαλούσε η χούντα στην Κύπρο και
αποφάσισε να συνεργαστεί για την ανατροπή της.
• Οταν συναντήθηκε με τον Παναγούλη έβαλε τον εαυτό του στη θέση του
όταν ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ και αποφάσισε να το βοηθήσει.
Αυτές τις εκδοχές τις υιοθέτησε και τις υποστήριξε μετά το '74 και ο Αλέκος
Παναγούλης.
Η εξιδανικευμένη ερμηνεία των προθέσεων του Γιωρκάτζη δεν στηρίζεται σε

εξακριβωμένα γεγονότα ούτε ανταποκρίνεται στον βίο και την πολιτεία του.
Ο Γιωρκάτζης ήταν ο τοποτηρητής της χούντας στην Κύπρο πολύ πριν από το
πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Είχε συνεργασία με τον Ι∆ΕΑ από τα πρώτα
βήματα της Κυπριακής ∆ημοκρατίας και γνώριζε προσωπικά τον Παπαδόπουλο, ο
οποίος τον βοήθησε, το 1960, να ιδρύσει την κυπριακή ΚΥΠ στα πρότυπα της
αντίστοιχης ελληνικής. Συνεργάστηκε με τον Ιωαννίδη το 1962-63 όταν αυτός
υπηρετούσε στην Κύπρο, στην ίδρυση οργάνωσης με σκοπό την ακύρωση των
Συμφωνιών της Ζυρίχης και την ανακήρυξη της Ενωσης.
Για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής ήταν παντελώς αδιανόητο να συμμαχήσει

ένας ακραίος εθνικιστής με έναν «σεσημασμένο κομμουνιστή» για την ανατροπή
ενός καθεστώτος, στις δομές του οποίου στήριζε ο Γιωρκάτζης την ισχύ και την
ηγεμονία του. Μια τόσο βαθιά ριζωμένη σχέση μπορούσε να αναιρεθεί τόσο εύκολα
σε μια συνάντηση μερικών λεπτών και να καταλήξει τόσο γρήγορα σε τόσο
ριζοσπαστικές δράσεις, όπως ήταν το ένοπλο κίνημα κατά της χούντας;
Από την άλλη, η συμμετοχή του Γιωρκάτζη στην απόπειρα κατά του
Παπαδόπουλου είναι μια πραγματικότητα. Ηταν ζήτημα μερικών δευτερολέπτων να
δολοφονηθεί ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Εστω ότι πετύχαινε η απόπειρα, θα
έπεφτε η χούντα; Ποιος θα επωφελείτο από τις συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας;
Η χούντα δεν υπήρξε ποτέ ομοιογενής. Ευθύς εξαρχής είχαν δημιουργηθεί δύο
ρεύματα. Το ένα ρεύμα που είχε την πλειοψηφία στο «επαναστατικό συμβούλιο»
εκφραζόταν από την τριανδρία Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου. Ο
Παπαδόπουλός συγκέντρωσε στα χέρια του όλες τις εξουσίας. Μετά το κίνημα του
βασιλιά έγινε αντιβασιλέας, πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών, Εσωτερικών
και Αμυνας. Ο Παπαδόπουλος εννοούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα για πολλά
χρόνια, αλλά επιδίωκε να μεταμορφώσει το καθεστώς σε κατ' επίφαση
δημοκρατικό.Στα σχέδια αυτά του Παπαδόπουλου αντιδρούσε το ρεύμα των
σκληροπυρηνικών που εκφραζόταν από στην τριανδρία Λαδάς, Ασλανίδης και
Ιωαννίδης. Αυτοί οι τρεις αξιωματικοί με πρώτο τον Λαδά, δεύτερο τον Ασλανίδη
και σε λιγότερο βαθμό τον Ιωαννίδη ήταν οι ενδοχουντικοί αντίπαλοι του Γεώργιου
Παπαδόπουλου.
Από τα πρώτα στάδια της δικτατορίας, οι Λαδάς, Ιωαννίδης και Ασλανίδης έδιναν
ιδιαίτερη σημασία στην αποστολή της χούντας σαν «ηθικοπλαστικού οργάνου της
διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας» και ήταν ενάντια σε οποιαδήποτε τάση
επαναφοράς δημοκρατικών ελευθεριών. Η ομάδα αυτή των «σκληρών» της
χούντας διαφωνούσε με τους «πραγματιστές» της ομάδας Παπαδόπουλου.
∆ιαφώνησαν με πολλές αποφάσεις και πρακτικές του Παπαδόπουλου, όπως τα
ανοίγματα προς την Τουρκία, την αποχώρηση της μεραρχίας από την Κύπρο στην
εκπνοή του '67 και τη διευκόλυνση του Ανδρέα Παπανδρέου να φύγει από την
Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1968.
Πάνω απ' όλα όμως αντιδρούσαν στη «συμφιλιωτική πολιτική» που ακολουθούσε
ο Παπαδόπουλος το 1968, προκειμένου να επιβληθεί ομαλότερα το νέο σύνταγμα
που ετοίμαζε. Στο πλαίσιο της πολιτικής του αυτής, ο Παπαδόπουλος, άφησε την
άνοιξη του 1968 ελεύθερους 4.000 κρατούμενους που θεωρούνταν κομμουνιστές,
κατήργησε τον Ιούλιο έξι από τα δέκα στρατοδικεία και απελευθέρωσε τους
περισσοτέρους από τους παλιούς πολιτικούς που τελούσαν υπό κατ' οίκον
περιορισμό. Στις 30 Ιουλίου 1968 είχε υποσχεθεί επιστροφή στην κοινοβουλευτική
δημοκρατία.
Ακριβώς τότε, οι Αμερικανοί, εντοπίζουν τις πρώτες σοβαρές διαφωνίες του

∆ημήτριου Ιωαννίδη με τον Παπαδόπουλο. Το 1973, όταν ο Ιωαννίδης ανέτρεψε
τον Παπαδόπουλο με πραξικόπημα και οι υπηρεσίες των ΗΠΑ έκαναν το
ψυχογράφημά του, ανέφεραν ότι οι διαφωνίες αυτές ξεκίνησαν «τουλάχιστον από
το καλοκαίρι του 1968, όταν ο Ιωαννίδης τάχθηκε ενάντια στο δημοψήφισμα για
το Σύνταγμα». Ο Ιωαννίδης έγινε επικριτικός στον τρόπο διακυβέρνησης του
Παπαδόπουλου και «τον κατηγορούσε για κυβερνητική διαφθορά και νεποτισμό
και για τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος μέσω της επανεμπλοκής των
πολιτικών». Ο Ιωαννίδης ήταν επικριτικός στην «έμμονη ανησυχία του
Παπαδόπουλου για το δικό του πολιτικό μέλλον» και «θεωρούσε ότι όλα αυτά τα
ζητήματα παρεξέκλιναν από τους στόχους και το πνεύμα που διέπει την
"επανάσταση" του 1967».
Παρατηρείται, λοιπόν, το πρώτο εννιάμηνο του 1968, από την ανάληψη της
πρωθυπουργίας από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο μέχρι το «δημοψήφισμα» για το
νέο Σύνταγμα τον Σεπτέμβριο, μια βαθιά ρήξη στους κόλπους της χούντας που
αφορά τον προσανατολισμό της «επανάστασης».
Είναι εξακριβωμένο ότι εκείνη την περίοδο ο Γιωρκάτζης είχε επαφή με τους
σκληρούς της χούντας και ειδικά με τον Ασλανίδη. Η σχέση αυτή δεν διακόπηκε
όταν αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του στην απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου.
Μόλις έξι μήνες μετά το εγχείρημα του Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο,
ο Γιωρκάτζης άρχισε να οργανώνει μαζί με τον Ασλανίδη την απόπειρα δολοφονίας
του Μακαρίου, που έγινε τον Μάρτιο του 1970. Η ενέργεια αυτή ήταν μια κοινή
δράση του Γιωρκάτζη και του διοικητή των ΛΟΚ στην Κύπρο ∆ημήτρη
Παπαποστόλου.
Ενας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Γιωρκάτζη, ο Νίκος Ιωάννου - Ψωμάς,
αποκάλυψε πως λίγους μήνες πριν από την απόπειρα κατά του Μακαρίου, ο
Γιωρκάτζης του είπε: «Εχω πληροφορίες ότι σε δύο μήνες θα "φάνε" τον
Παπαδόπουλο και θα βάλουνε πρωθυπουργό τον Ασλανίδη και μετά θα φάνε τον
Μακάριο».
Ο Αντωνάκης Σολομώντος, ο οποίος οργάνωσε κατ' εντολή του Γιωρκάτζη την

απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου, μαρτυρεί ότι ο Γιωρκάτζης τού είπε πως μετά
το εγχείρημα στην Κύπρο αναμένονταν εξελίξεις και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τη
μαρτυρία του Σολομώντος μετά τη δολοφονία του Μακαρίου θα γινόταν ένα
επαναστατικό συμβούλιο, στο οποίο θα συμμετείχαν ο Παπαποστόλου και ο
Γιωρκάτζης για την ανακήρυξη της ένωσης.
Στο αμερικανικό δημόσιο αρχείο υπάρχει πλούσια αλληλογραφία μεταξύ του

πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σχετικά με τις προθέσεις
του Ασλανίδη να ρίξει τον Παπαδόπουλο, μέσω μιας κρίσης στην Κύπρο που θα
κατέληγε στη διπλή Ενωση. Ανάλογες πληροφορίες είχε και ο Κληρίδης στη
Λευκωσία, ο οποίος τις μοιράστηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Τέιλορ
Μπέλτσερ.
Η συνολική εκτίμηση της αμερικανικής διπλωματίας ήταν πως μετά τη δολοφονία

του Μακαρίου από τους Παπαποστόλου - Γιωρκάτζη θα ακολουθούσε κίνημα στην
Ελλάδα υπό τον Ασλανίδη. ∆ηλαδή, η απόπειρα που έγινε κατά του Μακαρίου στην
Κύπρο ήταν απόλυτα συναρτημένη και με τη δολοφονία του Γεώργιου
Παπαδόπουλου στην Ελλάδα!
Ο Γιωρκάτζης ουδέποτε απέδωσε στον εαυτό του ρόλο αντιστασιακού κατά της
χούντας. Οταν έγινε γνωστή η ανάμιξή του στην υπόθεση Παναγούλη, μιλούσε για
«σκευωρία». Αυτή ήταν η άποψη και σύσσωμου του κυπριακού Τύπου που τον
στήριζε. Ακόμη, λίγο μετά την αποτυχημένη απόπειρα του να δολοφονήσει τον
Μακάριο, τον Μάρτιο του '70, επιχείρησε να τον συναντήσει και να του πει τα
παράπονά του. Ετοίμασε ένα σημείωμα με τις επικεφαλίδες των θεμάτων που θα
του ανέπτυσσε. Για το ζήτημα του Παναγούλη, έγραψε: «Επικράνθην από το ότι με
αφήσατε εκτεθειμένον εις την υπόθεσιν Παναγούλη. Εδέχθην το στίγμα
αγογγύστως διά να σας υποβοηθήσω». Η μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη κατά
της χούντας ήταν κατά τον Γιωρκάτζη στίγμα.
Ο Γιωρκάτζης ήταν πολύ έμπειρος συνωμότης για να γνωρίζει πως μια οργάνωση
των μερικών ατόμων με πενιχρά μέσα, όπως ήταν η «Ελληνική Αντίσταση» δεν
είχε τη δυνατότητα ν' ανατρέψει τη χούντα, ακόμη κι αν κατάφερνε να
δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο.
«Οι δυνάμεις που επέβαλαν τη Χούντα έχουν αρκετές εφεδρείες σαν τον
Παπαδόπουλο. Αντίθετα η αρνητική ζημιά υπήρξε σημαντική», έγραψε από τότε ο
Γιάννης Κάτρης, αποτιμώντας αρνητικά το αποτέλεσμα της απόπειρας του
Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο. «Με μια επιτήδεια προπαγανδιστική
εκμετάλλευση της απόπειρας, η Χούντα επί πολλούς μήνες μπόρεσε ν' αντιστρέψει
τους ρόλους και να γίνει από κατηγορούμενη κατήγορος. Το σφυροκόπημα της
δικτατορίας από την παγκόσμια κοινή γνώμη έπεσε σε χαμηλότερους τόνους. Και
επιπλέον νέα κύματα συλλήψεων και διωγμών τροφοδότησαν τα άντρα των
βασανιστών».
15 Μαρτίου 1970: ∆ολοφονείται ι Γιωρκάτζης. Ήξερε πάρα πολλά για να

ζήσει
Αν, λοιπόν, πετύχαινε η απόπειρα, ο Παπαδόπουλος θα έφευγε από τη μέση χωρίς

αντιπραξικόπημα, θα γινόταν ήρωας της «επαναστάσεως», η πολιτική των
«πραγματιστών» θα είχε ηττηθεί και το ρεύμα των «σκληρών» θα ενδυναμωνόταν.
Περισσότεροι «σεσημασμένοι κομμουνιστές» θα στέλνονταν στα ξερονήσια, τα
«πειράματα» για νέα συντάγματα θα αποτύγχαναν και δεν θα υπήρχε καθόλου
ελεύθερος χώρος δράσης των παλαιών πολιτικών που ήταν ανάθεμα για τους
σκληρούς.
Η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου απέτυχε, όπως απέτυχε ενάμιση χρόνο αργότερα η
απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου. Στις 15 Μαρτίου 1970 οι άνθρωποι του Ασλανίδη δολοφόνησαν
στη Λευκωσία τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, ο οποίος γνώριζε ήδη πάρα πολλά για να
ζήσει...Μακάριος ∆ρουσιώτης
Ελευθεροτυπία
13/08/2008
Πώς «πούλησε» τον Παναγούλη ο Π. Γιωρκάτζης
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Στις 13 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την κορυφαία αντιστασιακή ενέργεια κατά
της στρατοκρατικής δικτατορίας: Την απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη να γίνει
τυραννοκτόνος σκοτώνοντας τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο.
Το σχέδιο προέβλεπε να τιναχθεί στον αέρα το αυτοκίνητο του δικτάτορα νωρίς το πρωί, κατά
τη μετάβασή του στο γραφείο του από τη βίλα στο Λαγονήσι, που του είχε διαθέσει ο
Ωνάσης. Ο Παναγούλης είχε παγιδεύσει με εκρηκτικά έναν αγωγό κάτω από τη λεωφόρο
Αθηνών - Σουνίου (στο 51ο χιλιόμετρο). Η ιστορία γνωστή: Η έκρηξη σημειώθηκε
δευτερόλεπτα μόλις αφού πέρασε η αυτοκινητοπομπή - και το τεθωρακισμένο του
Παπαδόπουλου δεν έπαθε το παραμικρό.
Ο Παναγούλης συνελήφθη ενώ κρυβόταν ημίγυμνος στα βράχια της ακτής. Υστερα από τρεις
ημέρες συνελήφθησαν άλλοι 14 ως συνεργάτες του και μέλη της αντιστασιακής οργάνωσής
του «Ελληνική Αντίσταση». Στη δίκη τους, τον Νοέμβριο του 1968, ο διαβόητος βασιλικός
επίτροπος Ι. Λιάπης πρότεινε θανατική καταδίκη για τον Αλέκο Παναγούλη και τον (μετέπειτα
υπουργό του ΠΑΣΟΚ) Λευτέρη Βερυβάκη, ως υπότροπο και ισόβια για τους Γ. Κλωνιζάκη και
Ν. Λεκανίδη. Η απόφαση ανακοινώθηκε στις 17 Νοεμβρίου - σημαδιακή ημέρα αργότερα: Δις
εις θάνατον ο Παναγούλης, ισόβια ο Βερυβάκης, κάθειρξη πολυετής για τους άλλους...
Καθώς οι πληροφορίες έφεραν τη χούντα αποφασισμένη να εκτελέσει τον Παναγούλη, ένα

γιγάντιο κίνημα για τη σωτηρία του έλαβε παγκόσμιες διαστάσεις - με σημαντικότερη την
υπογραφή του Πάπα. Στο Λονδίνο καμιά δεκαριά ξαπλώσαμε με τσουχτερό κρύο στο
πεζοδρόμιο, απέναντι από την ελληνική πρεσβεία (μας λοιδορούσαν προκλητικά κάποιοι
επισκέπτες της, όπως ο Αρναούτης, ο Τέλης Σαβάλας και γνωστοί εφοπλιστές) σε απεργία
πείνας για πέντε μερόνυχτα, ώσπου η θανατική καταδίκη μετετράπη σε ισόβια.
Ως το 1973 έμεινε στις φυλακές ο Αλέκος Παναγούλης με στάση λεβέντικη, ανάλογη με τον
θρύλο που τον περιέβαλλε: Αλύγιστος κι ανυπότακτος, προκαλούσε τους βασανιστές του,
τους δεσμοφύλακες και τους στρατοδίκες και σχεδίαζε συνεχώς αποδράσεις από τα
δεσμωτήρια (τρεις φορές τα κατάφερε!), όταν δεν έγραφε ποιήματα, τρυφερά και
ανατρεπτικά, με το αίμα του για μελάνι και σπιρτόξυλα για πέννα... Ως και ο δικτάτορας Γ.
Παπαδόπουλος, στη συζήτηση που είχα μαζί του στον Κορυδαλλό το 1996, αναγνώριζε τον
επίδοξο τυραννοκτόνο ως τον «μόνο πραγματικό αντιστασιακό» και «μεγάλο παλληκάρι».
Αυτό το παλληκάρι, από τις ηρωικότερες μορφές στη νεοελληνική Ιστορία, ήταν ήδη
βουλευτής ανεξάρτητος, όταν βρήκε αδόκητο θάνατο, την Πρωτομαγιά του 1976, με επίσημη
εκδοχή, που δεν έπεισε τους πολλούς, το τροχαίο. Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες
έκλαψαν το μόλις 37χρονο παλληκάρι στο συγκλονιστικό ξόδι...
Γνωστά όλα αυτά λίγο - πολύ, δεν βλάπτει να τα θυμίζουμε και να τα θυμόμαστε, σαν
διαφυγή έστω, από τη μιζέρια της πολιτικής επικαιρότητας.
Αγνωστα για τους περισσότερους και εξαιρετικού ενδιαφέροντος ήταν όσα απεκάλυψε ο
Μακάριος Δρουσιώτης στην έρευνά του («Ε», 13 και 14-8-08) με τίτλο «Ο Αλέκος
Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ». Πώς ο λιποτάκτης Παναγούλης, στην περιπλάνησή του
στο εξωτερικό, για να εξασφαλίσει βοήθεια ώστε να εφαρμόσει το σχέδιό του να σκοτώσει
τον δικτάτορα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος και πρόθυμους ενισχυτές στη Μεγαλόνησο και
παγιδεύεται από τον τότε υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, την «πιο σκοτεινή και
αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της νεότερης Ιστορίας της Κύπρου».
ΚΥΠατζήδες της Κύπρου τον εκπαίδευσαν στα εκρηκτικά και ο Γιωρκάτζης (τον οποίο ο
Παναγούλης αναγόρευσε ηγετικό στέλεχος της οργάνωσής του «Ελληνική Αντίσταση») του
παρέσχε αφειδώς κάθε βοήθεια: διαβατήρια, χρήματα, άνετα ταξίδια, όπλα και, τελικά, με τον
διπλωματικό σάκο της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα, τα εκρηκτικά για την απόπειρα κατά
του Παπαδόπουλου.
Σε μια κουβέντα μας στο καφενείο της Βουλής, στις αρχές του 1976, του εξέφρασα την
εύλογη απορία πώς εμπιστευόταν έτσι τον Γιωρκάτζη, τον πιο πατενταρισμένο άνθρωπο της
χούντας και των Αμερικανών στην Κύπρο.
Η απάντηση με προβλημάτισε για την ευπιστία του: Ο ίδιος, λέει, του θύμιζε και του ξύπνησε
το αγωνιστικό παρελθόν του στην ΕΟΚΑ. Κι όπως είχε θυμώσει(!) με τον Παπαδόπουλο για
την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από το νησί, το φθινόπωρο του 1967, πείστηκε να
γίνει... αντιστασιακός για να εκδικηθεί τη χούντα!...
Ο Μακάριος Δρουσιώτης αναπτύσσει μια διαφορετική εκδοχή: Ο Γιωρκάτζης συνεργάζεται με

την αντιπαπαδοπουλική φράξια των σκληρών στη χούντα: Ασλανίδης, Λαδάς, Ιωαννίδης. Και
ήθελε τη δολοφονία του Παπαδόπουλου, όπως οργάνωσε με τον Παπαποστόλου και τη
δολοφονική απόπειρα κατά του Μακαρίου, για να ανοίξει ο δρόμος για τον ίδιο στην Κύπρο
και τον Ασλανίδη στην Ελλάδα.
Η εκδοχή αυτή νομίζω ότι δεν στέκει - κι όχι μόνον επειδή τον Γιωρκάτζη σκότωσαν (στη
Λευκωσία, 15-03-1970) οι ίδιοι με τους οποίους υποτίθεται ότι συνωμοτούσε.
Βοηθώντας τον Παναγούλη ο Γιωρκάτζης ήθελε για δικούς του λόγους να στείλει στον
δικτάτορα Παπαδόπουλο απειλητική προειδοποίηση ότι είναι ευάλωτος και όχι να τον
σκοτώσει. Στο έγκυρο βρετανικό περιοδικό «Πράιβετ Αϊ» δημοσιεύθηκε τότε μια πειστική
εξήγηση, που πέρασε απαρατήρητη: Τα εκρηκτικά που έστειλε ο Γιωρκάτζης στον Παναγούλη
προσφέρονταν για μια εντυπωσιακή έκρηξη, αλλά όχι και για να τινάξουν στον αέρα το
οδόστρωμα μαζί με το τεθωρακισμένο (του Νκρούμαχ) αυτοκίνητο του δικτάτορα. Η μικρή
ρωγμή κι όχι κρατήρας στη λεωφόρο Σουνίου το μαρτυρεί αδιάψευστα...
Ολα αυτά δεν μειώνουν στο ελάχιστο τη λεβεντιά του αλησμόνητου Αλέκου Παναγούλη, που
τόλμησε να στοχεύσει το κεφάλι της χούντας, παίζοντας το δικό του κορώνα - γράμματα.
Επιβεβαιώνουν ασφαλώς ότι αποκοτιά και σύνεση δεν συνταιριάζουν και δείχνουν την
απόγνωση του παλληκαριού από την αδυναμία να στηρίξουν τον στόχο του πραγματικές
αντιστασιακές δυνάμεις. Ο αδελφός του Στάθης και οι συναγωνιστές του ξέρουν καλά πόσα
κοφτά «όχι» συνάντησε ο Αλέκος, όταν, στη Ρώμη και το Παρίσι, έκρουε τις θύρες ηγετών
της αντίστασης για βοήθεια.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες κραυγαλέων αντιχουντικών στην κηδεία του, όπως και οι άλλες τόσες
στις επετείους του «Πολυτεχνείου» διαδήλωναν το αντιστασιακό πάθος τους μετά, φευ, τη
χούντα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2008
ΑΛ. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ - ΠΟΛ. ΓΕΩΡΚΑΤΖΗΣ
Ζητούμενο, η αλήθεια
Με αφορμή την έρευνα του Μακ. Δρουσιώτη για τα 40 χρόνια από την απόπειρα του Αλ.
Παναγούλη κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, 12 συναγωνιστές του έστειλαν την ακόλουθη
επιστολή:
Κατά την 40ή επέτειο της απόπειρας τυραννοκτονίας, που πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος
Παναγούλης και οι συναγωνιστές του, στο 31ο χιλιόμετρο της οδού Αθηνών-Σουνίου, κατά
του δικτάτορα Παπαδόπουλου, προέδρου της κυβέρνησης της Χούντας, ο κύριος Μακάριος
Δρουσιώτης εκ Κύπρου με δύο ολοσέλιδα δημοσιεύματα (ίδε «Ελευθεροτυπία» Τετάρτη 13
Αυγούστου 2008 σελ. 6 και 7 και Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008 σελ. 6 και 7) υποστηρίζει ότι
«λύνει» το μυστήριο της συνεργασίας Παναγούλη - Γεωρκάτζη διατεινόμενος, ανάμεσα σε
πολλά και διάφορα περίεργα (στα οποία θα επανέλθουμε εκτενέστερα αργότερα διά μακρών),
ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης είχε καταστεί όργανο των επιδιώξεων του Γεωρκάτζη και
κάποιων χουντικών. Ετσι ανάμεσα στ' άλλα θεωρεί ότι:
Πρώτον: Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, έχοντας πέσει στα δίκτυα της

ΚΥΠ, έφτασε στον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη, που σε συνεργασία με
παράγοντες της Χούντας συναποφάσισε ή αποφάσισε (;) την
απόπειρα κατά του δικτάτορα. Το γεγονός ότι υπήρξε σημείωμα του
Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και διαμεσολάβηση πολλών άλλων στον
υπουργό του, το παραθεωρεί ή το απαξιώνει.
Δεύτερον: Αποπειράται να εμφανίσει -όπως δεν είναι η αλήθεια-

ολόκληρο το εγχείρημα, στη σύλληψη και την εκτέλεσή του από τον
Αλέξανδρο Παναγούλη και αντιστασιακούς Ελλαδίτες του εσωτερικού
και εξόριστους αντιστασιακούς του εξωτερικού σαν απόφαση ή
συναπόφαση (;) του Γεωρκάτζη και των χουντικών (;) συνεργατών
του. Ομως με αυτόν τον τρόπο διαστρεβλώνει, κακοποιεί, αφανίζει την μόνη αλήθεια, που σε
όλους μας ήταν και είναι γνωστή πως η απόπειρα τυραννοκτονίας σαν ιδέα, σαν σχέδιο, σαν
προετοιμασία, σαν εκτέλεση -πλην των εκρηκτικών- ήταν έργο Ελλαδιτών αντιδικτατορικών
αγωνιστών του εσωτερικού και εξωτερικού.
Τρίτον: Αποπειράται να ισχυριστεί ότι τάχα ο Αλέξανδρος Παναγούλης «μίλησε και

μαρτύρησε» τους συναγωνιστές του. Το ίδιο πελώριο ψεύδος αποπειράθηκε να «περάσει»
στο Εκτακτο Στρατοδικείο η Χούντα. Αλλά απέτυχε. Εξάλλου οι συναγωνιστές του γνωρίζουν
ότι η ανάκριση που γινόταν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και τους αφορούσε, ξεκίνησε μετά από «κάρφωμα»
που έγινε από λόγους ερωτικής αντεκδίκησης παλαιάς σχέσεως ενός εξ αυτών. Αυτό επέτρεψε
στη Χούντα να φτάσει στο «κρησφύγετο» του Αλέξανδρου Παναγούλη, που ευρίσκετο το
οπλοστάσιο της ελληνικής αντίστασης.
Τέταρτον: Αποπειράται να συνδέσει -πολιτικά και ιστορικά- την απόπειρα κατά του αρχι-
πραξικοπηματία με τις απόπειρες κατά του Μακαρίου από τους ηγέτες της Χούντας. Φαίνεται
ότι ο συντάκτης πιστεύει ότι η διά της βίας «αδελφοποίηση» των ανόμοιων, και ηθικά και
πολιτικά ανισοβαρών, ιστορικών γεγονότων, δεν θα βαρύνει στην κρίση των θυμάτων της
προπαγάνδας του.
Ετσι θα «διακινηθούν» με επιτυχία οι εικόνες αποδοκιμασίας και αποστροφής, για την

απόπειρα κατά του δικτάτορα, ίση με εκείνη που αφορούν τις απόπειρες κατά του Μακαρίου.
Πέμπτον: Αποπειράται να περάσει το σύνολο των θεωρημάτων και θεωριών της Χούντας, που
βρίσκονται ενσωματωμένα στη διαταγή παραπομπής στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, που
υπογράφει ο Φαίδωνας Γκιζίκης μετά από τις ανακρίσεις που έγιναν στο Ε.Α.Τ. - Ε.Σ.Α. από
τον Δημήτριο Ιωαννίδη και υπό την ευθύνη του ταγματάρχη Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου και
του λοχαγού Δημητρίου Χατζηζήση. Αξιοσημείωτο παραμένει στα όσα αναφέρουν οι
«αποκαλύψεις» ότι δεν λαμβάνονται υπ' όψιν ούτε τα δεδομένα της δίκης στο Εκτακτο
Στρατοδικείο Αθηνών (4-17 Νοεμβρίου 1968) ούτε οι μετέπειτα αποκαλύψεις, μαρτυρίες και
ομολογίες των θυτών και θυμάτων της Δικτατορίας.
Εκτον: Αποπειράται χωρίς προσωπικούς ενδοιασμούς και αμφιβολίες να υποστηρίξει -κατά τη

γνωστή από παλιά θεωρία των «εθελόδουλων»- τη θέση του, ότι αν επιτύγχανε η απόπειρα
θα ζημιώνονταν η δημοκρατία και η Ελλάδα. Γιατί το καθεστώς θα γινόταν σκληρότερο και οι
διώξεις των αντιχουντικών και δημοκρατικών θα δυνάμωναν. Ετσι το έργο των
«πραγματιστών» και του αρχηγού της Χούντας - που περιελάμβανε ανάμεσα στα άλλα «έργα»
τους, την «Ομοσπονδία Ελλάδος-Τουρκίας» και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από
την Κύπρο, που είχε στείλει ο Γ. Παπανδρέου- θα σταματούσε και θα αναλάμβαναν οι
«σκληροί».
Με αυτή τη λογική η αποτυχία του εγχειρήματος ταυτίζεται με τη σωτηρία του δικτάτορα Γ.

Παπαδόπουλου και η σωτηρία του Γ. Παπαδόπουλου με την ελπίδα επανόδου της
δημοκρατίας. Σ' αυτήν τη θέση ο κ. Δρουσιώτης Μακάριος προχωρεί τόσο πολύ, ώστε, τάχα
αποκαλύπτει -όπως λέγει, άγνωστα στοιχεία από αρχεία μυστικών υπηρεσιών και πρεσβειών
των ΗΠΑ- προκειμένου να φτάσει στο από αυτόν «ζητούμενο»: «Οτι η δολοφονία του
Μακαρίου στην Κύπρο είναι απόλυτα συναρτημένη με τη δολοφονία του Γ. Παπαδόπουλου
στην Ελλάδα».
Εβδομον: Αποπειράται να «κάψει» πολιτικά και ιστορικά την αντιστασιακή δράση κατά της
Δικτατορίας - της οποίας λαμπρή σελίδα αποτελεί η απόπειρα κατά του αρχιπραξικοπηματία -
για την οποία ουσιαστικά υποστηρίζει τη «ραγιάδικη» θεωρία, ότι θα καθιστούσε σκληρότερη
τη συμπεριφορά της Χούντας και θα της επέτρεπε να εφαρμόζει σκληρότερα μέτρα.
Ογδοο: Αποπειράται -προφανώς εξαιτίας ή ίσως και στο όνομα των εσωκυπριακών
αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων, διχασμών, με τις οποίες ο Αλέξανδρος Παναγούλης και οι
συναγωνιστές του ουδέποτε ασχολήθηκαν κατά τον τρόπο που προδιαγράφει για αυτούς ο κ.
Δρουσιώτης Μακάριος - να τους εμφανίσει «όργανα κακούργων επιδιώξεων των παραγόντων
της Χούντας», την οποία στο σύνολο της πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις, μέχρι της
πλήρους κατάρρευσης και συντριβής της.
Πριν όμως κλείσουμε την πιο πάνω καταγγελία και διαμαρτυρία μας, θέλουμε να εκφράσουμε
τη λύπη και οργή μας, γιατί τις επετειακές ημέρες και ώρες τις προ 40 ετών απόπειρας κατά
του δικτάτορα τα πιο πάνω δημοσιεύματα μάς γύρισαν πίσω -πένθιμα και δραματικά όσο
τότε- στα όσα τις κρίσιμες ώρες ακουγόντουσαν από το στόμα του Βύρωνα Σταματόπουλου,
γενικού γραμματέα της Χούντας, που μας πληροφορούσε μετά τη σύλληψη του Αλέξανδρου
Παναγούλη τα εξής:
Ενατο: ...«Σήμερα το πρωί ώρα 7 και 30 επιχειρήθηκε απόπειρα κατά της ζωής του Ελληνα
πρωθυπουργού Γ. Παπαδόπουλου η οποία απέτυχε... συνελήφθη ο υπολοχαγός των Λ.Ο.Κ.
Γεώργιος Παναγούλης (σ.σ. εξαφανισμένος αδερφός του Αλέξανδρου) όργανο σκοτεινών και
αντιδραστικών δυνάμεων, που επιχείρησαν να εκτελέσουν τον "σωτήρα" του έθνους....».
Στην ίδια ενημέρωση ο κ. Βύρων Σταματόπουλος πρόσθετε ότι ...το μόνο σχόλιο που έκανε ο
πρωθυπουργός ήταν ...«ανέκαθεν ο Θεός ήταν φιλέλλην»... και προφανώς γι' αυτό η
απόπειρα απέτυχε.
Δέκατο: Ομως η αποθέωση της διαστρέβλωσης και προπαγάνδας σημειωνόταν το ίδιο βράδυ
και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν ακουγόντουσαν ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί να
προπαγανδίζουν ότι... «την απόπειρα "έστησε" για να δοξαστεί και να επιβληθεί στους συν-
επαναστάτες του ο ίδιος ο δικτάτορας»... Και προφανώς όχι η «Ελληνική Αντίσταση» και η
«Αντιδικτατορική Πάλη».
Μετά τα πιο πάνω θεωρούμε πως ελάχιστο ηθικό και πολιτικό χρέος αφενός μεν απέναντι
στην αλήθεια και αφετέρου απέναντι στον Αλέξανδρο Παναγούλη και στους αγώνες όλης της
αντιδικτατορικής πάλης, μας επιβάλλει :
Να καταγγείλουμε όσα πιο πάνω σημειώνουμε και
Να διαμαρτυρηθούμε για όσα αναληθή και ανίερα αποπειράται το πιο πάνω δημοσίευμα του κ.
Δρουσιώτη Μακαρίου να προσάψει σε ανιδιοτελείς αγωνιστές του Δημοκρατικού
Αντιδικτατορικού Αγώνα, που επιχείρησαν για το καλό της Ελλάδος και της Κύπρου να
πολεμήσουν τη Χούντα.
Οι υπογράφοντες 18 Αυγούστου 2008
1. Αβράμης Γεώργιος - συνταξιούχος 2. Ανδρουτσόπουλος Κωνσταντίνος - τ. νομάρχης 3.

Βερυβάκης Ελευθέριος- τ. βουλευτής - υπουργός 4. Γιώτας Ευστάθιος - τ. βουλευτής -
υπουργός 5. Ζαμπέλης Νικόλαος - επιχειρηματίας 6. Κλωνιζάκης Αρτέμιος - ιατρός 7.
Κλωνιζάκης Ιωάννης - τ. δήμαρχος Χανίων 8. Κρητικός Παναγιώτης - τ. βουλευτής -υπουργός
9. Μωράκης Γεώργιος - επιχειρηματίας 10. Νικολαΐδης Νικόλαος - γ. γραμματέας Ενωσης
Κέντρου - ΕΔΗΝ εξωτερικού 11. Παναγούλης Ευστάθιος - τ. βουλευτής -υπουργός 12. Τσάνου
Θεοδώρα - τ. δημόσιος υπάλληλος *
Και πώς συνεχίστηκε….
10 ΠΡΩΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ στον ΜΑΚΑΡΙΟ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ για το ΒΙΒΛΙΟ

του «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»
Που αποτελεί «ΛΙΒΕΛΟ» για τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και τους ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του.
Την 4η Φεβρουαρίου 2010, ημέρα Πέμπτη, στο βιβλιοπωλείο PUBLIC

της Πλατείας Συντάγματος, γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» του Μ. Δρουσιώτη εκ Κύπρου, στο οποίο υποστηρίζεται ότι η απόπειρα
τυραννοκτονίας, που διενέργησε ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ στο 31ο χιλιόμετρο της οδού
Αθηνών-Σουνίου, κατά του τότε ΑΡΧΙΧΟΥΝΤΙΚΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ της Ελλάδος, ήταν στο βάθος
μετά από υπόδειξη του Πολύκαρπου Γεωργάτζη, Υπουργού Εσωτερικών και Άμυνας της
Κύπρου (όπως υποστήριξε στη Δίκη της Απόπειρας η Χούντα), ο οποίος αποτελούσε όργανο
«σκληρών» Χουντικών (Λαδά-Ασλανίδη-Ιωαννίδη), που ήθελαν «να βγάλουν από τη μέση»
τον Αρχηγό τους Γ. Παπαδόπουλο, για να αναλάβουν αυτοί την Εξουσία, που εκείνη τη στιγμή
ασκούσε από τη θέση του Πρωθυπουργού της Χώρας και Αρχηγού της
Χούντας.
Στην πιο πάνω «μυθιστορηματική κατασκευή», που εμφανίζεται στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αθηνών, με δυο ολοσέλιδα δημοσιεύματα (13-14 Αυγούστου 2008) για πρώτη φορά, κατά
την 40η Επέτειο από την Απόπειρα Τυραννοκτονίας της 13ης Αυγούστου 1968, υπήρξαν οι
απαντήσεις των Συναγωνιστών, Συντρόφων και Φίλων του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, στην
ίδια εφημερίδα και μετά ταύτα, υπήρξαν οι δημοσιεύσεις αυτών των απαντήσεων στο βιβλίο
«ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» του Εκδοτικού Οίκου ΛΙΒΑΝΗ, που
έκτοτε δημοσιεύτηκε σε Ελλάδα και Κύπρο.
Όμως, ο συγγραφέας Μακάριος Δρουσιώτης, από την Κύπρο, επιμένει, επανέρχεται και
προεκτείνει τους ισχυρισμούς του σε ένα πλήρες «ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ», το οποίο αυτήν την
εβδομάδα παρουσιάζει στην Αθήνα.
Είμαστε για αυτό υποχρεωμένοι – περισσότερο χάριν των «ανύποπτων»
Τρίτων ή Νέων – να τον ρωτήσουμε σύντομα με την πιο κάτω δημοσίευσή μας, μερικά
στοιχειώδη πράγματα, για τα οποία οφείλει ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όχι μόνο εξηγήσεις,
αλλά και «εξομολογήσεις», δεδομένου ότι είναι ήδη κατάδικος στη συνείδηση των
περισσοτέρων, σαν Κατασκευαστής ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΩΝ και ΟΧΙ Συγγραφεύς ΙΣΤΟΡΙΩΝ και εν
προκειμένω σε δόλιο λιβελογράφο και υβριστή, κατά του ήρωα της Αντιχουντικής Αντίστασης
ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ του.
ΤΑ 10 ΠΡΩΤΑ (θα επανέλθουμε μετά την παρουσίαση) ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ «ΛΙΒΕΛΟΥ»
1α)Από πού προκύπτει, ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης και οι Συναγωνιστές του

αποφασίσανε, σχεδίασαν και εκτέλεσαν την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ του ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ μετά από
εντολή, υπόδειξη, ενθάρρυνση του Γεωρκάτζη, πίσω από τον οποίο – κατά το Δρουσιώτη –
βρισκόταν ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΤΩΝ ΧΟΥΝΤΙΚΩΝ – ΛΑΔΑΣ-ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ-ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ – που
υπαγόρευσαν δια του ΓΕΩΡΓΑΤΖΗ στον ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ την ενέργεια της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ
ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στο ΣΟΥΝΙΟ των Αθηνών?
1β)Ακόμη από πού προκύπτει, ότι αυτό θα ήταν «κακό» για την Ελλάδα και την Κύπρο. Με
άλλα λόγια, εάν έφευγε εκείνη την ώρα από τη μέση ο ΑΡΧΙΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΑΣ και ΑΡΧΗΓΟΣ
της ΧΟΥΝΤΑΣ (που κατά τον συγγραφέα αποτελούσε τις «καλύτερες» ελπίδες της Ελλάδος
και της Κύπρου), θα καταστρεφόντουσαν οι ελπίδες της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΠΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ και της αναζητήσεως και επιτεύξεως λύσης στο
ΚΥΠΡΙΑΚΟ?
2α)Γιατί και πως συνδέεται η «ΑΠΟΠΕΙΡΑ» κατά του ΑΡΧΙ- ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ και
ΑΡΧΗΓΟΥ της ΧΟΥΝΤΑΣ με την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

(που έγινε από ΧΟΥΝΤΙΚΟΥΣ κατά του Ηγέτη της Κύπρου-της προσωπικής του Φρουράς –
Αντισυνταγματάρχης ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ κ.α – ερήμην του Αρχηγού τους???), έτσι ώστε να
«εμφανίζεται» σε κοινό «ΑΜΠΑΛΑΖ» με τις άλλες δύο ενέργειες που περιγράφει το βιβλίο –
που φαίνεται από τον τίτλο του βιβλίου – και με κοινό προσανατολισμό την ΑΠΟΠΕΙΡΑ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΑΚΑΡΙΟΥ – που κατά το συγγραφέα θα δολοφονούσε τις ΕΛΠΙΔΕΣ της
ΕΠΑΝΟΔΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην ΕΛΛΑΔΑ και της ΕΠΙΛΥΣΗΣ του προβλήματος στην ΚΥΠΡΟ?
2β)Όμως, κανένας παρατηρητής, πλην Δρουσιώτη, μέχρι σήμερα – πάνω από 40 χρόνια από
αυτά – δε συσχέτισε και «σύρραψε» τα δυο γεγονότα της ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στην Ελλάδα με
την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΗΓΕΤΗ της ΚΥΠΡΟΥ, που δεν συναντώνται πουθενά και τα
οποία βρίσκονται σε απόσταση «ΓΗΣ – ΟΥΡΑΝΟΥ» μεταξύ τους.
Γιατί λοιπόν, παρά την πρώτη τόσο μεγάλη διαφορά – κατά τον κοινό νου – «συρράπτονται
και ισοτιμώνται» και αντιμετωπίζονται σαν οι «ΧΑΝΔΡΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΟΥ
ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ»?
3) Πως δικαιολογεί και που βασίζει ο συγγραφέας τον ισχυρισμό

του, ότι αν πετύχαινε η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στο ΣΟΥΝΙΟ των Αθηνών – που στο
βάθος για αυτόν «αποφασίστηκε» και εκτελέστηκε από το Γεωργάτζη και τους «σκληρούς»
της Χούντας (Λαδά, Ασλανίδη, Ιωαννίδη) και δια αυτού προς τον Παναγούλη κατά του
ΑΡΧΙΧΟΥΝΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, δεν θα σημειωνόταν καμιά αλλαγή στη Χουντική
Δικτατορία στη Χώρα – η οποία μάλιστα θα αποκτούσε «σκληρότερη» Δικτατορία – που θα
κατέστρεφε τις ελπίδες επανόδου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και αναζήτηση λύσεως στο
Κυπριακό, στην Κύπρο?
Όλα αυτά αποτελούν ισχυρό λόγο για τη δικαιολόγηση και δικαίωση της έκδοσης του
«Μυθιστορήματος», που σήμερα παρουσιάζεται?
4)Η διάκριση της Ιστορίας στα ενδοκυπριακά πράγματα, με βάση

την «ΕΝΩΣΗ της ΚΥΠΡΟΥ με την ΕΛΛΑΔΑ» ή η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ του ΝΗΣΙΟΥ, αποτελεί το
μοναδικό κριτήριο του συγγραφέα. Αυτό αποτελεί τη βάση όλων των συλλογισμών του
ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ.
Όμως, η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ του Δικτάτορα των Αθηνών, αφορούσε την

«αποκατάσταση της Δημοκρατίας» στην Ελλάδα και μόνο.
Γιατί λοιπόν «ΣΥΡΡΑΠΤΟΝΤΑΙ και ΑΜΠΑΛΑΡΩΝΤΑΙ» οι δύο ενέργειες (απόπειρα στο Σούνιο
των Αθηνών-1968, κατά του Αρχηγού της Χούντας, με την απόπειρα στη Λευκωσία-1970,
κατά του Μακαρίου) σε κοινή επιδίωξη από τάχα «κοινό κέντρο» που όμως – κατά τον
συγγραφέα – λόγω κάποιου κοινού παρανομαστή θα κατέστρεφαν τόσο την Αποκατάσταση
της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, όσο και την Αναζήτηση Λύσεως Επίλυσης του Κυπριακού στο
ΝΗΣΙ.
Τάχα αυτή η «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ» είναι ΑΘΩΑ ή εξυπηρετεί κάτι και μάλιστα πολύ μεταγενέστερο,
σαν π.χ. την σημερινή αναζήτηση λύσεως στην Ελληνοτουρκική διένεξη για την Κύπρο και το
κλείσιμο του Κυπριακού στην φιλοτουρκική και Αγγλο-Αμερικάνικη εκδοχή?
5)Από πού μέχρι που και με βάση ποια στοιχεία υποστηρίζεται, ότι η ομάδα ΑΣΛΑΝΙΔΗ-
ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ- θανάσιμοι εχθροί των Ελλήνων Αντιστασιακών των

Ενόπλων Δυνάμεων ανάμεσα στους οποίους πρώτη θέση έχουν άνθρωποι όπως ο ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ και άλλοι – έδωσαν δια του ΓΕΩΡΓΑΤΖΗ εντολή στον
ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ για την ΑΠΟΠΕΙΡΑ κατά του Αρχικοπραξικοπηματία και τούτο
προκειμένου να πετύχουν την εξαφάνιση του εσω-Χουντικού αντιπάλου τους Γ.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – που σκόπευαν να αντικαταστήσουν στην Ηγεσία της Χώρας στην Αθήνα
με εγκατάσταση ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ υπό τον ΑΣΛΑΝΙΔΗ και με γραμμή
ΕΝΩΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ-ΕΛΛΑΔΑΣ και για αυτό είχαμε την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στο
Σούνιο κατά τον Αύγουστο του 1968?
6)Διερωτώμεθα, αν – κατά το Συγγραφέα και με όσα υποστηρίζονται στο βιβλίο – η κακή

πορεία του Κυπριακού και όλες οι δραματικά κακές εξελίξεις του, που το συνοδεύουν από τότε
που άνοιξε μέχρι σήμερα, οφείλονται μόνο στον Ελληνικό παράγοντα και όχι στον Τούρκικο
Ιμπεριαλισμό ή την Αγγλοσαξονική Αποικιοκρατία, των οποίων έγγραφα (κατά προτίμηση των
Τουρκικών Αγγλικών ή Αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών) παρελαύνουν και στηρίζουν τους
ισχυρισμούς του βιβλίου, προκειμένου να δώσουν υπόσταση στους αυθαίρετους και
ανέρειστους ισχυρισμούς του, κατά τους οποίους οι αποκλειστικές ευθύνες για τα πιο πάνω,
είναι μόνο όσων επιδίωκαν τη λύση της ΈΝΩΣΗΣ?
Τι έχει να πει πάνω σε αυτό το ερώτημα ο Συγγραφέας?
7)Όλοι γνωρίζουν, ότι ο Αρχικοπραξικοπηματίας Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ έγινε

ως «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ» και μετά «Βαΐων και Κλάδων» δεκτός, από τους ηγέτες των Κυπρίων με
επικεφαλής τον ΜΑΚΑΡΙΟ – σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις – κατά την πρώτη επίσκεψή του στο
ΝΗΣΙ μετά το Πραξικόπημα και για σειρά – όχι μόνο κάποιων μηνών – αλλά πολλών ετών,
ήταν «προνομιακά» καλοδεχούμενος τόσο αυτός, όσο και όλοι ανεξαίρετα οι παράγοντες του
Χουντικού Πραξικοπήματος – από όλους ανεξαίρετα τους Ηγέτες του Κυπριακού Καθεστώτος.
Η πιο πάνω κατάσταση μερικώς άλλαξε, αργά κατά τη δεκαετία του ’70 και μόνο όταν έγινε σε
όλους βεβαιότητα, ότι δια της «πολιτικοποίησης» επιδιώκετο η προσωπική και πολιτική
διάσωση όλων των Χουντικών και η πολιτική σταδιοδρόμηση κάποιων εξ αυτών.
Γιατί, λοιπόν, ξαφνικά μετά από 40 και, χρόνια – θεωρείτε εκ των υστέρων – ότι από μιας
αρχής η Χούντα ήταν δύο αλληλομισούμενα κομμάτια, τα οποία επιδίωκαν την
αλληλοεξόντωσή τους «πάση θυσία»?
Πώς τεκμηριώνετε ή αντικρούετε τους δικούς μας ισχυρισμούς, ότι πάντως για μια σειρά ετών
και οι «σκληροί» και οι «μαλακοί», συμφωνούσαν στη βία με την οποία διοικούσαν τους
Έλληνες, χωρίς «φωνές» ή αντιστάσεις από μέρους των υπευθύνων της Κύπρου;
8. Πώς δικαιολογείται και πώς δικαιώνεται η «ενσωμάτωση» του Αντισυνταγματάρχη
Παπαποστόλου – της ομάδος του ΑΣΛΑΝΙΔΗ – στο Κυπριακό περιβάλλον Μακαρίου του
οποίου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ είχε αναλάβει και ποιες είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να
αντιπροβάλλει ο συγγραφέας στα τερατώδη που ελάμβαναν χώρα στην Κύπρο κατά εκείνη
την εποχή;
9) Από πότε και μετά και με βάση ποιες πράξεις ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος – που
αντιπροβάλλεται και αντιρροπεί – κατά τον ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ – την Χούντα στην Κύπρο για όλο
αυτό το χρονικό διάστημα, αρχίζει να γίνεται «Μικρός και Αποτυχημένος Ηγέτης», και τελικά
γιατί και πώς καταστρέφει και την προοπτική της επίλυσης του Κυπριακού, όπως
καταλήγοντας υποστηρίζει ο Συγγραφέας?
10)Η παρουσίαση του βιβλίου στην ΑΘΗΝΑ – ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή – είναι ΤΥΧΑΙΑ ή ήταν
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ και ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ με την ΝΕΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

και τη ΝΕΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ κ. Μπάν Κι Μουν, για ένα ΝΕΟ
ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ στην ΚΥΠΡΟ?
Μήπως με βάση όλα όσα αυτό αφορά έχει γραφεί και προσαρμοστεί ολόκληρο το βιβλίο – που
διακρίνεται για τις Ιστορικές Επιλεκτικές Επιλογές του – «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» στις επιθυμητές από το Συγγραφέα προοπτικές και λύσεις?
1 Φεβρουαρίου 2010
Οι ερωτώντες
ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ και ΦΙΛΟΙ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
1. Aβράμης Γιώργος
2. Ανδρουτσόπουλος Κων/νος
3. Ασημακοπούλου Σοφία
4. Βερυβάκης Ελευθέριος
5. Ζαμπέλης Νικόλαος
6. Κλωνιζάκης Ιωάννης
7. Κλωνιζάκης Αρτέμις
8. Κρητικός Παναγιώτης
9. Μελά Αναστασία
10. Μελάς Ευστάθιος
11. Μωράκης Γιώργος

12. Νικολαϊδης Νικόλαος
13. Παναγούλης Ευστάθιος
14. Πάνου Άρης
15. Τσάνου Θεοδώρα

ΕΝΑΣ ΛΙΒΕΛΟΣ κατά του ΗΡΩΑ της Αντίστασης ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των
ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ του στην ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
Ένα βιβλίο με «Κουκούλα» τον «προβοκατόρικο» τίτλο
«ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Τη 13η και τη 14η Αυγούστου 2008 στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ των Αθηνών, ο

Μακάριος Δρουσιώτης, δημοσιογράφος εκ Κύπρου, με δυο περίεργα επετειακά δημοσιεύματα
για τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και την απόπειρα τυραννοκτονίας, που αυτός και η
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ επιχείρησαν στο 31ο χιλιόμετρο της οδού Αθηνών-Σουνίου, για πρώτη
φορά αποπειράθηκε να ισχυρισθεί ότι η σκληρή Χούντα των Αθηνών (οι τρεις “Σκληροί” της
Χούντας των Συνταγματαρχών, οι Λαδάς-Ασλανίδης-Ιωαννίδης) δια του Πολύκαρπου
Γεωργάτζη, επιχείρησε «να βγάλει από τη μέση» τον Αρχηγό της Χούντας Γ. Παπαδόπουλο,
προκειμένου να αποκτήσει αυτή την εξουσία στην Ελλάδα και δια αυτής να εγκαθιδρύσει στη
χώρα «ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ», στη δε Κύπρο να επιβάλλει με στρατιωτικό
πραξικόπημα την ΈΝΩΣΗ του ΝΗΣΙΟΥ με τη Μητέρα Πατρίδα.
Το πιο πάνω σχέδιο, τάχα, ανέλαβε να υλοποιήσει ο Πολύκαρπος Γεωργάτζης, τότε

Υπουργός Εσωτερικών και Άμυνας της Κύπρου, που διέταξε τον ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ – που
είχε τότε «εμπλακεί στα πλοκάμια της ΚΥΠ», την οποία στην Κύπρο αυτός κατηύθυνε – για να
πραγματοποιήσει την απόπειρα κατά του Γ. Παπαδόπουλου. Τη μυθιστορηματική – αλλά
και αισχρή, προσβλητική και φανταστική – κατασκευή με βδελυγμία και αποστροφή,
αυτοστιγμεί «φτύσαμε κατά μέτωπο».
Για αυτό και στα πιο πάνω δημοσιεύματα του Δρουσιώτη, απαντήσαμε
αυτοστιγμεί εμείς οι συναγωνιστές-συνδιοργανωτές και φίλοι του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
στην ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ και άλλοι πολλοί από αυτούς που γνώριζαν τα πρόσωπα
και πράγματα της τότε εποχής για αυτό και τότε δεν υπήρξε νέα συνέχεια.
Όμως, ο Δρουσιώτης με ένα νέο λιβελογράφημα το οποίο μάλιστα, αφού εκτύπωσε με μορφή
βιβλίου στην Κύπρο, παρουσίασε στην Κύπρο και επιχείρησε να παρουσιάσει στην Ελλάδα, με
τον τίτλο «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» επανέρχεται και ολοκληρώνει τη
«μυθιστορηματική κατασκευή του» -προφανώς γιατί το Κυπριακό βρίσκεται σε νέα φάση του
– την οποία μάλιστα αναίσχυντα και προκλητικά ετοιμάζεται να παρουσιάσει και προς το
Ελλαδικό κοινό, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει καταφέρει να κάνει την επίσημη παρουσίαση του
βιβλίου του – όπως τη σχεδίαζε στις 7 Δεκεμβρίου 2009, ώρα 12:00 στο Public café της
πλατείας Συντάγματος – αλλά την οποία και ανέβαλλε για τον Ιανουάριο του 2010, στον αυτό
τόπο.
Επειδή 15 από τους Συναγωνιστές-Συνδιοργανωτές της απόπειρας αναλαμβάνουν, όπως και
κατά τον Αύγουστο του 2008, να απαντήσουν και να αντικρούσουν τα όσα φανταστικά,
αισχρά και προκλητικά ο Δρουσιώτης κατασκεύασε και δημοσίευσε, με αυτή τη δημοσίευσή
τους που παρακάτω ακολουθεί – και την οποία πραγματοποιούμε για πρώτη φορά στο
Διαδίκτυο – απαντούμε στο «αισχρό μυθιστόρημα» του εκ Κύπρου δημοσιογράφου Μακάριου
Δρουσιώτη, με όσα υπογράφουμε, δεδομένου ότι μετά από λίγες ημέρες – εάν
πραγματοποιήσει την απειλή του και εμφανιστεί στην Αθήνα – το βιβλίο στο οποίο
αναφερόμεθα θα παρουσιαστεί στο Αθηναϊκό κοινό, που με όσα γράφουμε προειδοποιείται –
τόσο αυτό αλλά και το αναγνωστικό κοινό ολόκληρης της Υφηλίου – που θέλουμε να
προφυλάξουμε από το πιο πάνω λιβελογράφημα.
Για αυτό το λόγο γράψαμε και υπογράψαμε μια καταγγελία Νο 3, που αναφέρεται – όχι πια
στα δημοσιεύματα του Αυγούστου 2008 – αλλά σε αυτό το βιβλίο που ολοκληρωμένα και με
επισημότητα παρουσιάζει ολόκληρο το φαντασιοκόπημα Δρουσιώτη με τον τίτλο «ΔΥΟ
ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ».
ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Κατά την τεσσαρακοστή επέτειο από την Απόπειρα Τυραννοκτονίας (13 και 14
Αυγούστου 2008), που επιχείρησε ο Αλέξανδρος Παναγούλης και η Αντιστασιακή
Οργάνωση «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ», της οποίας ήταν ο Στρατιωτικός Αρχηγός, κατά την 13η
Αυγούστου 1968, στο 31ο χλμ. της οδού Αθηνών – Σουνίου, δύο περίεργα ολοσέλιδα –
πολυσέλιδα δημοσιεύματα, που υπέγραφε ο εκ Κύπρου δημοσιογράφος Μακάριος
Δρουσιώτης, αποπειράθηκαν να δώσουν μια άλλη εικόνα, από αυτή που ήταν γνωστή, στα
40 προηγούμενα χρόνια για το ηρωικό εγχείρημα του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των
Συναγωνιστών και Συντρόφων του.
Η νέα εικόνα που επιχείρησαν να «χαράξουν» ήταν, ότι ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης, τότε
Υπουργός Εσωτερικών και Άμυνας της Κύπρου, αποφάσισε και

διέταξε το «χτύπημα» κατά του Αρχιδικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, προκειμένου «να φύγει
αυτός απ’ τη μέση» και στη θέση του να περάσει – η κατά τον Δρουσιώτη - «Χούντα των
Σκληρών» των Ασλανίδη – Λαδά – Ιωαννίδη, που αντιπαρατίθετο στα «ανοίγματα των
πραγματιστών» και του Αρχηγού τους Γ. Παπαδόπουλου.
Κατά τον Δρουσιώτη η «τριάς των πραγματιστών» – ήταν ο
Παπαδόπουλος – Παττακός – Μακαρέζος. Σε αυτήν – πάντα κατά το Δρουσιώτη –
αντιπαρατίθεντο οι «Σκληροί».
Η στιγμή που διατυπώθηκε - το καλοκαίρι του 2008 , 40 χρόνια μετά το εγχείρημα της
Ελληνικής Τυραννοκτονίας – η πιο πάνω νέα θεωρία έβρισκε στο τυπογραφείο ένα βιβλίο για
τον Αλέκο Παναγούλη: «Αλέξανδρος Παναγούλης - ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ
ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» και το μόνο που την τελευταία στιγμή μπορούσαν οι Συναγωνιστές και
Σύντροφοι από την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά της XOYNTAΣ να κάνουν, για να υπερασπιστούν τη
μνήμη του ΗΡΩΑ – εκτός των απαντήσεων στα δημοσιεύματα της εφημερίδας – ήταν να
παραθέσουν βιαστικά ένα μικρό μέρος της αρθρογραφίας-διαλόγου, που έλαβε χώρα στην
εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» πάνω σε όσα εκείνη τη «στιγμή» διατύπωνε ο αρθρογράφος
της. Για αυτό και στο τέλος του βιβλίου, σε ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ, συμπεριέλαβαν περισσότερες από
πενήντα (50) σελίδες, οι οποίες ουσιαστικά απαντούσαν και ανέτρεπαν τους
κατασκευασμένους, αναίσχυντους, λιβελογραφικούς, γελοίους και συκοφαντικούς κι
ολωσδιόλου φαντασιοκόπους και ανυπόστατους ισχυρισμούς και τις σκέψεις του
αρθρογράφου.
Στο ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ του βιβλίου «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ – ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ

ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» γράφαμε και υπογράφαμε τα πιο κάτω:
Δεν είναι ακριβές -αν κάποιος το υποστήριζε- ότι ο Δρουσιώτης δεν είχε και παλαιότερα
προχωρήσει σε κάποιους ανάλογους υπαινιγμούς (βλέπε δημοσιεύματα του στην
Ελευθεροτυπία στις 30/4/2002) ότι: Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ήρθε από την
ΚΥΠΡΟ. Με αυτά ίσως τότε κατά πλάνη, να εννοούσε ότι την απόπειρα της 13ης Αυγούστου
1968 «διέταξε» ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης ή έστω ότι τα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν
απεστέλοντο από εκεί – πράγμα που είναι αληθές. Όμως τότε ο υπαινιγμός δεν προχωρούσε
περισσότερο.
Όμως στις 13 και 14 Αυγούστου 2008, για πρώτη φορά με κατηγορηματικό και επίσημο τρόπο
– που πλέον δεν οφείλεται σε πλάνη αλλά σε δόλο – μέσα από δύο ολοσέλιδα-πολυσέλιδα
δημοσιεύματα στην Ελευθεροτυπία των Αθηνών, το πρώτο υπό τον τίτλο «Ο Αλέκος
Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ» και το δεύτερο «Η λύση του μυστηρίου για τη
συνεργασία Γεωρκάτζη – Παναγούλη», «αποπειράται» να ισχυριστεί με έμφαση και
επισημότητα ότι: «Μετά τη σύλληψη του Αλέκου Παναγούλη αποκαλύφθηκε ότι έδρασε σε
συνεργασία με τον τότε Υπουργό Εσωτερικών και Άμυνας της Κύπρου, Πολύκαρπο
Γεωρκάτζη, ο οποίος ήταν ο Στρατιωτικός Αρχηγός της Οργάνωσης “Ελληνική Αντίσταση “,
που είχε ιδρύσει ο Παναγούλης». Την οποία, ως φαίνεται, θεωρεί ότι «καπέλωσε» και
«χρησιμοποίησε» ο Γεωρκάτζης.
Δηλαδή μετά ταύτα είναι πια κατάδηλο, ότι προφανής πρόθεση και «απόπειρα» του
Δρουσιώτη είναι η προσπάθεια του να θεμελιώσει τον ισχυρισμό του, ότι η Απόπειρα
Τυραννοκτονίας αποφασίστηκε και διατάχθηκε από τον Γεωρκάτζη – όπως πρώτη απ’ όλους,
με το Παραπεμπτικό (Σεπτέμβριος 1968) και τη Δίκη της Απόπειρας (4-17 Νοεμβρίου 1968),
αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ισχυριστεί και η Χούντα (με αυτόν τον ισχυρισμό του, ο
Δρουσιώτης πλήρως ευθυγραμμίζεται και ταυτίζεται με τους ισχυρισμούς της Χούντας των
Αθηνών).
Μάλιστα στην εξέλιξη των δημοσιευμάτων του (του Αυγούστου 2008)
ισχυρίζεται, ότι η συνεργασία Πολύκαρπου Γεωρκάτζη με τους «σκληρούς»

της Χούντας, Ασλανίδη – Λαδά – Ιωαννίδη, γινόταν προκειμένου να φύγει από τη μέση ο
«αρχηγός της ομάδας των πραγματιστών» Γ. Παπαδόπουλος και να αναλάβει ο Ασλανίδης και
το «ρεύμα των σκληροπυρηνικών» τα ηνία της εξουσίας. Έτσι υποστηρίζεται ανεπιφύλακτα,
ανενδοίαστα και εμφαντικά από την πλευρά του, ότι η απόπειρα ήταν απόφαση «τους», την
οποία εκτελούσε ο Αλέξανδρος Παναγούλης.
Για αργότερα μάλιστα (πάντα κατά τα δημοσιεύματα του Αυγούστου 2008), κατά τον Μάρτιο
του 1970, μιλά για «σχέδιο», σύμφωνα με το οποίο σκοπός των «σκληρών» ήταν να «φάνε»
τον Παπαδόπουλο και αφού «θα έβαζαν στη θέση του» τον Ασλανίδη, αμέσως μετά να
«φάνε» και τον Μακάριο, για να μπορέσουν να πετύχουν τους σκοπούς τους, που ήταν: η
Ένωση της ΚΥΠΡΟΥ με την ΕΛΛΑΔΑ. Στη δε ΕΛΛΑΔΑ σκοπός τους ήταν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΓΙΑ
ΠΑΝΤΑ – ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.
Μετά τα πιο πάνω, στα οποία – είναι κατάδηλο και εμφανές – ότι ο Δρουσιώτης αποπειράται
να στηρίξει τη «φαντασιοκόπο και μυθιστορηματική κατασκευή» του, μέσα από ένα
«ανακάτωμα και συρραφή» ανέρειστων σε γεγονότα, εντελώς αυθαίρετων συλλογισμών,
φανταστικών κατασκευασμάτων, ισχυρισμών και επιθυμιών, δικών του ή ξένων, αδιάφορο,
δεδομένου ότι η βάση τους μένει «μετέωρη», αφού η εκκίνηση τους βρίσκεται «στον αέρα».
Η Απόπειρα Τυραννοκτονίας της «ομάδας της Απόπειρας» – της οργάνωσης «Ελληνική

Αντίσταση» – που έκανε ο Αλέξανδρος Παναγούλης και οι Συναγωνιστές και Σύντροφοι του,
σε όλα ανεξαιρέτως τα σημεία της – πλην των εκρηκτικών – ήταν έργο Αντιστασιακών-
Ελλαδιτών – και όχι Κυπρίων – που βρίσκονταν στην Ελλάδα ή στο Εξωτερικό, ως πολιτικοί
πρόσφυγες.
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες η μόνη αλήθεια, που καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο
γνωρίζουν, όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του βιβλίου (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ –
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ), είναι ότι η «σύλληψη και η εκτέλεση» της
ιδέας και του σχεδίου για την Απόπειρα Τυραννοκτονίας, που πραγματοποίησε ο
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ στο 31ο χλμ. της οδού Αθηνών – Σουνίου, ανήκε σ’ αυτούς.
Τα αναφερόμενα και υπογραφόμενα από τους Συναγωνιστές και

Συντρόφους του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ στην ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ Νο1 και
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ Νο2, της 18ης και της 20ής Αυγούστου 2008, αντιστοίχως είναι
απολύτως και μέχρι τελευταίας συλλαβής αληθή και πραγματικά και με την ευκαιρία του
σχολιασμού του Βιβλίου επαναβεβαιώνονται από αυτούς στο ακέραιο.
Τότε έλεγαν:
«Το κτύπημα κατά του ΝΑΣΕΡ (έτσι ήταν το “παρατσούκλι” του Γ. Παπαδόπουλου ανάμεσα
στους συναδέλφους του, γνωστό και στην ομάδα της απόπειρας από την εποχή του
ψευδοσαμποτάζ του Έβρου – Ελλάδα 1966) αποφασίστηκε στην Ελλάδα από Ελλαδίτες κατά
την άνοιξη του 1968. Και η απόπειρα έπρεπε να γίνει γρήγορα και να είναι “στην καρδιά και
τον νου της χούντας”, γιατί:
α) Θα συντόμευε τη ζωή της Δικτατορίας.
β) Θα τερμάτιζε το παιχνίδι της χούντας με το ψευδοσύνταγμα του 1968 για Δη-

μοκρατία, της Νέας Πολιτείας, που θα ψηφιζόταν το φθινόπωρο του 1968.
γ) Θα “γλίτωνε” την Κύπρο -η οποία από το φθινόπωρο του 1967 αφοπλίστηκε από
τον Παπαδόπουλο, μετά την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας- από την
«περιπέτεια», που με βεβαιότητα ερχόταν, και τούτο αποτελεί τη μόνη αλήθεια».
Συνεπώς, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ όταν βρέθηκε στην Κύπρο γνώριζε και ήθελε να
αποκτήσει ΟΠΛΑ, αφού ήταν το μόνο, που ενώ ήταν απαραίτητο στην Αντίσταση της
Ελλάδος, δε διέθεταν οι Έλληνες Αντιστασιακοί. Για αυτό ζήτησε από τους Κυπρίους ΟΠΛΑ και
ΕΚΡΗΚΤΙΚΑ, που βρέθηκαν για αυτόν από την ΚΥΠΡΟ δια του ΓΕΩΡΚΑΤΖΗ.
Το εφεύρημα της Δικτατορίας και των ανακριτικών δικτατορικών μη-

χανισμών, ότι ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης αποτελούσε τον «Στρατιωτικό Αρχηγό» της
«Ελληνικής Αντίστασης» – που μάλιστα αργότερα δικαιολογούσε και τη δολοφονία του
Γεωρκάτζη στην Κύπρο – και το οποίο καταπολεμήθηκε από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
ενώπιον των Στρατοδικών και έτσι γελοιοποιήθηκε η Χούντα στα μάτια ολόκληρης της
Οικουμένης – επανέρχεται «στοιχειωμένο» στους ισχυρισμούς του Δρουσιώτη, διότι τάχα για
αυτόν «οτιδήποτε άλλο δεν είναι πειστικό», αφού ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης, με τις
«πανούργες φιλοδοξίες» του, τις «κακούργες προθέσεις» του και τις «κακές συναναστροφές»
του, δεν θα μπορούσε αυτοστιγμεί να γίνει Αντιστασιακός (όπως κανείς, δεν υποστήριξε) και
συνεπώς παραμένει μόνο «συνωμότης» με τη «σκληρή Χούντα» κατά του Γ. Παπαδόπουλου
και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Έτσι, όσα υποστηρίχθηκαν από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ για την αλλαγή διάθεσης και
στάσης του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη, απέναντι στη Δικτατορία και στους πρωτεργάτες της –
δηλαδή ότι ο Γεωρκάτζης «έδωσε τα όπλα» στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ γιατί:
α) ενοχλήθηκε λόγω της απόσυρσης της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και της
πρόβλεψης του για όσα δεινά θα προκαλούσε η Χούντα, και
β) Γιατί συγκλονίστηκε όταν ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ τον προκάλεσε να τον παραδώσει
στη Χούντα ως λιποτάκτη στρατιώτη, αλλά πιο μπροστά να θυμηθεί τον

εαυτό του σαν Αγωνιστή της ΕΟΚΑ, και γι’ αυτό αποφάσισε να τον βοηθήσει – απορρίπτονται
και χλευάζονται σαν αναξιόπιστα και μη σοβαρά (!) από τον Δρουσιώτη.
Κατά συνέπεια, το μόνο που απομένει – για τον Δρουσιώτη-

είναι το σχέδιο εξόντωσης του Παπαδόπουλου, προκειμένου ολόκληρη η εξουσία να περάσει
στην τριανδρία των «σκληρών», που μαζί με τον ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΚΑΤΖΗ (για τον οποίο οι
τότε «ΦΙΛΟ-ΕΝΩΣΙΑΚΟΙ» έλεγαν ότι ανήκει μαζί με τους ΓΛΑΥΚΟ ΚΛΗΡΙΔΗ – ΤΑΣΣΟ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, στην ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ των «ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΟΜΑΝΩΝ») θα δολοφονούσαν
τον Αρχιεπίσκοπο ΜΑΚΑΡΙΟ για να επιβάλουν την ΕΝΩΣΗ της ΚΥΠΡΟΥ με την ΕΛΛΑΔΑ.
Στη δε ΕΛΛΑΔΑ, η ομάδα των «σκληρών», θα «έτρωγε» τον Γ. Παπαδόπουλο και θα τον
αντικαθιστούσε με τους ΑΣΛΑΝΙΔΗ – ΛΑΔΑ -ΙΩΑΝΝΙΔΗ, για να εξασφαλίσει τη διαιώνιση του
Στρατιωτικού Καθεστώτος – της Απριλιανής Δικτατορίας.
Πάνω σ’ αυτή την φαντασιοκόπο υπόθεση «πλέκεται» ολόκληρη η θεωρία της

επιστρατεύσεως της «ομάδας της Απόπειρας» από τους «σκληρούς της Χούντας» κατά της
«μαλακής Χούντας» του Αρχιδικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου – και έτσι a contario ο
Παπαδόπουλος καταλήγει… ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ και ΦΙΛΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ! και ταυτόχρονα
ΕΓΓΥΗΤΗΣ της επιστροφής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, στην Ελλάδα, και της Γεωγραφικής
ΕΝΟΤΗΤΑΣ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ στην ΚΥΠΡΟ!…
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ και ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ - Νο 3
Κατά του νέου βιβλίου του ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ
«ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»
Η απάντηση όσων υπογράφουν την πιο κάτω ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

κατά του Δρουσιώτη, σε σχέση με το νέο βιβλίο, που τώρα εμφανίζει κάτω από τον
προβοκατόρικο και με «κουκούλα» τίτλο «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ», που
επιχειρεί να κατασκευάσει με συρραφή και ασύμβατους ταυτισμούς της Απόπειρας
Τυραννοκτονίας κατά του Αρχιδικτάτορα των Αθηνών, προς την Απόπειρα Δολοφονίας κατά
του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και μέσα στο “κοινό παραπλανητικό περιτύλιγμα” του
εξώφυλλού του.
Το πιο πάνω βιβλίο μετά την εκτύπωσή του στην Κύπρο μεταφέρθηκε και επιχειρήθηκε να
παρουσιαστεί στην Αθήνα κατά την 7η Δεκεμβρίου 2009, όμως λόγω αναβολής ετοιμάζεται
να παρουσιατεί στον ίδιο τόπο κατά τον Ιανουάριο του 2010 και έχει ως κάτωθι:
Ο Δρουσιώτης μετά από όσα κατά τον Αύγουστο του 2008 καταγγείλαμε, απέφυγε επιμελώς
να «ξαναχτυπήσει» και από τότε μέχρι σήμερα σιώπησε. Όμως

τώρα, με το νέο βιβλίο του «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ», κατά του οποίου
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ εντονότερα και το οποίο ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ εμφαντικότερα, επανέρχεται σε
όσα ψευδή, ύποπτα και συκοφαντικά και ολωσδιόλου φανταστικά και ανυπόστατα ισχυρίζεται
για τον αγώνα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ κατά της Δικτατορίας και κατά του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και των Συναγωνιστών και Συντρόφων του και τα οποία σήμερα και δια του
βιβλίου του αναμασά και επαναλαμβάνει.
Επειδή θεωρούμε, ότι τόσο δια των δημοσιευμάτων στα οποία αναφερόμαστε (στο
ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ), όσο και δια του ΒΙΒΛΙΟΥ, αποτολμά τότε και τώρα, να
ισχυρισθεί ανυπόστατα και φανταστικά, ότι στις τότε αποφάσεις μας για τον Αγώνα κατά της
Δικτατορίας, δήθεν παγιδευτήκαμε ή επηρεαστήκαμε από οποιονδήποτε άλλον –
συμπεριλαμβάνεται και ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης σε αυτούς – ενώ τίποτε παρόμοιο δε
συνέβει,
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ κάθε παρόμοιο ισχυρισμό, που

επιχειρείται όχι μόνο:
1) σαν δόλια πλαστογράφηση της Ιστορίας, αλλά και
2) δόλια καταστροφή συμβόλων και ηρώων των αγώνων υπέρ της επανόδου της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην Ελλάδα και κατά του ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από την
ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ, για σκοπούς και στόχους, που στρέφονται κατά των παλαιότερων και των
σημερινών προσπαθειών για την επίλυση των προβλημάτων του μαρτυρικού νησιού της
ΚΥΠΡΟΥ.
Για τους πιο κάτω λόγους, που προκύπτουν ως αναμφισβήτητη

αλήθεια, μετά από την εξέταση του Βιβλίου «ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»,
παρατηρούμε αναλυτικότερα τα πιο κάτω:
ΠΡΩΤΟΝ: Αν και αντιλαμβανόμεθα τις ανάγκες του Δρουσιώτη να «στήσει»
μυθιστορηματικότερη και περισσότερο συνταρακτική πλοκή στο

φαντασιοκόπημά του – που είναι γεμάτο από βαθύ και ασίγαστο μίσος κατά των
δραστηριοτήτων και έργων του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη (όπως εξάλλου και κατά των λοιπών
της ηγετικής τριάδος, του Τάσσου Παπαδόπουλου και Γλαύκου Κληρίδη) – εντούτοις
θεωρούμε απολύτως απαράδεκτη τη σύνδεσή του με τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και την
Απόπειρα Τυραννοκτονίας κατά του Δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, που επιχειρήθηκε τη 13η
Αυγούστου 1968, στο 31ο χλμ. της οδού Αθηνών-Σουνίου, εκ μόνου του λόγου, ότι τα
εκρηκτικά που χρησιμοποίησε ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ προήρχοντο από την Κύπρο.
Ομοίως θεωρούμε παράλογο, εξωφρενικό και εξωπραγματικό και γέννημα νοσηρού και
φαντασιοκόπου εγκεφάλου, τον ισχυρισμό του ότι η απόφαση και ο σχεδιασμός του
εγχειρήματος της οδού Αθηνών-Σουνίου, ήταν κατ’ εντολή του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη και
κατά σχεδιασμό των σκληρών (Ασλανίδη-Λαδά-Ιωαννίδη) της Χούντας, των οποίων τις
εντολές και τα σχέδια δήθεν – κατά τον Δρουσιώτη – πραγμάτωνε ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ και οι Συναγωνιστές και Σύντροφοί του στο εγχείρημα.
ΔΕΥΤΕΡΟ: Αν και αντιλαμβανόμεθα πλήρως την

ανάγκη του Δρουσιώτη να δώσει βάθος και πλοκή στο διήγημά του και σε όσα
«ιστοριογραφεί», προκειμένου να ικανοποιήσει το πάθος του, τους σκοπούς και επιδιώξεις
του, και για αυτό αποδίδει, όσα αποδίδει – άδικα ή δίκαια – στον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη, μας
ξενίζει και μας εξεγείρει ιδιαίτερα το γεγονός, ότι επιχειρεί χωρίς κανένα δικαιολογητικό
στοιχείο ή ντοκουμέντο, να συνδέσει την Απόπειρα Τυραννοκτονίας – κατά του Αρχιδικτάτορα
Γ. Παπαδόπουλου – που έγινε στην Ελλάδα από Ελλαδίτες Αντιστασιακούς, στην οδό Αθηνών-
Σουνίου κατά τη 13η Αυγούστου 1968, με την απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου,
που έγινε στην Κύπρο στο Προεδρικό Μέγαρο, σχεδόν 2 χρόνια αργότερα, στις 15 Μαρτίου
1970, από ομάδες Αντι-Μακαριακών, που ετοίμαζαν πραξικόπημα στην Κύπρο.
Το πελώριο και αντοκουμεντάριστο λογικό και χρονικό «άλμα» και η αυθαίρετη και παρανοϊκή
διασύνδεση δύο ανόμοιων και μερικώς αντιθετικών πραγμάτων – που αφορούν διαφορετικά
πρόσωπα και ομάδες δραστών με πλήρως διαφορετικούς προσανατολισμούς, αποτελούν
αναμφισβήτητα μοναδικό επίτευγμα της παγκόσμιας μυθιστοριογραφίας, ικανό για βραβείο
«Γκραντ Γκινιόλ» αστυνομικού μυθιστορήματος, που θα μπορούσε να επιβραβευθεί από το
βιβλίο Γκίνες.
ΤΡΙΤΟ: Πρόσθετα ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ τον Δρουσιώτη ότι προκειμένου να επιτύχει στο
πρωτοφανές και μοναδικό εγχείρημά του, της ανάμειξης και

σύνδεσης της Απόπειρας Τυραννοκτονίας της Ελληνικής Αντιδικτατορικής Αντίστασης με την
Απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, μεταχειρίζεται σαν «νήμα σύνδεσής τους» το
«φτηνό επικοινωνιακό τέχνασμα» της σύνδεσης, των δύο ανόμοιων συμβάντων δια του
ονόματος του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη – που θεωρεί παντού Πρωταγωνιστή – και του τίτλου
του βιβλίου του (ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ), αδιαφορώντας αν κατ’ αυτό τον
τρόπο αδικεί τόσο την αλήθεια, όσο και την Ηθικο – Πολιτική Ιστορική Δικαιοσύνη απέναντι
σε δυο διαφορετικά Ιστορικά Συμβάντα, τα οποία επιχειρεί να εξομοιώσει και να ισοτιμήσει.
Αναλυτικότερα, με βάση τον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη και το όνομά του, επιχειρεί κατά τρόπο
αυθαίρετο και έτσι θελικό να συνδέσει τα εις την Ελλάδα διαδραματισθέντα κατά την
Απόπειρα Τυραννοκτονίας της 13ης Αυγούστου 1968, με όσα έλαβαν χώρα εις την Κύπρο,
κατά την απόπειρα εναντίον του Προέδρου Μακαρίου από τις ομάδες των Αντι- Μακαριακών,
κατά την 15η Μαρτίου 1970, για να καταλήξει στο μοναδικό επίτευγμα σε παγκόσμια κλίμακα,
τα πιο πάνω να αποτελέσουν με βάση της «ενιαίας συσκευασίας τους », σε ένα βιβλίο με
κοινό τίτλο (ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ).
Με αυτό τον τρόπο το σύνολο της δήθεν αποκαλυπτικής αφήγησής του για το Κυπριακό
δράμα, που κατά τον Δρουσιώτη ξεκίνησε – με υπαιτιότητα των Ελλήνων από την Απόπειρα
Τυραννοκτονίας του Δικτάτορα των Αθηνών, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με την
Ιστορία.
ΤΕΤΑΡΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης προκειμένου να καταστήσει
αληθοφανέστερη την «κατασκευή» του, δε διστάζει να

αντιγράψει και να επαναδιηγηθεί ολόκληρη τη Χουντική εκδοχή της Απόπειρας κατά του
Αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου – στην οποία μάλιστα δεν επιχειρεί καν οφθαλμοφανείς
διορθώσεις – διαθέτοντας δεκάδες σελίδες (115-176) εις το βιβλίο του, κατά αντιγραφή του
Χουντικού βουλεύματος και κατηγορητηρίου και των ισχυρισμών του διαβόητου Βασιλικού
Επιτρόπου του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών Ι. Λιαπή, με άλλα

λόγια του συνόλου του τότε Χουντικού καθεστώτος (συνολικά σκληρών και μαλακών
Χουντικών), που με βάση τα πιο πάνω επιζητούσε δυο τουλάχιστον εκτελέσεις (Παναγούλη –
Βερυβάκη) και επέβαλε ισόβιες καθείρξεις και πολυετείς ποινές φυλάκισης (στους Κλωνιζάκη,
Λεκανίδη, Ελευθεριάδη, Αβράμη, Ζαμπέλη, Γιώτα, Πρίντεζη, Παπούλα κ.ά.), αλλά και ηθικο-
πολιτικούς στιγματισμούς, εξορίες και αποκλεισμούς διαπρεπών Ελλήνων Πολιτικών και
Αντιστασιακών του Εσωτερικού και του Εξωτερικού (Παπανδρέου Ανδρέα, Βαρδινογιάννη
Παύλου, Νικολαΐδη Νίκου, Παναγούλη Στάθη κ.ά.), χωρίς να υπολογίζεται, ότι κατ’ αυτό τον
τρόπο ηθικοπολιτικά επιτυγχάνεται η δικαίωση της Δικτατορίας και του Πραξικοπήματος, που
αποτέλεσαν τότε και μετά, την πηγή όλων των δεινών στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
ΠΕΜΠΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης, προκειμένου να
μειώσει και να εξαφανίσει τις ανεξιλέωτες ευθύνες του Αρχιπραξικοπηματία Γ. Παπαδόπουλου
και να μειώσει τις ιστορικές ευθύνες του Αρχηγού της Χούντας, για το σύνολο των πράξεων
και των παραλείψεων του καθεστώτος, επιχειρεί διάκριση και διαίρεση ανάμεσα στις ευθύνες
των Χουντικών και με την κατασκευή ομάδων «σκληρών» και «μαλακών» ανάμεσα στους
διάφορους παράγοντες, υπο-παράγοντες και ανθυπο-παράγοντες του καθεστώτος, που
συναπάρτιζαν το σύνολο της Χούντας και αποτολμά την απαλλαγή του Αρχιπραξικοπηματία
από τις ιστορικές ευθύνες του και επιχειρεί τον εξαγιασμό του Αρχιδικτάτορα, που
αναμφισβήτητα φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για το λαομίσητο καθεστώς του.
Το σύνηθες τέχνασμα των «μελετητών της παρακμής» για διακρίσεις «σκληρών» και
«μαλακών» πρωταιτίων, δεν είναι άγνωστο στην ιστοριογραφία, προκειμένου να απαλλαγούν
από τις ιστορικές τους ευθύνες, πολλοί από τους συντελεστές των μεγάλων γεγονότων. Τις
περισσότερες φορές οι πρωταγωνιστές.
Όμως, σαν δικαιολογητικό της απαλλαγής από τις ευθύνες των πράξεών τους των Αρχηγών
παρόμοιων κινήσεων, αποτελεί εγκληματικό εφεύρημα τεχνητό και φαύλο τέχνασμα των
Ανάξιων του Αγώνος και της Ιστορίας.
Όταν μάλιστα φτάνει στο σημείο να ανακηρύσσει σε Σωτήρα της Δημοκρατίας και του Έθνους
τον Πρωταγωνιστή της Δικτατορίας και της Εθνικής ευθύνης στην Ελλάδα και την Κύπρο,
συνιστά ύβρη κατά των Ελλήνων Αντιστασιακών και των μαρτύρων του Κυπριακού Αγώνα,
αλλά και «εμπτυσμό» κατά πρόσωπο κατά της ιστορικής αλήθειας.
Όμως, με βάση αυτό ο Δρουσιώτης καταλήγει στο απίστευτο συμπέρασμα, ότι ο

Αρχιδικτάτορας της Ελλάδος αποτέλεσε κατ’ εκείνη τη στιγμή Αγωνιστή και μεγάλη Ελπίδα της
Δημοκρατίας στη χώρα.
ΕΚΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ τον Δρουσιώτη ότι με το βιβλίο του δε διστάζει να εξισώσει και
ισοτιμήσει τον Αρχηγό της Χούντας και Δικτάτορα της Ελλάδος Γ.

Παπαδόπουλο, με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αφού ανακηρύσσει ισότιμα, ισοδύναμα και
ομοιομορφικά και τους δύο ως στόχους παρομοίων συνομωσιών από τους ίδιους συνομώτες,
οι οποίοι οργάνωσαν την κοινή για τα σχέδιά τους επιδίωξη: την Δικτατορία στην Ελλάδα
και την επέμβασή τους στην Κύπρο – μέσα από στρατιωτικά καθεστώτα και
κατοχές.
Έτσι τελικά η διήγηση Δρουσιώτη επιτυγχάνει να ευθυγραμμίσει και ισοτιμήσει το Δικτάτορα

της Ελλάδος Γ. Παπαδόπουλου, με τον λαοπρόβλητο Πρόεδρο της Κύπρου Αρχιεπίσκοπο
Μακάριο, αφού δια της τεχνητής κατασκευής και όλων όσων μετήλθε, κατά τη συγγραφή του
βιβλίου του, επιτυγχάνει να καταστήσει ισότιμους σωτήρες της Δημοκρατίας και των Εθνικών
σχεδίων σε Ελλάδα και Κύπρο τους παρολίγον στόχους της «σκληρής
Χούντας».
ΕΒΔΟΜΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης προκειμένου να υπηρετήσει την παρανοϊκή

ψύχωσή του, ότι δήθεν, πηγή όλων των δεινών που εμφάνισε κατά την πορεία της η εξέλιξη
του Κυπριακού, αποτελούσε η «εξ Ελλάδος» επιρροή και βοήθεια, που κατάτεινε στην
΄Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα ή στην Ανεξαρτησία του Νησιού – όμως έτσι το μόνο που
τελικά επιτυγχάνει να κάνει, είναι αφενός μεν να απαλλάξει συνειδητά από οποιαδήποτε άλλη
ευθύνη τους λοιπούς παράγοντες, που εμπλέκονται στο Κυπριακό όπως την Αγγλική
Αποικιοκρατία, τον Τούρκικο επεκτατισμό και ιμπεριαλισμό και την πολιτική δεσποτεία των
λοιπών Μεγάλων Δυνάμεων της περιοχής (Αμερικανών, Ρώσων κλπ.), και για αυτό και
πανηγυρίζει με όλα τα γεγονότα, τα οποία σημειώθηκαν κατά τις δεκαετίες, που προηγήθηκαν
και τα οποία αδυνάτισαν ή εκμηδένισαν τη δυνατότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας να
επιβιώσει και να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την υπόστασή της, μετά τις συνθήκες
δημιουργίας της από τη σημερινή εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού από τον Αττίλα.
Έτσι, ανενδοίαστα χαιρετίζει την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο το 1968
ή δεν ενοχλείται ποσώς από τις εξελίξεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων, μετά την εισβολή του
ΑΤΤΙΛΑ. Ενώ, και κατά τις τελευταίες εποχές προμαχεί ανένδοτα και αδιάστικτα υπέρ του
ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ, που με βδελυγμία απόκρουσε ο Κυπριακός Ελληνισμός.
Είναι για αυτό χαρακτηριστικό για μας – αλλά δεν μας αιφνιδιάζει καθόλου – πως εχθρός του
Δρουσιώτη είναι καθένας, ο οποίος κινείται σε ένα κλίμα διαφορετικό από το εθνοκτόνο δικό
του, όπως εκείνο το κομμάτι της πολιτικής ζωής και δράσης στην Κύπρο, που στηριζόταν στην
ηγεσία οποιασδήποτε κινήσεως είχε φιλοελληνικό ή φιλοκυπριακό προσανατολισμό.
Έτσι εξηγείται το μίσος και το μένος κατά της τριάδας των ανεξαρτησιομανών – Γεωρκάτζη
Πολύκαρπου-Γλαύκου Κληρίδη-Παπαδόπουλου Τάσσου – από και δια των οποίων – ιδιαίτερα
του πρώτου – αποτολμά τη σύνδεση των όσων αφορούσαν την Απόπειρα κατά του Γεωργίου
Παπαδόπουλου με την Απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
ΟΓΔΟΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης, που σε ορισμένες
περιόδους της Κυπριακής Ιστορίας, εμφανιζόταν να στηρίζει την Μακαριακή Πολιτική, χρεώνει
δια του βιβλίου του στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τη διάπραξη καθοριστικών λαθών, το
μεγαλύτερο των οποίων ήταν – όπως λέγει σε αυτό – ότι το 1963-1964 επιχείρησε να
ανατρέψει τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, σε συμμαχία με τους Έλληνες, όμως στη
συνέχεια διατείνεται, ότι παραδόθηκε σε αυτούς και μάλιστα σε εκείνο το κομμάτι του
Ελληνικού Κράτους, που επεβουλεύετο την πολιτική της Κυπριακής Ανεξαρτησίας και ήταν
αναφανδόν ταγμένο με την Πολιτική της Ένωσης.
Έτσι τελικά και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αποδεικνύεται ότι ήταν ΜΙΚΡΟΣ σαν
ΗΓΕΤΗΣ και ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΛΗΡΩΣ στο έργο της επίλυσης του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ.
ΕΝΑΤΟ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ότι ο Δρουσιώτης στη συγγραφή του έργου – τυφλωμένος από
τις πολιτικές του μονομανίες και ψυχώσεις – αλλά ασφαλώς και εμποδιζόμενος από τις
δεσμεύσεις του με όσους συναλλάσσεται έναντι υλικών ανταλλαγμάτων ή μη και οι οποίοι του
προμηθεύουν τα αληθή ή χαλκευμένα στοιχεία και αρχεία τους, που επικαλείται – θέλει να
εμφανίζεται σαν μανιακός της πλήρους Κυπριακής Ανεξαρτησίας και μαχητικός πολέμιος της
Ένωσης, προκειμένου να καταγγείλει και να κατηγορήσει οποιονδήποτε δε συμφωνεί με την
«εθνοκτόνα» γραμμή του.
Σε αυτή του την επιλογή ασκεί δικαίωμα. Όμως δεν είναι δικαίωμά του, στο βωμό αυτού του
πάθους του να κατηγορεί όλους όσους δε συμφωνούν μαζί του και να επιτίθεται κατά
πάντων, όσοι δε συμπίπτουν και συναντιώνται με αυτόν για όλα όσα αυτός μάχεται –
ανιδιοτελώς ή με πλήρη ιδιοτέλεια και απαράδεκτα – και να μεταχειρίζεται κατά των ως άνω
κατηγορίες, φαντασιοκοπήματα και πολυμήχανες κατασκευές – μία των οποίων είναι το
κατασκεύασμά του, με μορφή βιβλίου, που τώρα παρουσιάζει.
ΔΕΚΑΤΟ: Είναι, τέλος, αδύνατο, να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι το σύνολο των
ισχυρισμών του Δρουσιώτη – ιδιαίτερα εκείνων που κάνουν κρίσιμες συνδέσεις με τα επίμαχα
σημεία των κατασκευών – στηρίζεται σε μαρτυρίες, στοιχεία ή έγγραφα – αληθινά ή
κατασκευασμένα, γνήσια ή χαλκευμένα – ξένων μυστικών υπηρεσιών – όργανο των οποίων
τάχα αποτελεί? – Τούρκων, Τουρκοκυπρίων, Αμερικανών, Άγγλων, Ρώσων, των παλαιοτέρων
ή νεοτέρων εποχών του Κυπριακού δράματος.
Η πιο πάνω επισήμανσή μας, σε
συνδυασμό με τους ισχυρισμούς και τους χρόνους, που αυτοί προβάλλονται – τώρα που
επανέρχεται το Κυπριακό προς επίλυση – δεν μας καταλείπει καμία αμφιβολία, ότι
βαθύτερες προθέσεις του εν λόγω “κυρίου”, δεν είναι η «δίωξη της αλήθειας και η ανάδειξη
της αληθούς ιστορίας», αλλά η εξυπηρέτηση ξενόδουλων «κατακτητικών» και
ιμπεριαλιστικών σχεδίων, σε βάρος των δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής
Πολιτείας.
Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίο ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ ΟΤΙ
κινείται με όσα ισχυρίζεται στο «αστυνομικό» φαντασιοκόπημά του και εναντίον της αλήθειας
και της ιστορίας, όπως αυτή κατεγράφη από την αρχή της ανακηρύξεως του Κυπριακού
Κράτους και μέχρι σήμερα, χωρίς την ψυχρή και δίκαιη κρίση της Ιστορίας.
Μετά όλα τα πιο πάνω και ύστερα από όσα παρατηρήσαμε εις τα γραφέντα από το Δρουσιώτη
τον Αύγουστο του 2008 – με τα δημοσιεύματά του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – επανερχόμεθα
σε όσα προσθέτει δια του βιβλίου του και τα οποία μας “προκαλούν”, προκειμένου αφενός μεν
να :
ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ τον ίδιο ως ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗ της Ιστορίας και αδίστακτο ΑΠΑΤΕΩΝΑ
ιστορικών δεδομένων, αφετέρου δε να
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΜΕ – και ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ το βιβλίο του, σαν συκοφαντικό

φαντασιοκόπημα, με εμπρόθετη διάθεση τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και των
αναμφισβήτητων ιστορικών δεδομένων και να αξιώσουμε από όλους τους Δίκαιους και Τιμίους
ανθρώπους καλής θελήσεως να διατηρήσουν ακέραια τη μνήμη του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ και του εγχειρήματος Τυραννοκτονίας κατά του Δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου,
δεδομένου ότι οι ισχυρισμοί σε αυτό το σημείο του Δρουσιώτη δόλια και ανατρεπτικά προς τα
αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, Παραχαράσσουν την ιστορική αλήθεια και
Συκοφαντούν όσους αφορούν και περιλαμβάνουν, διότι Αντιστάθηκαν κατά της
Δικτατορίας ή προμάχησαν υπέρ της Πατρίδος των στους Αγώνες της Ελλάδας και
της Κύπρου.
Οι καταγγέλοντες Συναγωνιστές, Σύντροφοι και Φίλοι στην Αντίσταση κατά της
Χούντας, του Αλέξανδρου Παναγούλη
Aβράμης Γιώργος
Ανδρουτσόπουλος Κων/νος
Ασημακοπούλου Σοφία
Βερυβάκης Ελευθέριος
Ζαμπέλης Νικόλαος
Κλωνιζάκης Ιωάννης
Κλωνιζάκης Αρτέμις
Κρητικός Παναγιώτης
Μελά Αναστασία
Μελάς Ευστάθιος
Μωράκης Γιώργος
Νικολαϊδης Νικόλαος
Παναγούλης Ευστάθιος
Πάνου Άρης
Τσάνου Θεοδώρα
ΕΠΙΣΤΟΛΗ Κ. ΜΑΡΔΑ
«Οι ομολογίες έπειτα από άγρια βασανιστήρια δεν είναι αξιόπιστες»

Για το ίδιο θέμα, από τον δημοσιογράφο Κ. Μαρδά λάβαμε την εξής επιστολή:
«Παρ' ότι η δική μου μαρτυρία περισσεύει, επιτρέψτε μου, ως βιογράφος του μεγάλου ήρωα
της αντιχουντικής αντίστασης Αλέξανδρου Παναγούλη, με βάση τα στοιχεία της πολύχρονης
έρευνάς μου για τη συγγραφή του βιβλίου μου "Αλέξανδρος Παναγούλης - Πρόβες θανάτου",
να απαντήσω σε ορισμένα σημεία του αφηγήματος που έγραψε ο Κύπριος συνεργάτης σας, κ.
Μακάριος Δρουσιώτης, στα φύλλα της 13ης και 14ης και 20ής Αυγούστου.
Ισχυρίζεται, με δύο λόγια, ότι ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης βοήθησε τον Αλέξανδρο Παναγούλη
να οργανώσει την εκτέλεση του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, το πρωί της 13ης
Αυγούστου 1968, στο πλαίσιο ενός σχεδίου των σκληροπυρηνικών της χούντας που
προέβλεπε την παράλληλη φυσική εξόντωση των μετριοπαθών Παπαδόπουλου-Μακαρίου,
ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανακήρυξη της Ενωσης από τους ακραιφνείς.
Περισσότερο πρόκειται για μια πολύ προχωρημένη ερμηνεία του συγγραφέα και λιγότερο για
μια ντοκουμενταρισμένη απόδειξη.
Αλλά, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο καταχθόνιος -πράγματι- συνωμότης, αλλά και αγωνιστής
της ΕΟΚΑ και μετέπειτα υπουργός του Μακαρίου, Γεωρκάτζης... χρησιμοποίησε τον
Παναγούλη (λες και ο Παναγούλης ήταν ένα παιδάκι), αυτό σε τίποτα δεν μειώνει την
αποκοτιά του Αλέξανδρου και των συντρόφων του, να αποφασίσουν οι ίδιοι να σκοτώσουν
τον τύραννο.
Διότι την ιδέα για τη θανάτωση του ανθρώπου που είχε σκοτώσει τη Δημοκρατία δεν την
έβαλε ο Γεωρκάτζης στο μυαλό του Παναγούλη, όπως φαίνεται να υπογραμμίζει ο κ.
Δρουσιώτης, επικαλούμενος απόσπασμα του βιβλίου μου, όπου παραθέτω τα λόγια του
συντρόφου του Παναγούλη, Νίκου Νικολαΐδη, ο οποίος στην Κύπρο άκουσε τον Γεωρκάτζη να
τους λέει: "Για να έχει επιτυχία η ενέργεια κατά της δικτατορίας, πρέπει από την πρώτη μέρα
να πέσει ένα μεγάλο κεφάλι".
Την επιλογή για την εκτέλεση την είχε κάνει ο Παναγούλης, πριν ακόμη διαφύγει στην Κύπρο,
πριν καν γνωριστεί με τον Γεωρκάτζη. Αυτό το καταθέτει στο βιβλίο μου συναγωνιστής του
στην ΕΔΗΝ, φοιτητής της Παντείου Σχολής:
"Μα δεν βρίσκεται κανείς να τον καθαρίσει; Αγανακτισμένος μιλούσε ο Αλέκος Παναγούλης
στον Αρη Πάνου (...) καθώς έπιναν τον καφέ τους, αρχές Ιουνίου 1967, στο ζαχαροπλαστείο
Φοντάνα, στην πλατεία Κουκακίου". (σελίδα 55).
Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ποιον, πότε και πώς θα χτυπούσε η οργάνωση
"Ελληνική Αντίσταση", τον είχε ο αρχηγός της, Αλέξανδρος Παναγούλης, με σύμφωνη γνώμη
των συναγωνιστών του στην Ελλάδα, στον οποίο είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και ανυπόκριτο
θαυμασμό για τη γενναιότητά του. Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο που έστειλε στην Ιταλία,
στους συντρόφους, σε μια δήθεν αθώα καρτ ποστάλ, πίσω από τη θέση των
γραμματοσήμων:
"Αρχίζουμε την Τρίτη 13 Αυγούστου, ώρα 7 το πρωί... και ο Θεός βοηθός. Ταχυδρομήστε
έντυπα από το βράδυ της 12ης/8. Γράψτε Αρη να στείλει στο δέμα της 10ης τρέχοντος και
λίγες εφημερίδες και προκηρύξεις τουλάχιστον για τους ξένους ανταποκριτές... Στο δέμα
φροντίστε να στείλετε χρήματα (...). Θα γίνουν ενέργειες που σας έγραψα (...). Θα πέσουν
καρφιά και θα σκάσει βόμβα και στην πλατεία Κλαυθμώνος. Τη δεύτερη μέρα θα σκάσουν
βόμβες στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα (εντός υπονόμων). Τη δεύτερη μέρα επίσης θα
ανατιναχθεί έξω της Γενικής Ασφάλειας και βόμβα στο Μηχανοκίνητο της Καλλιθέας. Την
Τρίτη, βόμβες στο Λιμάνι του Πειραιά και στο Κολωνάκι" (σελ. 95).
Ο κ. Δρουσιώτης επικαλείται κατάθεση του Γιάννη Κλωνιζάκη, συναγωνιστή του Παναγούλη,
στο στρατοδικείο, όπου χαρακτηρίζει τον Γεωρκάτζη "στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης
Ελληνική Αντίσταση". Η δήλωση αυτή δεν μπορεί να εκληφθεί ως αληθινή μαρτυρία, γιατί
ήταν αποτέλεσμα βασανιστηρίων. Σε τέτοιες ομολογίες, ο ιστορικός ερευνητής πρέπει να είναι
επιφυλακτικός. Οι ανακριτές της χούντας έβαλαν στο χαρτί αυτό τον βαθμό περί...
"στρατιωτικού αρχηγού", για να μεγαλοποιήσουν τον ρόλο του Γεωρκάτζη, τον οποίο ο
Παπαδόπουλος είχε κουμπάρο... και έβλεπε να τον προδίδει, προς χάριν, πιθανώς, των
ιδιοτελών σκοπών του.
"Η πικρή αλήθεια είναι πως σε λιγότερο από έναν μήνα η χούντα γνώριζε τα πάντα για την
απόπειρα. Τα πλείστα, τα επιβεβαίωσαν αυτόβουλα ενώπιον του στρατοδικείου μερικοί από
τους συλληφθέντες...", γράφει ο κ. Δρουσιώτης, δίνοντας πάλι βάση σε ομολογίες έπειτα από
άγρια βασανιστήρια. Και θεωρώ ατόπημα να ερχόμαστε τώρα, με την άνεση που μας δίνουν ο
χρόνος και το γραφείο μας, να αφήνουμε υπαινιγμούς για κάποιους αγωνιστές επειδή δεν
άντεξαν τον βούρδουλα, τη φάλαγγα, την εικονική εκτέλεση και να τους λέμε σήμερα εκ τους
ασφαλούς ότι, ξέρεις, τα είπες όλα... "αυτόβουλα".
Επίσης, στην κοινή επιστολή διαμαρτυρίας των συναγωνιστών, ο κ. Δρουσιώτης απαντάει με
βάση ομολογίες στην ΕΣΑ, τονίζοντας ότι "οι ανακριτές ισχυρίζονται ότι ο Παναγούλης
ομολόγησε και κατέδωσε τους συνεργάτες του. Συνελήφθησαν όλοι στις 16 Αυγούστου και
ομολόγησαν"!
Παραλείπει, όμως, να παραθέσει την καταγγελία του Παναγούλη, στη διάρκεια της δίκης, ότι η
ομολογία του ήταν πλαστογραφημένη και ότι εκείνος δεν υπέγραψε κανένα τέτοιο χαρτί.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης δεν ομολόγησε, όπως άλλωστε το... ομολόγησαν οι βασανιστές
του, που τον έδερναν δεμένο, τον κρεμούσαν από τον τοίχο, του περνούσαν πυρωμένο
σύρμα από την ουρήθρα του... κι αυτός τους έβριζε πατόκορφα!
Οπως έγραψε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, όταν μιλάμε για τον Παναγούλη, είναι σαν να μιλάμε
για έναν Ελληνα θεό».
Δύο επιστολές για την υπόθεση Παναγούλη
Σε δημοσιεύματα της «Ε» για τον Α. Παναγούλη

αναφέρεται ο πρόεδρος της ΕΔΗΝ Στ.
Καράμπελας με επιστολή του στην «Ε»:
Αθήνα, 21.8.2008
Κύριε Διευθυντά,
Οργή και κατάπληξη μας κατέλαβε όλους διαβάζοντας τα

φληναφήματα και τις πομφόλυγες του συνεργάτη της έγκριτης
«Ελευθεροτυπίας» Μακάριου Δρουσιώτη καθώς και το ατυχές
άρθρο του Γιώργου Βότση για τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Αλ. Παναγούλης στο
Είναι τραγικό το γεγονός ότι βρήκαν χώρο για να σπιλώσουν την στρατοδικείο
Ηρωικότερη πράξη Αντίστασης κατά της χούντας, μέσα σε μια
Εφημερίδα με πολλούς αγώνες, που σχεδόν έχει υιοθετήσει την προσπάθεια να μην πέσει ο
Αλέκος στη λήθη. Τα δύο απανωτά χτυπήματα έρχονται να προστεθούν στη διάθεση από την
Εφημερίδα της έκδοσης «Ιστορία των Ελλήνων», όπου ο «ιστορικός» κ. Σαμπατακάκης στο
κεφάλαιο για τον Αντιδικτατορικό αγώνα αγνοεί παντελώς την απόπειρα...
Είναι άξιο απορίας γιατί αυτή η προσπάθεια απαξίωσης από τον κ. Βότση, ίσως γιατί
διακατέχεται από τη χρονία ψύχωση της δογματικής αριστεράς, να μην αναγνωρίζει αγωνιστές
πλην των δικών της. Πάντως οι κύριοι Βότσης και Δρουσιώτης θα πρέπει να συμφωνήσουν: Ή
ήταν αδύναμος ο μηχανισμός (κατά Βότση) ή ισχυρός (κατά Δρουσιώτη). Για να κλείσει το
κομμάτι με τον κ. Βότση τον παραπέμπουμε στον προηγούμενο, όπου αναφέρεται σαφώς η
εκπαίδευση του Παναγούλη στα εκρηκτικά και το γεγονός ότι ο ΙΔΙΟΣ επέλεξε τι θα
χρησιμοποιήσει. Εμείς πάντως, έχουμε όλη την καλή διάθεση να προσφέρουμε θωρακισμένο
αυτοκίνητο στον κ. Βότση να επαναλάβει το γεγονός...
Ευτυχώς, ο κ. Δρουσιώτης στις χωρίς επίκληση αποδείξεων θεωρίες του, λέει ότι όλοι όσοι
έγραψαν για τον Αλέκο λένε τα αντίθετα από αυτόν...
Τα περί κομμουνιστή Παναγούλη είναι τουλάχιστον αστεία, αφού είναι γνωστό ότι ο Αλέκος
είχε συλληφθεί ως ΕΔΗΝίτης σε διαδηλώσεις του Ανένδοτου Αγώνα, και για τον εθνικιστή
Γεωρκάτζη η Ενωση Κέντρου ήταν εθνικό κόμμα. Αλλωστε στο κείμενο προσπαθεί να κρύψει
το γεγονός ότι η συνάντηση Αλέκου - Γεωρκάτζη έγινε με εντολή Μακαρίου. Εκτός και αν ο
Μακάριος ήταν και αυτός χουντικός...
Δύο σημεία όμως αποτελούν ντροπή για τον κ. Δρουσιώτη, το πρώτο στην προσπάθειά του
να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του στην Κύπρο, πλέκει το σενάριο φαντασίας για το
σχέδιο των σκληρών της χούντας να εξοντώσουν τον Παπαδόπουλο και ότι κάνει ο
Γιωρκάτζης όργανο αυτών των σχεδίων τον Αλέκο. Αν πρόσεχε λίγο τις πηγές, θα έβλεπε ότι ο
Αλέκος λιποτάκτησε στις 27 Μαΐου του 1967, έναν μόλις μήνα μετά το πραξικόπημα, και
υπάρχουν αναφορές για τις προθέσεις του να κάνει την τυραννοκτονία από τις αρχές Ιουνίου
ακόμα. Ο ισχυρισμός δηλαδή είναι ότι οι σκληροί της χούντας ήθελαν από τον πρώτο μήνα να
φάνε τον Παπαδόπουλο;... Τα σχόλια περιττεύουν.
Το δεύτερο σημείο ντροπής είναι ότι αφήνει να εννοηθεί ότι ο Αλέκος πρόδωσε τους
συντρόφους του. Αν έψαχνε λίγο, θα έβλεπε πώς έγινε η αποκάλυψη των ονομάτων και τον
παραπέμπουμε στον κ. Βότση για τα όσα είπε ο Παπαδόπουλος ή στον Θεοφιλογιαννάκο και
τα όσα δήλωσε στη Δίκη των βασανιστών στη Χαλκίδα.
Τέλος, η θεωρία του ότι η επιτυχία της απόπειρας θα σκλήραινε το καθεστώς, είναι ανάλογη
εκείνης στην Κατοχή, μην χτυπάτε τους Γερμανούς γιατί θα έχουμε αντίποινα. Ο Ελληνικός
λαός και τότε και στη χούντα και στην Κύπρο ακόμα και σύγχρονα ξέρει να λέει ΟΧΙ. Ο κ.
Δρουσιώτης βέβαια ξέρει να λέει ναι και να εμπλέκει Ηρωες στις προσωπικές του εμπάθειες.
Τουλάχιστον είμαστε βέβαιοι ότι το μεγάλο του ναι δεν έγινε με αμερικανικά χρήματα όπως
άλλων στην Κύπρο αλλά για το καλό της Μαρτυρικής Νήσου... Το επόμενο άρθρο του κυρίου
φανταζόματε ότι θα είναι η αποκάλυψη ότι ο Αλέκος δεν βασανίστηκε από τη χούντα, αλλά
τον φιλοξενούσε η ΕΣΑ...
Με τις ευχαριστίες μας για τη φιλοξενία και αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Σταύρος Καράμπελας
Πρόεδρος ΕΔΗΝ
Απάντηση του Γ. Βότση

Ο Γιώργος Βότσης, που έλαβε γνώση της επιστολής Καράμπελα, παρατηρεί:
Σε όσα υποστήριξε στην έρευνά του ο Μακάριος Δρουσιώτης απάντησαν σοβαρά και με
επιχειρήματα 12 από τους συναγωνιστές του αλησμόνητου Αλέκου Παναγούλη. Τι έρχεται
τάχα να προσθέσει με την επιστολή του ο πρόεδρος της ΕΔΗΝ (;) εκτός από την εμπάθεια και
την κακοήθειά του; Δεν απολογούμαι σ' αυτόν, λοιπόν. Δεν με αφορούν όσα λέει. Με
αγανάκτηση τα αντιπαρέρχομαι. Το κείμενό μου υπάρχει. Και από την πρώτη ώς την
τελευταία αράδα είναι ένας ύμνος (για πολλοστή φορά) για την «κορυφαία αντιστασιακή
ενέργεια», για το «ανυπότακτο παλικάρι, από τις ηρωικότερες μορφές στη νεοελληνική
Ιστορία» και για τους συναγωνιστές του. Για να μη δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις
στον αδαή αναγνώστη, θα επισημάνω απλώς ότι δεν υπάρχει ένας απ' όσους τουλάχιστον
έλαβαν μέρος στην αντίσταση, που θα διενοείτο να πει το παραμικρό μειωτικό ή απαξιωτικό
για τον Αλέκο Παναγούλη, που ήταν και παραμένει το καμάρι μας. Οι χουνταίοι, οι κιοτήδες
και οι άκαπνοι είναι άλλη ιστορία.
Απάντηση του Μ. Δρουσιώτη
Αν ο στόχος του κ. Σταύρου Καράμπελα ήταν ο κοινός προβληματισμός και ο διάλογος στην
αναζήτηση της αλήθειας για ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, θα μπορούσα να σχολιάσω όλα
τα σημεία που θίγει και με αφορούν. Εξάλλου, ο αναγνώστης μπορεί να βρει τεκμηριωμένες
απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα που εγείρει, στο αρχικό κείμενό μου που είναι δημοσιευμένο
στην «Ε», στις 13 και 14 Αυγούστου. Η αναφορά στα αμερικανικά δολάρια δεν με αφορά.
Κερδίζω μέχρι και την τελευταία δεκάρα των εσόδων μου από το γράψιμο και ΜΟΝΟ. Είναι
συνήθης αντίδραση από ανθρώπους που τους λείπουν τα επιχειρήματα να καταφεύγουν στα
υπονοούμενα. Αλλά, αφού ο κ. Καράμπελας ανάμειξε μια ιστορική έρευνα με τα ΝΑΙ, τα ΟΧΙ
και τα δολάρια, τον παροτρύνω, προτού αγγίξει ξανά αυτό το ζήτημα, να διαβάσει με
προσοχή τα πρακτικά της δίκης ενώπιον του στρατοδικείου...
Στάθης Παναγούλης ''Ποιός πλαστογραφεί την Ιστορία και
υβρίζει τον Αλέκο''
Mon, 07/12/2009 - 02:21 — Mediasoup
Με αφορμή τη σημερινή παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη ''Δύο
απόπειρες και μιά δολοφονία'', για το οποίο θα μιλήσουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Χρίστος
Ροζάκης και η Μαρία Χούκλη, ο Στάθης Παναγούλης -αγωνιστής της αντίστασης κατά της
χούντας και αδελφός του ήρωα Αλέξανδρου- μας ενημερώνει για μία ακόμη φορά, πως με το
βιβλίο αυτό επιχειρείται πλαστογράφηση της Ιστορίας.
Στο σύντομο μήνυμα που μας έστειλε στο mediasoup, ο Στάθης Παναγούλης, που παραμένει
χρόνια τώρα άγρυπνος φρουρός της μνήμης και της τιμής, του αδικοχαμένου αδελφού του (ο
οποίος στο βιβλίο αναφέρεται ως ''ο ονειροπόλος αγωνιστής που μπλέχτηκε σε μια
ενδοχουντική συνομωσία'' και άλλα χειρότερα...) αναφέρει χαρακτηριστικά
ΣΕΜΙΝΑ, ΑΥΡΙΟ Ο ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ''ΔΥΟ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ'' ΟΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ.
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ
ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ -ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ- ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ,
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ, ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΟΥΝ.
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΝΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΣΤΑΘΗΣ
ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ, ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Αθήνα,
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
Είναι αλήθεια ότι η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ (Νο1- την οποία μπορείτε να διαβάσετε

ολόκληρη στα σχόλια) της 18ης Αυγούστου 2008 κατα των δυο δημοσιευμάτων του
Δρουσιώτη Μακαρίου εκ Κύπρου, 1) της 13ης Αυγούστου 2008, Τετάρτη, «Ο Αλέκος
Παναγούλης στα πλοκάμια της ΚΥΠ και 2) της 14ης Αυγούστου, Πέμπτη, «Η ΛΥΣΗ του
Μυστηρίου της Συνεργασίας Γεωρκάτζη-Παναγούλη», δημοσιεύτηκε ακέραιη και χωρίς
καθυστέρηση στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» - 20 Αυγούστου 2008, Τετάρτη. Γι' αυτό
ευχαριστούμε την εφημερίδα.
Όμως ο συντάκτης των δημοσιευμάτων δεν κλείνει το θέμα. Έτσι, μας εξαναγκάζει σε
Συνέχεια-Απάντηση Νο2.
Με κάλυμμα τον ισχυρισμό, τάχα ή αληθινά, ότι «διαφωνεί» με την δογματική θέση μας (!;)
περί «μιας και μόνης αλήθειας» (!;), επιμένει και συνεχίζει. Γι' αυτό αν και ζητούμε συγγνώμη
συνεχίζουμε και επιμένουμε.
- ΠΡΩΤΟΝ. Ο Δρουσιώτης Μακάριος, ναι μεν τονίζει: «Δεν αμφισβήτησα την αγνότητα και
τον πατριωτισμό του Αλέκου Παναγούλη, αλλά τα κίνητρα του Γεωρκάτζη, ο οποίος τον
χρησιμοποίησε. Και γι' αυτό επιμένω. Όμως, η μόνη και κατηγορηματική απάντησή μας στον
πιο πάνω ισχυρισμό του Δρουσιώτη Μακάριου είναι ότι: «Δεν χρησιμοποιηθήκαμε από κανένα.
Ούτε από τον Γεωρκάτζη ούτε από την «σκληρή Χούντα» εναντίον της «μαλακής Χούντας» -
που ανακηρύσσει δια του Σωτήρος-Γ. Παπαδόπουλου, ελπίδα της Δημοκρατίας. Γιατί το μόνο
που συνέβη ήταν ότι χρησιμοποιήσαμε τα όπλα που απεστέλοντο από την Κύπρο για την
Απόπειρα Τυραννοκτονίας της 13ης Αυγούστου 1968 και τις υπόλοιπες αντιστασιακές πράξεις
κατά της Χούντας των Αθηνών.
Η πιο πάνω συμπεριφορά μας επεβλήθη απ' το χρέος απέναντι στην Δημοκρατία και τα
Ιδεώδη της Πολιτικής Ελευθερίας του Ελληνικού Λαού.
- ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Στην ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ Νο1 (Σημείον 2) τονίζαμε με έμφαση. Ο
Δρουσιώτης Μακάριος: «Αποπειράται να εμφανίσει, όπως δεν είναι η αλήθεια - ολόκληρο το
εγχείρημα, στην σύλληψη και την εκτέλεσή του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη και
Αντιστασιακούς Ελλαδίτες του εσωτερικού και εξόριστους αντιστασιακούς του εξωτερικού σαν
απόφαση ή συναπόφαση (;) του Γεωρκάτζη και των χουντικών (;) συνεργατών του. Όμως με
αυτόν τον τρόπο διαστρεβλώνει, κακοποιεί, αφανίζει την μόνη αλήθεια, που σε όλους μας
ήταν και είναι γνωστή πως η απόπειρα τυραννοκτονίας σαν ιδέα, σαν σχέδιο, σαν
προετοιμασία, σαν εκτέλεση - πλην των εκρηκτικών - ήταν έργο Ελλαδιτών Αντιδικτατορικών
Αγωνιστών του Εσωτερικού και Εξωτερικού.»
Το «παραμύθι» ότι το πιο πάνω τάχα ήταν έργο του «Στρατιωτικού αρχηγού» της Ελληνικής
Αντίστασης - Πολύκαρπου Γεωρκάτζη - εφεύρημα της φαντασίας της Χούντας (την ώρα της
παντοδυναμίαCF του Γ. Παπαδόπουλου) πρέπει να τερματιστεί οριστικά.
- ΤΡΙΤΟΝ. «Το κτύπημα κατά του ΝΑΣΕΡ αποφασίστηκε στην Ελλάδα και από Ελλαδίτες
κατά την Άνοιξη του 1968. Και έπρεπε να γίνει γρήγορα. Να είναι δε «στην καρδιά και το νου
της Χούντας» γιατί α) αυτό θα συντόμευε την ζωή της Δικτατορίας β) θα τερμάτιζε το
«παιχνίδι» της Χούντας με το Σύνταγμα της Δημοκρατίας γ) θα γλίτωνε την ΚΥΠΡΟ - η οποία
από το φθινόπωρο του 1968 αφοπλίστηκε από την ελληνική μεραρχία - από την περιπέτεια
που με βεβαιότητα ερχόταν.
Στα 40 χρόνια που πέρασαν επανειλημμένες δηλώσεις μας το έχουν τονίσει (ίδε δηλώσεις
Αλέξανδρου Παναγούλη, Ελευθερίου Βερυβάκη κ.ά.) που είτε συναποφάσισαν, είτε γνώριζαν
την απόφαση. Δείγμα του γεγονότος ότι αυτό συνέβαινε ήταν ότι έτσι εκτιμάτο και από
άλλους που σαν Αντιστασιακές Οργανώσεις και Αρχηγοί μίλησαν έγκαιρα για «θερμό
καλοκαίρι» και μετά την απόπειρα για «ηρωϊκή πράξη».
- ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Η θεωρία και το αξίωμα που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε η Χούντα κατά τις
μέρες και ώρες πριν, κατά, μετά την Ανάκριση και Δίκη ότι τάχα ο Γεωρκάτζης ήταν ο
«Στρατιωτικός Αρχηγός της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ» ξαναστοιχειώνει στα γραπτά του Δρουσιώτη
Μακάριου κατά προφανή περιφρόνηση «της θέσεως» του Αλέξανδρου Παναγούλη, όπως
αναπτύχθηκε ενώπιων του Α. Στρατοδικείου Αθηνών στη Δίκη της Απόπειρας. Εξάλλου και με
πολλές άλλες μετά ταύτα δηλώσεις του αρνιόταν πεισματικά οτιδήποτε παρόμοιο παρά το
γεγονός ότι δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος απόκρυψης ή διαστρεβλώσεως της αλήθειας.
Ολόκληρη η Υφήλιος - ίσως πλην Δρουσιώτη Μακάριου και των υποβολέων του - έκτοτε είχε
πληροφορηθεί τον εξουθενωτικό σαρκασμό και τον διαλυτικό καγχB 1σμό του Αλέξανδρου
Παναγούλη που κατέρριπτε τον παρόμοιο ισχυρισμό του Βασιλικού Επιτρόπου στο ακροατήριο
του Στρατοδικείου με το περίφημο: «Πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία στρατιώτης
στρατολογεί Υπουργό Στρατιωτικών για δικούς του σκοπούς».
Έτσι είναι άνευ αξίας η επιστράτευση όσων φέρεται να έχει πει ο Γεωρκάτζης: «Για την
ανάγκη να πέσει ένα μεγάλο κεφάλι της Χούντας». Ο οποίος προφανώς με αυτόν τον τρόπο
δεν θα μπορούσε να αποφασίσει το κτύπημα του Αρχηγού της Χούντας.
- ΠΕΜΠΤΟΝ. Ο Δρουσιώτης Μακάριος εννοεί δια των όσων συνέβησαν στην Κύπρο να
βρίσκει στην «Απόπειρα κατά του Δικτάτορα» με τις Απόπειρες (στις οποίες τάχα δεν είχε
ποτέ ο Δικτάτορας μερίδιον ;;;) κατά του Μακαρίου κοινό ή κοινούς παρανομαστές. Δικαίωμά
του. Δεν μας αφορά. Ούτε η μυθιστορηματική και αλλόκοτη πλοκή παρόμοιων ιστορικών
διηγήσεων του μας ενδιαφέρουν.
- ΕΚΤΟΝ. Ο Δρουσιώτης Μακάριος υπερασπίζεται το πόρισμα του Ανακριτή

Θεοφιλογιαννάκου Θ., που θεωρεί ακριβές - και χωρίς τις θεωρίες και τα θεωρήματα της
δικτατορίας - για τα οποία χαρακτηριστικά λέγει ότι - τα πλείστα από αυτά επιβεβαίωσαν
αυτόβουλα (!!!) δηλαδή χωρίς βασανιστήρια για τα οποία τίποτε ποτέ δεν άκουσε, ο
Δρουσιώτης Μακάριος - ενώπιον του Στρατοδικείου Αθηνών πολλοί εκ των κατηγορουμένων.
- ΕΒΔΟΜΟΝ. Τέλος, ο Δρουσιώτης Μακάριος καταλήγει διασκεδαστικός !!! μιλώντας περί

Αλέξανδρου Παναγούλη, και όσους επεχείρησαν την Απόπειρα Τυραννοκτονίας, ενθυμούμενος
την Gladio (άραγε και τους Gladio-tores ή Gladiatores της Κύπρου ή της Ρώμης) για να μας
βάλει ερωτήματα, που την αφορούν, αλλά δεν αφορούν την ΑΠΟΠΕΙΡΑ της 13ης Αυγούστου
1968. Σαν τελευταίο σχόλιο σε όσα με τη σειρά των δημοσιευμάτων του ο Δρουσιώτης
Μακάριος μας ανάγκασε να θυμηθούμε, θέλουμε να σημειώσουμε με έμφαση:
α) ότι επειδή εμείς και τότε και τώρα αρνούμεθα να ζούμε σε ραγιαδο-σκλαβοπάζαρα ακόμη
και αν εκεί είχαμε την θέση Ευνουχο-φαναριωτών επανερχόμεθα στην καταγγελία και την
διαμαρτυρία που διατυπώσαμε κ ι την 18ην Αυγούστου 2008 και β) επειδή δεν βρίσκουμε
δυνατή την επικοινωνία - μετά την διαπίστωση των διαφορών μας - με την αντίληψη που
εξέφρασε ο Δρουσιώτης Μακάριος, αρνούμεθα να ασχοληθούμε του λοιπού με οτιδήποτε
προέρχεται απ' αυτόν.
Οι υπογράφοντες:
1.Αβράμης Γιώργος - συνταξιούχος
2. Ανδρουτσόπουλος Κώστας - τ. νομάρχης
3. Βερυβάκης Ελευθέριος - τ. υπουργός - βουλευτής
4. Γιώτας Ευστάθιος - τ. πουργός - βουλευτής
5. Παναγούλης Ευστάθιος - τ. υπουργός - βουλευτής
6. Ζαμπέλης Νίκος - επιχειρηματίας
7. Κλωνιζάκης Αρτέμιος - ιατρός
8. Κλωνιζάκης Ιωάννης - τ. δήμαρχος Χανίων
9. Κρητικός Παναγιώτης - τ. αντιπρόεδρος Βουλής, βουλευτής
10.Μωράκης Γιώργος - επιχειρηματίας
11.Νικολαΐδης Νίκος - γ. γραμματέας Ένωσης Κέντρου
12.Πάνος Άρης - δρ. πολιτικών επιστημών
13.Τσάνου Δώρα - τ. δημόσιος υπάλληλος
Σ.Δ***
Και το κείμενο της Σίβυλλας.
Kαμία γραφίδα σε διατεταγμένη υπηρεσία δεν μπορεί να σπιλώσει τη μνήμη του Αλέκου
Παναγούλη!
Διαβάζουμε στο «ΒΗΜΑ» πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα παρουσιάσει, μεταξύ άλλων, το

βιβλίο του κ. Δρουσσιώτη «Δύο Απόπειρες και μια Δολοφονία», αύριο Δευτέρα 7 Δεκέμβρη,
στις 13.00 το μεσημέρι στο κατάστημα Public στο Σύνταγμα.
Τι γνωρίζει για τον κ. Δρουσιώτη και το βιβλίο του ο υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος;
Καλό θα ήταν ο κ. Ε. Βενιζέλος να θέσει ορισμένα «ερωτήματα» στον κ. Δρουσιώτη, τόσο για
τον ειδικό του ρόλο στην υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν, όσο και στη σημερινή του δράση
υπέρ των σχεδίων των ΗΠΑ…
Αλλά, πρωτίστως να διαβάζει τι πάει να παρουσιάσει και πως παρουσιάζει ένα «βιβλίο» που
έχει προκαλέσει σάλο με τα ψεύδη του για τον αγωνιστή της Δημοκρατίας Αλέκο Παναγούλη.
Έλεος… υπάρχουν και ζητήματα που δεν είναι προς πώληση, ξεπούλημα και
«διαπραγμάτευση»…
* Κι αν δεν ξέρει και δεν ρωτάει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εμείς τα θέτουμε για να μην μας πει –
με δεδομένη την ευαισθησία του προς το διαδίκτυο και τα blogs- ότι είχε «άγνοια» των
ζητημάτων. Εκτός κι αν έχει αναλάβει άλλες «δεσμεύσεις»…
► Η απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Παπαδόπουλου, από τον Αλέκο Παναγούλη, στη
“γραφίδα” του κυρίου Δρουσιώτη…
► ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΣΥΝΟΜΩΣΙΩΝ! Tί συμβαίνει στο Κυπριακό;
► Κώστας Μαρδάς: Όπως έγραψε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, όταν μιλάμε για τον
Παναγούλη, είναι σαν να μιλάμε για έναν Ελληνα θεό
► Βράβευση δημοσιογράφων από την οργάνωση-πρακτορείο «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα»
► Νέο έγγραφο ντροπής! Κύπρος: πολιτικοί βαποράκια ενός νέου σχεδίου Ανάν;
► Μια ακόμη "πληρωμένη" απάντηση στον Μακάριο Δρουσιώτη...
Τώρα θα πάς να παρουσιάσεις αυτό το "βιβλίο" κύριε Βενιζέλο;
"Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε.

Όποιοι κι αν είναι.
Όσο δυνατοί κι αν είναι"
Δώρος Λοίζου
Αναρτήθηκε από σίβυλλα στις Κυριακή, Δεκέμβριος 06, 2009
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2009/12/blog-post_6109.html
Δευτέρα, 07 Δεκεμβρίου 2009
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ
ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ -ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ- ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ,
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ, ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΟΥΝ.
«Δύο Απόπειρες και Μια Δολοφονία», το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη
Το νέο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη «Δύο Απόπειρες και μια Δολοφονία» παρουσιάζεται τη
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου στις 13.00 το μεσημέρι στο κατάστημα Public στο Σύνταγμα. Θα
μιλήσουν:
Ευάγγελος Βενιζέλος -Υπουργός Εθνικής Άμυνας,Χρήστος Ροζάκης- Πρώτος Αντιπρόεδρος του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,Μαρία Χούκλη-Δημοσιογράφος
Το βιβλίο αναφέρεται στις σχέσεις της χούντας με την Κύπρο, την περίοδο 1967 – 1970 και
καλύπτει τις ακόλουθες ενότητες:
Η Κύπρος και η 21η Απριλίου
Οι μάχες της Κοφίνου
Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας
Η συνεργασία Γιωρκάτζη – Παναγούλη
Η απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου
Η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου
Η δολοφονία του Γιωρκάτζη
Το Εθνικό Μέτωπο
ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ
Δύο Απόπειρες και Μια Δολοφονία,(Η Κύπρος και η χούντα, 1967-1970),Σελίδες: 400
Εκδόσεις Αλφάδι,Λευκωσία 2009,ISBN: 978-9963-631-10-0
Τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο τη δεκαετία του ’60 και άφησαν το στίγμα τους στην
κυπριακή τραγωδία του 1974, θα μπορούσαν να ήταν το σενάριο ενός πολιτικού και
διπλωματικού θρίλερ: Ο Ψυχρός Πόλεμος, η Κύπρος, η Ελλάδα, η Τουρκία, οι συνωμοσίες, οι
ίντριγκες, οι δολοφονίες, οι παράνομες οργανώσεις και οι προσωπικοί ανταγωνισμοί
συνέθεταν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να ήταν ταινία με πολλά Όσκαρ.
Πρωταγωνιστές, γνωστές και άγνωστες προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στις
εξελίξεις που οδήγησαν στο δραματικό 1974:
Ο Μακάριος που είχε για σωματοφύλακά του ένα μυστικό πράκτορας της ελληνικής ΚΥΠ.
Ο δαιμόνιος διοικητής των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, ο οποίος ανέλαβε την προσωπική
ασφάλεια του Μακαρίου και οργάνωσε μέσα από το προεδρικό ένα δαιμόνιο σχέδιο για τη
δολοφονία του.
Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, η πιο σκοτεινή προσωπικότητα της κυπριακής πολιτικής, που

έπαιζε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, μέχρι που τον μάζεψαν σκοτωμένο από ένα ερημικό
σημείο μακριά από τη Λευκωσία (φωτογραφία εξωφύλλου).
Ο Αλέκος Παναγούλης, ο ονειροπόλος αγωνιστής που πήγε στην Κύπρο να βρει συνεργάτες
να δολοφονήσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον έμπλεξε ο Γιωρκάτζης σε μια
ενδοχουντική συνωμοσία.
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης που με όχημα τον «εθνικό αγώνα» της
Κύπρου προσπαθούσαν να εξουδετερώσουν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα, μαζεμένα και τεκμηριωμένα από πληθώρα πηγών, σ’
ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και σημείωσε τη μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία στην
ιστορία του πολιτικού βιβλίου στην Κύπρο.
Ο τίτλος του, «Δύο απόπειρες και μια δολοφονία», θα μπορούσε να ήταν αστυνομικό
μυθιστόρημα. Κι όμως, αντικατοπτρίζει τα αληθινά γεγονότα της περιόδου 1967 – 1970 της
νεότερης κυπριακής ιστορίας. Ξεκινά με τα πολεμικά γεγονότα του 1967 στο τουρκοκυπριακό
χωριό Κοφίνου, που οδήγησαν στην απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και το
διχασμό στο εσωτερικό της χούντας και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μεταξύ των
συνταγματαρχών, μέσω Κύπρου. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι συγκλονιστικά:
- Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης συνεργάζεται με τον Αλέκο Παναγούλη στην απόπειρα του

τελευταίου να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.
- Ο Γιωρκάτζης συμμαχεί με τους Ιωαννίδη – Ασλανίδη και αποπειράται να δολοφονήσει τον

Μακάριο, καταρρίπτοντας το ελικόπτερο του, σε συνεργασία με τους Έλληνες αξιωματικούς
που είχαν την ευθύνη για την ασφάλεια του.
- Και τέλος δολοφονείται ο Γιωρκάτζης από τους ίδιους τους συνεργάτες του, με τον Μακάριο
να στήνει επιχείρηση συγκάλυψής του φόνου.
Το βιβλίο, στηριγμένο σε έγγραφα από τα αχρεία της κυπριακής ΚΥΠ που δημοσιεύονται για
πρώτη φορά, ρίχνει άπλετο φως στο παρασκήνιο των μεγάλων αυτών γεγονότων. Περπατά
τους αναγνώστες στις διαδρομές μιας πρωτοφανούς στη σύλληψη και την εκτέλεση
συνωμοσίας, στο επίκεντρο της οποίας ήταν οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο της εξουσίας στο
εσωτερικό της ελληνικής χούντας και με πρόσχημα τον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση της
Κύπρου...
Έγραψαν
«Και σε αυτό το βιβλίο, ο Μακάριος Δρουσιώτης σέρνει την επίσημη ΄αλήθεια΄ από τα μαλλιά,
την σκύβει κάτω, την βρίζει, τη λοιδορεί από το ένα αρχείο στο άλλο, αντιπαραβάλλει μια-μια
τις αλλοπρόσαλλες και συμπλεγματικές εμμονές της κρατώντας την ολόγυμνη μπροστά στον
καθρέφτη της ιστορίας. Στο τέλος αυτή τρομάζει και ομολογεί. Ο συγγραφέας δεν σέβεται
τίποτα και δεν νιώθει δέος για κανένα – παρά μόνο για την αλήθεια, την καλά κρυμμένη
αλήθεια».
Τάσος Κωστέας
Καθημερινή (έκδοση Κύπρου)
«Έχοντας διαβάσει μονορούφι το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη είπα, θα γράψω. Και καθώς
είθισται, σε βιβλιοκριτικές να αναζητείται μια ισοζυγισμένη παρουσίαση των συν και πλην –κι
εγώ δεν κολάκευσα ποτέ κανέναν- έψαχνα να θυμηθώ αν κάτι από την αφήγηση με είχε
απωθήσει ως προκατάληψη, αν είχα εντοπίσει κάτι ως ανιστόρητο ή μια εκτίμηση ανεπαρκώς
τεκμηριωμένη ή ρηχή ή αυθαίρετη, και δεν έβρισκα. (...) Μια συγκριτική αξιολόγηση των
γεγονότων, μια έστω εκτίμηση προθέσεων των πρωταγωνιστών που να την κρίνω ανεπαρκή –
γιατί σώνει και καλά έπρεπε να βρω; - δεν βρήκα».
Χρυσόστομος Περικλέους
Εφημερίδα Πολίτης
«Ειλικρινά, δεν χορταίνεις να διαβάζεις τη ροή της αφήγησης και τη χρονολογική σειρά των
γεγονότων. Ο συγγραφέας και ερευνητής, με πληθώρα πηγών, μελετημένος όσο ελάχιστοι
στο χώρο του Ελληνισμού, καταδύεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των λαθών μας. (...)
Είναι εύκολο να φορτώνεις τα πάντα στους εχθρούς του Έθνους, μόνο που αυτό δεν είναι
Ιστορία. Ιστορία είναι η έντιμη και απροκατάληπτη έρευνα και ανάλυση, προπάντων η
ντοκουμενταρισμένη έρευνα και ανάλυση, και επ’ αυτού ο Μακάριος Δρουσιώτης είναι άξιος
συγχαρητηρίων. Και, ευτυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαθηλώνει τις εθνοκεντρικές
μας νευρώσεις».
Αντρέας Κούνιος
Εφημερίδα Αλήθεια
Διαβάζουμε στο «ΒΗΜΑ» πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα παρουσιάσει, μεταξύ

άλλων, το βιβλίο του κ. Δρουσσιώτη «Δύο Απόπειρες και μια Δολοφονία», αύριο
Δευτέρα 7 Δεκέμβρη, στις 13.00 το μεσημέρι στο κατάστημα Public στο Σύνταγμα.
Τι γνωρίζει για τον κ. Δρουσιώτη και το βιβλίο του ο υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος;
Καλό θα ήταν ο κ. Ε. Βενιζέλος να θέσει ορισμένα «ερωτήματα» στον κ. Δρουσιώτη, τόσο για
τον ειδικό του ρόλο στην υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν, όσο και στη σημερινή του δράση
υπέρ των σχεδίων των ΗΠΑ…
Αλλά, πρωτίστως να διαβάζει τι πάει να παρουσιάσει και πως παρουσιάζει ένα «βιβλίο» που
έχει προκαλέσει σάλο με τα ψεύδη του για τον αγωνιστή της Δημοκρατίας Αλέκο Παναγούλη.
Έλεος… υπάρχουν και ζητήματα που δεν είναι προς πώληση, ξεπούλημα και
«διαπραγμάτευση»…
* Κι αν δεν ξέρει και δεν ρωτάει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εμείς τα θέτουμε για να μην μας πει –
με δεδομένη την ευαισθησία του προς το διαδίκτυο και τα blogs- ότι είχε «άγνοια» των
ζητημάτων. Εκτός κι αν έχει αναλάβει άλλες «δεσμεύσεις»…
ΥΓ. Ο Δρουσιωτης ειναι κραγμενος ανθρωπος της αμερικανικης πρεσβειασ στην κυπρο
ανταποκριτης φυσικα της ελευθεροτυπιας και διοργανωτης μαζωξεων(!!!) στην κυπρο με
τουρκους -κυπριους'δημοσιογραφους' για την προωθηση των τουρκικων
συμφεροντων.Διαμοιραστης των μιζων σε αποδεκτες ελληνοκυπριους το 2004 για να
προπαγανδιστει η τουρκικη κατακτηση του σχεδιου ανναν. Φυσικα στην ελλαδα αποως ολοι
της ομοταξιας παρουσιαζονται ως εγκυροι και συχνα μιλουν στα ραδιοφωνα...
Υβριστες καθε αξιας αντιστασης καλλιεργουν στη κοινη γνωμη την ψυχοσυνθεση της
υποταγης και του μοιραλατρισμου
“Αλεξάντερ, ένας από τους κύριους δημοσιογράφους που θα λάβει μέρος στην παρασκηνιακή
συζήτηση – ο Μακάριος Δρουσιώτης – προτείνει η συζήτηση να γίνει στο σπίτι του στο
Τρόοδος, ενωρίς το βράδυ της Τρίτης (με φαγητό και ποτό) παρά κατά την διάρκεια της
ημέρας. Θα είναι εκεί όλα τα ΜΜΕ (δημοσιογράφοι) που υποστηρίζουν την επαναπροσέγγιση.
Τι λές;”
ΣΥΜΒΟΥΛΑΤΟΡΕΣ: Οταν την 1η Αυγούστου 2009 ο κ. Ντάουνερ νιώθει την... ανάγκη να

ενημερώσει μερικούς φιλικούς δημοσιογράφους για τις διαπραγματεύσεις, ο σύμβουλός του
επί του Τύπου έχει μία... λαμπρή ιδέα! Ο κ. Χοσέ Ντιάζ του γράφει: «Αλεξάντερ, ένας εκ των
βασικών δημοσιογράφων (journos) που θα λάβει μέρος στην ενημέρωση, ο Μακάριος
Δρουσιώτης, μας πρότεινε να γίνει αυτή (σ.σ.: η ενημέρωση του κ. Ντάουνερ!) στο σπίτι του,
στο Τρόοδος»!!! Ο κ. Ντιάζ γράφει πως ο κ. Δρουσιώτης προτείνει ενημέρωση μετά φαγητού
και ποτού και καταλήγει: «Θα είναι εκεί όλα τα media που υποστηρίζουν την
επαναπροσέγγιση». Πολύ παράξενα πράγματα συμβαίνουν στο νησί των αγίων... Μπορεί να
μας πει κάποιος εάν έγινε τελικά η ενημέρωση και τι έφαγαν οι επαναπροσεγγιστές
δημοσιογράφοι; Βούρδουλας που σας χρειάζεται...
Αναρτήθηκε από Kaykasios στις 12/07/2009 08:14:00 πμ
Ετικέτες Ελλάδα
2 σχόλια:
Ανώνυμος είπε...
...... ενώ ο ίδιος διοργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα με καλεσμένους γνωστούς υποστηρικτές
του Σχεδίου Ανάν και αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών, κάτι το οποίο αποκαλύφθηκε
πρόσφατα με διαρροή εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών ( δεστε σχετικά: http://sibilla-gr-
sibilla.blogspot.com/2009/09/blog-post_8932.html, http://eretiko-
istologio.blogspot.com/2009/09/blog-post_19.html,
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/09/blog-post_1185.html,
http://www.efylakas.com/archives/2425), κατηγορούσε τους όσους αντιδρούν σε μια άδικη
λύση, ότι διοργανώνουν συνομωσίες για να αποτρέψουν τη "λύση". Για να συναντήσει πάλι
την αντίδραση του Τουρκοκύπριου συναδέλφου του Σενέρ Λεβέντ. Ενώ δηλαδή ο ίδιος
οργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα, είχε το θράσος να μιλά για ανύπαρκτες συνομωσίες άλλων.
Προφανώς έκρινε εξ' ιδίων τα αλλοτρια.
Ο Μαγάριος Δρουσιώτης, είναι δυστυχώς, ένας εκ των συνηγόρων της Τουρκίας στον
ελληνοκυπριακό τύπο. Και, έχοντας ξεπεράσει σήμερα, ακόμη και τον Αλ. Κωνσταντινίδη, είναι
η ντροπή της κυπριακής δημοσιογραφίας!
07 Δεκεμβρίου 2009 10:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...
Μπράβο κύριε Βενιζέλο μας.
Υπουργός Εθνικής Άμυνας της πατρίδας μας
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/12/blog-

post_9230.html#ixzz0ojcN1Wb6

ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

Πώς άρχισε η διαμάχη

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ Γ. ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Παναγούλης στα χέρια της χούντας

Ομως, ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή:

Ο υπουργός εσωτερικών της Κύπρου Πολύκαρπος Γιωρκάτζης ήταν ο

Ο Γιωρκάτζης τον ψάχνει

Στις 17 Ιουλίου 1967, νωρίς το πρωί, ο Νεόφυτος Σοφοκλέους διενήργησε έρευνα

Ο Παναγούλης με την ΚΥΠ

Μια Κυριακή ο Παναγούλης συνόδευσε τον Παναγιώτου σε επίσκεψη που έκανε

«Εντάξει, ξέχασέ το»

Οταν ο Αντρέας Παναγιώτου πληροφορήθηκε την πραγματική ταυτότητα του

Ο Παναγούλης συζητούσε ήδη με τα μέλη της Επιτροπής για τη ∆ημοκρατία στην

Εγιναν διάφορα σενάρια διαφυγής διά θαλάσσης, είτε με καΐκι είτε ως

Επειδή ο Παναγούλης ήταν ήδη καταζητούμενος και η φωτογραφία του ήταν

Ο Χατζηδημητρίου αποτάθηκε στον Λυσσαρίδη, ο οποίος έκλεισε ραντεβού με τον

Ο Μακάριος διευθέτησε συνάντηση του Παναγούλη με τον Γιωρκάτζη στο γραφείο

Οπως μαρτυρεί ο Χατζηδημητρίου, η ώρα πήγε σχεδόν 12.30 αλλά ο Παναγούλης

Το πώς διευθετήθηκε η συνάντηση Γιωρκάτζη - Παναγούλη δεν έχει διευκρινιστεί

Πώς περιγράφει ο ίδιος

Ο Παναγούλης περιέγραψε, μετά το 1974, την εμπειρία του από τη συνάντησή

Η συμπεριφορά αυτή του Γιωρκάτζη, όπως την περιέγραψε ο Παναγούλης, ήταν

Ο Παναγούλης, με το διαβατήριο της Κυπριακής ∆ημοκρατίας στο χέρι,

Η λύση του μυστηρίου για τη συνεργασία Γιωρκάτζη - Παναγούλη

Στα μέσα Φεβρουαρίου επισκέφθηκε τη Ρώμη ο προσωπικός φίλος του Γιωρκάτζη,

Ο Γιωρκάτζης, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Φωτεινή ταξίδεψε στο Παρίσι

Πριν από τις συναντήσεις με τον Παναγούλη, ο Γιωρκάτζης επισκέφθηκε τον

Οι Παναγούλης και Νικολαΐδης είχαν μακρές συζητήσεις με τον Πολύκαρπο

Ο Γιωρκάτζης ανέθεσε στον αστυνομικό της ΚΥΠ Κυριάκο Πατατάκο να

Ο Γιωρκάτζης θα έστελνε στην Αθήνα, μέσω του διπλωματικού σάκου της

Σε δύο περιπτώσεις, στις 3 και 10 Αυγούστου 1968, ημέρα Σάββατο, ο

Στις 8 Αυγούστου ο Νικολαΐδης με κωδικοποιημένη επιστολή προς τον Παναγούλη

Ο Παναγούλης έκανε αναγνώριση του χώρου, κατασκεύασε τον εκρηκτικό

Οι ανακριτές ισχυρίζονται ότι ο Παναγούλης ομολόγησε και κατέδωσε τους

Τα κίνητρα του Γιωρκάτζη

• Ο Γιωρκάτζης ήταν ενοχλημένος με τη χούντα λόγω της απόσυρσης της

Η εξιδανικευμένη ερμηνεία των προθέσεων του Γιωρκάτζη δεν στηρίζεται σε

Για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής ήταν παντελώς αδιανόητο να συμμαχήσει

Ακριβώς τότε, οι Αμερικανοί, εντοπίζουν τις πρώτες σοβαρές διαφωνίες του

Ο Αντωνάκης Σολομώντος, ο οποίος οργάνωσε κατ' εντολή του Γιωρκάτζη την

Στο αμερικανικό δημόσιο αρχείο υπάρχει πλούσια αλληλογραφία μεταξύ του

Η συνολική εκτίμηση της αμερικανικής διπλωματίας ήταν πως μετά τη δολοφονία

15 Μαρτίου 1970: ∆ολοφονείται ι Γιωρκάτζης. Ήξερε πάρα πολλά για να

Αν, λοιπόν, πετύχαινε η απόπειρα, ο Παπαδόπουλος θα έφευγε από τη μέση χωρίς

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Καθώς οι πληροφορίες έφεραν τη χούντα αποφασισμένη να εκτελέσει τον Παναγούλη, ένα

Ο Μακάριος Δρουσιώτης αναπτύσσει μια διαφορετική εκδοχή: Ο Γιωρκάτζης συνεργάζεται με

Πρώτον: Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, έχοντας πέσει στα δίκτυα της

Δεύτερον: Αποπειράται να εμφανίσει -όπως δεν είναι η αλήθεια-

Τρίτον: Αποπειράται να ισχυριστεί ότι τάχα ο Αλέξανδρος Παναγούλης «μίλησε και

Ετσι θα «διακινηθούν» με επιτυχία οι εικόνες αποδοκιμασίας και αποστροφής, για την

Εκτον: Αποπειράται χωρίς προσωπικούς ενδοιασμούς και αμφιβολίες να υποστηρίξει -κατά τη

Με αυτή τη λογική η αποτυχία του εγχειρήματος ταυτίζεται με τη σωτηρία του δικτάτορα Γ.

Να καταγγείλουμε όσα πιο πάνω σημειώνουμε και

Οι υπογράφοντες 18 Αυγούστου 2008

1. Αβράμης Γεώργιος - συνταξιούχος 2. Ανδρουτσόπουλος Κωνσταντίνος - τ. νομάρχης 3.

10 ΠΡΩΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ στον ΜΑΚΑΡΙΟ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ για το ΒΙΒΛΙΟ

Την 4η Φεβρουαρίου 2010, ημέρα Πέμπτη, στο βιβλιοπωλείο PUBLIC

Στην πιο πάνω «μυθιστορηματική κατασκευή», που εμφανίζεται στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ «ΛΙΒΕΛΟΥ»

1α)Από πού προκύπτει, ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης και οι Συναγωνιστές του

ΑΡΧΗΓΟΥ της ΧΟΥΝΤΑΣ με την ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

3) Πως δικαιολογεί και που βασίζει ο συγγραφέας τον ισχυρισμό

4)Η διάκριση της Ιστορίας στα ενδοκυπριακά πράγματα, με βάση