‫ھﻤﺎن ﻪ‪ ،‬ھﻤﺎن آب‬

‫دا ﺘﺎن‬
‫ا ﺮ ﺮدوزا ﯽ‬
‫‪2‬‬

‫ھﻤﺎن ﻪ‪ ،‬ھﻤﺎن آب‬

‫دا ﺘﺎن‬
‫ا ﺮ ﺮدوزا ﯽ‬
‫ح ﺟﻠﺪ‪ :‬ﺷﺎ ﯽ‬
‫ﭼﺎپ اول‪ ،‬ﺮ ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﭙ ﮫﺎگ‪ ،‬ر ﻮز ﻮز ﻮز‬
‫‪ISBN: 978-87-985319-6-8‬‬
‫ﺶ‪:‬‬
‫‪Postboks 606, 2200 københavn – N‬‬
‫‪Danmark‬‬
‫‪Email: info@sardouzami.com‬‬
‫‪3‬‬

‫ﺠﺎب هی ﺟﺎن ﯽ ﻮد ﺒﺎر ﻢ‬

‫ﻮﺷﺎ د ﯽ از آن ه ﺮﭘده ﻢ‬
‫»ﺣﺎ ﻆ«‬
‫‪4‬‬

‫ﺖ‪:‬‬

‫‪5‬‬ ‫ھﻤﺎن ﻪ‪ ،‬ھﻤﺎن آب‬

‫‪85‬‬ ‫دا ﺘﺎن اﺘﺪا ﯽی ا ﺮ‬
‫‪101‬‬ ‫ﻋ ﻖ آ زن ﻤﺎ ﯾﮏ د ﺖ‬
‫‪5‬‬

‫ﻞ اول‬

‫ﺧﻮاب را ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ؟ ﺧﻮاﺑﻲ را ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﺗﻮش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮادرم و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎم و ﺑﭽﻪﻫﺎﺷﺎن و ﻧﻮهﻫﺎﺷﺎن و‬
‫ﻧﺒﻴﺮهﻫﺎﺷﺎن و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﻣﺎدرم )ﻧﻪ آن ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﺗﺎرﻳﺦﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻲ اﺳﺖ( ﻋﻴﻦ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺣﻮريي‬
‫دﻳﻼق و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ و ﻛﭽﻞ ﻋﻴﻦ ﺑﻮداي ﺣﻮريام‪.‬‬
‫ﺧﻮاب را ﭼﻪ ﺟﻮري؟ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎي ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺣﻮري‬
‫ﻋﻴﻦ ﺧﻮد‪ ‬ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺣﻮري ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ‬
‫اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮادهام و ﺗﺮﺟﻴﻊ ﺑﻨﺪش ﻫﻤﺎن ﻻﻻﻳﻲي اﻧﺪوهﺑﺎر‬
‫ﻗﺪﻳﻤﻲي ﻣﺎدرم ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﺤﻨﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﺎن ﺻﺤﻨﻪي ﻗﺪﻳﻤﻲي‬
‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻮﻟﻮي و ﻳﻜﻲ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﻳﮕﺮي اداﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﻳﮕﺮي‬
‫اداﻣﻪي اداﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪام اﻧﮕﺎر ﻫﻲ ﺳﺎز ﻛﻪ روي ﺳﺎز ﭘﻠﻪ‬
‫ﭘﻠﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﻲ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻲ ﺟﻤﻠﻪ روي ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﻋﻴﻦ‬
‫اﺟﺮاي ﺑﻮﻟﺮوي ﺧﺎﻧﻮادهي اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻴﺒﻴﻞ‬
‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻮﺷﺘﻪي ﺑﺮﺗﻮﻟﺖ ﺑﺮﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲي دﻛﺘﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻮﺛﺮ ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﺻﺪاي اﻧﺪوهﺑﺎر ﻣﺎدرم ﺑﺎﺷﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮدش ﻳﻚ ﮔﺮوه‪ ‬ﻛُﺮ‪:‬‬
‫اﷲ ﺗﻮ اي ز ﺣﺎﻟﻢ آﮔﺎه ﺗﻮ اي‪.‬‬
‫ﺧﻮاب را ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﺨﺘﻚ روي آدم‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺨﻮاﻫﺪ از اﻳﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰد و ﻧﺘﻮاﻧﺪ از اﻳﻦ‬
‫ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰد و ﻫﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﮕﺮﻳﺰد و ﻫﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﺮﻳﺰد و‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻫﻲ ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﺑﺴﺘﻪي ﺧﻮاب ﺑﻜﻮﺑﺪ و ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﻮري ﻫﻲ ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاب ﺑﺨﻮرد و ﻫﻲ ﺑﻜﻮﺑﺪ و‬
‫‪6‬‬

‫ﻫﻲ ﺑﺨﻮرد و ﻫﻲ ﺑﻜﻮب و ﺑﺨﻮر ﺗﺎ اﻳﻦﻛﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺷ‪‬ﺖ!‬
‫ﺑﻪ داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﻟﻮرت!‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﻫﻤﺎن ﮔُﻪ! ﻫﻤﺎن ﮔﻮزِ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‪.‬‬
‫‪7‬‬

‫‪2‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺧﺎﻟﻲ از ﻫﺮ ﻛﺲ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد داﺳﺘﺎن ﻧﻤﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎدداﺷﺖ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫رﻣﺎﻧﻢ را ول ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬آﻗﺎي ﻣﻄﻠﻖ را ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي ﺗﻦ ﻫﻮا ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ و‬
‫ﺳﻬﺮهﻫﺎ و ﺳﻮل ﺳﻮرتﻫﺎم را ول ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪي ﺧﻮدم‬
‫را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪي دﻳﮕﺮان را‪ .‬ﻣﻨﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﻣﺎه ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﻤﻲﻧﻮﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ زﻳﺮ و رو ﺷﺪه‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬
‫آﺷﻐﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻪي آﺷﻐﺎلﻫﺎي ﻣﺼﺮف ﻛﻨﻨﺪه ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ و ﻣﻲرﻳﻨﻨﺪ و ﺣﺎﺻﻞ زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻓﻀﻠﻪ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻟﻴﻨﻜﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ روي‬
‫ﺳﺎﻳﺘﻢ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ از زور ﭘﻴﺴﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻛﺘﺮي‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻮي داﺋﻲ واﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ و ﻏﻤﺶ ﻛﺎر ﻛﺮدن اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮاي ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﻤﻮن ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﻛﻪ‬
‫دارد ﺧﺮج آدم ﺑﻲﻣﺼﺮﻓﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ را ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي‬
‫داﻧﻤﺎرك ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي اﻳﺮاﻧﻲاش ﻳﻚ ﮔُﻬﻲ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﺮاي اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺮا‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻫﺰار ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺣﻖ ﻛﻮرش اﺳﺪي را‬
‫ﻣﻲﺧﻮردم و در ﻋﻮض ﺑﺮاش ﻣﻲرﻳﺪم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺟﺮﻋﻪي آﺑﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮردم ﺣﻖ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺻﻔﺪريي ﺧﻮار ﻛﺴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎل وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و رﻣﺎﻧﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي‬
‫ﺗﻼﺷﻲ ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ درد ﻋﻤﻪاش ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم در ﻛﺎر ﻫﻨﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻛﺎﻣﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ز آن ﻛﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺎﻣﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ زﺑﺎﻧﺶ را ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻣﻨﺪﻧﻲ‬
‫ﭘﻮر ﺑﺎ ﺑﻼﻫﺖ‪ ‬ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺠﺎ‪» ،‬اﻟﻜﻦ و ﺗﺮﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪه« ﺛﺒﺖ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎچ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ آن ﺳﺎل ﻋﻴﺪ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺻﻼً‬
‫ﻫﻢ ﺗﺮﺗﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد و ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ و ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫دﻧﻴﺎ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻛﻴﺮ و ﻛُﺴﻪ ﭼﺴﻴﺒﺪه ﺑﻪ اﻧﺪام ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲرن ﺗﻮي ﻫﻢ و ﻫﻲ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺟﺎﻛﺶ دﻳﮕﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫‪8‬‬

‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻲ از ﻫﺮ ﻛﺲ و ﺧﺎﻟﻲ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آدم ﺗﺎ روزي ﻛﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ را ﺣﺬف ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪن ﺟﺎش را ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫را ﺣﺬف ﻛﻨﻲ‪ ،‬دﻳﺪن‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻳﺎلﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮه را‪ .‬از ﻛﺎﻧﺎل داﻧﻤﺎرك ﺑﻪ ﺑﻲﺑﻲ ﺳﻲ‪،‬‬
‫از ﺑﻲﺑﻲ ﺳﻲ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ‪ ،‬از ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ دو ﺳﻪﺗﺎ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ازش ﺗﻮي ﻣﻐﺰم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و اوﻟﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد‪ :‬واﻋﺘﺼﻤﻮ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺒﻞاﷲ و ﻻﺗﻔﺮﻗﻮ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﺗﺮ ﻣﻲزدم ﺑﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻴﻦ ﻋﻴﻦ ﻃﻼﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎ و ﻧﺸﺮﻳﻪﻫﺎ ﻣﺜﻞ دﺷﻤﻦ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ و ﺳﺎﻳﺖﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ دﺳﺖ ﺑﻮد؛ ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ادﺑﻴﺎت؛ ﺳﻴﺎﺳﻲ‪ ،‬ادﺑﻴﺎتﭼﻲ‪.‬‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺣﺎﻟﻢ را‪.‬‬
‫آﻳﻨﺪه ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ آدم ﺗﺎ روزي ﻛﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮي ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﻲ ذﻫﻨﺖ‬
‫دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮه‪ ،‬ﻳﻚ ﻫﺮ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﺣﻮري‪ .‬ﺳﺮاغ ﻋﺸﻖ؟ ﻋﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲروﻧﺪ ﺳﺮاغ ادﺑﻴﺎت؟ ﻋﻴﻦ ادﺑﻴﺎتﭼﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ؟ ﺗﻴﭗﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮهي ﺑﻌﻀﻲ از رﻣﺎنﻫﺎ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﻔﻜﻴﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺗﻪ دﻳﮓ ﻣﻲﺧﻮرد ﻣﻲروﻧﺪ ﺳﺮاغ زن و‬
‫اﺳﻤﺶ را ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﻋﺸﻖ؛ ﻋﺎﺷﻘﻲ؛ ﻋﺎﺷﻘﻢ؛ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ﭼﻮن ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖاﻧﺪ و ﻳﺎدﺷﺎن ﻣﻲرود‬
‫ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲﺷﺎن ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪه روي ﻛﻴﺮ و ﺧﺎﻳﻪي ﻣﺴﺨﺮهﺷﺎن‬
‫و ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻞﱢ ﻫﺴﺘﻲﺷﺎن ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﻪي ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ‬
‫ﺻﻔﺪري را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫دﻧﻴﺎ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻛﻴﺮ و ﻛُﺴﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ اﻧﺪام‪...‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد اﮔﺮ ﺣﻮري ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدش ﭘﻴﺪاش ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺗَﻬ‪‬ﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫‪9‬‬

‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﺬف ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم؛ اﻳﻦ‬

‫دوﺳﺘﺎن دوران ﻋﻬﺪ ﺑﻮﻗﻢ را؛ اﻧﺴﺎنﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲاي ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻮج ﻣﻲزﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ دارﻧﺪ؛‬
‫ﺟﺸﻦ دارﻧﺪ؛ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ؛ ﺟﺸﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻳﻚ ﺣﻮري ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ زن‬
‫ﻣﺤﺠﻮب‪ ،‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻧﻢ اﺳﺖ و ﻣﺘﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺎل ﻳﻚ ﻗﺎرهي دﻳﮕﺮم‪ .‬و ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪاي ﺧﺎﻧﻪي‬
‫ﮔﻴﺘﺎ و ﺑﻬﺮوز ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن ﺗﻮي ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺳﺮي‬
‫ﻓﻴﻠﻢ از اﻳﺮان ﺑﺮايﺷﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮوم آن‬
‫ﺟﺎ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن و ﻓﻴﻠﻢﻫﺎيﺷﺎن ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫دو ﺳﻪ روزي ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ آنﺟﺎ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻬﺮوز ﮔﺮﻳﻪام ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬از ﻗﺎه ﻗﺎه ﮔﻴﺘﺎ ﻛﻪ ﺷﺎدي ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﻮي ﺗﻦ ﻫﻮا‪ .‬از ﻧﮕﺎه دﺧﺘﺮﺷﺎن ﺳﺎرا ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﻧﻌﻜﺎس‬
‫ﻧﮕﺎه اﺳﺐ ﻧﺠﻴﺐ اوﺳﺖ‪ .‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ‬
‫ﭼﺎي و ﻗﻬﻮه ﻛﻪ ﺧﻮردﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻳﻢ‪...‬‬
‫ﻣﻦ و ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪن؟ دروﻏﻲ ﭼﻨﺪش آورﺗﺮ از اﻳﻦ ﺗﻮي‬
‫دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﻐﻀﻢ ﺗﻮي ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎدﻳﻢ ﺗﻮي ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻧﻢ ﺗﻮي ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪي دﻳﮕﺮش‬
‫ﻣﻲﮔﺮدم ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖﺷﺎن‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻳﺎدم‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪي وﻳﻼﻳﻲ آنﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪام ﺗﺎ از ﻧﻔﺮت ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﺪا ﮔﻮدولﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﻟﺐرﻳﺰ ﺷﻮم‪ .‬اﻻن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬ﭘﻨﺞ‬
‫دﻗﻴﻘﻪي ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ اﻳﻦ ﻗﺎه ﻗﺎه زﻳﺒﺎي ﮔﻴﺘﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آن ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ از ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﮔﺪاﺳﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻢ‪ .‬ﮔﺪا ﻧﻪ‪ .‬ﮔﺪاﻳﻲ‪ .‬ﻓﻘﺮ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ‪.‬‬
‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮهي‬
‫روزﻣﺮه ﻣﻲزدﻳﻢ و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻮد ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزي ﺑﻮدم ﻋﻴﻦ‬
‫ﻣﺴﺨﺮهﻫﺎ ﻗﺎه ﻗﺎه ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬از ﭼﻴﺰﻫﺎي اﻟﻜﻲ و ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻪ‬
‫ﻓﻘﺮ و ﻓﻼﻛﺖ و ﻧﻪ ادﺑﻴﺎت ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ از‬
‫‪10‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎي آن ﺷﺐ آﻣﺪ ﺟﻮك رﺷﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺟﻮش آوردم و‬

‫ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهي ﺷﺎداﺑﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻓﻮراً ﭘﺎﻛﺖ ﺗﻮﺗﻮﻧﻢ‬
‫را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻓﺮار ﻛﺮدم ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدم ﻛﻪ روي‬
‫اﻳﻮان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ رﺷﺘﻲﻳﻪ ﺑﻮد ﻣﻘﺪﻣﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻗﺰوﻳﻨﻲﻳﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻻﺑﺪ ﻳﻚ ﺗﺮﻛﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮا وارد ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و وارد ﻣﻀﺤﻜﻪي ادﺑﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻃﻨﺰش اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دﻫﻦﺗﻮ اﺑﺮام ﻧﺒﻮي!‬
‫ﻫﻲ ﮔﺸﺘﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ اﺑﺮام ﻧﺒﻮي دﻫﻦﺗﻮ!‬
‫و ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ اي اﺑﺮام ﻧﺒﻮي‪...‬‬
‫و ﺑﺎز و ﺑﺎز دﻫﻦﺗﻮ اﺑﺮام ﻧﺒﻮي!‬
‫و دﻳﺪم ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺷﺒﻲ ﺗﻮي‬
‫ﺳﺮﻣﺎي داﻧﻤﺎرك دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪي او ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﻪ رﺑﻊ‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و دﻧﺒﺎل ﻛﻮﭼﻪاي ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺎز ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﻫﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪي»ا‪‬ﺑﻠﻪﻫﺎي« ﺟﺎﻛﺶ ﻛﺠﺎ‬
‫رﻓﺘﻪ؟‬
‫و او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺧﻪ ﻛﻮﻧﺪه‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻪ‪،‬‬
‫و اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ »ا‪‬ﺑﻠﻪﻫﺎي«اي ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻮده و‬
‫ﺣﺎﻻ ﻏﻴﺒﺶ زده ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪش ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪،‬‬
‫و ﺑﺎز ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﻦ‪،‬‬
‫‪11‬‬

‫و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻮﭼﻪي »ﺑ‪‬ﻜﻪﻫﺎي« را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬

‫رﺑﻄﻲ ﺑﻪ »ا‪‬ﺑﻠﻪﻫﺎي« ﻧﺪارد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدهاﺳﺖ‪،‬‬
‫و آن وﻗﺖ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي ﺗﻤﺎم ﻛﻮﭼﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬
‫اي دﻫﻦﺗﻮ اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻲ!‬

‫‪3‬‬
‫‪12‬‬

‫ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪم و ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲي اﻧﮕﺎر ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‬

‫و ﺑﻪ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﭼﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ دور ﺣﻴﺎط را ﭘ‪‬ﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و درﺧﺖ‬
‫آﻟﻮ و زردآﻟﻮ و ﺳﻴﺐ و ﻣﻴﺐ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺮگﻫﺎيﺷﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺷﻜﻞ ﻣﺴﺨﺮهاي ﻋﻴﻦ ﻋﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻮا ﻛﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد؛‬
‫و ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد؛‬
‫و ﺻﺪاي ﺟﻴﺮﺟﻴﺮكﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ ﻣﻲداﺷﺘﻢ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﻴﻨﮓ داون‬
‫ﻛﻤﺪﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﻛﺘﺶ را ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا‬
‫ﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اول از ﻫﻤﻪ آﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻚ ﮔُﻪ‪‬‬
‫ﺧﺎﺻﻢ و ﮔﻔﺖ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﺑﺎ اﺟﺎزهت ﻣﺎ ﻣﻲرﻳﻢ‪ ،‬و آن‬
‫ﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﻳﻜﻲ ﻣﻲزدم‬
‫ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪي ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺟﻮان و زﻳﺒﺎﻳﺶ و ﺑﻌﺪش زار زار ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫‪13‬‬

‫ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻟﻢ داده‬

‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻮن از اﻳﻦ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻟﻲ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺮام ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﺑﻬﺮوز اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﺧﻮاﻫﺮش و ﻳﻜﻲ‬
‫دوﺑﺎر ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎدرش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬
‫اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪي آزار دﻫﻨﺪه از‬
‫ﻗﺪ و ﺑﺎﻻش ﺳﺮرﻳﺰ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ آن ﻟﻬﺠﻪي ﻫﻨﻮز در ﻫﻔﺘﺎد‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺮﻛﻲي ﻧﺎزش ﻛﻪ دﻛﺎن ﻛﺎﺳﺒﻲي ﻣﺒﺘﺬﻻن ﻧﺴﻞ ﻗﺒﻞ‬
‫ﺑﻮد و ﻧﺴﻞ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺪم‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬از ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺪم ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺣﻀﻮرﺷﺎن‬
‫ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﺎدم ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻮزم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮوز داﺷﺖ ﭘﺎﻛﺖ ذر‪‬ت ﺑﻮ داده را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﻳﻚ‬
‫ﻛﺎﺳﻪﻛﻮﭼﻚ ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺷﻴﺸﻪاي دراز ﺟﻠﻮ ﻣﺒﻞ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮔﻴﺘﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ آﺑﺠﻮ آورد ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﺑﺎز رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪاش‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮوز ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﻣﻲرود و ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫روزي ﺳﻲ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ رﻛﺎب ﻣﻲزﻧﺪ روي دوﭼﺮﺧﻪاش از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﻛﺎر و از ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬درس‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺑﺰرگ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎراﻳﺶ ﻓﺎرﺳﻲ درس‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻲﺑﺮدش ﺗﺎ ﺳﻮار آن اﺳﺐ ﻧﺠﻴﺐ ﻧﺎز ﻫﻠﻚ‬
‫و ﻫﻠﻚ و ﻫﻜﻠﻚ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎﻏﭽﻪي ﻛﻮﭼﻚ و ﭼﺘﻮﻟﻲي ﮔﻮﺷﻪي ﺣﻴﺎط درﺧﺖ‬
‫ﻣﻮ ﻣﻲﻛﺎرد‪ .‬ﺧﻴﺎر ﻣﻲﻛﺎرد و ﺳﺒﺰي ﺧﻮردن و ﭼﻲ و ﭼﻲ؛‬
‫رﻳﻮاس؛ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﺟﻮان و ﺗﻮﭘ‪‬ﺮش را‬
‫ﺑﺮام ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧﻤﻚ ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻜﻪاي ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ‬
‫ﻓﻀﻠﻪﻫﺎي ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﮔُﻬﻲ ﺧﺎﺻﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرم و ﻓﻀﻠﻪ ﭘﺲ ﻣﻲاﻧﺪازم و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮر آدمﻫﺎ را ﺗﻪ دﻟﻢ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺪهي ﺧﺎﻧﻪ و‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧُﺐ‪ ،‬آﺧﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم‪ ،‬ﺧُﺐ‪ ،‬آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهام‬
‫ارواي ﻛُﺲ ﻣﺎدرم‪.‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهام اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻛﻪ ﺗﻮي داﻧﻤﺎرك‬
‫ﻣﻲﺧﻮرم و ﻣﻲرﻳﻨﻢ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺳﻮار ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮم اﺣﺴﺎﺳﻢ‬
‫‪14‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ رأي ﺑﻪ ﺣﺰب دﺳﺖ راﺳﺘﻲي داﻧﻤﺎرك‬

‫اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲري؟‬
‫‪ -‬ﻧﺮوﺑﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻲ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻮرو ﺑﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻮآ‪ -‬ﺑﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﻛﺠﺎي ﻛﭙﻨﻬﺎﮔﻪ‪.‬‬
‫‪ Nørrebro‬ﻳﻜﻲ از ﭼﻬﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﻛﭙﻨﻬﺎگ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫از ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮ ِز ﮔﻮزِ ﮔﻮز وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ راﻧﻨﺪهي‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲاي ﺗﻮي ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ آن را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻮاﺑﻐﻮ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﻫﻴﺠﻲ ﻛﻨﻲ؟‬
‫‪Ja, det kan jeg godt. N, Ø, R, R, E, B, -‬‬
‫‪R, O‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ‪ Nyrrebru‬ﺗﻮي ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ N, Ø ، Nørrebro -‬ﻧﻐﻮﺑﻐﻮ‪.‬‬
‫‪N, U -‬‬
‫‪ -‬آره‪ ،‬آره‪N, Ø .‬‬
‫‪Men vi har ikke nogen der hedder -‬‬
‫‪Nurrebru, i København, muske mener du‬‬
‫‪Nørrebro‬‬
‫‪ -‬آره‪ ،‬آره‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ‪.‬‬
‫و آن وﻗﺖ ﻋﻴﻦ اﺳﺐ ﻋﺼﺎريي ﺗﻮي ﻫﻤﺎن داﻳﺮهي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ ،‬اﺳﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ داﻳﺮهاش ﻫﻤﺎن داﻳﺮه اﺳﺖ‬
‫اﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻳﺎر و دﻳﺎر‬
‫آخ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻳﺎر و دﻳﺎر آن ﭼﻨﺎن‪...‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺮزي‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ روي اﻳﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﺑﻲﭘﻴﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻟﻢ داده‬

‫‪15‬‬

‫ﺑﻮدم ﻛﻨﺎر ﺑﻬﺮوز ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺮوز ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺗﺮ ﺗﻤﻴﺰ و‬

‫ﺳﺎده ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه اﻣﺎ ﺷﻴﻚ ﻛﻪ در ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻨﺠﺎه‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻲاش ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﺰهي ﻋﺮق اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮاي ﻫﻤﻜﺎران داﻧﻤﺎرﻛﻲاش ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻴﻮهي داﻧﻤﺎرﻛﻲﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي زدم ﺑﻪ ﻟﻴﻮان و‬
‫دﻧﮓ و دﻧﮓ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﺨﻦراﻧﻲي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهاي‬
‫رﻳﻐﻤﺎﺳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺮدد دﻧﺒﺎل ﮔﻴﺘﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻆ‬
‫درﺳﺖ ‪ O, U, Ø, Y,‬ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻳﺶ را ﻋﻴﻦ زﻳﺮه ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺮﻣﺎن ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﻤﻬﺎنﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮوز اﻳﻦ ﺟﻮر‬
‫آدﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ و ﮔﻴﺘﺎ اﻳﻦ ﺟﻮر ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﻳﻜﻲ‬
‫از زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﺸﺨﺼﻪﻫﺎي ﺑﻬﺮوز و ﮔﻴﺘﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻳﺎر و ﻳﺎور ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻆ‬
‫‪ O, U, Ø, Y‬ﻣﺜﻞ اﻻغ ﺗﻮي ﮔﻞ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و از اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ .‬و ﮔﻴﺘﺎ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻗﺎه ﻗﺎه‪ ‬ﺧﻨﺪهاش‬
‫را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺧﻠﻘﺖ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي ﻣﺴﺨﺮهاي ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺑﺮاي ﺑﻬﺮوز ﻛﻪ ﺷﺎخ ﺷﻤﺸﺎد ﻣﺠﻠﺲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﺟﺎ و ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪي ﺑﻌﺪش ﺗﻮي دﻟﻢ او را و‬
‫ﻣﻴﻬﻤﺎنﻫﺎﻳﺶ را و ﺑﺰن و ﺑﻜﻮب ﺷﺎديآوري را ﻛﻪ ﺗﻮي آن‬
‫ﻓﻀﺎﺳﺖ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫و ﺧﺎﻧﻮادهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﺧﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم و ﺧﻴﻠﻲ آدم ﻣﻬﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ و اﺻﻼً ژﻧﻢ‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦﻫﺎ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ارواي ﻧﻨﻪام‪.‬‬
‫آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهام ارواي ﻛُﺲ ﻣﺎدرم‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻟﻢ داده‬

‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻬﺮوز داﺷﺖ ﭘﺎﻛﺖ ذر‪‬ت ﺑﻮ داده را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي‬
‫ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪﻛﻮﭼﻚ ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺷﻴﺸﻪاي دراز ﺟﻠﻮ ﻣﺒﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻴﺘﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ آﺑﺠﻮ آورد ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺣﻮري ﻛﻪ از‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪي ورودم ﺧﻴﻠﻲ رﺳﻤﻲ ﻣﺮا آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﺻﺪا‬
‫زده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻟﻴﻮان آﻣﺪ و ﻫﺮ ﻟﻴﻮان را ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮ ﻳﻜﻲ‬
‫روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﻟﻴﻮان ﻣﺮا ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮم‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﻴﭻ‬
‫‪16‬‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﮔﻔﺖ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاي زن ﺑﮕﻴﺮي؟‬

‫ﮔﻔﺘﻢ زن؟ و ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ؟ زن؟ و ﻗﺎه ﻗﺎه‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ رؤﻳﺎم اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻴﺘﺎ و ﺑﻬﺮوز زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد دارد‬
‫ﻣﺮا دﺳﺖ ﻣﻲاﻧﺪازد ﻳﺎ ﭼﻲ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺧﻮش ﺗﻴﭙﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﺪام‬
‫ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎت زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﺮدهم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺗﺎ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬داداش‬
‫ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖﺗﻮ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻘﺎش ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻋﺮﺿﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرت ﻛﺒﻮﺗﺮاﺗﻮ‪ ،‬آواز ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺳﻮل ﺳﻮرﺗﺎﺗﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮمﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎز ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ ام اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﻨﻮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ اﻳﻦ‬
‫ﻗﺪرﻫﺎ ﻃﻮل ﻧﻤﻲﻛﺸﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﺎﻋﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﻗﺎرهﻣﻮن ﻳﺎ‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﻴﺎر ﻛﭙﻨﻬﺎگ‪.‬‬
‫ﮔﻴﺘﺎ ﮔﻔﺖ ﻟﻘﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺘﺖ ﻧﺰن ﻋﻤﻮ اﻛﺒﺮ‪ ،‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﻴﻦ‬
‫زﻧﻲ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﻳﺮ و زﺑﺮﻫﺎش ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ‪.‬‬

‫داﺳﺘﺎن ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﻳﺎدداﺷﺖ و اﻳﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫دلﺧﻮﺷﻲﻫﺎي ﻣﻮﻗﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﺪل زدن از ﻻﻋﻼﺟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭘ‪‬ﺮ‬
‫ﻛﺮدن وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﻬﺪي اﻋﺘﻘﺎد دارم ﻛﻪ ﻧﺴﻞ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺑﻪ آن اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ‪،‬‬
‫و ﻧﻪ ﺑﺪون ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻛّﻞ زﻧﺪﮔﻲام ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ آدم ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻛﻪ آدم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آدمِ ﺗﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آدمِ ﻣﻌﺪه‪ ،‬آدمِ ﺷﻜﻢ‪ ،‬آدمِ ذﻫﻨﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﭘ‪‬ﺮش ﻛﺮدهاﻧﺪ‪،‬‬
‫آدمِ زﻳﺮ ﺷﻜﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖﻫﺎ اﮔﺮ ﺣﻮاﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪت ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف‪ .‬ﭼﻮن ﻛﺸﺘﻲي‬
‫‪17‬‬

‫ﺑﻲﻟﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻲ ﻟﻨﮕﺮ و ﻫﻲ ﻟﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آن ﻟﻨﮕﺮﻫﺎ ﻋﺸﻖ؛‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ؛ ﻋﺎﺷﻖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺗﻤﺮﻛﺰ ذﻫﻦ اﺳﺖ روي‬
‫اﻋﻀﺎي ﺗﻨﺎﺳﻠﻲ ﻛﻪ از ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي آدم ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد و‬
‫ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ ﻛﻞ ﺳﻠﺴﻪ اﻋﺼﺎب و ﻣﻐﺰ و ﻏﻴﺮه و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﻢ را ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهام اﻣﺎ درﺳﺖﺗﺮﻳﻦ‬
‫و اﺑﻠﻬﺎﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ زن‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﺎدآور ﻏﺬاﺳﺖ و وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ از زن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮت‬
‫ﻛﺸﻚ ﺑﺎدﻣﺠﻮن ﺑﺨﻮر ﻳﺎ ﻗﺮﻣﻪﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬاي اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻨﻴﺪن اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ و از ﺑﺲ ﻛﻪ اﻟﻜﻲ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎر اﻳﺮاﻧﻲﺳﺖ‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زنﻫﺎي زﺷﺖ و زﻳﺒﺎش ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻴﺰ ﺑﺎﺷﻜﻮه‬
‫ﻏﺬاي ﮔﻴﺘﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﭘﺸﺘﺶ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺶ ﻧﻮﻛﻲ ﺑﺰﻧﻢ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻐﺒﻮﻧﻢ از ﺑﺲ ﻛﻪ‬
‫ﻏﺬاﻫﺎش ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و رﻧﮓ وارﻧﮓ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ‬
‫رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﻫﻲﺗﺎﺑﻪي ﻣﺴﺨﺮهاي ﺳﺮخ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎ اﻣﺮوز از ﻫﻴﭻ ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﺪم ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻏﺬاﻳﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪي ﮔﻴﺘﺎ اﻳﻦﻫﺎ ﺧﻮردهام و ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻏﺬا دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﻣﺸﺘﺮك ﻛﻞّ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ‪ :‬ﮔﻴﺘﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺮوز‪ ،‬ﻣﺎدر‬
‫ﮔﻴﺘﺎ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺑﻬﺮوز‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﻴﺘﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻬﺮوز‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻟﻢ‬
‫ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ذاﺋﻘﻪي ﺗﺨﻤﻲي ﻣﻦ ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﮕﺮان ﻫﻤﺎن ﻏﺬا را ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎي ﺗﻤﺎم ﺧﻮردهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎزه زن ﭼﻪ رﺑﻄﻲ دارد ﺑﻪ ﺳﻔﺮه و ﺑﻪ ﻏﺬا‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﻫﻲ دور ﻣﻲزﻧﻢ؟‬
‫ﭼﺮا ﻫﻲ ﻣ‪‬ﺪام دور‪ ،‬و دور؟‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﻫﻲ ﺗﻼش ﻛﺮدهام از اﻳﻦ دور زدن اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ‬
‫دور ﺷﻮم‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ در داﻧﻤﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﭘﺎﺳﭙﻮرت داﻧﻤﺎرﻛﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫‪18‬‬

‫و اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﭘﺎﺳﭙﻮرت اﻳﺮاﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و اﺻﻼّ ﭘﺎﺳﭙﻮرت داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬
‫و اﺻﻼّ ﭘﺎﺳﭙﻮرت اﻳﺮاﻧﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬
‫و ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺪام در ﺣﺎل و ﻫﻮاي اﻳﺮاﻧﻲ و داﻧﻤﺎرﻛﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﮔﺎﻫﻲ از ذﻫﻨﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ‬

‫زﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ زن دﻳﮕﺮي‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ زﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد راه دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻘﻂ راه دادن‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮔﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻜﺎن ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺲ زدن ﻣﻮ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻲﻗﺮار ﻳﻜﻲ ﺷﺪن ﺑﺎ ﺗﻨﺶ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد راه دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ راﺣﺘﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﻴﺮ ﺷﺮاب ﻫﻮس اﻧﮕﻴﺰ و ﺑﻴﺎ‪،‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ دارد دﺳﺘﻢ ﻣﻲاﻧﺪازد ﻳﺎ‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم )ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ و ﺗﻜﺎن ﺷﺎﻧﻪ را ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد( و ﻣﻲدﻳﺪم آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺟﺬاب ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﺷﻮم‪ .‬و او اﻧﮕﺎر اﻳﻦ را از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺎﻟﺖ‬
‫راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮور ﻧﺎزيﻫﺎم ﻣﻲزﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون‪ .‬و اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪاي ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺰي از ﻧﺎزيﻫﺎش‬
‫ﺑﻴﺮون زد‪ ،‬و آن اﺣﺴﺎس دروﻧﻲي ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎدم آورد ﻛﻪ در ﻫﺮ‬
‫زﻧﻲ ﭼﻴﺰي وﺟﻮد دارد‪...‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﻛﻪ دارد دﺳﺘﻢ ﻣﻲاﻧﺪازد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم آن ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ‪ ،‬آن‬
‫ﺗﻜﺎن ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬آن ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ و وﺑﺎل ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﻮم‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺮس را ﻓﻘﻂ ﻣﺮدي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬
‫ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ و دﻟﺶ ﺑﺮاي ﻧﺎمِ زن و ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم زن ﺗﻨﮓ‬
‫‪19‬‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫رﻓﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪا‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ زﻧﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ او ﺑﺨﻮاﺑﻢ‬
‫ﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺠﺰ ﻓﺮﻳﺐ دادن ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮاي ﮔﺬران اﻳﻦ روزﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮهي اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺨﺮهاي ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪه؟‬
‫رﻓﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش از دم ﻣﻮﻗﺘﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪش ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﻔﺮاغ از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ و ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻫﻲ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﮔﺮدي‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﻲرود ﻧﻘﺎش ﺑﺸﻮد ﻳﻜﻲ ﭘﻘﺎش؛ ﻳﻜﻲ ﻣﻲرود ﺗﺎ ﻣﮕﺮ در ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻋﻼﻓﻲ و‬
‫ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎي ﻣﻦ و ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪاش‬
‫ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪهي ﻫﻤﺎن آﻳﻪي ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ‪ :‬ﻛﻪ واﻋﺘﺼﻤﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺒﻞاﷲ و ﻻﺗﻔﺮﻗﻮ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﺮي ﻣﺘﻤﻢ دارد ﻛﻪ ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ‪ ،‬ﮔﺴﻴﺨﺘﻦ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬ﻓﺮدﻳ‪‬ﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﻪ در داﻳﺮهي اﻳﺮاﻧﻲ اﻧﮕﺎر ﻧﻮﻋﻲ اﭘﻴﺪﻣﻲ‬
‫اﺳﺖ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ :‬ﻻﺗﻔﺮﻗﻮ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻲ ﺗﻔﺮﻗﻮ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻣﻴﻞ زوﻻ ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ »ژرﻣﻴﻨﺎل« ﺑﻪ ﻛﻤﻜﻢ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ‪ 58‬ﺷﻴﺮﺟﻪ زده ﺑﻮدم ﺗﻮي ﻧﺎف‬
‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن و اﻣﺮوز ﺣﺰب دﺳﺖ راﺳﺘﻲي داﻧﻤﺎرك ﺑﺎ ﺗﺨﻢﻫﺎش‬
‫ﮔﺮدو ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ ﭼﻮن داﻧﻤﺎرك ﻳﻚ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﮔﻮز ﻛﻢﺗﺮ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫روزﻫﺎي ﺑﻌﺪ از ‪ 58‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ دورهي ﻻﺗﻔﺮﻗﻮ ﺑﻮد از ﻧﻮع‬
‫اﻧﺪوهﺑﺎر ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪي ﭼﭗاش‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دوﺗﺎ اﺳﻢ داﺷﺘﻢ دوﭘﺎره ﻫﻢ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ اﻛﺒﺮي ﻛﻪ ﺑﻮدم ﺑﺪ ﺟﻮري ﺧﻮدم ﺑﻮدم و اﻣﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﻮدم‬
‫ﺑﺪ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﻴﺮ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﺮدﻳﺖ داﺷﺘﻦ ﺑﺪ‬
‫‪20‬‬

‫ﭼﻴﺰي اﺳﺖ‪ .‬ﻃﻮري ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺎﺗﺤﻪات ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻪ‪ ‬دﻟﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻛﺒﺮي ﻛﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬دﻟﻢ‪ ،‬درد ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫اﻛﺒﺮ از آن ﺗﻪ ﺗﻪﻫﺎي وﺟﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﺎرهاي ﺟﺰ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺪاري‪ .‬و اﻣﻴﺮ ﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻫﺮ روز ﺧﻴﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ آن روزﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ادﺑﻲﺗﺮﻳﻦ و ﺳﻴﺎﺳﻲﺗﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎن آن‬
‫روزﻫﺎ »ﻓﺘﺢﻧﺎﻣﻪي ﻣﻐﺎن« ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﻓﺮد ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮز‪،‬‬
‫ﻓﺮدﻳ‪‬ﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮز‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻈﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺎ آن‬
‫ﻫﻤﻪ ﭘﺮﭘﺮي ﻛﻪ ﻣﻲزدم ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاه ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻮدن‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺪوه ﺑﻪ‬
‫اﻛﺒﺮم ﺳﺮ ﻓﺮود آوردم و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ او ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻣﻴﺮ و اﻛﺒﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺸﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ و ﻓﺮار از ﺟﻤﻊ‬
‫و ﭘﺲ زدﻧﺶ ﺳﺎلﻫﺎ ﻣﺸﻜﻞ اﺻﻠﻲي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از‬
‫اﻣﻴﺮ وﺟﻮدم ﺟﺪاﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از اﻛﺒﺮم ﺑﻌﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻛﺸﺘﻲي ﺑﻲﻟﻨﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻟﻨﮕﺮ و آن ﻟﻨﮕﺮ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ در ﻟﺒﺎس ﺑﻴﻤﺎري ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رﻓﻴﻖ ﻣﻬﺮﺑﺎن آﻣﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎريام و ﻛﺎرم را ﻳﻚ ﺳﺮه ﻛﺮد و ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و از اﻣﻴﺮ ﺟﺪا‬
‫ﻛﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﻗﻔﺴﻪي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي اﻛﺒﺮم‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ از آن اﺻﻄﻼﺣﺎت اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻓﻘﻂ ﺟﺴﻢ‬
‫را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ذﻫﻦ ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲي ﻣﺴﺨﺮهات اداﻣﻪ‬
‫دارد ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻊ و ﺟﻤﻌﻴﺖ و ﻣﺮدم و ﺧﻠﻖ و ﻏﻴﺮه ﻫﻤﺮاه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻤﻲ دﻗﻴﻖ ﺷﻮي ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ زرﺷﻚ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدن ﻳﻚ ﺟﻮر زرﺷﻚ اﺳﺖ و در‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ذﻫﻦ ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدن از آن زرﺷﻚﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫زرﺷﻚاش ﻛﻤﻲ زرﺷﻚﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻟﻨﮕﺮ و آن ﻟﻨﮕﺮ‪،‬‬
‫و ﻫﺮ ﻛﺪام ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ دوره از زﻧﺪﮔﻲ‪،‬‬
‫از ﺑﻮدن‪،‬‬
‫و از ﻫﺴﺘﻲ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦام‪.‬‬
‫دورهﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬دورهﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬دورهﻫﺎي ﻧﻮﺷﺘﻦ‪،‬‬
‫دورهﻫﺎي ﻋﻼﻓﻲ‪ ،‬دورهﻫﺎي وﻗﻔﻪ وﻗﻔﻪاي‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪاي‪ ،‬دورهﻫﺎي‬
‫‪21‬‬

‫ﺷﺒﺎﻧﻪاي‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺎري داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﺑﺎﻓﺮد و ﻓﺮدﻳ‪‬ﺖ و‬
‫ﺧﻮدم‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣ‪‬ﺪام ﺑﻘﺎل و‬
‫ﻋﻄﺎر و زوﻟﺒﻴﺎ ﻓﺮوش ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫و ﻣﻦ در دورهي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدن ﺑﻮدم‪.‬‬

‫و آن ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ ﭘ‪‬ﺮم ﻛﻨﺪ و ﻧﺎزيﻫﺎش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬
‫ﺑﺪﻫﺪ ﻣﺎل ﻗﺎرهاي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻻن ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ راه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ او ﻫﻢ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﻫﻲ ﻧﺎزي ﭘﺸﺖ‬
‫ﻧﺎزي ﻧﺸﺎن ﻣﻦ ﻣﻲداد‪.‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪن ﻣﻦ از دﻳﮕﺮي ﻟﺤﻈﻪاي اﺳﺖ‪ .‬اﻻن ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﺷﻮم‬

‫ﻟﺤﻈﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮد ﻣﻦام‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﺬار ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭘ‪‬ﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ اﻳﻦ ﺧﻮردن و رﻳﺪن ﻳﻚ‬
‫ﺑﺨﺶ ﺳﻮﻣﻲ ﻫﻢ دارد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ آدم اﺳﺖ و ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم‪ ،‬رﻓﺎﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﻫﻤﺎن دﻫﻪي ﺷﺼﺖ رﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺘﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ آرزوم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻪي‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﻛﻠﻴﺸﻪاي‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻪي ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ و‬
‫ﺳﺮﻳﺎلﻫﺎي ﻛﻠﻴﺸﻪاي ﻫﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪي او ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﺷﺪم‪ :‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻨﺎر درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ آﺧﺮش زﻧﮓ زدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮔﻴﺘﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم‬
‫ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ‪ ،‬و ﮔﻴﺘﺎ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺧﻮب ﻋﻤﻮ اﻛﺒﺮ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎريﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﺮو ﻛﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰهﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ دﻧﻴﺎ‬
‫اونﺟﺎﺳﺖ‪ .‬و ﺗﻠﻔﻦ ﺣﻮري را داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻮري ﺑﻴﺎ اﺳﻤﻲ روش ﻧﺬارﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻴﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺟﺎ ﺑﺎ اون ﻧﺎزيﻫﺎت ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻲ ﺑﻪ ﭼﻲﻳﻪ و ﭼﻲ ﺑﻪ ﭼﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧُﺐ ﺑﮕﻮ ﻳﻪ دوﻧﻪ ﻣﻮشِ ﻧﺎزِ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻣﻲﺧﻮاي آﻗﺎ‬
‫‪22‬‬

‫ﺳﺮدوزاﻣﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻲدوﻧﻪ‬
‫ﻛﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻟﻲﺑﻨﺪي ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻻن ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ ﻧﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻲﻳﻪ‪ ،‬ﻧﻪ رﻓﺎﻗﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻪ وﻗﺘﻲ از اﻳﻦﻫﺎ‬
‫ﺗﻮي داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺮف دﻳﮕﻪاﻳﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدي‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ ﻫﻢ روش‪ .‬ﻣﻮش و ﮔﺮﺑﻪ و‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲدوﻧﻢ ﺷﻴﺮ و ﺷﻐﺎلام ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از در وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ‬

‫ﺳﺎل ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﺸﺖ داﺷﺘﻢ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪي ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪﺗﺮ از ﻣﻦاش ﻛﻪ‬
‫ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﻋﺸﻖ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪاش ﺷﻮد‪.‬‬
‫رﻳﺨﺘﺶ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاي ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻧﺎزيﻫﺎش ﺣﺮف زد ﻧﮕﺎهﻫﺎم‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬ﺗﻨﺪ و ﮔﺬرا ﻣﻲاﻓﺘﺎد روي ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﻛﻪ او ﺑﻮد‪ .‬ﺧُﺐ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎزيﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻛﺎرم ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻫﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻣﻮﻟﻮي از آن ﺗﻪ ﺗﻪﻫﺎي ﺗﺎرﻳﺦ ادﺑﻴﺎت ﮔﻨﺪ‪ ‬ﻣﺎ ﭘﻴﺪاش ﺷﻮد و‬
‫دم ﮔﻮﺷﻢ ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﺣﺎﺟﻲ ﻓﻴﺮوز ﺷﺎد و ﺷﻨﮕﻮل دارﻳﻪ زِﻧﮕﻲ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻏﻼم ﻗﻤﺮم ﻏﻴﺮ ﻗﻤﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﮕﻮ‪...‬‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ زﻧﮕﺎري ﮔﻠﺪار ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و آﺳﺘﻴﻦﻫﺎي‬
‫ﺷ‪‬ﺮﱡه ﺷ‪ّ‬ﺮهاش ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﻗﺮار ﺑﻮد ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﭼﻴﺖ زﻧﺎن اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎدﮔﻴﺮ ﻳﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻴﺎه روي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﻦ‬
‫ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎي ﭘﻴﺮ زنﻫﺎي ﮔﺪا ﮔﻮدول ارﻣﻨﻲي ﺗﻮي ﺗﺮﻳﻜﻮ ﻣﻮﻟﻦ‬
‫روژ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه آﺑﺎد ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺗﻮي دوﺗﺎ دم‬
‫اﺳﺒﻲ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺳﻴﻨﻪاش ﻛﻪ ﻫﻤﻪي دﺧﺘﺮ‬
‫ﻣﺪرﺳﻪايﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪي در دار ﺗﻬﺮان را ﻣﻲآورد ﺗﻮي ذﻫﻦ‬
‫ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪم اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺎرهي ﮔﻨﺪ و‬
‫ﮔﻮزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ از آن ﮔﺮﻳﺨﺘﻪام‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاش ﺷﻨﻴﺪن اﺷﻌﺎر ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد و ﻣﻮﻟﻮي ﺑﻮد در‬
‫‪23‬‬

‫ورﺳﻴﻮنﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻟﻮي را اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛُﺲ و ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ‬
‫ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮد و ﮔﻮش داد‪ ،‬آن ﻳﺎرو ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ را دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺟﻮري ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﺷﻌﺎر ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﺮﻫﺎش دﻗﻴﻖ ﺷﻮ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺻﺒﺮ‬
‫ﻛﻦ‪ ،‬آﻫﺎن اﻳﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ داﺷﺖ درﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ آن اذان ﺧﻮان ﻣﻌﺮوف‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ اﺳﻤﺶ ﭼﻴﺴﺖ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺻﺪاش را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ دﻳﻮث ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﺮﻫﺎش ﭼﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﻧﻔﺮﺗﻲ ﻛﻪ از ﻛﻼم اﷲ دارم‪،‬‬
‫ﺑﻐﺾ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ از ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﮔﻠﻮم ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﻣﺎﺗﺤﺖ‬
‫ﻧﺎﻣﺒﺎرﻛﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﮔﺎﻫﻲ دﺷﻤﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺷﻤﺎرهي‬
‫ﻳﻚ ﻫﻨﺮم‪ .‬ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻮن ﺧﺮ ﻓﺮو ﻧﻤﻲرود ﻫﻤﭽﻴﻦ‬ ‫ِ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮي ﻛﻮن آدم ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آخ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎل ﺗﻮي ﻧﺸﺌﻪﮔﻲاش ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ زن اﮔﺮ ﺧﻮد ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﺎ زﺗﺎ ﺟﻮﻧﺰ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫آن دهﺷﺎﻫﻲﻫﺎي دوران ﻛﻮدﻛﻴﻢ ﻧﻤﻲﺧﺮﻳﺪﻣﺶ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ‬
‫آﻣﺪم ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺮم را‬
‫ﻣﻲداد‪ ،‬ﻫﻤﺎن آداﻣﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ و ﮔﺎﻫﻲ از‬
‫دﻫﺎﻧﺶ در ﻣﻲآورد و ﻳﻚ ﺗﻜﻪاش را ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي‬
‫دﻫﺎن ﻣﻦ‪.‬‬
‫دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن ﻣﺎدرم ﻣﻲداد‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎش درﺳﺖ ﻳﺎدآور دﺳﺖﻫﺎي اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖِ ﻧﺎزِ ﻧﺎزِم‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﺷﺒﻪ‪ ‬ﭼﻴﺖ ري‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي دم اﺳﺒﻲي دوﺗﺎﻳﻲي‬
‫ﺷﺒﻪ‪ ‬ﻫﻤﻪي دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻫﻤﻪي ﻛﻮﭼﻪي در دار‪ ،‬و درﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﺎن روﺑﺎنِ ﻧﺎزِ ﻣﺴﺨﺮهي ﻓﻜﻞ ﻓﻜﻞ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ داﺷﺖ ﻫﻲ ﻣﺮا ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲزد ﺑﻪ آن ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ از آن ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻫﺰار و ﻧُﻬﺼﺪ و ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﺸﺖ ﺑﺎر ﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪24‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻨﺪش ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﭘﻴﺮ زنﻫﺎي ارﻣﻨﻲي ﺗﺮﻳﻜﻮ‬
‫ﻣﻮﻟﻦ روژ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و از ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺨﺮهﺗﺮ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪﻫﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﻤﺪاً ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﺮا ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮد آﺷﻐﺎل اﻳﺮاﻧﻲ و‬
‫ﻋﺮب‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام‪.‬‬
‫ﻣﻦ وﺑﺎل ﮔﺮدﻧﺖ ﻧﻤﻲﺷﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ ﺑﮕﻮ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺗﻮ ﻗﺎرهﺗﻮن ﻳﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻗﺎرهي ﻣﺎ‪.‬‬
‫از در ﻛﻪ وارد ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل‬
‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ آن ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺪادﺗﺎ ﺗﺮﻳﻠﻲ از روﻳﺶ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﺎل اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮي‬
‫ﻫﺎل ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ اﻳﻦام‬
‫ﺧﻮﻧﻪي آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﻛﻪ دﻟﺖ ﺑﺮاش ﻟﻚ زده ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻤﺎن‬
‫ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﻳﻜﻲ دارد ﺗﻮي‬
‫ﺧﺎﻧﻪي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻐﻠﻲ ﻓﺎرﺳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﮔﻮش‬
‫ﺗﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم ﺻﺪا از ﺣﻨﺠﺮهي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮدي‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎرهاش ﻫﻤﺎن ﻗﺎرهي ﮔﻨﺪ و ﮔﻮز ﻫﻤﻴﺸﻪي ﺧﻮدم‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﮔﻮﻳﻨﺪهي ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪...‬و اﻳﻦﺟﺎ ﻛﭙﻨﻬﺎگ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﭘﻨﺠﺮهاش‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮده و ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﺳﻴﮕﺎرش ﻧﻔﺲ آدم زﻧﺪه را ﺑﻨﺪ‬
‫ﻣﻲآورد ﺧﺎﻧﻪي ﻳﻜﻲ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻧﺎزياش ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪي ورود ﻧﺸﺎﻧﻢ‬
‫داد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮد ﺗﻮي ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎزي و ﺑﺎزﻳﮕﺮي و داﻧﺸﻜﺪهي‬
‫ﻫﻨﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﻣﺮان ﺑﺰرگ ﻧﻴﺎي ﺧﻮار ﻛﺴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫و ﻳﻚ رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖاش ﺑﻮدم‪ .‬و ﻳﻚ ﺷﻬﻼ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖاش‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺳﺎل اول ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﭼﺘﺮي ﺑﻮد و‬
‫داﻣﻨﺶ را اﻧﮕﺎر از رﻗﺎﺻﻪﻫﺎي ﻓﻼﻣﻴﻨﮕﻮ ﻗﺮض ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ‬
‫ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻴﭽﺎره ﻋﺎﺷﻖاش ﺑﻮدم‪ .‬و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺳﺎل ﺳﻮم‬
‫ﻣﻌﻤﺎري ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﺑﻪش ﺧﻴﺮه ﺷﺪم و ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدم ﺗﺎ ﺧﻮدش‬
‫‪25‬‬

‫آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺷﻪ ﺑﮕﻲ واﺳﻪ ﭼﻲ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻴﺦ ﻣﻲﻛﻨﻲ روي‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم؟‬
‫و ﻳﻚ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﻴﺮي ﻛﻪ دﻳﻮار ﺧﺎﻛﻲاش ﻳﻜﻲ از‬
‫ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ دﻳﻮارﻫﺎي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎز زﻧﺪه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺰرگﺗﺎن ﻛﺮدم؛ ﺑﺰرﮔﻢ ﻛﺮدﻳﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻢ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻲﭘﺮده ﺑﻮد و رو در رو‪.‬‬
‫و ﻳﻚ ﺷﻤﻴﻢ ﺑﻬﺎر‪،‬‬
‫و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺷﻤﻴﻢ ﺑﻬﺎر ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ از‬
‫ﻛﻨﺎرش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﻋﻴﻦ ﺳﻮﺳﻚ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪،‬‬
‫و ﺑﻬﺮام ﺑﻴﻀﺎﻳﻲاش ﻛﻪ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز دﻳﺪهام ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﻚ ژاﭘﻨﻲ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ و ﻣﻦ ﻗﺎه ﻗﺎه‬
‫ﺑﺨﻨﺪم و در ﺟﻤﻠﻪي دﻳﮕﺮ ﺑﺸﻮد ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺮام ﺑﻴﻀﺎﻳﻲي ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺟﺪ‪‬ي ﻛﻪ در ﺻﺤﻨﻪاي از اوﻟﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ رﮔﺒﺎر‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آن زن ﺧﻴﺎطاش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪام ﺑﻴﻨﺪازد‪،‬‬
‫و ﺗﺎزه دﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﻛﻮﺛﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ آن‬
‫ﻳﻜﻲ ﻛﻮﺛﺮ ﻛﻪ ﮔﻮز ﺑﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬و وﻗﺘﻲ اﻧﻘﻼب ﺷﺪ و ﻣﺎ ﺷﺪﻳﻢ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻛﺎره و ﺷﻮراي داﻧﺸﻜﺪه و ﭼﻲ و ﭼﻲ و ﻳﻚ اﺻﻞ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ آن ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮ ِﺑﺮَد داﺧﻞ‬
‫ﺑِﺸَﺪ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ اﺳﺘﺎد ﮔﻔﺖ ﺑﺎزي ﺑِﻜﻨﺪ‪ ،‬اون ﻫﻢ ﺑﺎزي‬
‫ﺑِﻜُﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻻﻛﻦ داﻧﺸﺠﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ داﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎزي ﺑ‪‬ﻜُﻨﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻣﺪ ﮔﻔﺖ آﺧﻪ ﺟﺎﻛﺸﺎ‪ ،‬اون روزا ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻛﺮاوات و زﻣﺒﻞ‬
‫و زﻳﻤﺒﻮ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻦ ﭘﻴﺶ دﻛﺘﺮ ﻧﻬﺎوﻧﺪي‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻲﺷﺮت‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺗﺨﻤﻢام ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻴﻦ اﺳﺘﺎد و‬
‫ﺧﻮدﺗﻮﻧﻮ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ؟‬
‫و آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻛﺸﺎ اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻮن و ﭘﻴﺰيﺷﻮ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ از ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا »دﺷﻤﻨﺎن« ﮔﻮرﻛﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﻮن و ﭘﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ از ﻣﺎﺟﺮاي داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ‪1968‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺗﻠﻔﻴﻖ ﺗﺌﻮري و ﻋﻤﻞ‬
‫‪26‬‬

‫در ﻧﻈﺎم آﻣﻮزش و ﭘﺮورش‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﺮ روز ﺗﻮي ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺑﻮدن‪ ،‬ﺗﻮي ﺷﻮرا ﺑﻮدن‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫اﻧﺘﺨﺎب اﺳﺘﺎدﻫﺎي واﻗﻌﻲ از ﺑﻴﻦ آﺷﻐﺎل ﻛﻠﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از در و‬
‫دﻳﻮار ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻮﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ واﻗﻌﺎً ﭘﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻓﻘﻂ زر ﻣﻲزدﻳﻢ‪.‬‬
‫ن زر زدن دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻛﻪ از دم ﻛﻮ ِ‬
‫ﻛﻮنِ زر زدن و ﻛﻮنِ آرزو ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻴﻖ ﺗﺌﻮري و ﻋﻤﻞِ ﻣﺎ در ﺣ‪‬ﺪ‪ ‬ﺟﺪا ﻛﺮدن داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮد از‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﺎدﻫﺎيﻣﺎن‪.‬‬

‫ﻫﻲ ﻧﺎزي ﻧﺸﺎن ﻣﻦ ﻣﻲداد‪.‬‬

‫ﻫﻲ ﺑﺎ ﻧﺎزيﻫﺎش ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ از راﻧﻨﺪﮔﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮره ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ ﻣﻲﺷﻢ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدم‬
‫ﺗﻮي ﻛﺘﻢ ﻧﺮود و ﻫﻤﻪي ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻧﺎزيﻫﺎش ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ‬
‫ﻫﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ؛ ﻣﻦِ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺠﺎ و ﻇﺮف ﻋﺴﻞ ﻛﺠﺎ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ اوﻣﺪم؟ واﺳﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲدوﻧﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺗﻮ ﻛﭙﻨﻬﺎگ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮده اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﻮن داد ﻳﻪ ﻗﺎرهي دﻳﮕﻪﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻴﻦ اﻳﻦ را ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎدم ﺑﻴﺎورد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮم‪ .‬و‬
‫ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻣﻼﻓﻪي ﭼﺮوﻛﻴﺪهي روي ﺗﺨﺖ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺻﺎف ﻛﺮد‬
‫و ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺨﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دارد ﺑﺮﻗﻊ ﻣﻲﻛﺸﺪ روي ﺗﻤﺎم‬
‫ﻓﻼﻛﺘﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﻲ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻢ ﺗﻮ ﻛﻠﻪت ﭼﻲ‬
‫ﻣﻲﮔﺬره‪ .‬و ﺑﺎز اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺧﻢ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮدﺗﻮ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬داداش ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرﺗﻮ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش ﺑﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺮو ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮش ﺗﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﮔﻔﺖ داﺷﺘﻲ‬
‫ﭼﻪ ﻓﻜﺮي ﻣﻲﻛﺮدي؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻧﺲ آوردهم ﻛﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫‪27‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺗﻬﺮاﻧﻲام ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻋﺮﺿﻢ ﺑﻪ‬

‫ﺣﻀﻮرت‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﺎرﺟﻲﻳﺎ از ﻛﺪومﺷﻮن ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻲآد؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺣ‪‬ﺪ اﻗﻠﺶ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﺎ زﺗﺎ ﺟﻮﻧﺰ و ﺟﻮﻟﻴﺎ آرﻣﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ اون دوﺗﺎم ﻛﻪ اﺻﻼً ﻫﻴﭽﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺣﺮفﺷﻢ ﻧﺰن‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را روﺷﻦ‬

‫ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻜﻲ از آن ﺟﺎﻛﺶﻫﺎﻳﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻜﺎرت‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر راه ﺑﻮد ﻛﻪ رد‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺪان ﺑﻮد و ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ در ﺳﻜﻮت رد ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ‬
‫ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻜﻮت را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲام‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻣﻲآورد ﻛﻪ دارم ﻣﻲروم ﻛﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺸﻮم‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﺗُﭙﻞ ﻛﺸﻴﺪهاش روي ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻴﺎزي‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ و او ﻃﻮري ﻣﻲراﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬
‫ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻫﻤﺎن زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ آدﻣﻲ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮدش را‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪﻫﺎش را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻲ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎﻛﺮه‬
‫ﺑﻮدﻧﺶ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻲ ﻣﻲزد ﺗﻮي ﭘﻮزهي اﻳﺮاﻧﻲي ﺧﺎك‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮم‪ .‬ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰم را‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻗﺎرهي ﻣﻦ را‪ .‬و‬
‫اﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ وارد ﻗﺎرهي دﻳﮕﺮي ﺷﻮم ﻛﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي از آن ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ و از ﺗﻤﺎم آن ﻗﺎره ﻓﻌﻼً ﻓﻘﻂ دو‬
‫دﺳﺖ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ روي ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﺶ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ زﻳﺒﺎﺳﺖ آن وﺣﺸﺖ ﻗﺪﻳﻢ‬
‫ﺑﻲﭘﻴﺮ دوﺑﺎره آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮي ﺗﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻓﻘﻂ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎي زﻳﺒﺎي‬
‫‪28‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻣﻌﺸﻮق و ﻣﻌﺸﻮﻗﻪاش را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‬

‫و ﻫﻲ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻦام‬
‫ﻣﻦام‪ .‬و آن ﻗﺪر اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺻﺪام‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻲﺧﻮد زور ﻣﻲزﻧﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اون ﻗﺪر ﭘ‪‬ﺮي ﻛﻪ داري‬
‫ﺳﺮ رﻳﺰ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻛﻨﺎر ﻣﻨﻄﻘﻪاي ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﺟﺎزهﺗﻮن اول ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻳﻪ ﻛﺎره ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻪ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ رو از‬
‫ﻗﺎرهي ﺧﻮدش ورداﺷﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﻳﻪ ﻗﺎرهي دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻫﻮل‬
‫ﻛﻨﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻠﻐﻤﻪاي از ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮت‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﻔﺮ و ﺣﻀﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﻫﻤﺮاﻫﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ از روي ﻓﻼﻛﺖ ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﻮش ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪاش ﺷﻮم‪ .‬دﻧﺒﺎل ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻮش او ﺷﻮم‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻟﻢ اﻟﻜﻲ ﺧﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ دارم ﻣﻲروم‬
‫ﺗﻮي ﻗﺎرهاي دﻳﮕﺮ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪن ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮي ﻣﺮگ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺮگ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﻪي‬
‫ﻣﻌﺮوف ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰي ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮو و ﺧﻮش ﻣﻲرو‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲروم و اﺻﻼً ﺧﻮش ﻧﻤﻲروم‪،‬‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲروم ﺧﻮش ﻧﻤﻲروم‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻛﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم‪ .‬اﻻن ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر او ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او‬
‫از ﻗﺎرهي اﻛﺒﺮ ﺗﺎ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﻗﺎرهي ﺣﻮري ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ ﻫﻨﻮز اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ از‬
‫ﻃﺮﻓﻲ از ﺧﻮد اﺳﻤﺶ ﻛﻪ ﻳﺎد آور ﺣﻮري و ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫‪29‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓ در ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺷﻮخ و ﺷﻨﮕﻲ را ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﻮدم ﻧﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اداي ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓ ﺑﻮدن در آوردم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ واﻗﻌﺎً‬
‫ﺷﺎﻧﺲ آوردهم ﻛﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬و ﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﻜﺮار‬
‫ﻛﺮدم ﺷﺎﻧﺲ آوردهام ﻛﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام‪.‬‬
‫و راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻃﺮف ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻛﻪ او دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﻲدوﻧﻲ اﻳﻦﺟﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ آنﻃﺮف ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ اﻻن در دوران‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدنِ ﻣﻨﻢ )اﻧﮕﺎر وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮدم ﻫﻤﭽﻴﻦ ﮔُﻪ دﻳﮕﺮي‬
‫ﺑﻮدم( اﻣﺎ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻧﺰدﻳﻚﻫﺎي ﻛﻠﻤﭙﻨﺒﻮرگ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮ ﺧﻮد‬
‫ﻛﻠﻤﭙﻨﺒﻮرگ و ﺧﻮدﺗﻮ راﺣﺖ ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﺠﺎ ﻛﻠﻤﭙﻨﺒﻮرگ‬
‫ﻛﺠﺎ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬اﻗﻼً ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎي‬
‫ﻣﻤﻠﻜﺖﺗﻮ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻧﺎزيﻫﺎش را اوورت ﻣﺼﺮف ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﻣﻦ‬
‫داﺷﺘﻢ ﮔﺎﻳﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم ﭼﻮن ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻫﺎﻧﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺑﺮد واﻗﻌﺎً ﻫﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺮاي ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻛﺮدن ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻴﻦ راه ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﻫﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺗﻮي داﻧﻤﺎرك ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬او ﻛﻪ از ﻗﺎرهاي دﻳﮕﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﭘﺸﺖ و‬
‫ﭘﺴﻠﻪﻫﺎي ﺟﻨﮕﻞ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﺟﻨﮕﻞ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ و‬
‫ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﻛﭙﻨﻬﺎگ و ﺣﻮﻣﻪ را و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮيام را ﺑﻪ ﻳﺎدم ﺑﻴﺎورد‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻮ دوﺳﺖ داري ﺑﺮي ﺗﻮ‬
‫اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻦام دارم ﻋﻴﻦ ﻣﻮش دﻧﺒﺎل ﺗﻮ و ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲآم‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪاش ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن رﻓﺘﻦ ﺗﻮي ﻗﺎرهي دﻳﮕﻪﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻗﺎرهاي ﻣﻲﺑﺮﻣﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻋﻤﺮ داري از ﺗﻮش‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎي آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪.‬‬
‫ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﺎرهات ﻫﻤﺎن ﻗﺎرهي ﮔﻨﺪ‬
‫و ﮔﻮزِ ﺧﻮد‪ ‬ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺳﻜﻮت ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺸﻨﮓﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲي ﻣﺘﻦ‬
‫‪30‬‬

‫ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدن ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻧﺸﺎﻧﻪي ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻣﺎ از ﻫﻢ‪.‬‬

‫وارد ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻔﺸﻲ ﻫﻢرﻧﮓ ﮔﻞﻫﺎي زرﺷﻜﻲي ﻣﺴﺨﺮهي‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻮد و روي ﭼﻤﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ و ﻣﻦ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺟﻮري اﻳﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﻫﻲ روي ﭼﻤﻦ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ و ﭘﻨﺠﻪاش ﻛﻤﻲ ﺗﺎ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و ﻫﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﺴﭙﺎرم ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﺟﻨﮕﻞ و آواز ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬و‬
‫ﻫﻲ ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﻮي ﺗﺎﭘﺎﻟﻪ و ﭘﺸﻜﻞ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺰﻧﻢ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﻧﺎزيﻫﺎي ﺣﻮري‬
‫ﺑﻬﺸﺘﻲي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام رو ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮي زﺑﻠﻲ ﭘﺮﻳﺪ‬
‫روي ﻛﻨﺪهي درﺧﺘﻲ و دﺳﺖﻫﺎش را از دو ﺳﻮ ﺑﺎز ﻛﺮد‪:‬‬
‫ﺣﺠﺎب ﭼﻬﺮهي ﺟﺎن ﻣﻲﺷﻮد ﻏﺒﺎر ﺗﻨﻢ‬
‫ﺧﻮﺷﺎ دﻣﻲ ﻛﻪ از آن ﭼﻬﺮه ﭘﺮده ﺑﺮ ﻓﻜﻨﻢ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻔﺲ ﻧﻪ ﺳﺰاي ﭼﻮ ﻣﻦ ﺧﻮش اﻟﺤﺎﻧﻲﺳﺖ‪...‬‬
‫و ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد در زﻣﻴﻨﻪي درﺧﺘﻲ ﭘﺮ از‬
‫ﺷﻜﻮﻓﻪي ﭘﺎﻛﻴﺰهي ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دو روﺑﺎن زرﺷﻜﻲي ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﻫﻤﺮﻧﮓ ﮔﻞﻫﺎي ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎﻓﻪي ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻮارهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎرش را اﻧﮕﺎر درﺳﺖ از روي‬
‫ﻃﺮح ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﭼﻴﺖاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دو ﻣﺮﺑﻊ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻪ آراﻣﻲي ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻛﻪ در ﻓﻀﺎ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎزي ﺑﺎزي‬
‫ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻧﺒﻮد‪..‬‬
‫و ﺑﻮي ﺳﺒﺰه ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﻓﻘﻂ ﺑﻮي ﭘﺸﻜﻞ و ﺗﺎﭘﺎﻟﻪ از آن ﭘﺸﺖ و ﭘﺴﻠﻪﻫﺎ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦام ﺑﺎزﻳﮕﺮي ﺧﻮﻧﺪم ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮﻧﺪﻧﺶ ﻣﻲرن داﻧﺸﮕﺎه‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﻮن اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻣﺒﺘﺬل‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮام روي ﺻﺤﻨﻪاي ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻳﻪ زﻧﺪﮔﻲي آروم دارم‬
‫ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدم ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻣﻪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ و دﺧﺘﺮﻫﺎم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺮوژ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮم ﻓﺮار ﻛﺮدم اوﻣﺪم اﻳﻦﺟﺎ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫‪31‬‬

‫ﻳﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪي ﭘﺮت دور و ﺑﺮ ﻫﻠﺴﻴﻨﮕﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ‬

‫وﻗﺖ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎم ﭼﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻴﺮﺟﻪ ﻣﻲرم ﺗﻮي ﻳﻪ ﻗﺎرهي دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻗﺎرهاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫آراﻣﺶ ﻣﻲده‪ .‬اﻻنام ﻛﻪ ﺗﻮ ﻗﺎرهي آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻦ آن دور دورﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻫﺎﻧﻲ رؤﻳﺎي ﻣﻦ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬و‬
‫ﻳﻚ ﺟﻮري ﻗﺸﻨﮓ و ﻧﻘﻠﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و دﻧﺪانﻫﺎي ﺧﺮﮔﻮﺷﻲ و‬
‫ﺳﻔﻴﺪش را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد ﺗﺎ ﺑﺎز آن وﺣﺸﺖ ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‬
‫درون ﻣﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻗﺸﻨﮕﻲ را در‬
‫زﻧﺪﮔﻲاش از دﺳﺖ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺗﺨﻤﻲ روي ﺧﺎك ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ و ﺑﻲﮔﺮﻣﺎﺳﺖ‬

‫و ﻣﺎ ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ و ﺗﻮي ﺑﻮي ﺗﭙﺎﻟﻪاش ﺑﻮدﻳﻢ و او ﻫﻨﻮز داﺷﺖ‬
‫ﭘﺸﺖ و ﭘﺴﻠﻪﻫﺎي ﻗﺎرهاي را ﻛﻪ ﺗﻤﺎم زﻳﺮ و ﺑﻤﺶ ﺑﺮاﻳﻢ آﺷﻨﺎ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد و ﻣﻦ ﻋﻴﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن روي‬
‫زﻣﻴﻦ ﻫﻲ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ آن ﻻﻣﺎﻻﻫﺎي‬
‫ﻗﺎرهاش ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﻳﻢ‬
‫واﻋﺘﺼﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ذر‪‬ه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ و ﻻﺗﺨﺮﺟﻮ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻣﺰدش را ﻫﻤﺎن دوراﻧﻲ اﻋﺪام ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﺨﺎﻟﻲ ﻫﺮ‬
‫ﻛﺲ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﺮم ﮔﻮز اﻋﺪام ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ اﮔﺮ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺶ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﻲﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﻮري‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻲرود ﺑﻬﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪﻫﺎش ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاش ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻮده ﺗﻮي‬
‫ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺑﺰرگ ﺳﺎل‪ 60‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻪ ﺳﻮار ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﺪه‬
‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻧﺨﺎﻋﺶ و ده ﺳﺎﻟﻲ ﻓﻠﺞ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﻻﺑﺪ ﻫﻔﺖ ﻛﻔﻦ ﭘﻮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﻫﻔﺪه ﺳﺎل داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ازدواج ﻛﺮده و ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎﺟﺮ ﻓﺮش و واﺟﺒﻲ ﺑﻮده آﻣﺪه ﻧﺮوژ‪) .‬واﺟﺒﻲ را ﻫﻤﭽﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮش ﻛﻪ ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم(‪.‬‬
‫ﺷﻮﻫﺮش از اﻳﻦ ﺗﻴﭗﻫﺎي آﺷﻐﺎل ﺑﻲﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﻮده ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ و ﻛﺎرش ﺧﺎﻳﻪي اﻳﻦ و آن واﻛﺲ‬
‫‪32‬‬

‫زدن ﺑﻮده ﻛﻪ ﺣﻴﻒ ﻛﻠﻤﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﻣﺼﺮﻓﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ده‬

‫ﺳﺎﻟﻲ از او ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮده و ﺑﻌﺪ از ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻓﻴﻠﺶ دوﺑﺎره‬
‫ﻫﻮاي ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺑﺎﻛﺮه ﻣﻲﻛﻨﺪ و آن ﻗﺪر‬
‫اﻳﺮاﻧﻲﺑﺎزي در ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺣﻮري ازش ﺟﺪا ﻣﻲﺷﻮد و وﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮود ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻚ ﺑﺎﻛﺮهي آﻛﺒﻨﺪ‪ ‬ﻫﺸﺖ ﺑﺎر‬
‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻴﺎورد‪ .‬و ﺣﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲاش ﺧﻮب ﺑﻮده ﻣﻲرود‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺎ ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻐﻠﺶ را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺸﺎور ﻛﻮدﻛﺎن‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ و‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮش‪ .‬و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺮش آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮش ﻣﻲدارد ﻣﻲآﻳﺪ داﻧﻤﺎرك‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺗﻘﺮﺑﻴﺎً ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﺎرهاي ﻛﻪ ﺗﻮش ﻗﺪم ﻣﻲزد ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و داﺷﺖ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ راه ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻣﺴﻠﻂ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮدهام‪ .‬و اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش زﻣﻴﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﻓﺮق‬
‫داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﮔُﻬﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم و ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدم از ﻫﺮ‬
‫ﺑﻮد و ﻧﺒﻮدي و ﻓﻘﻂ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎي اﻳﻦ ﻗﺎره‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻴﺎوﻳﺰم ﻛﻪ ﺗﻮش ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﻫﻤﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﮔُﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ آن ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻳﻪﻟﻴﺲ‪ .‬ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺖ و اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل از‬
‫ﻋﻤﺮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﺎب ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻛﻨﺎر‬
‫دﻳﮕﺮان را ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻲ ذﻫﻨﻲ ﺧﻼق داﺷﺖ و ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد و ﺣﺎﺻﻞ ﻓﻜﺮﻫﺎش را ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ و‬
‫ﺧﻂ ﻣﻲزد و ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ و روز و ﺷﺐ ﺑﺮاﻳﺶ ﭼﻨﺪان ﺗﻔﺎوﺗﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﺣﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﻗﺼﺪش اﻳﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻫﺎﻟﻪاي ﺑﺴﺎزد دور ﺗﻦ آدمﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲاي را ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻃﺮفﺷﺎن ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺧﻨﺜﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫و آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺗﺨﻤﻲ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ و از ﻻ ﺑﻪ ﻻي درﺧﺖﻫﺎ ﺳﺮ‬

‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﻦ ﻣﺎ‪.‬‬
‫‪33‬‬

‫و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫و ﺑﻮي ﺳﺒﺰه ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﭘﺸﻜﻞ و ﺗﺎﭘﺎﻟﻪ از آن ﭘﺸﺖ و ﭘﺴﻠﻪﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﻧﺴﻴﻢ‬
‫ﮔﺎه ﮔﺎه ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫و او ﻛﻴﻔﺶ را ﻛﻪ ﻫﻢرﻧﮓ ﮔﻮﺷﻮارهاش ﺑﻮد داد دﺳﺖ‬
‫دﻳﮕﺮش و دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺮ ﺑﺎزوي ﻣﻦ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ‬
‫از ﺑﺎزوم وارد ﺗﻨﻢ ﺷﺪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﺟﻨﮕﻞ را ﭘ‪‬ﺮ از‬
‫ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ زﻧﺪﮔﻲاش ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺷﻬﺮش ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻗﺪم‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺗﺨﻤﻲ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ و از ﻻ ﺑﻪ ﻻي درﺧﺖﻫﺎ و ﭘﺸﺖ‬

‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﻦ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ روي‬
‫ﮔﻠﻪاي ﺳﺒﺰه و ﭼﻤﻦ ﻧﻤﺪار‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﺳﺒﺰه ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي‬
‫دﺳﺖﻫﺎش‪ ،‬ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ‬
‫ﻣﻲآد ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬واﺳﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ‬
‫ﺑﺎﻫﺎت زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهم‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬داداش ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﺗﻮ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲﻳﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﻧﺎزيﻳﺎﻣﻮ ﻧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﺑﺪم ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻲ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد و ﻋﻄﺮ آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎﻧﺶ‬
‫و ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮﻧﺶ ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮد ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺧﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮش ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ؛‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم؛‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل او؛‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل آﻓﺘﺎب ﮔﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮ ﺗﻨﻢ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ؛‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل آن ﻫﻤﻪ ﻋﻄﺮ ﺟﻨﮕﻞ و ﺻﺪاي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻪ اﺻﻼً‬
‫ﻟﺬﺗﻲ ﻧﻤﻲآورد‪.‬‬
‫‪34‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ اﺷﻚ را ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬

‫اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﻛﺎﻣﻼً ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻲرم ﻳﻪ‬
‫ﭼﺮﺧﻲ اﻳﻦ دور و ﺑﺮا ﺑﺰﻧﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬و رﻓﺖ و ﻻي ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي‬
‫ﺑﻴﺸﻪﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم ﺑﺎ ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن ﻛﻪ‬
‫ﻳﺎدآور ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎي او ﻛﻪ ﻳﺎدآور ﺑﺮادرم ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ دارد ﺑﺮ ﺳﺮم ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن و‬
‫ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻣ‪‬ﺮده اﺳﺖ و اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻗﺪﻳﻢ زدﻳﻢ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺪون‬
‫ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎس دﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻓﺸﺎر ﺑﺎزوﻳﻲ؛ و ﻳﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﺑﺮادر‬
‫ﺑﻴﭽﺎرهي ﺧﻮدم ﺟﻠﻮﻣﺎن ﺳﺒﺰ ﺷﺪ و داﻣﻦ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ را ﭘﺲ زد‬
‫و ﻛُﻠﺘﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ دارﻳﻦ؟ و ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎنﻫﺎيي ﻣ‪‬ﺪام ﺗﻜﺮاريي ﻫﺮ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ در آن‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮔُﻪ‪.‬‬

‫و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدم و آرزوم ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدن ﺑﻮد و ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﺎ‬

‫در ﻗﺎرهاي دﻳﮕﺮ ﭘ‪‬ﺮم ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪم ﻫﻲ از ﻫﻤﺎن ﻛﻮزهاي ﭘ‪‬ﺮم‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻨﺪ و ﮔﻮز آن ﺧﺎك اﺳﺖ؛ و از اﻳﻦ زن‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮد ﺗﻮي آن ﻓﻀﺎ‪ ،‬و از آن‬
‫ﻓﻀﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻠﺶ زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم‬
‫ﺗﺮﻳﻠﻲﻫﺎي ﻫﺠﺪه ﭼﺮخ دﻧﻴﺎ از روﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛‬
‫از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻪ ده ﺳﺎﻟﻲ او را ﭘﻴﺮﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد؛‬
‫از روي ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دوﺗﺎ ﻛﻴﺴﻪي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺨﻴﻪ‬
‫ﺷﺪهي ﺧﺎك ﺷﻴﺮ ﺑﻮد؛‬
‫و ﺷﻜﻤﺶ ﻛﻪ از رﻳﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؛‬
‫و ﭘﺎﻫﺎش ﻛﻪ ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ راه ﺑﺮود؛‬
‫و وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎت را ﻣﻲﺑﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از‬
‫اﻳﻦﻫﺎ را ﻧﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬و ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺗﻮي ﻓﻼﻛﺖ ﺧﻮدت‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪي‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲاش ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻨﺎرت ﺑﺎ ﺑﻮي آداﻣﺲ‬
‫ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن؛‬
‫و ﺑﻮي ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮﻧﺶ؛‬
‫و ﭘﻴﺮﻫﻦ ﮔﻠﺪار ﺷﺒﻪ ﭼﻴﺖ ري؛‬
‫و ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻴﺸﻪ و ﻣ‪‬ﺪام ﻫﻤﺎن ﻻﻻﻳﻲي‬
‫‪35‬‬

‫اﻧﺪوﻫﺒﺎر ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻛﻨﻮن ﺑﻪ آب ﻣﻲ ﻟﻌﻞ ﺧﺮﻗﻪ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ؛‬
‫ﻧﺼﻴﺒﻪي ازل از ﺧﻮد ﻧﻤﻲﺗﻮان اﻧﺪاﺧﺖ؛‬

‫و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎي ﻫﺎي ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻲ ﻛﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد از ادﺑﻴﺎﺗﻢ و از ﺧﺎﻟﺺﺗﺮﻳﻦ رﻓﻴﻖ‬
‫دوران ﺟﻮاﻧﻲ و ﭘﻴﺮيام ﻛﻪ در ﻛﻨﺎرم ﺑﻮد‪ ،‬و دﺳﺘﺶ ﭘ‪‬ﺮ از‬
‫ﮔﺮﻣﺎي آﻓﺘﺎبِ ﻧﺎب ﺑﻮد‪ ،‬و ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪ‬
‫زﻳﺒﺎﻳﺶ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺷﻴﻄﻨﺖ و زﻻل ﺑﻮدن او ﺑﻮد؛‬
‫‪ -‬ﻫﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﺳﺒﺰه ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﺷﻮرِ ﮔﺮﻳﻪي ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻪ در ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻞ دوم‬
‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺎرهاش ﺗﻮي ﻫﻨﺪ ﻳﺎ ﻛﻪ اﻓﺮﻳﻘﺎ‪،‬‬
‫اﻣﺮﻳﻜﺎ و آﺳﻴﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮا ﺑﺮد؛ و رﻫﺎ ﻛﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ‬
‫ﻗﺎرهاش ﺑﺮوم‪.‬‬
‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ﻛﻠﻤﻪي رﻓﺎﻗﺖ را از ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﻨﺪ و ﮔُﻪ دﻫﻪي ﺷﺼﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺑﻮد و رﻓﻴﻖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪36‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﺳﺖﻫﺎش ﺑﺪ ﺟﻮري رﻓﻴﻖ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺗﻨﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ذر‪‬ات وﺟﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻨﻢ رﻓﺎﻗﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدم دﻳﺪم دوﺑﺎره ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪهام‪ .‬و او ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد و ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎزي‪ ،‬و ﭘﻴﻮﻧﺪش ﺑﺎ ﻣﻦ از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﺑﻮد و ﺑﺎزي ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻲ ﭘ‪‬ﺮم ﻛﺮد از ﻣﻦ و از ﺧﻮدش‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻫﻲ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﺷﺪم از او‪،‬‬
‫ﻫﻲ رﻧﮓ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪،‬‬
‫رﻧﮓ و ﺑﻮي او‪،‬‬
‫و ﻫﻲ ﺑﻲﻗﺮار ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪن ﻣﻲﺷﺪم ﺗﻮي ﺗﻦ رﻓﻴﻘﺎﻧﻪاي ﻛﻪ‬
‫داﺷﺖ‪،‬‬
‫و ذﻟّﻪ ﻣﻲﺷﺪم از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ رﻧﮓ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬
‫و ﺗﻦ ﻛﻪ ﻫﻲ در ﺗﻨﺶ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫و دوﺑﺎره دﻳﺪم ﻛﻠﻤﺎت و رﻓﻴﻖ ﺑﺎز آﻣﺪ‪،‬‬
‫ﺷُﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪،‬‬
‫ﺟﻼي ﻗﺪﻳﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ آن ﭘﺎﻛﻴﺰﮔﻲاي ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﻛﺘﺎبﻫﺎ و ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ و‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﺎدوﻳﻲﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﺎزيﻫﺎش را ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ دوﭘﻬﻠﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻛﻨﻨﺪه و ﻫﻢ‬
‫رﻓﻴﻘﺎﻧﻪ ﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪:‬‬
‫ﻣﻦ وﺑﺎل ﮔﺮدﻧﺖ ﻧﻤﻲﺷﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ ﺑﮕﻮ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻗﺎرهﺗﻮن ﻳﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻗﺎرهي ﻣﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻛﺮهام‪.‬‬
‫ﻣﻦ رؤﻳﺎم اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫‪37‬‬

‫ﻞ ﻮم‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهاش ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهام‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻮش از ﻛﻮﻧﺖ ﺑﻠﻐﻮر ﻣﻲﻛﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬

‫‪38‬‬

‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﺐ ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل ﻣﻲﮔﻨﺪه و ﻫﻮﻳﺠﺎ ﻟﻴﭻ ﻣﻲاﻧﺪازه و‬

‫ﻧﻮﻧﺎ ﻛﭙﻚ ﻣﻲزﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﺎﻧﻪي ﻗﺎرهي ﺧﻮدش‪ :‬ﻫﻠﻪ اي‬
‫ﺳﺮده‪ ‬ﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻀﺐ روي ﻣﮕﺮدان‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬آﺧﻪ ﻫﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﻣﻲري ﻓﻠّﻪاي ﻣﻲﺧﺮي‬
‫ﻛﻪ ارزون ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﺰ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪.‬‬
‫و آرام اﻧﮕﺎر ﺳ‪‬ﺮﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎرهيي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬

‫‪2‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهاش ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎره‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲﮔﻲ ﭼﻪﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از‬

‫ﮔﻠﺪوﻧﺎ رو دوﺳﺖ داره و ﺗﺎ ﺗﻪﺷﻮ ﻣﻲﺧﻮره‪ .‬اﻳﻦ ده ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻮﻧﺲ‬
‫‪39‬‬

‫ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻲ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻲﺧﻮره‪ ،‬ﻣﻨﻢ از‬

‫ﺧﻮردﻧﺶ ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﺎﻧﻪي ﻗﺎرهي ﺧﻮدش‪ :‬ﻫﻠﻪ اي‬
‫ﺳﺮده‪ ‬ﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻀﺐ روي ﻣﮕﺮدان‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻨﻮ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪم ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﺳﺒﺰي و ﻃﺮاوت ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫و آرام اﻧﮕﺎر ﺳ‪‬ﺮﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎرهيي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬

‫‪3‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهاش ﺗﺎ ﻋﻤﻖ‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭘﺎﺷﻨﻪي ﭘﺎم ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻴﭗ‬

‫دﻣﺎﻏﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧ‪‬ﺲ ﺧ‪‬ﺲ رﻳﻪﻫﺎم ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫‪40‬‬

‫ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮه ﻳﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺮاي ﭘﺎﻫﺎي رﻳﻐﻤﺎﺳﻲت ﺑﻜﻨﻲ و ﺑﺮاي‬

‫ﺳﻜﺘﻪﻫﺎي ﻧﻴﻤﻪﺷﺐﻫﺎت‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﺎﻧﻪي ﻗﺎرهي ﺧﻮدش‪ :‬ﻫﻠﻪ اي‬
‫ﺳﺮده‪ ‬ﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻀﺐ روي ﻣﮕﺮدان‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬دوﺗﺎ آدم ﻣﻲﺗﻮﻧﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻦ‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮان ﻫﻤﺪﻳﮕﻪرو ﺗﻴﻜﻪ ﭘﺎره ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫و آرام اﻧﮕﺎر ﺳ‪‬ﺮﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎرهيي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬

‫‪4‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهاش ﺗﺎ‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺪون رودرواﺳﻲ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﻣﺎ رو ﮔﺎﻳﻴﺪي ﺑﺎ ﺑﻮي‬

‫آداﻣﺴﺖ و ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮﻧﺖ و اﻳﻦ دم اﺳﺒﻲﻫﺎت و ﻋﺮﻋﺮ ﺷﺠﺮﻳﺎن‬
‫‪41‬‬

‫و زر زر ﻋﻠﻴﺰادهت‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﺎﻧﻪي ﻗﺎرهي ﺧﻮدش‪ :‬ﻫﻠﻪ اي‬
‫ﺳﺮده‪ ‬ﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻀﺐ روي ﻣﮕﺮدان‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻟﺤﻦ راﺑﺮت دﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻦ ﺗﻮ اون ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﭼﻲ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﺤﺘﺮﻣﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻪ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﻪﺗﻮن ﺑﺪه ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫و آرام اﻧﮕﺎر ﺳ‪‬ﺮﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎرهيي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬

‫ﻞ ﻮم ) ﺴ ﺖ دوم(‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎرهاش‬

‫از اﺳﻤﺶ ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬

‫از دم اﺳﺒﻲﻫﺎش‪،‬‬
‫از ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺳﻴﺎﻫﺶ‪،‬‬
‫‪42‬‬

‫از ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن‪،‬‬

‫از ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن‪،‬‬
‫از ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاي ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ)ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮش ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﻮد(‪،‬‬
‫از اﺷﻌﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ )ﻛﻪ ﻫﻤﺎن داﻳﺮهي ﮔﻨﺪ و ﮔﻮز‬
‫ﻗﺎرهي ﻣﻦ ﺑﻮد(‪،‬‬
‫از ﺳﻔﺮﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲاي ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻗﺎرهي‬
‫ﺟﻬﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫داد زدم ﺷﻚ ﻧﺪارم ﻣﻲري ﭘﻴﺶ ﮔﺪا ﮔﻮدوﻻي اﻓﻐﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﭘﺎره ﭘﻮره ﺷﺪهﻫﺎي آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻛُﺲ ﻣﺸﻨﮓﻫﺎي ﮔﺸﻨﻪي ﮔﺎو‬
‫ﭘﺮﺳﺖ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﻲﺑﻨﺪم ﻳﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺮي ﺑﺎﻻي‬
‫ﺑﺮج اﻳﻔﻞ واﻳﺴﻲ ﻛﻴﻒ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﻨﺎر آﺑﺸﺎر ﻧﻴﺎﮔﺎرا دﺳﺖ و‬
‫ﺻﻮرتﺗﻮ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺻﻔﺎ ﺑﺪي‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻟﺒﻬﺎش ﻣﻲﻟﺮزد‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﻛﻪ ﻳﺎدآور اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﺳﭙﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮدي را‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮش و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫‪43‬‬

‫‪2‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﺎره‬

‫ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻗﺎرهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و آن ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬و آن ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اون ﻗﺎرهﻫﺎ ﭼﻲﻫﺎ دﻳﺪي؟ ﻓﻘﻂ‬
‫‪44‬‬

‫ﻧﻘﻠﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ اون ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺪم ﺗﻌﺮﻳﻒ‬

‫ﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اوﻧﺎ دﻳﺪﻧﻲ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﺮه و ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻲ اﺟﺮا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮا‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮدش‪ ،‬و ﻋﻴﻦ راوي ﺷﺎﻧﻜﺎر‬
‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﻗﺎرهي اﻣﺮوز ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺷﻚ ﻧﺪارم ﻫﺮ ﻛﺠﺎي ﻛﺮهي زﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﻋﻴﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻗﺎرهي ﮔﻨﺪ و ﮔﻮز ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ ﻫﻲ از اﻳﻦ ور اﺗﺎق‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ آن ورش‪ ،‬ﭼﺎي درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ درﺳﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﻇﺮف ﺷﺴﺘﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻫﻤﻪ را ﺧﻮدش ﭘﺎك ﺷﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺎرو‬
‫ﺑﺰﻧﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻴﻦ دﺳﺘﻪي ﮔﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻴﻦ اﻻغ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮي اﺗﺎق درﺟﺎ وول‬
‫وول ﻣﻲﺧﻮردم و ﺗﻮي دﻟﻢ اﻧﮕﺎر ﺣﻠﻴﻢ ﺗﺮﺷﻴﺪه ﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻲ ﺣﻮريي ﺑﻬﺸﺘﻲ از ﺗﻮي ﻗﺎرهﻫﺎ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻴﺮون و‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ اﺗﺎق‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬دو ﺳﺎﻋﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮوﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻐﻞ‪ ،‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﭘﺎرك ﻧﻮآﺑﺮو ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻗﺎرهي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮدش‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﻳﺪ درﺟﻪي ﺷﻮﻓﺎژ را ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪم ﺗﺎ آﺧﺮش‬
‫ﭼﻮن ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﺮزش ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺜﻞ ﺧﺮ ﻋﺮق ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮدش‬
‫‪45‬‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﺮزش‬
‫ﺑﻮد‪،‬‬
‫روزي ﺳﻪ دﻓﻌﻪ دوش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫از ﺣﻤﺎم ﻛﻪ آﻣﺪم آﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲي‬
‫ﻫﻴﺸﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﺎﻧﻲي ﺧﻮدم اﻳﻦ ﻗﺪه ﻋﻴﻦ ﮔُﻞ ﻃﺮاوت ﻧﺪاره‪،‬‬
‫داد زدم دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﻲ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻣﻲزﻧﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺑﺎر دور ﭘﻨﺞﺗﺎ ﻗﺎرهت ﺑﭽﺮﺧﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻟﺒﻬﺎش ﻣﻲﻟﺮزد‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﻛﻪ ﻳﺎدآور اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﺳﭙﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮدي را‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮش و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫‪3‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ‬

‫ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪي ﻗﺎرهاش اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰي از آﻟﺖ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد‬

‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﺳﺮدش ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻣﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫‪46‬‬

‫ﺧﻮدش ﺳﺮدش ﺑﻮد ﻫﻲ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻣﺮا ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ روي‬

‫ﺷﺎﻧﻪام‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮري ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم از اﻳﻦ ﻛﻴﻮﺳﻚ زﻳﺮ ﺧﺎﻧﻪام ﻳﻚ ﺷﻴﺮ‬
‫ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﺟﻮرابﻫﺎم را ﻣﻲداد دﺳﺘﻢ‪ :‬ﺗ‪‬ﺮَك‪ ‬ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎي ﭘﺎت‬
‫ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻲﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻣﻲﮔﻔﺖ دﻟﻢ از ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺖ درد ﻣﻲﮔﻴﺮه‪،‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻴﭙﺖ اﺻﻼً ﻧﻤﻲذاره ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﮕﻮزد‪ ،‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﻛﻪ راه ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ دﻛﺘﺮ ﺑﺮاي ﺗﺮك‪ ‬ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎي‬
‫ﭘﺎم‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﺷﺒﻲ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻋﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺗﻤﺎم اﻧﺪاﻣﺶ ﻳﻚﺑﺎره ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻔﺘﺎد‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻢ ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﻮد ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ دﻛﺘﺮ ﻛﻪ رﻳﻪﻫﺎت ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺧﻴﻠﻲ ﺧ‪‬ﺲ ﺧ‪‬ﺲ ﻣﻲﻛﻨﻪ‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ دﻛﺘﺮ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‪.‬‬
‫داد زدم اﻳﻦ ﺳﻮراخ دﻣﺎغ ﻣﻦ ﺳﻲ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﻮره‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﺎﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮره‪ ،‬اﻳﻦ رﻳﻪي‬
‫ﻣﺎدرﺟﻨﺪهي ﻣﻦ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮريﻳﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻟﺒﻬﺎش ﻣﻲﻟﺮزد‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﻛﻪ ﻳﺎدآور اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﺳﭙﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮدي را‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮش و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫‪47‬‬

‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫‪4‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ‬

‫ﺻﺪاي ﻧﻲﻧﻮاي ﻋﻠﻴﺰاده ﻣﻲآﻣﺪ و ﺑﻐﺾ ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﺳﻨﺪهي‬

‫ﺑﻲﭘﻴﺮ ﺗﻮي ﮔﻠﻮﻳﻢ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ ﻧﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را ﻓﺮو دﻫﻢ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﻫﻤﺎن ﺑﻮﻟﺮو ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻲ ﺳﺎز روي ﺳﺎز ﻣﻲآو‪‬رد‪.‬‬
‫دم اﺳﺒﻲﻫﺎي دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪي در دار‪ ،‬ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺳﻴﺎه ﭘﻴﺮ زن‬
‫‪48‬‬

‫دﺳﺖدوز ارﻣﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ‬

‫زﻳﺘﻮن‪ ،‬از ﭼ‪‬ﺲﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﻋﻠﻴﺰادهاش ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﻋﺮﻋﺮﻫﺎي‬
‫ﺷﺠﺮﻳﺎن‪ ،‬از داﻳﺮه زﻧﮕﻲﻫﺎي ﻣﻮﻟﻮي ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎتﻫﺎي ﻳﺎرو‬
‫ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲﻳﻪ‪...‬‬
‫داد زدم ﻣﻨﻮ ﮔﺎﻳﻴﺪي ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ‪ -‬اﻳﺮاﻧﻲ‪-‬‬
‫اﻓﻌﺎﻧﻲﻫﺎت‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻟﺒﻬﺎش ﻣﻲﻟﺮزد‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﻛﻪ ﻳﺎدآور اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﺳﭙﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮدي را‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮش و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻞ ﻮم) ﺴ ﺖ ﻮم(‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ راﺳﺘﻲ ﺗﻮ آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآري؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻲ؟ آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن ﭼﻲﻳﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻛﻲ آدﻣﺲ ﺧﻮردم‪.‬‬
‫‪49‬‬

‫‪2‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ و‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎت ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن ﻣﻲده‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺑﻮن ﻛﺠﺎ ﺑﻮده ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن ﻛﺠﺎ ﺑﻮده ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﻮن ﺷﺎﻣﭙﻮﺋﻲﻳﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪي ﭘﻴﺶ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﺧﻮدت‬
‫ﺧﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫‪50‬‬

‫‪3‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﻲ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي ﺗﺮﻳﻜﻮ ﻣﻮﻟﻦ روژ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ‪،‬‬
‫ﻳﻪ دﺳﺖ دوز ارﻣﻨﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮش درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎل ﺗﻮ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪51‬‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺷﺎﻧﻠﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﮕﺰﻳﻦ ﺧﺮﻳﺪهم‪،‬‬

‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﺟﻮري ﻣﻲﮔﻲ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﻪت ﺑﮕﻢ ﺧﺪاد ﻛﺮون‬
‫ﭘﻮﻟﺸﻪ‪.‬‬

‫‪4‬‬

‫آﻣﺪ و‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪت ﺑﺮﻧﺨﻮردهﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ از اﻳﻦ آﻫﻨﮓ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲﻳﻪ‬

‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﮔﺪا ﮔﻮدول ﺗﻮش وول ﻣﻲﺧﻮرن و ﻳﻪ ﻣﺸﺖ‬
‫ﺻﺪا از ﻣﺎﺗﺤﺖﺷﻮن در ﻣﻲآرن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪم ﻣﻲآد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ واي ﻧﮕﻮ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر راوي ﺷﺎﻧﻜﺎره‬
‫‪52‬‬

‫ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺶ ﻫﺎﻧﻲ و اﺳﻤﺶام اُﻣ‪‬ﻪ‪Oam .‬‬

‫ﻞ ﻮم) ﺴ ﺖ ﮫﺎرم(‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ روي ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺼﻲ‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲدﻳﺪم‬
‫ﺟﺎﻛﺶﺗﺮ از ﺗﻤﺎﻣﻲي آنﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻢ‪.‬‬
‫‪53‬‬

‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﺮدي ﺟﺎﻛﺶ؟ دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﺮدي‬

‫ﺟﺎﻛﺶِ ﻛﺒﻴﺮ؟‬
‫ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ از‬
‫دﻳﺪن ﭼﻬﺮهي ﺧﻮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻴﻔﻮر ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪن‬
‫اﺳﻢ ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪش اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻚ اﺳﺖ و‬
‫دوﻣﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬دﭼﺎر ﺗﻬﻮﻋﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻛﻪ‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪،‬‬
‫اﻧﺴﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪...‬‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﺳﻨﺪهي ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲﺳﭙﺮدم ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ روﺷﻨﺎﻳﻲ‪،‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎ‪ ،‬اﻧﺮژياش ﭘﺎﻛﻴﺰهام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺑﺎران ﻣﻲﺳﭙﺮدم ﺗﺎ آﺑﺸﺎروار ﺑﺮ ﺗﻨﻢ ﺑﺒﺎرد و از‬
‫ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﻦ ﭘﺎﻛﻴﺰهام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻮا ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻮدﻛﺎن و ﺟﻴﻎ و ﺑﺎزيﻫﺎﺷﺎن ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺎل ﻣﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻧﻴﻤﻜﺖ‪ ‬ﭼﻤﻦرﻧﮓ و ﻗﺸﻨﮓ ﭘﺎرك‪،‬‬
‫و آواز دﻟﻨﺸﻴﻦ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫و زﻣﻴﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ روش ﻗﺪم ﻣﻲزدم ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮي ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدي‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز‬

‫دﻳﮕﻪام روش‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻧﺎزيﻫﺎت ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻲ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬و او آﻣﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل‬
‫‪54‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز دﻳﺪ ﭼﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺳﻪ روز رﻓﺖ ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﻫﻲ در‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪم‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﻫﻲ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪم‪ .‬در را ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدم ﻧﻘﻠﻲ ﻧﻘﻠﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲزدم ﻧﻘﻠﻲ ﻧﻘﻠﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮﻳﻨﺘﺮ را زدم زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ‬
‫و ﻧﻘﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻧﻘﻞ ﺗﻮي وﺟﻮدش داﺷﺖ رﻳﺨﺖ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪام‪:‬‬
‫ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ورد ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﭼﻤﺪان ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي‬
‫ﭼﺮخدارش را ﻛﻪ ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ زﻳﺮﭘﻮش و ﺷﻮرت ﺗﻮش ﺑﻮد روي‬
‫ﻫﺎل ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪش را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬داداش ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش ﺑﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻋﺮﺿﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرت ﻛﺒﻮﺗﺮاﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬آواز ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺳﻮرﺗﺎﺗﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮمﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎز‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ و ﺳﻪ روز ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدي‪ ،‬ﭼﻨﺪ‬

‫روز دﻳﮕﻪام روش‪ ،‬ﺑﺬار ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﭼﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬و او‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬و از در ﻛﻪ وارد ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل‬
‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪ ،‬دﻳﺪ ﻣﺸﻜﻞ ﭼﻲﺑﻪ‬
‫ﭼﻲﻳﻪ‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه رﻓﺖ‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﻴﺐ‬
‫ﮔﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬ﻫﻮﻳﺞ ﮔﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬ﻧﺎن ﻛﭙﻚ زده از ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل آوردم و‬
‫ﻫﻲ ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺎن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ را‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪم روي ﻣﻴﺰ و ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهام‪ ،‬ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش‬
‫ﭘﺎﺷﻴﺪ روي او‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﻘﻠﻲ ﻧﻘﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻧﻘﻞ ﺗﻮي وﺟﻮدش‬
‫‪55‬‬

‫داﺷﺖ رﻳﺨﺖ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪام‪ :‬ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﻜﻨﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ورد ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﭼﻤﺪان ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي‬
‫ﭼﺮخدارش را ﻛﻪ ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ زﻳﺮﭘﻮش و ﺷﻮرت ﺗﻮش ﺑﻮد روي‬
‫ﻫﺎل ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪش را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬داداش ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش ﺑﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻋﺮﺿﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرت ﻛﺒﻮﺗﺮاﺗﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬آواز ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺳﻮرﺗﺎﺗﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮمﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎز‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ روي ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺼﻲ‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲدﻳﺪم‬
‫ﺟﺎﻛﺶﺗﺮ از ﺗﻤﺎﻣﻲي آنﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻨﻲ ﻛﻪ از دﻳﺪن‬
‫ﭼﻬﺮهي ﺧﻮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻴﻔﻮر ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻛﻪ‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪،‬‬
‫اﻧﺴﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪...‬‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﺳﻨﺪهي ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﺳﭙﺮدم ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‬
‫ﻧﻔﻮد ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ در ﺗﻨﻢ ﺟﺎري ﺑﻮد دﺳﺖ ﻛﻢ از‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲﺳﭙﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﻪ ﻻﻳﻪ اﻳﻦ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ را‬
‫ﻛﻪ در وﺟﻮدم ﺑﻮد از ﺗﻨﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺑﻴﻨﺪازد ﺗﻮي‬
‫ﻣﺮدابﻫﺎي ﻫﻤﺎن ﻗﺎرهيي اﺟﺪاديي ﺧﻮدم‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻮاي ﺧﻨﻚ و ﭘﺎﻛﻴﺰهي زﻣﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ روح ﻣﺮا‬
‫‪56‬‬

‫ﺻﻔﺎ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻮدﻛﺎن و ﺟﻴﻎ و ﺑﺮفﺑﺎزيﻫﺎﺷﺎن ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺎل‬
‫ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻧﻴﻤﻜﺖ‪ ‬ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺎرك و ﺳﻮل ﺳﻮرت ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﺳﻔﻴﺪياش ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ و ﻧﻮﻛﺶ اﻧﮕﺎر ﺷﻌﻠﻪي ﺷﻤﻌﻲ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫و زﻣﻴﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻔﻴﺪيي زﻳﺒﺎي ﻳﻚ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﻫﺮ‬
‫ﻗﺪم ﻟﻜﻪدار ﻣﻲﻛﺮدم ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺖ‪.‬‬

‫اول ﻋﻴﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻲﺧﻮد درﻫﺎ رو ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻲﺧﻮد ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻴﺎ اوﻣﺪم‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﮕﻲ ﺑﺮو‪ ،‬ﻧﻤﻲرم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻛﻪ ﻫﻲ ﻧﻘﻠﻲ ﻧﻘﻠﻲ ﻧﻘﻞ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﺗﻮي‬
‫ﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ﭼﻤﺪان ﺑﺰرﮔﺶ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﻮي آداﻣﺲ و‬
‫ﺻﺎﺑﻮن و دوﺗﺎ دم اﺳﺒﻲ و ﭘﺎﻟﺘﻮش‪ ،‬و ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪش و ﻟﺒﺨﻨﺪش‬
‫ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﺑﺘﺬال وﺟﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲرم ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻧﻪ آﻓﺘﺎب‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎران‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎد‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻛﻨﻨﺪهي اﻳﻦ ﺧﺎك ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﮔﻨﺪ‬
‫و ﮔُﻪ‪ ‬ﺟﺎري در ﺗﻨﻢ ﭘﺎﻛﻴﺰهام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪57‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪام دﻳﮕﺮ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﭼﻲﻫﻪ‪ ،‬ﭼﻲﻫﻪﻫﺎي ﺳﻬﺮهﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮهام ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫دوﻳﺪن ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻫﺎم ﻓﻘﻂ اﺑﺘﺬال ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎﻳﻢ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ و‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن و زنﻫﺎي زﻳﺒﺎي ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﭼﺎره ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ‬
‫و ﺧﻴﺎﺑﺎن راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺎل ﻣﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺷﻌﺮي زﻳﺒﺎي ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻋﺮي‪،‬‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲي زﻳﺒﺎي ﻫﻴﭻ آﻫﻨﮓ ﺳﺎزي‪،‬‬
‫و زﺧﻤﻪﻫﺎي دﻟﻨﺸﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﻮازﻧﺪهاي ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻤﺎم ﮔﻨﺪ و ﮔﻮز ﻗﺎرهام ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ ﺗﻮي‬

‫ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮهي ﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﭘﺎﻛﻴﺰﮔﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲام ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ‬
‫ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﮔُﻪ و ﮔﻮز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﻮﻟﻮيي ﻣﺎدرﺟﻨﺪه از اﻧﺘﻬﺎي ﻗﺎرهي ﻣﻦ‪،‬‬
‫از اﻧﺘﻬﺎي ﻗﺎرهي او‪،‬‬
‫از اﻧﺘﻬﺎي ﻗﺎرهي ﺧﻮدش دارﻳﻪ زﻧﮕﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ وارد ﻣﻲﺷﺪ‪:‬‬
‫آن ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدي‬
‫ﻳﺎر ﭼﻮ ﺧﺎر آﻳﺪت‬
‫وان ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﺧﻮدي‬
‫ﻳﺎر ﭼﻪ ﻛﺎر آﻳﺪت؟‬
‫‪58‬‬

‫ﻞ ﮫﺎرم‬

‫از آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب و ﺣﺸﻴﺶ و‬

‫ﺑﻨﮓ و ﻣﻨﮓ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫از آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻳﻜﻲ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ دﻟﺘﻨﮕﻲﺷﺎن را ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫از آنﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻲ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﭽﭙﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮش و ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫از آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ را ﻛﻪ ﺑﭽﭙﺎﻧﺪ ﺗﻮﺷﺎن و ﺑﻪ آراﻣﺶ‪...‬‬
‫ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ زﻣﻴﻦ از زﻳﺮ ﭘﺎم در ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫‪59‬‬

‫ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن زﻣﻴﻦ از زﻳﺮ ﭘﺎم در ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎق او ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻮي او را ﻣﻲداد‪ ،‬در را ﺑﺴﺘﻢ و روي ﻫﻤﺎن‬
‫ﻣﺒﻠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ او ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش‪ ،‬ﻋﻴﻦ راوي ﺷﺎﻧﻜﺎرش‪ ،‬ﻛﻒ دﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎزﺗﺮﻳﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎﺳﺖ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﻮي ﻗﺎرهاش ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﻫﺮ ﻗﺎرهاي ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮب و ﻣﺸﺮق و‬
‫ﻣﻐﺮب داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎل ﺑﻮد ﻳﺎ ﺟﻨﻮب‪ ...‬ﺳﺎﻟﻨﻲ ﺑﻮد ﻳﻚ‬
‫ﻣﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﺗﻮش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎل ﺑﻮد ﻳﺎ ﺟﻨﻮب‪ ...‬ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻲ‬
‫دﺧﺘﺮﻛﻲ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻧﺎﭘﺪرياش‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ در ﻧﺒﻮدن ﻣﺎدرش ﺑﺎ او ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻛﻪ دﻗﻴﻖ ﺑﺎﻳﺪ از ‪ Pik‬ﻣﻲﮔﻔﺖ و از ‪kusse‬‬
‫ﻫﻖ ﻫﻖِ ﺗﻤﺎم ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫و او ﻛﻪ ﭼﻤﺪاﻧﺶ را روي ﻫﺎل ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲرم‪ ،‬ﺳﺮ دﺧﺘﺮك ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ را روي ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦﺟﺎ اﺗﺎق ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ از اﻳﻦ ﻛﻮدﻛﺎن ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻓﻼﻛﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻗﺎرهي دﻳﮕﺮي‬
‫ﻫﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎن‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺎرهاي ﺷﺮق و ﻏﺮب و ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮﺑﺶ داراي ﺳﺎز‬

‫‪60‬‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ‪ .‬در ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮ ﻗﺎرهاش ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎل‬

‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺟﻨﻮب‪ ...‬ﺧﺎﻧﻪي ﺑﺰرﮔﻲ اﺳﺖ رو ﺑﻪ درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻻﺑﺪ‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﭘ‪‬ﺮ ﻛﻨﻨﺪهي رؤﻳﺎي درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ اﺳﺖ و ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از‬
‫اﺗﺎقﻫﺎﻳﺶ داﻧﺸﻤﻨﺪي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ اﻧﺮژيي‬
‫ﻣﻨﻔﻲ اﺳﺖ و ﻋﻴﻦ ﻫﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪ دﻳﮕﺮِ ژﻧﻲ ﻛﺎرش را از‬
‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ آﻏﺎز ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ اﺳﻤﺶ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ اﺳﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻳﺎدآور ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣﺎدرِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻮي ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬روزﻫﺎ در ﻏﺎر ﺣ‪‬ﺮا‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﻨﺪ روزه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﺗﻨﺶ ﭼﻨﺪ روزه اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ورود ﺣﻮري دور ﭼﻨﺪ روزهاش ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ورود‬
‫ﺣﻮري ﻛﻪ ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬و ﺑﻮي ﺻﺎﺑﻮن‬
‫ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن و دوﺗﺎ د‪‬م اﺳﺒﻲاش روي ﺳﻴﻨﻪاش‪ ...‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺟﺎن داري اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬و‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻟﺮزﺷﻲ ﺧﻔﻴﻒ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‬
‫ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬و ﻣﻲدود ﻃﺮف ﺣﻤ‪‬ﺎم‪ ،‬ﺗﺎ‬
‫زﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺳﺖ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺸﻮد‬
‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر او و ﺗﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪاش را‬
‫ﺷﺴﺘﺸﻮ دﻫﺪ‪ ،‬و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ را آراﻳﺶ ﻛﻨﺪ و ﺗﻤﺎم‬
‫ﻋﻄﺮ وﺟﻮدش را ﺑﻪ او دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﺣﻤ‪‬ﺎم ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‬
‫ﺑﺸﻮد ﻣﺤﻤ‪‬ﺪي ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﺑﻮداي ﻛﭽﻞ‪ ،‬ﻗﺸﻨﮓ‪ ،‬و آدم‬
‫را ﺑﻪ ﻳﺎد اُم ﺑﻴﻨﺪازد ﻛﻪ ﻣﺎل راوي ﺷﺎﻧﻜﺎر اﺳﺖ و ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪش‪.‬‬
‫‪61‬‬

‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم در ﮔﻮﺷﻪاي از ﻗﺎرهي او‪ ،‬درون‬

‫ﻗﺎرهاي ﺑﻮدم درون ﻗﺎرهي او ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻗﺎرهاي ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎي اﻳﻦ ﻗﺎره از وامﻫﺎي ﺑﺎﻧﻜﻲي ﺣﻮري ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫اوراق روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد از ﻛﺘﺎبﺧﺎﻧﻪﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛ‪‬ﺶ رﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اوراق ﻛﻨﺪه ﺷﺪه از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻢ از‬
‫ﻛﺘﺎبﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﻌﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﻛﻒ اﺗﺎق‪ ،‬روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎق‪ ،‬روي‬
‫ﻫﺮهي ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزاري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎص‬
‫اﺗﺎق ﻳﻚ داﻧﺸﻤﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻮري اﺳﺖ‪ ،‬از دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪه ﻳﺎ‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺞ و ﻛﻮج ﺑﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺮاش ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺠﺮهي اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﺰرگ رو ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺘﺮي‬
‫ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﻲﺳﺮﻳﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ آب ﺑﻮد و درﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺗﺎق از آﺷﻔﺘﮕﻲ ﺗﻤﺎم و ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﺷﻔﺘﮕﻲي ﻛﻒ اﺗﺎق ﺗﺎ ﺑﺎﻻي دﻳﻮار رو ﺑﺮو‬
‫ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻜﻪﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪ )ﺑﺎ‬
‫ﺣﺎﺷﻴﻪﻧﻮﺷﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲي ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﻲزد ﺗﺎ‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎي داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﺰرگ ﻣﺎ(‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﺮﻳﺪهﻫﺎي ﻛﺘﺎب‬
‫)ﺣﺎﺷﻴﻪﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه(‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲي‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﺰرگ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﻫﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪ دﻳﮕﺮي در‬
‫ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎش اﻳﻦﺟﺎ آنﺟﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮاﺳﺮ دﻳﻮار آن ﻗﺪر ﺑﺎﻻ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺟﻮاﻧﻲ‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪي دﻳﻼق ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎﻧﺘﻲ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ از‬
‫ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻮد ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎق و ﭘﻮﻧﺰ و ﭼﺴﺐ‪ .‬و‬
‫‪62‬‬

‫اﻳﻦﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد در زﻣﻴﻨﻪي دﺳﺖﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ و اوراق‬

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن داﻧﺸﻤﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ او‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮد‪‬‬
‫ﺧﻮد‪ ‬او‪ ،‬ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺣﻮريي ﻻﻏﺮ و دﻳﻼق‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺳﺘﻲ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه‬
‫از آن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﺮد و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﻻﻏﺮ و ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬از‬
‫ﻛﺸﻴﺪﮔﻲ ﻫﻢ آن ﺳﻮﺗﺮ‪ ،‬دراز‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ دراز‪ ،‬ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺣﺮف‬
‫ﻣﻲزد ﻫﻲ ﻣ‪‬ﺪام ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲداد اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺗﻚ ﺗﻚ ﺣﺮوف‪ ،‬ﺗﻚ‬
‫ﺗﻚ ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬از ﺣﺮﻛﺖ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي او ﻣﻲزد ﺑﻴﺮون ﻧﻪ از‬
‫دﻫﺎن‪.‬‬
‫‪ -‬دﻧﻴﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻪ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﻳﻌﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ ﭼﻲ‪ .‬ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬درﺳﺘﻪ ﻣﺎﻣﺎن؟ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل؟ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪﻫﺎ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻴﺶﺗﺮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲدوﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﺎرهﻫﺎ‪ .‬ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺘﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻨﻔﻲش ﻛﺎر دارم‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻔﻲ و ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﻣﺜﺒﺖ و‬
‫ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬از ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻤﻪ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ﺑﻴﺴﺖ دوﺗﺎ؟ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ .‬وﻗﺖ زﻳﺎده آﻗﺎي‬
‫ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬زﻳﺎده‪ .‬ﻣﻲرﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻤﺞ‪ ،‬ﺳﻤﺞ‪ .‬ﺗﻤﻮم دﻧﻴﺎ رو‬
‫ﺣﺮﻳﻔﻢ‪ .‬ﻗﺎره ﻗﺎره ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ‪ .‬ﺧﻮد ﻋﻤﻮﻫﺎ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻦ‬
‫اﺻﻼً‪ .‬ﮔﻮﺳﺎﻟﻪﻫﺎي ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻦ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻜﺎري‬
‫ﻣﻲﻛﺮدن‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻦ ﻳﻌﻨﻲ‪ .‬زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲرم ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﻣﻮﺷﻚ‪ .‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ‪ .‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻴﻞ ﮔﻴﺖ ﺑﻴﻔﺘﻪ ﺗﻮ دﺳﺖ و‬
‫ﭘﺎﺷﻮن‪ .‬واي واي واي! اﮔﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﺮ‬
‫ﻫﺮ ﻫﺮ‪ .‬ﻏﺶ ﻏﺶ ﻏﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ‪ .‬ﻣﻨﻔﻲ و ﻣﻨﻔﻲ‪.‬‬
‫‪63‬‬

‫ﻫﻤﻪش اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬آراﻣﺶ ﻧﺪاره اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬

‫ﻛﺪومﺷﻮن‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻲ؟ ﻫﻤﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﻦ‬
‫ﻣﻲﻣﻮﻧﻦ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﺮ اﺗﺎﻗﻲ ﻳﻪ دوﻧﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮن ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲدوﻧﻴﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ ،‬اول دو ﻣﮕﺎﺑﺎﻳﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ؟‬
‫اوووو‪ ،‬وه‪ .‬ﮔﻴﮕﺎ ﮔﻴﮕﺎ ﮔﻴﮕﺎ ﺑﺎﻳﺖ‪ .‬ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪﺷﻮن‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﻫﺎ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪﻫﺎ‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢﺳﺎزا‪.‬‬
‫ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﺎ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻪ ﺗﻮي ﻣﻌﺪهت‪ .‬ﻣﻲﺑﺮّه‬
‫ﻣﻲدوزه‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎ‪ .‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬ﻫﻲ‬
‫اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻲﺳﻮزه‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺳﻮزه ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲدوﻧﻦ اﻳﻦ ﻣﻨﻔﻲي درونﺷﻮن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻦ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﻦ ﻳﻌﻨﻲ‪ .‬ﻫﻲ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬ﻋﻴﻦ اون ﺣﻴﻮون درﻳﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻲ ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻣﻲﮔﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو دﻧﺒﺎل ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻴﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ راش ﻧﺪاد ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻛﺎر از اﻳﻦ ﺑﺰرگﺗﺮ؟ ﻣﺎﻣﺎن راش ﻧﺪاد‬
‫دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻛﻴﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮار ﻓﺮار ﻛﻴﻮت‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲدوﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﻣﺘﻮﺳﻂ آدم‪ .‬ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻣﻦ ﺗﺎزه رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ‬
‫و ﺳﻪ‪ .‬آره دﻳﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬اوووووو‪ ،‬وه‪ ،‬ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻋﻤﺮ دارم‪ .‬ﻫﺮ‬
‫ﭼﻲ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد‪ .‬در راه ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺪف اﺻﻼً‪ .‬ﻛﺎر ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﭼﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﻏﺬا ﻣﻲﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﻣﻌﺪهي ﻣﻦ‪ .‬ﻏﺬاي ﻣﻦ ﺧﺮوار ﺧﺮوار ﻛﺎﻏﺬ‪ .‬ﻛﺘﺎب‪ .‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪.‬‬
‫ﻧﺨﻮرم اذﻳﺖ ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬اذﻳﺖ ﻛﺮدن‪ .‬ﻫﻢدﺳﺖ اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﮔﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﺒﺸﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻲرﺑﻄﻪ‪ .‬اﻳﻦ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻏﺬ و ﻛﺘﺎب و ﻳﺎدداﺷﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻴﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻦ‪ .‬ﻛﻪ ﻛﺎرﺗﻮن ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻨﻪ‪ .‬ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﺮده‬
‫‪64‬‬

‫ﻛﺸﻴﺪم ﺟﻠﻮ در‪ .‬ﻳﻪ راﺳﺖ ﻣﻲاوﻣﺪن ﺗﻮ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬آزاديي آدﻣﻮ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻦ‬
‫ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻋﻤﻮم دﻫﻨﺶ ﻋﻴﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ واز واز‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻋﻴﻦ‬
‫ﮔﺎو‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻛﺮد ﻛﻴﻮت ﻛﻴﻮت‪ .‬ﻓﺮار ﻛﻴﻮت‬
‫ﻣﺎﻣﺎن؟ دﻳﮕﻪ ﻣﻨﻢ و ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻫﻤﻪش اﻧﺮژيي ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺳﺎل‬
‫ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﻮد‬
‫اوﻟﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻴﻮت ﺷﺪه‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻨﻮ ﻋﻴﻦ ﺑﻮداي‬
‫ﺧﻮدش ﻛﭽﻞ ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻫﺪﻓﻪ‪ .‬ﺣﺎﻛﻤﻴ‪‬ﺖ اﻧﺮژيي ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬ﻳﻪ‬
‫دﻧﻴﺎي ﻛﻴﻮت ﻛﻴﻮت‪ .‬ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﻫﻤﻪش‪ .‬ﺟﻮن ﺳﺨﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻛﺎر ﺳﺎده ﺳﺎده ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺮوژ ﺑﺎ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻧﺮوژي‪ .‬ﻫﻲ اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬آدم ﺧﻔﻪ ﻣﻲﺷﻪ آﻗﺎي‬
‫ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻲﺧﻴﺎل ﻋﻤﺮ آدم‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻋﻤﺮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ راه ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻲرم‪ .‬ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ و‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﺎرهي ﺧﻮدم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺜﺒﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ آدﻣﻲ‬
‫ﻳﻪ ﻗﺎرهس‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺟﻮن ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺧﻮدم‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ اﻧﺮژيي‬
‫ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﺑﺪو ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺧﻮدم‪ .‬ﺟﻮاب ﺳﺌﻮاﻻت اﻣﺘﺤﺎن‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎﺳﺖ و دوﺗﺎ اﻧﺮژي‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ و ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺧﻨﺜﻲ‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺜﺒﺘﻪ‪ .‬اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬ﺷﻜﺴﺖ ﺷﺪ آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﻧﺸﺪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎل‬
‫ﮔﻤﻮﻧﻢ آره ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻋﺼﺒﻴ‪‬ﺖ زﻳﺎد داره‪ .‬ﺧﻮورد ﻣﻲﺷﻲ‪ .‬ﻫﺰار‬
‫دﻓﻌﻪ ﻳﻌﻨﻲ‪ .‬روز و روز و روز‪ .‬اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ ﺳﺮاﭘﺎﻣﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮه‪.‬‬
‫در اﻓﺘﺎدن ﻫﻤﻴﻨﻪ‪ .‬ﺳﭙﺎه ﺳﭙﺎه اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﻟﺸﻜﺮ ﻟﺸﻜﺮ‪ .‬ﻳﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻧﻔﺮات‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري‪ .‬ﻣﺮز ﻧﺪاره آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ‪ .‬ﻋﻴﻦ‬
‫اوﻧﻪ ﻛﻪ دوغ ﻣﻲﺳﺎزه‪ .‬ﭼﻲ ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻳﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫‪65‬‬

‫ﻛﻴﻮت ﻛﻴﻮت‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ درﻳﺎي آدم ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﺧﻨﺪهي ﻋﻤﻮ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻋﻤﻮ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﻫﺮ ﻫﺮ ‪ .‬ﻏﺶ ﻏﺶ ﻏﺶ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻮﻟﺮو ﭼﻲ ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن؟ آدمﻫﺎي ﻧﻔﻬﻢ‪ .‬ﺳﺎز روي‬
‫ﺳﺎز‪ .‬ﻫﻲ روي روي ﺳﺎز‪ .‬ﻏﺶ ﻏﺶ ﻏﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ روز ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬درﻳﺎي دو ِغ دوغ ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﺑﻴﻞ ﮔﻴﺖ ﺑﺎ ﻛﺎﺳﻪي‬
‫ﻣﺎﺳﺘﺶ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪي زﻧﺪه‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎبﺧﻮﻧﻪي دﻧﻴﺎ ﺗﻮي‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﭼ‪‬ﺲ ﻫﺎردﻳﺴﻚ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﭼ‪‬ﺲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن درس‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮام‪ .‬ﺟﻮن ﺳﺨﺘﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪش اﻧﺮژيي ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬اوورت‬
‫اوورت‪ .‬ﺧﻴﻠﻲﻳﻪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ درس ﻧﻤﻲﺧﻮاد‪ .‬ﻧُﻪ ﺳﺎل‬
‫ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎده‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻋﻤﺮ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎﻣﺎن؟‪...‬‬

‫‪3‬‬

‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻗﺎرهاش و ﻫﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ روي ﺳﻴﻨﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﻴ‪‬ﺖ ﺗﻤﺎم ﻛﻮدﻛﺎن را ﺿﺠ‪‬ﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﻗﺎرهاش و ﻫﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺴﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻳﻜﻪ و ﺗﻨﻬﺎش‪،‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق آﺷﻔﺘﻪاش ﻛﻪ ﭘ‪‬ﺮ از ﻛﺎﻏﺬ‪ ‬ﻣﻌﻤ‪‬ﺎ ﺑﻮد‪،‬‬
‫و ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪66‬‬

‫‪ -‬ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن ﻳﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﺣﺬف اﻧﺮژيي‬

‫ﻣﻨﻔﻲ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن از ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دو ﻧﻔﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﻤﻲآد‪ .‬ﺑﻌﺾ ﻫﻴﭽﻲ‬
‫ﺧُﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮام ﻧﺎﺑﻮدش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﻠّﻲ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻴﻮﺗﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‬
‫آﻗﺎي ﺳﺮدوزاﻣﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ از اﻳﻦ ﻛﻴﻮتﺗﺮ ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ از اﻳﻦ ﻛﻴﻮتﺗﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﺷﻔﺘﮕﻲي اﺗﺎﻗﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ از اﻳﻦ ﻛﻴﻮتﺗﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮم را ﺑﮕﺬارم روي ﺷﺎﻧﻪي اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲاش‪،‬‬
‫روي ﺷﺎﻧﻪي ﺣﻮري‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪي ﺧﻮد‪ ‬ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان از ﻛﻒ رﻓﺘﻪي ﺳﺮ زﻣﻴﻨﻢ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻛﻴﻮت‪ ‬ﻛﻴﻮت‬
‫ﻳﻚ دلِ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫‪67‬‬

‫ﻞﭘ ﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻮ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ وﻗﺖ‬

‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهم‪ .‬زﻧﺪﮔﻲي‬
‫ﻣﻦ دو ﻗﺴﻤﺖ داره‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﻧﻘﻼب و ﺑﻌﺪش ﻳﻌﻨﻲ از ﺳﺎل‬
‫‪ 58‬ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻣﻮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﮔﺮﻓﺘﻦ و اﻟﻜﻲ اﻋﺪام ﻛﺮدن‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﻲ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧُﺐ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﺸﻜﻞ‬
‫ﺟﻨﺴﻲام ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻣﻮ اﻋﺪام ﻛﻨﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺎدرمام ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم دﺑﻴﺮ رﺷﺘﻪي رﻳﺎﺿﻲ و زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﻢ ﺗﻮ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ازدواج‬
‫‪68‬‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺎﻟﻲ‪ ،‬دوﺳﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ روزي ﻣﻲاوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‪ .‬ﻳﺎدم‬
‫ﻫﺴﺖ اوﻟﻴﻦ ﻛﺘﺎب راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨﺴﻲ رو ﺗﻮي ﻳﺎزده‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﻮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺮام آورد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮري ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﺎدرم ﻓﻘﻂ ﻛﺘﺎﺑﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و‬
‫داد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻫﻨﻮز اﻧﮕﻴﺴﻲم اونﻗﺪرا ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻤﻚ دﻳﻜﺸﻨﺮي ﺑﻔﻬﻤﻤﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮم ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻫﻢﺑﺎزيي ﻣﻦ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮري ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر ﻣﺎدرم ﻫﻤﻪش‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﻋﻤﻮ و زن ﻋﻤﻮم اُﻣ‪‬ﻞ ﻧﺒﻮدن‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺪر‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺎز و راﺣﺖ ﻧﺒﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻴﺶﺗﺮ اون ﻣﻲاوﻣﺪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪي ﻣﺎ‪ .‬ﻣﺎدرم ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪم ﺑﮕﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﻮن ﺣﺮفﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺎدرم از ﻫﻤﻮن‬
‫ﺑﭽﮕﻲ ﺗﻮي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻲدادن‪ .‬ﻳﺎدم‬
‫ﻫﺴﺖ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﺪن اون ﻛﺘﺎب از ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﺘﺎﺑﺎي‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮي ﺗﻮي اون زﻣﻴﻨﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬اونام ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﺗﻘﺮﺑﻴﺎً ﻫﻤﻪ ﭼﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ راﺑﻄﻪي ﺟﻨﺴﻲ‬
‫ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮي ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ زن‬
‫ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ راﺣﺖ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮم ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮم ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ و ﻗﺮارﻣﻮن‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اون ﻟﻴﺴﺎﻧﺲﺷﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اون ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻜﻨﻪ ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪش ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺪر راﺣﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻼً ﺑﮕﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﻓﺎﻟﻮده ﺧﻮردم و اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻳﻪ ﻛﻤﻲ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻐﻴ‪‬ﺮ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ رﻓﺖ‬
‫ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮدش‪ ،‬در رو ﺑﺴﺖ‪) ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر وﻗﺘﺎ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻛﺎرو ﻣﻲﻛﺮد‪ (.‬ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون و ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻳﻪ‬
‫ﻛﻤﻲ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺷﻌﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻮل ﻛﻨﻪ و ﻓﻮراً ﺑﺮه ﺳﺮاغ ﻗﻀﻴﻪي ﺑﻜﺎرت و اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮد از زﻧﺪﮔﻲي ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬از راﺑﻄﻪش ﺑﺎ‬
‫‪69‬‬

‫ﭘﺪرم‪ .‬اون ﻗﺪر ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬اون ﻗﺪر رﻓﻴﻘﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻦام ﻫﻲ ﺟﺰﺋﻴﺎت راﺑﻄﻪﻣﻮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮم ﺑﺮاش ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ‬
‫ﺧﻮدش دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‬
‫و ﻫﺮ وﻗﺖ اون ﻣﻲآد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﻣﻲرﻳﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺎﻣﻠﻪﮔﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻴﻢ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺮم‪ .‬اون‬
‫ﺟﺎم اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮد ﻣﻨﻮ ﺑﺮد دﻛﺘﺮ و ﺑﺮام ﻳﻪ آﻳ‪‬ﺪي ﺧﺮﻳﺪ‬
‫و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي آزاد‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن آدم ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻴﻤﺖﺷﻮ ﺑﭙﺮدازه‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺪام از زﺑﻮن ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ازدواج ﻛﻨﻢ ﭘﺪرم ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺗﻜﺮار‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺧُﺐ ﺗﻘﺮﺑﻴﺎً ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ازدواج ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﻮﻫﺮم اﺻﻼً ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻮادهي ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺣﺎﺟﻲﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻪ‬
‫ﻛﻤﻲ ﻫﻢ اداي ﻣ‪‬ﺪرن ﺑﻮدن در ﻣﻲآرن‪ .‬دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻲ ازدواﺟﻢ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎم ﺧﺎرج‪ .‬وﺿﻊﻣﻮن اونﻗﺪرﻫﺎ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺎدرم ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫داده ﺑﻮدن اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳ ِﺮ ازدواج ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻦ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم دﻳﺪم ﻣﻦ ﺗﻮي اون ﮔﻨﻪ و ﮔُﻬﻲ ﻛﻪ ﺟﺎري ﺷﺪه ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻣﻮ ﻫﻤﻮن ﺳﺎل اول اﻧﻘﻼب اﻟﻜﻲ اﻟﻜﻲ‬
‫اﻋﺪام ﻛﺮده ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دو ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮﻧﺪم ﻳﺎ ﺑﺎ اﺷﻌﺎر ﻣﻮﻟﻮي‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ و ﻛﻲ و ﻛﻲ‪،‬‬
‫ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻛﺘﺎبﺧﻮﻧﻪي ﭘﺪرم ﻛﻪ ﻳﻪ اﺗﺎق دو‬
‫در ﺳﻪ ﺑﻮد ﺑﺮام دﻟﭽﺴﺐﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‬
‫از اﻳﻦ اداﻫﺎي ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ در ﻧﻤﻲآورد‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻴﺰي رو ﺑﻪ آدم ﺣﻘﻨﻪ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ دﻳﮕﺮون از‬
‫ﻣﻮﻟﻮي ﭼﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻦ‪ .‬اﺻﻼً ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﻋﺮﻓﺎن و اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ از ﻣﻮﻟﻮي رﻫﺎﻳﻲ و آزادﮔﻲ آﻣﻮﺧﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎدﻣﻪ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺷﻌﺮي ﻛﻪ از ﻣﻮﻟﻮي ﺧﻮﻧﺪم اﻳﻦ ﺟﻮري ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻪ‪:‬‬
‫ﺑﺎز آﻣﺪ آن ﻣﻐﻨّﻲ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ ﺳﺎز ﻛﺮده‪ ،‬دروازهي ﺑﻼ را ﺑﺮ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺑﺎز ﻛﺮده‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ازدواج ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻣﻲرم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻌﺮ‬
‫‪70‬‬

‫ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭼﺮخ ﻣﻲزد‪.‬‬

‫ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻣﻦ از اوﻟﻴﻦ دﺧﺘﺮاﻳﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب‬
‫اونﺟﺎﺷﻮ دوﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﺎدرم راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺪرم ﻛﻪ‬
‫ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺎدرم ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺑﻮد‪ ،‬اوﻣﺪ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪم‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ اﺣﺴﺎس‬
‫ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﺮاي آزاد زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‪ ،‬و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ آدم ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻗﻴﻤﺖﺷﻮ ﺑﭙﺮدازه و ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﺑﻐﻞ ﭘﺪرم ﺑﺎ درد ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮه از ﻫﻢﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺎدرم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓ و‬
‫ﻣﺤﺸﺮي ﺑﻮد‪ .‬ارﻣﻨﻲ ﺑﻮد و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎدرم ﺑﻮد و ﭘﺪرم ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲدوﻧﺴﺖ‪ .‬از اون آﺷﻐﺎل ﻣﺎﺷﻐﺎﻻ ﻧﺒﻮد اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪﻣﻮن ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﭘﺪرم ﻫﻲ از‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎي ﻣﺎدرم ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻄﻴﻒ و ﺧﻴﻠﻲ‬
‫آﻗﺎ ﻣﻨﺸﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪي‬
‫ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﻳﺎ ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲي ﺷﺎدي و دردﺷﻮ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻳﮕﻪاي ﻛﻪ ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻣﺎدرم‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﭘﺪرم ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺧُﺐ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﻮن ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻨﻪ‪ .‬از راﺑﻄﻪي اون ﺳﻪ ﻧﻔﺮ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻧﺪﻳﺪهم‪ .‬ﻳﻪ راﺑﻄﻪي دوﺳﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪي ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬درﺳﺘﻪ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻪﺗﺎﺷﻮن ﻋﻤﺮي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرم‬
‫ﺳﻲ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﭘﺪرم ‪ 44‬ﺳﺎل و اونام ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻫﻢ‬
‫ﺳﻦ ﭘﺪرم ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﻛﺪومﺷﻮن در ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮ‬
‫ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﭼﺴﺒﻮﻧﺪ‪ ،‬دوﺗﺎي دﻳﮕﻪ رم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘّﺼﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎل و ﻫﻮا‪ ،‬اﻳﻦ وﺻﻞ ﻛﺮدن‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺘﺼ‪‬ﻞ ﺑﻮدن ﺑﺮاي‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺪن اﺷﻌﺎر ﻣﻮﻟﻮي ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺘﺼ‪‬ﻞ اﺳﺖ او ﻣﻌﺘﺪل‬
‫اﺳﺖ او‪...‬‬
‫‪71‬‬

‫‪2‬‬

‫و رﻓﺎﻗﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫و ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در وﻗﻔﻪاي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﺷﺎد ﺑﻮدم ﻛﻪ از او ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﺷﻮم و او ﺷﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ دوران‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪﻧﻢ ﻓﻌﻼً در وﻗﻔﻪاي ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬اﺣﺴﺎس رﻓﺎﻗﺖ آن‬
‫ﻗﺪر ﻋﻤﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮم ﻳﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ‪ .‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮد و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻦ ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻢ را ﻣﻲﺷُﺴﺖ و ﻫﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻨﺶ را ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻛﻴﺰهﺗﺮ از ﭘﺎﻛﻴﺰهاي ﻛﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻮﺳﺘﻢ را ﻋﻴﻦ ﻳﻜﻲ از ﻛﻮدﻛﺎﻧﺶ ﺑﺎ روﻏﻦ زﻳﺘﻮن ﺟﻼ‬
‫ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲام ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫‪72‬‬

‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد ﺧﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻮدم و ﻫﺴﺘﻲي ﻣﺴﺨﺮهام را ﺑﻪ او ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺮوز ﺷﺪهام‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ رﻓﺎﻗﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ را زﻻل‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮام ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻳﻜﻲ ﺑﻪ اوج زﻻﻟﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم درد را ﭘﺲ‬
‫ﻣﻲزد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺶ از ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اﺳﺖ و ﺑﻴﺶ‬
‫از رﻓﻴﻖ ﻫﻢ‪ .‬ﻣﻌﺸﻮق و ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﻫﺎي ﻣﻦ و رﻓﻘﺎي ﻣﻦ اﺻﻼً‬
‫ﺗﻮي ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﺷﻮم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ او‬
‫ﺑﺪون ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮدم و او ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪون ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ از اﻳﻦ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ او‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻼم او ﻫﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻼم ﻣﻦ آﺑﺠﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻲدادم‬
‫ﻣﻌﻨﻲاش ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ آﺑﺠﻲ؟‬
‫و او درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزيﻫﺎي ﺑﺮادرش‬
‫آﺷﻨﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺟﻮوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ آﺑﺠﻲييي؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮووووووﻧﻢ‪.‬‬
‫و ﻟﺐﻫﺎم را روي ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؛‬
‫آﺑﺠﻲ؛‬
‫و دﻫﺎﻧﺶ ﻋﻄﺮ دﻫﺎن ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲداد؛‬
‫و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻋﻄﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺎدرم‪،‬‬
‫و ﻣﻜﻴﺪنِ ﻟﺬت اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ؛‬
‫و ﻏﺮﻗﺎب زﻳﺒﺎي رﻧﮓ ﺑﻮد و رﻧﮓ‪،‬‬
‫ﻛﻪ در ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫و اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ؛‬
‫و آدم ذﻟﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اوج و‬
‫‪73‬‬

‫اوج و‬
‫اوج‪.‬‬

‫‪3‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎرﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ازش ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ و ﻫﻲ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﻧﺸﻮﻧﺶ ﻣﻲدي ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﺮاﻧﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص آدﻣﻪ‪ .‬اﻳﺮاﻧﻲ و داﻧﻤﺎرﻛﻲ و آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﺪاره‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺷﻜﺎل اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ زوم ﻛﺮدي روي ﺑﺨﺶ اﻳﺮاﻧﻲش‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﺣﻘﺎرت و ﺑﺰرﮔﻮاري ﻣﺨﺼﻮص آدﻣﻲزاده‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻋﺸﻖ و‬
‫ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﺠﺎوز‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﮔﻪ‬
‫ﺣﻘﺎرتﻫﺎ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﻮاريﻫﺎ ﺑﻲرﻧﮓ ﻣﻲﺷﻦ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻋﺪاﻟﺖ رﻧﮓ ﻣﻲﺑﺎزه‪ .‬اﻣﺎ در‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ اونﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ راه دﻳﮕﻪاي وﺟﻮد‬
‫‪74‬‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬راه دﻳﮕﻪش در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺠﺎزاﺗﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﺮﺣﻠﻪش ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻳﺎ ﺣﻜﻢ اﻋﺪاﻣﻪ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻛﺎرم‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻣﻲآرم روي ﭘﺮوﻧﺪهي ﺗﺠﺎوزﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ‬
‫دﻳﺪم ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ ﺳﺮاغ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪاش‪ .‬ﺧُﺐ آدم ﻧﻤﻲدوﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺑﭽﻪي ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ده ﺳﺎﻟﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪش ﺗﺠﺎوز ﻣﻲﺷﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻪ‪ .‬داري درد اﻳﻨﻮ‬
‫ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲدي ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده وارد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺳﺮ اﻳﻦ روي ﺳﻴﻨﻪﺗﻪ ﻛﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي از در ﻣﻲآد ﺗﻮ‪ .‬ﺗﺎزه‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ ﻫﻢ ﻳﻪ ﺗﺠﺎوزﻛﺎر ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺼﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﺶ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﺗﻮي زﻧﺪون ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺠﺎوز‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛُﺸﺘﻪ ﺑﻮدش‪ .‬ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻲش ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﻳﻚ داﻟﻮن ﭘ‪‬ﺮ ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ واردش ﻣﻲﺷﺪي‬
‫ﺗﻮي ﭘﻴﭻ و ﺧﻢﻫﺎش ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪي‪ .‬ﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻮرﻣﺎل ﻛﻮرﻣﺎل‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻲ‪ ،‬و دﺳﺖ آﺧﺮ‪ ،‬ﺗﻮي ﻋﻤﻖ اون داﻟﻮن ﻣﻲرﺳﻴﺪي ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺗﺠﺎوز ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂام‪ .‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻪ اﺻﻼً ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﻛﺎري ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺟﻮر ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬از زﻧﺪون ﻛﻪ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪،‬‬
‫ﺗﻮي ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺷﻚ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ‪ .‬ﻛﻮدﻛﻲ ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس ﺟﺴﻢ و ذﻫﻦ آدم‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎد‬
‫وﺟﻮديي آدﻣﻲ رو ﻣﻲﺳﺎزه‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻛﻪ دارم از ﻛﻮدﻛﻴﻢ دارم‪ .‬ﻣﻮﻟﻮي‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ‪،‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﻪ آدمﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه و ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻜﺴﺘﻨﻢ‬
‫‪75‬‬

‫ﺷﺪه ﻣﺎل ﻫﻤﻮن ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﻮﻧﻮادهم زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﮔﻨﺪ و ﮔُﻪ‪ ‬اﻳﺮاﻧﻲ رو رﺑﻂ ﻣﻲدي ﺑﻪ ﻛﻞّ ﻓﺮﻫﻨﮓ‬
‫و ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼﻣﻲ‪ .‬ﻣﻮﻟﻮيام ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺟﺰو ﻣﺨﻠﻔﺎتﺷﻪ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎدﮔﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮي ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت‬
‫زﻧﺪﮔﻴﻢ وﻗﺘﻲ ﮔﻨﺪ و ﮔُﻪ از ﻗﺪ و ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻫﺮم ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﻟﻮي ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎر ﭘﺴﺮم ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﻲﭘﻨﺎه ﺑﻪ درﻣﻮﻧﺪﮔﻲي‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲرﺳﻢ ﺑﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻟﺠﻦزار‬
‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ زﻳﺒﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻳﻪ‬
‫روزﻧﻪي ﻧﻮر‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻦ ﮔُﻞ رو از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮي ﻓﻘﻂ ﻟﺠﻦزارش‬
‫ﺑﺮام ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﻮﻧﻪ‪ ،‬اﮔﻪ اﻳﻦ روزﻧﻪ رو ﺑﮕﻴﺮي ﻓﻘﻂ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﻲﻣﻮﻧﻪ‪...‬‬
‫‪76‬‬

‫ﻞ ﻢ‬

‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲي ﺧﻮدش‪.‬‬

‫ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﺣﻮري ﺟﺎي او ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻮري را ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن ﺑﻮد‬
‫و ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺨﻞ زﻳﺘﻮن و دوﺗﺎ دم اﺳﺒﻲ‪ ،‬و ﻣﻮﻟﻮي و آن ﻫﻤﻪ‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎب ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺣﻮري را‪ ،‬ﺗﻼش اﻧﺪوهﺑﺎر ﺑﻲﺣﺎﺻﻠﺶ را‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎب ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫داﻧﻤﺎرﻛﻲﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﺎرت‪ ،‬اﻧﮕﻠﻴﺴﻲﻫﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻨﺴﻴﺘﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻤﺎن ﺣﺴﺎس‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪77‬‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارد ﻧﻪ ﺑﻪ رﻓﺎﻗﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺪ و‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺗﺮﻳﻠﻲي ﭘﻴﻐﻤﺮﻫﺎش‪ ،‬اﻣﺎ از ﺧﻮدش‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ از دﻳﺪن ﭼﻬﺮهي‬
‫ﺧﻮدش ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲﻫﺎي ﺟﺴﻤﻲ و ذﻫﻨﻲ‪ .‬از ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز‬
‫ﺟﺴﻢاش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬رﺷﺪش ﭼﻪ ﺟﺴﻤﻲ ﭼﻪ‬
‫ذﻫﻨﻲ اﺟﻖ وﺟﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻏﺬا‬
‫ﺑﺨﻮرد ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﺸﻢﺷﺎن ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺼﻴﺐ‬
‫آنﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدرش ﻫﻤﻴﺸﻪ از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﭽﻪي ﻳﺘﻴﻢ اﺳﻢ‬
‫ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‪ .‬آن ﻗﺪر ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺘﻤﻲ از ﻗﺪ و‬
‫ﺑﺎﻻش ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را از ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﺪاﻳﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻌﻄﻴﻠﻲﻫﺎي دوران ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﮔﺎﻫﻲ روزي دوزار ﻳﺎ اواﺧﺮش ﭘﻨﺞزاري ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺑﻮد‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ اوﺳﺘﺎي ﻗﺼ‪‬ﺎب و ﺑﻘّﺎل و ﺧﻴ‪‬ﺎط ﻋﻴﻦ ﮔﺪا‬
‫اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎدش ﻧﻤﻲرود وﻗﺘﻲ ﻧُﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﭼﻬﺎر روز‬
‫ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﻧﺠ‪‬ﺎر ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ روزي ﭘﻨﺞ زار ﻗﺮار ﺑﻮد‬
‫ﺣﻘﻮق او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ دو ﻣﺎه ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﻘﻮق ﭼﻬﺎر روزهاش‬
‫ﻫﻲ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻫﻲ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﺑﺲ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ‬
‫ﻳﺘﻴﻢ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻮد ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﺗﻮي دﻋﻮا ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺪﺟﻮري ﻳﺘﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦﺟﺎ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﺘﻴﻤﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪش ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﻮاري ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮ ﺳﺮﻣﺸﻖ او‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤ‪‬ﻤﺪ‪ ‬ﻣﺎدرش ﺑﻮد )ﻧﻪ آن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪‬ﺪي ﻛﻪ در‬
‫ﺗﺎرﻳﺦﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻲ اﺳﺖ(‪ .‬ﺳﺮﻣﺸﻖ او ﻋﻠﻲاﺑﻦ‬
‫‪78‬‬

‫اﺑﻲﻃﺎﻟﺐِ ﻣﺎدرش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻲﺷﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻧﺎن و ﺧﺮﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮرد و ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﺎل ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﻴﻮه زﻧﺎن ﻫﻢ ﺑﻮد‪) .‬اﻻن دﻟﺶ‬
‫درد ﻣﻲﮔﻴﺮد وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﻴﻮه زﻧﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫وﻗﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎرهاش ﻧﺒﻮد‪(.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎزي ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬او ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﮕﻲي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﺷﺎدي ﻳﺎ ﺟﻨﮓ و‬
‫دﻋﻮاي ﺗﻮي ﺑﺎزي ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﻲي او از ﻛﺎر و ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎزياش در دوازده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺎ دﻧﺪهي ﻳﻚ ﭼﺮخ‬
‫ﻣﺎدﮔﻲ دوز ﻣﻴﺪﻳﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻛُﻬﻠ‪‬ﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﺗﻮي ذﻫﻦ او ﻣﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي رﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺎر را ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺎدﮔﻲ زدن ﻋﻴﻦ راﻧﻨﺪهﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻲ دﻧﺪه ﻣﻲزدي‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر دﻧﺪه از ﺷﺮوع ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺎدﮔﻲ‪.‬‬
‫دﻧﺪهي ﻳﻚ ﻟﺒﻪي راﺳﺖ ﻣﺎدﮔﻲ را ﻣﻲدوﺧﺖ‪ .‬دﻧﺪهي دو‬
‫ﺳﺮﻗﺎﻳﻤﻲي آﺧﺮ ﻣﺎدﮔﻲ را ﻣﻲزد‪ .‬دﻧﺪهي ﺳﻪ ﻟﺒﻪي دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﺎدﮔﻲ را دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﻣﻲدوﺧﺖ‪ .‬دﻧﺪهي ﭼﻬﺎر ﺳﺮﻗﺎﻳﻤﻲي اول‬
‫ﻣﺎدﮔﻲ را ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ اﻳﻦ دﻧﺪه دﻧﺪه دﻧﺪه و دﻧﺪه‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲي دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬و ﭘﻴﺮياش ﺻﺪاي‬
‫ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﺑﻮد‪) .‬وﻗﺘﻲ ‪ 32‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﻛﺎﻣﻼً‬
‫ﭘﻴﺮ اﺳﺖ‪(.‬‬
‫ﺗﺎ دوازده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﻮي ﺟﺎش ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫دوران ﺑﻠﻮغ رﺳﻴﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺒﻲ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺟ‪‬ﻨُﺐ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ‬
‫‪79‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪ آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻦ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ و ذﻫﻦ ﺧﺴﺘﻪاش ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﺒﺮان اﻳﻦ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲﻫﺎ را ﺑﺎ‬
‫ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﻲزد و ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎلﻫﺎي او ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺳﻴﻨﻤﺎ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻪ‪،‬‬
‫دﺧﺘﺮﺑﺎزي‪ ،‬ﺟﻨﺪهﺑﺎزي‪ ،‬او ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎت وﻳﻜﺘﻮر ﻫﻮﮔﻮ در رﻣﺎن ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن او را ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲزد‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻠﻲ اﺑﻦ‬
‫اﺑﻲﻃﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎزي ﻧﻤﻲﻛﺮد ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ‬
‫ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺣﻖ داﺷﺖ ﺗﻮي ﺳﺮش ﺑﻜﻮﺑﺪ و او ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر آن ﻗﺪر ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﻫﻤﭽﻴﻦ زد ﺗﻮي ﺳﺮ ﭘﺴﺮه ﻛﻪ ﺧﻮن از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون‬
‫زد و ﺗﺎ ﺗﻮي ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرش دوﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاش ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎل ﺻﺪاي ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺷﻌﺎر زﻧﺪﮔﻲاش ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎي ﻻﻻﻳﻲ ﺑﺮاي او ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»اﷲ ﺗﻮ اي ز ﺣﺎﻟﻢ آﮔﺎه ﺗﻮ اي‪«.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺪا ﮔﻮش ﻣﻲدﻫﺪ درد ﺗﻮي دﻟﺶ‬
‫ﺿﺠ‪‬ﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬
‫دردي ﻛﻪ درد‪ ‬ﻣﺎدر او ﺑﻮد ﺑﺮاي آب و ﻧﺎنِ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻳﺘﻴﻤﻲ‬
‫ﻛﻪ او ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از درد‪ ‬ﻣﺎدرش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ درد در دﻟﺶ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﺻﺪا ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد؛ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻤﻲي او را ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫‪80‬‬

‫و ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ و ﻫﺮ روز ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫از ﻣﺎدرش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻤﺮي ﺣﻤ‪‬ﺎل درد ﺑﻮد‪.‬‬
‫و از ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﺗﻜﺮار ِ ﺻﺪاي ﻣﺎدر اوﺳﺖ‪.‬‬
‫و از ﺑﺮادرش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫و از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻳﺎدآورِ ﺗﻜﺮارِ ﺻﺪاي ﻣﺎدر او ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﺧﻮدش ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ از دﻳﺪن ﭼﻬﺮهي ﺧﻮدش ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﻮدش‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲﻫﺎي ﺟﺴﻤﻲ و ذﻫﻨﻲ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺴﻢ را دوﺳﺖ دارد‪» :‬اﻳﻦ ﺟﺴﻤﻲ را ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻦام‪«.‬‬
‫اﻳﻦ ذﻫﻦ را دوﺳﺖ دارد‪» :‬اﻳﻦ ذﻫﻨﻲ را ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻦام‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ در ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲاش ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻜﺮار ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺻﻼً ﺑﺠﺰ ﺗﻜﺮار ﻛﺎري ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺎوﻳﺮ ذﻫﻨﻲاش را ﺗﻜﺮار‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺟﻮﻫﺮ وﺟﻮديي آدﻣﻴ‪‬ﺖ‪ ‬ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪‬‬
‫ﻣﺎدرش را در ﺧﻮدش ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺟﻮﻫﺮ وﺟﻮديي ﻫﻤﺎن ﻋﻠﻲاﺑﻦ‬
‫اﺑﻲﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز در ﻫﻤﺎن دورهي ﻃﺎﻳﻔﻪي ﻗﺮﻳﺶ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫‪81‬‬

‫ﻫﻤﺎن آرزوي ﮔﺴﺘﺮدﮔﻲي ﻋﺪل و ﻋﺪاﻟﺖ و اﻧﺼﺎﻓﻲ ﻛﻪ‬

‫ﻣﺎدرش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از دﻳﺪن ﺧﻮدش ﺗﻮي آﻳﻨﻪي اﻛﻨﻮن ﺑﻪ وﺟﺪ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪:‬‬
‫» اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ زﻣﻴﻦ از ﮔﺮﻣﺎي وﺟﻮدم ﮔﺮم ﻣﻲﺷﻮد‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ روي آن راه ﻣﻲروم؛‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮرش را ﺑﺮاي اداﻣﻪي‬
‫ﮔﺮﻣﺎي ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻲدرﻳﻎ اﻳﺜﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ؛‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎد ﺑﻮي ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎي ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و‬
‫ﺟﺎﻫﺎي ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ؛‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ آﺗﺶ از آرزوي اﻧﺮژيي ﭘﺎﻛﻴﺰهي درون‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪«.‬‬
‫و ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻳﺎدآوري ﻣﻲﻛﺮد‪:‬‬
‫»ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎر زﻣﻴﻨﻢ؛‬
‫ﺟﺴﻤﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲي ﻣﻦ اﺳﺖ؛‬
‫ذﻫﻨﻢ و ﺣﺎﻓﻈﻪام ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﮔﻨﺪ و ﮔُﻪ درون‬
‫ﺧﻮدش ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲي ﻣﻦ اﺳﺖ؛‬
‫»ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ذر‪‬هاي از آن ﭼﻴﺰي در ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آدﻣﻲ از‬
‫ازل ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن را ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﺪ؛‬
‫ﻣﻦ آدﻣﻢ؛‬
‫ﻣﻦ اﻧﺴﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز در اﺑﺘﺪاي ﺟﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ و‬
‫‪82‬‬

‫ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ ﻫﻨﻮز آن ﻗﺪر اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﺎور ﻧﻜﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪش‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﺟﻬﺎن ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ؛‬
‫ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﻮده ﺑﻮده اﺳﺖ؛‬
‫ﻫﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻮده ﺑﻮده ﺑﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ ﻗﺎرهاي ﺑﺎ آﺳﻤﺎﻧﻲ و زﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﻛﻪ روي آن ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻫﻤﻴﻦ آدمﻫﺎﻛﻪ روي‬
‫آن ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﺣﻴﻮان و ﭘﺮﻧﺪه و ﭼﺮﻧﺪه و‬
‫ﺣﺸﺮات ﻛﻪ از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ در ﺣﺎل ﺑﻠﻌﻴﺪن ﻫﻢاﻧﺪ؛ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫و ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؛ و ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻫﻤﻪ در ﺳﻄﺢ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ؛‬
‫در ﻗﺪ و در اﻧﺪازه اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ؛ در رﻧﮓ ﭼﻬﺮه در ﺑﻲرﻧﮕﻲ‬
‫ﭼﻬﺮه اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ از ﺳﻄﺢ‬
‫ﺑﺮﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ آن ﻫﻢ در‬
‫ﺳﻄﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده؛ در ﻋﻤﻖ ﻫﺮ ﻗﺎره ﻫﻤﺎن اﺗﻔﺎق‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺟﺎري اﺳﺖ؛ ﻫﻤﺎن ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻴﺸﮕﻲي ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻴﺸﮕﻲي ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ؛ و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ‬
‫ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪي ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲزﻧﺪ؛ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪي ﺟﺪاي آن ﻛﻪ در‬
‫ﺗﺎرﻳﺦﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻲ از آن ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ؛ ﻛﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻦ زﻳﻨﺐ ﻓﺮاﺷﻴﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫ﭘﺎﻛﻴﺰهﺗﺮﻳﻦ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮش ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه و دﺳﺘﺶ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺬف‬
‫ﻛﻨﻨﺪهي ﻫﻤﺎن اﻧﺮژي ﻣﻨﻔﻲي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺣﻮريي ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫»ﻗﺎرهاي ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻠﻲاﺑﻦ اﺑﻲﻃﺎﻟﺐ ﻫﻢ آن دور و ﺑﺮﻫﺎش‬
‫‪83‬‬

‫ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﺎ آن ﻣﻨﺎﻋﺖ ﻃﺒﻊ و ﺑﺰرﮔﻮاري و داﻧﻪ داﻧﻪي‬

‫ﺧﺮﻣﺎ و داﻧﻪ داﻧﻪي ﻧﺎن ﻛﻪ ﺳﻬﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﻴﻮهﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮد در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲي ﺗﻤﺎم ﺷﺐﻫﺎي ﻣﺎدرم؛‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ از اﻳﻦﻫﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪام؛‬
‫ﺗﺎ روزﮔﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ از اﻳﻦﻫﺎ ﻧﻤﻲروم؛‬
‫ﻧﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﭼﺎرهي درد ﻣﻦ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﮔﻮز ﺑﻮده اﺳﺖ؛‬
‫ﺑﻴﺰارم از ﻛﻠﻤﺎت ﮔﻮﻧﺪه ﮔﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﮔﻮز ﭘ‪‬ﺮ ﺻﺪا و ﺗﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺎﻫﻲ در ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﭙﻨﻬﺎگ و‬
‫ﺣﻮﻣﻪاش ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎي او ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫او در ﺳﺮاﺳﺮ ﭘﻨﺞ ﻗﺎرهي ﺟﻬﺎن ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﺪ و ﺗﺎ روزﮔﺎر‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﻲرود‪.‬‬
‫»ادﺑﻴﺎت و ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻮﻧﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻢ ﺳﺮِ ﻛﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ داﻧﻤﺎرﻛﻲ و ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﻲرود ﺳﺮاغ ﺣﺬف اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ داﻧﻤﺎرﻛﻲ و ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﻲرود ﻛﻪ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﺳﺘﺎن‪.‬‬
‫و وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺻﻠﻲ ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬و ﻫﻲ اﻧﺮژي‬
‫ﻣﻨﻔﻲ روي اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﭼ‪‬ﺲ‬
‫‪84‬‬

‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و داﻧﻤﺎرﻛﻲ و ﻓﺎرﺳﻲ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺷﻴﺮﺟﻪ ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﻮي‬

‫»ورد ﺗﺮﻳﺪ ﺳﻨﺘﺮ« ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ و ادﺑﻴﺎت و ﻓﻠﺴﻔﻪي ﺑﻴﺴﺖ‬
‫ﻗﺮنِ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﮔﻮز ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫و اﮔﺮ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺷﻴﺮﺟﻪاش را ﻫﻢ ﻫﻲ اﻧﺮژيي ﻣﻨﻔﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ از دﺧﺘﺮ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫از ﭘﺴﺮ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪي ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫و اﮔﺮ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪانﺗﺎن را دور ﻫﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ از‬
‫ﺗﻤﺎم روانﺷﻨﺎﺳﻲ و ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﻲ و ﺗﺎرﻳﺦ و ﻓﻠﺴﻔﻪي ﺑﺸﺮي‬
‫ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻏﺬا ﻣﻲﺧﻮرد ﭼﻮن ﻧﺎﭼﺎر از ﺧﻮردن ﻏﺬاﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ در ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪي اﻳﻦ ﻗﺎرهﻫﺎ ﺣ‪‬ﻲ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ ﭼﻮن ﻧﺎﭼﺎر از ﺧﻮاﺑﻴﺪن اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ در ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪي اﻳﻦ ﻗﺎرهﻫﺎ ﺣ‪‬ﻲ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻲﺧﻮاب و ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﻴﺰارم از ﻛﻠﻤﺎت ﮔﻮﻧﺪه ﮔﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﮔﻮز ﭘ‪‬ﺮ ﺻﺪا و ﺗﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ؛‬
‫ﺑﻴﺰارم از ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﻄﻪي ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮانِ ﺷﺒﻪ‪‬‬
‫ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺒﻪ‪ ‬ﻓﺮزاﻧﻪﻫﺎي اﻳﻦ ﺧﺎك اﺳﺖ؛‬
‫ﻣﻦ رﺷﺪ ﻧﻜﺮده ام؟‬
‫ﻣﻦ اﺟﻖ وﺟﻖ رﺷﺪ ﻛﺮده ام؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ رﺷﺪ ﻛﺮده ام؛‬
‫ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫‪85‬‬

‫رﻓﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰهﮔﻲ ﻧﻪ ﻋﺪاﻟﺖ؛ ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻣ‪‬ﺪام ﻛﻮر ﻣﺎﻧﺪهاﻳﺪ؛ ﻣﺪام ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ و ﻣ‪‬ﺪام ﻛﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺪام ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ‪«...‬‬
‫و ﻣ‪‬ﺪام ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت را ﺧﻮاﻧﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز‪،‬‬
‫ﭘﺲ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‪،‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻲروﻳﺪ ﺗﻮي ﻗﺎرهي ﮔﻮز ﺧﻮدﺗﺎن‪،‬‬
‫و دوﺑﺎره ﺗﻮي ﻫﻤﺎن داﻳﺮهي ﮔﻨﺪ و ﮔُﻪ‪ ‬ﺣﻘﻴﺮِ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲﺗﺎن‬
‫ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ رﺷﺪ ﻛﺮده ام‪«.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬

‫‪86‬‬

‫را ﺶ روی ﻪی اول اﻦ دا ﺘﺎن‪ ،‬ﻦ ﯾﮏ آدم اﺘﺪا ﯽ ﻮ ﻪ ﻮدم ﻘﺪ ﻢ ﯽ و‬

‫ﯽ و ﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﻌﺪ دم ﻤ ﻦ ا ﺖ ﻮ ﻦ اﺳﻢ دو ﺘﺎ ﻢ ﺑﺎﻻی اﻦ دا ﺘﺎن ﻮ ﯽ آن‬
‫ﺴﺎب ﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬آ اﻦ دا ﺘﺎن ﯿ ﯽ اﺘﺪا ﯽ ا ﺖ‪.‬‬

‫دا ﺘﺎن اﺘﺪا ﯽی ا ﺮ‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ واردش ﻣﻲﺷﻮم اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻦ اﺑﺘﺪاﻳﻲام و در اﺑﺘﺪاي ﻛﺎر‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻳﻚ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎرﺗﺮ در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ‬
‫ﻣﺎدام ﺑﻮاري ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬آﻟﺒﺮﻛﺎﻣﻮ در ﺑﻴﺴﺖ و‬
‫ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﮕﻲ ﻛﺎﻟﻴﮕﻮﻻ را ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ‪ ،‬اﻣﺮوز‪ ،‬در ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻫﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ و ﻫﻲ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻳﻲ ﺧﻴﻠﻲ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺣﻮل و‬
‫ﺣﻮش آن ﻣﻲﭼﺮﺧﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از روزﻧﺎﻣﻪاي را رﻧﮕﻲ‬
‫‪87‬‬

‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﻛﺎرﺑﺮد ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ در ﺣﺪ‪ ‬ﻛﻮدﻛﺎن‬

‫ﻣﺪرﺳﻪي اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻏﻠﻂﻫﺎ را از ﻛﺘﺎﺑﻲ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﺬارم روي ﺳﺎﻳﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهاش ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‪ ‬اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮم از ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي‬
‫ﻧﺸﺮﻳﻪاي‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﺑﮕﺬارم‬
‫روي ﺻﻔﺤﻪ و ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ زﻳﺮش اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻢ و ﻟﻴﻨﻚ و‬
‫ﻣﻴﻨﻚ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮي ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي‬
‫را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮدﻧﺶ روي ﺻﻔﺤﻪي ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻋﻼف ﻛﺮدن‬
‫ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﺟﺪي اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭘ‪‬ﺰ دادن ﺑﻴﻬﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘ‪‬ﺰ دادن ﺑﻴﻬﻮده ﻣﺨﺼﻮص آدمﻫﺎ ﻳﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻫﺎي‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ روزم را ﭘﺎي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧﻮدم و ﭘﺎي دوﺗﺎ‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻛﺘﺎبﺧﺎﻧﻪي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧُﺮوﺑ‪‬ﺮو ﺻﺮف ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم از روي ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮم از‬
‫روﻧﺪ اﻳﻨﺴﺘﻞ ﻛﺮدن ﻟﻐﺖﻧﺎﻣﻪي دﻫﺨﺪا‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺴﺎوي اﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻨﺴﺘﻞ ﻧﻜﺮدن ﻟﻐﺖﻧﺎﻣﻪي دﻫﺨﺪا‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻻن‬
‫داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﻣﺸﻜﻼت‬
‫زﻧﺪﮔﻲي ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي دلﺧﻮﺷﻲي ﺧﻮدم و ﺳﺮﮔﺮﻣﻲي ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬
‫ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﭼﺎﺷﻨﻲي ﻣﺰه ﻫﻤﺮاه ﺟﻤﻠﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﺶ ﻃﻨﺰ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﺎن ﻣﺰه اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻃﻨﺰ ﺧﻴﻠﻲ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪88‬‬

‫ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫رﻧﮕﻲ ﻛﺮدن ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪي اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﭼﻨﺪ ﻧﻜﺘﻪي اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪،‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪي اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪،‬‬
‫درﮔﻴﺮ ﺷﺪن ﺑﺎ ﭼﻨﺪ آدم اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻨﮓ و ﺟﺪل راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺸﻜﻞ اﺑﺘﺪاﻳﻲ‪.‬‬

‫اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم‬

‫ﺗﻔﻨّﻨﻲ دارم‪:‬‬
‫روي ﺑﻌﻀﻲ از وﺑﻼگﻫﺎ ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﻢ )وﺑﻼگﻫﺎ ﻛﻢ و‬
‫ﺑﻴﺶ ﻣﺮا ﺷﺎد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ(‪ ،‬ﭼﻮن ﻳﻚ ﺟﻮر ﺻﻤﻴﻤﻴﺘﻲ ﺗﻮي‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎيﺷﺎن ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎز و ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ و اﺑﺘﺪاﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫روي ﺑﻌﻀﻲ از ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي ﺷﻌﺮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻢ )ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻌﺮ ﻓﺎرﺳﻲ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺗﻚ و ﺗﻮك‪ ،‬ﭼﻴﺰي‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪي ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش‬
‫ﻫﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎ ﺑﺪﺟﻮري ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺳﺖ‬
‫و ﺑﺪ ﺟﻮري اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ(‪.‬‬
‫روي ﺑﻌﻀﻲ از ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي داﺳﺘﺎن ﻣﻲﭼﺮﺧﻢ )ﮔﺎﻫﻲ از‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎنﻫﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﻐﻀﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ زﺑﺎن و‬
‫ﻣﻮﺿﻮع و ذﻫﻨﻴﺖ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ(‪.‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻗﺎﻃﻲ ﭘﺎﺗﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺎﻃﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻈﻮر را درﺳﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫واﻗﻌﻴﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﺣﺘﻲ اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺣﺪ‪ ‬در‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻴﺎت ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫‪89‬‬

‫اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‬

‫ﻣﻨﻈﻮرش را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲي آدم را ﻫﻢ درك ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﻠﻤﻪي ﻗﺎﻃﻲ ﭘﺎﺗﻲ را ﺑﺎ ﻣﺜﻼً ﺷﻠﻢ ﺷﻮرﺑﺎ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺣﺎﺻﻠﺶ ﺑﺸﻮد ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻫﺸﻞﻫﻒ‪ ،‬ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﺸﻞﻫﻒ را‬
‫ﻫﻢ اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺮي ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﻫﺸﻞﻫﻒ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺣﺎﺻﻞ آن را ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﻳﺎ‪ ،‬آﻫﺎن‪ ،‬ﻳﺎدم آﻣﺪ؛ ﻳﻚ ﻣﺜﺎل ﺳﺎده ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫دﺳﺖ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮي ﺳﻴﻨﻤﺎ دﻳﺪه اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آن ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ زن ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻛﺎري از‬
‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ از آن ﻣﻮارد اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ واردش ﻧﺸﻮم‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﻮر ﻫﻲ ﺣﺮف ﺗﻮي ﺣﺮف ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮي‪ ،‬و ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮي‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ در‬
‫ﻣﺜﺎل آوردن و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻲ ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲي ﺧﻮدم ﺗﻮش ﮔﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺜﺎل اﺑﺘﺪاﻳﻲ را از ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﺪ در‬
‫ﺣﻴﻄﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي ﺟﻨﮕﻲي‬
‫ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎر‪.‬‬
‫آره‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬اﻻن ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻳﺎدم آﻣﺪ‪،‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﻨﮓﻫﺎي ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻫﻢ‬
‫ت اﻳﻦ ﺟﻨﮓﻫﺎ را ﺑﺎ ﺟﻨﮓﻫﺎي‬ ‫ﻣﻦ ﻳﻚ درﺻﺪ ﻣﺸﺨﺼﺎ ‪‬‬
‫‪90‬‬

‫دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي ﺟﻨﮕﻲ دﻳﺪهام اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﺻﻼ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻨﮕﻲ‪،‬‬
‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري‪ .‬اﻣﺎ آن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺟﻨﮕﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﮕﻨﺪهي آن ﻓﻴﻠﻢ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري ﻳﺎ ﺟﻨﮕﻲاي‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در دوازده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﮔﻤﺎﻧﻢ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺮد‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎي ﻧﻪ ﭼﻨﺪان درﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮاندار را ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫اﺻﻼً ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻳﻚ آدم ﺑﺎ ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺘﻮﺳﻂ‪ .‬آره‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪) ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻣﻨﺘﻘﺪ اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫ﻧﺪﻳﺪهام ﻛﻪ آن ﻗﺪر اﺳﺘﺨﻮاندار ﺑﺎﺷﺪ( اﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮي آن ﻓﻴﻠﻢ‪ ،‬ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دوﻣﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻴﻢ دﻳﺪم‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﻮﻣﻲ‪ .‬اوﻟﻴﺶ ﻛﻪ ﻳﺎدم‬
‫اﺳﺖ ﺳﺮخﭘﻮﺳﺘﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﻴﺰه ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﻳﺎرو ﻧﺎﻣﺮده‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮري ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻴﺰه را ول ﻣﻲداد درﺳﺖ‬
‫ﺗﻮي ﺻﻮرت ﻣﻦ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﻲ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﺪم ﺳﺮم را ﺑﺪزدم‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر واﻗﻌﺎً ﻧﻴﺰه را ﭘﺮت ﻛﺮد درﺳﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ ﺳﺮم را ﻧﺪزدﻳﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﻛﻮر ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮي آن ﻓﻴﻠﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻮرش ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬از‬
‫ﻫﻤﺎن اول ﻛﻪ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪ ﻛﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻢ ﻳﻚ‬
‫ﺗﭙﻪي ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻮد اﻧﺪازهي دوﺗﺎ رﻳﻨﮓ ﺑﻮﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺜﻼ‬
‫دوﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ رﻳﻨﮓ ﺑﻮﻛﺲﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺗﻮي‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﻪ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ در‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻴﺎت و ﺑﺎ اﺑﺘﺪاﻳﻴﺎت ﺧﻮدم ﻛﻨﺎر آﻣﺪهام‪ ،‬اﻣﺎ از دوﺗﺎ‬
‫ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ :‬ﻳﻜﻲ ﺑﻮﻛﺲﺑﺎزي اﺳﺖ و‬
‫‪91‬‬

‫ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﮔﺎو ﺑﺎزي‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﮔﺎو ﺑﺎزي ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮش را ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻳﻚ ﮔﺎو ﺑﻴﭽﺎره را‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﻣﻴﺪان ﺑﻪ آن ﺑﺰرﮔﻲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ‬
‫ﮔﺎو ﺑﺎز ﺑﻴﺎﻳﺪ وﺳﻂ‪ ،‬ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻧﻮﭼﻪﮔﺎوﺑﺎز ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻫﻢ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﻮل و ﺣﻮش ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﮔﺎوﺑﺎزه‪ ،‬ﻫﻲ‬
‫ﮔﺎو ﺑﺪﺑﺨﺖ را ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬و ﻫﻲ ﺑﺎ ﻧﻴﺰهاش ﺗﻮي ﻛﻤﺮ‬
‫ﮔﺎو ﺑﻪ آن زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﺮو ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﺎوه‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﺟﻮري‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﻼﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺷﺎﺧﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎي ﮔﺎوﺑﺎزه ﺑﻨﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﭼﻪﻫﺎش ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ‬
‫ﻟﺸﻜﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ دورش و ﺑﺎ ﻫﻮﻟﻪ‪ ،‬ﻫﻮﻟﻪﻛﺮدن‪ ،‬ﮔﺎو ﺑﻴﭽﺎره‬
‫را ﮔﻴﺞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺎرو ﻫﺮ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺎدرﺟﻨﺪهي درازش را ﺗﻮي ﮔﺮدن ﮔﺎو ﺑﻪ آن‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﺮو ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻲ و ﺑﺒﻴﻨﻲ‬
‫ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﮔﺎوﻛﺶ ِ ﻛﺜﺎﻓﺖ ِ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﺮاش ﻫﻮرا‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ؛ ﻫﻮل ل ل ل ﻟﻪ!‬
‫اﺳﻤﺶ را ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻠﻲ ﻳﺎ ﭼﻲ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻠﻴﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ ﮔﺎوي ﺑﻪ آن زﻳﺒﺎﻳﻲ‬
‫ﻫﻮﻟﻪ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻴﻒ از ﻓﺪرﻳﻜﻮ ﮔﺎرﺳﻴﺎ ﻟﻮرﻛﺎ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮش را‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﮔﺎوﺑﺎز ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ آدم اﺑﺘﺪاﻳﻲ در اﻳﻦ ﻋﺼﺮي‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻓﻘﺎش را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﺎن ﺣﻴﻮاﻧﺎت‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮم‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ و اﻻن ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ‬
‫ﻼ درﺳﺖ‬ ‫ﻛﺒﻮﺗﺮ و ﺳﻬﺮه و ﺳﻮلﺳﻮرت ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﺷﺪهام‪ .‬اﺻ ً‬
‫‪92‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺣﻴﻮاﻧﻲ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﻮي‬
‫ﮔﺮدن ﻳﻚ ﺣﻴﻮان دﻳﮕﺮي‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﮓﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪهام ﺗﻮي‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪي ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ در واﻗﻊ ﻳﻚ ﺟﻮر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻏﺮﻳﺰهﺷﺎن ﺧﻮدش‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲرﻳﺰد ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﺑﺮوﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﻚ ﮔﺎو‬
‫ﺑﺰرگ ﻛﻮﻫﻲ را ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎزه اﻳﻦﻛﺎر را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎز ﺗﻦﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ آدم ﻳﻚ ﮔﺎو ﺑﺪﺑﺨﺖ را ﺑﻪ آن ﺷﻴﻮه ﺑﻪ زاﻧﻮ‬
‫درﺑﻴﺎورد‪ ...‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﺪم اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ آدم اﺗﻔﺎﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪن آن ﻓﻴﻠﻢ‬
‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﻛﻪ رﻓﻴﻖ‬
‫داداﺷﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﻴﺮون ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺟﻮن ﻣﺎدرت‬
‫اﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻦام ﺑﺒﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻮن آﻗﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎدرش را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ داداﺷﻢ ﺑﺮود‪ ،‬ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ‪ .‬داداﺷﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ‬
‫ﻛﺎر دارﻳﻢ‪ .‬آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎ‪،‬‬
‫اﻛﺒﺮم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬داداﺷﻢ آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن‪ ،‬اﻣﺎ آﻗﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﮔﻔﺖ ﺟﻮن ﻣﺎدرﻣﻮ ﻗﺴﻢ داده‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮري اﺳﺖ‪.‬‬
‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ)ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻳﻚ اﺻﻞ اﺑﺘﺪاﻳﻲ(‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﺑﻂ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻪ ﻣﺎدرش‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد و ﺳﻴﻨﻤﺎي آن روز‪ .‬ﺳﻴﻨﻤﺎي آن روز ﺑﻪ آن‬
‫‪93‬‬

‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر‪ .‬ﻛﻮر ﺑﻮدن آن ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر ﺑﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎرﻳﺶ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﻛﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﻮر ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺧﻮب دﻳﺪم‪ .‬ﺧﻮب‬
‫ﻫﻢ ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﭼﻄﻮر وﺳﻂ ﻳﻚ ﻋﺪه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬
‫ﻫﻲ از ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻳﻮرش ﻣﻲﺑﺮد و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬
‫دارد ﻛﻲ را ﻣﻲزﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ دم ﺑﺎل و ﭘﺮش ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻳﺎ‬
‫ﺳﺮش ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ﻳﺎ دﺳﺘﺶ ﻳﺎ ﺗﺨﻢﻫﺎش را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻌﺮه‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪي ﺟﻨﮓ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺎدم‬
‫ﻫﺴﺖ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري‬
‫ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻲ را ﻣﻲزﻧﺪ ﻣﻲزد و ﻟﺖ و ﭘﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﺻﺤﻨﻪي ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﭽﻪي دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻧﻘﺪ ﭼﻴﺴﺖ ﻳﺎ‬
‫ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻛﺪام اﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻢ اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از رﻓﻘﺎش داﺷﺖ دور و ﺑﺮ ﻫﻤﺎن‬
‫رﻳﻨﮓ ﺑﻮﻛﺲ ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ داد‬
‫زد دزد!‬
‫آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد داد زد دزد!‬
‫ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻛﺶ!‬
‫داداش ﻣﻦ ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ! )ﺳﻮت دو اﻧﮕﺸﺘﻲ ﻳﻌﻨﻲ‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫ﺻﺪاش ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ(‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﻮت ﻫﻢ از ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ آﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻲ از راﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻲ از ﭼﭗ‪.‬‬
‫و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻦ دﻳﺪم داداﺷﻢ از ﺗﻤﺎم ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺳﺎﻟﻦ‬
‫ﺳﻮت ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫‪94‬‬

‫و ﺑﻌﺪ درﺳﺖ ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻴﺮ و وﻳﺮ دﻳﺪم ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره‬

‫اﻳﺴﺘﺎده وﺳﻂ ﻣﻴﺪان و رﻓﻴﻘﺶ از آن ﺗﻪ ﻣﻴﺪان داد‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬راﺳﺖ!‬
‫و ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ؛ ﻳﻜﻲ ﻧﺼﻒ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫و رﻓﻴﻘﺶ داد ﻣﻲزﻧﺪ ﭼﭗ!‬
‫و ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮره ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ؛ ﻳﻜﻲ ﻧﻌﺮه‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﻼﺻﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد‪:‬‬
‫راﺳﺖ!‬
‫ﻳﻚ دﺳﺖ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﭗ!‬
‫ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻗﺪم ﺑﺮو ﺟﻠﻮ!‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻳﻚ ﺷﻜﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮت روي اﺳﺐ!‬
‫ﻳﻚ ﭘﺎي ﺳﻮار ﺑﺎ ﺷﻜﻢ اﺳﺐ ﻣﻲدرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺻﺤﻨﻪي ﺳﻮﻣﺶ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﭘِﺮ ﭘِﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﻣﻮش و روﺷﻦ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻲ و ﺳﻮت و داد و دزد‪ ،‬دزد و‬
‫ﺟﺎﻛﺶ و ﻛﻮﻧﻲ و ﻣﺎدرﺟﻨﺪه و ﺧﻮارﻛﺴﺪه و ﻛﻴﺮم ﺗﻮ ﺣﻠﻖ‬
‫ﭘﺪرت‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻣﻌﻠﻮم و ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم روي ﭘﺮده ﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪاي ﺑﺪون ﺷﻚ ﻛﺎر ﺑﻬﺮام‬
‫ﺑﻴﻀﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهي ﻳﻚ ﺳﻨﺎرﻳﻮ‬
‫‪95‬‬

‫ﻧﻮﻳﺲ اﺑﺘﺪاﻳﻲ آن را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي از آب‬

‫درﻣﻲآﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻛﻠﻮزآپ ﻛﻠﻪي ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر )ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻮر ﺑﻮد‪(.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻳﻚ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻲ‪ :‬دزد!‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ روي ﭘﺮده‪.‬‬
‫ﻛﻮﻧﻲ!‬
‫ﺳﻮت!‬
‫ﻳﻚ دﺳﺖ ﺧﻮن آﻟﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻮت!‬
‫دزد!‬
‫ﻛُﺲﻛﺶ!‬
‫دﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻮت!‬
‫ﺳﻮت!‬
‫ﺧﻮارﺟﻨﺪه!‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺪﻳﻮم ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر‪.‬‬
‫ﺳﻮت!‬
‫اي ﺗﻮ ﺣﻠﻖ ﭘﺪرت!‬
‫ﺧﻨﺪهي ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮدهي ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺳﻴﺎه‪.‬‬
‫ﺳﻮت‪ ،‬ﺳﻮت‪ ،‬ﺳﻮت!‬
‫ﺟﺎﻛﺶ!‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪن ﺷﻤﺸﻴﺮ روي ﻛﺘﻒ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر‪.‬‬
‫ﻓﺮو رﻓﺘﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮي ﻳﻚ ﺷﻜﻢ ﺧﻮنآﻟﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻴﺪﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻴﺪ!‬
‫‪96‬‬

‫ﺳﻴﺎﻫﻲ روي ﭘﺮده‪.‬‬

‫ﺟﺎﻛﺶ! ﻣﻴﺪ! ﺳﻴﺪ!‬
‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﮔﻼوﻳﺰ اﺳﺖ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دور و ﺑﺮش‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻴﺸﻜﻲ!‬
‫ﻛﻠﻮزآپ ﻳﻚ ﻳﺎرو‪.‬‬
‫ﻓﻴﻠﻢ روي ﭘﺮده ﻣﻲﺳﻮزد‪.‬‬
‫ﺳﻮت و ﺷﻴﺸﻜﻲ و ﻫﻤﺎن ﻓﺤﺶﻫﺎ و ﺳﻮت‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻜﺘﻮب ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻳﻚ‬

‫ﻣﺸﺖ دروغﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻓﺮﻳﺐ دادن ﻛﻮدﻛﺎن‬
‫ﻛﻼسﻫﺎي اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﻔﺎﻫﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ )ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺻﻼً ﺷﻔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲرﺳﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﺛﺒﺖ‬
‫ﺷﺪهي دﻳﮕﺮ روي ﻛﺎﻏﺬ اﺳﺖ و ﺗﻮي ﻛﺘﺎبﻫﺎ( ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻫﻢ‬
‫دروغ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺖﻫﺎ از ﻧﻈﺮ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮي واﻗﻌﺎً‬
‫ﺗﻚ اﺳﺖ؛ و ﻣﻌﻨﺎي ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ اﺑﺘﺪاﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪاي ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‪ :‬ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻤﺎم‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎي اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﺑﻴﺮون از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪97‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺑﻴﺮون از ﺧﻮدم‪ ،‬راﺳﺘﺶ‪ ،‬زﻳﺎد دلﺧﻮش‬

‫ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي اوﻟﻴﻦ اﺣﺴﺎس اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻲروم؛ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﺮدم؛ ﻫﺮ ﺟﺎ را ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ؛ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ دﺳﺖ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺤﺚ ﻛﺮدن ﻫﻢ ﺑﺮاي آدﻣﻲ ﺑﺎ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺑﺘﺪاﻳﻲي‬
‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﻪ ﻛﺮﺳﻲ‬
‫ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﺧﻮشﺣﺎل ﻣﻲﺷﻮم و ﭼﻨﺎن ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗﻢ را راﺳﺖ‬
‫ﻧﮕﻪﻣﻲدارم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺖ ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﻣﻨﺠﻲي ﺗﻤﺎﻣﻲي ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻲ ﺗﻨﺪ و‬
‫ﺗﻨﺪ آﻳﻪ ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻮرﺗﻤﻪ ﻣﻲروم؛ ﭼﻬﺎرﻧﻌﻞ ﻣﻲﺗﺎزم و‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻲﺑﺸﺮ‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻏﻴﺮ ﺑﻨﻲ ﺑﺸﺮي‬
‫ﺟﻠﻮدارم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﻮي ﺑﺤﺚ ﻛﻢ ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫اوﻟﺶ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺑﻐﺾ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻛﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻻ ﺑﻪ ﻻش ﻛﻤﻲ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ )ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻳﻚ ﺟﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي آن ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﻲ و رگ ﮔﺮدن ﺷﻖ ﺷﺪنﻫﺎ ﭼﻨﺪان‬
‫دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﺗﺎزه ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻳﺎد ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮي ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ اﺷﻚ ﻛﺒﺎب ﻣﻮﺟﺐ ﻃﻐﻴﺎن آﺗﺶ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﻼﺻﻪ دور اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﺧﻴﻂ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪(.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﺑﻲﻗﺮار ﻣﻲﺷﻮم‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎم ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن و آب دﻫﻨﻢ‬
‫ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬
‫‪98‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻫﻲ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻲزﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻛﻪ ﻫﻲ ﻃﺮف )ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻴﻦ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻦ اﺳﺖ( ﻳﻮرﺗﻤﻪ و ﭼﻬﺎرﻧﻌﻞ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود ﻫﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺮ ﻃﻮري ﺷﺪه ﺟﻠﻮش را ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬اﻣﺎ از آنﺟﺎ‬
‫ﻛﻪ آدم ﭘﻴﺎده‪ ،‬ﺣﺮﻳﻒ آدم ﺳﻮاره ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻲ ﻣﻴﺦ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻮاره ﺑﻮدن او و ﭘﻴﺎده ﺑﻮدن ﺧﻮدم‪ ،‬و ﻫﻲ ﺗﻮي‬
‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻴﭽﺎرهي ﺧﻮدم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻲ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﻮري‪،‬‬
‫ﻫﺮ ﺟﻮري ﻳﻌﻨﻲ‪ ،‬ﺧﻮد ِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ِ ﭘﻴﺎدهام را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺎي‬
‫اﻳﻦ ﺳﻮاره ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮاره آوﻳﺰان ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎش‪،‬‬
‫ﺑﻪ دم اﺳﺒﺶ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﺮدن اﺳﺒﺶ؛ ﺑﻪ ﺗﺨﻢﻫﺎش‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻣﻔﺖ ﭼﻨﮓ ﻣﻦ‪.‬‬
‫آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎ و ﺑﺒﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮهاي ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫داد ﻣﻲزﻧﻢ؛‬
‫دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؛‬
‫دﺑﻨﮓ ﭘﺸﺖ دﺑﻨﮓ ﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻠﻪ ﭘﺸﺖ وﺻﻠﻪ‬
‫ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮاع ﺗﻬﻤﺖﻫﺎ را ﺑﻪش ﺣﻘﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪:‬‬
‫دزد! ﻛﻼهﺑﺮدار! ﺑﻲﻧﺎﻣﻮس! ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ!‬
‫اﮔﺮ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬داد ﻣﻲزﻧﻢ ﻣﺠﺎﻫﺪ اﺳﺖ!‬
‫اﮔﺮ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ داد ﻣﻲزﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻮد ِ ﺧﻮد ِ آﻳﺖ‬
‫اﷲ ﻛﻴﺎﻧﻮريي ﺣﺰب ﺗﻮدهاي اﺳﺖ!‬
‫‪99‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﻮدهاي ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬داد ﻣﻲزﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻓﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﻧﻲ‬

‫اﺳﺖ! )ﭼﻮن اﻳﻦ ﺟﻮري وارد ﺣﻴﻄﻪي ﻧﺎﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬و‬
‫ﺗﺎ ﻃﺮف ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي‪،‬‬
‫ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻮﻧﺶ را آش و ﻻش ﻛﺮدهاﻧﺪ‪(.‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﻮﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬داد ﻣﻲزﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﺎدرﻗﺠﺒﻪ ﻛﻮن ﻛﻦ اﺳﺖ!‬
‫)اﻳﻦ ﺟﻮري ﺧﻮن ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ را ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺗﺎ ﻃﺮف‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺠﻨﺒﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ دﻳﮕﺮان ﻟﺖ و ﭘﺎر ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮي اﻳﻦ ﺣﻴﻄﻪاي ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﻛﺮدهام‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪي ﻛﻮن ﻛﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻠﻤﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﺧﺸﻢ ﭘﻴﺮ و ﺟﻮان ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﻪاي از دﻫﺎن ﺧﻮدم ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﻨﺎن‬
‫ﺧﻮن ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ را ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺮﺧﺮهي ﻃﺮف‬
‫را ﺑﺎ دﺳﺖ و دﻧﺪان و ﻫﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮم ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﻛﻨﻢ‪(.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﻳﻤﻲﻫﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي آبﻫﺎ از آﺳﻴﺎب‬
‫اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺑﺮاي آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫ﺗﻮي ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام‬
‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ و وﻗﺘﻲ در ﺧﻠﻮت ﺧﻮدم ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺟﺰﻳﻲ از ﺣﺰب اﷲ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻳﺎ ﻳﻜﻲ از ﻫﻮاداران‬
‫ﺣﺰب ﺗﻮده ﻳﺎ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻳﻜﻲ از ﻛﻮﻧﻲﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ‬
‫ﻛﻮنﻛﻦﻫﺎ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪي اﺻﻠﻲي ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮدن اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻮدن ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﺻﻞ اﺑﺘﺪاﻳﻲي ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺣﻖ ﻛﺎﻣﻼً‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲي ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪100‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﻞ زﻧﺪﮔﻴﻢ را زﻳﺮ و رو ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‬

‫ﻗﺪر ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻪ در ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم و ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻫﻢ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آدم ﻫﻲ‬
‫دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﺮاش ﺗﻜﺮار ﻛﻨﺪ و ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ ﻫﺴﺘﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺠﺎﻫﺪم اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻮدهاي ﻫﺴﺘﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ اﻛﺜﺮﻳﺘﻲ و اﻗﻠﻴﺘﻲ و ﭘﻴﻜﺎري و ﭼﻲ و ﭼﻲ ﻫﺴﺘﻢ‬
‫اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي‬
‫ﻋﺎﻗﻠﻲ در ﺳﺎل ﻫﺰار و ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﭼﻬﺎر ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺧﺒﻄﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي اﻳﻦ داﺳﺘﺎن اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ‬

‫آدم دﻳﮕﺮي ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﺑﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻪام و‬
‫ﻫﻲ ﺑﻪ زﻳﺮ و ﺑﻢ زﻧﺪﮔﻲي ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺧﻮدم را زﻳﺮ‬
‫و رو ﻛﺮدهام‪ .‬دﻳﮕﺮان را ﭘﺸﺖ و رو ﻛﺮدهام‪ .‬ﻫﻢ ﺧﻮدم و‬
‫ﻫﻢ دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ زﻳﺮ و رو ﻫﻢ ﭘﺸﺖ و رو ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫ﺧُﺐ‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ زﻣﺎﻧﻲ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ‬
‫ﺑﻮدهام‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺷﺪهام )ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺳﻤﺖ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ(‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ اﻓﻜﺎر ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ داﺷﺘﻪام )ﺑﺎ‬
‫ﺣﻔﻆ اﻓﻜﺎر ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ و ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻨﻲ اﻟﺒﺘﻪ(‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ‬
‫اﻓﻜﺎر ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ؟)ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲ‪ -‬ﻣﺠﺎﻫﺪ‪-‬‬
‫‪101‬‬

‫ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﻮدهام(‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﻠﻮ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر اﻳﻦ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪام ﻳﻚ ﭘﺴﺖ ﻣﺪرﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از درﻳﺪا‬
‫ﺧﻮاﻧﺪهام‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از ﺑﻮدرﻳﺎر و ﻛﻲ و ﻛﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﺘﻲ‬
‫اﺳﻢﻫﺎﺷﺎن ﻳﺎدم ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻢ از‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘ‪‬ﺴﺖ ﻣﺪرﻧﻴﺴﻢ و ﭘﺪر ﻣﺎدر و ﺟﺪ‪ ‬و آﺑﺎدش ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻴﻮهي اﺑﺘﺪاﻳﻲي ﺧﻮدم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﻳﻤﻲﻫﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪي آبﻫﺎ از آﺳﻴﺎب‬
‫اﻓﺘﺎد‪ ،‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﻧﻪﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ در ﻋﻤﻖ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ و‬
‫ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر اﺑﺘﺪاﻳﻲام‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲي آدم داﺳﺘﺎن و ﻛﻞ‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﻳﺰِ اﻳﻦ‬
‫داﺳﺘﺎن ِ اﺑﺘﺪاﻳﻲي ﻣﻦ‪ ،‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﻫﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ِ ﮔﻮزِ‬
‫ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫‪102‬‬

‫ﯾﮏ دا ﺘﺎن ﻣﺎ ﻤﺎ ﯽ‪ ،‬ﻓ ﻨﺎ ﯽ‪ ،‬ﻮﻣﺎ ﻤﺎ ﯽ‬

‫ﻋ ﻖ آ زن ﻤﺎ ﯾﮏ د ﺖ‬

‫دﻳﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻮد‪،‬‬

‫و ﻣﻦ ﻛﺸﻒ ﻛﺮدم در ﻋﻤﻖ آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫اي ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن!‬
‫ﺷﻤﺎ!‬
‫در ﻋﻤﻖ آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اونﺟﺎ ﻛﺠﺎس ﻫﺎﻧﻲ ﺟﻮن؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻛﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻫﺎﻧﻲ؟‬
‫اون ﺗﻪ‪ ،‬اون ﺗﻪ ﺗﻪش؟‬ ‫‪-‬‬
‫اونﺟﺎ ﺗﻪ ﺗﻪﺷﻪ ﻫﺎااااااﻧﻲ‪.‬‬ ‫‪-‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اون دﻫﻨﻪ اﺳﻤﺶ ﭼﻲﻳﻪ ﻫﺎﻧﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺖ دﻫﻨﻪ ﻧﺪاره ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻲ ﻓﺸﺎر ﺑﺪي ﻣﻲره‬
‫ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻲره‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﻓﺸﺎر دادم ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪103‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺮه ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﻤﻮنﺟﺎش ﻛﻪ رﻓﺖ ﻣﻨﻮ دﻳﻮوﻧﻪ ﻛﺮد‬

‫ﺧﻮب‪ ،‬دو دﻓﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎت ﻣﻲﮔﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﻴﻪ دﻳﮕﻪ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺻﺪاﺷﻮ ول داده ﺟﻴﻎ و داد ﻣﻲﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺮه ﺗﻮي ﺗﻮي اون دﻫﻨﻪ‪،‬‬
‫اون ﺟﺎ ﻛﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﻜﻦ! ﺑﺮﻳﺰه!‬ ‫‪-‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ رﻳﺨﺘﻨﻮ وﻟﺶ‪،‬‬
‫ﺑﻲﺧﻴﺎل اون‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺮم ﺗﻮي ﺗﻮي اون دﻫﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻜﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺠﺎش ﻛﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﻜﻦ!‬
‫ﺑﺬار ﺑﺮﻳﺰه!‬
‫و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺗﻮي زن ﺷﻤﺎ‪،‬‬
‫و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎم‪،‬‬
‫آن ﮔﻮﻧﻪ ‪ -‬ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻚ ﺗﻚ ﺳﻠﻮلﻫﺎش ﭘﻮﺳﺖ را ﻋﻴﻦ ﻫﻮاي‬
‫ﭘﺎﻛﻴﺰه روي ﺧﻮدش ﻟﻤﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ -‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدم‪،‬‬
‫در اﻧﺘﻬﺎي آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ زن ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ روي‬

‫ﺗﺨﺨﻮاب ﻣﻦ ﭘﻬﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺸﻢ ﺗﻮي ﺗﻚ ﺗﻚ‬
‫ﺳﻠﻮلﻫﺎم رﺧﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﺑﻮدن‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮدن ﺷﻤﺎ ‪.‬‬
‫آن وﻗﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ زن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫و ﻣﺎ ﺗﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬
‫‪104‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ زن ﺷﻤﺎ‪،‬‬
‫ﺑﺬار زنﺷﻮ ﺑﮕﺎﻳﻴﻢ ﻫﺎﻧﻲ!‬ ‫‪-‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﺑﮕﺎه ﻋﺰﻳﺰم! ﺑﻴﺎ ﺑﮕﺎ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﺎﻧﻲ! ﻫﺎﻧﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﺎﻧﻲ ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻋﺠﺐ زﻧﻲ داره اﻳﻦ دﻳﻮث ﺑﻲﭘﺪر‪،‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ!‬
‫آره‪،‬‬ ‫‪-‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺣﺮف ﻧﺪاره‬
‫ﺑﻜﻦ!‬
‫ﺑﻜﻦ!‬
‫ﻫﺎﻧﻲ!‬
‫‪105‬‬

‫‪2‬‬

‫در اﻧﺘﻬﺎي آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫دﻳﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻣﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮد دﻳﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫و ﻧﺎﻟﻪي ﺧﻮاﻫﻨﺪهي زن ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪي ﻣﺎ ﺗﻮي ﺗﻦ‬
‫ﻫﻮا ﻣﻲرﻓﺖ‪،‬‬
‫دﻳﺸﺐ و اﻣﺸﺐ )اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭼ‪‬ﺴﻲ آزادي ﺑﻮد(‪،‬‬
‫و ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪي ﺷﺐ ﺑﻮد ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ و ﻧﻴﻢ‪،‬‬
‫و ﮔﻮﻣﺐ ﮔﻮﻣﺐ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻳﺎ ﻟﮕﺪ؟ ﻛﻮﺑﻴﺪن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي ﺑﺎﻻﻳﻲ ﻣﻦ از زﻳﺮ ﺳﻘﻒ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﻲﺧﻴﺎل‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺧﻮد ﺑﻮدﻳﻢ )اﮔﺮ دراﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﭼ‪‬ﺴﻲ آزادي ﺑﻮد(‪.‬‬

‫ﻫﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ دوﺑﺎره اﻣﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ‪.‬‬

‫ﻫﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮد دوﺑﺎره دﻳﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ در اوج اوج اوج‪،‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮد او‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﺸﻒ ﻛﺮدم دوﺑﺎره ﺑﺎز اﻣﺸﺐ‪،‬‬
‫در اﻧﺘﻬﺎي آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪106‬‬

‫ﺑﺮﻳﺰ ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣ‪‬ﺮدم‪،‬‬
‫ﺑﺮﻳﺰ ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻣ‪‬ﺮدم!‬
‫اﻣﺎ دﻫﺎﻧﻪ ﺑﺎز رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑ‪‬ﺮد ﻣﺮا در ﺧﻮد ﺗﺎ آن دﻫﺎﻧﻪ و ﻣ‪‬ﺮد از ﻟﺬت زن ﺷﻤﺎ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﻪت ﻧﮕﻔﺖ اﺻﻼ‪ ،‬ﻛﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪش‪ ،‬ﻳﻪ دﻫﻨﻪي‬
‫ﻧﺎز ﻋﻴﻦ دﻫﻦ ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻲ ﺧﻮدﺷﻮ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬اﺻﻼ!‬
‫اون اوﻟﻲ؟‬ ‫‪-‬‬
‫اون ﻳﻪ ﺷﺒﻪ ﺷﺎﻋﺮِ‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﺒﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي ﺷﺒﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪ ِﺷﺒﻪ‬ ‫‪-‬‬
‫روﺷﻦﻓﻜﺮِ دﮔﻮري ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﺒﻮد اون‪ .‬اون اﻧﮕﻞ ﻣﻦ و‬
‫ﺧﻮﻧﻮادهي ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﻲ‪...‬‬
‫اون دوﻣﻲ؟‬ ‫‪-‬‬
‫دﻻل ﺑﺎزار ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﻨﮕﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ زرپ‬ ‫‪-‬‬
‫زرپ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺗﻠﻤﺒﻪ ﻣﻲزد ﺗﻮش و ﻣﺜﻼً ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻓ‪‬ﺮت‬
‫ﻓ‪‬ﺮت ﻓ‪‬ﺮت‪ ،‬و زود ﺑﻴﻬﻮش ﻣﻲﺷﺪ و ﺧُﺮﺧُﺮ و ﭘ‪‬ﻒ ﭘ‪‬ﻒ و ﭘ‪‬ﻒ‬
‫ﭘ‪‬ﻒ‪.‬‬
‫ﺷﻮﻫﺮ اوﻟﺖ ﻛﻪ ﻧﺎز ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻮد‪...‬‬ ‫‪-‬‬
‫ﻗﺎه ﻗﺎه و ﻗﻪ ﻗﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﻠﻨﺪ )اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭼ‪‬ﺴﻲ‬
‫آزادي ﺑﻮد(‪:‬‬
‫اون ﺧﻮدش ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ اﻳﻦ ﻗﺪري ﺧﻮدش‬ ‫‪-‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻣﻔﻌﻮل ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻔﻌﻮﻟﻪ‪،‬‬
‫‪107‬‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻔﻌﻮل و ﻓﺎﻋﻞ و اﻳﻦﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻔﻌﻮﻟﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺮﻳﻒ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻴﻢ دﻳﺪم ﻫﻤﻮن ﺑﻮدش‪،‬‬
‫ﻫﺎاااﻧﻲ‪ .‬از ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪم‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﭼﺸﻤﻪي زﻻل ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎﻫﺎم ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﻮون ﻧﺎز و ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮد‪ .‬در واﻗﻊ ﭘﻨﺎه‬
‫آورده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮدم ﺗﻮي اﻳﻦ ﻓﻀﺎي ﮔﻨﺪ و‬
‫ﮔﻪ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﺳﮓام ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺣﻖ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ﺧُﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮد زندار ﻛﻢﺗﺮ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻦ آﺧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﻴﻖ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ رﻓﻴﻖ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲﺷﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﻛﻤﻲ‬
‫ارث و ﻣﻴﺮاث‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﻮﺗﻴﻚ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺷﻴﻚ داﺷﺖ ﻳﻌﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﻮن راﺿﻲ ﺑﻮدم‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻦ و ﻫﻦ زدن اﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ‬
‫وﻗﺖ اون ﻗﺪرﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻮازش ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ‬
‫ﻧﻮازش از ﺗﻪ دل ﻣﻲرم ﺗﺎ اوج اوج اوج‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد از‬
‫اﻳﻦ‪ .‬از اﻳﻦ ﺳﺮ ﺷﻜﻴﻞ و ﺑﻨﻔﺸﺶ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد از اﻳﻦ ﺗﻴﻜﻪي‬
‫ﻗﺸﻨﮓﺗﺮ از ﻫﺮ ﭼﻲ ﺟﻮاﻫﺮه‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲره اون ﺟﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲرﺳﻪ ﺗﺎ اون دﻫﻨﻪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ رو راﻫﺖ ﻣﻲدم ﻛﻪ ﻛﺸﻒ‬
‫ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﻮدﻧﻢ ﺿﻌﻒ ﻣﻲره‪ ،‬دروغ ﭼﺮا‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد‬
‫از اﻳﻦ‪ ،‬از اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬دﻟﻢ‪ ،‬دﻟﻢ ﭼﻴﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻮدﻧﻢ ﺿﻌﻒ ﻣﻲره‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﻫﻔﺘﻢ ﻣﻲرﺳﻢ‪،‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮﻣﺶ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ‪ ،‬اون ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮهي ﻧﺎزش‬
‫ﺑﺎ اون ﻳﻪ ذر‪‬ه ﺷﻮريي ﺗَﻜ‪‬ﺶ اﻧﮕﺎر ‪ ...‬اﻣﺎ زﻻﻟﻲ و ﭘﺎﻛﻴﺰﮔﻲ‪،‬‬
‫ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺑﻮده ﻫﻤﻴﺸﻪ؛ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮه‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﻮازﺷﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﺎﻧﻲ؛ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﮕﻲ ﺑﺮات‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﺎﻧﻲ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ دوﺗﺎ ﻣﻔﻌﻮل رﻓﻴﻖ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﺎﻋﻠﻦ ﻫﺎﻧﻲ؛‬
‫ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎ رو ﻣﻲﺧﻮاي ﺗﺎ ﺧﻮدم ﻧﻮازش ﻛﻨﻢ ﺑﺮات‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ‬
‫‪108‬‬

‫ﺑﺨﻮاي ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻢ! ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي‬

‫ﻛﻮﭼﻴﻜﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ‪ ...‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪ؛ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺖ؛ اذﻳﺖ ﻣﻲﺷﺪ؛‬
‫ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﺑﭽﻪي ﻣﻌﺼﻮم و‬
‫ﻣﻔﻠﻮك و ﺑﻲﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻫﻲ زار ﻣﻲزد ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻲ ﻫﻤﻪش‪ .‬ﻣﻦام‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‪ .‬دﻳﺪم دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ‪...‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﭼﻲ؟ اﻳﻦ آﺧﺮي‪ ،‬ﺣﺎﻻ؟‬ ‫‪-‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻘﺺ ﻧﺪاره؛ ﺗﻨﺶ‪ ،‬ﺟﻮوﻧﻲش‪ ،‬ﻗﺸﻨﮕﻲش‪ ،‬ﭘﻮل و‬ ‫‪-‬‬
‫اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﺶ‪ .‬از ﺧﻮدم ﺣﺘﻲ دو ﺳﺎل ﺟﻮونﺗﺮه‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻪ ﺧﻴﻠﻲ آﺗﻴﺸﻲﻳﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﺷﻘﻪ ارواي ﻣﺎدرش‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺷﺮف ﻧﺪاره‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﻳﻚ ﺟﻮ ﺷﺮف‪ ،‬ﺣﺘﻲ اون ﺗﻪﺗﻪﻫﺎي وﺟﻮدش‬
‫ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﻠﻮي ﻫﺮ ﻧﺎﭼﻴﺰي ﺧﻮدﺷﻮ ﺧﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻪ ﻫﺎﻧﻲ‪ .‬ﻣﻔﻌﻮل‪ ،‬اون ﭼﺸﻤﻪي زﻻل و ﭘﺎﻛﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻔﻌﻮل اﻳﻨﻪ‪ ،‬اون ﺷﺒﻪ ﺷﺎﻋﺮه؛ اون ﺷﺒﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ذﻟﻴﻞ و ﺣﻘﻴﺮ‬
‫و‪...‬‬

‫آﻫﺎي ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن!‬
‫ﺷﻤﺎ!‬
‫دﻳﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺸﺐ زن ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻤﻖ وﺟﻮدش راهﺗﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪاده اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ آن ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ‪،‬‬
‫آن ﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‪،‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ و ﻫﺮﮔﺰ‪،‬‬
‫راهﺗﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪاده اﺳﺖ‪،‬‬
‫‪109‬‬

‫و راهﺗﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫آن ﺟﺎ‪،‬‬
‫در آن ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﻓﺮدا‪،‬‬
‫دوﺑﺎره ﻛﺸﻒ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪:‬‬
‫در ﻋﻤﻖ آﻟﺖ زن ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻫﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬