"Sufkut" Als vegetarir overleven op een onbewoond eiland, zonder eten. Dan moet je dus vissen.

En die glibberige, spartelende beestjes doodmaken... en opeten... Dan kn het gebeuren dat je in een moment van beschouwing, na veel gegriezel en gegil, ten overstaan van ruim een miljoen kijkers in Nederland en Belgi uitroept: wat ben ik toch een sufkut! Grenzen verleggen, dat was Expeditie Robinson 2005 voor mij, op meerdere vlakken. Het hele programma is erop gericht je als deelnemer uit je comfort zone te halen. Door de onbekende omgeving, primitieve omstandigheden, weinig eten, weinig slaap, veel fysieke proeven en een uitgekiende groepssamenstelling worden alle groepsprocessen versterkt. Een beproefd concept dat ook vaak tijdens teambuilding sessies wordt gebruikt. Expeditie Robinson gaat echter ver, heel ver. Ik heb me laten vertellen dat zelfs psychologen met veel interesse naar dit programma kijken. In laboratoriumsituaties mogen ze dit soort dingen niet met mensen doen, maar bij Expeditie Robinson melden duizenden zich vrijwillig aan! Het eiland principe dat je ook in bedrijven tegenkomt, kreeg in het programma voor mij een wel heel letterlijke betekenis. Na 2 weker in het geheim in een onherbergzame grot, moest ik met een zelfgemaakt vlot zwemmend oversteken naar het eiland van de andere kandidaten. Die zaten niet te wachten op verstoring van hun groepsproces met een deelnemer die ook nog eens tot leider was gemaakt en die ze niet weg mochten stemmen. Onvrede ten aanzien van

opgelegde groepsregels richtte zich tegen de nieuwkomer. Complotten werden gevormd en het leven werd me onmogelijk gemaakt. Vier van de zes kandidaten waren het niet eens met mijn behandeling, maar bleken bang om hun nek uit te steken. Nederland en Belgi keken vol verbazing en ergernis naar het drama dat zich voltrok. Uiteindelijk ben ik na 10 dagen koude oorlog uit het programma gestemd. Ik word nog steeds overspoeld met reacties van kijkers die maar niet kunnen begrijpen waarom die andere kandidaten, of zelfs de programmaleiding, niet hebben ingegrepen. Veel mensen hebben me gemaild dat ze mijn situatie herkenden van een ervaring op hun werk. Een bedrijf of afdeling is soms een mini-cosmos, ofwel ook een soort eiland. Er zijn altijd mensen die ondergesneeuwd worden, gentimideerd worden en die zich het lever zuur laten maken door een minderheid met een grote mond. Zo ontstaan stress situaties, verliezen mensen plezier in hun werk en verliest een werkgever mogelijk zelfs goede mensen. Als je dit als manager of betrokkene niet signaleert en probeert er iets aan te doen, dan ben je pas echt een ''sufkut"!