MHNIAIO ENHMERWTIKO

ELLHNORQODOXO
PERIODIKO
PERIODOS B΄ - ETOS A΄ -
AR. FUL. 5 – IANOUARIOS 2018

«Οὐκ ἀομηρόμεθά Σε τίλη Ὀοθξδξνία,

ξὐ ψεσρόμεθά Σε παςοξπαοάδξςξμ ρέβαπ,
ξὐκ ἀτιρςάμεθά Σξῦ Μῆςεο εὐρέβεια.
Ἐμ Σξί ἐγεμμήθημεμ, ἐμ Σξί ζῶμεμ,
καί ἐμ Σξί κξιμηθηρόμεθα.
Εἰδέ καλέρη καιοόπ,
μσοιάκιπ ὑπέο Σξῦ ςεθμηνόμεθα».

1
 †
Διαχειριστής – Ιωάννης N. Παπαρρήγας

email: johncriket@gmail.com

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: http://entoytwnika1.blogspot.gr

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ:
http://krufo-sxoleio.blogspot.gr

Γνωρίζουν οι Επίσκοποι την αλήθεια για την αλλαγή του

ημερολογίου;

υπό Νικολάου ΢αββόπουλου

θεολόγου

Πολλοί Ιεράρχαι τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος, ακόμη και μερικοί από τους αντιπαπικούς και
αντιοικουμενιστάς επισκόπους, πρεσβεύουν ότι η αλλαγή τοῦ ημερολογίου οφείλεται σε
αστρονομικούς λόγους και ότι οι αδελφοί τοῦ πατρίου εορτολογίου προκάλεσαν σχίσμα στην
Εκκλησία, κάτι το οποίο δεν είναι αληθές. Προκειμένου οι επίσκοποί μας να γνωρίσουν εις
βάθος την παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ, την αιτία τοῦ ημερολογιακοῦ σχίσματος και ποιοί
το δημιούργησαν, είναι ανάγκη να μελετήσουν ιστορικά στοιχεῖα για το θέμα αυτό.

Πρέπει να τονισθεῖ ότι εκτός από την αλλαγή τοῦ ημερολογίου, υπάρχουν και άλλες
εκκλησιαστικές παραβάσεις τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος τις οποῖες απέρριψαν ως αίρεση οι
πιστοί που διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί Σης. Μία απ’ αυτές είναι η τέλεση
μικτῶν γάμων την οποία η Εκκλησία τῆς Ελλάδος επέβαλλε να εφαρμόζεται, αρνούμενη την
Ορθοδοξία και συμβάλλοντας στην δημιουργία τῆς πανθρησκείας τοῦ Αντιχρίστου. Οι μικτοί
γάμοι άρχισαν να εφαρμόζονται στην Εκκλησία τῆς Ελλάδος από το δεύτερο ήμισυ τοῦ
19ου αιῶνος, αρκετά χρόνια προ τοῦ ΢χίσματος τοῦ 1924. Όμως στους εν Ελλάδι αδελφούς μας
2

τοῦ παλαιοῦ ημερολογίου η τέλεση μικτῶν γάμων απαγορεύεται, συνεχίζοντας την

Ορθόδοξη Παράδοση (72ος Ιερος Κανών τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς ΢υνόδου κ.λπ.).
Επομένως, ο ισχυρισμός πολλῶν επισκόπων, θεολόγων κ.λπ. ότι «με τους
παλαιοημερολογίτες έχουμε την ίδια πίστη», δεν ευσταθεῖ καθόλου.

Με το πολύ σοβαρό θέμα τῶν μικτῶν γάμων θα ασχοληθοῦμε συν Θεῶ άλλη φορά.

΢χετικά με το ημερολογιακό ζήτημα αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια μερικά σημαντικά

ιστορικά στοιχεῖα προ τοῦ 1924 που παραθέτει ο Καθηγητής κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου στο
άρθρο του «Σήν 10-3-1924 οἱ Ὀρθόδοξοι ἐγνώριζον ὅτι τό νέον ἑορτολόγιον ἔθιγε τά
δόγματα τῆς Ἐκκλησίας».

«<ἀπό τό 1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ
σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον ἀνέκαθεν τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν
Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού
ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. < Σά κείμενα πού παραθέτω,
μικρόν μόνον δεῖγμα ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν, φανερώνουν ἐπίσης ὅτι ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἑ.
ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, θίγοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς
ἑνότητός της.

Πρῶτον, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β’ τοῦ Σρανοῦ πρός τόν
πρίγκηπα τῆς Βενετίας Νικόλαον Νταπόντε τό ἔτος 1583, διαβάζουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία ἠρνήθη νά ἐνδώσῃ εἰς τάς ἀξιώσεις τοῦ «πάπα» διά τήν ἀποδοχήν τοῦ ν.ἑ.,
διαβλέπουσα τά «ὅσα σκάνδαλα ἔχουσι γενέσθαι διά τά νέα ταῦτα ὡρολόγια», καθώς καί τήν
σύγχυσιν καί «τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶν ἀκουομένων δέκα ἡμερῶν» (Ἰωάννου
Βελούδου, Φρυσόβουλλα καί Γράμματα τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, Φοῖνιξ, Βενετία 1893,
σελ. 12-19). Ἀξίζει νά σημειωθῇ ὅτι αὐτό πού χαρακτηρίζεται εἰς τήν ἐπιστολήν ὡς
«παγκόσμιον σκάνδαλον» δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, πού συνεπάγεται ἡ
υἱοθέτησις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, <, ἀλλά ἡ ἀφαίρεσις τῶν 10 ἡμερῶν ἀπό τό
Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.

Δεύτερον, εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Γ’ Σόμος,
Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916 ), διαβάζουμε τά ἑξῆς:
«Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει
τῷ αφπγ’. ἐπιδημήσαντος καί ΢ιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό
καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν
Λατίνων». Ἀξίζει καί πάλι νά σημειωθῇ ὅτι ἡ Πανορθόδοξος ΢ύνοδος τοῦ 1583 δέν ξεχώρισε
καί ἀπέρριψε μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά ὁλόκληρον τό «Καλενδάριον» τοῦ
«πάπα».

Σρίτον, εἰς τό βιβλίον τοῦ ἀγωνιστοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου Υωνή Ὀρθόδοξος καί ΢πουδαία
εἰς Ἀνακάλυψιν τῆς κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπιβουλῆς, Ἀθῆναι 1849, σελ. 100, διαβάζουμε τά
ἑξῆς γιά τόν Παπισμόν: «Διά δέ τήν κατάργησιν πάλιν τῶν καθ’ ἡμᾶς ἑορτασίμων καί
πανηγυρικῶν ἡμερῶν, ἐκτός τῆς Κυριακῆς, ἐπενόησε καί ἐνεργεῖ πολλά ἄλλα σκάνδαλα.
 3
Πρῶτον μέν ἐνεργεῖπολυτρόπως ἵνα εἰσάξῃ διά νόμου εἰς τά ὀρθόδοξα Κράτη, τό νέον
λεγόμενον ἔτος τῆς Δύσεως, καθ’ ὅ αὐτοί προτρέχουσι 12 ἡμέρας, ὥστε ὅταν ἡμεῖς ἔχωμεν
πρώτην τοῦ μηνός, αὐτοί μετρῶσι 13. Δι’ αὐτῆς τῆς καινοτομίας ἐλπίζει ἵνα
συγχύσῃ καί ἀνατρέψῃ τάς ἑορτασίμους ἡμέρας καί εἰσάξῃ καί ἄλλους νεωτερισμούς».
Βλέπομεν καί πάλιν ὅτι κατακριτέα δέν ἦτο μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε
διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ἀκόμη πιό σπουδαῖον εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης δέν
ἔγραφε μόνον βιβλία, ἀλλά ἦτο δημοδιδάσκαλος τοῦ γένους καί περιήρχετο τήν Ἑλλάδα
διδάσκων τόν λαόν νά προφυλάσσεται ἀπό τά ξενόφερτα δόγματα καί ἔθιμα
(http://www.inkefalonia.gr/koinonia/51088-kosmas-flamiatos-enas-dimodidaskalos-tou-genous-
apo-ta-poulata). Αὐτό σημαίνει ὅτι τοὐλάχιστον ἀπό τόν 19ον αἰῶνα ἀκόμη καί οἱ ἁπλοῖ
Ἕλληνες χωρικοί ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» των! Ὅσοι λέγουν τό
ἀντίθετον ψεύδονται.

Σέταρτον, εἰς τό δημοσιογραφικόν ὄργανον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια»

τῆς 24/11/1895 (σελ. 312-314), διαβάζουμε τά ἑξῆς: «ἡ ἀπότομος λοιπόν ἀλλαγή
τοῦ ἡμερολογίου, θά ἰσοδυνάμει εἰς τά ὄμματα τοῦ λαοῦ πρός ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς
πίστεως τῶν Πατέρων του, πρός αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν»! Βλέπομεν ἐδῶ τήν ἐπίσημον
μαρτυρίαν ὅτι τό 1895 ὁ λαός ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» τῶν
Ὀρθοδόξων! Ὅσοι ἰσχυρίζονται τό ἀντίθετον ψεύδονται ἀσυστόλως.

Πέμπτον, εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐμπρός» τῆς 15 Μαρτίου 1899, ὁ Μελέτιος Α. ΧρυσοχοἸδης
γράφει:

«Σὸ ζήτημα τῆς ἀφομοιώσεως τῶν ἡμερολογίων Ἰουλιανοῦ καὶ Γρηγοριανοῦ περὶ τοῦ ὁποίου
γίνεται λόγος κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας εἶναι ἴσον τῷ ζητήματι τῆς ἑνώσεως τῶν
δύω Ἐκκλησιῶν»

(Ν. Μάννη, Ἑλληνική Ἀσπίς κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου: Σό Ἡμερολογιακό Ζήτημα
στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή κατά τά Ἔτη 1581-1901, Ἀθήνα 2016, σελ. 257-263).

Πόσον πιό ξεκάθαρα θά ἠδύνατο ἄραγε νά γραφῇ ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἐπεδιώκετο χάριν
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τίς ἄλλες
Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ
Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ
Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον, λοιπόν! Βεβαίως, οἰ ἀρνητικές ἀπαντήσεις πολλῶν
Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν
Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον
ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε
Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ
Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν
13 ἡμερῶν. Δυστυχῶς, τήν ὀρθήν αὐτήν θέσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1904 ἀνέτρεψεν ἐκ βάθρων
4

ἡ ἄκρως οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἡ ὁποία, ὅμως, ἐκρατήθη ἀρχικῶς μυστική ἀπό
τόν λαόν.

Ἕβδομον, εἰς ἄρθρον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γρηγορίου
Παπαμιχαήλ μέ τίτλον «Ἐπί τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως», διαβάζουμε τά ἑξῆς
σημαντικά: «Ἡ ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ’ τῷ 1582 ἐπενεχθεῖσα ἡμερολογιακή
μεταρρύθμισις ἀνέκαθεν ἤ μᾶλλον εὐθύς ἀμέσως ἐθεωρήθη ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνατολῇ ὡς κ α ι ν
ο τ ο μ ί α ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή καί θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή καί ὡς μία ἐκ τῶν συνήθων τάσεων τῆς
κρατούσης ἐν τῇ Δύσει ἐκκλησιαστικῆς ἀπολυταρχίας, τό ὄνειρον τῆς ὁποίας ἦν καί ἔστι
καί ἔσται ἡ ἐπέκτασις τῆς ἐπιρροῆς αὐτῆς ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἐθεωρήθη, ἄλλαις
λέξεσι, νέα παπική ἐκστρατεία κατά τῆς ἐν Ἀνατολῇ Ὀρθοδοξίας. Ὡς τοιαύτη θεωρηθεῖσα
καί ἐκτιμηθεῖσα ἡ καινοτομία αὕτη ἀμέσως κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως<

Ἡ δέ οὐσία τοῦ περί οὗ ὁ λόγος ζητήματος τούτου ἔγκειται ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ μή ‘τ ῆ ς μ ι ᾶ ς π η

γ ῆς τῆς ἐκ κ λ η σ ι α σ τ ι κῆς δ ι κ α ι ο δ ο σ ί α ς’, ἄλλαις λέξεσιν, ἐν
τῇ ἀποδοχῇ ἤ ἀποκρούσει τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Φριστοῦ.

Ὀρθῶς ἄρα ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀπεφήνατο κατά τῆς καινοτομίας ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς
δογματικῶν λόγων *σ.σ. ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι ἐξακολουθοῦν νά γράφουν ὅτι τό θέμα δέν
εἶναι δογματικόν+. < Ἐκ πασῶν τούτων τῶν ἐπισήμων γνωμῶν καί ἀποφάνσεων
τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὁκ. ΢οκολώφ συνάγει, ὅτι αὗται οὐ μόνον κατά
τοῦ Γρηγοριανοῦἡμερολογίου ἀπεφάνθησαν, ἀλλά καί κατά παντός οὐδετέρου ἤ ἐν γένει
διωρθωμένου ἡμερολογίου» (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον,Πάνταινος, 1910, ἀρ. 39, σελ. 624-
628, http://digital.lib.auth.gr/record/146308/files/5471_1.pdf). Ἀξίζει καί ἐδῶ νά σημειωθῇ ὅτι οἱ
Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν ἀπέρριπτον μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ὅπως μᾶς λέγουν
πληθωρικῶς οἱ «νεο-αποτειχισμένοι», ἀλλά καί κάθε διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου,
ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο οὐραγός τῆς παπικῆς
αἱρέσεως. Ἀξίζει ἐπίσης νά τονισθῇ τό γνωστόν γεγονός ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων
ἀπέρριψεν τό ν.ἑ. «ΕΠΙ Σῌ ΒΑ΢ΕΙ ΚΑΘΑΡΩ΢ ΔΟΓΜΑΣΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ»!

Ὄγδοον, εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἀνθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, μέ τίτλον «ΣΟ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΣΗΜΑ», τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη τό 1922, ἤτοι δύο ἔτη πρό τῆς
ἀλλαγῆς, διαβάζουμε τά ἑξῆς (βλ. σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ):

«ὅτι διά τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου, ἐπιτυγχανομένης τῆς ἑνοποιήσεως αὐτοῦ,
θέλει ἀναμφισβητήτως ἐπιτελεσθῆ τό πρῶτον σπουδαῖον βῆμα πρός ἐπίτευξιν τῆς μελετωμένης
καί ὑπό τῶν πραγμάτων ἐπιτακτικῶς ἐπιβαλλομένης Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν». Σό κείμενον
αὐτό, ἐν συνδυασμῷ μάλιστα μέ τήν κατά τό αὐτό ἔτος (1922) ἀναγνώρισιν τῶν
Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (Β.
΢τεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ Ἀρχῆς Μέχρι ΢ήμερον, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Β’
Ἔκδοσις, Ἀθῆναι, 1959, σελ. 711), ἐφανέρωσεν εἰς πάντα ἐνδιαφερόμενον αὐτό πού ἐπιμελῶς
 5
ἀπεκρύβη μέ τήν μή διάδοσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἤτοι τόν οἰκουμενιστικόν οἶστρον πού
ἐπεκράτει εἰς τά ἀνώτατα ἐπίπεδα τῆς Ἱεραρχίας ὀλίγον πρό τῆς ἡμερολογιακῆς
μεταρρυθμίσεως, τήν ὁποίαν ἀνέκαθεν οἱ συνήγοροι τῶν Οἰκουμενιστῶν ἤθελαν νά
παρουσιάσουν ὡς ἕν ἀστρονομικόν τάχα θέμα, μή ἁπτομένου τάχα τοῦ δόγματος καί
ἀγνώστου τάχα εἰς τόν εὐσεβῆ λαόν!

Σά παραπάνω ἐξηγοῦν πλήρως γιατί ἀμέσως μετά τήν πραξικοπηματικήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. ὁ
εὐσεβής λαός ἐκραύγαζεν «μᾶς φράγκεψαν!» Σό γνωστόν, ἀλλά ψευδέστατον, ἐπιχείρημα
τῶν συνηγόρων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι ὁ λαός δῆθεν δέν ἐγνώριζεν τούς προεκτεθέντας
δογματικούς λόγους πού ἐκρύπτοντο ὄπισθεν τοῦ ν.ἑ., ἐπειδή ὀλίγοι μόνον εἶχαν διαβάσει
τέτοια βιβλία καί ἄρθρα μέχρι τό 1924, δέν εὐσταθεῖ ἐπιστημονικῶς. Διότι, πρῶτον,
συμφώνως μέ τήν ἐπικρατοῦσαν θεωρίαν διαμορφώσεως προσδοκιῶν, τήν «θεωρίαν τῶν
ὀρθολογικῶν προσδοκιῶν», ἀρκεῖ πολύ ὀλίγοι μόνον, οἱ εἰδήμονες, νά γνωρίζουν μίαν
πληροφορίαν. Αὐτοί θά τήν διαδώσουν καί στούς ἁπλοϊκούς, συνήθως ἐπ’ ἀμοιβῇ, ἄν καί εἰς
τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ἀμοιβή πού ἀνεμένετο δέν ἦτο χρηματική καί δέν ἀνεμένετο
ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπό τόν Θεόν. Διό καί πολλοί Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐξῆλθον τότε τοῦ
Ἄθωνος καί ἐδίδασκον τόν λαόν, ἐλειτούργουν κ.λπ. Δεύτερον, ὅπως προανεφέρθη, ὁ Κοσμᾶς
Φλαμιάτης καί ἄλλοι ἀγωνισταί εἶχον πρό πολλοῦ καταγγείλει εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τόν
δόλιον σκοπόν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Σό ὡς ἄνω ψευδές
ἐπιχείρημα χρησιμοποιεῖται κατά κόρον ἀκόμη καί σήμερον ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τῶν
κρυπτο-οικουμενιστῶν, προκειμένου αὐτοί νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι δῆθεν τό 1924 δέν ὑφίστατο
λόγος ἀποτειχίσεως καί συνεπῶς νά συκοφαντήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου
Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ὡς σχισματικούς.

΢υμπερασματικῶς, τό ν.ἑ. εἶναι αἵρεσις, πρῶτον διότι ἔγινε χάριν τῆς ἀδογματίστου ἑνώσεως
μέ τόν «πάπαν» καί τούς Προτεστάντας, δηλαδή χάριν τῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας,
καί, δεύτερον, διότι ἀνεμένετο νά θίξῃ τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τό
ἔθιξε. Αὐτό δέν θά συνέβαινε ἄν, ἀντί τοῦ προαναφερθέντος οἰκουμενιστικοῦ οἴστρου,
ἐπεκράτει τότε ἡ σύνεσις. Ὅπως κατέθεσαν ἀρκετοί Ἱερᾶρχαι εἰς τήν ΢ύνοδον τῆς 24-12-1923,
ὁ εὐσεβής λαός ἀνθίστατο σθεναρῶς εἰς τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἑ. καί μέ δάκρυα παρεκάλει
τούς ἐπισκόπους του νά μήν προβοῦν εἰς αὐτήν (Ἀρχιμ. Θ. ΢τράγγα, Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν: 1817-1967, Σόμ. Β´, σελ. 1194-96). Εἰκάζω ὅτι αὐτοί,
περιφρονοῦντες τίς παραπάνω μαρτυρίες, ἀπαντοῦσαν ὅτι «δέν πειράζει, τό θέμα δέν εἶναι
δογματικόν»! ΢ήμερον, 94 ἔτη ἀργότερον, ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα ἔχουν ἐπιβεβαιώσει,
πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι τό θέμα ΕΙΝΑΙ ΟΝΣΩ΢ ΔΟΓΜΑΣΙΚΟΝ, ὡς ἀρρήκτως
συνδεδεμένον μέ τήν κήρυξιν καί τήν ἐπικράτησιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά
καί ὡς ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, < οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄλλους νεο-
αποτειχισμένους ἐξακολουθοῦν νά διατείνωνται ὅτι δέν εἶναι, νά κρατοῦν τό ν.ἑ. καί ν’
ἀπευθύνουν τήν δεινήν συκοφαντίαν τοῦ «σχισματικοῦ» πρός τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ.
Ὁποία διαστροφή τῆς ἀληθείας!»

(https://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/06/10-3-1924.html)
6

΢τοιχεῖα γύρω από το ΢χίσμα τοῦ 1924 και μετά το ΢χίσμα, που επίσης αποδεικνύουν την
επίγνωση τοῦ λαού ότι η αλλαγή τοῦ ημερολογίου σήμανε το πρῶτο βήμα για την
υποδούληση τῶν ορθοδόξων στην αιρετική Δύση, αναφέρονται σε άρθρα τοῦ ιστολογίου «Εν
Σούτω Νίκα» με τίτλο ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ »ΠΡΩΣΟΙ» ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΣΕ΢ ΣΑ ΕΝΩΣΙΚΑ
΢ΧΕΔΙΑ ΣΩΝ ΚΑΙΝΟΣΟΜΩΝ; Παραθέτουμε τα εξῆς αποσπάσματα:

«Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος

(τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως
διηρωτάτο:

«Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΣΟ΢ ΛΙΘΟ΢ δια το
οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;»

(https://www.scribd.com/document/46933045/%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%9A%CE%A4%C
E%99%CE%9A%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-
%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A6%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3-
%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%95%CE%9D-%CE%9A%CE%A9%CE%9D-
%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%95%CE%99-
%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A1%CE%98%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%9E%CE
%9F%CE%A5-
%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE%94%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5-10-5-8-6-
1923).

Έγραφεν το περιοδικόν »ΕΚΚΛΗ΢ΙΑ΢ΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» Κων/πόλεως το 1923:

«Ο Αθηνών Φρυσόστ. Παπαδόπουλος εξέφρασε δια γράμματος θερμάς ευχαριστίας προς τον
Μητροπ. Δυρραχίου Ιάκωβον, διότι εν τη αντιπροσωπεύσει της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τω
Πανορθοδόξω ΢υνεδρίω σπουδαιοτάτην παρέσχε συμβολήν εις το έργον και την επιτυχία του
σκοπού αυτού». Ούτος ήτο και δεινός οικουμενιστής. Απ΄ αυτού δέ του ενθρονιστηρίου λόγου
του διεκήρυσσεν ότι: «Πρός συνεργασίαν και αλληλεγγύην με τας ετεροδόξους Εκκλησίας και
χριστιανικάς κοινότητας δεν είναι αναγκαία προυπόθεσις η δυσεπίτευκτος, δυστυχώς,
δογματική ένωσις, διότι αρκεί η ένωσις της αγάπης της Φριστιανικής, ήτις άλλως τε δύναται να
προλειάνη την οδό πρός τελείαν ένωσιν».

(http://entoytwnika.blogspot.com/2011/04/7.html#ixzz4kWjiTVRl)

«Σο 1923 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σε εισήγησή του επί του ημερoλογιακού που
εδημοσιεύθη στο περιοδικό »Εκκλησία» 1/7/1923 αναφέρει ότι:
 7

Σο 1927 απέστειλεν ούτος εις το Άγιον Όρος τον δεινότερον πρωταίτιον και προαγωγόν της
εισαγωγής του νέου ημερολογίου, τον Μαρωνείας Άνθιμον (πρώην Βιζύης), δια να «παράσχη
συστάσεις, συμβουλάς και εντολάς περι εφαρμογής και εν Αγίω Όρει της περι ημερολογίου
αποφάσεως, περι μνημοσύνου του Πατριάρχου και περι ΢υλλόγου ( ΢υνδέσμου) των Ζηλωτών».
Ούτος εις την απο 7.4.1927 απόρρητον Έκθεσίν του, προς τον αποστείλαντα αυτόν, συν τοις
άλλοις, έλεγεν:

«< Οι Αγιορείται, έχοντες υπ΄ όψει τας εν τω «ΕΚΚΛΗ΢ΙΑ΢ΣΙΚΩ ΚΗΡΤΚΙ» της αρχιεπισκοπής
Αθηνών δημοσιευθείσας προ ετών γνώμας της Τμ. Παναγιότητος περί επιβαλλομένων
μεταρρυθμίσεων τη Εκκλησία και τω κλήρω, ως και το Πατριαρχικόν διάγραμμα περι των
εργασιών της μελλούσης Οικουμενικής ΢υνόδου, θεωρούσι την προκειμένην περι ημερολογίου
ενέργειαν της Μεγάλης Εκκλησίας, ως πρόδρομον και άλλων επικειμένων μεταρρυθμίσεων, δια
λόγους ευνοήτους φρονούσιν ότι η ψυχική αυτών σωτηρία επιβάλλει την στερράν και ακλόνητον
εμμονήν εις πάντα ανεξαιρέτως τα παρά των Πατέρων ημών παραδοθέντα< Η περί
ημερολογίου απόφασις της Μεγάλης Εκκλησίας εχαρακτηρίσθη καινοτομία επιβληθείσα
μάλιστα εις την Εκκλησία υπο της πολιτείας< πολύ κακώς ήχησε παρά τοίς πλείστοις των
Αγιορειτών και προυκάλεσε δυσμενέστατα σχόλια κατά της Μεγάλης Εκκλησίας< Προς
αποτροπήν εφαρμογής της προκειμένης αποφάσεως εν Αγίω Όρει, άλλοι μεν πρόθυμοι είναι,
άλλοι δέ και εύχονται την ευκαιρίαν ίνα μαρτυρήσωσιν< Τμετέρα Παναγιότης χαρακτηρίζεται
ως Ωριγενιστής και Νεωτεριστής< θεωρείται δέ φρονούσα ότι δήθεν ουδέν ουσιώδες
διαχωρίζει την Μ. Εκκλησίαν απο της Παπικής και Αγγλικανικής Εκκλησίας· διό και
υπεραμύνεται της μετ΄ αυτών ενώσεως<».

(http://entoytwnika.blogspot.com/2011/04/7.html#ixzz4kWkXwD7C) <..».

(ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ »ΠΡΩΣΟΙ» ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΣΕ΢ ΣΑ ΕΝΩΣΙΚΑ ΢ΧΕΔΙΑ ΣΩΝ

ΚΑΙΝΟΣΟΜΩΝ; (2) http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/06/2.html)

«Εις την Εφημερίδα «΢κρίπ» της 6/6/1930 διαβάζουμε:

8

…..». (ΓΛΩΡΗΕΑΛ ΟΗ »ΠΡΩΣΟΗ» ΠΑΙΑΗΟΖΚΔΡΟΙΟΓΗΣΔ΢ ΣΑ ΔΛΩΣΗΘΑ ΢ΥΔΓΗΑ ΣΩΛ

ΘΑΗΛΟΣΟΚΩΛ; (8) http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/08/8.html)

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο παραπάνω ισχυρισμός πολλῶν επισκόπων τῆς Ελλαδικῆς

Εκκλησίας για τους αδελφούς τοῦ πατρίου εορτολογίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά απόδειξη
τοῦ αποπροσανατολισμοῦ και τῆς «πλύσης εγκεφάλου» που υπέστησαν από αιρετικούς
οικουμενιστάς συνεπισκόπους τους, και ότι οι ίδιοι ουδέποτε έχουν ασχοληθεῖ με το
ημερολογιακό σχίσμα που προκάλεσαν το Πατριαρχεῖο Κων/λεως και η Εκκλησία τῆς
Ελλάδος.

Νικόλαος Γ. ΢αββόπουλος θεολόγος

 9

Η ηεπαζηίος μεγέθοςρ διαθοπά πος αποζιωπάηαι

επιμελώρ μεηαξύ Ππωηοπαζσιηών και
Παλαιοημεπολογιηών

Σπλαληνύκε έλα επηρείξεκα ησλ πνιεκίσλ ησλ Παι/ησλ πνπ αλαθέξεη όηη Πξσηνπαζρίηεο θαη
Παιαηνεκεξνινγίηεο έρνπλ θνηλά ζηνηρεία δηόηη ακθόηεξνη δελ ζπλεκνξθώζεζαλ πξνο ηαο αποθάζεις ηεο
Δθθιεζίαο.
Τη είρακε γξάςεη παιαηόηεξα;
«Οἱ Πξσηνπαζρίηεο ὄλησο δὲλ ζπκκνξθώζεζαλ πξὸο ηὴλ ἀπόθαζε ηεο Α΄ Οἰθνπκεληθῆο Σπλόδνπ! Ἔγηλε
ὅκσο ἔηζη θαὶ κὲ ηνὺο παιαηνεκεξνινγίηεο ἢ κήπσο ἔγηλε ηὸ ἀληίζεην; Μήπσο νἱ Νενεκεξνινγίηεο δὲλ
ζπκκνξθώζεθαλ πξὸο ηὰο ἀπνθάζεηο ηῶλ ΢πλόδσλ;
Πόηε, ἄιιε ΢ύλνδνο ἀπνθάζηζε ηήλ ἀιιαγή θαί 'κεῖο δέλ ηό θαηαιάβακε γηά λά ηό ἀθνινπζήζνπκε;
Οἱ Πξσηνπαζρίηεο ἦζαλ ἀληίζεηνη πξὸο ηὶο ἀπνθάζεηο ηῆο Α΄ Οἰθνπκεληθῆο Σπλόδνπ, ἐλῶ νἱ
παιαηνεκεξνινγίηεο ἐδεηνῦζαλ λὰ ἐμεηαζζεῖ ηὸ δήηεκα ἀπὸ Παλνξζόδνμε Σύλνδν ὥζηε λὰ ἀπνθαλζεῖ! Εἰο
ηνὺο παιαηνεκεξνινγίηεο δὲλ ὑπῆξμε πξόβιεκα ἀπνδνρῆο ἢ ὄρη ἀπνθάζεσο Οἰθνπκεληθῆο Σπλόδνπ ὥζηε λὰ
ὁκνηάδνπλ πξὸο ηνὺο Πξσηνπαζρίηεο, ἀιιὰ ηὸ ζέκα ἑζηηάδεηαη εἰο ηὸ ὅηη δὲλ ἀπεδέρζεζαλ ηὴλ ἀπόθαζε (ἡ
ὁπνία θέξεη κόλνλ ηὴν ὑπογραθὴ αὐηοῦ) ηνῦ θαηλνηόκνπ Ἀξρηεπηζθόπνπ Χξπζόζηνκνπ
Παπαδόπνπινπ δηὰ ἕλα δήηεκα πνὺ πξέπεη λὰ «κε γίλεηαη κνλνκεξώο, αιι΄ από θνηλήο ζπκθωλίαο
απαζώλ ηωλ νξζ. Εθθιεζηώλ, θαη δηα Σπλόδωλ νηθνπκεληθώλ». (Πρ. Φλωρίνης Υρσζοζηόμοσ
Καβοσρίδοσ, ''ΔΙΑΜΑΡΣΤΡΙΑ ΠΡΟ΢ ΣΑ΢ ΟΡΘΟΔΟΞΟΤ΢ ΕΚΚΛΗ΢ΙΑ΢ ΕΠΙ ΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙ
ΚΑΙ ΑΝΣΙΚΑΝΟΝΙΚΗ ΕΙ΢ΑΓΩΓΗ ΣΟΤ ΝΕΟΤ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΤ'').

ΑΠΟ΢ΠΑ΢ΜΑ

ΑΠΟ ΣΗΝ

ΑΠΟΦΑ΢Η ΠΕΡΙ

ΣΗ΢ ΑΛΛΑΓΗ΢

ΣΟΤ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΤ
10

Kαη όρη κόλνλ νη Παι/ηεο, αιιά θαη νη ίδηνη νη Ιεξάξρεο πνπ ζπκκεηείραλ εηο ηελ Σύλνδν ηεο επνρήο εθείλεο:

(''΢ΚΡΙΠ'' 6/7/1929)

(''΢ΚΡΙΠ'' 4/7/1929)
 11
Οἱ παιαηνεκεξνινγίηεο ἦζαλ ζύκθσλνη, θαὶ κὲ ηὶο ὑπόινηπεο Τνπηθὲο Ἐθθιεζίεο νἱ ὁπνῖεο δὲλ
ἀπεδέρζεζαλ ηὴλ ἀιιαγή θαη νη νπνίεο παξνκνίσο εδεηνύζαλ ηελ ζύγθιεζε Παλνξζνδόμνπ Σπλόδνπ δηα
ην δήηεκα.

Δπί παξαδείγκαηη:

(Περιζζόηερα: https://entoytwnika1.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html)

Οπόηε κε ιίγα ιόγηα (δηόηη ήδε έρνπκε αλαθεξζεί ζην ελ ιόγσ ζέκα παιαηόηεξα), ν παξαιιειηζκόο (δηα
καθξνζθειεζηάησλ θεηκέλσλ αληηγξάθνληαο απιώο ηελ εθθι. ηζηνξία), κεηαμύ Πξσηνπαζρηηώλ θαη
Παιαηνεκεξνινγηηώλ είλαη αηπρήο, θαη ην απνηέιεζκα πνπ κπνξεί λα θέξεη είλαη ην λα παξαπιαλήζεη ηνπο
αθειείο θαη κόλν!
12

ΑΠΕΠ Ή ΑΠΟΥΙ΢: O «ΘΕΟ΢» ΟΥΙ΢ ΠΟΤ ΠΡΟ΢ΠΑΘΗ΢Ε ΝΑ

΢ΚΟΣΩ΢ΕΙ ΣΟΝ ΘΕΟ ΗΛΙΟ

Ο αιώνιος ετθρός ηοσ θεού ήλιοσ, ηο θίδι Άποθις.

Ο ηειεπηαίνο δελ ζπγθαηαιέγεηαη ζε θακία θαηεγνξία ππάξμεσλ, θαζώο απνηειεί κνλαδηθή πεξίπησζε.
Πξόθεηηαη γηα ηνλ ηξνκεξό ζεό θίδη ηνπ Κάησ Κόζκνπ Άπνθη/Άπεπ 130 , «απηόλ πνπ ζείεη ηε γε», ηνλ αηώλην,
κεγαιύηεξν θαη πην κνρζεξό ερζξό ηνπ ζενύ ήιηνπ, ηνλ νπνίν δηαξθώο πξνζπαζεί λα θαηαπηεί. Πξσηόγνλε
δύλακε ζθόηνπο θαη ράνπο, θαηνηθνύζε ζηα αξρέγνλα ύδαηα ηνπ Ννπλ από πξηλ ηε δεκηνπξγία ηνπ θόζκνπ θαη
ζηελ νξγή ηνπ απνδίδνληαλ θαηαηγίδεο θαη ζεηζκνί.

Ο Απέπ ζπκβνιίδεη ην ζθόηνο θαη ην ράνο, ελώ κλεκεηώδεηο είλαη νη κάρεο ηνπ κε ηνλ ζεό Ρα. ΢ηηο
πεξηζζόηεξεο ηζηνξίεο πνπ ηνλ ζπλνδεύνπλ, ν Απέπ θαξαδνθεί ζην βνπλό Μπαθνύ όπνπ δύεη ν ήιηνο θαη
ρξεζηκνπνηεί ηηο καγηθέο ηνπ δπλάκεηο ηνπ ππλσηηζκνύ γηα λα βγάιεη από ηε κέζε ηνλ Ρα. Όηαλ ν Απέπ
θαηάπηλε ηνλ Ρα, ηόηε νη Αηγύπηηνη παξαηεξνύζαλ έθιεηςε ηνπ ήιηνπ, όκσο κε ηελ βνήζεηα ησλ ζπκκάρσλ ηνπ
ν Ρα απειεπζεξσλόηαλ από ηε καγεία ηνπ Απέπ θαη έηζη ν ήιηνο εκθαληδόηαλ μαλά. ΢ε άιινπο κύζνπο, ε θόξε
ηνπ Ρα θπλεγά εηο ηνπο αηώλεο ησλ αηώλσλ ηνλ Απέπ, κε επηηξέπνληάο ηνπ λα βιάςεη ηνλ παηέξα ηεο.

ΠΗΓΗ: ''ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ'' ΣΕΛ. 24-26. ΑΘΗΝΑΙ 2015
13
14

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ''ΤΑΛΩ'' ΟΜΙΛΗΣΑΝ ΟΙ

ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ;;
 15

ΠΕΡΙ ΣΩΝ ΜΤ΢ΣΗΡΙΩΝ

του Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

Μυστήρια ονομάζονται οι ιερές τελετές της Εκκλησίας στις οποίες «δι’ ὁρατῶν μέσων καὶ σημείων

μεταδιδῶταιτοῖςἀνθρώποις ἡ θεία χάρις»1 και οι οποίες είναι απαραίτητες για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δι’

αυτών «ἐνεργεῖται διὰ τῆς χάριτος καὶ ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ τοῦ ἀνθρώπου σωτηρία καὶ

υἱοθεσία»2. Σο Μυστήριο δηλαδή είναι «πράξις ἱερά, ἐνεργουμένη δι’ ὑλικῶν μέσων καὶ ὑποπίπτουσα εἰς τὰς

αἰσθήσεις, διὰ τῆς ὁποῖας ὁ μετέχων αὐτῆ ςμετὰ πίστεως ἀξιοῦται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀγιάζεται διὰ τοῦ

Ἁγίου Πνεύματος, καὶ γίνεται ζῶν καὶ ἐνεργὸν μέλος τῆς τοῦ Φριστοῦ Ἐκκλησίας»3.

Οι τελετές αυτές ονομάζονται «Μυστήρια» επειδή αυτό που μεταφέρουν είναι μυστικό και αθέατο

στους σωματικούς οφθαλμούς. Κατά συνέπεια, τα Μυστήρια έχουν διπλό χαρακτήρα, είναι δηλαδή

ταυτόχρονα ορατά και αόρατα, συνδυασμός ενός εξωτερικού, ορατού σημείου (πράξης με συμβολισμό), με

μια εσωτερική, πνευματική χάρη. Αυτός ο συνδυασμός του υλικού και αισθητού προς το αόρατο και

πνευματικό ανταποκρίνεται προς την σύσταση του ανθρώπου, ο οποίος, διπλούς ων, αποτελούμενος από

σώμα και ψυχή, λαμβάνει διπλό και τον αγιασμό και την κάθαρση «τὸμὲνἀσώματοντῷἀσωμάτῳ,

τὸδὲσωματικὸντῷ σώματι», κατά τον Άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων4.

Σα Μυστήρια στην Εκκλησία αριθμούνται σε επτά. Ο αριθμός των Μυστηρίων δεν ήταν εξ αρχής

καθορισμένος, αλλά μετά τον Ι΢Σ΄ αιώνα με την εμφάνιση του Προτεσταντισμού που προσέβαλε ευθέως τα

Μυστήρια, η Εκκλησία βρέθηκε στην ανάγκη να καθορίσει τον ακριβή αριθμό τους, τόσο διά στόματος

επιφανών Ιεραρχών της (Ιερεμίας ο Σρανός, Γαβριήλ ΢εβήρος), όσο και συνοδικώς (΢ύνοδος Ιασίου 16425,

΢ύνοδος Ιεροσολύμων 1672). Με τα Μυστήρια δεν πρέπει να συγχέονται οι λεγόμενες μυστηριοειδείς

τελετές6, που μεταδίδουν και αυτές Θεία Χάρη, δεν είναι όμως θεοσύστατες (συστήθηκαν όμως από

την Εκκλησία κατά τις διαβιβασθείσες σε Αυτήν εξουσίες υπό του Κυρίου).

Σα Μυστήρια της Εκκλησίας είναι:

1
Νικοδήμου Μίλα, Το Εκκληςιαςτικόν Δίκαιον τησ Ορθοδόξου Ανατολικήσ Εκκληςίασ, Αθήναι, 1906, ςελ. 633.
2
Αγίου Νεκταρίου, Μάθημα Ποιμαντικήσ, Αθήναι, 1898, ςελ. 47.
3
Δ. Βερναρδάκη, Ιερά Κατήχηςισ, ζκδ. β΄, Κωνςταντινοφπολη, 1872, ςελ. 152-153.
4
P. G. 33, 429.
5
Η οποία ενζκρινε την «Ορθόδοξη Ομολογία» του Μητροπολίτου Κιζβου Πζτρου Μογίλα.
6
Διακρίνονται ςε καθιερώςεισ (μοναχικζσ κουρζσ, χειροθεςίεσ κατωτζρου Κλήρου, εγκαίνια ναών κ.λπ.) και ςε ευλογίεσ
(εξορκιςμοί, ευλογίεσ βρεφών και λεχώνων, αγιαςμοί υδάτων κ.λπ.). Βλ. Π. Τρεμπζλα, «Μυςτήριον», Θρηςκευτική και Ηθική
Εγκυκλοπαίδεια 9, 238.
16

1. Βάπτισμα: Σο Βάπτισμα είναι μια υποχρεωτική τελετή, για όποιον επιθυμεί να γίνει μέλος

της Εκκλησίας, που πραγματοποιείται με τριπλή κατάδυση σε νερό, στο όνομα της Aγίας Σριάδος.

Ονομάζεται και «λουτρό παλιγγενεσίας», διότι καθαρίζει τον βαπτιζόμενο από τον ρύπο της

προπατορικής (και κάθε άλλης) αμαρτίας και τον αναγεννά στην αιώνιο ζωή.

2. Χρίσμα(ή Άγιο Μύρο): Σο Χρίσμα ή Άγιο Μύρο, είναι το μυστήριο με το οποίο επισφραγίζεται

η νέα ζωή που αρχίζει με το Βάπτισμα (άρρηκτα συνδεδεμένα τα δύο Μυστήρια αυτά) και καθιστά τον

χριόμενο μέλος της Εκκλησίας.

3. Ευχαριστία: Η Θεία Ευχαριστία δηλαδή η Μετάληψη του ΢ώματος και του Αίματος του

Κυρίου, αποτελεί τον τελικό σκοπό του Βαπτίσματος και του Χρίσματος 7 . Αποτελεί, κατά τον

Φιλαδελφείας Γαβριήλ ΢εβήρο, την πνευματική τροφή του μέλους της Εκκλησίας που ζωογονεί την

ψυχή του και την φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τον Χριστό8.

4. Ιερωσύνη: Η Ιερωσύνη ή Χειροτονία είναι το Μυστήριο δια του οποίου παρέχεται το ειδικό

χάρισμα σε μερικά μέλη της Εκκλησίας να την διακονούν και να την ποιμαίνουν ύστερα από τη

συναίνεση του ίδιου του σώματος9.

5. Μετάνοια(ή Εξομολόγηση): Δια του Μυστηρίου της Μετανοίας το μέλος της Εκκλησίας που

μετανιώνει ειλικρινά για τις αμαρτίες του τις εξομολογείται στον Πνευματικό και λαμβάνει έτσι την

άφεση των αμαρτιών αυτών, αποκαθιστώντας παράλληλα την πνευματική υγεία της ψυχής.

6. Γάμος: Με τον Γάμο δημιουργείται, ευλογείται και αγιάζεται η Οικογένεια. Είναι το

Μυστήριο με το οποίο ενώνεται άνδρας και γυναίκα με δεσμό και επειδή ένας από τους κύριους

σκοπούς του είναι η παιδοποιία, εικονίζει «τὴν σχέσιν τοῦ Φριστοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, δι’ ἧςγεννῶνται

τέκνα πνευματικὰ πρὸς ἐξάπλωσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆςγῆς»10.

7. Ευχέλαιο: Σο Ευχέλαιο «ἐστι χρίσμα δι’ ἐλαίου καθαροῦ κατεσκευασμένον ὑπὲρ τῶν ἐν

ἀσθενείᾳ κατακειμένων, δύναμιν ἔχον διὰ τῆς εὐλογίας τῆς ἱερατικῆς παρέχειν ἴασιν ψυχικὴν καὶ

σωματικὴν τῷ νοσοῦντι»11.

Από τα παραπάνω, υποχρεωτικά Μυστήρια είναι το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η Ευχαριστία και η

Μετάνοια, ενώ προαιρετικά είναι η Ιερωσύνη, ο Γάμος και το Ευχέλαιο.

7
Μελετίου Σακεραλλοποφλου, Εκκληςιαςτικόν Δίκαιον, Αθήναι, 1898, ςελ. 445.
8
Αγίου Νεκταρίου, ό.π., ςελ. 52.
9
Νικόλαοσ Ματςοφκασ, Δογματική και Συμβολική θεολογία Γ΄, Πουρναράσ, Θεςςαλονίκη, 2005, ςελ. 282.
10
Αγίου Νεκταρίου, ό.π., ςελ. 67.
11
Αυτόθι.
 17

Σοῦ ἁγίου Μακαρίου Νοταρά, ἐπισκόπου Κορίνθου - ἁπλοποίησις

γλώσσης ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου ἁγιορείτου («Περὶ τῆς ΢υνεχοῦς
Μεταλήψεως»).

... τὸ μὲν κατ’ εἰκόνα σημαίνει, ὅτι καθὼς ὁ Θεὸς εἶναι Νοῦς καὶ ἐξουσιάζει ὅλα τὰ πάντα, καὶ
δύναται ὅ,τι θέλει νὰ κάμῃ, οὕτω καὶ ἡ ψυχὴ εἶναι νοερὰ καὶ ἐξουσιάζει ὄλα τὰ ὁρατὰ κτίσματα, καὶ
εἶναι ἐλευθέρα ὅ,τι θέλει νὰ κάμῃ. Σὸ δὲ καθ’ ὁμοίωσιν σημαίνει ὅτι καθὼς ὁ Θεὸς ἔχει ὅλας τάς
ἀρετὰς φυσικά, οὕτω καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἀποκτὼν τάς ἀρετὰς κατὰ μετοχήν, γίνεται ὅμοιος μὲ τὸν Θεὸν
διὰ τῆς προαιρέσεως. (11)

... ἡ ψυχὴ ἔχει τρία μέρη καὶ σημαίνει τὴν ἁγίαν Σριάδα, καὶ διὰ μὲν τοῦ λογιστικοῦ συλλογίζεται
ἐκείνα τὰ καλὰ ὅσα τὴν ὠφελοῦσι. Μὲ τὸ θυμικὸν δὲ ὀργίζεται ἐναντίον τῶν δαιμόνων καὶ τῶν παθῶν
καὶ ἀνθίσταται κατ’ αὐτῶν. Καὶ μὲ τὸ ἐπιθυμητικὸν ἀγαπᾷ τὸν Θεὸν ὅστις εἶναι τὸ ὄντως ἀγαπητόν,
ὁμοίως ἀγαπᾷ καὶ τὴν ἀρετὴν καὶ τὸν κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον. (11)

... Διατάσσονται ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ μεταλαμβάνουσι συχνάκις, ἀπὸ τάς δεσποτικὰς
προσταγὰς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δεύτερον ἀπὸ τάς πράξεις καὶ τοὺς κανόνας τῶν ἁγίων
Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν ΢υνόδων καὶ μαρτυρίας τὰς τῶν κατὰ μέρος θείων Πατέρων. Σρίτον, ἀπὸ
τὰ ἴδια λόγια, τὴν τάξιν καὶ ἱεροπραξίαν τῆς ἱερᾶς λειτουργίας, καὶ τέταρτον τελευταῖον, ἀπὸ αὐτὴν
καθ’ αὐτὴν τὴν ἁγίαν Μετάληψιν. (41)

... λέγει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος Ἀντιοχείας: «Εἶναι πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἐπειδὴ κοινωνοῦσιν ἀργά,
κρημνίζονται εἰς ἁμαρτίας. Ἄλλοι δὲ πάλιν μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλλάτουσιν ἑαυτοὺς
πολλάκις ἀπὸ πολλὰ κακά, ἐπειδὴ φοβοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγίαν μετάδοσιν. Λοιπόν, ἀνίσως σφάλλωμεν
μὲ κάποια παραμικρὰ καὶ συγγνωστὰ ἁμαρτήματα καθὸ ἄνθρωποι, λόγου χάριν, ἢ μὲ τὴν γλῶσσαν,
ἢ μὲ τὴν ἀκοήν, ἢ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς κλεπτόμεθα, ἢ ἀπατώμενοι πίπτομεν εἰς κενοδοξίαν, ἢ λύπην ἢ
θυμόν, ἢ ἄλλο τοιοῦτον, ἂς κατακρίνωμεν τὸν ἑαυτόν μας, καὶ ἂς ἐξομολογώμεθα εἰς τὸν Θεόν, καὶ
οὕτως ἂς μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ὅτι ἡ μετάληψις τῶν Θείων Μυστηρίων γίνεται εἰς κάθαρσιν
τῶν τοιούτων ἁμαρτιῶν. Ἐὰν δὲ πράττωμεν βαρέα τινὰ πονηρὰ καὶ σαρκικὰ καὶ ἀκάθαρτα, καὶ
μνησικακίαν πρὸς τὸν πλησίον ἔχομεν, ἂς μὴ τολμήσωμεν νὰ πλησιάσωμεν εἰς τὰ θεῖα μυστήρια, ἕως
ὅτου μετανοῆσωμεν». (99-100)

... σκάνδαλον εἶναι καὶ λέγεται ἐκεῖνο, ὅπερ ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὸν
πλησιάζει εἰς τὸν Διάβολον, καθὼς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ ἐργασία τῆς ἁμαρτίας ἀπαλλοτριοῖ
τοῦ Κυρίου καὶ προσοικοῖ τῷ Διαβόλῳ» (Ὀρ. Ἠθ. 22, κεφ. 1). Καὶ πάλιν λέγει: «Πὰν τὸ ἀντικείμενον τῷ
τοῦ Κυρίου θελήματι, σκάνδαλόν ἐστι» (Ὀρ. Ἠθ. 33, 2). Ἤγουν: πᾶν πρᾶγμα, ὅπερ ἀντίκειται εἰς τὸ
θέλημα τοῦ Θεοῦ, σκάνδαλόν ἐστι». (101)

... λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ὅτι τοῖς ἐπὶ τοῦ Κυρίου θελήματι, κᾂν σκανδαλίζωνταί τινες,
ἀνένδοτον δεῖ ἐπιδείκνυσθαι τὴν παῤῥησίαν» (Ὀρ. Ἠθ. 33, 5), ἤγουν: διὰ τὸ θέλημα καὶ τὴν προσταγὴν
τοῦ Θεοῦ πρέπει τις νὰ δεικνύῃ γενναίαν τὴν παῤῥησίαν, ἀκόμη καὶ ἂν μερικοὶ σκανδαλίζωνται. (101)
18

... λέγει ὁ Χρυσόστομος: «τόσον πρέπει νὰ φροντίζωμεν διὰ νὰ μὴ σκανδαλίζωμεν τοὺς ἀνθρώπους,
ὥστε νὰ μὴ δίδωμεν ἡμεῖς ἀφορμήν. Ἐὰν ὅμως, χωρὶς νὰ τοὺς δίδωμεν ἡμεῖς ἀφορμήν, ἐκεῖνοι ἁπλῶς
καὶ ὡς ἔτυχε μᾶς κατηγορῶσιν, ἂς γελῶμεν καὶ ἂς δακρύωμεν διὰ τὴν μωρίαν των. ΢ὺ πρέπει νὰ
φροντίζῃς, ἵνα διάγῃς καλῶς ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλ’ ἐνόσω σὺ διάγεις καλῶς,
ἐὰν ὁ ἄλλος σὲ κατηγορῇ, διὰ τοῦτο μὴ σὲ μέλει. Οὕτως ἔλεγεν ὁ Χριστὸς δι’ ἐκείνους ὅσοι
ἐσκανδαλίζοντο δι’ αὐτόν: «ἄφες αὐτούς, ὁδηγοὶ εἶσι τυφλοὶ τυφλῶν». Διότι ὅταν γένῃ ἀπὸ λόγου μας
τὸ σκάνδαλον, ἀλλοίμονον εἰς ἡμάς. Ὅταν δὲ δὲν ἀκολουθήσῃ ἀπὸ λόγου μας, δὲν ἔχωμεν ἁμαρτίαν.
Καὶ πάλιν λέγει «οὐαὶ ἡμῖν, δι’ οὗς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖται. Σὶ λοιπόν; Ἀνίσως ἐγὼ κάμνω
κᾀνὲν ἔργον θεάρεστον καὶ ἄλλος βλασφημεῖ; Ἁμαρτίαν σὺ δὲν ἔχεις διὰ τοῦτο, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία εἶναι
εἰς ἐκεῖνον, ἐπειδὴ διὰ μέσου ἐκείνου ἐβλασφημήθη. Διότι, ὅταν ἐμποδίζεται ἔργον τι θεάρεστον διὰ
τὸ σκάνδαλον ἐκεῖνο, τότε ἀληθινὰ πρέπει νὰ μᾶς μέλῃ, ὅταν δὲν ἀναγκαζώμεθα διὰ τοὺς ἄλλους νὰ
ἁμαρτησωμεν εἰς τὸν Θεόν. Ἐπειδή, εἰπέ μοι, σὲ παρακαλῶ, ἀνίσως τώρα ἐδῶ ὅπου σᾶς ὁμιλῶ, ἤθελον
κατηγορήσῃ τοὺς μεθύσους καὶ ἀκούων τις ἐξ αὐτῶν τοῦτο ἤθελε σκανδαλισθῆ, ἐγὼ πρέπει νὰ
παύσω νὰ ὁμιλῶ δι’ αὐτούς; Ὄχι. Εἰς κάθε πρᾶγμα εἶναι καλὸν νὰ γνωρίζῃ τις τὸ μέτρον. Πολλοὶ
ἐβλασφήμησαν ὅτι μία κόρη δὲν ὑπανδρεύθη, ἀλλὰ ἔμεινε παρθένος καὶ ἔγινε μοναχή, καὶ πρὸς
τούτοις ἐκατηγόρησαν ἐκείνους οἵτινες τὴν ἔκαμαν μοναχήν. Σὶ λοιπὸν διὰ τοῦτο; Ἔπρεπε ἐκεῖνοι ποὺ
τὴν ἐκατήχησαν καὶ τὴν ὤθησαν εἰς τὸν μοναχισμόν, νὰ μὴ πράξωσι ταῦτα διὰ νὰ μὴ σκανδαλίσωσι
ἐκείνους; Ὄχι. Ἐπειδὴ δὲν ἔκαμαν κᾀνὲν κακόν, ἀλλὰ μάλιστα ἔκαμαν ἓν ἔργον πολὺ θεάρεστον».
Λοιπόν, εἰς πᾶν πρᾶγμα πρέπει νὰ ἐπιμελώμεθα νὰ μὴ δίδωμεν κᾀμμίαν ἀφορμὴν σκανδάλου,
ἀκολουθοῦντες εἰς τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ εἴμεθα ἀθῷοι καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν νὰ ἀπολαύσωμεν
τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν. (102-103)

... λέγει ὁ θεῖος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητής: «ὁ ἔχων τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας καὶ καλύπτων αὐτήν, ὁ
μὴ τοὺς θείους καὶ σεπτοὺς κανόνας καὶ νόμους ὑποστηρίζων, εἶναι δίκαιον νὰ κολασθῇ ὄχι
ὀλιγῶτερον ἐκείνων, οἵτινες τοὺς παραβαίνουσι. Ὁ σιωπῶν τὴν ἀλήθειαν, κρύπτει Χριστὸν ἐν τάφῳ,
καθὼς εἶπεν εἷς τῶν Πατέρων. Σὸ νὰ σιωπᾷ τις τὴν εὐσέβειαν εἶναι μέγας κίνδυνος καὶ κόλασις
αἰώνιος καὶ βόθρος ἀπωλείας. Δὲν εἶναι δίκαιον καὶ πρέπον οἱ εὐσεβεῖς νὰ σιωπῶσιν ὅταν
παραβαίνωνται οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ κακοὶ ζητοῦσι νὰ συστήσωσι τὴν πλάνην των. Διότι εἶπεν ὁ
μέγας Πατήρ, ὅταν εἶναι κίνδυνος νὰ χωρισθῇ τις ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ εἰς τὸν Θεὸν ἀναφέρεται τὸ
κακόν, οὐδεὶς εὐσεβὴς πρέπει νὰ σιωπήσῃ, ἢ ὅλως νὰ ἠσυχάση. Διότι ἡ σιωπὴ εἶναι προδοσία καὶ
ἄρνησις τῆς ἀληθείας καὶ τοῦτο τὸ φανερώνει ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου καὶ οἱ γενναῖοι Μακκαβαίοι, οἱ
ὁποῖοι διὰ τὴν μικρὰν ἐντολὴν τοῦ νόμου, ἐκινδύνευσαν μέχρι θανάτου καὶ δὲν ἐπρόδωσαν οὐδὲ τὸ
ἐλάχιστον τοῦ νόμου. Καὶ ὁ πόλεμος πολλάκις εἶναι ἐπαινετός, καὶ ἡ μάχη φαίνεται καλλιτέρα ἀπὸ
τὴν ψυχοβλαβὴ εἰρήνην («Ἐπαινετὸς καὶ πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις, καὶ μάχῃ κρείττων δείκνυται
ψυχοβλαβοὺς εἰρήνης»). Διότι καλλίτερον εἶναι νὰ ἀνθίσταταί τις εἰς τοὺς κακόφρονας, παρὰ νὰ
ἀκολουθῇ αὐτούς, καὶ ἀπὸ μὲν τὸν Θεὸν νὰ χωρίζηται, νὰ ἐνώνεται δὲ μετ’ αὐτῶν». Ὁ δὲ θεῖος
Χρυσόστομος λέγει: «εἰ δέ, ἀνδρὸς ἀδικουμένου, οὐκ ἀσφαλὲς ὑποκρίνεσθαι. Σῶν θείων νόμων
ὑβριζομένων, ὁ σιγήσας καὶ παριδών, τίνος οὐκ ἔσται κολάσεως ἄξιος;» (Λόγος 64, εἰς τὸν
ἱερομάρτυρα Βαβύλαν). Ἤγουν: ἀνίσως δὲν εἶναι καλὸν νὰ σιωπᾷ τις ὅταν ἀδικῆται, πὼς δὲν θέλει
κολασθῇ, ὅστις παραβλέπει καὶ σιωπᾷ ὅταν οἱ θεῖοι νόμοι ὑβρίζονται; (107)

... Ὁ θεῖος Χρυσόστομος δὲν μᾶς προεῖπεν ὅτι ἡ μὲν πολιτεία χρειάζεται δόγματα ὀρθά, τὰ δὲ
δόγματα χρειάζονται πολιτείαν καθαράν, ἡ δὲ καθαρὰ πολιτεία γεννᾶται καὶ κατορθοῦται διὰ μέσου
 19
τῶν θείων ἐντολῶν, τῶν ἱερῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν σεπτὼν παραδόσεων καὶ διατυπώσεων
τῶν θείων Πατέρων; Ἀνίσως λοιπὸν καὶ ἀθετήσωμεν τοὺς ἱεροὺς κανόνας, τάς δεσποτικὰς ἐντολὰς
καὶ τὰ λοιπά, θέλει ἀφανισθῇ καὶ ἡ καθαρὰ πολιτεία. Ἀφ’ οὗ δὲ ἀφανισθῇ ἡ καθαρὰ πολιτεία,
χάνομεν καὶ τὰ ὀρθὰ δόγματα, καὶ θέλομεν μείνει ἔρημοι καὶ σκοτεινοί. (108)

... Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «δὲν πρέπει νὰ ἀκολουθῶμεν τάς τῶν ἀνθρώπων παραδόσεις
ἀθετοῦντες τήν του Θεοῦ ἐντολήν» (Ὀρ. 12, 2). Καὶ ὅτι: «δὲν πρέπει τὸ ἰδικόν μας θέλημα νὰ
ἐγκρίνωμεν καὶ νὰ προτιμῶμεν ἀπὸ τὸ τοῦ Κυρίου θέλημα, ἀλλὰ εἰς πᾶν πρᾶγμα νὰ ζητῶμεν καὶ
ποιῶμεν τὸ τοῦ Θεοῦ θέλημα (κεφ. 4). (109-110)

... Ὁ δὲ θεοφόρος Ἰγνάτιος λέγει: «πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κᾂν ἀξιόπιστος ἡ, κᾂν
νηστεύῃ, κᾂν παρθενεύῃ, κᾂν σημεῖα ποιῇ, κᾂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ,
προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος. (111-112)

... Ὁ δὲ Ὁμολογητὴς θεῖος Μελέτιος λέγει: «μὴ ὑπακούετε οὔτε εἰς μοναχούς, οὔτε εἰς ἱερεῖς. Οὔτε εἰς
ὅσα ἀνόμως λέγουσι καὶ κακίστως εἰσηγοῦνται. Καὶ τὶ λέγω εἰς μοναχοὺς καὶ πρεσβυτέρους; Οὔτε εἰς
τοὺς Ἐπισκόπους νὰ πείθησθε, ὅταν σᾶς παραινοῦσι νὰ πράττετε, νὰ λέγητε καὶ νὰ φρονῆτε, ὅσα δὲν
εἶναι ὠφέλιμα διὰ τὴν ψυχήν σας. (112)

... λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος: «πρέπει οἱ ἀκροαταί, ὅσοι εἶναι πεπαιδευμένοι εἰς τάς Γραφάς, νὰ
δοκιμάζωσι τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα. Καὶ τὰ μὲν σύμφωνα μὲ τὰς Γραφὰς νὰ τὰ δέχωνται,
τὰ δὲ ἀλλότρια καὶ ἀσύμφωνα νὰ τὰ ἀποβάλωσι, καὶ αὐτοὺς τοὺς εἰς τοιαῦτα διδάγματα ἐπιμένοντας,
νὰ τοὺς ἀποστρέφωνται σφοδρότερον» (Ὀρ. 72. 1). Καὶ πάλιν: «πρέπει, ὅσοι δὲν ἔχουσι πολλὴν τῶν
γραφῶν γνῶσιν, νὰ γνωρίζουσι τὸν χαρακτῆρα τῶν ἁγίων ἐκ τῶν καρπῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος (καὶ
τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα ἔχουσι). Καὶ τοὺς μὲν ἔχοντας τοιαῦτα χαρίσματα νὰ τοὺς δέχωνται ὡς
ἁγίους, τοὺς δὲ μὴ ἔχοντας νὰ τοὺς ἀποστρέφωνται» (κεφ 2). Καὶ πάλιν: «Δὲν πρέπει νὰ
συναρπάζηται κᾄποιος ἁπλῶς καὶ ἀνεξετάστως ἀπὸ τοὺς ὑποκρινομένους τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ νὰ
γνωρίζωσιν ἕκαστον ἀπὸ τὸν παραδεδομένον χαρακτῆρα καὶ καθρέπτην τῆς Γραφῆς» (Ὀρ. 28, 1). Καὶ
πάλιν: «Πρέπει κάθε λόγος καὶ πρᾶγμα νὰ πιστοῦται καὶ βεβαιοῦται ἐκ τῆς μαρτυρίας τῆς
θεοπνεύστου γραφῆς. Καὶ τοῦτο διὰ πληροφορίαν μὲν τῶν ἀγαθῶν, ἐντροπὴν δὲ τῶν πονηρῶν» (Ὀρ.
26, 1) (114-115)

... ἀποκρίνεται ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγων: «Κακὸν μὲν ἡ ἀναρχία (τὸ νὰ μὴ ὑπάρχει ἄρχων τις)
παντοῦ, καὶ ὑπόθεσις πολλῶν συμφορῶν, καὶ ἀρχὴ ἀταξίας καὶ συγχύσεως. Κακὸν δὲ οὐχὶ
ὀλιγώτερον καὶ ἡ ἀπείθεια τῶν ἀρχομένων. Ἀλλ’ ἴσως πεῖ κᾄποιος εἰς ἡμᾶς, ὅτι ὑπάρχει καὶ τρίτον
κακόν, ὅταν ὁ ἄρχων εἶναι κακός. Σὸ γνωρίζω καὶ ἐγὼ τοῦτο. Καὶ δὲν εἶναι μικρὸν τοῦτο τὸ κακόν,
ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἀναρχίας πολὺ χειρότερον. Διότι εἶναι καλλίτερον κᾄποιος νὰ μὴ ἐξουσιάζηται
ἀπὸ κᾀνένα, παρὰ νὰ ἐξουσιάζηται ἀπὸ κακόν. Διότι ὁ μὲν (ὁ μὴ ἔχων ἄρχοντα εἰς τὴν κεφαλήν),
πολλὲς φορὲς ἐσώθη, πολλὲς φορὲς δὲ καὶ ἐκινδύνευσεν. Αὐτὸς δὲ (ὁ ἔχων κακὸν ἄρχοντα) ἐξάπαντος
θὰ κινδυνεύσῃ, ὁδηγούμενος εἰς βάραθρα (καὶ κρημνούς). Πῶς λοιοπὸν ὁ Παῦλος λέγει «πείθεσθε
τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε». Ἐπειδὴ ἀνωτέρω (ἐγκωμιάζων τοὺς ἐναρέτους ἡγουμένους)
εἶπεν, «ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμεῖσθε τὴν πίστιν» (αὐτῶν τῶν ἐναρέτων
ἡγουμένων βλέποντες τὰ καλὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐναρέτου πολιτείας καὶ συναναστροφῆς, μιμηθῆτε
τοὺς εἰς τὴν πίστιν), τότε εἶπε, «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε». Σί, λοιπόν, λέγεις, ὅταν
πονηρὸς (κακός) εἶναι (ὁ ἡγούμενος, ἄρχων) ἡμεῖς νὰ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς πῶς λέγεις; Ἐὰν μὲν
20

(εἶναι πονηρός) περὶ τὴν πίστιν, φεῦγε καὶ παραίτηςέ τον, οὐχὶ μόνον ἐὰν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ
ἀκόμη καὶ Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατελθών. Ἐὰν δὲ (εἶναι πονηρός) ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὸν βίον του, μὴ
περιεργάζεσαι. Καὶ τοῦτο τὸ παράδειγμα δὲν τὸ λέγω ἀφ’ ἑαυτοῦ μου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν θείαν Γραφήν.
Ἄκουε λοιπὸν τὸν Χριστὸν νὰ λέγῃ: «Ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρα ἐκάθισαν οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ
Φαρισσαίοι. Πρότερον εἰπὼν δεινὰ πολλὰ περὶ αὐτῶν, τότε φησίν. Ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας
ἐκάθισαν. Πάντα οὖν ὅσα ἂν λέγωσιν ἡμῖν ποιεῖν, ποιεῖτε. Κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε. Ἔχουσι,
φησί, τὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ βίου εἰσὶν ἀκαθάρτου. Ἀλλὰ μὴ τῷ βίῳ, ἀλλὰ τοῖς λόγοις προσέχετε» (Ἐπὶ τῆς
διδασκαλικῆς καθέδρας τοῦ Νόμου ἐκάθισαν οἱ Γραμματεῖς καὶ ὁ Φαρισσαίοι. Ἀφοῦ εἶπε πρότερον
πολλὰ κακὰ δι’ αὐτούς, τότε εἶπεν. Εἰς τὴν καθέδραν τοῦ Νόμου ἐκάθισαν. Λοιπὸν ὅσα σᾶς λέγουσι
ἀπὸ τὸν Νόμον νὰ κάμετε, κάμετέ τα, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν νὰ μὴ κάμετε. Ἔχουσι τὸ ἀξίωμα (τὸ
δικαίωμα νὰ διδάσκουσι), ἀλλὰ ἔχουσι καὶ πολιτείαν ἀκάθαρτον. Ὅμως σεῖς οἱ ἀκροαταὶ μὴ
προσέχετε εἰς τὴν πολιτείαν των, ἀλλὰ εἰς τὰ λόγιά των), διότι ἀπὸ τὰ ἤθη των κᾀνεὶς δὲν δύναται νὰ
βλαφθῇ. Διὰ ποῖον λόγον; Ἐπειδὴ εἶναι φανερὰ εἰς πάντας, καὶ ἐπειδὴ οὔτε αὐτὸς ὁ διδάσκων, ἀκόμη
καὶ ἂν εἶναι ὑπερβολικὰ πονηρὸς καὶ ἁμαρτωλός, δὲν δύναταί ποτε νὰ διδάξῃ νὰ κάμνουν οἱ
ἄνθρωποι πονηρά. Ἀλλὰ περὶ πίστεως (καὶ πονηρῶν δογμάτων τοῦ ἡγουμένου), οὔτε φανερὰ εἶναι εἰς
ἅπαντας, ἀλλὰ οὔτε καὶ αὐτὸς θέλει νὰ παύσῃ νὰ διδάσκῃ. Δηλαδή, τό του Κυρίου «μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ
κριθῆτε», ἀναφέρεται εἰς τά του βίου καὶ οὐχὶ εἰς τὰ τῆς πίστεως. (115-116)

... Καὶ οἱ μὲν ἅγιοι οὕτω λέγουσι. Ἡμεῖς ὅμως, ἀδελφοί, ἐπειδὴ καὶ ἐν εἰρήνῃ μᾶς ἐκάλεσεν ὁ Κύριος,
πρέπει πάλιν νὰ ὑποτασσώμεθα καὶ εἰς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τοὺς Πνευματικοὺς καὶ εἰς τοὺς
Διδασκάλους διὰ τὸ ἀξίωμα ὅπερ ἔχουσι παρὰ τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν δέ τις ἐξ αὐτῶν, πράττῃ παράλογόν τι, ἢ
μᾶς ἐμποδίζῃ ἀπὸ τοῦ νὰ κάμνωμεν κᾀνὲν θεάρεστον, ἡμεῖς ἂς μὴ παύσωμεν παρακαλοῦντες καὶ
δεόμενοι, ἕως οὗ νὰ τὸν καταπείσωμεν εἰς τὸ νὰ γίνῃ ἐκεῖνο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ βασιλεύῃ ἡ
εἰρήνη μεταξύ μας, νὰ ἐπικρατῇ ἡ ὁμόνοια καὶ συμφωνία. Νὰ εἶναι ἡ ἀγάπη εἰς τοὺς Ποιμένας καὶ
πρόβατα, εἰς τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Χριστιανούς, εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, εἰς τοὺς προεστῶτας καὶ
ἀρχομένους. Διὰ νὰ λείπωσι μακρὰν ἀπὸ ἡμὰς τὰ σκάνδαλα, αἱ ταραχαί, τὰ σχίσματα, αἱ διαιρέσεις,
διότι αὐτὰ εἶναι ἀφανιστικὰ τῶν ψυχῶν μας καὶ τῶν οἰκιῶν μας καὶ τῶν ἐκκλησιῶν μας καὶ πάσης
κοινότητος καὶ ἔθνους. Ἐν συντομίᾳ, διὰ νὰ εἴμεθα ὅλοι ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα, ὅλοι μὲ μίαν ἐλπίδα
καθὼς καὶ ἐκλήθημεν, ἵνα καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης εἶναι μεθ’ ἡμῶν. (118)

Ν.Β.
 21

Η διάσπαση του Ορθοδόξου Μετώπου την εποχή του Μ.

Βασιλείου

Πνιιέο θνξέο έρνπκε αλαθεξζεί εμεγώληαο ην πσο αληηκεηώπηζε ν Μ. Βαζίιεηνο (πνπ ηηκνύκε ηελ κλήκε
ηνπ ζήκεξα θαηά ην Π.Η.) ηελ δηαίξεζε-δηάζπαζε ησλ Οξζνδόμσλ ηεο επνρήο ηνπ.

Γηαβάδνπκε:

H δηάζπαζε ηνπ Οξζνδόμνπ κεηώπνπ ήην κία από ηηο θπξηώηεξεο πεγέο δπζθνιηώλ πνπ αληηκεηώπηζε ν
ίδηνο.

πσο όκσο αληηκεηώπηζε ν Μ. Βαζίιεηνο ηελ δηρόλνηα κεηαμύ απζηεξώλ θαη κεηξηνπαζώλ;
22
Αλαθέξεη ν ίδηνο:

«΢πλαληήζαο ινηπόλ ηνπο αδειθνύο ηνύηνπο (ζ.ζ. ηνπο απζηεξνύο) θαη ηδώλ κεγάιελ ηελ θηιαδειθίαλ ησλ
θαη ηελ πξνο ζάο αγάπελ, πνιύ δέ πεξηζζόηεξνλ αθόκε ην θηιόρξηζηνλ θαη ηελ αθξίβεηαλ θαη ηνλ δήινλ πεξί
ηελ πίζηηλ, θαη όηη θαηαβάιινπλ πνιιήλ θξνληίδα δη' απηά ηα δύν, δειαδή λα κε ρωξηζζνύλ από ηελ αγάπελ
ζαο θαη λα κε θαηαπξνδώζνπλ ηελ πγηή πίζηηλ, εδέρζελ ηελ αγαζήλ ησλ πξναίξεζηλ θαη γξάθσ εηο ηελ
ζεκλόηεηά ζαο. Παξαθαιώ κε όιελ ηελ αγάπελ λα ηνπο έρεηε ελωκέλνπο καδί ζαο γλεζίσο θαη θνηλσλνύο
θάζε εθθιεζηαζηηθήο θξνληίδνο. Ηγγπήζελ δέ θαη εηο απηνύο πεξί ηεο ηδηθήο ζαο νξζνδνμίαο θαη ηνπο
εβεβαίσζα όηη θαη ζείο κε ηελ ράξηλ ηνπ Θενύ θαη κε ηνλ δήινλ ππέξ ηεο αιεζείαο είζζε έηνηκνη δη΄ όια όζα
ρξεηάδεηαη λα πάζνπλ ππέξ ηνπ ιόγνπ ηεο αιεζείαο....»

Οη ''απζηεξνί'' απηνί Οξζόδνμνη εδήηεζαλ από ηνπο κεηξηνπαζείο θάπνηνπο όξνπο ώζηε λα επηηεπρζεί ε
κεηαμύ ηνπο έλσζε.

Γξάθεη ν Μ. Βαζίιεηνο:

«Όηαλ πξνηαζή από ηελ επζπιαρλίαλ ζαο απηή ε δηαβεβαίωζηο πξνο απηνύο, είλαη θαη απηνί έηνηκνη λα
πξνζθέξνπλ ηελ απαηηνύκελελ ππνηαγήλ. Δηόηη εγγπώκαη εγώ εθ κέξνπο ησλ όηη δελ πξόθεηηαη λα αληείπνπλ
εηο ηίπνηε, αιιά ζα επηδείμνπλ ππεξβνιηθήλ επηαμίαλ εηο ζαο, όηαλ παξαζρεζή εηο απηνύο πξνζύκσο από ηελ
ηειεηόηεηά ζαο απηό ην κνλαδηθό ζηνηρείνλ πνπ δεηνύλ».

Απηό ην ζεκείν ζα πξέπεη λα ην πξνζέμνπκε πνιύ θαιά όινη καο, δηόηη θαη ζήκεξα εβξίζθνληαη αδειθνί
πνπ επηδεηνύλ ηελ έλσζηλ αιιά κεξηθνί δελ ηελ ζέινπλ επηλνώληαο δηάθνξεο δηθαηνινγίεο.... πάληα θάηη
θηαίεη... Αο αθνινπζήζνπλ ινηπόλ ην παξάδεηγκα ηνπ Μ. Βαζηιείνπ ν νπνίνο μεθάζαξα καο δίλεη ηηο ιύζεηο
θαη ζηα πξνβιήκαηά καο.

Απηό πνπ καο ιείπεη είλαη ε θαιή πξναίξεζηο θαη ε αιεζηλή αγάπε. Όια ηα άιια είλαη ''πξνθάζεηο ελ
ακαξηίαηο''......

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

«ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνοσ βαςιλζοσ οἴκεε γῆν τὴν Φκιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλλθνοσ τὴν ὑπὸ τὴν Ὄςςαν
τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρθν, καλεομζνθν δὲ Ἱςτιαιῶτιν. ἐκ δὲ τῆσ Ἱςτιαιώτιδοσ ὡσ ἐξανζςτθ ὑπὸ Καδμείων,
οἴκεε ἐν Πίνδῳ, Μακεδνὸν καλεόμενον· ἐνκεῦτεν δὲ αὖτισ ἐσ τὴν Δρυοπίδα μετζβθ, καὶ ἐκ τῆσ Δρυοπίδοσ
οὕτωσ ἐσ Πελοπόννθςον ἐλκὸν Δωρικὸν ἐκλικθ».
«όςο βαςίλευε ο Δευκαλίων, κατοικοφςαν τθ Φκιώτιδα, ςτα χρόνια πάλι του Δώρου, γιου του Ζλλθνοσ, τθ
χώρα ςτισ πλαγιζσ τθσ Όςςασ και του Ολφμπου που τθ λεν Ιςτιαιώτιδα. Κι αφότου και από τθν Ιςτιαιώτιδα
τουσ ξεςικωςαν οι Καδμείοι, κατοικοφςαν ςτθν Πίνδο με το όνομα ζκνοσ Μακεδνόν. Από εκεί πάλι
άλλαξαν τόπο και πιγαν ςτθ Δρυοπίδα και από τθ Δρυοπίδα ζφταςαν πια εκεί που είναι, δθλαδι ςτθν
Πελοπόννθςο, και ονομάςτθκαν ζκνοσ Δωρικό». (Ηρόδοτοσ Α΄ 56)

«ἐςτρατεφοντο δὲ οἵδε· ἐκ μὲν Πελοποννιςου Λακεδαιμόνιοι ἑκκαίδεκα νζασ παρεχόμενοι, Κορίνκιοι δὲ

τὸ αὐτὸ πλιρωμα παρεχόμενοι τὸ καὶ ἐπ᾽ Ἀρτεμιςίῳ· Σικυώνιοι δὲ πεντεκαίδεκα παρείχοντο νζασ,
Ἐπιδαφριοι δὲ δζκα, Τροιηινιοι δὲ πζντε, Ἑρμιονζεσ δὲ τρεῖσ, ἐόντεσ οὗτοι πλὴν Ἑρμιονζων Δωρικόν τε
καὶ Μακεδνὸν ἔκνοσ, ἐξ Ἐρινεοῦ τε καὶ Πίνδου καὶ τῆσ Δρυοπίδοσ ὕςτατα ὁρμθκζντεσ. οἱ δὲ Ἑρμιονζεσ εἰςὶ
Δρφοπεσ, ὑπὸ Ἡρακλζοσ τε καὶ Μθλιζων ἐκ τῆσ νῦν Δωρίδοσ καλεομζνθσ χώρθσ ἐξαναςτάντεσ».
 23
«Στο ςτρατόπεδο παρατάχτθκαν οι εξισ: από τθν Πελοπόννθςο, οι Λακεδαιμόνιοι που ζδιναν δεκαζξι
καράβια κι οι Κορίνκιοι που ζδιναν τον ίδιο ςτρογγυλό αρικμό που ζδωςαν και ςτο Αρτεμίςιο· κι οι
Σικυώνιοι ζδιναν δεκαπζντε καράβια, κι οι Επιδαφριοι δζκα, κι οι Τροιηινιοι πζντε, κι οι Ερμιονείσ τρία
(όλοι αυτοί, με εξαίρεςθ τουσ Ερμιονείσ, ανικουν ςτο ζκνοσ το Δωρικό και Μακεδνό, κι ιταν αυτοί που
κίνθςαν τελευταίοι από τον Ερινεό και τθν Πίνδο και τθ χώρα των Δρυόπων· οι Ερμιονείσ όμωσ είναι
Δρφοπεσ, που τουσ ξεςικωςαν με τθ βία από τθ χώρα που ςιμερα λζγεται Δωρίδα ο Ηρακλισ και οι
Μαλιείσ)». (Ηρόδοτοσ Η΄ 43)

«Τοῦ δὲ Ἀλεξάνδρου τοφτου ἕβδομοσ γενζτωρ Περδίκκθσ ἐςτὶ ὁ κτθςάμενοσ τῶν Μακεδόνων τὴν
τυραννίδα τρόπῳ τοιῷδε· ἐξ Ἄργεοσ ἔφυγον ἐσ Ἰλλυριοὺσ τῶν Τθμζνου ἀπογόνων τρεῖσ ἀδελφεοί, Γαυάνθσ
τε καὶ Ἀζροποσ καὶ Περδίκκθσ, ἐκ δὲ Ἰλλυριῶν ὑπερβαλόντεσ ἐσ τὴν ἄνω Μακεδονίθν ἀπίκοντο ἐσ Λεβαίθν
πόλιν».
«Τώρα, ζβδομοσ πρόγονοσ αυτουνοφ του Αλεξάνδρου είναι ο Περδίκκασ, που απόχτθςε τθ βαςιλικι
εξουςία των Μακεδόνων, και νά πώσ: Από τουσ απογόνουσ του Τθμζνου ζφταςαν ςτθ χώρα των Ιλλυριών,
φυγάδεσ από το Άργοσ, τρία αδζρφια, ο Γαυάνθσ κι ο Αζροποσ κι ο Περδίκκασ· κι απ᾽ τθν Ιλλυρία,
περνώντασ πάνω απ᾽ τα βουνά, ζφταςαν ςτθν Άνω Μακεδονία, ςτθν πόλθ Λεβαία». (Ηρόδοτοσ Η΄ 137-
138)

Ι.Δ. ΠΑ΢΢Α΢ ΕΓΚΤΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΤ ''ΗΛΙΟΤ''ΣΟΜΟ΢ 12

24

Θεοεγκατάλειψη;

Σηελ αξρή ν άλζξσπνο πξνζειθύεηαη από ην Θεό κε ηε δσξεά ηεο ράξεο, θη όηαλ έρεη πηα πξνζειθπζζεί, ηόηε αξρίδεη
καθξά πεξίνδνο δνθηκαζίαο. Γνθηκάδεηαη ε ειεπζεξία ηνπ αλζξώπνπ θαη ε εκπηζηνζύλε ηνπ ζην Θεό, θαη
δνθηκάδεηαη «ζθιεξά».

Σηελ αξρή νη αηηήζεηο πξνο ην Θεό, κηθξέο θαη κεγάιεο, αθόκε θαη νη παξαθιήζεηο πνύ κόιηο εθθξάδνληαη,
εθπιεξώλνληαη ζπλήζσο κε γξήγνξν θαη ζαπκαζηό ηξόπν από ην Θεό.

Όηαλ όκσο έιζεη ε πεξίνδνο ηεο δνθηκαζίαο, ηόηε όια αιιάδνπλ θαη ζαλ λα θιείλεηαη ν νπξαλόο θαη λα γίλεηαη
θνπθόο ζ' όιεο ηηο δεήζεηο.

Γηα ην ζεξκό ρξηζηηαλό όια ζηε δσή ηνπ γίλνληαη δύζθνια. Η ζπκπεξηθνξά ησλ αλζξώπσλ απέλαληη ηνπ
ρεηξνηεξεύεη, παύνπλ λα ηνλ εθηηκνύλ απηό πνύ αλέρνληαη ζ' άιινπο, ζ' απηόλ δελ ην ζπγρσξνύλ, ε εξγαζία ηνπ
πιεξώλεηαη, ζρεδόλ πάληνηε, θάησ από ην λόκηκν, ην ζώκα ηνπ εύθνια πξνζβάιιεηαη από αζζέλεηεο. Η θύζε, νη
άλζξσπνη, όια ζηξέθνληαη ελαληίνλ ηνπ.

Παξόηη ηα θπζηθά ηνπ ραξίζκαηα δελ είλαη θαηώηεξα από ηα ραξίζκαηα ησλ άιισλ, δελ βξίζθεη επλντθέο ζπλζήθεο λα
ηα ρξεζηκνπνίεζε. Δπί πιένλ ππνκέλεη πνιιέο επηζέζεηο από ηηο δαηκνληθέο δπλάκεηο θαη ην απνθνξύθσκα είλαη ε
αλππόθνξε ζιίςε από ηε ζεία εγθαηάιεηςε.

Τόηε θνξπθώλεηαη ην πάζνο ηνπ, γηαηί πιήηηεηαη ν όινο άλζξσπνο ζ' όια ηα επίπεδα ηεο ππάξμεσο ηνπ.

Ο Θεόο εγθαηαιείπεη ηνλ άλζξσπν;... Δίλαη δπλαηό απηό;...

Κη ελ ηνύηνηο ζηε ζέζε ηνπ βηώκαηνο ηεο εγγύηεηαο ηνπ Θενύ έξρεηαη ζηελ ςπρή ην αίζζεκα πώο Δθείλνο είλαη
απείξσο, απξνζίησο καθξηά, πέξα από ηνπο αζηξηθνύο θόζκνπο θη όιεο νη επηθιήζεηο πξνο Απηόλ ράλνληαη αβνήζεηεο
ζην αραλέο ηνπ θνζκηθνύ δηαζηήκαηνο. H ςπρή εληείλεη εζσηεξηθά ηελ θξαπγή ηεο πξνο Απηόλ, αιιά δελ βιέπεη
αθόκα νύηε βνήζεηα ΟΥΤΔ πξνζνρή. Όια ηόηε γίλνληαη θνξηηθά.

Όια θαηνξζώλνληαη κε δπζαλάινγα κεγάιν θόπν. H δσή γεκίδεη από κόρζνπο θη αλαδεύεη κέζα ζηνλ άλζξσπν ην
αίζζεκα πώο βαξαίλεη πάλσ ηνπ ε θαηάξα θαη ε νξγή ηνπ Θενύ.

Όηαλ όκσο πεξάζνπλ απηέο νη δνθηκαζίεο, ηόηε ζα δεη πώο ε ζαπκαζηή πξόλνηα ηνπ Θενύ ηνλ θύιαγε πξνζεθηηθά ζ'
όιεο ηηο πηπρέο ηεο δσήο ηνπ.

Φηιηόρξνλε πείξα, πνύ παξαδίλεηαη από γεληά ζε γεληά, ιέεη πώο, όηαλ ν Θεόο δεη ηελ πίζηε ηεο ςπρήο ηνπ αγσληζηή
γη' Απηόλ, όπσο είδε ηελ πίζηε ηνπ Ιώβ, ηόηε ηνλ νδεγεί ζε αβύζζνπο θαη ύςε πνύ είλαη απξόζηηα ζ' άιινπο.

Όζν πιεξέζηεξε θαη ηζρπξόηεξε είλαη ε πίζηε θαη ε εκπηζηνζύλε ηνπ αλζξώπνπ ζην Θεό, ηόζν κεγαιύηεξν ζα είλαη
θαη ην κέηξν ηεο δνθηκαζίαο θαη ε πιεξόηεηα ηεο πείξαο, πνύ κπνξεί λα θηάζεη ζε κεγάιν βαζκό. Τόηε γίλεηαη
νινθάλεξν πώο έθηαζε ζηα όξηα, πνύ δελ κπνξεί λα μεπεξάζεη ν άλζξσπνο.

Αρτιμανδρίηοσ Σωθρονίοσ (Σατάρωθ)

Ο Άγιος Σιλοσανός ο Αθωνίηης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

(ζελ 259, αποζπάζμαηα)

ΑΠΟ: http://pointfromview.blogspot.gr/2018/01/blog-post_82.html?spref=tw
 25

΢ΤΝΣΟΜΗ ΜΑΣΙΑ ΢ΣΗΝ ΕΚΚΛΗ΢ΙΑ΢ΣΙΚΗ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΣΗΣΑ

 17 Ιανοςαπίος 2018 Ο Γενικόρ Γπαμμαηέαρ ηος Παγκόζμιος ΢ςμβοςλίος ηυν Εκκληζιών,

Αναπληπυηήρ Δπ Olav Fykse Tveit, εξέηαζε ηο καθεζηώρ ηηρ Ιεποςζαλήμ ζηη διεθνή «Παγκόζμια
Διάζκετη για ηην ςποζηήπιξη ηηρ Ιεποςζαλήμ» ζηιρ 17-18 Ιανοςαπίος ζηο Κάιπο ηηρ Αιγύπηος, πος
διοπγανώθηκε από ηον Μεγάλο Ιμάμη ηος Al-Azhar, Sheikh al -Tayyib, ςπό ηην αιγίδα ηος Πποέδπος
Abdel Fatah al-Sisi. Σηε δήισζή ηνπ, ν Τβέηη ηόληζε εηδηθόηεξα πσο «Τν κέιινλ ηεο Ιεξνπζαιήκ πξέπεη λα
είλαη θνηλό. Δελ κπνξεί λα είλαη ε απνθιεηζηηθή θαηνρή κηαο πίζηεο έλαληη ησλ άιισλ ή ελόο ιανύ έλαληη
ηνπ άιινπ. Η Ιεξνπζαιήκ είλαη θαη πξέπεη λα ζπλερίζεη λα είλαη κηα πόιε ηξηώλ ζξεζθεηώλ θαη δύν ιαώλ».
"Η Ιεξνπζαιήκ ζεσξείηαη ηεξή πόιε θαη αγαπήζεθε, πξαγκαηηθά θαη βαζηά αγαπεκέλε, θαη από ηηο ηξεηο
αξαβηθέο ζξεζθείεο - Εβξαίνπο, Χξηζηηαλνύο θαη Μνπζνπικάλνπο", δήισζε ν Τβείη. "Απηή ε αγάπε θαη ε
βαζηά πξνζθόιιεζε πξέπεη λα γίλνληαη ζεβαζηά θαη λα επηβεβαηώλνληαη ζε νπνηαδήπνηε ιύζε πνπ ζα
κπνξνύζε λα πξνβιεθζεί, εάλ είλαη βηώζηκε". Ο Tveit ζπλέρηζε «Αθνινπζώληαο ην ιόγν θαη ην παξάδεηγκα
ηνπ Ιεζνύ ζεκαίλεη λα κηιάο αιήζεηα, λα αλαδεηάο δηθαηνζύλε θαη λα είζαη εηξελνπνηόο ζηηο ζπγθξνύζεηο θαη
ζηηο αληηπαξαζέζεηο ηνπ θόζκνπ». Αιιά, είπε ν Tveit, "Παξάιιεια πξέπεη λα αλαγλσξίζνπκε ηελ εμαηξεηηθά
πνιύπινθε δηαζηξσκάησζε ηεο ηζηνξίαο θαη ηνπ πνιηηηζκνύ ηεο Ιεξνπζαιήκ. Η ηζηνξία δείρλεη όηη ε
ζπκκεηνρή απηώλ ησλ ηξηώλ ζξεζθεηώλ ζηελ πεξηνρή απηή δελ έρεη θέξεη εηξήλε γηα όινπο. Απηό,
δπζηπρώο, εμαθνινπζεί λα ηζρύεη ζήκεξα." «Ωο πηζηνί ζε έλαλ παληνδύλακν Θεό, ζα πξέπεη λα
δηεξεπλήζνπκε από θνηλνύ ηη ζεκαίλεη λα εθθξάδνπκε ηελ αγάπε ηνπ Θενύ ζε απηή ηε ζύγθξνπζε ζηελ
νπνία εκπιέθνληαη θαη επεξεάδνληαη νη ηξεηο κνλνζετζηηθέο ζξεζθείεο θαη νη θνηλόηεηέο ηνπο. Δελ ζα
ππάξμεη εηξήλε ζηελ Ιεξνπζαιήκ εθηόο εάλ θαη νη ηξεηο ζξεζθείεο γίλνπλ ζεβαζηέο θαη εκπιαθνύλ ζηε ιύζε ",
πξόζζεζε ν Τβέηη. "Αο βνεζήζνπκε από θνηλνύ λα πεηύρνπκε κηα δίθαηε εηξήλε, όρη κηα δηαξθή ζύγθξνπζε".
Τν ζπλέδξην ζπγθεληξώλεη εμέρνληεο εζληθνύο, πεξηθεξεηαθνύο θαη δηεζλείο εθπξνζώπνπο όπσο ν
Παιαηζηίληνο Πξόεδξνο Μαρκνύλη Ακπάο, ν Πάπαο ηεο Αιεμάλδξεηαο θαη ν Παηξηάξρεο ηεο Κνπηηθήο
Οξζόδνμεο Εθθιεζίαο Tawadros II, ν αξρεγόο ηνπ Αξαβηθνύ Κνηλνβνπιίνπ Meshaal bin Fahm al-Salmi θαη ν
Πξόεδξνο ηεο Εζλνζπλέιεπζεο ηνπ Κνπβέηη Marzouq Al-Ghanim θαη ν Πξέζβεο Αρκέλη Ακπνύι Γθέηη, Γεληθόο
Γξακκαηέαο ηνπ Αξαβηθνύ Σπλδέζκνπ.

 Μνπζνπικάλνη νη νπνίνη έρνπλ αζπαζηεί ηνλ θαζνιηθηζκό έγξαςαλ κηα ανοισηή επιζηολή πξνο ηνλΠάπα
Φπαγκίζκο, ζηελ νπνία ηνλ εγθαινύλ γηα ηε ζηάζε ηνπ απέλαληη ζην Ιζιάκ θαη ζε όζα απηό θεξύηηεη. «Εάλ
ην Ιζιάκ είλαη κηα θαιή ζξεζθεία, όπσο θαίλεηαη λα δηδάζθεηε, εκείο γηαηί γίλακε θαζνιηθνί;»,ξσηνύλ ηνλ
Φξαγθίζθν νη λένη πξνζήιπηνη ζηελ επηζηνιή. «Τα ιόγηα ζαο απηά δελ ακθηζβεηνύλ ηελ αμηνπηζηία ηεο
επηινγήο πνπ θάλακε κε θίλδπλν ηεο δσήο καο;» Η επηζηνιή απηή ζπγθεληξώλεη ππνγξαθέο, έρνληαο θηάζεη
ήδε ηηο 4.370.

 Εηδηθή εγθύθιην, ζύκθσλα κε ηελ νπνία θαινύληαη νη ζρνιηθέο κνλάδεο όιεο ηεο ρώξαο (ηνπ ηξηζάζιηνπ
κλεκνληαθνύ πξνηεθηνξάηνπ Ειιαδηζηάλ…) λα αθηεξώζνπλ, ηελ Τεηάξηε 31 Ιαλνπαξίνπ 2018, δπν
δηδαθηηθέο ώξεο ζε εθδειώζεηο θαη εθπαηδεπηηθέο δξαζηεξηόηεηεο γηα ηε κλήκε ησλ Εβξαίσλ ηνπ
νινθαπηώκαηνο, απέζηεηιε ν θνκκνπληζηήο ππνπξγόο Γαβξόγινπ. Πξνηεηλόκελν ζέκα είλαη «Τν
Οινθαύησκα θαη νη Έιιελεο Εβξαίνη», ην νπνίν απνηειεί θαη ην ζέκα ηνπ θεηηλνύ δηαγσληζκνύ δεκηνπξγίαο
βίληεν πνπ δηνξγαλώλεηαη από ηε Γεληθή Γξακκαηεία Θξεζθεπκάησλ θαη ην Εβξατθό Μνπζείν Ειιάδνο. Οη
εθπαηδεπηηθνί πνπ ζα ρξεσζνύλ ηε «δξάζε» θαινύληαη λα επηθνηλσλήζνπλ κε ην Εβξατθό Μνπζείν Ειιάδνο
πξνθεηκέλνπ λα ιάβνπλ πεξηζζόηεξεο πιεξνθνξίεο γηα ην πξνηεηλόκελν ζέκα θαη ζρεηηθέο νδεγίεο γηα ηελ
παξνπζίαζή ηνπ, θαζώο θαη λα αληιήζνπλ ηδέεο θαη πιηθό από ζπγθεθξηκέλεο θαη… εγθεθξηκέλεο ηζηνζειίδεο.
Αιήζεηα, πόζεο δηδαθηηθέο ώξεο αθηεξώλνληαη ζηα ζρνιεία ηνπ Ειιαδηζηάλ γηα ην Οινθαύησκα ησλ
Πνληίσλ θαη Μηθξαζηαηώλ; Απνιύησο θακκία, γηαηί ηέηνηεο ζύκεζεο είλαη θαηά ηεο… εηξεληθήο ζπλύπαξμεο
ησλ ιαώλ!

ΠΗΓΗ
.
26

ΣΡΕΥΟΤ΢Ε΢ ΕΚΔΟ΢ΕΙ΢

Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΤ π. ΓΕΩΡΓΙΟΤ ΜΕΣΑΛΛΗΝΟΤ

ΜΕ ΣΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΗΣΟ ΜΑΤΡΟ!

ISBN:978-960-91347-1-2

ΘΤΘΙΟΦΟΡΔΗ ΢ΣΑ ΒΗΒΙΗΟΠΩΙΔΗΑ!

ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΥΟΡΙΕ΢ ΢ΣΟ EMAIL: krufosxoleio@yahoo.gr