1. Schemat stanowiska pomiarowego.

2. Prezentacja i przetworzenie wyników.

Tabela 1. Pomiar ciśnienia dynamicznego w różnych punktach na powierzchni walca.

α, º l, mm α, º l, mm α, º l, mm α, º l, mm
0 70 45 -7 90 -25 135 -26
3 70 48 -14 93 -26 138 -26
6 69 51 -21 96 -26 141 -26
9 67 54 -26 99 -27 144 -27
12 64 57 -31 102 -27 147 -26
15 61 60 -35 105 -26 150 -26
18 56 63 -37 108 -26 153 -26
21 51 66 -38 111 -26 156 -26
24 45 69 -36 114 -26 159 -26
27 39 72 -31 117 -26 162 -25
30 32 75 -28 120 -27 165 -26
33 24 78 -27 123 -27 168 -26
36 16 81 -26 126 -26 171 -25
39 8 84 -25 129 -26 174 -26
42 1 87 -25 132 -26 177 -26
180 -25

Jeden króciec manometru Recknagla umieszczono w punkcie na powierzchni badanego wal-

ca (ciśnienie całkowite), drugi zaś pozostawał swobodny (odpowiadał ciśnieniu statycznemu). Stąd
też mierzona długość na manometrze Recknagla odpowiadała bezpośrednio ciśnieniu dynamicznemu.
Rurka manometru podczas całego doświadczenia była ustawiona pod kątem 30º, dlatego przełoże-
nie urządzenia wynosiło m=0,5. Stosunki ciśnień dynamicznych z różnych punktów na powierzchni
opływanego (pvα) walca do największego ciśnienia dynamicznego (pv0) (w punkcie spiętrzenia strugi)
nazywają się współczynnikami ciśnienia pα:
pvα lα mρ g l0
pα =
= = , (1)
pv 0 l0 mρ g lα
l30 32
p=
30 = = 0, 46 ,
l0 70
gdzie ρ – gęstość płynu, g – przyspieszenie ziemskie. Krzywą teoretyczną otrzymujemy ze
wzoru (2):
pα = 1 − 4sin 2 α , (2)
 30π 
1 − 4sin 2 
np. p 30 = =0 .
 180 

Tabela 2. Rzeczywiste i teoretyczne wartości współczynnika ciśnienia.

α, º pα pαt α, º pα pαt
0 1,000 1,00 93 -0,371 -2,99
3 1,000 0,99 96 -0,371 -2,96
6 0,986 0,96 99 -0,386 -2,90
9 0,957 0,90 102 -0,386 -2,83
12 0,914 0,83 105 -0,371 -2,73
15 0,871 0,73 108 -0,371 -2,62
18 0,800 0,62 111 -0,371 -2,49
21 0,729 0,49 114 -0,371 -2,34
24 0,643 0,34 117 -0,371 -2,18
27 0,557 0,18 120 -0,386 -2,00
30 0,457 0,00 123 -0,386 -1,81
33 0,343 -0,19 126 -0,371 -1,62
36 0,229 -0,38 129 -0,371 -1,42
39 0,114 -0,58 132 -0,371 -1,21
42 0,014 -0,79 135 -0,371 -1,00
45 -0,100 -1,00 138 -0,371 -0,79
48 -0,200 -1,21 141 -0,371 -0,58
51 -0,300 -1,42 144 -0,386 -0,38
54 -0,371 -1,62 147 -0,371 -0,19
57 -0,443 -1,81 150 -0,371 0,00
60 -0,500 -2,00 153 -0,371 0,18
63 -0,529 -2,18 156 -0,371 0,34
66 -0,543 -2,34 159 -0,371 0,49
69 -0,514 -2,49 162 -0,371 0,62
72 -0,443 -2,62 165 -0,371 0,73
75 -0,400 -2,73 168 -0,371 0,83
78 -0,386 -2,83 171 -0,357 0,90
81 -0,371 -2,90 174 -0,371 0,96
84 -0,357 -2,96 177 -0,371 0,99
87 -0,357 -2,99 180 -0,357 1,00
90 -0,357 -3,00
 Kąt oderwania strugi od ściany walca odpowiada miejscu stabilizacji ciśnienia dynamiczne-
go i w badanym przypadku wynosi on ok. 96º.

3. Wnioski.
Z doświadczenia wynika, że rzeczywisty rozkład ciśnień jest podobny do modelu teoretycz-
nego (tj. opływu potencjalnego) tylko w przedniej części walca. Punkt najmniejszego ciśnienia prze-
suwa się z teoretycznego α=90º do około 66º. Dalej ciśnienie nieznacznie rośnie, by ustabilizować
się w α=96º. Wartość ta jest dowodem, że mamy do czynienia z opływem z oderwaniem turbulentnej
warstwy przyściennej. Ponieważ rozkład ciśnień po obu stronach walca nie jest identyczny (tak jak
ma to miejsce w opływie potencjalnym), pojawiają się siły oporu na powierzchni walca.