Hoofdredacteur Liesbeth Van Impe van Het Nieuwsblad over haar job, vrije tijd

en redactionele kwesties

Mensen die
neerkijken op
populaire media kijken
ook neer op de lezers
Liesbeth steekt haar passie voor de interactie Naast uw politieke verslaggeving doceert u ook poli-
tussen taal en macht niet onder stoelen of tieke journalistiek aan de Erasmushogeschool in Brus-
banken. Politiek heeft haar steeds geboeid. Met sel en aan de KU Leuven in Antwerpen. Vanwaar komt
meer dan 1 miljoen dagelijkse lezers bereiken die brede interesse voor
haar commentaarstukken een breed en divers WIE IS LIESBETH politiek?
publiek, wat heel wat stresserende druk met VAN IMPE LIESBETH VAN IMPE:
zich meebrengt: Geen mening moeten hebben, 2000. Studeert af in de Geen flauw idee, ik ben
dat is voor mij vakantie! richting Romaanse Talen er altijd in genteresseerd
aan de KU LEUVEN. geweest. Ik ben gefascineerd
Fotos Robin Cocle 2003: mag na selectie door macht, hoe het werkt,
deelnemen aan hoe het goede dingen kan
Ze zag zichzelf vroeger nooit voor Het Nieuwsblad werken, MediAcademie, het bewerkstelligen en hoe het
maar zet ondertussen al vijf jaar samen met Pascal Weiss de opleidingsproject van gevaarlijk kan zijn. Dat komt
lijnen uit van het op een na populairste Vlaamse dagblad. De Persgroep. ook door wat ik gelezen heb
Na een grote ontslagronde in 2009 diende ze haar C4 in bij 2004: loopt stage bij tijdens mijn thesisonderzoek.
De Morgen. Nog geen half uur later kreeg ze een telefoontje De Morgen, krijgt vast Het ging over het intellectuele
om aan de slag te gaan bij de krant waar ze nu al zeven jaar contract als politiek discours in Parijs aangaande
op haar stoel zit. Naast Chef Politiek zijn, stond ze de eerste journalist. Algerije, en hoe de Franse elite
twee jaar al met raad en daad Guy Fransen bij, de toenmalige 2009. Stapt op bij zich verhield tot de koloniale
hoofdredacteur van Het Nieuwsblad. Met haar collega Pascal De Morgen door geschiedenis van hun land.
eet ze op vrijdagavond graag eens een frietje en teambuild- ongenoegen over Politiek ben ik dan vanuit een
ing ontstaat bij deze Antwerpse krantenredactie op caf. ontslagronde en wordt interesse voor macht beginnen
Collegialiteit staat bij haar dan ook hoog in het vaandel, ze Chef Politiek bij Het volgen.
gelooft sterk in de kracht van mensen die kunnen samenw- Nieuwsblad. Een paar van mijn beste vrien-
erken. Haar licentiaat in Romaanse Talen vloeide voort uit 2011. Wordt co- den waren er ook mee bezig
nieuwsgierigheid voor de relatie tussen taal en macht. Die hoofdredactrice van Het en tot op de dag van vandaag
passie broeit nog altijd even vurig en uit zich in haar politieke Nieuwsblad, samen met discussiren we nog steeds
standpunten. Pascal Weiss over politiek.

8 20 DECEMBER 2016Robin Cocle

 Vroeger schreef ik voor mijn
vrienden, nu schrijf ik voor mijn
familie

20 DECEMBER 2016Robin Cocle 9

Het is uw passie.
VAN IMPE: Mijn passie (knikt bevesti-
gend), maar ook een waarvan ik nooit
gedacht heb: Ik ga zelf aan politiek
doen. Dus ja, dan zijn er niet veel opties
over h. Dan moet je er maar over schri-
jven zeker (lacht). Mijn werk is politiek
en mijn hobby is Amerikaanse politiek.
Ik kan mij daar tot op vandaag mee
amuseren.
Vroeger zag u zichzelf niet meteen
voor Het Nieuwsblad werken. Was
het voor een deel te wijten aan
vooringenomenheid?
VAN IMPE: Ik kende de krant niet goed
(haalt schouders op), en was toen zelf
een DM-lezer. En euhm (aarzelt), een
fout die veel studenten Journalistiek
maken, is dat ze bijna allemaal binnen
willen geraken bij de VRT, De Standaard
of De Morgen, want dat is zogezegd de
hogere journalistiek. In de opleiding-
en doen we het heel slecht in het juist
begrijpen van wat een populaire krant
is. Er wordt te weinig aandacht besteed
aan het belang daarvan, omdat je veel
nee zeggen tegen een krant die een
veelvoud van de mensen bereikt, die
ik al bereikt had bij DM? Bij DM ken je
het publiek, de standpunten en soms is
het een beetje preken voor de kerk. Bij
het NB heb je een veel diverser pub-
liek, dat heeft mij ook geprikkeld. Daar
opinieschrijver worden, in zekere zin is
dat veel uitdagender. Vroeger schreef ik
voor mijn vrienden, nu schrijf ik voor
mijn familie. Dat is iets helemaal anders.
Als je op caf zit met je vrienden ben je
het over veel dingen eens, terwijl als je
bij je familie over politiek begint is het
binnen de kortste keren boel. Ik zag er
snel de uitdaging van in, maar vooraf
had ik nooit gedacht dat ik voor Het
Nieuwsblad wilde schrijven.
U en uw collega Pascal vervullen
de functie van hoofdredacteur. Wat
komt daar allemaal bij kijken?
VAN IMPE: Waanzinnig veel (zucht).
Ik hou mij bezig met externe repre-
sentaties, standpunten schrijven en
alles wat te maken heeft met radio en
televisie. De dagdagelijkse aansturing
beeld de nieuwe site, die in september
volledig wordt aangepast, is uitgetekend
door ons. Dat geldt ook voor de vernieu-
wde krant die we vorig jaar gelanceerd
hebben. We onderhouden ook relaties
met andere hoofdredacties. Doordat Het
NieuwsBlad centraal zit in Mediahuis en
heel veel artikels deelt met andere titels,
is het vrij intensief om alles in goede
banen te leiden. Voil, daar komt het in
grote lijnen op neer.
Beslissen jullie dan alles in over-
leg?
VAN IMPE: Een beperkt aantal dingen
doen we apart, maar alles beslissen we
sowieso in overleg. Wij zitten tegenover
elkaar elk aan ons deel van het bureau,
maar wij zijn een duopack. Dat soort
samenwerking lukt als je het over 95
procent van de zaken eens bent en een
goede manier hebt om over de rester-
ende vijf procent te discussiren. En
dat hebben we. Ik zou het nooit zonder
Pascal doen en ik denk wel dat ik kan
zeggen dat Pascal er ook zo over denkt.
Ik zou het niet graag alleen doen.

Je voelt aan dat het goed beheersen, begrijpen en het belang inschatten van
populaire media iets is wat je niet met de paplepel meekrijgt als je aan de unief
rondloopt

docenten hebt die vaak De Tijd, De
Standaard of De Morgen lezen. Je voelt
aan dat het goed beheersen, begrijpen
en het belang inschatten van populaire
media iets is wat je niet met de paplepel
meekrijgt als je aan de unief rondloopt.
Peter heeft er ook drie gesprekken
over gedaan om mij te overtuigen en
geleidelijk aan is mijn gedachte verand-
erd van: Wat zeg jij nu? tot misschien
doe ik dat wel. Het heeft ook niet zo
heel lang geduurd (lacht). Maar ik
vind het altijd gek als mensen zeggen
dat de media geobsedeerd zijn door
verkoopscijfers. Journalistiek is geen
Eskimopozie waarvan je kunt zeggen
dat je doel bereikt is als je twee goede
lezers hebt. Journalistiek is er altijd op
gericht een groot publiek te bereiken.
Dat is een belangrijke functie die we
spelen. In een heel diverse samenleving
heel veel mensen bereiken met infor-
matie, opinie, debat en noem maar op...
Dus dacht ik: Waarom zou ik a priori
van de krant -de ochtend- middag- en
avondvergadering wordt geleid door
Pascal. Ik ben soms aanwezig, maar niet
altijd. s Ochtends bijna nooit, over de
middag varieert dat, en s avonds ben ik
er bijna altijd. Wij discussiren, maar de
finale beslissing in vergaderingen ligt
bij Pascal. De rest doen wij samen. Zoals
het volledige personeelsbeleid, want op
een redactie met 184 koppen is het alti-
jd wel ergens feest. Daarnaast plannen
we projecten, zetten we reeksen uiteen,
geven we feedback, enz. . Wij maken
ook deel uit van het managementteam
waarbij er dan vergaderd wordt over
Sales en Marketing. Zo komen we om de
twee weken samen om het verkoopsbe-
leid en de positionering van de krant uit
te stippelen. Dat kan gaan van PR tot de
digitale ontwikkeling van de krant. Wij
sturen ook de redactie bij waar nodig,
zowel voor online, sport als regio. Natu-
urlijk hebben de chefs van die redacties
een grote autonomie. Maar bijvoor-
Hoe vermijd je dan dat karakters
met elkaar botsen?
VAN IMPE: Op een redactie? (kijkt
verbaasd) Er botsen altijd mensen op
de redactie. Het uitpraten h, en soms
mensen verder uiteenzetten of hun
functie veranderen. Ze moeten geen
vrienden zijn en ze moeten ook niet bij
elkaar thuiskomen. Maar collegas moet-
en elkaar kunnen vertrouwen en van
mening durven te verschillen zonder
dat ze de hele tijd kwaad zijn op elkaar.
Mensen mogen wel eens boos zijn op
elkaar hoor, dat is ook niet zo erg. Maar
ik geloof in de kracht die uitgaat van
mensen die kunnen samenwerken. Als
je kijkt naar de evolutie van media denk
ik dat die samenwerking nu belangrijker
is dan vroeger, toen journalisten nog
einzelgngers waren die hun stuk bin-
nenstuurden en hun eigen ding deden.
De dag van vandaag is dat moeilijker. Er
moeten veel keuzes gemaakt worden
vooraleer de krant gedrukt wordt. Daar

10 20 DECEMBER 2016Robin Cocle

heb je constant overleg voor nodig. Ik
geloof er in dat je mensen nodig hebt
die elkaar beter maken. Dat betekent
soms dat je jouw ego wat moet tempe-
ren en niet altijd je eigen zin krijgt, maar
je wint er ongelooflijk veel mee. Ik loop
niet rond op de redactie met de attitude:
ik ben de baas van iedereen.
De functie van hoofdredacteur
brengt heel wat verantwoordeli-
jkheid met zich mee en bijgevolg
ook een dosis stress. Wat doet u in
uw vrije tijd om uzelf stressbesten-
dig te houden?
VAN IMPE: Vrije tijd is een relatief
begrip. Gisteren bijvoorbeeld was ik pas
om half twaalf thuis. Dan schiet er niet
zoveel vrije tijd meer over, zeker als je
om zeven uur opstaat. Mijn vrije tijd
speelt zich ongeveer af tussen elf uur s
avonds en twee uur s nachts. Dat is het,
en dat is voor Pascal niet anders. Hoe
ga je daarmee om? Je gaat daar gewoon
mee om h. Ik lees veel. Ik ben twee
weken op reis geweest en heb geen
enkele gazet open gedaan, ook geen
Als journalist heb je stress wanneer je stuk af moet zijn, maar wanneer dat een-
maal achter de rug is, blijft die stress weg. Als hoofdredacteur gaat die stress
nooit volledig weg, er komt nooit een eind aan.
mails gelezen. Eventjes alles loslaten en
helemaal weg zijn is een manier om er
mee om te gaan. En voor de rest moet je
je job graag doen. Journalistiek is sow-
ieso een stressvolle job met dagelijkse
deadlines, noem maar op... Ik vond de
stress als schrijvend journalist iets hele-
maal anders dan als hoofdredacteur. Als
journalist heb je stress wanneer je stuk
af moet zijn, maar wanneer dat eenmaal
achter de rug is, blijft die stress weg.
Dan ga je naar huis, en is er pas morgen
een andere krant. Als hoofdredacteur
gaat die stress nooit volledig weg, er
komt nooit een eind aan. We hebben al-
tijd vier, vijf projecten die tegelijk lopen
en waarbij er altijd wel ergens iets in
brand vliegt. Je hebt continu cijfers,
budgetprocessen,... Het houdt nooit op,
dus ik vermoed dat het een badkuip is
waar je inzit. Het is iets waar je vlug
weer uitspringt in plaats van te blijven
zitten als het jou niet ligt. Je moet ook
dingen kunnen relativeren.
Voor u is een goed boek lezen dus
een middel om te ontsnappen aan
de stress.
VAN IMPE: Ja, ik heb er zeventien
gelezen in veertien dagen tijd. Geen
mening moeten hebben, dat is voor mij
ook vakantie. De stress die bij het com-
mentaarschrijven hoort, gaat gepaard
met de druk die je voelt om elke dag
opnieuw over alles een mening te ventil-
eren. Intussen is dat voor een stuk wel
routine geworden.
Omdat je als hoofdredacteur de
gehele opinie van de krant stuurt.
VAN IMPE: Ja, ja (knikt). Ik ga bijvoor-
beeld niet opinirend tweeten, omdat
ik dan denk: Als ik al een tweet heb,
zal het wel goed zijn. Ik moet er geen
vijfentwintig per dag hebben.
Op uw zesendertigste had u nog
geen gezin en geen partner. We zijn
ondertussen enkele jaren verder.
Hoe is het momenteel met uw lief-
desleven gesteld?
VAN IMPE: Dat is niet veranderd. Ik wil
geen kinderen. Ik heb geen lief. Het is
niet makkelijk om iemand te vinden die
kan accepteren dat je bijna nooit thuis
bent. Ik ben ook vrij gesteld op mijn
eigen ruimte en vrijheid dus ik zal wel
niet de makkelijkste zijn om mee om
te gaan. De meesten hebben een ander
idee over een privleven en vrije tijd
dan ik.
JOURNALISTIEKE
BEELDVORMING
U zei dat u altijd geboeid geweest
bent over taal en macht. Beeld-
vorming heeft invloed op opin-
ievorming, net zoals wanneer je
macht uitoefent. De journalistieke
beeldvorming, framing, bepaalt de
invalshoek van het nieuwsitem en
hoe betekenis wordt gegeven aan
een nieuwsgebeurtenis. Behandelt
u ook mee de framing van de krant
bij fotos, tekst of titels?
VAN IMPE: Op micro-niveau niet, maar
wel op macro-niveau. Framing is er alti-
jd, vanaf dat je een woord gebruikt ben
je aan het framen. Dat is gewoon zo. Wat
je moet doen is bewust met framing
omgaan. Wanneer je voortdurend een
bepaald frame gebruikt, moet je weten
dat je iets constant aan het bevestigen
bent en dat het maar een van de mogeli-
jke frames is.
Een dominant frame dus.
VAN IMPE: Dat zal de wetenschappeli-
jke term zijn, maar je moet er mee bezig
zijn. Bijvoorbeeld vanmorgen hebben
we een gesprek gehad over de hele
kwestie van Theo Francken en de ille-
galen zonder papieren. Daar zit je met
twee verschillende frames: of je ze uit
het land kunt sturen of niet en de hele
problematiek daarrond. Vanmorgen zag
ik een kop staan bij een artikel en dacht
van: We moeten wel opletten. Sommige
discussies over woordgebruik waarbij
het gaat om illegalen of mensen zonder
papieren worden zo verschrikkelijk
lang. Ik ga niet zeggen dat ze het woord
illegaal niet mogen gebruiken, maar
zal het wel weten als we het gebruikt
hebben.
Omdat er een duidelijk verschil in
connotatie zit tussen deze woorden.
VAN IMPE: Ja inderdaad, en ik snap ook
in een titel wanneer je mensen zonder
papieren gebruikt dat het een impact
heeft op de betekenis van het nieuws.
Maar ik maak een populair medium
en heb nooit meegedaan aan de trend
om woorden te schrappen. Zo is het
nooit bij me opgekomen om het woord
allochtoon te bannen.
Zoals De Morgen...
VAN IMPE: Ja, De Morgen zijnde moet
je dat soort discussies voeren, maar het
heeft geen enkele zin om dat bij ons te
doen. Het is niet zo dat een deel van de
realiteit verdwijnt als je bepaalde woor-
den schrapt, maar woorden kunnen wel
realiteit creren. Je moet je daar bewust
van zijn, zeker als populaire krant.
Tegelijk heb je bij een populair
20 DECEMBER 2016Robin Cocle 11
blad zaken die nogal kort door de bocht
zijn, en waar je niet aan kunt ontsnap-
pen. Dat vind ik niet altijd slecht, maar
je moet af en toe tegenwicht geven. In
mijn eigen standpunten ben ik daar heel
veel mee bezig. Daarover wordt ook veel
gediscussieerd op de redactie. Zo weten
ze dat ze mij op stang kunnen jagen als
er een discussie is tussen twee vrouwel-
ijke ministers, en ze het een sjakossen-
gevecht noemen (lacht). Ik zeg niet dat
het nooit gebeurt, maar ze weten al dat
ik kwaad zou kijken.
Krijgt u vaak kritiek van collegas
op uw commentaarstukken?
VAN IMPE: Er wordt wel over gedis-
cussieerd, maar niet zo vaak. Op de
avondvergadering is dat meestal het
laatste punt dat aan bod komt, dan
vraag ik: Commentaar. Waarover?. En
dan mag iedereen die een suggestie
heeft voor een commentaarstuk dat
tegen mij zeggen. Wanneer ik merk dat
het gaat over iets dat gevoelig ligt bij de
lezers, wordt er uitvoerig over gespro-
ken. Dan vraag ik: Wat vinden jullie?. In
die zin is er dus een vrij open sfeer om
daarover te praten. Enfin, misschien dat
Het feit dat je met een beperkte ruimte moet werken, is niet ons handigste
wapen tegen framing. Dat kan je niet oplossen door langere titels te hanteren die
misschien correcter zijn, want dan leest niemand het stuk.
er veel mensen zijn die daar anders over
denken of het niet durven zeggen, maar
ik denk het niet.
Wordt er binnen de redactie genoeg
aandacht besteedt aan framing?
VAN IMPE: Ik ga ervan uit, maar dat is
meer een gok dan een zekerheid. We
besteden er aandacht aan in discussies
met chef-redacteuren. Soms doe je heel
bewust dingen om framing te door-
breken en radicaal de andere kant op
te gaan. Wat soms efficinter is dan
steevast het midden trachten te zoeken
in iedere term die je gebruikt. Op een
bepaald moment werd over vluchtelin-
gen gesproken in termen van overs-
poelen. Dan ben ik het ermee eens dat
je gauw in een bepaalde framing terecht
komt die heel bepalend is voor de beeld-
vorming. Om dat te doorbreken hebben
12 20 DECEMBER 2016Robin Cocle
we een tijd geleden journalist Pieter
Huybrechts naar Griekenland gestuurd
om hem het hele vluchtelingentraject te
laten afleggen. We hebben gezegd dat
hij een persoonlijk stuk mocht schri-
jven, hij is geen VN-waarnemer. Enfin,
hij heeft een hele reeks geschreven,
allemaal persoonlijke stukken en ik
vond dat fantastisch. Dat zijn momenten
waarvan je weet dat een bepaald frame
aan het ontstaan is, en je heel bewust
op zoek moet gaan naar een manier
om daar tegenin te gaan. Ik ga ervan uit
dat je geen journalistieke stukken kunt
schrijven, zonder dat je je bewust bent
van framing.
Is je daar bewust van zijn een
belangrijk criterium om hier aan de
slag te kunnen gaan?
VAN IMPE: Er komen hier soms heel
jonge mensen toe en dan wordt daar
wel over gesproken. Misschien niet
genoeg hoor, maar ik ga ervan uit dat
iedere journalist daarmee bezig is.
Soms worden er journalisten bij de
avondvergadering geroepen, omdat we
bijvoorbeeld aan het kijken zijn wat we
op de frontpagina kunnen plaatsen of
om een stuk te verschuiven naar voren
of achteren in de krant. En dan vragen
we aan journalisten, die dat meestal niet
zo leuk vinden, of ze die vraag gesteld
hebben. Hoe zit het daarmee? Kan je die
conclusie wel nemen? Dat maakt ook
deel uit van de opleiding die je krijgt.
Journalist wordt je pas door het te
doen. Je bent geen journalist simpelweg
omdat je over een diploma journalistiek
beschikt. Als je over het onderwerp
discussieert, ben je in feite over de
framing bezig. Je kan soms wel zeggen
dat je een handicap hebt waarvoor ik
niet altijd een oplossing heb. Dat is het
gebruik van titels, die moeten nameli-
jk de functie vervullen om mensen te
overtuigen om ze in het stuk te trekken.
Het feit dat je daar met een beperkte
ruimte moet werken, is niet ons handig-
ste wapen tegen framing. Dat kan je niet
oplossen door langere titels te hanteren
die misschien correcter zijn, want dan
leest niemand het stuk. Waarmee ik niet
wil zeggen dat titels vaak fout zijn, maar
ze moeten de lezer teasen. Het is een
moeilijke oefening, maar de krant wordt
iedere ochtend en middag gevalueerd,
pagina per pagina, en dan bespreken
we ook de lay-out. Soms vinden we dan
dat een titel erover kan gaan of dat de
verkeerde invalshoek gekozen werd. We
zullen zeker ook blinde vlekken hebben.
Dat kan niet anders en als iemand dat
vindt is dat voor mij goed. Maar het is
door continu met elkaar in dialoog te
gaan dat het tot uiting komt. Als er n
reden is waarom we zeggen dat onze
redactie diverser moet zijn, is het omdat
we zoveel mogelijk andere stemmen
willen hebben die zich misschien aan
andere dingen ergeren. Als je dus
continu dialoog op gang brengt, vloeit
dat eruit voort. Waarom is een redactie
die enkel bestaat uit mannen niet goed?
Omdat vrouwen zich over andere ding-
en opwinden! Daarom is diversiteit van
een redactie belangrijk. Als we het nu
hebben over framing die niet te vermij-
den is, niet onbewust mag zijn en vooral
niet constant zichzelf mag bevestigen,
denk ik dat het beste wapen daartegen
een mondige, diverse redactie is. Wat
zijn de moeilijkste frames om tegenin
te gaan? De frames die iedereen evident
vindt. Het volstaat dan dat iemand met
een ander perspectief erbij komt die
zegt van: Weten jullie wel hoe je daar
iedere keer over spreekt?! Zo weten
journalisten welke afwegingen gemaakt
worden en welke zaken gevoelig liggen.
Heb je daar de tijd voor als je
Breaking News moet brengen?
VAN IMPE: Online staan we voor nieuwe
uitdagingen, dat is een feit. Zeker bij
groot nieuws waarbij je weet dat de
nood hoog is bij het publiek om gen-
formeerd te worden. Door de chaos en
onduidelijkheid die vaak bij Breaking
News hoort is het vaak afwachten welke
informatie betrouwbaar is. Er gelden
geen andere fundamentele richtlijnen
voor online in vergelijking met de krant.
In de papieren versie heb je meer tijd
en ruimte voor diepgravende stukken
en analyse terwijl je bij online eerder
factuele zaken plaatst. Als journalist
gebruik je wel de mechanismen om die
informatie te checken. De dag van van-
daag is dat niet simpel, want als er iets
gebeurt moet het bij wijze van spreken
vijf minuten later al op de site staan.
We proberen de risicos in te perken, de
richtlijn is dan ook om daar voorzichtig
mee om te springen. Maar als je fouten
maakt, moet je ze rechtzetten. Op dagen
van Breaking News is de richtlijn dat ze
voorzichtiger moeten zijn dan op an-
dere dagen. Je wil niet diegene zijn die
zegt 75 doden als blijkt dat er maar 36
doden zijn, in het geval van terreur.

Een populaire krant als Het

Nieuwsblad is nog vrij gematigd
in sensatiestijl vergeleken met
buitenlandse tabloidkranten als The
Sun en Bild Zeitung. Hoe behoudt
u die balans tussen interesse
opwekken of betrokkenheid te
tonen met een spraakmakende lay-
out, en kwalitatieve verslaggeving
zonder zich te bezondigen aan pure
sensatie?
VAN IMPE: Dat is een moeilijke en
dagelijkse evenwichtsoefening, maar
dat komt tot stand door debat te voeren
met een groep van gelijkgestemde
collegas. Je gaat ook uit van je menseli-
jke decency en normen van je mtier
Ik ben voor politieke correctheid,
die je beoefent. De kranten die je net maar tegen doorgeslagen politieke
opgenoemd hebt, vervullen gewoon correctheid. Want dan ben je
een andere rol in het leven van hun bezig met censuur. De discussie
lezer. Waarom lezen de mensen Dag
Allemaal? In Belgi heb je een persk-
bijvoorbeeld over Islam en de link
limaat waar kranten als The Sun en met terreur: politiek-correcten zullen
Bild niet bestaan omdat wij een andere zeggen dat het er niets mee te maken
cultuur hebben. Ik vind dan ook dat je heeft terwijl politiek-incorrecten het
ons en Het Laatste Nieuws niet kunt
vergelijken met die kranten. HLN wordt
tegenovergestelde zullen beweren.
door zijn lezers als nog sensationeler Maar wat als het nu eens daartussen
en populairder ervaren. Ik heb ooit een ligt?
lezersonderzoek bijgewoond om te zien
hoe mensen reageren bij het lezen van
verschillende kranten. Achteraf voerden
we een gesprek met die lezers, en er
zat daar ene tussen die zwoer bij HLN.
Hij zei: Dat is mijn gazet. Toen wij hem
vroegen: Wat is het verschil tussen
HLN en Het Nieuwsblad?. Dan zei hij:

20 DECEMBER 2016Robin Cocle 13

Ja, als er een accident gebeurd is en
HLN heeft het over zeven doden en Het
NieuwsBlad zegt dat er zes doden zijn,
dan zal NB wel juist zijn. Bij HLN doen
ze er soms wel een schepje bovenop.
(lacht). Maar hij vond dat dus niet erg!
Die mens las die gazet gewoon graag
en voelde zich erdoor aangesproken.
Dat komt omdat HLN een toegankelijk
blad is. Al die mensen die neerkijken op
populaire media en zelf niet de moeite
doen om heel toegankelijk te zijn, weten
niet waarover ze praten. Diegenen die
neerkijken op populaire media, kijken
ook neer op de lezers. Je mag lezers niet
overschatten, maar je mag ze ook niet
onderschatten want dan beledig je ze
ook!
Volgens een rapport uit 2015 van de
Vlaamse regulator voor de media
blijkt de volledige sector van de
gedrukte pers door een moeilijke
periode te gaan, onder andere
wegens dalende verkoopcijfers
en advertentieopbrengsten. Bij de
zogenaamde kwaliteitskranten ligt
de digitale verkoop het hoogst, en
is dat een belangrijk aandeel in de
totale verkoop geworden. Hoe is
het gesteld met de verkoopcijfers
en advertentieopbrengsten bij
Het Nieuwsblad? En hoe ziet u dit
evolueren?
VAN IMPE: Het is een lastig jaar qua
verkoopcijfers. Op het vlak van adver-
tenties doen we het wel heel goed en
zelfs beter dan vorig jaar. Het klopt dat
de kwaliteitskranten al een tijdje bezig
zijn met die digitale overgang waarbij
een deel betalend is, terwijl dat bij
ons iets later is gestart. Intussen heb
je op onze site ook een betaalmodel.
De uitdaging is om door een transfor-
matieproces te gaan waarbij je aan het
eind van de rit een businessmodel hebt
dat betaalbaar is. Digitale ontwikkeling
is daar een belangrijk aspect van. Ik
ben momenteel niet zo pessimistisch
gezind, want we zijn een gezonde krant
die winst maakt. We zijn mee met de
laatste digitale ontwikkelingen zoals
werken met apps, maar je moet wel
nieuwigheden blijven uitproberen en
aanpassingen doorvoeren om te kijken
of we voldoen aan de eisen van de lezer.
Hoe lang duurt het voor een nieuwe
leesgewoonte zich ontwikkelt? Wat
14 20 DECEMBER 2016Robin Cocle
betekent dat op lange termijn voor ons
businessmodel dat tot nu toe gebaseerd
was op een abonnement? Dat moeten
we bekijken. De komende vijf jaar kun-
nen de cijfers alle richtingen uitgaan.
Maar mensen zullen altijd nood hebben
aan informatie. Vroeger hoorde je nieu-
ws op de radio, nam je eens een krant
in de handen, keek je s avonds naar
het journaal en dat was het. De nieuw-
shonger is de laatste jaren toegenomen.
Die trend is op gang gekomen door
Breaking News. De mensen zijn van-
daag de dag meer met nieuws bezig dan
pakweg twintig jaar geleden. Dat is een
goede zaak voor de journalistiek, dus ik
ben optimistisch.
Toen aan het licht kwam dat
feiten over de daders van de
aanrandingen in Keulen lange tijd
verzwegen werden, bereikte de
kritiek een hoogtepunt nadat de
Keulense burgemeester vrouwen
had aangemaand om een armlengte
afstand te houden van vreemde
mannen. In uw stuk beschouwde
u het als politieke correctheid
uit vrees om extreemrechtse
groeperingen en xenofobie in de
kaart te spelen. Vindt u dat politieke
correctheid soms te ver gaat en
schuilt er een gevaar in voor het
behouden van onze waarden en
normen?
VAN IMPE: Politieke correctheid is op
zich aandacht hebben voor de gevoe-
ligheid van woordgebruik die je han-
teert. Het is een bewuste vorm van
framing waarbij je in je woordkeuze
respectvol omgaan met anderen sys-
tematisch tracht te reflecteren. Ik heb
daar niets op tegen, maar daarnaast
is het een amalgaam geworden om
vanuit politieke correctheid bepaal-
de dingen niet te benoemen. Zo krijg
je eindeloze discussies bij criminele
feiten of je de afkomst van daders wel
of niet moet vermelden. Je kan gaan
afwegen in welke mate dat relevant is,
maar om standvastig een absolute regel
daarvoor door te voeren, vind ik een
stap te ver gaan. Politieke correctheid
gebruikt men vaak als wapen tegen
extreem-rechts, waardoor je tegenwind
krijgt. Alles wat verhullend was, werd
dan opgevat als politiek correct. Het is
heel gevaarlijk om bepaalde woorden
als taboe te beschouwen, omdat de lezer
dan aanvoelt dat ze er rond praten. Het
publiek weet dit, een mens voelt het
aan zijn water. Sommigen zien er het
nut van in om politiek correct te zijn,
om bepaalde onderwerpen als taboe
te bestempelen. Ik ben voor politieke
correctheid, maar tegen doorgeslagen
politieke correctheid. Want dan ben je
bezig met censuur. De discussie bijvoor-
beeld over Islam en de link met terreur:
politiek-correcten zullen zeggen dat het
er niets mee te maken heeft terwijl pol-
itiek-incorrecten het tegenovergestelde
zullen beweren. Maar wat als het nu
eens daartussen ligt? Dat het deels met
Islam te maken heeft, maar niet alles.
Toen ik te gast was bij Terzake na wat
zich had afgespeeld in Keulen heb ik het
nooit over asielzoekers of vluchtelingen
gehad, omdat we op dat moment geen
zekerheid hadden. Maar het was wel
duidelijk dat er heel wat daders waren
met een moslimachtergrond. Als de
mensen die genuanceerd dingen durven
benoemen gaan zwijgen, dan ligt het
terrein open voor degenen die geen
enkele nuance brengen. Als je zegt het
heeft ook met Islam te maken, maar
niet volledig breng je nuance zonder
dingen te verzwijgen.
Toen u nog maar net aan de slag
was als hoofdredacteur zei u dat u
na vijf jaar ging bekijken of u nog
een meerwaarde kon bieden en
eens goed zou nadenken om al dan
niet hoofdredacteur te blijven. U zei
ook: tegen dan zal ik ook heel moe
zijn. Die termijn van 5 jaar komt
dichterbij, het is bijna zover. Voelt
u nog genoeg energie om door te
gaan als hoofdredacteur?
VAN IMPE: We (Liesbeth en Pascal)
hebben daarover al een serieus gesprek
gehad in mei, het was afgesproken dat
we na vijf jaar zouden evalueren. We
gaan nog een tijdje door. We zijn nog
niet klaar!
Hoe heeft u die 5 jaar ervaren, is het
minder lastig dan u verwacht had?
VAN IMPE: Veel lastiger. We hebben de
fusie gehad en de verhuis naar Antwer-
pen, het voelt als 50 jaar (lacht). Maar
goed, we gaan door!
Bedankt!
VAN IMPE: Graag gedaan.