Erica Paes

Monoloog
Kentucky Fried Chicken
Shit man. Het loopt helemaal uit de hand. Elke dag naar mijn werk rijd ik er langs.
Net buiten de stad. Kentucky Fried Chicken. Vaak loop ik er binnen s middags. Die
zaak is okee. Daar gaat het me niet om. Anders zou ik er niet komen. Ik dacht
gewoon aan al die beesten die daar op een dag over de toonbank gaan. En niet
alleen daar. All over the country. All over the world. Dat moet me een partij kippen
zijn. Dat is niet voor te stellen. Daar wil je ook niet aan denken. Dat zijn er teveel.
Dus daar dacht ik aan terwijl ik daar zat met mijn hot wings.
Vanmorgen, ik had een vrije dag, ben ik bij een boerderij geweest en heb daar twee
kippen gekocht. Ze zijn veel groter dan je denkt. Je denkt een handje vol, want je
gaat toch uit van zon kale grillkip. Maar zulke beesten. Je moet ze met twee handen
vastpakken en dan nog. Ik had echt moeite om ze in bedwang te houden. Er schuilt
kracht en vechtlust in. Met die venijnige snavels en poten. Trappen en pikken. Het
klinkt gek, maar het zijn individuen en dat voel je oog in oog met zon kip.
Ik nam ze mee in een doos achter in de wagen en reed naar de KFC. Met de doos
onder zijn arm ging ik in de rij staan. Het was niet zo druk. Een stuk of twintig ofzo.
Godzijdank. Die vent voor mij bestelde een chicken meal. Ik pak een kip uit die doos.
Ik trek mijn mes. En zeg tegen die gozer: Hier. Dit is je chicken meal. Hij draait zich
om, wil uithalen, ik zie zijn vuist al naderen. Dan ziet hij mijn mes. Wat je eet moet je
ook zelf kunnen doden. Ik wil hem het mes geven zoals ik had bedacht, maar die
gast raakt in paniek en begint om zich heen te meppen. Er klinkt geschreeuw.This is
a robbery! wordt er geroepen. En ik schreeuw: Nee, nee! terwijl ik die kip en het
mes omhoog houd.
Ik leg de kip op de balie. Ze kijkt me angstig aan en dan doe ik het. Ik snijd haar kop
eraf. Althans ik probeer het, maar ze zit niet stil. En die nek is zo hard. Ik hak op haar
in. Het bloed spuit in mijn gezicht. Die kip schreeuwt hard en hoog. De andere
ontsnapt kakelend over de hoofden van het verbijsterde personeel. Jezus Christus.
Wat een bloedbad. Het bloed gutst pompend over mijn handen. De kip is stil. Heel
rood. En heel dood.
Ik voel een gun tegen mijn achterhoofd. Security. Ik word afgevoerd als een
moordenaar. n kip. n Fucking kip. Terwijl er daar dagelijks duizenden de frituur
ingaan. Als je het mij vraagt is er iets goed mis. Wat je eet moet je zelf kunnen doden
man. Dat is alles wat ik weet.
Daphne de Bruin