A reason to be proud

All my life I was working hard to make proud everyone around me. Parents and relatives,
their friends and my teachers. Trying to be the beautiful exhibit for their collection, among
the soulless stuff that surrounded human existence. Trying to be the perfect puzzle piece of
the family’s pattern; An oiled gear for society’s mechanism.

An unequal struggle. What I truly was, against what I had to be. Getting known of myself
while pushing him away the same time.

A bad grade, a mischief, a failure on a math test and a broken vase. Dreams of my own that
weren’t theirs, while they’re watching their dreams vaporizing on the wind. Torn jeans, punk
hair, piercing and loud music. Ruining the image of the proper part of the system. Reasons
for distrust, doubts and harsh words.

And then he came. The perfection of life itself. Nothing I had done was even close to the
greatness of creation of a new life. So proud of myself. I had created a family. With the
person I love most.

Now I am struggling to make him proud of me. Remembering me as his mentor through the
injustice of living. I try harder and harder every single day. For his love and his trust. Now I
have a real reason to do it, filling my being, completing me.

That glow in his eyes, his awkward moves full of effort, the way he lays his head on my chest,
his warm breath caress on my neck. Making him feel safe; Nothing makes me prouder.

Ένας λόγος να υπερηφανεύομαι

Όλη μου τη ζωή δούλευα σκληρά για να κάνω περήφανους τους ανθρώπους γύρω μου.
Γονείς και συγγενείς, τους φίλους τους και τους δάσκαλους. Πάντα να είμαι το όμορφο
έκθεμα της συλλογής τους μαζί με όλα τα άψυχα αντικείμενα που περιβάλλουν την
ανθρώπινη ύπαρξη. Να είμαι το τέλειο κομμάτι που λείπει από το οικογενειακό παζλ. Το
καλολαδωμένο γρανάζι της κοινωνίας.

Πόσο άνισος αγώνας. Αυτό που ήμουν στ’ αλήθεια, ενάντια σ’ αυτό που έπρεπε να είμαι.
Να γνωρίζω τον εαυτό μου διώχνοντάς τον μακριά.

Ένας κακός βαθμός, μια σκανταλιά, μια αποτυχία στο διαγώνισμα μαθηματικών και το
σπασμένο βάζο. Τα όνειρά μου που δεν ήταν δικά τους κι εκείνοι να βλέπουν τα δικά τους
να εξατμίζονται στον αέρα. Σκισμένα παντελόνια, όρθια μαλλιά, σκουλαρίκια και δυνατή
μουσική. Να καταστρέφω την εικόνα του τέλειου μέρους του συστήματος. Λόγοι για
δυσπιστία, αμφιβολίες και λόγια που πληγώνουν.

Κι ύστερα ήρθε εκείνος. Η τελειότητα της ζωής. Τίποτα από όσα είχα κάνει δεν πλησίαζαν
το μεγαλείο της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Να και κάτι που με έκανε πραγματικά
περήφανο. Δημιούργησα μια οικογένεια με τον άνθρωπο που αγάπησα.

Τώρα αγωνίζομαι για να κάνω εκείνον περήφανο για μένα. Να με θυμάται να τον
καθοδηγώ με ασφάλεια μέσα από την αδικία της ζωής. Προσπαθώ σκληρά κάθε μέρα. Για
την αγάπη και την εμπιστοσύνη του. Τώρα έχω έναν αληθινά καλό λόγο να το κάνω, που με
γεμίζει, με ολοκληρώνει.

Αυτή η λάμψη στα μάτια του όταν με βλέπει, οι αδέξιες κινήσεις του γεμάτες προσπάθεια,
ο τρόπος που ακουμπά το κεφάλι του στήθος μου, η ζεστή ανάσα του χάδι στο λαιμό μου.
Να τον κάνω να νιώθει ασφαλής. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που με κάνει πιο περήφανο από
αυτό.