Francisco Baltazar y dela Cruz, known much more widely through his nom-de-plume Francisco Balagtas,

was a prominent Filipino poet, and is widely considered as the Tagalog equivalent of William
Shakespeare for his impact on Filipino literature. The famous epic, Florante at Laura, is regarded as his
defining work.
Francisco Baltazar was born in Barrio Panginay, Bigaa, Bulacan as the youngest of the four children of
Juan Baltazar, a blacksmith, and Juana de la Cruz. He studied in a parochial school in Bigaa and later in
Manila. During his childhood years. Francisco later worked as houseboy in Tondo, Manila.
The popular Filipino debate form Balagtasan is named after Balagtas. Balagtas also won an award during
his schooldays and graduated valedictorian in Madrid. He was recognized by the Pahayagang Kastilyano
(Spanish Declaration) and became the front cover for two weeks.
Balagtas learned to write poetry from José de la Cruz (Huseng Sisiw), one of the most famous poets of
Tondo. It was de la Cruz himself who personally challenged Balagtas to improve his writing.
In 1835, Balagtas moved to Pandacan, where he met María Asunción Rivera, who would effectively serve
as the muse for his future works. She is referenced in Florante at Laura as 'Celia' and 'MAR'.
Balagtas' affections for MAR were challenged by the influential Mariano Capule. Capule won the battle
for MAR when he used his wealth to get Balagtas imprisoned under the accusation that he ordered a
servant girl's head be shaved. It was here that he wrote Florante at Laura—In fact, the events of this poem
were meant to parallel his own situation.
He wrote his poems in Tagalog, during an age when Filipino writing was predominantly written in
Spanish.
Balagtas published Florante at Laura upon his release in 1838. He moved to Balanga, Bataan in 1840
where he served as the assistant to the Justice of peace and later, in 1856, as the Major Lieutenant. He was
also appointed as the translator of the court. He married Juana Tiambeng on July 22, 1842 in a ceremony
officiated by Fr. Cayetano Arellano, uncle of future Philippine Supreme Court Chief Justice Cayetano
Arellano. They had eleven children but only four survived to adulthood.
He died on February 20, 1862 at the age of 73. Upon his deathbed, he asked a favor that none of his
children become poets like him, who had suffered under his gift as well as under others. He even went as
far as to tell them it would be better to cut their hands off than let them be writers.
Balagtas is so greatly revered in the Philippines that the term for Filipino debate in extemporaneous verse
is named for him: balagtasan.
An elementary school was erected in honor of Balagtas, the Francisco Balagtas Elementary School
(FBES), located along Alvarez Street in Santa Cruz, Manila. There is also a plaza and park (Plaza
Balagtas) erected in Pandacan, Manila while most of the streets were named after various Florante at
Laura characters in honor of Francisco Balagtas. His birthplace, Bigaa, Bulacan, was renamed to
Balagtas, Bulacan in honor of him.
His great-grandson and heir, Richard Balagtas, is currently a high school student in New York City. He
possesses the same interest in poetry and learning as his great-grandfather and will hopefully be attending
Johns Hopkins University on the fall of 2012.

Francisco Baltazar

Mula sa Wikifilipino
Tumalon sa: paglilibot, paghahanap
Si Francisco Baltazar y dela Cruz (Abril 2,1788 - Pebrero 20,1862), kilala rin bilang Francisco Balagtas
na kaniyang tunay na pangalan, ay isang kilalang makata sa wikang Tagalog at may-akda ng Florante at
Laura. Tinaguriang “Hari ng Taeng Tagalog," siya ay nagsulat ng mga tula, awit, komedya, at korido na
siyang nagdala sa kaniya sa pinakamataas na bahagdan sa dambana ng mga makatang Tagalog.

[baguhin] Unang Bahagi ng Kanyang Buhay

Si Baltazar ay ipinanganak sa Bigaa, Bulacan noong 2 Abril 1788. Ang kaniyang mga magulang ay sina
Juana Dela Cruz at Juan Balagtas na isang panday. Siya ay may palayaw na Kiko at may apat na kapatid:
sina Victor, Isabel, Silveria, Ceferino.

Matapos na makapag-aral ng katekismo, nagtungo siya Tondo noong 1799 upang manilbihan sa kanyang
tiyahin na si Doña Trinidad, na siyang nagpaaral sa kanya sa Colegio de San Juan de Letran at sa Colegio
de San Jose. Nagpakadalubhasa sa mga kursong Latin, Español, humanidades, at batas, si Baltazar ay
nakapagtapos pag-aaral noong 1812. Malaki ang naging impluwensiya ni Jose dela Cruz (o Huseng
Sisiw), kilalang makata mula Tondo at magaling na guro ni Baltazar, sa kanyang pagsusulat ng mga tula,
awit, at moro-moro.

[baguhin] Ang Pag-usbong ng Kanyang Propesyon

Noong 1835, sa edad na 47, si Baltazar ay nagtungo sa Pandacan, Lungsod Maynila at dito nakilala niya
si Maria Asuncion Rivera. Umibig siya kay Maria ngunit naging mahigpit na karibal niya ang isang
mayamang cacique na si Mariano Capule. Ginamit ni Capule ang kanyang yaman at impluwensiya upang
maipakulong si Baltazar. Pinaniniwalaang isinulat niya ang kanyang pinakamahusay na akda, ang
Florante at Laura, sa loob ng piitan.

Nang makalaya siya noong 1838, siya ay nagtungo sa Balanga, Bataan upang maging kalihim ng isang
hukom. Nakilala niya ang mayaman at mestisang si Juana Tiambeng na siyang nagtustos sa paglalathala
ng Florante at Laura sa palimbagan ng Kolehiyo de Santo Tomas. Sinasabing sa bayan ng Orion, Bataan,
sumapi si Baltazar sa isang lihim na pangkat ng mga rebelde na lumalaban para sa kasarinlan. Bagamat
isang Bulakenyo, si Baltazar ay nakahugot ng inspirasyon sa Bataan upang sumulat ng mga
pinakamahuhusay na literatura.

Taong 1849 ng simulan niyang gamitin ang apelyidong Baltazar, matapos na ipag-utos ni Gob. Hen.
Narciso Claveria sa mga Pilipino na gumamit ng apelyidong Español o Tagalog mula sa isang listahan.

Sa ikalawang pagkakataon ay nakulong si Baltazar nang akusahan siya ng paggupit ng buhok ng kaniyang
kasambahay. Ipinagbili ni Baltazar ang kanilang lupain at nagbayad ng malaking halaga upang makalaya.
Dahil dito, naghirap ang kanyang pamilya. Ipinagpatuloy niya ang pagsusulat ng mga awitin at moro-
moro hanggang sa kanyang kamatayan noong 20 Pebrero 1862 sa edad na 74. Ipinagbilin niya sa kanyang
mga apo na iwasang maging makata’t manunulat upang hindi sila maghirap.

[baguhin] Pagsusuri sa Florante at Laura

Ang Florante at Laura ay isang awit o mahabang panulaan na pasalaysay na binubuo nag tig-aapat na
taludtud. Binubuo ito ng mga paksa ukol sa kabayanihan. Bagamat ang tagpo ng Florante at Laura ay sa
isang malayong lugar sa Europa at may mga banyagang tauhan, ang mga pangyayaring naganap sa
akdang ito ay naglalarawan ng kalagayan ng lipunang Pilipino.
Si Baltazar ang siyang nagbukas ng landas para sa panulaang Tagalog noong ika-19 na dantaon. Ang
pagsusulat sa wikang Tagalog ang siyang pinakadakilang gawain sa panahong ang karamihan sa mga
inililimbag na literatura ay nasa wikang Español.

Ang Florante at Laura ay maaaring sabihin na isang nakaugaliang komedya o moro-moro, na kakikitaan
ng tunggalian ng mga Moro at Kristiyano sa isang malayong kaharian. Subalit nang una itong mabasa ng
mga Pilipino, itinuring itong rebolusyunaryo sapagkat ang mga linya ng awit na ito ay naglalarawan ng
mga kalupitang naranasan ng mga Pilipino sa kamay ng mga Kastila, gayundin ang kabulukan at
pagmamalabis ng pamahalaang kolonyal.

Ang Florante at Laura ay naglalaman ng mga mahahalagang paksa tulad ng mabuting pamumuhay,
paggalang sa mga nakakatanda, at nasyonalismo. Ipinahihiwatig din ng awit na ito na ang pagkakaiba ng
relihiyon ay di dapat gamitin sa pagtatangi laban sa kapwa. Ayon kay Jaime Veneracion, isang propesor
sa Unibersidad ng Pilipinas, ang Florante at Laura ay tungkol sa pagtutulungan ng isang Muslim at isang
Kristiyano para mahanap at makuha nila muli ang kani-kaniyang mga kaharian. Tinawag ni Baltazar ang
nawawalang kaharian bilang “ang bayan kong sawi,” isang bayan na inalipin ng mga mapagpanggap at
mananakop at nararapat na ipagtanggol ng mga Kristiyano at mga kapatid na Muslim. Ang ‘bayan’ ni
Baltazar ay nauna pa sa unibersal na konsepto ng ‘nasyon.’

[baguhin] Mga Akda

Tunay na anak ng Hispaniko Pilipinas at dalubhasa sa Tagalog at Español, pinunan ni Baltazar ang
kanyang panulaang Tagalog ng mga katutubo, Kastila, at iba pang mga banyagang panitikan at
inspirasyon. Ayon kina Francis at Priscilla Macasantos ng Unibersidad ng Pilipinas, si Baltazar ay isang
henyo dahil sa pagiging produkto niya ng pinagsanib na kulturang Pilipino - katutubo at
kolonyal/klasikal. Sa angkin niyang kahusayan, nagawa niyang ipaalam sa kanyang mga kababayang api
ang kanyang kaalaman gamit ang istilo at tradisyon ipinagkaloob sa kanya ng banyagang (at mapaniil)
kultura. Ang kanyang akda ay tungkol sa kalupitan sa Albania, ngunit ito ay tungkol talaga sa kalupitan sa
Pilipinas. Di mapapasubalian na siya ay naging tapat sa kanyang katutubong tradisyon. Kaiba sa mga
kanyang mga kakontemporaryo, si Baltazar ay nagawang lumaya sa kolonyal at mapaniil na tradisyong
pampanitikan. Ginamit niya ang kanyang mga akda upang labanan ang kalupitan at kaliluan sa kolonyal
na Pilipinas at upang turuan ang kanyang mga kababayan. Siya ay lumikha ng bagong tradisyong
pampanitikan sa Pilipinas, na nagsasaad ng damdamin at aspirasyon ng mga Pilipino.

[baguhin] Pamilya

Si Francisco Baltazar at ang kanyang asawa na si Juana Tiambeng y Rodriguez, nagmula sa isang
mayamang pamilya, ay ikinasal ni Fr. Cayetano Arellano noong 22 Hulyo 1842. Sila ay nagkaroon ng 11
anak, kabilang sina Isabel, Silveria, Victor, Ceferino, at Josefa.

Kabilang sa kanilang mga inapo ay sina:

 Victor Baltazar y Tiambeng, anak nina Francisco at Juana, ay nagtatag ng yunit ng Katipunan sa
Orion noong 1896. Pinalaya niya ang bayan mula sa mga Kastila at kinilalang bayani ng Orion.

 Jose Lonzon Baltazar (1886-1967), apo ni Francisco, ay ang ika-13 alkalde ng Orion at nagsilbi
mula 1931 hanggang 1934. Ang kanyang ama ay si Ceferino, ika-5 anak ni Francisco. Napakalas
niya sa lokal na pulitika hanggang sa kanyang kamatayan.
 Luis Lonzon Baltazar ay apo ni Francisco at pinakamatandang kapatid ni Jose. Siya ang unang
halal na alkalde ng Orion mula 1903 hanggang 1935. Siya ay isang opisyal ng Hukbong
Rebolusyunaryo at malapit na kaibigan ni Manuel Luis Quezon.

 Fr. Primitivo Lonzon Baltazar (1871-1942), apo ni Francisco at kapatid nina Luis at Jose,ay
nagsilbing kura paroko ng Orion mula 1904 hanggang 1940. Naging mahalaga ang kanyang
ginampanan sa paglikas ng angkan ng mga Baltazar sa Bulacan noong panahon ng Hapon.

 Francisca Perrera Baltazar (1904-1993), apo ni Francisco at ina ni Atty. Efren Baltazar Pascual,
ang ika-24 na gobernador ng Bataan (1972-1986). Ang mga anak ni Francisca ay naging mga
prominenteng Bataeños: Benjamin, isang inhinyero, ay naging alkalde ng Orion at naging
miyembro ng Sangguniang Panlalawigan ng Bataan; at si Efren ay naging alkalde ng Orani,
Bataan at malaon ay naging bise gobernador at gobernador ng Bataan.